Flashbacks

De oplettende lezer heeft geconstateerd dat vorige week donderdag mist. Er is niks over beschreven en niks over gezegd. Waarom niet? Wat is er gebeurd hoor ik jullie denken. Nou het korte antwoord is, geen tijd gehad om zoveel te schrijven. Met ziekte, hoofdpijn en een shitload aan werk schiet er wel eens wat bij in. Maar niet getreurd we zullen kleine flashbacks omschrijven zodat niets verloren gaat.

15-12-2022

De ochtend begint wat later dan gebruikelijk. De eerste afspraak had ik al verplaatst naar de dinsdag en dus hoef ik pas rond half 10 bij de eerste school te zijn. Mooi de tijd om even te videobellen met de Maurice Maeterlinckschool. Ik zie de meeste kinderen van het voorgezet onderwijs en het is leuk om ze zo even te laten zien waar ik zit. Zo gezegd, zo gedaan. Ze stellen wat vragen, ik laat wat mooie bomen zien en het weer (dat een beetje tegenvalt helaas). Leuk om ze weer even te zien en te horen dat sommige me ook wel een beetje missen. Geen zorgen over een paar weekjes ben ik er weer!

Rond negenen stap ik de auto in op weg naar de eerste afspraak. Eenmaal daar aangekomen is er niemand aanwezig op de school. Ik loop wat rond om te kijken of ik nog mensen ergens zij, maar het is een niemandsland. Dan gaan we maar even kijken of ik al eerder naar de volgende kandidaten kan. Precies wanneer ik mijn auto wil starten hoor ik prlplrplrprlr….pfff….. Nog een keer… prlprlrplrrplr…. pfff… Hmm nou het lijkt erop dat m’n accu even niet mee wil werken. Ik wacht een minuutje of tien en probeer het nog eens. Prlplrlrlprlr…. brrm…pfff oei bijna! Na een half uur wil het nog steeds niet lukken en moet ik toch maar even de mannen van Hertz bellen. Aan de telefoon geeft hij aan dat het een kwartiertje kan duren. Nou je weet hoe dat gaat hier in Aruba, ik houd me hart vast. Ik neem plaats op de stoel, mooi moment om even terug te kijken naar wat flashbacks van Tessa van de afgelopen weken. Jullie hebben haar niet meer zoveel gehoord, maar ze heeft een hoop meegemaakt!

‘Tringelmuziekje, blurry fade out, fade in, beeld van een mooie zonnige dag een week geleden in Aruba’

Ik heb vandaag een gesprek met een Nederlandse vrouw die zo’n 12 jaar geleden hier is komen wonen, omdat zij niet meer in Nederland wilde wonen. Het is een pedagoog en werkt sinds kort ook met het autistische jongetje dat ik de afgelopen weken heb gezien. Bianca werkt met een paar andere collega’s voornamelijk met autistische kinderen. Ze helpt ouders in hoe hiermee om te gaan en werkt als ‘shadower’/persoonlijk begeleider bij een aantal van deze kids en soms gaat ze ook mee naar school. Maar ondertussen doet zij ook een hoop andere dingen die niet binnen haar werkveld vallen, omdat er simpelweg geen hulpverlener voor is. Denk bijvoorbeeld aan psychologische ondersteuning bieden.

Tuuut, tuuuut, oh, tien minuten verder en de man van Hertz is er al. Hij start de accu weer met zijn startkabelsetje. Maar hij geeft aan je moet maar even achter me aan rijden dan zet ik er een nieuwe accu in. Hoe bedoel je? denk ik, hij doet het toch gewoon. Ja, maar anders valt deze straks weer uit en moet je me weer bellen, moet ik weer komen, gedoe. Nou goed dan ik rijd wel achter je aan. Eenmaal bij de werkplaats geeft hij aan dat hij een accu moet kopen in een gebouwtje, met een bonnetje komt hij weer naar buiten en geeft hij aan dat hij twee minuten nodig heeft. Hij rijd weg, ik flash weer back.

Bianca vertelt dat autistische kinderen op Aruba enorm tussen wal en schip vallen. Een tienermeisje dat zij begeleidt en autistisch is heeft een normaal IQ, dus hoeft niet naar speciaal onderwijs, maar wordt op geen enkele ‘reguliere’ school aangenomen behalve bij de Internationale school van Aruba. Maar hiervoor moeten ouders elk schooljaar 30.000 Arubaanse Florin betalen. Dat is ruim 15,5 duizend euro… per jaar!! Wie verzint het? Wie kan dit nou betalen? Zo zijn er dus meer kinderen die niet naar school kunnen, omdat zij daar niet geaccepteerd worden en dan enkel een optie als dit hebben. Ze vertelt nog meer over het eiland. Hoe volgzaam het Arubaanse volk is terwijl er ook veel woede en afkeer heerst tegen de corrupte regering. Hoe onwijs veel gezinnen tijdens de lockdowns geen eten in huis hadden en men alsnog volgzaam bleef. Maar ze geeft aan dat zij voelt dat er veel opgekropte woede en ontevredenheid heerst op het eiland en vroeg of laat dit een keer ontploft.

Ik bespreek met haar hoe dit ons in de weg zit. Het liefst willen we dit allemaal oplossen, maar we hebben simpelweg de macht er niet voor. Verdrietig dat je macht nodig hebt in deze wereld om deze problemen op te lossen. Bianca vertelt dat je doet wat je kan en dat die kleine dingen al zo’n groot verschil kunnen maken voor mensen. Hier probeer ik me maar aan vast te houden. We kunnen de wereld niet ideaal maken, maar voor bepaalde mensen kunnen wij dit wel proberen. Zo probeert Bianca dat ook. Zij is van plan om een klein lokaal schooltje (om te beginnen met een klas) op te zetten voor deze autistische kinderen die tussen wal en schip vallen. Prachtig initiatief. Alleen jammer dat het nodig is. Verder spreek ik met haar af dat het heel fijn is om het contact tussen haar en de Micky’s Foundation te behouden. We kunnen elkaar van dienst zijn, dus laten we dat vooral doen!

We bespreken ook nog even de laatste tips over het jongetje dat ik heb begeleid. Moeder heeft aangegeven dat het nu super goed met hem gaat en ze eigenlijk geen hulpvragen meer heeft. Waar zij als gezin eerst geen uitstapjes meer konden maken, omdat alle prikkels hem te veel waren en hij erg van slag raakte, kunnen ze nu met hem naar de speeltuin, boodschappen doen, naar het strand. En dat alles met een paar simpele tips om voorspelbaarheid aan te brengen. Door hem te laten weten waar hij aan toe is middels een dagprogramma weergegeven in picto’s en hem heel bewust hierin betrekken. Denk aan samen picto’s van activiteiten ophangen, hem heel duidelijk aangeven wat er verandert als er iets anders gaat verlopen dan voorspelt, hem bij elke overgang naar een andere situatie (zoals thuis weggaan en in de auto stappen) duidelijk maken middels een picto. Zo weet hij wat hem nu te wachten staat. In zo’n korte periode zo’n vooruitgang kunnen zien en horen is zo bijzonder! Dit hebben ouders en grootouders heel goed met hem gedaan. Wegens alle dankbaarheid heb ik ook nog wat cadeautjes en een lading aan complimenten gekregen. Ontzettend dankbaar dat je zoiets voor iemand kan betekenen. Masha Danki!

Twintig minuten verder komt de man aanrijden met z’n nieuwe accu. Dat maakt de snelle actie van daarnet weer in balans. Hij zet de nieuwe accu erin, de oude wordt in een hoek geslingerd. Ik vraag me af wat er daarmee gaat gebeuren. De ochtend zit er inmiddels op en heb de afspraken moeten afzeggen. Dus door naar huis voor de lunch en het administratieve deel van deze dag.

Ik ben na twee uurtjes wel klaar met die computer en besluit in de kisten rond te speuren naar de kerstversiering. Tijdens het opruimen eerder dit project hebben we wat versiersel gevonden. Het is niet veel, maar het gaat om het idee. Een paar kerstballetjes en een papieren kerstboompje is het voor ons dit jaar. Inmiddels is het ook tijd om de deur weer uit te gaan. Ik ga Nick even naar het vliegveld brengen. Hij gaat voor de kerstdagen even lekker naar het koude Nederland om familie en onze Desperamigo vriendjes op te zoeken. Doe ze een dikke knuffel van me maatje en tot snel!

16-12-2022

De wekker gaat weer vroeg, want zoals wel vaker op de vrijdagochtend trekken we onze gymoutfit weer aan en zijn we op weg naar de box. Een heerlijke workout met een prachtige zonsopkomst doen de vroege tijd vergeten. Moe maar voldaan keren we dan ook huiswaarts en maken we ons op voor een dag met afscheid.

We rijden deze ochtend als eerste naar het CDC in het zuiden van Aruba. We moesten wat eerder komen aangezien ze vanmiddag een kerstlunch hebben. Zo gezegd, zo gedaan. Aangekomen zien we dat alleen de drie kinderen van Ambient Feliz (de woning) er zijn. Helaas heeft de bus, die de andere kids ophaalt, pech. We blikken met één van de begeleiders nog even terug op het voorval van vorige week, maar dat is helemaal goed gekomen. Wij gaan snel aan de slag met de drie kinderen die er wel zijn. We kijken nog even wat we allemaal kunnen doen en maken nog wat filmpjes. We hebben ook nog een gesprekje met de Unitmanager over het afsluiten van onze periode en de overdracht. Wij zijn namelijk voor het laatst op het CDC om te behandelen. Na de therapieën worden de kinderen opgehaald door de begeleiders van de woning. Wij hebben nog even een gesprek met de twee begeleiders, maar dat mond uit op een langer gesprek dan gedacht. Één van de begeleiders is zoekende naar wat ze wilt en wilt misschien wel naar Nederland verhuizen. Ze stelt ons heel veel vragen over werk en woningen. Wij vertellen hoe het er in Nederland aan toe gaat en geven haar wat tips. Ook geven wij een glimp van het plan dat wij willen gaan opzetten in Nederland. Ze is er erg enthousiast over en vraagt of ze onze gegevens mag hebben. Nou een eerste werknemers is al geregeld. Met een goed gevoel vertrekken we weer. Het was een mooie locatie en manier van zorg aanbieden. Helaas hebben wij te weinig tijd gehad om hier ons energie in te steken, maar hebben gevraagd of de volgende therapeuten het CDC boven aan het lijstje willen zetten. De vervolgstappen komen er aan!

We zijn door het gesprek een beetje laat, maar gaan ook nog even langs de andere twee kinderen die we normaal zien op vrijdag. Op de terug weg rijden we weer langs de mango boom en plukken we er wat mango’s vanaf. Er is niemand thuis dus we laten een briefje en wat geld achter in de brievenbus. Ze zijn nog wel wat hard, maar goed wie weet rijpen ze nog wat verder op het aanrecht.

Het is alweer laat en dus tijd om de werkkleding in te wisselen voor ons goede goed. We gaan naar Oranjestad waar een klein festivalletje schijnt te zijn. Nou zeg maar gerust klein, want op de plek van bestemming is er een heel klein straatje met een stuk of vijf standjes afgezet. Het is dus niet veel, maar aan de sfeer ligt het niet. In het restaurantje naast het straatje nemen we plaats aan tafel voor een lekker dinertje onder het genot van wat live muziek. De jongen met gitaar speelt heerlijke nummers en heeft echt een prachtige stem. Het doet me denken aan al die live artiesten bij alle tentjes in Bali. Wat was dat ook een genot om te zitten en luisteren. Love it!

Het buikje is weer vol, maar we zijn nog niet klaar met de dag. We besluiten even gezellig met z’n tweeën een cocktailtje te drinken bij Mambo Jambo. Lekker een beetje kletsen over het leven en de toekomst met een heerlijk sapje in ons hand. Althans bij mij een cocktailsapje, bij Tess heeft het meer weg van een milkshake met zo’n 1000 calorieën. Maar jo, lekker genieten van het leven mag ook wel eens toch?

17-12-2022

Good morning! Het weekend is begonnen! En dat betekent voor mij… de zaterdag workout! Heerlijk het weekend beginnen met een zware workout. Op zaterdagochtend is de Competitors WOD ingepland, wat inhoud dat de workout voornamelijk wat gevorderde oefeningen bevat. Vandaag staat bijvoorbeeld zware gewichten, pull-ups/muscle-ups en handstand walks op het programma. Daar maak je mij blij mee! Dus heerlijk in het zonnetje aan de slag en met een vermoeid lichaam, maar tegelijk vol met energie, weer terug naar het appartement waar Tess ondertussen ook lekker uit het bedje is gekropen en samen met mij een lekker ontbijtje/brunch maakt. We nemen even lekker de tijd om ons eigen ding te doen, een beetje lezen, serietje kijken en even bellen met de vriendjes van het thuisfront. GJ neemt ook op, die staat met zijn andere maten op een kerstmarkt in de sneeuw. Zo dat is wel even andere kerstkoekjes dan hier met 32 graden. Wel lekker om ze even te spreken, maar ik mis ze toch ook wel hoor…

Het is hier dus heerlijk weer, maar het waait ook hard. Je kan dat als vervelend ervaren waren het niet dat wij hier in de hoek een paar kites hebben liggen. Hop de auto in, spullen mee en kiten maar. Vandaag gaat Tess lekker het water in. Ze vind het nog wat spannend met de aflandige wind en dus ga ik mee het water in om haar te redde als ze weg waait. Ze doet het super goed, maar vanwege de latere windvlagen is ze er na 1,5 uur ongeveer wel klaar mee. We besluiten nog even lekker bij de kiteshack te chillen. De eigenaar heeft daar een gitaar staan. Goede kans om weer eens even te pingelen. Dat is ook lang geleden zeg, ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst thuis gitaar heb gespeeld. Ik moet dat eigenlijk echt weer een beetje oppakken. Nou ja niks moet, maar vind het best wel leuk om weer te gaan doen. Bij het ondergaan van de zon vertrekken wij ook weer lekker naar huis. En nuttigen een lekker maaltje dat we eerder al hadden gemaakt. De avond eindigt met een spelletje waarbij we een beruchte cowboy moeten proberen te slim af te zijn. Het doet ons herinneren aan ons lieve huisgekko’tje aangezien het spelletje Blasting Billy heet. Hij heeft ons hart gestolen en we missen hem nog steeds wanneer we door het raam naar buiten kijken. We zijn je niet vergeten Billy!

18-12-2022

Ah wat een heerlijk begin van de zondag, lekker uitslapen en rustig ontbijten. Hoewel we de afgelopen dagen wel al rond half 6 in de ochtend worden wakker gekraaid door een haan met stemband problemen, is dat deze ochtend geen probleem. We gaan dus vol energie weer naar het strand, want de wind is nog steeds super. Kites uitpakken, opblazen, aankoppelen en gaan met die banaan. Ondanks de vlagerige wind gaat het best wel goed, het lukt me om een paar keer heen en weer te varen en ook Tess wordt een aantal keer netjes uit het water getrokken. Na weer wat uurtjes in het water te hebben doorgebracht breien we er weer een einde aan. Met de verrimpelde opa handjes ruimen we de bel weer op. Even snel langs de supermarkt voor het eten van vanavond en dan door naar huis.

Met het eten op schoot kijken we een aflevering op videoland. Het gaat over de special forces waarin bekende Nederlanders tot het uiterste gedreven worden. Er komen verschillende aspecten voorbij waar de BNérs tegen aan lopen bij zo’n zware opgave. Onzekerheid, zelfwaarde, vertrouwen zijn thema’s waar een ieder mee te maken krijgt. Het doet me denken aan periodes in mijn leven waarin deze thema’s ook voor problemen zorgde. Ik kijk links naast me op de bank. Tess zit te genieten van haar maiskolf. Nagenoeg een jaar geleden ben ik intensief in contact gekomen met haar. Ze appte mij in december 2021 of ik zin had om een keer af te spreken. Het was het perfecte moment, ik zat niet lekker in m’n vel en wist uit eerdere gespreken via Instagram dat we wel dezelfde ideeën en interesses hadden. Zij heeft mij enorm geholpen in wat nu blijkt de laatste lastige dagen van een lange en toch wat vervelende periode in mijn leven. Nu een jaar later zit ik al iets meer dan 80 dagen met haar in mijn zone en geniet daar van! Dankjewel voor al je hulp, het luisteren, het er zijn en de liefde die ik van je heb ontvangen. We staan weer boven op de berg en zien onze reis voor ons liggen. Nieuwe plannen, nieuwe avonturen liggen in het vooruitzicht. We gaan ervoor, op naar mooie dingen. Embrace the Journey!