What a ….?

We willen verder, maar dat gaat niet helemaal. Soms blijkt reizen niet de verplaatsing, maar het verblijf te zijn. We maken weer gekke dingen mee, bizarre omstandigheden en een hoop lieve mensen. We bewegen maar met de stroom mee letterlijk en figuurlijk. Jeetje, wat een verhaal…

7-4-2024

Gisteren hebben we Desky gecontact om te vragen of hij ons van hier naar onze volgende bestemming kan brengen. Hij komt helemaal vanuit Manado hierheen rijden om ons vervolgens naar Tomohon te brengen. Wij nemen na het inpakken van al onze spullen en het uitchecken nog even een ontbijtje en wachten zijn komst af. Tess wordt door Desky geappt om te vertellen dat hij er bijna is. We wachten rustig af… Plotseling krijgen we een appje van hem met een foto van een geblokkeerde weg. Hij kan er niet komen omdat er een boom op de weg is gevallen. Het slechte weer van gisteren heeft wat problemen veroorzaakt. We vragen aan de eigenaar van onze homestay of hij misschien ons richting die plek zou kunnen brengen zodat we er langs kunnen lopen en in kunnen stappen. Hij draait zijn telefoon om en laat een groot meer zien. ‘You can not go there because the road is gone, it is a lake now’. Okay, eh en nu… Hij geeft aan dat zijn familie al sinds middernacht vast staat bij ‘het meer’ en ze wachten op meer informatie. Ook laat hij weten dat zelfs zij dit nooit eerder hebben meegemaakt, extreem noodweer. Het begint ondertussen weer behoorlijk te gieten en wij voelen hem al aankomen…Desky geeft aan dat hij weer terug naar huis rijd en wacht op nieuwe informatie van ons. Dat blijkt er niet te komen vandaag.

Ik denk dat er al zo’n 10.000 liter water naar beneden is gekomen als wij op het punt staan om wat te willen gaan avondeten. De hele dag op een houten krukje zitten en afwachten maakt je hongerig. BANGERDEBANG, we worden opgeschikt door een hard knallend/krakend geluid. De gezichten van de locals om ons heen voorspellen niet veel goeds. Een hoop geschreeuw en rennende mensen zijn het gevolg. Ik ga bij de rand van de rivier kijken en zie dat het complete restaurant en de terrasjes van de homestay’s naast ons zo’n twee meter dieper in de rivier liggen. Om de zoveel tijd horen we meer van het gebouw instorten en wij maken dat we weg komen. Het restaurant waar wij de vorige dag nog zijn wezen kijken of we er iets konden eten is compleet met de grond gelijk gemaakt. Wij staan ondertussen te schuilen voor de regen onder een afdakje aan de overkant van de straat. Het restaurant waar we net zaten ligt namelijk ook tegen de rivier die ondertussen uit zijn voegen breekt. Een heel team van locals is bezig om bij de buren alles te redden wat er nog te redden valt. In de stromende regen komen matrassen, kasten, koelkasten en stoelen naar buiten. Ze slaan gaten in de muren van de kamers omdat ze er van de voorkant niet meer in kunnen. Gegil van de vrouwen als er weer een stukje instort terwijl de mannen binnen de spullen heen en weer sjouwen maken het nog iets angstiger. Tot onze verbazing is iedereen die bezig is of er om heen staat super vrolijk en lacherig. Terwijl ons afvragen waarom er geen hulpdiensten komen en iedereen gewoon lekker buiten de gebouwen moet blijven, geven de locals aan dat het gebouw niet zo goed was gebouwd en met goedkope materialen. De hulpdiensten kunnen natuurlijk niet komen aangezien de weg geblokkeerd is door de bomen en het water. Het is zo raar om te zien hoe de Indo’s omgaan met oncomfortabele situaties. We zagen dit ook terug bij onze bus rit. Volgens mijn moeder heeft het ook een keerzijde. Ze schijnen niet goed te zijn om over hun gevoelens te praten en daar kan ik wel inkomen. Ze gaan er rustig en positief mee om, maar er lijkt door deze insteek niet altijd ruimte voor gevoelens en angsten. Ben heel benieuwd wat dat met een mensenbrein doet! Of zouden ze er gewoon echt geen punt van maken en het gewoon nemen als feit? Het is zoals het is?

Goed, wij gaan maar richting ons bed aan de overkant van de weg. Volgens de locals dus compleet veilig, we hoeven ons geen zorgen te maken. Het lijkt wat minder te gaan regenen en het lukt makkelijker dan verwacht toch om in slaap te vallen…wat een dag…!

8-4-2024

Het zonnetje lacht en de lucht is weer blauw, aan de overkant zitten en paar mannetjes aan de thee rond een tafel vlak voor de plek van het ingestorte gebouw. Iedereen lacht en kijkt een beetje naar wat er is gebeurd. Ze geven allemaal wel aan dat het extreem is, maar dat het een logisch gevolg is als huizen wat goedkoper worden neergezet.

De eigenaar van onze homestay geeft aan dat we snel onze spullen moeten pakken want we hebben nu nog een kans om hier weg te komen. Er wordt gezegd dat er vele mensen gaan demonstreren bij de goudmijn, volgens de locals hier de oorzaak van de overstromingen. Vanwege het kappen en het uitgraven zorgt de natuur niet meer voor een natuurlijke barrière en afvoer van het water. Snel de auto in en richting de plaats van bestemming. We hebben weer contact gehad en onze chauffeur Desky komt weer helemaal van Manado onze kant oprijden, echt extreem lief en aardig!

We komen na een tijdje uit bij de plek waar de weg compleet is verdwenen en plaats heeft gemaakt voor een enorme plas water. Een nieuw meer zoals ze het noemen kan worden overgestoken met een gammel ijzeren kano waar twee jongens naast zwemmen en een stuurman achterin moet peddelen. We lopen een hele grote groep mensen voorbij en plaatsen onze backpacks in de kano. Ik vraag me af waarom wij nou weer eerst mogen, moeten we niet gewoon wachten op onze beurt? Blijkbaar vind niemand dit een probleem en gebaard iedereen ‘stap nou maar in!’. In een klein kwartiertje worden we naar de overkant van het meer gebracht waar we weer netjes uitstappen. Uiteraard hebben ze hier ook weer een manier gevonden om er geld aan te verdienen en of we even 0,60 ct per persoon willen betalen. Onze hulptroepen zijn achtergebleven aan de andere kant en hier spreekt niemand Engels. We hebben gehoord dat verder op een enorm deel van de weg is weggezakt en dat auto’s er dus niet langs kunnen. Tegen beter weten in beginnen we dus maar te lopen, geen idee hoever het is maar we moeten wat. De locals lijken ons gek te vinden, waardoor ik een klein beetje angstig wordt hoe ver het gaat zijn, maar goed lopen maar!

We zijn al een stief tijdje aan het trippelen als ik opeens onze Slowaakse medereizigster voorbij zie komen op een scooter. De man gebaard en roept dat hij straks terug komt voor ons. Het blijkt de man te zijn die bij het meer nog probeerde iets in het Indonesisch uit te leggen, maar we hem totaal niet begrepen. De Slowaakse, die werkelijk geen idee heeft wat er allemaal gebeurd en ons een beetje schaapachtig aan kijkt trek haar schouders op en rijd samen met hem weg. Wij vragen ons echt af hoe zij in haar eentje hier op reis is. Haar Engels is niet zo heel goed en uit haar vragen en antwoorden merken wij op dat ze totaal geen idee heeft wat er allemaal aan de hand is. Het is dat wij alles geregeld hebben en zij gewoon mee kon, want anders had ik me afgevraagd hoe ze hier weg was gekomen. De man houd zijn woord en rijd een minuut of tien later weer terug om ons op te halen. Samen met een vriend van hem worden Tess en ik naar boven gebracht en rijden we langs het ‘grote gat’ in de weg. Ondertussen rijden er gewoon andere auto’s langs, maar voor de veiligheid lijkt mij dit toch iets beter. Terwijl we wachten op Desky worden we weer onderworpen aan een volledige fotoshoot met de mannen, vrouwen en voorbijgangers hier. Uiteindelijk komt daar dan onze held Desky aanrijden en vertrekken we na een paar extreme dagen richting onze volgende bestemming, Tomohon.

Bij aankomst in Tomohon bedanken we Desky en beloven hem dat we zijn nummer zullen delen in de groepsapps voor Indonesië. Wat een extreem aardig man die voor ons drie of vier keer heen en weer is gereden in de afgelopen dagen, terima kasih banyak Desky! We lopen in de middag nog even naar een koffietentje om even tot rust te komen. We hebben sinds gistermiddag niet gegeten dus maken we het 24-uur vasten even compleet. Schijnt behoorlijk goed voor je lichaam te zijn! Bij thuis komst schuiven we een simpele bord mie en nasi naar binnen, stappen onder een (koude) douche, kijken nog één aflevering Lupin en vinden het dan wel genoeg voor vandaag, selemat tidur! Wat een trip weer…!

9-4-2024

We krijgen deze ochtend weer een ‘lekker’ ontbijtje bij onze homestay. Nasi goreng zonder groente. Het verbaasd ons echt hoe weinig groente en vers fruit ze hier gebruiken in hun gerechten. Je moet echt een fruitplaat of gado-gado bestellen wil je wat binnenkrijgen.

We hebben voor vandaag een scooter kunnen huren en willen de vulkaan beklimmen hier in de buurt. We rijden over een paar prima weggetjes richting het punt dat Google Maps aangeeft. De weg houd dan op en gaat over in een zandweggetje met diepe kuilen. Als we denken, nu is het wel genoeg, parkeren we de scooter naast een tal van andere scooters en gaan beginnen met de klim. Ergens zegt mijn gevoel dat het niet helemaal klopt wat we doen, maar we hebben allebei op Maps gecheckt en die geeft toch echt aan dat we deze kant op moeten. Daar gaan we dan, veel te warm, beetje gezeur, beetje gezeik, geen goed gevoel. Nog een paar keer checken, drone een keer in de lucht, geen krater, geen doorgang, we zitten inderdaad verkeerd. Pff waarom volg ik nou nooit eens mijn gevoel. Ik heb er niks over gezegd, omdat ik Tess niet wilde wantrouwen in haar uitzoekwerk. Ik heb het zelf nog eens gecontroleerd dat klopt, maar ik had gewoon weer eens mijn gevoel moeten volgen in plaats van dat please gedrag. We worden, door de jungle routes door, ook nog eens aangevallen door bloedzuigers. Tess is daar panisch voor en mijn emmertje is overgelopen. Je raad het al geen succes. Ik val naar haar uit en ben boos, vooral op mijzelf, ik doe het weer, luister nou eens naar dat gevoel en deel het. Ik boos voorop, Tess in tranen achter op. Het kost ons even tien minuten, maar komen dan weer samen! Midden op de berg, in de warme zon, op de verkeerde route, komen wij weer samen. We praten, communiceren, delen ons gevoel en emoties. We leren van en over elkaar. Wat gebeurde er nu precies, waarom, hoe? Het is zo geweldig hoe ik het gevoel heb dat ik daar met haar open over kan zijn. Soms heeft het even een barstje nodig om weer dichter bij elkaar te groeien!

Helemaal bezweet, warm en uitgeput stappen we op de scooter, samen. We rijden naar een waterval om even de verfrissing op te zoeken. Dit was niet afgesproken, maar nu we toch wat tijd over hebben en onze emmertjes weer leeg zijn kunnen we net zo goed even daar langs. Uiteraard betalen we weer eens wat entree geld voor het aangelegde pad richting de waterval. Het is weer eventjes klimmen en klauteren, maar dan komen we aan bij een prachtig uitzicht op een 4-koppige waterval en er is verder niemand te bekennen. Heerlijk om samen weer op onze lijn te zitten en te genieten van deze geheime pareltjes. Het is misschien wel één van de mooiste watervallen tot nu toe. Helaas kunnen we niet dichterbij komen, maar de drone heeft daar minder problemen mee. Samen werken en uitproberen of we nog beter foto’s en filmpjes kunnen maken, ik vind het heerlijk!*

Op de terug weg eten we even lekker in het stadje en nemen van de overkant van de straat een crispy, zoete, martabak mee naar huis. We zoeken bij de homestay even uit hoe we hier morgen weg gaan komen en welke kant we op moeten gaan. Een driver richting Gorontalo en dan de ferry. Plots horen we van de eigenaar dat er morgen geen drivers rijden vanwege het einde van de Ramadan. Iedereen is feest aan het vieren en niemand rijd morgen. We zitten hier dus vast… het is niet anders… weer een dag extra… wat een emoties!

10-4-2024

Nou deze keer is het ontbijt een tosti van twee boterhammen met twee gebakken eitjes en… maar liefst twee plakjes tomaat, top! Zoals gezegd zitten we dus nog een dag vast hier en besluiten we om het nog eens te proberen. Met de scooter de goede kant van de vulkaan op rijden en daar parkeren. Na een paar minuutjes lopen staat er op een bord ‘Selemat Datang di Gunung Lokon’ oftewel Welkom bij de Lokon Vulkaan. Nou dat kan toch niet missen. Als er ook nog eens een hele horde locals naar beneden komt zetten over de opgedroogde lava rivier, weten we dat we goed zitten. We klimmen en klauteren naar boven. Er is iets meer wind, dus iets minder warm. Het is een gave route naar de krater van de vulkaan. Samen met nog wat andere locals staan we na een klein uurtje aan de rond van de ‘actieve’ krater. Er komt een hoop rook uit dat een behoorlijk zwavelgeur achterlaat. Als de wind plots onze kant opkomt moeten we een aantal keer omdraaien vanwege het hoesten. Het is echt lastig ademen als de rook je kant opkomt. De fotocamera en de drone komen weer tevoorschijn en doen weer hun werk!* Wat een gave uitzichten zeg, het is echt de moeite waard!

In een krappe drie kwartier zijn we ook weer beneden en zijn blij dat we toch een extra dagje hadden hier. We rijden door naar een koffietentje om te kijken of we onze volgende stappen voor morgen wat beter kunnen plannen en om nog even te schrijven. Een super vriendelijke, Engels spreken vrouw helpt ons met bestellen. Ze is zeer geïnteresseerd in waar we vandaan komen en wat we hier doen. Als ze erachter komt dat ik behoorlijk geïnteresseerd ben in koffie is ze helemaal in de gloria. We willen naar het volgende plekje gaan, omdat we er achter komen dat ze hier niet echt iets hebben voor de lunch. De vriendelijke dame wilt ons heel graag nog de koffieplantjes laten zien die ze achter het gebouwtje verbouwd. Ze legt uit dat haar man bezig is om een stuk grond te bemachtigen om een koffieplantage te creëren. Hun droom is om deze koffies te verschepen naar allerlei plekken op de wereld. Ze laat ook de gedroogde koffiebonen zien en beantwoord alle vragen die ik stel. Ik vraag nog of ik een paar koffiebonen mee mag nemen om ze in Nederland te planten en proberen te laten groeien. Ze wordt dolgelukkig en krijgt een glimlach van oor tot oor. Nog even op de foto en een sticker (ik spaar koffiestickers) en dan op naar de volgende zaak.

We spenderen de rest van de middag met schrijven, wat dingen uitzoeken en eten. Bij thuiskomst in de avond zijn we klaar om onze spullen te gaan inpakken om te vertrekken morgen, maar tot onze verbazing zegt de eigenaar weer dat er nog geen drivers zijn. Wat een feestbeesten zeg die luitjes hier…

*zoveel foto’s en filmpjes en zo weinig tijd. Ooit krijgen jullie ze nog wel eens te zien, ooit!

11-4-2024

Nou nog maar eens een keer die tosti dan, bij gebrek aan beter. De eigenaar van onze homestay beloofd ons om ons op de hoogte te houden voor een driver morgen. We hebben nu wel genoeg tijd gespendeerd hier en willen graag door met onze reis. Er zijn weinig andere opties dus wachten we maar eventjes af.

We lopen naar een lunchplek waar we deze dagen al een keer eerder zijn geweest en bestellen een lekkere smoothiebowl als lunch. De barista hier wordt helemaal enthousiast als ik een Siphon koffie bestel. Dit is een bepaalde manier van koffie zetten waar bij gebruik wordt gemaakt van een vacuüm. Voor mijn neus op tafel vind deze zet methode plaats. Het lukt niet helemaal zoals het hoort, maar het is leuk om te zien hoe erg hij zijn best doet. Na de lunch en de iets overgextraheerde koffie lopen we verder en stop ik even bij de kapper. Voor 3,60 laat ik mijn haar knippen en ziet het er nog prima uit ook. Tess zit verderop al bij het zaakje waar we ook al eerder zijn geweest deze dagen. Het is een goede uitvalsbasis om nog wat zaken te regelen. Nu we hier ‘vast’ zitten gebruiken we de tijd maar voor het uitzoeken van een nieuwe energieleverancier, contacten we wat garages voor onze busplannen en zoek ik uit hoe we de trip op de volgende eilanden gaan vormgeven. Tess zit te wachten op een videogesprek met een vrouw van de Argos Zorggroep. Ze heeft een vacature voor een zwangerschapswaarneming gevonden in Maassluis. Als wij over een paar weken terug komen van onze reis moet er toch een beetje geld binnen komen en dat regelt zij ;p

Om 17.00 als de Argos-vrouw nog steeds niet heeft gebeld krijgen we een berichtje van de eigenaar dat onze chauffeur naar Gronotalo vanavond om 19.00 vertrekt. Eh oke!? We racen het restaurantje uit en krijg van de enthousiaste Delon van Siev Coffee nog een sticker mee. Snel terug naar de kamer, hals over kop de spullen inpakken, heel snel onder de douche en nog snel wat avondeten naar binnen schuiven. Om vijf voor zeven zitten we klaar… Tuurlijk… drivertje komt rustig om acht uur aanrijden. We stappen in en hebben een nachtrit van 12 uur voor de boeg. Eerst nog een discussie over waar we in de auto moeten zitten. Achterin is echt te weinig ruimte en er blijken in plaats van twee extra passagiers opeens drie extra in de auto te zitten. Nou ja wat aanpassingen, Tess achterin, ik voorin, geen hoofdsteunen, een boombox met een bass waar Jur en Bart jaloers op zouden zijn, liedjes van Toy-box, Cher en wat Indonesische hits, maar we zijn onderweg…Wat een gedoe….