Stop and go!

Een aparte week ligt in het vooruitzicht. Een week met afsluiting en afscheid. Een week van de laatste keer en dan niet meer. Toch zijn we nog niet klaar. Er ligt nog veel werk op ons te wachten en zetten we nog even door. Gelukkig maar, want we zijn er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor om deze fase alweer af te sluiten. Nog even door!

19-12-2022

Maandagochtend, de wekker gaat weer als vanouds. Toch voelt het anders. De week wordt anders. Ten eerste zijn alle scholen dicht dus daar hoeven we al niet meer naar toe, maar het zal ook de laatste week zijn waarin we de kinderen gaan zien en behandelen.

Ik rij langs de verschillende afspraken en kijk terug naar wat we allemaal hebben gedaan. De één heeft kleine stappen gemaakt in de ontwikkeling, de ander hele grote. Een jongetje waar ik in de ochtend langs rijd heeft zelf geleerd om los te gaan lopen, terwijl hij in het begin nog niet eens echt goed kon opstaan. Ook is er veel aandacht geweest voor het adviseren en instrueren van ouders/verzorgers. Bij het laatste meisje waar ik naar toe ga vandaag blijkt dat ook weer. Moeder en oma tonen hun dankbaarheid door een Arubaanse lekkernij (Ayaca) mee te geven en willen ons uitnodigen voor het kerstdiner. Zo gastvrij en lief! Het was super leuk en gezellig om langs al deze fijne families langs te gaan en ga ze dan ook best missen.

Ik rij na al mijn behandelingen nog even langs Mauchi’s, wat ja ik ben toch in de buurt en mijn missie is nog niet behaald. Bij aankomst zie ik dat ze de hele boel verbouwd hebben. Mooie perkjes, een schommel, nieuw likje verf, maar ook een nieuw menu met nog veel meer smoothies en lekkernijen. Daar gaat m’n missie… Ik kan niet al die andere lekkerheden ook nog gaan proeven, dus besluit mijn oude lijstje maar af te maken. Ook heerlijk!!

Bij thuiskomst zetten we snel de telefoon aan, want we hebben beloofd om even te videobellen met de nieuwe fysiotherapeuten die vanaf Januari ons werk over nemen. Ze stellen hun vragen en wij vertellen een beetje waar we voornamelijk mee bezig zijn geweest. We hopen heel erg dat ons plan gaat lukken en dat alles duidelijk is. Één van de therapeuten is vorig jaar al een keer eerder geweest en is het met ons eens dat het organisatorisch wel wat beter kon. Wij zijn dus erg benieuwd hoe hij het vind als hij straks de nieuwe organisatiestructuur ontdekt.

Een uurtje later hangen we op en maken we wat lekkers te eten inclusief de Ayaca’s die ik vanmiddag gekregen heb. Onder het genot van deze lekkernij kijken we voor de laatste keer de finale van Expeditie Robinson. En wat een verrassende uitslag! Zo blij dat pap voor ons die VPN verbinding geregeld heeft zodat we lekker kunnen genieten van een beetje ontspanningstelevisie, danki papi!

20-12-2022

Vandaag is zo’n dag waarvan je zou kunnen zeggen: Het is maar goed dat we nog niet weg gaan, want er zijn nogal wat losse eindjes aan deze dag verbonden. Ik heb jullie eerder al verteld dat er twee meisjes zijn die botox injecties hebben gehad.  Het is belangrijk dat er 1 á 2 weken na die injecties intensieve fysiotherapie gegeven moet gaan worden. De artsen hier zouden dat moeten weten, maar toch plannen zij zonder overleg met ons de data en het beleid omtrent deze injecties in. Dit zorgt ervoor dat we moeten roeien met de riemen die we hebben en het zo moeten om plannen dat we aan deze vraag kunnen voldoen, maar helaas kunnen we dat gewoon niet. Wij zitten precies in een overgangstraject tussen twee projecten in en kunnen niet de therapie bieden die we willen. Toch doen we wat we kunnen en ga ik langs deze twee dames om oefeningen uit te leggen en mee te geven aan ouders. Bij de ene gaat dit makkelijk dan bij de ander. Het eerste meisje heeft een hulpvaardige moeder die de hele dag met haar zou kunnen oefenen. Ze neemt mijn adviezen aan en gaat er mee aan de slag. Spalken, looprek en fiets zijn geregeld en kunnen worden ingezet ten behoeve van de therapie. Bij het andere meisje is de moeder ook zeker hulpvaardig en doet zo ontzettend haar best, maar ze staat er nagenoeg alleen voor. Moeder en vader zijn niet samen, waardoor moeder wel echt veel moet werken om alles te kunnen onderhouden. Vader is een soort van betrokken, maar je kan er bij hem niet altijd van op aan. Helaas is door deze drukte de aanmeting van nieuwe spalken er bij ingeschoten en tijdens de therapie die ik geef thuis zijn ouders niet aanwezig. We moeten het dus doen met filmpjes, oude spalken en instructie aan het meisje zelf.

’s Middags heb ik met Tess afgesproken om te lunchen bij het Organic Café en tegelijk op onze laptops verder te werken aan de welbekende systemen. Het lijkt misschien overdreven, maar de hele organisatie structuur veranderen kost nogal wat tijd. Je kan je natuurlijk afvragen, waarom doe je dat allemaal, maar wij zijn er van overtuigd dat dit echt ten goede komt aan de therapeuten en daardoor ook aan de kinderen. Minder uitzoekwerk, minder fouten, minder gedoe! We houden het in het café echter niet lang vol aangezien en om ons heen veel mensen zitten die allemaal irritante geluiden maken. En de mensen die mij kennen weten dat ik daar niet heel goed op ga. Gelukkig is Tess het met mij eens (lijkt er zelfs meer last van te hebben dan ik) en vetrekken daarom snel naar huis. Het is ook tijd, want we gaan voor de verandering weer eens lekker taco’s eten op deze dinsdagavond! Ideaal om je buikje rond te eten en drinken voor zo’n zestien euro. Daarna nog even heerlijk chillen en weer hop naar bed!

21-12-2022

De woensdag is traditioneel weer mijn vrije dag van behandelingen, maar deze keer is ook Tess vrij van behandelingen aangezien de scholen niet meer open zijn. We stappen dus gezamenlijk de auto in om even lekker een uurtje te knallen in de box voordat we weer verder gaan met onze computer business. Het is heerlijk om zo je dag te beginnen. Jammer dat we in Nederland altijd zo vroeg moeten beginnen met werken anders was ik zeker voor mijn werk gaan sporten. Dat kan natuurlijk nog steeds, maar slapen is ook wel erg fijn!

Na het sporten hebben we even tijd om rustig te ontbijten en nog even te relaxen voordat we tegen het middaguur de laptops open klappen. Er wordt weer verder gewerkt aan de handleiding voor therapeuten, waar ik ondertussen bij het belangrijkste hoofdstuk aan ben gekomen, de werkwijze. Ik omschrijf hierin hoe dossier worden opgebouwd, hoe de agenda werkt en hoe de aanmelding en intake verloopt. Ook de contactpersonen invoeren waar Tess nu mee bezig is staat er in. Door de werkwijze zoals wij nu hebben bedacht kan een ouder zich aanmelden via een contactformulier. De gegevens komen automatisch op de wachtlijst te staan. De therapeuten kunnen deze gegevens overnemen in het contactenbestand waardoor ze automatisch met telefoonnummer in de telefoons terecht komen, verjaardagen komen automatisch in de agenda en na het invoeren van de structurele afspraak kunnen de therapeuten hun agenda’s automatisch inzien op de telefoons en zo nodig aanpassen.

Dit is natuurlijk hartstikke fijn voor de nieuwe aanmeldingen die gaan komen. Wij moeten echter alle kinderen die in het verleden al zijn aangemeld handmatig in het contactenbestand en wachtlijst invoeren. Je kan je wel bedenken wat voor klus dat is geweest. En dan hebben we ook nog de volledige handleiding ervoor geschreven. We zijn best trots op onszelf en zien echt verbetering, nu maar hopen dat het zo blijft bestaan en dat Gijs deze werkwijze blijft stimuleren. Het zou voor de therapeuten in ieder geval makkelijker en overzichtelijker zijn.

Tegen zevenen klappen we de laptop weer dicht. Er moet ook weer gegeten worden. We smikkelen lekker van een zelfgemaakte gehaktprutje in bladerdeeg en kijken ondertussen naar de finale van ‘het perfecte plaatje’. Ook dit sluiten we weer af en of het al niet genoeg is nemen we de laatste schepjes ijs uit de tweede 3,78 liter ijs bak waar Tess zo gek op is. Heerlijk smikkelen en weer opladen voor morgen!

22-12-2022

Dit is het dan.. Het is de allerlaatste keer dat we beide in onze eigen auto stappen en alleen langs de kinderen aan huis gaan. Na deze dag hebben we nog een week van overdrachten schrijven en de live overdracht naar de nieuwe therapeut. Ik zal sommige kinderen dus nog wel zien, maar velen ook niet. Persoonlijk vind ik het raar, jammer, beetje gek dat het allemaal zo snel is gegaan. Een paar weken geleden dacht ik nog wel, ik vind het prima als er een einde aan komt, maar nu… Nu vind ik het toch wel lastig. Het is weer een afsluiting van iets dat bijzonder en leuk is/was. Het is nog niet helemaal voorbij, maar toch…

Ik ga naar de dames met de botox injecties even kijken of de oefeningen nog steeds goed gaan. Bij het oudere meisje ga ik langs in het ziekenhuis, want er wordt een gipsspalk aangemeten voor in de nacht. Een beetje laat, maar goed het lukt uiteindelijk wel. Ik dring er op aan dat de spalk echt moet worden gedragen ’s nachts. Moeder doet hard haar best en ik geloof wel dat zij er op toe ziet. Het meisje is alleen niet altijd bij haar thuis, dus vingers crossed.. Dan nog de laatste keren bij een paar van Monique haar kinderen langs om vervolgens af te sluiten bij Christopher. Drie maanden later en hij gaat nog steeds niet naar school. Zo’n los eindje waarvan ik het jammer vind dat het niet is gelukt. Maar goed je krijgt niet alles voor elkaar in die drie maanden. Dit zal moeten worden opgepakt door de volgende, hopelijk met succes!

De rest van de dag verloopt weer rustig met nog wat werk op de computer en wat relaxende momenten. We eten weer wat, chillen lekker, maken van de overgebleven bladerdeeg velletjes een heerlijke appelflap als toetje en kruipen ons coconnetje weer in. De tijd gaat hard, veel te hard…

23-12-2022

Nog steeds hard, snel… Zeker als je uitslaapt tot een uur of tien. Dan is de halve dag al voorbij. Maar goed we hebben besloten dat we er ook wel even van mogen genieten. Het is tenslotte een workation zoals we dat zelf genoemd hebben. We ontbijten dus rustig, rijden even naar de carwash en halen een bakkie koffie bij Island Grind. Eenmaal terug gaan we toch maar weer aan de slag met onze computers. We hadden bedacht om in de middag weg te gaan om even te lunchen als Paula (housekeeping) komt. Paula vind het fijner werken als ze alleen in het huis is, wat ik me heel goed kan voorstellen. Tot onze verbazing is ze er al een stuk eerder dan normaal. Ze geeft aan dat ze last heeft van ‘annoying people’ in de andere appartementen. Wel bijzonder want Paula is eigenlijk altijd heel hartelijk en lief, dus ze moeten wel lastig zijn geweest dat ze dat nu zegt. We raken een beetje met haar in gesprek over haar leven hier en hoe ze het allemaal vind. Het komt er op neer dat het allemaal niet zo makkelijk is en dat zij alle recht heeft om de wereld oneerlijk te vinden. Iets dat wij ook vaak vinden, maar eigenlijk niet mogen zeuren, want we hebben het toch zo goed…? Het gaat ook niet om onze situatie, het gaat om de situatie in het algemeen. Wij kunnen mensen helpen, maar zijn daarin ook beperkt. Dat vinden we oneerlijk en best lastig. Paula geeft ons een wijze les mee: ‘You can not scoop up spoiled milk, you just clean it and move on’. Als Paula klaar is, praten Tess en ik er nog even over door. Deze quote gaan we onthouden, want blijven hangen in oneerlijkheid of medelijden maken dingen niet beter. Je staat er bij stil, doet wat je kan en gaat door!

Aan het einde van de middag klappen we onze laptops weer dicht. Het einde is in zicht, maar helaas nog niet klaar. We moeten er nu alleen echt van door, want het is tijd om Tessa haar auto te gaan inleveren. Omdat we in principe geen kinderen meer behandelen heeft Tess, volgens Gijs, de auto niet meer nodig. Jammer, maar opzich ook wel begrijpelijk. Ik kan mijn auto nog wel even houden vanwege de overdracht die in het nieuwe jaar plaats gaat vinden. We rijden dus met twee auto’s richting Hertz en rijden na het inleveren met één auto weer door naar het restaurant waar we even wat gaan eten. Met de airco op -10 lijkt het een beetje alsof we in Nederland zitten. Toch nog een beetje winters gevoel. Na het eten rennen we snel naar buiten en komt de warme Arubaanse avond ons tegemoet. Lekker naar huis, lekker naar bed. We sluiten de week af en bereiden ons voor op een kerst weekend. We zijn nog niet klaar, nog even door, maar dan anders! Welterusten!