Breathtaking nature

De reis gaat voort. We reizen langs en door verschillende plekken. Iedere keer weer een verrassing wat we gaan aantreffen. De ene ervaring fantastisch, de andere wat minder spannend. Uiteraard is dat ook onderdeel van het avontuur en ondergaan we deze fases van de reis met goede moed. Één ding is zeker, de natuur is adembenemend mooi.  Embrace the journey!

8-1-2022

Goedemorgen, na het intensieve dagje van gisteren doen we het in de ochtend een beetje rustig aan. We pakken op ons gemak onze spulletjes in en verlaten het ‘reddende’ huisje om richting Rio Celeste te gaan. We waren van plan om onderweg even te kijken of er nog wat te ontbijten viel, maar we hebben toch besloten het pizzabroodje dat we nog hadden op te eten.

Na weer een barre tocht over kiezelige paadjes, die we uiteindelijk niet eens hoefde te nemen, komen we weer terug op de hoofdweg. We zien gedurende de rit vrij weinig andere mensen. Maps.me geeft aan dat het nog één minuut rijden is en dan pats boem… auto’s, mannetjes die geld vragen voor het parkeren, figuren die zeggen dat je een entreekaartje moet betalen voor het park. Wauw, het is weer lekker toeristisch hier. Toch merk je daar in het park gelukkig wat minder van. We zijn redelijk laat en het gebied waar we nu zitten is toch net een iets minder populair. Wanneer wij net de ingang inlopen, waar je trouwens helemaal geen kaartje voor nodig hebt, begint het lekker te miezeren. Tess is vergeten haar poncho te pakken, dus die trekt lekker mijn regenjasje aan. Een paar minuten later zijn het nog maar een paar druppeltjes en kan het jasje weer uit, want echt koud is het niet. Verder wandelend door het park blijft de regen en dauw een beetje hangen. Ik vind het zo’n mooie sfeer geven en kan echt genieten van dat beetje klamme, natte weer terwijl we over rotsen, keien en modderige paadjes de berg op en af lopen.

Tess daar en tegen heeft dat wat minder. Haar goede wandel schoenen zitten niet meer goed en moet dus op haar (kapotte) all stars verder gaan. Een beetje mopperend lopen we samen verder richting de hoogtepunten van deze tocht. De Rio Celeste is een rivier dat zich laat kenmerkend door een helder turquise kleur. De rivier krijgt deze kleur omdat in hoger gelegen gebied twee stromen bij elkaar komen. De Buenavista rivier voert allerlei deeltjes alumiosilicaat met zich mee. De Sour Creek is, zoals de naam al zegt, nogal zuur. De Ph-waarde van deze beek zorgt ervoor dat de deeltjes uitzetten en een turquoise kleur geeft. In het park is een waterval die deze kleur dus ook heeft en wanneer we door lopen zien we één van de bronnen borrelen en zien we de plek waar de twee rivieren samen komen. Heel indrukwekkend om te zien. We nemen lekker de tijd om foto’s en filmpjes te maken. Wel moeten we toch wat toeristen ontwijken die we liever niet op de foto hebben. We weten niet of het typisch Amerikaans is, maar die generen zich echt nergens voor. Gewoon voor het beeld lopen en ongeremd selfies klikken om vervolgens zo snel mogelijk weer weg te wezen. Nou ja, wij nemen lekker de tijd en hebben dan soms ook stukken van de wandeltocht voor onszelf. Zo vinden op de weg ook nog een klein beestje, waarvan we later zien dat het een ‘Paca’ was, in de bosjes graven.

Een paar uur later en vergeten om te lunchen zijn we er wel klaar mee. Tess heeft natte voeten en honger, nou dan weten het wel 😊. Je zou denken dat het storend is, maar ik vind d’r wel leuk als ze een klein mopperkontje wilt zijn. Even lekker stoom af blazen mag ook wel eens op z’n tijd! Moe maar voldaan rijden we dan ook lekker naar ons volgende onderkomen, waar we hartelijk worden opgevangen door een gezellige familie. In hun achtertuin hebben ze een extra kamertje gemaakt met uitzicht op de tuin. De verblijven waar wij in zitten zijn sowieso veel gewoon in de tuin of aan het huis van gezinnen. Best een slimme manier om een beetje bij te verdienen als je zo’n stuk grond hebt. Na het installeren rijden we nog even terug naar een rustig dorpje. Omdat we weer een beetje buiten het toerisme zitten komen we op een klein wegrestaurant, waarbij we worden aanbevolen om een traditioneel Costa Ricaans gerechtje te bestellen. Zo gezegd, zo gedaan. Uiteindelijk blijkt het een soort van Kapsalon te zijn, maar het smaakt verrukkelijk na weer een intensieve dag met alleen een broodje in de ochtend. We moeten echt wat beter gaan opletten op onze voorbereiding af en toe. Maar goed, is ook wel weer de charme van het roadtrippen. Snel naar bed, morgen trekt de tocht weer verder, good night!

9-1-2022

De familie waar we op dit moment verblijven is al vroeg uit de veren. Dat betekend wij ook, want echt rustig aan gaat het hier niet. Het valt me op dat de Costa Ricanen ook zo vaak naar elkaar schreeuwen. Niet omdat ze boos zijn, maar gewoon om te communiceren over een grote afstand. Ahg we moeten er toch uit want we gaan weer verder met onze reis. De eerste stop is een lokale koffieplantage die we hebben gevonden op Google Maps. Zonder website, maar met een paar reviews over de echt traditionele manier van werken gaan we vol enthousiasme op pad. Althans ik, want Tess houd niet zo van koffie. Wanneer we daar aankomen rijden zien we twee oude mannen in een schommelstoel lekker voor zich ui staren. De ene met een hoed op en de ander met een paar kaplaarzen aan. De tieners die over de oprit lopen begeleiden ons naar de plek waar we onze auto kunnen parkeren. Als we uitstappen komen we er achter dat helemaal niemand Engels praat, maar dan ook niet één woord. Met ons beetje Spaans begrijpen we dat er over een uur iemand komt die Engels spreekt. Dan wachten we wel even en kijken of we wat leuke filmpjes kunnen schieten. Maar dan rijd er opeens een klein busje voor met een paar Amerikaanse toeristen en een Engels sprekende gids. Hij geeft aan dat we mee mogen lopen met zijn tour als we dat willen. Een klein beetje had ik gehoopt meer inside information te krijgen juist door zo’n lokale plantagehouder, maar oké dit was ook wel leuk en niet te duur. Ik koop nog een zakje koffie direct van de plantage en geroast in een grote wok, voordat we weer vertrekken.

We rijden richting het gebied van Monteverde via een prachtige route. Tussen de bergen op en neer met uitzichten waar je ‘u’ tegen zegt. Zowel links als rechts van ons strekt het landschap zich uit zover het oog reikt. Het is adembenemend mooi. We maken dan ook wat stops voor foto’s en het vliegen met mijn drone. Het is heel cool hoe zo’n klein vliegend apparaatje je doet laten voelen of je een vogel bent. We nemen lekker de tijd voor deze route en navigeren met een klein beetje eigen instinct en Maps.me richting ons onderkomen voor de volgende twee nachten. Een gezellig kamertje met een lekker smal bedje hopen dat we ook hier weer lekker slapen, wel een beetje lastig met mensen die luid praten onder ons balkon. We gaan het zien!

10-1-2022

Pfoe nou dat viel behoorlijk tegen… en eigenlijk niet vanwege de pratende mensen, maar omdat Tess de hele tijd de lakens stal. We zitten in hoger gelegen gebied en het kan echt wel een stuk kouder worden. Maar goed gelukkig moeten we er op tijd uit want we gaan ziplinen. Het schijnt hier het mooiste gebied te zijn om dat te doen. Als we uit de auto stappen besluit ik toch maar even een langere broek aan te trekken, want het is echt wel een stukje kouder. Als wij staan te wachten tot de tour gaat starten kijk ik even in de struiken. Ik zag daar wat mensen eerder al kijken en snap nu waarom.

Er zit een klein groen slangetje opgekruld in een plantje. De man die langs loopt geeft aan dat het een ‘Viper’ is en zeer giftig. En dat terwijl ik er net foto’s van heb zitten maken, oei.. Ook verteld hij dat er andere Vipers zijn die je in 25 seconden kunnen doden. En dat die ook hier op Costa Rica leven… ai die hoef ik niet persé tegen te komen. Snel de hoogte opzoeken en hopen dat ze daar niet zitten.

Helemaal ingesnoerd razen we in een raptempo van de ene boomtop naar de andere. Wat een super gaaf en vrij gevoel geeft dat zeg. We worden nog van een randje afgeduwd om te abseilen en gaan richting het einde van de tocht. De tuigjes worden bij ons andersom vast gemaakt, want de laatste twee ziplines zijn in superman vorm. Liggend op je buik wordt je vastgesnoerd met je benen de lucht in. Als een ware superman zwieren we over een 1,5 km lange zipline tussen twee bergtoppen, de langste zipline in Costa Rica. Met een super wijd uitzicht een ik gok op een paar honderd meter hoogte is dit één van de gaafste dingen die ik ooit gedaan heb, bizar! Ik heb het allemaal geprobeerd te filmen, maar mocht helaas het cameraatje niet vasthouden. Resultaat, alleen maar armen en de grond gefilmd. Je ziet dus niet echt hoe het was, maar geloof me het was geweldig. We eindigen bij een klein smal, hangend bruggetje waar onze gear weer wordt omgedraaid. Tess gaat eerst en wordt vast gegespt. Een klein stapje naar voren resulteert in een vrije val van tientallen meters, waarna je als een echte Tarzan of Jane een aantal keren heen en weer slingert. Dit is wel echt de kers op de taart! Met ons hart nog in onze keel komt er een einde aan deze tocht en kunnen we die ook weer van ons lijstje strepen. Een top ervaring!

Terug in het dorpje stoppen we even bij een koffiebar. Ik zie er specialty koffie opstaan en kom er achter dat ze inderdaad koffie schenken met een specialty graad. Je mag dit alleen maar zo noemen als je koffie is gewaardeerd met 80 of meer punten op een schaal van 100. Aan de hand van 11 criteria kan je deze score bepalen. Het is dan natuurlijk wel nog steeds te verpesten door de manier waarop de koffie gezet wordt, maar dit bakkie smaakt prima. Even langs huis om wat anders aan te trekken en op naar de plek waar we gaan lunchen. Iets verder buiten het dorpje is een klein cafeetje waar heel veel kolibries leven. Ze worden wel extra gelokt door suikerwater op te hangen, maar het is toch best gaaf om te zien. We zijn veel bezig met fotografie en videografie en doen ons best om gave filmpjes en foto’s te schieten. Dat is natuurlijk vrij lastig met deze beestjes die zo snel vliegen. Als de batterij van de camera op is rijden we weer terug naar de slaapplek. Even uitrusten, opladen en weer door naar de volgende plek. We hoorden via via over een man die een prachtig stuk grond beheerd en waar je voor ongeveer één euro op mag om de zonsondergang te zien.

We komen als eerste aan en een prachtig stuk grond wordt aan ons geopenbaard. Als wij dit zouden bezitten zouden we beslist ons huis er op bouwen, wat een uitzicht, niet normaal!! Ook hier willen we graag onze foto en videoskills verbeteren, maar als we eenmaal alles klaar hebben gezet komen er andere mensen aan. Dat is natuurlijk niet erg, maar deze mensen besluiten om hun kleedje pal tegen onze handdoek aan te leggen. Maar ik heb het dan echt over direct er tegen aan. De camera die we hebben geïnstalleerd voor een mooie foto heeft nu opeens een heel ander beeld voor zich. Dan volgen er meer mensen en één voor één zoeken ze een plekje vlak om ons heen. Jullie moeten weten dat het echt een behoorlijk stuk grond is en dat je echt vanaf alle plekken het uitzicht perfect ziet. Tot overmaat van ramp beginnen verschillende mensen zakken chips te openen en muziek aan te zetten. De ene praat volop luid en de ander fluistert net iets te hard. Het is met iemand als ik een ware strijd om te overleven als het op geluiden aankomt. Zodra de zon onder is, wat overigens een prachtig beeld gaf, vertrekken we zo snel mogelijk. In het dorpje eten we nog wat lekkers en rijden dan snel naar huis. Het is ondertussen weer flink afgekoeld en kunnen wel een warme douche gebruiken. Heerlijk wat een luxe! Met een extra laken stappen we weer ons bedje in en vervolgen onze tocht deze keer naar dromenland. Weltrusten en tot morgen!

11-1-2022

Goh, dat slaapt toch wat lekkerder zo met deken! Dat is maar goed ook, want vandaag hebben we weer een drukke dag. Niet fysiek, maar organisatorisch. Eerst maar even lekker ontbijten. Tess is de laatste tijd helemaal fan geworden van smoothiebowls in de ochtend. Hier vind je dat niet zo makkelijk en hebben we al veel traditionele ontbijtjes gehad of helemaal geen. Bij The Open Kitchen, waar we gisteren hebben gegeten zagen we dat ze ook smoothiebowls verkopen. Jullie kunnen dus wel raden waar wij ons ontbijtje hebben gescoord vandaag. Fris en fruitig lopen we daarna weer door naar de koffiebar. Het is namelijk ook een mooie werkplek en geloof het of niet, we moeten nog wat overdrachten afmaken. We hebben hier gewoonweg geen tijd voor gehad en het is wel handig als dat compleet is. Gelukkig kunnen we onder het genot van een bakkie en lekkere broodjes en croissantjes hier prima wat tijd voor maken. Tegen drieën breien we er een einde aan en kunnen we dat hoofdstuk nu helemaal sluiten. De laptop gaat dicht en de auto open. Onze spullen weer op de achterbank en voet op het pedaal. Op naar de volgende stop.

We komen aan in een plaatsje Jacó in eerste instantie voelen we ons hier nog niet echt op het gemak. We checken in bij een soort hippiehostel met kleine kamertjes en aparte bedden. Ze hebben het opzich wel knus gemaakt hier dus het is oké. We lopen over het strand richting een plekje om te eten, maar vinden niet echt iets geschikts. Uiteindelijk komen we wel terecht op een pleintje dat een beetje hip is gemaakt en genieten we van een lekker avondmaaltje. We lopen via een andere route weer terug en hebben nog steeds gevoel dat dit plaatsje valt onder de minder rijke gebieden van Costa Rica. Nou ja wie weet is het morgen bij daglicht een stuk beter en kunnen we hier ons heerlijk vermaken. Nu eerst maar slapen in onze aparte bedden. Één voordeel, Tess kan mijn lakens niet pikken 🙂 Slaap lekker liefie x

2 Responses to “Breathtaking nature

  • Mooie verhalen weer. Ben erg benieuwd naar het beeldmateriaal!!

  • Yvonne Huisman
    2 jaar ago

    Zo herkenbaar, ik vond de zippliner in Costa Rica ook 1 van de hoogtepunten en de Tarzan sling. Maar wat een prachtige natuur daar hè. Heel mooi land, blijf maar lekker genieten julli.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *