#instafamous

Onze route brengt ons verder naar afgelegen plekken. Insta-waardige plekken. Niet alleen de omgeving wordt op de foto gezet, maar ook alle toeristen die in dit gebied terecht komen. Oh wacht, dat zijn alleen wij! Tienduizend klikjes en likes vliegen om de oren, het voelt als beroemd zijn. Is het het waard? De foto’s spreken voor zich (coming soon)!

(sorry beetje lang deze keer vanwege slechte verbinding, dus neem lekker de tijd)

12-4-2024

‘Geen slaapgegevens geregistreerd’ meldt mijn horloge op het moment dat we aankomen in Gorontalo. Het went nog niet helemaal dat reizen hier. Voornamelijk door de condities van de vervoersmiddelen en de wijze waarop chauffeurs hun rijbewijs hebben gekregen. Als ze die überhaupt hebben. Rond 8 uur zetten we de eerste mensen af, wij moeten naar de haven om de ferry te halen. Volgens onze bronnen zou die eigenlijk om 8 uur in de ochtend vertrekken, dus we hopen op een beetje ‘Rubber time’ (zo noemen de locals de Indonesische manier van op flexibele tijden op afspraken verschijnen). Om 9 uur zijn we dan eindelijk onderweg naar onze bestemming, maar niet voordat er nog even een flesje water gekocht moet worden en naar de wc. Wij hebben de moed al opgegeven… Dit is wel klote want volgens ons gaat de ferry maar één keer in de twee dagen… Bij aankomst blijken, gelukkig, onze bronnen niet te kloppen en gaat de ferry vanavond om 18.00. Bij het loket worden we aangesproken door een goed Engels sprekende Indonees genaamd Oktaf. Als wij aangeven waar we heen willen antwoord hij dat hij dezelfde kant op moet. We kopen een kaartje incl. bed (zonder airco, want die is uitverkocht) en lopen met onze bepakking naar een boulevard waar we hopelijk wat kunnen eten. Natuurlijk ziet het er om 10 uur in de ochtend allemaal weer uitgestorven uit, niks is open.

Vanaf een balkonnetje van een op het eerste gezicht dichtgetimmerd huisje klinkt een jonge vrouwen stem: ‘He Mister!’. Nou dat is niet voor het eerst dat we dat horen sinds we in Indonesië zijn… Wij vragen of we hier wat kunnen eten en ze gebaard dat we naar boven kunnen. We bestellen wat lekkers van de kaart terwijl de jonge vrouw bij ons aan tafel schuift en een live-stream op haar telefoon start. Ook zij krijgt wat te eten. ‘I’m here with Mister Daniel and Miss Tessa’, is hoe het een aantal keer richting de telefoon klinkt, maar verder gebeurd er weinig. Nog even een paar ongevraagde selfies en de vraag of ze ons telefoonnummer mag voordat ze vertrekt. Waar wij dachten dat ze bij het restaurantje hoorde, blijkt ze er niet zoveel mee te maken te hebben. Blijkbaar kan je als ‘klant’ hier ook gewoon bepalen dat andere er wel kunnen eten. Wij wachten ondertussen af tot het koffiebarretje naast ons open gaat. Google zegt om 10.00. Half 11, dicht… oké klaar mee! We rijden met een TukTuk-achtig geval met onze backpacks richting de stad naar iets dat er hipper uitziet dan de rest. Een prima tokotje met smoothiebowls en koffie. We zitten de rest van de tijd hier uit in afwachting van onze bootreis. Lekker schrijven, lezen en praten, vooral weer veel praten, deze keer over ons bedrijf, de dingen die we gezien en gedaan hebben en over kinderen…

Tegen 17.00 zijn we weer terug in de haven en nemen we plaats op de ferry. We zoeken in verschillende ruimtes vol met stapelbedden en dunne matrasjes ons nummertje op en leggen onze backpacks op bed. Op het bovendek (waar blijkt dat een ticket met airco gewoon betekend dat je op het dek slaapt) eten we ons  meegebrachte avondeten op. Meer dan twee uur later, als wij op ons bedje een aflevering van Lupin kijken vertrekken we eindelijk! Na een aflevering of 3 proberen we knuffelend met onze backpack een beetje te slapen. Goede vaart!

13-4-2024

Vroeg in de ochtend arriveert de ferry in Pagimana. Als ik heel even ben wezen plassen en terug kom bij het bedje dat nog nat is van de zwetende nacht, zie ik Oktaf staan. Hij vraagt ons wat ons plan is en waar we nu heen gaan. We gaan dezelfde kant op als hij, maar hij heeft een scooter mee. Als we op de kade verschijnen regelt hij voor ons een lokale taxi voor een lokale prijs. We begrijpen met ons klein beetje kennis van de Indonesische taal dat de chauffeur eigenlijk eerst het dubbele wilde vragen. Tja, we worden hier vaak afgezet hebben we het gevoel, maar onze onderhandeling skills zijn niet zo goed.

Na twee uurtjes rijden worden we in eerste instantie bij de verkeerde haven afgezet. Wij hebben steeds gezegd dat we naar Banggai willen. Nu blijkt dat het eiland waar we als eerst heen willen geen Banggai heet maar Pulau Peleng. Terug naar de andere haven en een ticket kopen. Tijdens het rijden zagen we een eetzaakje dat er wel leuk uitzag en waar mensen voor de deur zaten. We lopen in de bloedhitte zo’n 20 minuten die kant op. Nou je raad het natuurlijk niet, maar we lopen ook deze keer voor saus. Dikke, pittige sambalsaus. Tess is er echt even helemaal klaar mee dat gedoe elke keer, met die backpacks, warmte en dat lopen voor helemaal niks. We blijven maar even voor de dichte toko zitten tot we weer een beetje bijgekomen zijn. Teruglopen doen we niet meer, hop naar de kant van de weg en een bustaxietje aanhouden. Die brengt ons voor 5000 rupiah (30 ct) terug naar de haven. Waarom doen we dat soort dingen nou niet gewoon vaker? We zijn te vaak bang dat het teveel kost of dat ze teveel vragen, maar ik merk dat we vaker een redelijke prijs betalen dan echt genaaid worden. Even onthouden dus! We eten wat bij een plekje wat ons terug doet denken aan de busreis in Sumatra en stappen dan de ferry op, op naar Leme Leme.

Vanaf dit punt beginnen wij een beetje te begrijpen hoe bekende Nederlanders zich zouden moeten voelen. We zijn in de afgelopen weken al veelvuldig op de foto gezet en waarschijnlijk al tientallen keren op Facebook en Instagram geplaatst, maar deze tocht slaat alles. Er wordt veel gekeken, geroepen en gewezen. Als eenmaal de eerste zover is en durft te vragen om een foto volgen vele andere. Ze staan in de rij om met ons op de foto te kunnen. Het is wel duidelijk dat hier echt nauwelijks toeristen komen, wat wij ook wel begrijpen als je kijkt hoe je hier moet komen. Oktaf zit ondertussen naast ons op een bankje te lachen en bekijkt hoe dot allemaal gebeurd. Ook hij legt uit dat mensen het heel speciaal vinden als er Engels sprekende hun eiland komen bezoeken. Wij laten het allemaal een beetje gebeuren. We merken dat de mensen hier heel aardig en lief overkomen en voelen ons wel fijn en gelukkig tussen deze locals.

Bij aankomst blijkt het nog duidelijker te worden dat we vreemden zijn. De blikken van de mensen op de kade schieten gelijk onze kant op. Na de foto’s van de mensen die het nog niet hebben durven vragen, maar toch hun laatste kans grijpen, stappen wij ook de boot af. Oktaf regelt voor ons een truckje waarin we achterin plaats nemen met een leuke, jonge familie. In de laadbak zijn een paar houten planken gemonteerd met een dakje waar je net niet rechtop kan zitten. De chauffeur scheurt over de half vergaande weggetjes richting de plek waar we willen proberen een overnachting te regelen. We hebben niks gepland en hopen dat er wat is. Het is inmiddels als donker als we aankomen bij een strandje. Er is wat onduidelijkheid, want niemand spreekt hier Engels, maar we denken dat er niks is. Voor ons is het ook best om door te rijden naar het volgende stadje en daar te vragen. Uiteindelijk blijkt er toch een houten huisje vrij te zijn. Hier nemen we onze plek in voor twee nachten en verdwijnen na het eten ons bedje in, we zijn er!

14-4-2024

Na een uur of 48 reizen, met twee boten en drie autoritten was dit bedje meer dan welkom. We worden wakker geroepen: ‘Daniel, Tessa, breakfast is ready!’. Als we de gordijnen open trekken staat Oktaf voor onze neus. Hij is even komen kijken of we iets gevonden hadden, super lief! Dan nemen we afscheid van hem, hij gaat na één ochtendje alweer terug met de ferry. We kijken even goed om ons heen. Een paar palmbomen hangen over het azuur blauwe water dat grenst aan het parel witte strand voor onze neus. Met dit uitzicht zitten we aan ons ontbijtje, dat niet veel meer is dan witte rijst, beetje mie en een eitje, maar dat mag de pret niet drukken. We wachten op het bericht voor onze huurscooter en nemen lekker de tijd om even te zwemmen en snorkelen. Het is prachtig mooi hier, maar één ding is in Indonesië echt een gigantisch probleem… plastic! We hebben toevallig wat zakken van de was over en halen met man en macht wat plastic uit het water en van het strand. Ook tijdens het snorkelen duik ik verschillende kleding stukken op die vast zitten in het koraal, niet eens tijd om echt van de vissen en het koraal te genieten. Twee volle zakken en er komt geen einde aan, het is echt verschrikkelijk om te zien. Zo zonde!

Uiteindelijk komt het bericht dat we geen scooter kunnen huren. We besluiten daarom voor de zoveelste keer te beginnen met lopen en onderweg een lift te vragen. We lopen langs de ingang van het strand en er wordt ons gevraagd om de entree nog even te betalen. We waren hiervan op de hoogte dus betalen het bedrag dat op het bordje staat (5000 rupiah pp). De man geeft aan dat wij twee keer 10.000 moeten betalen omdat we toeristen zijn. We zijn er van beduusd en betalen het uiteindelijk maar. Later denken we echt, wat een sukkels zijn we eigenlijk ook, dat we dat betalen! Snel verder lopen dan maar. Waar op de tegenliggende weg genoeg autootjes en scootertjes voorbij stormen, rijd er bij ons nauwelijks iets de kant op waar we heen willen. Na een flink stuk wandelen houden we uiteindelijk voor de derde keer een truckje aan waarbij we achterin mogen klimmen. Een paar dames op plastic stoeltjes vergezellen ons in deze tocht, zij vinden het ook weer fantastisch om ons te zien dus… fotootje! We worden door de chauffeur (gratis) afgezet bij een mangrove-achtig meertje met helderblauw water. Links staan wat mannen en vrouwen hun kleren en lichamen te wassen terwijl rechts wat jongens de rotsen op klimmen en er af springen. Dat lijkt mij ook wel wat, dus hup shirt uit en het water in. Een correct Engels sprekende jongen vraagt wat ik hier doe en hoe we hier terecht zijn gekomen. Hij is verbaasd en lijkt onder de indruk. Uit alles blijkt dat dit niet zo vaak gebeurd in dit gebied. Dat merkt Tess op de kant ook als ze weer een paar keer op de foto gezet wordt. Ik klim nog even snel de rosten op en kan het niet laten een saltootje het water in te maken! We lopen daarna richting het volgende meer, wat deze keer echt maar 10 minuutjes lopen is. Eerst zoeken we nog wat te eten en moeten ook nu weer genoegen nemen met een kraampje langs de weg zoals we ze hier wel vaker zijn tegen gekomen.

Na het eten besluiten we om eerst aan de locals eens te gaan vragen hoe we morgen met een driver naar onze volgende plek gebracht kunnen worden. Een goedlachse man op een bankje langs de weg is ons slachtoffer. Met een klein beetje Indonesisch en onze vertaal app vragen we of hij iemand kent die ons vanaf het strand waar we verblijven naar de volgende plek kan brengen. Hij geeft aan dat we even moeten wachten en loopt weg. Vijf minuten later zien we hem op een scooter voorbij racen… eh, oké… en nu? Na enige tijd komt hij terug en rijd er een klein truckje achter hem aan. Hij geeft aan dat we met deze truck naar ons verblijf kunnen rijden. Als we hem de vertaalde tekst laten lezen die we al eerder hadden laten zien zien we in zijn gezicht een moment van balende herkenning. Hij heeft het niet goed gelezen en ziet nu dat we iets anders bedoelen. Hij rent weer weg en zegt ons te wachten. Weer tien minuutjes later komt hij terug met een jonge knul genaamd Lucky. Hij spreekt ietsjes Engels en geeft aan dat hij ons morgen kan rijden en spreken we een bedrag af. Gedurende het wachten en na het afspreken met Lucky worden weer veelvuldig foto’s geschoten. Er hele families tevoorschijn getoverd en kinderen bij Tess op schoot gezet. Echt raar om mee te maken!

Nadat alles geregeld is en de telefoons weer in de zak zijn opgeborgen lopen we achter Lucky aan richting het tweede meer. Door alle omstandigheden zijn we wat laat en dat is duidelijk te merken. Het trappetje af naar beneden verschijnt een prachtig meer vol met lokale toeristen die allemaal hun ogen op ons gericht hebben. We laten het weer eventjes bezinken en leggen dan onze spullen neer. We durven bijna niet, maar toch even de kleren uit en het water in. Het water is glashelder en enorm blauw. Op de bodem ligt het vol met witte stenen en afgebroken boomstammen. Je ziet dit plekje nu veel op Instagram voorbij komen en ik kan best begrijpen waarom. Helaas is het behoorlijk druk en is genieten van het meer zelf toch wat lastiger. Eenmaal uit het water zitten we even op de kant en worden door verschillende mensen weer aangesproken voor een foto. Prima, maar we blijven wel even lekker zitten haha. Je ziet dat ze niet goed weten hoe ze hier mee om moeten gaan. Sommige twijfelen even en gaan dan op hun hurken er bij zitten. Ik hou het even voor gezien en zoek een wat rustiger plekje boven op de berg om mijn drone weer aan het werk te zetten. Vanaf boven zie je nog duidelijker hoe helder het meer is. Insta-waardige foto’s worden er geschoten en zelfs hier, terwijl mijn drone in de lucht hangt, wordt ik ook weer even op Insta geplaatst.

Na de laatste foto’s lopen we met Lucky weer terug naar boven. De man die al eerder vandaag hemel en aarde heeft bewogen voor ons doet er nog een schepje bovenop. Hij staat klaar met twee scooters om ons terug te brengen naar ons verblijf. Een ware held vermomd in het jasje van een knuffelbeer! Ze zouden hem op de socials moeten zetten! Terug bij ons verblijf is de eigenaar bezig met de BBQ. Ze hebben vanochtend al gevraagd of we vis lusten. Wanneer de verse visjes op het rooster worden gelegd begint ons buikje al te rommelen. We douchen even snel en krijgen dan ons eten. Wel vis, maar niet die van de BBQ, die blijken voor onze buren te zijn… Haha nou ja dit smaakte ook oké. Mister! Photo, photo! Klinkt nog in mijn oren maar met weer een hele beleving achter de rug vallen we tevreden in slaap.

15-4-2024

Zelfde strand, zelfde ontbijt, even veel plastic maar even zo’n mooi uitzicht. Na twee nachten hier verlaten we deze plek en trekken we verder over het eiland. We hebben met Lucky afgesproken dat hij ons om 08.00 op zou komen halen. We lopen hem alvast tegemoet en wachten bij een overdekt hokje op zijn komst. Half 9…. 9 uur…. komt hij nog wel. We hebben hier geen bereik, geen internet, geen telefoonnummer. Het vertrouwen dat Tess heeft en op mij projecteert wordt om 09.15 beloond. Lucky komt er aan samen met een vriend en is klaar om een tour met ons te doen. Hij legt uit dat hij eerst de auto moest ophalen aangezien hij er zelf geen eentje heeft. Ah oké dus van wat wij betalen gaat ook nog een deel naar de huur…

We rijden richting het zuiden naar Gua Bab’banang. Een uitgeholde grot met stalagtieten, stalagmieten en ook hier weer kristalhelder blauw water. Het ziet er prachtig uit, maar hadden er misschien ietsjes meer van verwacht. Toch neem ik even lekker een duik in het verfrissende water. Tess wilt wel, maar gaat niet… hmm jammer waarom niet? Als ik terug kom uit het water zie ik dat haar iets dwars zit, maar wat? Lucky komt een stukje naar beneden gelopen en geeft aan dat de locals ons wel meewillen nemen naar een nog onontdekte grot. Oke gaaf! Langs de kant van de weg klimmen we de bosjes in de berg op. Het is een haast onbegaanbaar pad wat uitkomt bij twee kleine holletjes in de berg. We kruipen er doorheen en komen in een gigantische ruimte. De locals klimmen als een speer naar beneden naar een plek waar ik alleen maar rotsen zie. We houden het niet bij en hebben zelf geen zaklamp. Tess is er dan helemaal klaar mee en geeft aan niet verder te willen, ze blijft daar zitten en wachten. Ik ben een beetje in de stress want de mannen met licht rennen door en weet even niet hoe en wat. Tess vind het niet erg als ik door ga en ik merk aan haar stem dat ze zelfs liever eventjes alleen is. Ik klim gauw naar beneden waar de mannen al door een tweede kleine ingang zijn geslopen. Deze route mond uit in een tweede grote ruimte met een gigantische plas water. Door de zaklampen zie je hoe blauw het hier ook is, wauw! De locals nemen een duik in het donkere water en zwemmen naar de achterkant van de grot. Ik probeer wat foto’s te maken, maar dat gaat natuurlijk moeilijk met zo weinig licht. Ook zit Tess in mijn achterhoofd en heb het daarom snel gehad.

Als we eenmaal weer buiten zijn kom ik er achter wat Tess zo dwars zit. Ze voelt zich opgelaten dat, in dit geval, Lucky op ons wacht terwijl wij hier zijn en zoveel tijd in ons investeert. Ze vind het bezwaarlijk wat de mensen hier allemaal voor ons regelen met als tegenhanger een schamele geldsom. Hoewel het voor Indonesische begrippen echt wel veel geld is voelt het voor ons als ondergewaardeerd werk. Ze heeft er last van dat ze dan gaan zitten kijken en wachten tot we weer klaar zijn en door kunnen. Ik begrijp haar wel, ik voel het ook wel op die manier. Maar we zijn nu eenmaal hier, zij verdienen aan ons hun brood en heb daarbij niet de indruk dat ze het vervelend vinden. Bewust voor kiezen om naar de positieve dingen van dit verhaal te kijken is dan moeilijk. Het is zonde dat ze daardoor een beetje zichzelf in de weg zit en ik haar op dat moment niet goed kan helpen. We hebben er een term voor bedacht: ‘pannenkoekenbeslag’. Het houd in dat situaties die zijn zoals ze zijn misschien in eerste instantie niet prettig zijn. Er is namelijk niks lekker aan pannenkoekenbeslag. Maar als je gaat bedenken wat dat beslag uiteindelijk kan worden en wat voor lekkernijen je er aan kan toevoegen dan kan je hopelijk voorbij het beslag kijken en er op vertrouwen dat er heerlijke traktatie in het vooruitzicht ligt. Het betekend niet dat het vervelende gevoel/situatie er niet is. Het beslag is er nou eenmaal. Het betekend ook niet dat het niet zomaar zou kunnen dat een pannenkoek soms mislukt en dat het gewoon echt klote is. We zien het beslag, maar kijken ook naar welk heerlijk gerecht dat mogelijk kan worden. Een pannenkoek met spek, kaas, stroop, misschien zelfs een bolletje ijs.

In de auto richting het plaatsje Salakan trekt Tess weer een beetje bij. We checken in bij het eerste hotel dat we hebben kunnen vinden en stappen lekker onder de douche. Daarna maar weer opzoek naar eten, maar meer dan een Indonesische toko aan de rand van de weg is er niet te vinden. Gelukkig maken ze juist in dit soort plekjes de meest goddelijke gerechten. Een lekker visje van de BBQ sluit onze tweede enerverende dag op dit eiland af.

16-4-2024

’s Ochtends vroeg staat er een lekker ontbijtje voor ons klaar. Een ontbijtbuffet zelfs! Lekker genieten van de Indonesische keuken, althans het is vooral veel gebakken in vette olie en weinig groente, maar smaak prima! Als we klaar zijn met eten kunnen we gelijk de auto instappen. Onze driver, die we gisteren geregeld hebben, zit al klaar. Nou het moet niet gekker worden hoor!

Onze driver rijd ons naar Mandel Beach. Een prachtig parelwit strand met helder blauwe zee in het noordoosten van dit eiland. Op een enkele local na zijn wij de enige hier. Het hele strand voor onszelf! Het doet ons een beetje denken aan Uvita, Costa Rica, maar dan iets witter en iets blauwer. We hebben duidelijk met onze chauffeur afgesproken dat we hier een aantal uur willen verblijven. We maken ons dus ook niet zo druk op het feit dat hij moet wachten op ons. Wij nemen lekker onze positie in en genieten van de omgeving. Natuurlijk even wat fotootjes schieten en de drone de lucht in sturen. We krijgen op een gegeven moment zelfs een verse kokosnoot van onze driver die daar ter plekke twee locals met een kapmes heeft ontmoet. Dat moet ik die Indo’s wel nageven, ze zijn uber sociaal, niet erg empathisch, maar wel heel sociaal. Ze maken altijd een praatje met elkaar en gaan met elkaar om als beste vrienden. Zelfs als ze elkaar pas net kennen!

Na het heerlijk vertoeven op een redelijk schoon en paradijselijk strand stappen we weer de auto in. Deze keer door richting het plaatsje Tobing. Hier is echt helemaal geen ene moer te beleven behalve dat vanuit hier een klein speedbootje richting Banggai Laut gaat en laten we die nou precies nodig hebben. Tijdens het wachten op onze speedboot hebben we via Translate weer een paar leuke gesprekken met een vrouwtje en krijgen we wat gebakken banaan voor geschoteld. Wel anders deze keer. Geen krokant jasje, maar een soort gedroogde banaan met sambal (Pisang Lowe), heerlijk wat mij betreft! Dan is het tijd om in te stappen en varen we in een half uurtje naar de overkant. Vooral Tess vind dit heerlijk zo op het water. Als we dan nog in de verte worden vergezeld door een paar dolfijnen die pirouetjes en salto’s springen is het feest helemaal compleet, wauw!

We checken in bij onze homestay en lopen, terwijl de zon ondergaat, naar een aanbevolen vistentje en eten weer een heerlijk visje van de BBQ. Het eiland dat voor een groot deel wordt bewoond door generaties uit de Bajou cultuur hebben van origine de titel waternomaden. Dit kan je wel terug herkennen in het eten in ieder geval, want die visjes van de BBQ zijn over heerlijk! Dat wordt lekker slapen vanavond!