High tide, low tide

We zetten onze route voort langs een dele van de Pacific Coast en net als de getijden van de zee gaat het met ups en downs. Zo komen we verschillende typen mensen tegen, trekken we verschillende soorten plaatsjes door en ondergaan we verschillende soorten ervaringen die tegen elkaar afsteken. Zonder laag, geen hoog!

12-1-2022

Nou dat viel me toch alles mee, negen uur is het als we wakker worden. We zitten met ons kamertje aan de gezamenlijke keuken waar we in de ochtend een inbegrepen traditioneel ontbijt kunnen nuttigen. We hadden verwacht dat we al wakker waren geworden door de herrie, maar niets is minder waar. We staan dus lekker rustig op en gaan zitten voor een ontbijtje. Met de provisorische spullen probeer ik een bakje koffie te zetten om het ontbijtje mee weg te spoelen. Het is prima hoor, ei, gebakken banaan en een prutje van rijst en bonen, maar lekker een broodje of smoothie als ontbijt gaat toch iets makkelijker m’n strot in.

Tegen de middag lopen we richting het strand, het is een black beach met heel fijn donker zand. Eigenlijk kan je beter zeggen plak beach, want dat fijne zand blijft fijn overal aan zitten. Nou ja, dan maar even afspoelen in de zee. In de tocht er naar toe moeten we oppassen dat we niet op allerlei slakje en wormpjes staan die in het zand verstopt zitten. Ze zien er een beetje smerig uit en zijn met velen. De zee zelf blijkt ook vergeven te zijn van het fijne zwarte stuifzand en zorgt er niet echt voor dat we kunnen afspoelen. Sterker nog we zitten alleen maar meer onder… We vertoeven maar een beetje in de hete zon op het zwarte strand, maar houden het op een gegeven moment wel voor gezien. Terug naar de kamer, douchen en wat te eten zoeken is nu het plan.

De zon gaat bijna onder. Wij rijden richting een pizzeria in een dorpje verder op. Onderweg stoppen we nog even bij een uitkijkpunt om naar de zonsondergang te kijken. De fotocamera uit de tas en de drone de lucht in. Het worden weer schitterende plaatjes. Tot er weer een groepje aan komt lopen, ons net niet van het randje af duwen om er bij te komen en recht voor ons uitzicht gaan zitten. Nou ja gelukkig gaan ze zitten, dan kunnen we er over heen schieten. Na het zakken van de zon door naar de pizzeria. We krijgen een langwerpige pizza waarbij we vier smaken hebben kunnen kiezen. De pizza smaakt heerlijk, de groep luidruchtige Amerikanen die drankspelletjes spelen met 25 man, iets minder. Door eten en naar bed, nog één nachtje hier en dan weer door. Sorry Jacó, maar dit is niet echt the place to be…

13-1-2022

Vandaag hebben we hetzelfde ochtendritueel als gisteren. Rustig ontbijten, koffietje zetten, spullen pakken, maar daarna wegwezen hier. Mocht je ooit nog eens naar Costa Rica gaan, je hoeft niet naar Jacó toe! We rijden door richting het Manuel Antonio National Park. Bij aankomst in het plaatsje Quepos rijden we naar een gezellig plant-based café waar we voor de lunch een heerlijk smoothiebowl nemen. We eten rustig onze lunch en spelen nog een spelletje, die Tess trouwens glorieus wint, om vervolgens door te rijden naar onze overnachtingsplaats. Een gezellig onderkomen met kleine kamertjes, drie tiny-huisjes en een grote gezamenlijke open keuken en woonkamer (welke zich eigenlijk buiten bevinden) treffen we aan. De aardige eigenaren heten ons welkom en laten onze kamer zien, ze geven ons wat tips over wat we hier kunnen/willen doen en trakteren ons op verse ananas.

Als we eenmaal gesetteld zijn rijden we weer even terug om een strandje op te zoeken, waarvan de eigenaar aangaf dat op de weg er naar toe ook wel wat dieren te vinden waren. We kijken goed om ons heen, maar zien niet veel. Aangekomen op het strand worden we begroet door een jonge Costa Ricaan die ons een soort van wilt aansmeren om morgen terug te komen om te snorkelen, maar tegelijk eigenlijk ook wel een leuk gesprek aanknoopt. Het is vooral dat wij geïnteresseerde vragen terug stellen wat maakt dat hij een beetje ontdooit. Er is hier een term die door alle inwoners van Costa Rica wordt uitgedragen. Costa Ricanen (Ticos) gebruiken deze term om hallo te zeggen, om gedag te zeggen, om te zeggen dat alles geweldig is, om te zeggen dat alles cool is. Het zijn echter niet de woorden die de ware betekenis van ¡Pura Vida! weerspiegelen. Pura Vida is de manier waarop Ticos leven. Het is niet verrassend dat Costa Rica is uitgeroepen tot een van de gelukkigste landen ter wereld, vooral omdat de inwoners zich niet druk maken over dingen zoals de meeste buitenlanders dat doen. Tico’s hebben een heel ontspannen, eenvoudige manier om naar het leven te kijken. Geen zorgen, geen gedoe, geen stress. Pura vida betekent voor hen dankbaar zijn voor wat ze hebben en niet blijven hangen in het negatieve. Misschien komt het, omdat wij ons voornamelijk in de toeristische sector bevinden of dat de term niks te maken heeft met de openheid van de inwoners, maar de verbinding voelen wij nog niet echt. Na het gesprek met deze jongen komt dat gevoel wel iets meer bij me op en kan ik me iets beter voorstellen wat deze uitspraak betekend.

Op de terug weg komen we hoog in de bomen nog wel een aapje tegen, maar deze is te moeilijk te zien. We zijn ook te moe om heel lang te gaan staan kijken en besluiten lekker door te rijden naar een restaurantje dat we toevallig tegen komen. Door een kleine ingang zien we een groot restaurant met een prachtig uitzicht. We worden bediend door een meid die de Pura Vida nou ook niet echt uitdraagt, maar dat maakt onze visjes er niet minder om smaken! Na het eten rijden we terug naar huis en gaan weer lekker richting ons bed. Als jullie je trouwens afvragen wat wij altijd doen tussen het eten en het naar bed gaan (aangezien daar vaak weinig informatie over in staat)… praten, heeel veeel praten. Ik kan zo uren met die meid praten over de meest uiteenlopende onderwerpen, het is heerlijk, zeker omdat ze ook nog vaak snapt wat ik zeg!

14-1-2022

Één nacht weer samen in een bed en gelijk weer m’n laken kwijt ;). Nu zijn het ook wel erg klein lakens, ze zijn precies even groot als het bed zelf dus dat laat weinig bewegingsruimte over. Gelukkig had ik nog ene ander laken bij de hand en heb ik prima geslapen. We moeten er toch weer vroeg uit want vandaag staat er een kajak tocht door de mangrove op het programma. We hebben het adres verkregen via de eigenaar van ons GuestHouse en geeft aan dat ze ons verwachten. Wanneer we aankomen begrijpen we met ons gebrekkige Spaans dat ze van niets afwisten, maar gelukkig hebben ze nog wel plek. Een goed Engels sprekende gids neemt ons mee naar de rivier en helpt ons in onze kajaks. We starten met onze gemoedelijke tocht door de mangrove. De gids spot voor ons verschillende dieren zoals slangen, leguanen, vleermuizen en verschillende vogels. Maar het hoogtepunt zijn toch wel de white faced capuchin monkey’s. Ze zitten aan de rand van de mangrove en weten dat de boten die voorbij komen soms wat bananen met zich meenemen. Wij hebben gelukkig en kunnen de aapjes van heel dicht bij aanschouwen. Ze klimmen zelfs op onze schouders en kajaks. Je kan er wat van vinden, maar wij vinden het mooi dat de natuur op deze manier samen kan gaan met de mens. Later blijkt ook wel dat de aapjes gewoon doen waar ze zin in hebben en zo vrij zijn om te gaan en staan waar ze willen. De boten die wij op de terugweg passeren hebben de schooiertjes namelijk niet gezien.

De rest van de tocht genieten we vooral van de rust en de stilte. Als je een zen-momentje wilt hebben, vooral even gaan kajakken door de mangrove, kom je helemaal tot rust. Tegen het einde maakt de gids van een paar palm bladeren zelfs nog een waar kunstwerk. We bedanken hem vriendelijk en vertrekken naar een lokaal visrestaurant. We nuttigen een heerlijk maaltje waar we beide goed vol van zitten. Vervolgens rijden we even langs een koffiebranderij waar ik er achter kom dat ze koffies hebben van een plantage die drie keer de Cup of Excellence heeft gewonnen! De Cup of Excellence is een jaarlijkse wedstrijd die in verschillende landen wordt gehouden om de geproduceerde koffie van de hoogste kwaliteit te identificeren. Daar nemen we even een zakje van mee voor thuis. Het valt me wel op dat de roaster niet computer gestuurd is, dus is het wel even de vraag of ze het niet per ongeluk verpest hebben. Misschien is vakmanschap het key-word in dit geval!

We lopen verder naar de supermarkt en kopen voor veel te veel geld wat boodschappen. Eenmaal thuis gaan we na het douchen lekker in de gezamenlijke ruimte zitten om te chillen. Een beetje schrijven, foto’s uitzoeken, spelletje doen. Het avond eten wordt voor ons eigenlijk gewoon een smoothie en wat brood, want we zitten nog steeds vol van de lunch. Op het moment dat er steeds meer andere mensen in de ruimte komen beginnen wij een beetje af te taaien. Niet gelijk hoor, we socializen soms ook wel, maar hebben niet bij iedereen die behoefte. Dus hop lekker naar de kamer en klaar maken voor bed. Tot morgen maar weer!

15-1-2022

Pfoe eigenlijk geen zin om er uit te gaan, ik wil nog even blijven liggen. Dat gaat helaas niet want we moeten toch echt uitchecken en onze tocht vervolgen. We ontbijten nog even snel met dezelfde smoothie als gisteravond en bedanken onze gastheer en vrouw voor het warme welkom. We vervolgen onze tocht richting Uvita, maar nemen eerst een zijroute naar wat verborgen hotsprings. De eigenaar van onze vorige accommodatie heeft er over verteld en wij zijn wel nieuwsgierig geworden. Bijna een half uur over een bergachtig, met kiezelstenen bezaaide weg vol kuilen en greppels hebben we nodig om er te komen. Uiteindelijk blijken de hotsprings vooral door de locals bezocht te worden en zijn ze toch een soort van aangelegd. Wij kiezen er daarom voor om naar beneden te lopen richting de rivier. Hier is niemand te vinden en wij genieten dan ook met volle teugen van deze schitterende natuur. De foto’s en filmpjes worden weer uitgebreid opgeslagen op onze SD-kaartjes, maar slaan de beelden en gevoelens ook op in ons hoofd en hart. Wat een magische wereld is dit zeg! Zo tegen de middag halen we een stuk brood en een potje chocopasta uit onze tas en scheppen het geheel zo naar binnen. Heerlijk dat wild picknicken in zo’n prachtige omgeving. Uiteindelijk lopen we terug richting de auto en zetten weer koers naar onze eindbestemming voor vandaag. De weg terug is echter zo fantastisch dat we besluiten toch nog wat gave filmpjes te maken met mijn camera en drone. Het moet een indruk gaan geven over het rijden van onze 4×4 huurauto over dit soort weggetjes. Ik moet wel een beetje oppassen, want vlieg met mijn drone zo de struiken in.  Hij hakt wat blaadjes weg, maar blijft gelukkig in de lucht hangen. Je moet er wat voor over hebben om mooie beelden te maken.

Uiteindelijk komen we na een uurtje rijden aan bij een leuk verblijf in Uvita waar we een kamer hebben geboekt dat de Treehouse wordt genoemd. De eigenaresse is er nog niet, maar de andere gasten vertellen ons dat de sleutel in de deur zit. Het trappetje op brengt ons in een loeihete kamer met uitzicht richting de jungle. Althans een klein stukje, niet echt spectaculair eigenlijk, maar het verblijf is prima. Je moet wel rustig lopen, het gebouwtje staat namelijk op palen en schud nog al heen en weer. Je kan precies voelen wanneer iemand de trap op kan lopen. Rustig aan dan maar!

Terwijl we terug komen van de supermarkt en onze etenswaren klaar maken om te gaan koken komt de eigenaresse aan gereden. Een vrolijke vrouw uit Canada die hier naar toe is geëmigreerd om aan het leven daar te ontsnappen. Corona heeft voor nogal wat opschudding gezorgd in haar leven wat uiteindelijk tot deze rigoureuze beslissing heeft doen leiden. Ze is hier pas zes maanden en verteld aan ons haar plannen voor de toekomst. Ze komt ook op het feit dat ze een huisje wilt gaan maken die toegankelijk moet worden voor mensen met een beperking. Ook heeft ze het over een lift om mensen met een rolstoel in het zwembad te takelen die overigens nog gebouwd moet worden. Ze is met een zeiltje bezig om te kijken waar het zwembad het beste tot z’n recht komt. Ze verteld ook dat ze zelf nogal handig is en wat diploma’s heeft in het timmermans vak en loodgieters werk. Ze wilt er uiteindelijk zelfs voor zorgen dat er een trottoir wordt aangelegd richting het strand zodat mensen met een rolstoel er makkelijk kunnen komen. Wat een fantastische ideeën allemaal en horen graag van dit soort initiatieven! Het is volgens haar ook zo dat de regering van Costa Rica hier actief is binnen dit thema. Helaas hebben ze alleen niet zoveel geld om alles te kunnen uitvoeren, maar de wil schijnt er wel te zijn!

Na het gesprek, koken we een heerlijk maaltje en zoeken we, onder het genot van een bord pasta, naar de beste tour door het Marino Ballena National Park die er in Uvita te vinden is. Met een beetje afdingen komen we uiteindelijk op een schappelijk prijs uit en bereiden we ons voor op wat één van de hoogtepunten van onze reis moet gaan worden. Benieuwd wat dat gaat zijn, houd de gram in de gaten voor de volgende blog!

2 Responses to “High tide, low tide

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *