Done with this…

Dag 45 breekt aan, we zitten op de helft. Ook het breekpunt breekt aan. De afgelopen dagen hebben we iets teveel opeenvolgende tegenslagen te verduren gehad en we zijn het even zat. We zijn de situaties zat, de irritante mensen en het reizen. We zijn kapot, moe en vies. Gaan we nu naar huis?

17-4-2024

Deze ochtend worden we ook weer verrast met een ontbijtbuffet. Althans er is weinig keuze. Het komt er op neer dat we de verschillende ingrediënten gewoon zelf op het bord moeten opscheppen. Zo te zien staat het er al een tijdje, maar de smaak is op zich oké. Na het ochtend maaltje gaan we opzoek naar een plekje waar we een scooter kunnen huren. Al gauw komen we er achter dat dat niet mogelijk is op dit eiland, terwijl de bronnen zouden suggereren van wel. Gelukkig vinden we twee scooters die ons wel richting onze bestemming willen brengen. We kiezen er eentje uit, omdat we anders behoorlijk betalen voor de andere bestemming op dit eiland en we niet teveel haast willen maken. Op de scooter richting Loktoya waar we een bootje regelen richting Oyama Beach. Dit schitterende strand dat alleen per boot bereikbaar is zou ook een hoogtepunt moeten zijn van dit eiland. En ja, het is mooi, wit, blauwe zee, mooie uitzichten, maar… het ligt tandjes vol met plastic en er zijn behoorlijk veel huisjes opgebouwd. Bij aankomst op het strandje krijgen we ook nog eens een paar flinke stortbuien over ons heen. Als het een beetje opklaart hebben we nog net de tijd voor wat foto’s. Met de juiste hoeken en instellingen lijkt het nog wel wat… We houden het voor gezien en varen weer terug naar het vaste land.

De man die ons heeft gebracht is meegegaan naar het strandje en wilt ons ook wel terug brengen. Een andere aardige local pakt ook zijn scooter en rijd met ons mee. Ik mag met Tess op één scooter zelf terug rijden terwijl de locals met elkaar op één scooter de weg terug trotseren. We nemen even plaats bij een lokaal lunchtentje waar ze blijkbaar ook niet extreem vaak toeristen zien. Een veel te hysterische vrouw wilt graag op de foto en kent geen enkele schaamte. Trekt aan ons arm en dwingt een hele fotoshoot af. We zijn daar nu wel een heel klein beetje klaar mee, maar goed, we lachen vriendelijk en lopen weg. Door het gebrek van een eigen scooter en het feit dat we best wel moe zijn van het reizen gebruiken we de middag om wat dingetjes verder uit te zoeken en een beetje te relaxen. Opzich wel jammer, maar het is even niet anders.

In de avond lopen we naar een plekje waar een Food Court zou moeten zijn. We bereiden ons voor op het feit dat alles gesloten is, maar dat blijkt mee te vallen. Een gezelligheid van containertjes met foodkraampjes en live muziek verschijnt voor onze neus als we de heuvel oplopen. Ook de blikken en het wijzen komt ons weer tegemoet als we het terrein oplopen. Gelukkig laten de meeste ons met rust. Waarschijnlijk omdat er nog twee andere toeristen met een local guide aan tafel zitten en er een flink gehalte aan jongeren zit die wellicht al wat vaker toeristen hebben gezien. Na een lekkere burger met friet, ijsje en banana roll keren we weer terug naar onze homestay. Toe aan rust en slaap, aju!

18-4-2024

Vroeg en nog steeds moe stappen we uit ons bed. Eigenlijk willen we eerst ontbijten maar er is niemand aanwezig en het buffet dat gisteren klaar stond is nergens te vinden. We besluiten daarom maar eerst naar de haven te lopen om een ticket te kopen voor de ferry. Dat gaat gelukkig allemaal snel en soepel hoewel het al snikheet is terwijl we over straat lopen. Eenmaal terug is er nog steeds niemand… zoeken, zoeken, zoeken, roepen. Uiteindelijk komt er een man met twee bordjes nasi aanzetten. Niet echt veel smaak aan, maar goed het is eten. Daarna pakken we onze spullen in en lopen we door de snikhitte weer terug naar de haven. We zoeken ons bedje op en nemen daarna plaats op het boven deck. We worden weer veel aangestaard en nageroepen. Voornamelijk het woord ‘Bule’ begint ons nu wel te irriteren. Het betekend zoiets als ‘buitenlander’ of ‘witte’ en wordt naar onze mening niet altijd met respect gebruikt.

Boven op het deck wachten we af tot de ferry vertrekt, maar dat is natuurlijk weer een uurtje later dan gepland. Gelukkig waait er hier een beetje een windje en blijven we lekker zitten. De man achter ons bied ons wat traditionele koekjes aan, super lief en lekker. Helaas gaat hij achter ons zitten smakken en maakt hij op een luidruchtige manier zijn tanden weer schoon. Veel indo’s hebben hier een handje van en geloof me met een beetje mysofonie wordt je daar niet persé volijker van. Toch blijven we zitten, want beneden is het echt snikheet. Later krijgen we van een andere man nog wat broodjes aangeboden gevuld met een soort jam. Ook super lief, niet persé lekker, maar wel super lief. Het is soms zo verschillend tussen al deze mensen. De ene is zo open en aardig, terwijl de ander maar wat loopt te schreeuwen naar je en daarna te lachen. Het valt op dat het vooral de jongeren zijn die zo op ons reageren…

Als de zon achter de horizon wegzakt, zakken wij ons bedje in. Moker warm, beetje viezig, het heeft ergens iets weg van hoe je een strafkamp voor je ziet. Veel te veel mensen op elkaar en ook nog omringd door een kakkerlak hier en daar. Wij zonder ons een beetje af en kijken nog een afleveringetje op Netflix. Laat in de avond komen we aan in de haven waar we drie dagen eerder zijn vertrokken. Ook hier worden we volle bak verwelkomt door de jongere, bijdehante gastjes met hun ‘Mister, mister’ en ‘Bule, i love you’ gezeur. Snel wegwezen hier en een busje aanhouden. Die probeert ons ook nog eens af te zetten voor 6 euro. Afdingen en naar het hotel, hup opschieten. Gelukkig worden we daar verwelkomt door een hele lieve jongen. Hij laat ons de kamer zien waar ook een kakkerlak rondkruipt. Op dit moment kan het ons niet schelen. We zoeken nog even een eettentje om 23.00, maar niks echt te vinden dus maar weer terug naar bed zonder eten. Klaar mee…

19-4-2024

We willen vandaag zo snel mogelijk weg. Gisteren hebben we bekeken of de bussen richting Toraja gaan, maar helaas zijn die allemaal vol. We hebben geen zin om daar op te wachten dus vragen we aan onze accommodatie beheerder of er een shared taxi geregeld kan worden. Ze komen er zo snel mogelijk op terug. Ik besluit de tijd even te benutten om naar een fitness schooltje te lopen en wat aan lichaamsbeweging te doen. Tess blijft lekker op de kamer en zoekt weer wat dingetjes uit. Heerlijk om even zo mijn frustraties kwijt te kunnen en te voelen dat je weer even wat hebt gedaan. Ik merk wel dat drie keer sporten in ongeveer zeven weken niet heel veel goeds doet voor je lichaam. Ik begin slap en lui te worden als het gaat om Crossfit. Maar goed we doen ons best waar we kunnen en leggen lopend ook behoorlijke stukken af dus hopelijk zit het er allemaal zo weer bij als we thuis weer aan de slag kunnen.

Na het sporten en een stiekem koffietje bij het tentje om de hoek keer ik terug naar de accommodatie. Even snel douchen, stink kleren in een zak en de rest in de backpack. We checken uit en kunnen gelukkig onze rugtassen even daar achterlaten. We hebben namelijk ondertussen gehoord dat de taxi tussen vijf en zeven zal vetrekken. Nadat we aan het water een overheerlijke vis hebben gegeten, waar we echt veel te veel voor hebben betaald (het is moeilijk inschatten wanneer iets duur is, maar voor ons gevoel klopte het niet) willen we nog even wat dingetjes regelen. We lopen daarom naar een tentje aan de overkant van de straat. Het is er lekker rustig op één man met een kindje in een loopwagen na. Prima de tijd uitzitten zo… tenminste dat dachten we. De loopwagen van het kindje blijkt te zijn uitgerust met een complete DJ-set met subwoofers en discolichten. Het volume staat op standje doof. Laat staan hoe dat is voor het kind dat er in zit. De man besluit door het hele pand te lopen en blijft maar op het mengpaneel drukken en geluidjes maken alsof het kind net vier maanden is. Wij hebben hier totaal geen energie voor en vluchten snel een ander tentje in. Die blijkt ook niet helemaal aan onze term van rust te voldoen. Moe en zuchtend nemen we maar gewoon plaats in de algemene ruimte van onze accommodatie. Daar krijgen we te horen dat de prijs iets omhoog is gegaan (chauffeur had de oude prijzen doorgegeven blijkbaar…) en dat we pas rond 21.00 vertrekken. Nou goed dan, rubber-time, we hebben wel even de tijd om wat avond te eten dan.

Tegen een uur of 21.30 geeft de jongen van onze accommodatie aan dat we met hem en zijn moeder mee moeten gaan naar de terminal. De taxicentrale reageert niet meer en ze zijn er nog niet. Wij voelen al helemaal aan dit gaat mis… Bij de taxi centrale gaat een hee discussie los en de jongen probeert met zijn moeder het beste voor ons te regelen. Gevolg is dat we achter het vrouwtje van de centrale aan moeten rijden daar waar naar de auto gaat vetrekken. Na een verhitte onderhandeling gaat er toch weer wat geld vanaf. We moeten namelijk wel achterin zitten aangezien dat de enige optie nog is. We hebben dit liever niet en willen graag eerst de auto zien voordat we betalen. De moeder en jongen staan er op om te wachten tot wij tevreden zijn, maar dat kunnen we niet over ons hart verkrijgen en bedanken hen voor hun hulp.

De auto komt er aan en we zien dat achterin twee stoelen zijn. Opzich best ruim en oké. Voor de prijs die we nu hebben afgesproken moeten we het maar doen. We hebben even geen andere opties en dit lijkt wel oké… Te vroeg gejuicht. Als we even tellen en kijken zien we dat op de twee stoelen achterin drie mensen moeten plaats nemen. We zijn er weer ingeluisd, precies waar we bang voor waren. We kunnen nergens naar toe en hebben alleen deze optie. Dit wordt hoe dan ook klote. Onze backpacks gaan samen met nog wat andere spullen op het dak dus dat geeft wel iets meer ruimte. Mijn rugtas kan daardoor gewoon achterin gelukkig. Één mannetje is wat eigenaardig bezig met een paar planken in de achterbak te plaatsen, maar ze steken veel te ver uit de auto. Tess zegt voor de grap: ‘Dalijk zetten ze die scooter er nog op’. Naast ons staat een spiksplinter nieuwe scooter van de jongen die klaarblijkelijk met ons achterin moet gaan zitten. Zou het… Als twee mannen de auto instappen en wegrijden, met onze backpacks boven op, voelen we de bui al hangen.

De auto komt terug rijden met één grote stevige plank. Deze wordt stevig onder de achterbank geschoven en vast gezet. Dan wordt onze nachtmerrie werkelijkheid… de scooter wordt op de plank geplaatst en op een paar profosorische manieren vastgezet met lint. Vervolgens gaat de klep vast en binden ze een doek over de scooter. Het verbaasd me dat de jongen dit allemaal oké vind met zo’n nieuwe scooter. Twee-en-een-half uur later, om 0.00, kunnen we dan instappen. De locals zorgen er heel bewust voor dat de jongen die ook achterin moet rechts te recht komt. Als ik instap begrijp ik waarom. De balk waar de scooter op rust zit bij mijn voeten. Nauwelijks plek om te draaien, zitten, je voeten en benen kwijt te kunnen of recht te zitten. We zijn genaaid….

20-4-2024

We zijn ondertussen een paar uurtjes onderweg. Je hoopt natuurlijk dat ik ga zeggen dat het wel meevalt, maar dat is het niet. Het is helemaal *@$*# en dan gebeurt ook nog het meest verschrikkelijke dat je kan bedenken. We merken tegen het begin van de ochtend dat onze driver, die al wat rare trekjes had, zijn ogen niet kan open houden. Hij valt steeds een beetje in slaap. We houden hem goed in de gaten, maar het lijkt steeds erger te worden. Plotseling stopt hij bij een benzine station, maar gaat niet tanken. Hij loopt het gebedsplekje in welke je hier overal wel ergens kan vinden. Oké, opzich begrijpelijk even het ochtend gebed. Na een kwartiertje merken we op dat hij niet aan het bidden is, maar dat hij ligt te slapen. OMG, we zijn pas zes uur onderweg en we hebben nog wel tien uur te gaan.

Na een uurtje proberen we hem toch een beetje wakker te seinen, maar zijn ook in twee strijd. We willen niet dat hij weer in slaap valt. Als hij naar buiten komt vraag ik of ik niet even moet rijden zodat hij even bij kan slapen, maar hij gebaard een beetje boos van nee. We confronteren hem met het feit dat hij echt niet in slaap moet vallen en dat het gevaarlijk is. Hij wuift ons achterin en rijd verder. De confrontatie, het uurtje slaap en een beetje opfrissen lijkt wel zijn vruchten af te werpen, maar dat is voor korte duur. Hij ziet ons in de spiegel kijken en is zich heel bewust van dit probleem. Hij doet met man en macht zijn best, maar het lukt hem gewoon bijna niet. Ook wrijft hij best wel vaak over zijn linkerwang. Wat is er mis met deze man!!? Op het moment dat het echt niet meer te houden is zetten we de auto aan de kant. De chauffeur loopt weg en naar binnen. Hij neemt weer positie in om te gaan slapen terwijl Tess op dat moment een paniekaanval krijgt. Ik deel haar angsten en onzekerheden, maar ik merk dat ik daar zelf ook in zit en haar nu niet zo goed gerust kan stellen. Ik weet het namelijk ook even niet meer. Al anderhalve dag niet geslapen en weinig eten, paniek en stress doet mijn besluitvorming ook geen goed. Ik werk even snel een pop-mie naar binnen en besluit dan, of we stappen hier uit of ik ga verder rijden!!

Terwijl de chauffeur slaapt proberen wij weer tot rust te komen. We laten die beste man maar even aangezien ik ook niet top fit ben om te rijden. Ik heb zelf nog nooit rechts in de auto gereden en ben ook niet top helder. Ik vind het dus ook best spannend als ik moet gaan rijden, maar alles beter als hij. Na drie uur slaap en een maaltijd stapt onze driver onder een soort douche en frist zich weer op. We besluiten toch, ook omdat ik het spannend vind, om het even aan te kijken, maar het gaat al weer snel mis. Deze keer niet echt de slaap, maar zijn kies die hem partte speelt. Tess grijpt in haar tas en haalt er twee paracetamol uit. Een half uur na inname lijkt het zijn vruchten af te werpen. Hij rijd weer een beetje normaal en heeft wat praatjes met de andere locals die meerijden. Wij begrijpen voor geen ene cent waarom deze meiden en jongens hier niks tegen in brengen. Die kerel raakt bijna van de weg af, er ligt een shitload aan lading op het dak en er hangt een scooter aan onze kont, hoe dan..!!?

Je moet je voorstellen dat we continue op scherp staan en dat dit een ander level is dan we eerder hebben ervaren. Tegen de tijd dat de avond weer valt begint het ook nog eens te regen en onweren. Gelukkig snapt hij het een beetje en zet hij vrij snel de auto langs de kant. Alles gaat uit, het lijkt er op dat we de regen even afwachten, mooie gelegenheid om even de ogen dicht te doen. Plotseling stappen een paar medereizigers uit en stapt later ook de chauffeur opeens uit. Wij zien niks buiten want het is pikke donker. Waar gaat iedereen heen? Tien minuutjes later springt opeens het licht achter ons weer aan en zien we dat iedereen in een restaurantje zit te eten. Niemand die ook even zegt dat we hier wat kunnen eten… pff deze mensen, allemaal gekke. Wij nuttigen ook een maaltijd, niet persé trek, maar het moet er toch even in. De chauffeur neemt na twintig uur rijden weer plaats achter het stuur, hij wilt er nog steeds niks van weten dat ik rij. Komt wel goed zegtie, ja ja!

21-4-2024

We rijden de nacht weer door. Ik ben zo ongelofelijk moe en uitgeput dat ik mijn ogen niet meer op de chauffeur kan houden en toch sommige momentjes in slaap val. Na enige tijd hoor ik: ‘HEE, tidak tidur!!’. Het is Tess ze schreeuwt naar de chauffeur dat hij niet in slaap moet vallen. Vanaf dat moment reageren we eens in de zoveel tijd dat hij wakker moet blijven, niet slapen, blijf opletten. We moeten het nog even vol houden, we zijn er echt bijna..

Vijf uur in de ochtend… 29 uur hel. We zijn er….Palopo! Tassen pakken en wegwezen. We willen naar huis, klaar mee… We zijn afgezet op de plek waar een hotel zou moeten zijn. Blijkbaar niet, kan er ook nog wel bij, wat een ellende. We lopen, lopen, ropeende mensen negeren, lopen, hotel, vol, nog een hotel, ook vol, derde hotel pas vanmiddag plek. Na twee uur rondlopen, gesloopt, bezweet komen we op een plek die vanaf tien uur een kamer heeft. Prima we willen niet meer, we wachten wel. Ik geef aan dat we al 48 uur niet geslapen hebben waarop de vrouw zegt wacht. We krijgen een theetje en tien minuten later hebben ze een kamer voor ons. Wat.. een… helden! Tassen neer pleuren en lichaam op bed. We zijn weg!

Ik had de wekker vier uur later gezet, maar heb hem niet meer gehoord. Zeven uur later staan we weer naast ons bed. Wat is er gebeurd, wat hebben we gedaan? Hadden we het toch anders moeten doen? Er is niks aan dit pannenkoekenbeslag wat een goede pannenkoek had kunnen worden. Zo door het putje gespoeld weg met dat beslag, we maken wel nieuwe! We vinden gelukkig een heel leuk plekje om avond te eten nadat we even lekker hebben gedoucht onder eindelijk een warme douche. We evalueren de afgelopen dagen en komen tot de conclusie dat we wel toe zijn aan wat luxe, wat meer westers, iets meer rust. Geen geschreeuw, selfies, bule, gekke auto of busritten. We zijn toe aan iets meer thuis, hier zijn we klaar mee!