Hidden gems

Dieren, bomen, planten, oceanen, stranden. Het is hier allemaal te vinden. Om je heen, boven je en onder je, een volledige onderdompeling van oeh’s en ah’s. Wij zijn blij met de mogelijkheden die aangeboden worden om dit deel van Costa Rica te bewonderen, maar zijn minstens zo blij met het ontdekken van de verborgen parels. En daar zijn er genoeg van! Enjoy!

16-1-2022

Tring, tring, de wekker gaat. Enthousiast springen we op uit ons best. Oei, niet te hard want onze kamer wiebelt nog al heen en weer. Maar goed het is tijd! Na een snel ontbijtje racen we naar de ontmoetingsplaats waar we de laatste instructies krijgen en de betaling moeten doen. De eigenaar zegt nog ‘Oh, jullie hebben de special price hé’. Dat klopt, hebben andere daar dan niet over onderhandelt? Nou ja mooi meegenomen toch!

Op de weg naar het strand hebben Tess en ik het nog even over haar ogen. Ze heeft een aantal maanden geleden een oogontsteking gehad en dat is niet helemaal juist behandeld door de arts. Nu zit er litteken weefsel op haar rechter hoornvlies dat zorgt voor een wazige plek. Het lijkt er op dat haar oog weer wat gaat ontsteken of in ieder geval lijkt het wazig zien wat erger te worden… Naast dat het natuurlijk bizar is dat er nu blijvende schade is en dat je niet wilt dat dat erger wordt, heeft ze vandaag ook haar zicht zeker nodig. Wat je in ieder geval niet kan missen is de krokodil die in de grepel ligt te chillen als wij langs een klein straatje het strand bereiken. Die pakken we vandaag in ieder geval al mee. Echt gek om te beseffen dat ze hier zo vlakbij liggen te relaxen terwijl kaartjes kopen voor de dierentuin om ze te zien.

Op het strand ligt de boot al klaar en stappen we met een klein groepje in. Uiteraard zijn er ook nog andere boten die al wegvaren, want dit is iets dat vele mensen wel willen ervaren. Na ongeveer een kwartiertje komen we bij het andere groepje boten aan en gaan de motoren uit. Iedereen is stil, je hoort alleen de golven tegen de boot klotsen en wat zachte stemmetjes van de andere boten. Tot plots, hoor ik dat nou goed…. Het klinkt als een zangtoon die iedereen wel kan herkennen van documentaires of de tekenfilm Finding Nemo. Terwijl ik aan de humoristische film denk hoor ik opeens de Oeh’s en Wauw’s om m’n oren vliegen. Schuin achter mij doemt een donker gedaante boven het water vlak op dat voorbij gaat in een flits. De tweede keer dat het omhoog komt zie je een duidelijke vin en komt uiteindelijk ook de staart tevoorschijn, walvissen! Wauw, wat een magische ervaring, het gezang, het zien en bedenken dat deze gigantische besten vlak onder je boot door zwemmen. Het is zo onwerkelijk mooi, niet normaal.

De tourguide geeft wat informatie over de beesten en vertelt dat walvissen zo’n 15 á 20 minuten onder water blijven om vervolgens 2 tot 3 keer boven te komen om te ademen. Vervolgens duiken ze weer naar verborgen plekken in de diepte van de oceaan. Ze zijn hier om te paren, bevallen en de jonge te laten opgroeien. In het warme water is dat beter voor jonge walvissen zonder al teveel vet. De beesten die vanuit het noordelijk halfrond deze kant op zwemmen eten nauwelijks op deze trip. Ze hebben genoeg vet voorraad om heen en weer te trekken zonder een goede bijvoeding. In totaal zien we het beest een stuk of 15x boven komen en genieten Tess en ik met volle teugen. Ook al is het een nogal toeristische aangelegenheid. Na een uurtje of drie en nog een tour langs de stranden van het natuurpark worden we afgezet op het strand van Uvita. Wanneer het laag water is ontvouwd zich de natuurlijke brug van het strand naar het rots gedeelte. Hierdoor lijkt dit stuk van het natuurpark sprekend op een walvisstaart. Hoe toepasselijk is dat en dat volledig natuurlijk gecreëerd.

Met een boost van energie en geluk lopen we weer naar de auto en rijden naar ons kamertje. We genieten even van een lunch met een soort van knakworstjes en een lekker bakkie zelf gezette koffie. Met de tickets die we moesten kopen om het natuurpark in te gaan, kunnen we vandaag ook nog naar andere stranden die binnen dit park liggen. Met de boottour zagen we een uitgestrekt strand waar we nagenoeg geen mensen zagen. We gaan daar eens even kijken. Een klein kiezelig weggetje en een stukje wandelen door palmbomen brengt ons uiteindelijk op een zo goed als verlaten mega strand. Het zeewater slaat op het prachtige iets wat donkere strand dat vervolgens doorloopt in een junglerand, vol met tropische bomen en planten. Het is zo’n groot strand, maar er is niemand. Dit is zo’n verborgen parel die je wilt vinden in dit soort landen. We maken dan ook goed gebruik van de camera’s en de drone om fantastische beelden te schieten en te proberen het gevoel over te brengen naar beeld. Dat is eigenlijk niet te doen. We springen lekker de zee in, wat volgens mij de meest magische plek moet zijn. Aan de ene zijde zie je die enorme jungle rand met in de verte de bergen die volledig zijn bedekte met bomen en planten. Daar tussen en aan de top van die bergen zweven magische wolken die zich helemaal nergens druk om lijken te maken. Als ik me omdraai zie ik in de verte wat rotsformatie uit het water pronken en lijken de laatste zonnestralen te absorberen. Met het zakken van de zon neemt het kleurenspel elke minuut en in 360 graden andere vormen aan. Het is onwerkelijk. Ik kan er geen woorden meer voor vinden, dus ik deel ik met jullie iets meer foto’s van deze parel van een plek!

17-1-2022

We hebben deze ochtend weer ene heerlijk rustig ochtendje. We genieten van een lekker ontbijtje met weer ene bakkie koffie en praten nog even over onze ervaringen van gisteren en de rest van ons avontuur. Wat maken we toch allemaal mee, het is echt een zegen en een geluk dat we dit kunnen en mogen doen. Super dankbaar! Terwijl wij dit zo zitten te bespreken komt de eigenaresse van ons verblijf vertellen dat ze met andere gasten en een bevriende familie naar een waterval gaat die niet veel mensen kennen. Nou dat lijkt ons wel wat, dus spullen pakken en er achteraan. We parkeren, na weer wat kiezelweggetjes, vlak voor een rivier oversteek. We gaan te voet verder, door de rivier, langs de rivier, over de rivier, tot de rivier ons leidt naar deze verborgen parel van een waterval. Begroeit met groene plantjes stort het water langs een rotswand naar beneden en eindigt in een natuurlijk zwembadje. En… er is helemaal niemand. Snel de spullen wegzetten en het t-shirtje uit. Lekker plonzen in het ietwat koude waterval water. Vanuit de rechterkant komen een aantal klimmers, abseilend naar beneden. Gaaf om te zien, maar gelukkig trekken ze snel weer verder. Na een half uurtje besluiten de familie en de eigenaresse een stukje terug te open om nog even te genieten bij de rivier. Dit maakt dat wij ons weer helemaal alleen op deze magische plek kunnen vermaken. Helaas duurt dat niet zo heel lang, want terwijl wij weer bezig zijn met filmen en fotograferen komt er een hele groep Amerikaanse toeristen de rivier omhoog kruipen. Begeleid door een gids plonzen ook zij het water in en poseren voor de foto onder de waterval. Op één of andere manier beginnen vrouwen (want het is een hele groep vrouwen) dan altijd de gillen/schreeuwen, waarom is dat? Gelukkig kan ik op één of andere manier wel genieten van deze hilarische groep vrouwen. Ook zij blijven niet heel lang hangen en klimmen na een half uurtje weer via de zelfde weg terug. Er blijft alleen nog een gezinnetje met vader, opa en twee zoons achter in het poeltje. Zij zijn ondertussen ook langs gekomen en we horen dat het Nederlanders zijn.

We raken in gesprek met de vader die me een beetje doet denken aan Dwayne Johnson, ook van die Maori tatoeages en stevig gebouwd. Hij verteld dat ze aan het emigreren zijn naar Costa Rica. Hij verteld dat ze al heel lang uit Nederland wilden vetrekken omdat ze het daar niet naar hun zin hadden. Costa Rica is voor hun de perfecte bestemming om lekker te kunnen ravotten, de natuur in kunnen en wat vrijer te zijn. Dat klinkt best goed al zeg ik het zelf. Ook wij hebben af en toe moeite met het reilen en zeilen in de Nederlandse maatschappij. Maar anders dan zij, hebben wij wel moeite met het achterlaten van de belangrijke personen in ons leven die in die maatschappij rondwandelen. Dus zo eenvoudig lijkt ons dat niet, tof dat zij hun droom achterna gaan en deze keuze gemaakt hebben!

Uiteindelijk besteden wij nog zeker een uurtje vrijwel alleen in deze prachtige omgeving. Als de zon achter de berg zakt houden ook wij het voorgezien en lopen terug naar de auto. De namiddag besteden we aan het uitzoekwerk voor onze terugreis naar Aruba. We moeten nog even voor twee daagjes een autootje huren, dat COVID gedoe uitzoeken en even checken hoe het nou zat met die koffers. Ook gebruik ik de tijd om de foto’s en filmpjes van de afgelopen dagen een beetje uit te zoeken. Het zijn er nogal wat! Na een paar heerlijke dagen hier besluiten we ons verblijf toch met een dagje te verlengen. De eigenaresse maakt dat mogelijk voor ons door een ander kamer aan te bieden. Uiteindelijk een wat luxere kamer met een eigen keukentje en douche voor dezelfde prijs als de andere kamer. Echt een topper hoor deze vrouw! We beloven haar dan ook een goede recensie te schrijven om er voor te zorgen dat ze haar doel kan verwezenlijken.

18-1-2022

Zoals afgesproken verplaatsen we na het wakker worden en ons ontbijtje de spullen naar de andere kamer. We nemen het hier nog even van, heerlijk! Na het ruilen van kamers rijden we even naar de supermarkt om wat spulletje in te slaan voor de lunch en om wat geld te pinnen. De komende dagen staat er een route op het programma waar ze geen pinautomaten hebben en alles cash betaald moet worden.

Na deze korte tussenstop rijden we weer naar ‘ons’ strandje. Met hetzelfde ticket als twee dagen geleden komen we weer door de ingang heen en nemen dezelfde plek in als voorheen. Het is wel ietsje drukker dan de voorgaande keer, maar het gaat echt om een handjevol mensen. Lekker boekie lezen, weer wat fotograferen, biertje erbij, genieten, relaxen… heerlijk. Het is onze favoriete plek tot nu toe en spenderen dan ook de volle dag weer in deze omgeving. We komen dan ook heerlijk tot rust.

Na de zonsondergang maken we thuis een lekker slaatje. Dat smaakt prima na drie dagen pasta! Uiteindelijk gebruik ik mijn tijd nog even achter de computer. Ik ben bang dat ik mijn filmpjes en foto’s van de afgelopen dagen op één of andere manier kwijt ben geraakt. Hiermee bedoel ik dus de filmpjes van de rivier, het auto rijden, de walvistour en ‘ons’ strandje. Ik heb gisteren geprobeerd het één en ander over te zetten van mijn pocket camera naar mijn laptop, maar m’n geheugen was vol. Bij het op annuleren klikken had ik het idee dat het nog wel op m’n camera bleef staan. Dit kon ik helaas niet meer terug vinden op het apparaat zelf. Daar baal ik toch wel echt van zeg, het waren namelijk best wel veel gave filmpjes geworden. Nou ja niks aan te doen, we gaan maar lekker slapen en ons voorbereiden op de nieuwe route. Wie weet levert die wel mooiere filmpjes op!

Ik plug toch nog heel even m’n cameraatje in de computer en wat denk je. Ze staan er nog! Alleen is de naam van de map veranderd waardoor ik hem op het apparaatje zelf niet meer kon zien. Oh wat een opluchting zeg, kan ik met een gerust hart gaan slapen en later het materiaal met jullie delen. Dat gaat helaas nog wel even duren, want heb gewoon te weinig tijd om daar echt even voor te gaan zitten. Geduld is een schone zaak, welterusten!

19-1-2022

We gaan ons favoriete plekje vandaag weer verlaten. Spullen inpakken, gedag zeggen en Vamos! Oh nee, eerst nog heel even ontbijten bij een lekker koffietentje, met echt een goede ochtend cappuccino en dan Vamos! We gaan richting Drake Bay een plaatsje op het schiereiland Osa Peninsula. Op dit schiereiland bevind zich het Corcovada Natuur Reservaat. Het pareltje van Costa Rica als wij de verhalen moeten geloven. Op internet wordt aanbevolen om er met de boot of het vliegtuig heen te gaan en dat voor echte avonturiers het ook wel kan met een 4×4. De verhalen op het internet beloven een bare tocht over offroad paadjes en door rivieren. Gelukkig hebben wij even verder gekeken dan onze neus lang is en komen we achter een route die de rivieren oversteken met bruggetjes. We gaan ervoor!

Het eerste gedeelte van onze route is er geen wolkje aan de lucht. Prima asfalt, weinig verkeer en geen rivieren. Zo’n 30 kilometer voor dat we ons bestemming bereiken maken we de afslag naar de ‘Unnamed Road’. Hier begint het avontuur. Een hoop gebump en gestuiter volgen voor de aankomende anderhalf uur. We moeten langzaam rijden op de steile weggetjes omhoog en omlaag. Dat geeft ons wel de tijd om in de jungle om ons heen dieren te spotten. Het blijft lastig, maar het is weer raak! We spotten namelijk drie toekans in de bomen langs de route. Twee daarvan zitten heel dichtbij, we nemen dan ook zeker even de tijd om deze kleurrijke dieren op de plaat vast te leggen. Hopla weer eentje van ons lijstje af kunnen strepen. Eigenlijk missen we alleen nog de luiaard. We stappen weer in rijden door op de tocht. Tess rijd het hele stuk en dat doet ze voortreffelijk! Ze vind het fijner om op dit soort wegen zelf achter het stuur te zitten, dan heb je iets meer controle voor je gevoel. Dankzij haar goede stuurmanskunsten komen we tegen het einde van de middag aan bij ons verblijf.

We checken in, reserveren ons plekje voor de tour morgen en voor het ontbijt. Ook laten we weten dat we vanavond hier even blijven eten in het restaurantje en vertrekken dan naar onze kamer. De spullen uitpakken, even wat anders aantrekken en nog heel even naar het strandje om de hoek. Het is er ene stuk drukker dan ons vorige strand, maar ook deze ligt er prachtig bij. In een baai komt de zon nog net achter de berg vandaan en schijnt precies door het opstuivende zand en waterspetters van de woeste golven. Het geeft een beetje mistige vibe, prachtig. De dag wordt voltooid met een lekker maaltijd gevolgd door een geflambeerde ananas met ijs. We kijken elkaar nog even aan als we in bed liggen en beseffen ons weer hoe fijne dag we hebben gehad, dankjewel dat ik deze met jou mag delen!

20-1-2022

En daar gaan we weer! Om 05.00 gaat de wekker en rollen moeizaam ons bedje uit. Gelukkig hebben we onze spullen gisteren al klaar gezet en kunnen we zo richting het ontbijt lopen. Dat serveren ze hier dus al vanaf vijf uur aangezien er dagelijks mensen de toer richting Corcovado maken. De boot vertrekt om 06.00 dus wij eten snel onze pannenkoeken en de Gallo Pinto (traditioneel ontbijt met rijst en ei) op en lopen over het strand richting de verzamelplaats. Met een groep andere toeristen en onze gids Manuel stappen we in de speedboot richting de ingang van het park. E zijn verschillende tours die beginnen bij de ranger stations. Sommige tours duren 2 of 3 dagen, maar kosten een vermogen en na wat navraag blijkt dat er niet extreem veel meer te zien is dan een dagtoer. Wij verzamelen daarom bij de ranger station in San Pedrillo en beginnen daar met een klein groepje aan onze tocht door de jungle. Manuel, die dit werk al zeker 27 jaar doet verteld ons van alles over de bomen en planten. Hoe ze groeien, wat hun eigenschappen zijn en hoe ze heten. De namen kan ik niet meer goed herinneren, maar de informatie die hij verteld is reuze interessant. Zo laat hij weten dat lianen bijvoorbeeld helemaal geen hangplanten zijn, maar klimplanten. Er zijn wel hangende ’touwen’ maar dat wordt veroorzaakt doordat vogeltjes de zaadjes uitpoepen op de takken van bomen. Het plantje dat dan ontstaat groeit zijn wortels naar beneden om in de bodem vervolgens meer voedsel te kunnen vinden. Sommige van deze planten kunnen zelfs zo groot groeien dat ze de boom, die ze als steun gebruiken, kunne verstikken. Ze ontnemen het zonlicht waardoor de boom sterft. Nog een interessant feitje is de ‘Turkey tail’ paddenstoel. Er schijnen studies te zijn dat het een postief effect heeft op verschillende vormen van kanker. Zo heeft hij het over nog wel meer dingen die gebruikt worden als geneeskrachtige stoffen. Gewoon hier voor het oprapen! Dat is één van de geweldige dingen van Costa Rica. Er zijn hier zoveel grondstoffen in de puurste vorm te vinden. Geneesmiddelen, fruit, groentes, noten, koffie… je zou er zo je hele tuin mee vol zetten!

Verder op onze tocht komen we kapucijn appjes, slingerapen, een cavia-achtig diertje, een pizot en wat vogels tegen. Tegen het einde van onze eerste wandeltocht ziet Manuel iets in de boom. We zien hem speuren met zijn verrekijker en pakt vervolgens zijn telescoop standaard er bij. Hij richt hem naar boven en roept op een gegeven moment, kijk maar. Kijkend door de lens zien we heel hoog en heel ver weg een luiaard. Hij zit zo hoog dat je hem met het blote oog gewoon niet ziet. Althans wij niet, Manuel wel. Het is maar goed dat hij dei telescoop bij zich heeft. Ongelofelijk, ook deze kunnen we afstrepen.

Terug bij de ranger station krijgen we een stukje ananas en een koekje. In de boom daar zitten een paar rode ara’s en in de uitmonding van de rivier richting de zee zien we een krokodil zwemmen. Wel bizar want dat riviertje zijn wij net overgestoken. We vervolgen onze toch nog eventjes richting de andere zijde van de jungle, maar los van wat vlinders en vogeltjes zien we niet veel meer. Manuel geeft wel het gebied aan waar vaak een poema zit, maar daar kunnen we beter niet doorheen lopen. Ook spotten we nog een paar voetafdrukken van tapirs in de modder. Helaas hebben we deze niet kunnen zien. Ze bewegen zich ook voornamelijk ’s nachts voort en zijn moeilijk te zien. Bij terug komst ligt de krokodil die we waarschijnlijk eerder zagen nu te zonnen op het strand. Hetzelfde strand als waar de boten aan land komen en wij straks in moeten stappen. Een oudere man loopt om het strandje heen om te fotograferen, maar die wordt in grote paniek teruggefloten door de gidsen. Wat een flapdrol in mijn ogen, ze zitten hier niet in een hok of aan een ketting he!

Als het tijd is om terug te gaan is de krokodil inmiddels weer verdwenen en kunnen we veilig aan boord. Althans veilig voor de krokodil, niet voor de zee. We zitten nauwelijks en een grote golf klapt over de zijkant van de boot en treft mij en Tess vol. Kletsnat varen we terug, gelukkig is m’n tas redelijk waterdicht want daar zitten onze camera’s in. Gelukkig drogen we redelijk snel en kunnen we redelijk droog aan tafel schuiven voor de lunch. We hebben nog wat gespreken met de andere deelnemers over hun reizen. Het is leuk om te horen hoe uiteenlopend al hun plannen zijn. Een jongen die 9 maanden in zijn eentje rondreist, een gezin met een klein jongetje die 6 maanden er tussen uit is, een stel dat even een paar weekjes er tussen uit is geknepen. Zo heeft ieder zijn eigen reis en zijn eigen route. Allemaal omarmen ze de dingen die ze meemaken en nemen dat weer als ervaring mee in hun leven, het is leuk om te horen allemaal.

Na de lunch en het natafelen keren we terug in onze kamer en gaan lekker douchen. We nemen de tijd, doen het rustig aan, lopen even naar het restaurant voor betere wifi en zoeken naar onze vervolg bestemming. We besluiten de reis door te gaan zetten richting de Caribische juist van dit land. Wel met een tussenstop, we doen het rustig aan. Tijdens het eten (zelfde restaurantje, ander gerecht) worden we nog aangesproken door een wat oudere man, vergezeld door een jongere jongen. In eerst instantie denken we dat hij wat gedronken heeft, maar later beseffen we dat dat een beetje zijn manier van praten is. Hij verteld dat ze elkaar kennen van een hardcore feest en toevallig een soort huisgenoten zijn, lang verhaal zegtie… Ze reizen door de landen Colombia, Costa Rica, Panama, Belize, Mexico en misschien nog wel één of twee. Als wij vragen hoe lang zijn jullie onderweg antwoord de jonge jongen: ‘In totaal 6 weken’. Eh oh, niet verwacht, maar ook zij omarmen hun reis en genieten met volle teugen. Dat zijn toch pareltjes van herinneringen!