Bummers

We voelen ons minder, maar voelen ook weer meer. Meer dan je zou willen en wat we ervaren als hinder. Gelukkig duurt die tijd niet heel lang en zal ook dit voorbij vliegen zoals alle voorgaande dagen en weken van dit avontuur. Week tien eindigt en week elf is in volle gang, het gaat hard… Jammer! Maar zoals het bekende gezegde uitspreekt: Na regen komt zonneschijn!

9-12-2022

Ik sta deze ochtend met een minder gevoel op. Eigenlijk heb ik gewoon echt geen zin vandaag… Ik voel me wat moe, een beetje slap gewoon bleh… Maar goed we gaan toch op pad, gelukkig gaan we samen, dan is er tenminste een beetje afleiding. We beginnen weer met het jongetje dat afgelopen woensdag zijn eerste bezoekje aan het CDC heeft gebracht. Moeder verteld er over en lijkt ondanks haar moeite toch best tevreden te zijn. Tegen het einde van ons bezoek begint ze echt de mindere zaken te bespreken. Er is een probleem met zijn rolstoel waar hij nog steeds iet goed in zit. Er komt nu ook bij dat zijn nieuwe orthese nog lang niet komt en dat er aan dit frame geen taxiogen zitten. De stoel kan dus niet vastgezet worden in de bus. Hoe gaan we dat oplossen? Het jammere is dat de leverancier wel wilt aanpassen, maar dat ze het gereedschap niet hebben. De instrumentmaker heeft dat gereedschap wel, maar wilt geen aanpassingen doen op andermans stoelen. Oke, dit is nogal een los eindje waar we wel snel wat mee moeten. Gelukkig hebben we maandag een gesprek met de kinderarts over hem en gaat Tess dinsdag langs de leverancier om te kijken wat mogelijk is.

Wij rijden snel door naar het CDC en oefenen weer met de kinderen die er zijn. De logopediste is er ook weer en ik kijk even goed wat ze nou doet. Het lijkt inderdaad wel iets van het stimuleren van het mondgebied. Ik heb het bij onze logo’s nog nooit gezien, maar ben erg nieuwsgierig hoe het werkt. Jammer dat ze geen Engels of Nederlands spreekt… Bij het laatste jongetje dat we willen gaan behandelen is de sondevoeding net klaar. De begeleidster heeft hem ontkoppelt en we nemen hem mee naar de andere ruimte. Wanneer we hem uit de stoel tillen zien we dat het snoertje van zijn sonde er nog aan zit en dat deze blijft haken achter de armleuning van de stoel. Nog voordat Tess roept ‘STOP’ is het al te laat. De hele PEG inclusief het ballontje, dat er voor zorgt dat de sonde in de buik blijft zitten, schiet eruit. We schrikken ons dood en roepen snel de begeleiders. Terwijl moeder wordt gebeld dekken we het gat af voordat de hele inhoud er uitkomt. Via de telefoon begeleid moeder de begeleider om een deel van de sonde terug te plaatsen anders groeit het gat te snel dicht. We voelen ons zo schuldig, want normaal gesproken zijn we hartstikke secuur op dat soort dingen. Wij zijn dan ook niet gewend dat het slangetje er nog aan blijft zitten nadat de sondevoeding gestopt is. Al met al neemt moeder hem mee naar het ziekenhuis zodat de sonde terug geplaatst kan worden. Pff, moet die moeder helemaal van haar werk hierheen komen, met spoed, omdat wij iets verkeerd hebben gedaan… Heel erg sorry!

Een beetje overdonderd gaan we naar het laatste meisje die nog steeds heel instabiel heen en weer loopt. Tess ziet haar nu ook op school waar ze blijkbaar heel ander gedrag laat zien. Ze is op school veel meer taak gericht, kan aan tafel werken, hangt en druilt niet zo om je heen. Nou dat is thuis wel anders. Wij denken dat het vooral door stimulatie komt. De oppas, die nou languit op de bank voetbal ligt te kijken, lijkt niet altijd even actief of positief te zijn naar haar toe. Misschien dat het gedrag thuis daar enigszins vandaan komt? Ook vandaag is haar gedrag niet om over naar huis te schrijven, dus na twintig minuten houden we het voor gezien. We rijden langs een huis et een grote boom vol mango’s. Als we aan de eigenaar vragen of we er een paar mogen plukken geeft hij aan dat ze nog niet rijp zijn, jammer!!

We gaan even lunchen bij Eduardo’s. Ze hebben hier de boel verbouwt met extra ruimte en een plek voor het afhalen. We nemen beide een verfrissende smoothiebowl en stellen een whatsapp berichtje op naar de ouders van het jongetje van vanochtend. We kunnen het niet loslaten. Hoe kon dit nou? Wat deden we fout? Hadden we er wat aan kunnen doen? We hebben het oprecht niet gezien. We hopen zo erg dat ouders niet boos op ons zijn… Tijdens de wedstrijd Nederland – Argentinië, die ondertussen is begonnen, kijken we voortdurend op de telefoon. Tegen het einde van de wedstrijd krijgen we een bericht van vader en moeder waaruit blijkt dat ze ons niks kwalijk nemen, die dingen gebeuren. Een zucht van opluchting gaat door het huis, in tegenstelling van de uitslag van de voetbalpot. Jammer Nederland, volgende keer beter!

We twijfelen een beetje over het avondeten. Niet zo zin om te koken of om naar de supermarkt te gaan. Uiteindelijk besluiten we eens bij Smokey Joe’s te gaan eten. Een SpareRibs expert zoals het hier bekend staat. Bij aankomst zien we vooral heel veel Amerikanen die gezellig aanwezig zitten te zijn. Wij bestellen onze ribbetjes en werken ze naar binnen. Het valt een klein beetje tegen, niet vies, maar we hadden misschien iets meer verwacht. Jammer, maar goed dat krijg je met verwachtingen. Thuis zoeken we lekker het bedje op. Het minder gevoel is nog steeds niet weg. Hopen dat het morgen weer wat beter gaat, snel vergeten!

10-12-2022

Half 9, de wekker gaat. Ik voel me iets beter, iets fitter dan gisteren. Fit genoeg om naar de Crossfit te gaan. Ik twijfelde eerst een beetje, want de workout van vandaag gaat weer een uitdaging worden… Het doel van vandaag is namelijk één mile (1,6 km) aan walking lunges. Een voorwaartse uitvalspas, waarna je met het andere been weer aan moet sluiten. Vol goede moed beginnen we dit avontuur met een bar van 20 kilo in de nek. Sommige andere doen het met een gewichtsvest en weer andere zonder gewicht. Helaas heb ik geen vest hier en moet ik de bar maar pakken, dat wordt lekker drukken in de nek. Na een half rondje voel ik me al slapper worden, maar ik weet het te rekken tot twee rondjes over de parkeerplaats. Daarna leg ik de bar aan de kant en ga ik verder zonder gewicht. De rest heeft ook zijn kilo’s aan de kant gelegd en is doorgegaan met de uitdaging. Ik loop een heel stuk achter vanwege de bar, maar zonder het gewicht gaat het gelukkig iets makkelijker. Toch voel ik me nogal misselijk en een beetje duizelig. Zal wel door de intensiteit komen. Na 4,5 rondje (bijna 1,3 km) besluit ik het laatste stukje de bar weer op te pakken. Uiteindelijk doe ik er 1 uur en 38 minuten over en voltooi ik 800 meter met en 800 meter zonder gewicht. Ik ben kapot en vind het prima!

Ik had gehoopt dat het gevoel van vermoeidheid etc. wel weg zou trekken in de middag, maar het valt een beetje tegen. Na een koffietje en een plak cake bij Santos, waar Nick ondertussen ook is aangeschoven, vervolgen wij onze tocht naar het strand. Heerlijk chillend en een beetje slapend wachten we tot iemand reageert om te kunnen spikeballen. Tegen het avonduur is er nog niemand op komen dagen, zo jammer dit. Met de ondergaande zon genieten we nog even van het zoveelste bruidspaar dat we hier hebben zien trouwen op het strand. Toch leuk, een klein kijkje op wat de mooiste dag van iemands leven zou moeten zijn. Nick is al vertrokken en ook Tess en ik rijden weer huiswaarts. Na het douchen en eten houden we het voorgezien, nog steeds niet helemaal top en hopend op een goede nacht vallen we in slaap, truste!

11-12-2022

Ik heb sinds een tijdje een Garmin horloge die naar mijn zeggen behoorlijk goed kan bijhouden hoe mijn slaap is verlopen. Erg interessant al zeg ik het zelf. Normaal gesproken schommel ik tussen de 85 en 95 punten qua slaapscore. Hij meet dit op stressniveau, diepe en lichte slaap, REM-slaap en het wakker zijn. Deze ochtend geeft mijn horloge een slaapscore van 31 aan…. 2 uur en 12 minuten wakker geweest. Beroerd voel ik me. Vanaf mijn keel naar beneden is er niks aan de hand (behalve de spierpijn dan), maar alles daarboven zit verstopt en ontploft. Even onder de douche en wat eten, misschien helpt dat wat.

Met een iets beter gevoel stappen we de auto in. We willen vandaag even naar Casibari rijden. Een andere rots formatie die bekend staat als toeristische trekpleister in Aruba. Bij aankomst blijkt dit ook zo te zijn. Een hele trap is aangelegd om de rots te beklimmen en onderaan hebben ze allerlei winkeltjes neergezet. De Ayo Rock Formation waar we eerder waren is vele malen mooier dan dit hier, jammer… Dan rijden we maar door naar Huchada. We komen hier regelmatig en zien dan in de verte een vliegtuig tussen de bergen uitsteken. Even op ontdekkingstocht om te zoeken waar dit zit en wat het is. Helaas laat ons richtingsgevoel ons in de steek. We rijden de kant op waar we denken dat het is, maar als we ons omdraaien zien we het vliegtuig weer achter ons. Terugrijdend denken we er bijna te zijn, nergens te bekennen. Vlak om de hoek bij Huchada denken we hem te spotten en zeggen we ‘Hij zou hier echts moeten zitten’. Wat denk je, hoekje om naar links en daar staat ie. Gewoon een klein passagiersvliegtuigje in iemands achtertuin. Niet veel boeiends en we kunnen er niks mee, jammer…

Bij Huchada eten we een lekker broodje en natuurlijk een pasteitje, deze keer met vlees in plaats van kip. Daarna vertrekken we weer naar huis om de strand spullen te pakken, maar eerlijk gezegd heb ik daar niet zo heel veel zin in. Uiteindelijk besluiten we lekker bij het zwembad uit te rusten. Na het eten en douchen is het een uur of negen en zeggen we beide Ayo, we gaan naar bed. Ik ben kapot. Deze dag mag snel voorbij zijn. Twee paracetamol in m’n mik en weg ben ik!

12-12-2022

Elf uurtjes, bijna het klokkie rond geslapen. Of het heeft geholpen weet ik nog niet. Ik heb voor de zekerheid mijn afspraken voor vandaag afgezegd, want het loopt nog steeds met bakken m’n neus uit en de vermoeidheid is ook nog niet helemaal weg. De enige afspraak waar weg echt even naar toe moeten is die van het jongetje met de scoliose. Samen rijden we naar de kinderarts waar de moeder al zit te wachten. We kunnen gelijk doorlopen en ontmoeten de vriendelijke dokter. Hij doet zijn raatje met moeder en stelt ons wat vragen. Er zijn wat losse eindjes omtrent controle afspraken in Nederland, de rolstoel die niet past en het vervoer. We hebben het idee dat deze arts de noodzaak wel begrijpt, maar helaas kan hij het niet zelf regelen. Hij heeft informatie van de orthopeed nodig en die doet er zo lang over. Hij gaat er nogmaals achteraan en hoopt deze week uitsluitsel te geven. Dat is mooi op tijd voor ons vertrek.

De rest van de dag doe ik het rustig aan en werk ik aan de handleiding die ik maak voor de therapeuten van de foundation. Rond het middag uur komt Tess binnen, met hoofdpijn… Hmm dat gaat ook niet helemaal lekker. We doen het rustig aan, eten wat en gaan weer bij tijds naar bed. Het zijn niet helemaal onze dagen jammer genoeg…

13-12-2022

Hoewel we nog vier weken te gaan hebben ben ik deze ochtend voor de laatste keer dit jaar op een aantal scholen te vinden. De eerste school die ik bezoek zal ik in het nieuwe jaar zelf helemaal niet meer bezoeken en daarom zal dit echt de allerlaatste keer zijn. De scholen sluiten vanaf donderdag al i.v.m. de kerstvakantie en de meeste openen pas weer rond 5 januari. De twee kinderen waarmee ik oefen mogen vandaag dus een spelletje doen op de iPad. Niet zomaar een spelletje natuurlijk, maar een Active Arcade game. Je moet hierbij voor de iPad gaan staan of zitten en de camera registreert je lichaam. Je kan uit verschillende kleine spelletjes kiezen, maar je moet dus wel actief bewegen of stabiliseren om dit spelletje te kunnen spelen. Heel leuk en ook nog eens efficiënt! Na het behandelen bedank ik de leerkrachten en de directrice voor de fijne samenwerking. Jammer genoeg is het nog niet gelukt om Christopher op school te krijgen, maar de eerste stappen zijn gezet. Het is wel bizar dat zoiets hier zo gaat. In Nederland had er volgens mij allang iemand op de stoep gestaan na vier maanden geen school maar goed.

Ook de volgende twee opvangen ben ik dit jaar voor het laatst, maar in het nieuwe jaar zal ik hier nog langs komen met de nieuwe therapeut voor een kennismaking. Dus voor nu fijne feestdagen en tot volgend jaar! Ik wip nog even snel langs bij een jongetje dat ik van Monique heb overgenomen. Een prematuur kindje dat grote stappen maakt de laatste tijd en waarbij hij bijna op een normaal schema verder ontwikkeld. Hij is net 11 maanden en nu bezig met staan en langs de muren lopen etc. Nou als je het mij vraagt doe je het best wel goed dan. Moeder is ook helemaal tevreden. Met wat adviezen om hem uit te dagen nog meer het staan en lopen voor elkaar te krijgen vertrek ik weer naar huis.

In de middag heb ik twee afzeggingen, jammer, maar het komt wel even beter uit voor mijn laatste afspraak. Het meisje waar ik mee wil gaan afsluiten heeft alleen nog een trainingsschema nodig. Ik heb dat online gemaakt en wil dat op haar telefoon zetten. Het heeft nogal wat werk, want eerst is ze haar telefoon kwijt, dan doet de WiFi het niet en krijg ik niet de juiste code. We zijn inmiddels een uur verder, maar goed het staat er eindelijk op. Moeder en meisje tevreden, althans dat denk ik want ik krijg niet echt een heel warme gedag. Snap het ook wel want dit meisje heeft al sinds kleins af aan therapie van de Micky’s gekregen. Nu is ze er van af en volgens mij vind ze dat helemaal niet zo erg. Geeft niet, als ze haar oefeningen maar doet!

Als ik weer thuis kom kleed ik me snel om en rijd samen met Tess naar de box. Weer even een uurtje dat luie zweet eruit knallen nu we weer wat fitter zijn. Vervolgens snel onder de douche om even lekker ene burgertje te klappen met Nick. Hij gaat donderdag terug naar Nederland om de feestdagen te vieren met zijn geliefde. Maar niet getreurd voor Oud en Nieuw is hij weer terug! Wel gezellig om de boel even zo af te sluiten te z’n drieën.

14-12-2022

Woensdag, weer een rustige dag want er staan voor mij geen kinderen in de planning. De ochtend gebruik ik om even lekker te chillen. Serietje kijken, spelletje doen etc. Tegen het middaguur begin ik weer aan de handleiding, de contactformulieren en de eerste standaardformulieren te bekijken. Tegen vieren rij ik samen met Tess naar de praktijk. Twee kinderen hebben plots afgezegd in verband met kerstviering. De derde komt wel opdagen, maar moeder had ook wat vragen over het schrijven. Vandaar dat Tess even meekomt voor wat adviezen. Na een uurtje werken trekken de deur van de praktijk dicht voor dit jaar en zal ik nog éénmaal terug keren om de overdracht te doen naar de nieuwe therapeut in het nieuwe jaar.

Thuis beginnen we gelijk aan het eten. Met de lekkere Thaise salade op schoot kijken we weer naar het perfecte plaatje waar het verschil niet groter kan zijn dan bij ons in de woonkamer. Ze zijn namelijk in Ijsland, prachtig, daar wil ik ook graag nog eens heen met mijn camera en drone! Wel gek hoor om te bedenken dat het hier 32 graden is en bijvoorbeeld in Ijsland of nu in Nederland gewoon onder nul. Raar dat je dat hier helemaal mist dat winterse gevoel. Na de aflevering spelen Tess en ik nog een EscapeRoom voor twee spelers die de vorige therapeuten hebben achter gelaten. Ze hebben al het één en ander zitten knippen en tekenen in het boekje en we missen dan ook volledig de tijdslimiet. Jammer, maar goed het was wel leuk om te doen. Tevreden en voldaan stappen we het bedje weer in en sluiten de oogjes. Tot morgen!