Different vibes

We zijn al even onderweg en hebben al veel dingen meegemaakt, maar de sfeer was overal nagenoeg het zelfde. We beleven Costa Rica op dezelfde manier, maar met ander hoogte en laagte punten. Deze keer is dat anders. We komen op plekken waar het gevoel compleet anders aanvoelt. Het heeft niet dezelfde vibe, het is steeds anders op zowel wat mindere als hele fijne manieren. Wie ervaart dat met ons mee?

21-1-2022

Bijtijds naast ons bed, want we hebben weer een flinke tocht voor de boeg. We pakken ons spullen in, alles netjes in de koffer en de tassen. Nou ja.. niet alles. Het is hier nogal klam en vochtig en het heeft vannacht ook nog geregend denk ik dus veel van onze kleren zijn nog nat. Maar ja, wat wil je ook met een oud tropisch regenwoud om je heen. De natte kleren stallen we even uit over de achterbank en checken dan uit bij ons stulpje. In de auto naar het dorpje om nog even een ontbijtje te scoren. In eerste instantie is ons idee even een broodje te chappen van de bakker, maar die kunnen we helaas niet vinden. Dan maar even een klein restaurantje opzoeken. We komen uit bij een leuk plekje met een super mooi uitzicht over de baai van Drake Bay. Na het ontbijt stappen we onze heerlijk auto weer in, maar pff wat een lucht… Natte kleren met de auto in de zon is geen goede combi. Maar goed we moeten nu echt gaan, geen tijd te verliezen. Het is nog wel een uurtje of vier rijden en we willen graag nog langs een watervalletje.

Dezelfde anderhalf uur terug via het weggetje vol kiezelsteentjes en heuveltjes op en af. Het is iets minder leuk dan op de heen weg en zouden het liefst hier wat sneller door heen gaan. Zo snel als de crossmotoren die ons links en rechts inhalen. Man wat gaan die snel! Tegen het einde van de bumby road zien we twee jongens in de berm liggen en een man met zijn zoontje druk aan het bellen. Langzaam rijden voorbij en kijken we wat er aan de hand is. Oei, één van de jongens ligt helemaal open met schaafwonden op knie, elleboog en schouder. Ook zijn enkel en pols zien er niet denderend uit. We stoppen en stappen uit, even kijken of we kunnen helpen. De man is druk aan het bellen en de vriend van de jongen is ook met van alles en nog wat bezig. Ze geven aan dat de ambulance er pas over een uur is. Wij zien de jongen langzaam een beetje wegzakken. Het spreekt zelf aardig Engels en vraagt om een koekje en wat water. Dit hebben wij nog wel achterin liggen en overhandigen dat aan de knaap. Als we dan dichterbij komen zien we hoe diep de wonden eigenlijk zijn. Wij gaan niet de juiste kant op waar de dokter zit, maar gelukkig komt er een andere auto aan gereden. Er wordt gevraagd of zij hem naar de dokter kunnen brengen, want de ambulance duurt nog wel even. De jongen wordt in de auto getild en deze maakt rechtsomkeer richting het plaatsje waar de dichtstbijzijnde dokter zou moeten zitten. De vrouw die achterin de auto zat wordt achter gelaten. Wij denken dat ze later weer wordt opgehaald. Dit is wel next level altruïsme, het plaatsje waar ze heen moeten ligt namelijk niet naast de deur en is zeker een half uur terug rijden voor die mensen. Nou ja wij hebben onze bijdrage proberen te leveren en vervolgen onze tocht.

Na een uurtje of vier rijden we van de hoofdbaan af om richting een watervalletje te rijden. Een kwartiertje over weer de kiezelsteentjes brengt ons uiteindelijk bij een gesloten privé terrein met whatsapp nummer. Hmm, blijkbaar zijn deze watervallen in privé beheer en kan je er niet zomaar naar toe. We proberen nog te kijken voor een andere weg, maar ook die is lastig te vinden. Dan maar door naar onze overnachtingsplek waar we een klein uurtje later aankomen. In onze beleving zouden we in een klein gehucht terecht moeten komen, maar niets blijkt minder waar. We hebben niet helemaal goed op de kaart gekeken en het plaatse San Isidro de General blijkt een redelijk grote, vieze stad te zijn. Ja vies ja, geen mooie gebouwen of wegen. Alleen maar rotzooi en industrie. Bij ons verblijf aangekomen treffen we een wat smoezelige kamer aan. We voelen ons hier niet helemaal op ons gemak. De lange autoreis, de stad, honger en ons verblijf zorgt voor wat onenigheden en irritaties. Dan vlak voor we gaan slapen zien we ook nog eens een zooitje kakkerlakken over de grond krioelen, verschrikkelijk. En we hebben hier twee nachten geboekt…

Gelukkig kunnen wij onze puntjes weer bij leggen door goed met elkaar te praten en vallen we door vermoeidheid toch in slaap. Veilig bij elkaar en in onze dekens gerold zodat er geen kakkerlak of mug bij ons kan komen. Hopelijk slaap lekker!

22-1-2022
Wis en waarachtig, toch redelijk goed geslapen. We schuiven vroeg aan bij het ontbijt in het restaurantje om de hoek. Het hoort bij het verblijf, maar is ook een losstaand geheel met een zwembad en wat speeltoestellen voor kinderen. Dit stuk ziet er nog een soort van netjes uit en de bediening is gezellig. Na dit prima traditioneel ontbijtje rijden we even naar de supermarkt. We hebben tijdens ons ontbijt geprobeerd contact te leggen met verschillende waterval tours maar alles lijkt hier in privé bezit te zijn en moet je de entree van te voren aanvragen. We besluiten dus maar op het grasveldje achter het zwembad te vertoeven vanmiddag. We halen wat lekker broodjes en wat fruit en nemen ons plekje in. Er is verder niemand op het veld. Begrijpelijk, want er is niet echt veel gras meer van over en bij het zwembad lig je toch wat lekkerder. Helaas staan daar weer geen ligbedjes en vinden wij het bijvoorbeeld veel te druk daar. We nemen onze tijd om een beetje bij te slapen, spelletje te spelen en te zoeken naar ons onderkomen voor de volgende twee á drie dagen.

We moeten heel eerlijk bekennen, we hadden ons deze stop heel anders voorgesteld. Het leek een leuke plek om heen te gaan, maar misschien toch niet goed genoeg in verdiept. Helaas zijn ook deze gevallen een onderdeel van een reis en moeten we er het beste van maken. We besluiten dan ook, wanneer het begint te regenen, terug te gaan naar de kamer en even te douchen. Daarna gaan we weer bij het restaurantje zitten. Praten een beetje met de vriendelijke ober en eten een hapje. Daarna blijven we lekker om aan de blogs te werken en Tess in d’r boekje te schrijven. Zo min mogelijk tijd in de kamer besteden is het doel. Wanneer het restaurant sluit, sluiten wij ook af en sluiten zo snel mogelijk onze ogen. Morgen vertrekken we weer naar de volgende plek en hopen we op weer wat betere dagen. Truste!

23-1-2022

Wel weer iets beter geslapen, maar we staan toch op tijd op. Snel dat ontbijtje wegwerken en wegwezen hier. We stoppen nog even snel bij de supermarkt, maar rijden dan deze vieze stad uit. Tot nooit meer! Hoewel het op de kaart niet zo lijkt, rijden we toch voor ene deel de bergen in. Oei, de benzine gaat wel heel hard zo berg op. Even zoeken waar we langs ene benzine station komen. Eh… Tess, er is voorlopig geen benzine station op deze weg… Wat nu? We besluiten, maar terug te rijden naar het dichtstbijzijnde tankstation. Wat blijkt, zelfde stad… Komen we ook nog in een file achter een langzame vrachtwagen… Één uur later kunnen we eindelijk weer de route terug nemen. Op het punt waar we zijn gekeerd zijn we al anderhalf uur verder en we hebben nog wel zes uur rijden te gaan, doorrijden dus!

We zijn ondertussen een uur of vier verder en moeten eigenlijk wel nodig naar de WC. Maar we hadden gezegd tussen 16.00 en 18.00 op de locatie aan te komen. Dat gaan we al niet meer halen, maar we willen dat wel even laten weten. We stoppen bij een klein caféetje wat blijkt bij een kleine koffieplantage te zitten. Achter een klein barretje staan een jonge en wat oudere vrouw bonen te pellen. Echte handarbeid, ik kijk m’n ogen uit. Oude koffiemolens, correadors en roosteren doen ze gewoon op een houtskool vuurtje. In de achtergrond zien we de plantage liggen. Als ik een bakje koffie bestel geeft de jonge vrouw aan of ik het zelf wil maken. Tuurlijk wil ik dat! Bonen malen, op de gok wat koffie in het sokje, water er over heen schenken en je hebt een hele kan koffie. Het smaakt voortreffelijk en kost samen met de chocolade melk van Tess net aan twee euro. Een hele kan koffie! Helaas is de wifi verbinding niet goed genoeg en kunnen we geen contact opnemen met ons volgende verblijf. Stuiterend vervolgen we onze weg en proberen we te zoeken naar een goede plek met wifi. Tegen zevenen vinden we truckersstop waar we eindelijk wifi kunnen vinden. De afgelopen twee uur rijden waren allemaal wegwerkzaamheden en geen tentje te vinden. We besluiten er maar gelijk wat te eten. Tussen de timmer en las geluiden door laten we weten dat we later zijn en krijgen we de bevestiging dat dat oké is. Iets rustiger kunnen we dooreten en vervolgen we onze weg in de donkerte.

We komen na een uur of acht onderweg te zijn geweest eindelijk aan bij onze plaats van bestemming. Een vriendelijke oude man met lage wit-grijze haren komt ons te gemoed lopen en zegt: You are late! Ja sorry, allemaal gedoe onderweg. Vervolgens geeft hij aan waar we kunnen verblijven. Een leuk klein huisje van hout, met een half open zoldertje waar het bed staat. Hij heeft twee biertjes in de koelkast klaar gezet en wenst ons een goede nacht. Heerlijk zo’n huisje als dit lekker rustig en geen kakk… oh toch wel, maar dat kan ons op dit moment even niet schelen. We gooien de klamboe dicht en vertrekken naar dromenland. Morgen, maar eens kijken waar we zijn beland!

24-1-2022

Heerlijk nachtje gepakt, opzich wel vroeg wakker vanwege de ramen die geen gordijnen hebben en de tuinman die met zijn manchette nogal los gaat, maar verder… We maken een vers ontbijtje met een ananas, bananen die we van de eigenaar hebben gekregen vers uit de tuin en een soort kruising tussen een sinaasappel en een mandarijn die voor ons neus aan de bomen groeit. Met de overgebleven muesli hebben we zo een heerlijk ontbijtje. Het koffietje erbij maakt het helemaal af. Lekker rustig aan, foto’s uitzoeken, chillen, er komen nog een paar paca’s langs gelopen en hoppen er een paar gifkikkertjes langs.

Tegen lunchtijd lopen we richting het dorpje Cahuita. Er heerst hier een hele andere vibe dan aan de andere zijde van Costa Rica. Het is hier veel meer richting de Jamaicaanse samenleving vanwege de vroegere werknemers in dit gebied. De reggea vliegt dan ook om je oren en samen met de wiet en kip lucht waan je je bijna in een ander land. Wij bestellen wat kipvleugeltjes bij een restaurantje en bekijken een beetje de voorbijgaande mensen. Ook zien we een zwerfhond zielig en alleen rondlopen. Hij oogt super lief en als je door de lelijke plekken heen kijkt ziet hij er prachtig uit. We volgen hem een beetje en zien wat hij allemaal doet. Het is aandoenlijk en zouden hem het liefst meenemen. Tess geeft hem wat water nadat ze haar smoothie heeft opgedronken. Hij slurpt er lekker op los. Zou het mogelijk zijn een hond mee te nemen naar Nederland?

Terug bij het huisje besluiten we het een beetje uit te zoeken. Jeetje wat een gedoe is dat om zo’n beestje naar Nederland te krijgen. Helaas gaat het niet lukken, maar we weten wel dat het ons heel leuk lijkt om een hond te adopteren. Tess springt even lekker onder de douche terwijl ik mijn gekregen biertje op drink in de hangmat buiten. Als we beide klaar zijn maken we maar weer eens een slaatje van de spullen die we vanmiddag nog even in de supermarkt hebben gehaald. We wilden eerst nog even de stad in vanavond, maar zijn daar eigenlijk een beetje te lui voor. We doen een Escape Room spel dat we hebben meegenomen vanuit Aruba. Het lukt ons met nog tien minuten over om het spelletje uit te spelen. Precies op tijd om lekker het bedje weer op te zoeken. Net als de reggea vibe vallen we chillend weer in slaap. Heerlijk!

25-1-2022

Je gelooft het bijna niet, maar na dit heerlijke nachtje doen we het ook wéér rustig aan. Het lijkt wel alsof de vibe bij ons is binnen getrokken. De eigenaar geeft aan dat we ook rustig aan kunnen doen en dat het niet uitmaakt hoe laat we uitchecken, want er komt na ons toch niemand. De man, die een klein beetje eigenaardig is in zijn sociale communicatie, vertelt ons dat hij de twee tiny huisjes zelf heeft gebouwd en dat ze er al zo’n dertig jaar staan. Echt bizar want werkelijk alles is zelf gemaakt en ziet er uit als nieuw. Van de keukenkastjes tot de schommelstoel het is echt vakmanschap. Met een ‘tranquilo’ schema besluit ik nog even de familie en de Desperamigos te videobellen. Helaas lopen de gifkikkertjes en paca’s nu niet rond in de tuin, maar het is toch altijd even leuk om even bij te kletsen. Hoewel het is meer voor de leuk en de gezelligheid dan echt bijkletsen, want dat blijft toch wat lastig via de videoverbindingen.

Na de lunch (restje sla van gisteren) vertrekken we rond half drie richting ons nieuwe onderkomen. We rijden nog iets meer richting het zuid-oosten en komen in het stadje Puerto Viejo terecht. Ook al zo’n reggea dorp, maar het is iets populairder bij de toeristen en backpackers waardoor er ook wat meer te beleven valt. Gelukkig hebben wij weer iets geregeld dat allemaal net even buiten de drukte ligt. Het is een goed verstopte plek weg van al het toeristische gebeuren. Het lijkt echter zo goed verstopt dat we het in eerste instantie niet eens kunnen vinden. Maps.me geeft aan dat het hier is zegt Tess. Het enige dat we vinden is ets dat op een weggetje moet lijken, maar voor een deel is ingenomen door de jungle. Moeten we hier echt naar beneden? Het is nogal steil en modderig en het is begonnen met regenen. We gaan eerst wel even lopend naar beneden, want we twijfelen teveel. Ik ren een beetje vooruit en zie tot mijn verbazing dat het pad alleen maar dieper en dieper de jungle ingaat. Nou dit kan het niet zijn lijkt mij. Op de terugweg spotten we zomaar nog even een paar apen. Geen tijd voor foto’s want het gaat alleen maar harder en harder regenen. In de auto zie ik op mijn Google Maps opeens een andere plek iets verder over deze weg. We rijden er op af en zien hier wel de juiste borden staan. Ook een steile helling naar beneden, maar hier zijn betonnen platen neergelegd. Uiteindelijk komen we aan bij een hek. Als Tess de poort openduwt zien we een prachtig stuk grond met verschillende gebouwtjes. De eigenaresse, die alleen Frans en Spaans spreekt, geeft een rondleiding over het terrein en eindigt bij onze slaapplek.

De trap op hoog tussen de bomen is een slaapkamertje gebouwd rond één van die bomen. Het bed staat recht tegenover drie grote ramen waarbij je uitkijkt op één en al jungle. Het is werkelijk een sprookjes omgeving. Voor de douche, wc en de keuken kunnen we terecht in een bijgebouwtje en de WiFi in de slaapkamer doet het nagenoeg niet. Eigenlijk is de vibe perfect en installeren snel onze spullen.

Nog een beetje bijkomen van alle prachtige indrukken van dit onderkomen rijden we in ongeveer een kwartiertje naar het stadje Puerto Viejo. Yes, je kan wel merken dat de vibe hier wat toeristische is, want de drukte slaat je om de oren. Gelukkig is parkeren hier geen probleem dat kan namelijk overal. We zoeken een druk gezellig eettentje uit dat er lekker local uitziet. Als we de menu kaart krijgen lezen we in de introductie dat de zaak jaren geleden is opgezet door ene Edwin. Vanaf 1981 heeft hij daar zijn droom verwezenlijkt in de vorm van dit restaurant. Terwijl wij aan onze heerlijke gigantische hele vis zitten, die echt verrukkelijk smaakt, zien we aan de overkant een groepje mensen staan met allemaal zakken. Voor ons stap een man met flinke dreads van zijn fiets af en roept het getal twintig naar binnen. Hij staat zo’n tien minuutjes te wachten en krijgt van deze Edwin snel iets in zijn handen geduwd en een briefje. Dit verdwijnt in zijn zak en fiets weer weg. Edwin loopt naar de overkant en stapt in een truck. De mensen laden de zakken in, hopen in de laadbak van de truck en rijden weg. Ik denk dat Edwin niet alleen zijn droom van een restaurant heeft verwezenlijkt…. 😉 Wij genieten nog even lekker verder van onze vis met een heerlijk cocktailtje erbij. Als we helemaal vol zitten lopen we naar nog een ander tentje en bestellen we daar net op tijd nog een drankje. Onder het afdakje met plenzende regenbuien genieten wij heerlijk van ons sapje en een spelletje. Dan loopt de avond ook voor ons weer ten einde en rijden we terug over het verlaten weggetje naar onze boomhut. Met de jungle geluiden om ons heen vallen we toch weer heerlijk en tevreden in slaap. Het was weer een fijne dag!