Timetravelling

We reizen dit keer niet in afstanden, maar in tijd. We komen langs plekken van vroeger en vergelijken het met nu. Er is een hoop veranderd in de omgeving, de sfeer, maar ook in mijzelf. Nog steeds leuke herinneringen, alleen niet meer ‘mijn’ Bali. Zelfde plek, ander gevoel…

10-5-2024

Voordat we aan het ontbijt gaan moeten we weer onze backpacks dicht zien te krijgen. Gelukkig gaat het ons steeds gemakkelijker af dat in en uitpakken. We laten onze spulletjes nog even bij de receptie liggen om ons lievelingsmaaltje van deze reis te scoren met mijn lievelingsdrankje. Jullie zullen wel denken worden ze dat nou nooit zat? Nope, het is ook wel een van de weinige dingen hier die we als ontbijt kunnen eten wat nog een beetje vult en vitamines met zich mee brengt. Ook vinden we de sfeer bij deze ontbijt/koffie plekjes erg aangenaam en maakt dat we er fijn vertoeven. Ook geeft het ons vaak inspiratie voor onze plannen thuis. Niet alleen voor het huis, maar ook voor ons aankomende bedrijf!

Het is alweer bijna middag als we in de taxi zitten richting Ubud. We hebben weer veel te lang zitten kletsen en moeten nu midden door het drukke verkeer Seminyak uit zien te komen. Ik vind het eerlijk gezegd best een beetje spannend worden naar mate we dichterbij komen. Ubud is wel een plekje waar ik in het verleden erg vaak ben geweest. Het voelde als een soort ‘Hometown’, een thuisbasis. Benieuwd hoe het nu is, is er veel veranderd, wat ga ik er bij voelen en wat vind Tess er van?

We arriveren in ons guesthouse in een rustig deel van Ubud. Nooit eerder geweest, alleen langs gescooterd. Maar achter het Monkey Forest blijken dus ook nog wel aardig wat straten met accommodaties en restaurants te zitten. Nog heel even bij het zwembad relaxen voordat we via een nieuwe weg langs het apenbos richting het centrum lopen. In de drukke straten ben ik opzoek naar een warung waar ik vijf jaar geleden mijn allereerste avond in Bali heb doorgebracht. Deze zaak blijkt volledig verbouwd te zijn en heb dus afgesproken bij de verkeerde tent. Maar goed dat mag de pret niet drukken. Een beetje zenuwachtig drink ik de eerste slokken van mijn drankje als daar onze gasten binnen komen lopen. Mama Dewi en Morista zijn gearriveerd samen met vader en broertje. Het zijn de moeder en dochter van Gung Ade. Vijf jaar geleden is hij voor het eerste gestart op de yayasan en werd voor een deel mijn verantwoordelijkheid. Ik heb een intensieve band met hem en zijn familie opgebouwd en ze hebben, zonder dat ze het weten, veel voor mijn mentale situatie betekend. Het is zo ongelofelijk gaaf om ze weer eens te zien! Ik krijg van moeder een zakje Mangostenen en een hele doos Pisang Goreng in mijn schoot geworpen. Na het eerste contact verschuift de aandacht van moeder al snel naar Tess. ‘Oh, you are very beautiful! Pretty eyes!’, ‘Daniël is very lucky with you!’. De complimentjes blijven stromen als we gezellig samen aan tafel zitten. Vader blijft met Agung (andere variatie van zijn naam) buiten omdat het moeilijk parkeren is hier. Moeder en dochter zijn nog nooit in een restaurant geweest en vinden het allemaal heel speciaal. Ze waarderen het heel erg dat we ze hebben uitgenodigd en dat laten ze meerdere keren blijken. Het blijkt ook wel dat moeder zich op haar gemak voelt, want ze verteld vervellende verhalen over de thuis situatie. De relatie met haar man is nog slechter geworden en heeft zelfs wat bewijzen van fysieke handelingen die niet kunnen. Ze legt uit dat het nog steeds een probleem is dat als ze uit elkaar gaan, Agung dan met vader meegaat. Ook heeft haar dochter aangegeven dat ze niet wilt dat haar ouders uit elkaar gaan omdat ze anders gepest gaat worden. Een uit elkaar gevallen gezin wordt als mislukkeling bestempeld. Moeder staat dus met haar rug tegen de muur en moet kiezen tussen haar zelf of haar kinderen. We horen het met veel verdriet aan, maar kunnen niks betekenen. De religie en cultuur is hier onmogelijk te veranderen op dit vlak en moeder zal daar toch echt zelf een keuze in moeten maken…

Een paar uurtjes, gesprekken, glimlachen en complimentjes verder zeggen we moeder en zus weer gedag. Ik loop nog even mee naar de auto waar Agung in een zeer slechte houding op de achterbank ligt. Ik probeer hem iets beter te positioneren en zie dat hij wel een stuk groter en zwaarder is geworden. Dat is opzich niet verkeerd, want hij was behoorlijk mager. We zien de familie van de week nog een keertje als we een bezoekje gaan brengen aan de school. Voor nu zeggen we gedag en lopen richting een Italiaans restaurant voor het avondeten. Alex, die we op de Gili’s hebben ontmoet, is bij ons aangesloten en samen bespreken we onze plannen om richting het oosten van Bali te rijden. Alex had dit plan van ons al eerder opgevangen en zou het leuk vinden om mee te gaan. Zeker omdat hij het scooter rijden lichtelijk spannend vind en nog niet zo lang alleen op reis is. Na het heerlijke eten met een lekker Italiaans roomijsje als toetje lopen we terug naar onze accommodatie. Een beetje omlopen deze keer, want we gaan liever niet in het donker door Monkey Forest… Veilig aangekomen, bel ik nog even mijn jarige mama en duiken dan lekker de nacht in. Ik lig nog even na te denken over de afgelopen paar uur en val met een dubbel, bijzonder, maar ook gelukkig gevoel in slaap, tot morgen!

11-5-2025

We hebben deze ochtend de wekker op tijd gezet om te gaan sporten, maar we zijn beide zo moe dat we lekker blijven liggen. Het blijft me verbazen hoe vaak we zo vermoeid zijn. We zouden toch lekker uitgerust moeten zijn op vakantie? Hmm, misschien is dat het verschil tussen een vakantie en een reis?

Na nog twee uurtjes slaap rijden we op onze gehuurde scooter richting het centrum van Ubud. We gaan naar een voor mij belangrijke plaats die veel invloed heeft gehad op zowel mijn leven als onze huidige reis. Eerste de drukte door komen, want het is echt één grote chaos hier op de hoofdstraten. Uiteindelijk schieten we een zijstraatje in en arriveren we op de plaats waar het allemaal is begonnen, Seniman Coffee Studio! Vijf jaar geleden ging op deze plek een wereld voor me open. De eerste aanraking met specialty coffee. Ik werd gepakt door de smaak van het proefplankje en de scheikundige uitsraing van de zetmethodes. Met Jur en Kars heb ik een workshop gedaan waar ik die interesse thuis heb doorgezet. Veel te veel dure spullen, apparaten en koffies verder ben ik blij met mijn hobby! En Tess? Die geeft ondertussen aan dat ze graag koffie wilt leren drinken. Niet alleen om mijn interesse te delen, maar ook omdat ze denkt dat ze het best lekker kan vinden. We zijn op een missie 😉

In de buurt van de studio zou een ‘Ridge Walk’ moeten zijn waar ik toen de tijd niet ben geweest. We gaan even een kijkje nemen, maar komen er al snel achter dat de plaatjes op Google niet overeen komen met de werkelijkheid. Om de dag toch een beetje nuttig te maken rijden we door naar de populairste rijstvelden van Bali. Ondanks het toeristische is het wel een magische omgeving. De trapsgewijze plantage genesteld tussen twee bergkammen zorgt voor een bijzondere omgeving die je minder snel ziet in Indonesië. Het enige jammere is dat ze overal schommels en ziplines hebben opgehangen. Vrouwen krijgen een veel te lange jurk aan en worden geduwd door een stel Indonesische mannen die een wedstrijdje schreeuwen doen tegen de andere schommelmannen. Zo klinkt er in de gehele vallei regelmatig een wirwar van geschreeuw van mannen en gegil van vrouwen. Gelukkig hoor je daar op de foto’s niets van en met de juiste hoeken of hoogte kunnen we toch de schoonheid van deze omgeving vastleggen.

Na het opfrissen bij onze verblijfplaats rijden we naar de volgende herinnering. Het is ondertussen donker geworden en dus is het tijd om Tess mee te nemen naar de Ubud Night Market. Wat meteen opvalt is dat er een handje vol aan toeristen over de markt struint. Iets dat in al die keren dat ik hier ben geweest nog niet eerder is gebeurd. Ook hier heeft de verandering al een beetje plaats gevonden. Wat niet is verandert is Martabak Man! Zelfde plaats, zelfde man, zelfde overheerlijke martabak voor een iets hogere prijs, maar dat mag de pret niet drukken. We lopen over de grotere markt dan eerst en eten hier en daar wat. Het is leuk om hier weer terug te zijn en voelt als de dag van gisteren. Met het buikje vol en een fijne dag rijker sluiten we de dag af. Morgen staat er weer een druk programma voor ons klaar dus lekker slapen!

12-5-2024

Poging twee, deze keer hebben we er wel zin in en rijden we bijtijds richting de Crossfit box in Ubud. Helaas bestond deze vijf jaar geleden nog niet anders was ik zeker hier gaan sporten, wat een mooie plek. Ruim, open, hip, modern, sauna’s, koud waterbad, douches, fysio en een café het is er allemaal! De sunday smasher doet is goed. Uitgeput, maar zeer voldaan racen we snel weer naar onze guesthouse om te douchen en uit te checken. Met de scooter weer volgeladen met onze tassen rijden we naar het centrum. We dumpen de backpacks in het hostel waar Alex verbleef en gaan nog even snel ontbijten om de hoek. Suka Espresso, waar we origineel wilde gaan eten, blijkt een hele hippe tent te zijn en er staat een rij. Bij het tentje daarnaast kan je evenzo lekker smoothiebowls en avocado toasts (elke zaak hier heeft een beetje hetzelfde moderne standaard menu) krijgen en het blijkt super te smaken!

De twee kilo die we er bij hebben gegeten compenseren het gewicht van de backpacks die we niet hoeven mee te sjouwen. We beginnen samen met Alex onze roadtrip richting het oosten van Bali. Gedurende deze reis rijden we langs aanzienlijke rijstvelden en stoppen we bij een mooie waterval. Eentje waar tenminste bijna geen toeristen zijn en waar alleen een donatie wordt gevraagd in plaats van entree geld. Het valt mij wel op dat het zelfs hier in de uithoek van Bali ook drukker is in de dorpen en straten daarbuiten. Het lijkt wel of er veel meer locals deze kant op zijn getrokken en de kleinere dorpjes zijn uitgegroeid tot klein steden. Zou het kunnen dat de locals een beetje verdreven zijn of dat het te duur is geworden in de toeristische omgeving? Of is het gewoon mijn beleving? Wie zal het zeggen…

Als de zon al onder is komen we aan bij onze accommodatie en checken in. We gaan iets verder op eventjes zitten voor het avondeten. Alex vertrekt nog voordat hij zijn eten heeft gekregen. Hij voelt zich niet zo goed en heeft de wc nodig. Misschien iets verkeerd gegeten of gedronken? Hij bedenkt dat het wel moet liggen aan het water dat hij gekocht heeft, maar daar heb ik ook van gedronken en ik heb nergens last van. Tess en ik ploffen daarom nog even neer bij een beachclubje met live muziek. Even gezellig samen zijn voordat we lekker gaan slapen, heerlijk!

13-5-2024 & 14-5-2024

De twee dagen die we verder in Amed doorbrengen vinden voornamelijk plaats in het water. Amed staat bekend om zijn rustige omgeving en mooie duik/snorkelspots. Met koraalriffen, scheepswraken en 100.000 verschillende vissen, wauw! We rijden op onze scooter van de ene naar de andere verbazing. Het onderwater leven blijft mij elke keer verbazen en kalmeren. Zo fijn om daar te zijn! Toch heb ik niet persé de behoefte om mijn duikbrevet te halen. Enerzijds omdat ik het gewoon echt duur vind en al hobbies genoeg heb en anderzijds vind ik het hele free diven dat ik een beetje begin te ontdekken wel interessant. Hoe je je lichaam zo kan trainen dat je langer onder water kan blijven dan je in eerste instantie zou denken, heel bijzonder.

Ook de zonsondergangen hier zijn adembenemend. Je denkt vast, dat is raar in het oosten van Bali, maar de bergkammen zijn zo gesitueerd dat je een prachtig uitzicht langs de kustlijn richting het westen hebt. Vijf jaar geleden heb ik dit ook ervaren vanaf deze berg. Toen een kale vlakte met wat provisorische bankjes en stoeltjes, nu een compleet resort met infinity pool. Ook hier heeft het toerisme wat meer toegeslagen. Toch heeft Amed nog steeds zijn charme behouden en denk ik dat op deze manier het zelfs iets beter is dan toen der tijd. Net even iets meer lekker eettentjes, iets meer comfort, iets meer gezelligheid, maar nog steeds de rust. We maken dus ook lekker gebruik van het infinty zwembad, de lekker eettentjes, cocktailtje en goede koffies. Bij Rimba café gaan we zelfs lunchen en avondeten zo lekker dat het is! Yes, het is goed vertoeven in Amed en ik ben blij dat ik hier toch nog terug ben gekomen. Net op tijd, want het zal over een aantal jaar, met komst van de nieuwe haven, wel net zo voelen als de andere steden hier in Bali…

15-5-2024

Zo ontbijten we ook weer in het gezellig Good Café waar alles eco, vegan en healty zou moeten zijn. Dat vraag ik me opzich wel af, want volgens mij is de sojamelk niet al te best en vraag ik me ook af hoe de plastic free soap zonder toevoegingen precies gemaakt is, want die blijken ook niet altijd het beste te zijn. En ja ik weet ook wel dat gewoon stukken fruit eten, beter is dan ze te pureren en als smoothiebowl te eten, maar ja het is zo lekker en één van de weinige dingen die hier niet gefrituurd worden.

Het lekkere ontbijtje met cappucinootje legt een goede bodem voor de drie uur durende terugweg. We rijden bovenlangs richting een tempel die ik gevonden heb op Maps. Onderweg raken we Alex even kwijt, maar zien hem weer terug bij aankomst van de tempel. Het blijkt de grootste tempel van Bali te zijn, ook wel de moeder tempel genoemd. Een mega parkeergarage, entreegeld, gidsen en een transport naar te tempel hoger op de berg. Oeps, stond er niet bij stil, zag er gewoon uit als een mooie tempel. Dat is het ook nog steeds wel, prachtig om de architectuur te zien en een kleine uitleg te krijgen van de gids, maar het jammere van al die toeristische plekken is dat de locals zelf ook helemaal veranderen. Elke keer maar dat aansmeren van allerlei gekkigheid, dingen in je neus duwen of ongevraagd al een sarong omknopen bleh… daar gaat de cultuur.

We zijn er redelijk snel klaar mee en vervolgen onze tocht naar twee watervallen. Eentje is inderdaad ook een toeristische trekpleister, maar dat het bij aankomst zó ongelofelijk druk zou zijn en een flinke entreeprijs wordt gevraagd hadden we niet gedacht. We skippen deze en rijden naar de laatste stop. Een waterval waar ik vijf jaar geleden met Jur, op aanraden van een local, naar toe ben gegaan. Deze stond toen nog niet op Google Maps, geen entree, geen toeristen, er was niks. Enkel wij en een super gave waterval. Ook hier en de rest van de omgeving is het veranderd. Overal borden, overal maar entreegeld voor vragen, maar er niks voor terug zien. Tess is er helemaal klaar mee, dat gedoe de hele tijd. Overal een slaatje uit willen slaan terwijl er niets is veranderd ten opzichte van vijf jaar geleden. En al helemaal voor een natuurverschijnsel dat er gewoon is, gewoon bestaat, waarom claimt iemand het recht om daar geld voor te vragen. Kijk als ze nou een onbegaanbaar pad, gangbaar hadden gemaakt of zorg dragen dat er geen plastic ligt of iets dergelijks, maar dat is niet het geval… wegwezen hier. Lekker naar onze slaapplaats…

We halen de backpacks op en nemen afscheid van Alex. Hij is dankbaar  oor de ervaring en kan zijn reis met vertrouwen voortzetten zo geeft hij aan. Wij rijden door de drukte naar onze nieuwe overnachtingsplek en eten even snel een happie in een zo rustig mogelijk eettentje. Eenmaal terug in onze kamer boeken we alvast de volgende overnachtingen en gaan we moe en weer vol indrukken richting dromenland. Morgen wordt weer een enerverende dag waar ik nogal een gezonde spanning voor heb dus hoop dat het slapen een beetje lukt!