Pura vida!

Pura Vida, oftewel, puur leven. Deze dagen verblijven we op plekken waar je soms alleen maar van kunt dromen. Het bied rust, schoonheid, we nemen de tijd, we hoeven niks, moeten niks. Alles gebeurd en wij nemen het op, gewoon puur als onderdeel van ons leven. Dit vergeten we nooit meer.

26-1-2022
We worden deze ochtend langzaam aan wakker door het geluid van de zingende vogels. Bij het open doen van onze ogen kijken we recht de jungle in. Wat heerlijk wakker worden is dit zeg! Zo weg van alles, weg van drukte, weg van gedoe, heerlijk. We blijven nog heel even liggen voordat we aan het ontbijt gaan. We hebben nog wat smoothie over van de vorige dagen waar we nog wat overgebleven muesli doorheen mixen. De keuken ligt naast onze slaapplek, omgeven door tropische planten en struiken is ook dit een heerlijk plekje.

Na het ontbijtje rijden we op ons gemakje richting het strand. Het is er best druk, maar dat is ook logisch met de wat toeristische plekken. Geen strand voor ons zelf dit keer, maar het is er toch best mooi en we vinden een plekje dat toch wat rustiger is. De zee daarentegen denkt daar wat anders over. Door de riffen en de stromingen ontstaan er gigantische golven die woest tegen het witte zandstrand op beuken. Wij nemen lekker de tijd om te chillen, fotootjes maken, puzzeltje doen. Op een gegeven moment begint de lucht samen te trekken en begint het zachtjes te spetteren. We pakken snel onze spullen in en vertrekken richting de auto. Precies op tijd, want er komt een flinke bui aan. We halen in de supermarkt wat spulletjes voor het avondeten en rijden weer terug richting de boomhut.

Na het douchen en weer even opfrissen beginnen we met het eten koken in de keuken. Het is ondertussen donker geworden en de vogelgeluiden veranderen in allerlei insecten klanken. Prachtig om te horen en zo puur. Echter is het soms zoveel kabaal dat je zou willen dat je de volume klop omlaag kon draaien. Als het eten klaar is komen er ook andere geluiden voorbij. Heel hard geritsel, planten die afbreken en dingen die in het riviertje vallen. Wij denken aan apen of krokodillen. Het geluid komt dichterbij, er klinkt een hard geluid boven op het dak van de open keuken. Hmm snel maar ons eten opeten, want echt comfortabel is het niet als je niks kan zien. We chillen nog even verder in de kamer en kruipen weer onder de klamboe en de dekens. Wat een heerlijk natuurlijk dagje!

27-1-2022

Op dezelfde wijze als gister worden we vandaag weer in onze jungle wakker. We kleden ons snel aan en rijden weer richting het dorpje. We ontbijten bij een gezellig tentje genaamd Bread & Chocolate. Gezellig en lekker eten we ons ontbijtje op en rijden we naar onze planning voor vandaag. We willen op bezoek bij het Jaguar Rescue Center. Het Jaguar Rescue Center is een tijdelijk of permanent tehuis voor zieke, gewonde en verweesde dieren. Met een focus op apen, luiaards, andere zoogdieren, vogels en reptielen, biedt het JRC veterinaire diensten, 24 uur per dag zorg en troost aan dieren die anders niet zouden kunnen overleven in het regenwoud of de wateren van het Caribisch gebied. Wanneer we daar aankomen krijgen we helaas te horen dat ze gesloten zijn. Dit vanwege gespotte pelikanen op het strand die vogelgriep met zich meedragen. Ze weren daarom op het moment alle toeristen voor de veiligheid van de dieren, logisch maar wel jammer.

Het volgende gedeelte doet mij denken aan een verhaal waar ik veel van geleerd heb:

In een dorpje op het Chinese platteland, leefde een boer met zijn zoon. Naast hun hut en wat land was hun enige bezit dat ze hadden hun paard. Zo konden ze het land bewerken en in alle bescheidenheid rondkomen.

Op een dag brak het paard door de omheining en rende weg. Na lang zoeken was het nergens te vinden. Diezelfde avond kwamen de dorpelingen bij de Chinese boer op bezoek om hun medeleven te betuigen.  “Wat vreselijk! Verschrikkelijk!”, zeiden ze. “Hoe moet het nu met het land? Wat een ongeluk!”

Maar de boer glimlachte rustig en zei: “Geluk of ongeluk? Wie zal het zeggen? Het enige dat ik weet, is dat het paard is weggelopen.”

De dag daarna gingen de boer en zijn zoon weer aan het werk op het stuk land en maakten er het beste van. Na een aantal weken kwam plots het paard weer aangelopen. Met in zijn kielzog een kudde van wel tien wilde paarden!

Die avond kwamen de dorpelingen weer naar de boer toe om hun gelukswensen te geven: “Wat een geluk! Wat geweldig! Je bezit ineens 11 paarden!”

Maar de boer glimlachte rustig en zei: “Geluk of ongeluk? Wie zal het zeggen? Het enige dat ik weet, is dat mijn paard weer terug is en dat er tien andere paarden bij zijn.”

De volgende dag wilde de zoon proberen of hij de paarden kon temmen. Hij klom op de rug van één van de wilde paarden. Deze was hier echter niet van gediend en bokte net zolang totdat de zoon op de grond belandde en zijn rug brak.

Die avond stonden de dorpelingen weer bij de boer: “Wat vreselijk! Je zoon!! Nu kan hij niet helpen op het land! Wat een vreselijk ongeluk! Hoe moet dat nu?”

Maar de boer glimlachte rustig en zei: “Geluk of ongeluk? Wie zal het zeggen? Het enige dat ik weet, is mijn zoon zijn rug gebroken heeft.”

De volgende dag kwam er bericht dat er een oorlog was uitgebroken en dat alle jongemannen die daartoe in staat waren zich onmiddellijk moesten melden om het leger van het land te dienen.

En de boer glimlachte rustig en dacht …

Wat we kunnen leren van dit verhaal is dat we een andere kijk kunnen hebben op verschillende gebeurtenissen. We hebben de neiging om onprettige en prettige ervaringen als verkeerd en goed te beschouwen. Het is een valse tweedeling. Een ervaring kan hooguit prettig of onprettig zijn. Het sluiten van het rescue center is onprettig, maar op onze terugweg richting de supermarkt komen we tot onze verbazing een luiaard tegen die via de elektriciteitsmasten de weg oversteekt! Wauw hij is eigenlijk best wel snel, maar dat is ook wel begrijpelijk want hij wordt ondertussen aangevallen door ene paar vogeltjes die hun nest beschermen. Wanneer hij eindelijk ver voorbij het nest is laten ze hem met rust en kan hij op zijn gemak richting de jungle kruipen. Op het moment dat het begint te regenen is hij verdwenen, jeetje dat was een prettige ervaring!

Na onze stop bij de supermarkt rijden we over het kiezelweggetje weer naar huis. Een groepje gieren staat op de weg te pikken aan iets mysterieus. Aan de andere kant van de weg ligt de andere helft van deze gigantisch (ik denk) Boa Constrictor. Helemaal van onze apropos vergeten we er zelfs foto’s van te maken, maar het is een bizar tafereel. Thuis chillen we nog even lekker, speel ik wat met mijn drone en boeken we onze laatste overnachting. We maken onze restje wraps op, schrijven nog een blogje, lezen wat en duiken weer lekker het bedje in. Wat een heerlijk rustig dagje was dat weer!

28-1-2022

De derde dag en ook deze dag worden we weer lekker tussen de vogeltjes wakker. Rustig aan, lekker eitje bakken en koffietje zetten is het eerste dat we doen. We hoeven pas tegen twaalf uur uit te checken dus we hebben alle tijd. Na het inpakken van onze koffers en het uitchecken bij deze geweldige plek midden in de jungle pakken we de auto richting het dorpje. We nemen nog een heerlijk ontbijtje, pinnen weer wat geld en beginnen onze tocht richting de laatste overnachtingsplek.

Weer een flinke tocht van een uur of 3 á 4 brengt ons in het dorpje Turrialba. We moeten weer eventjes langs de supermarkt om wat avondeten bij elkaar te sprokkelen. De overnachtingsplek is namelijk nogal afgelegen en het is niet eenvoudig om even heen en weer te rijden. Via een routebeschrijving rijden we over een hobbelig niet verlicht weggetje richting een gebied dat is afgebakend met twee hekken. Na het openen van deze hekken rijden we het terrein op. Achteraan zien we een klein gebouwtje met daarnaast een oude getransformeerde bus. Op de voorgevel staat Nomad Life. Het sleuteltje zit in een sleutelkluisje met een code. Bij binnenkomst zien we hou vet deze bus is omgebouwd tot een Airbnb. Dit is waar wij onze laatste dagen spenderen. Wat mij betreft een droom die uitkomt want ik ben gek op dit soort plekken. Met de gekochte spullen koken we een lekker bord spaghetti en genieten we van elkaar en onze gesprekken. We kruipen onder de klamboe het bedje in achterin de bus en duiken onder de dekens. Het is hier wat kouder zo tussen de bergen en dat zijn we niet helemaal gewend. Toch is in slaap vallen geen probleem, want zo’n autotocht maakt je best slaperig. Welterusten!

29-1-2022

In weer een hele andere omgeving worden we wakker, maar doen het nog steeds rustig aan. We zijn tenslotte op vakantie en hebben al een hoop drukke dagen gehad. In onze bus, die ondertussen loei warm is geworden, bakken we een lekker eitje en zet ik weer een bakje koffie. Op het betonnen platform voor de bus eten we ons ontbijtje lekker op. Dan maken we ons klaar voor een tocht naar een waterval. We zijn al een aantal keer teleurgesteld door de locaties van watervallen, maar na goed onderzoek blijkt dit niet een privé terrein te zijn. We gaan het zien!

Bij de plaats van bestemming lopen we over een klein weggetje richting een T-splitsing. Links staat privé terrein dus nemen we het weggetje rechts. Om de hoek lijkt het niet helemaal op het weggetje op de kaart, maar goed Maps.me heeft het wel vaker mis. Na een flink tochtje komen we er achter dat we toch niet helemaal goed zijn gelopen. Echter lopen we wel tussen de prachtige koffieplantages. Tess is druk bezig met de overgebleven rode besjes plukken aangezien het oogstseizoen net is geweest. Ik vind het heel lief en leuk dat ze dat voor mij doet, maar ik wil eigenlijk zo snel mogelijk naar die waterval. Uiteindelijk keren we weer terug op die T-splitsing en kiezen toch maar het kleine weggetje over het privé terrein. Tussen de bananenplanten en andere bosjes door zien we ook een paar hele grote bomen. Het lijkt wel alsof ze geschilderd zijn in verschillende legerkleuren. Het is dat de gids in het Corcovado park ons had verteld dat het gaat om Army Trees. Ze hebben verschillende lagen schors die maken dat ze een soort camouflage laag bezitten, echt bijzonder om te zien.

Na een uurtje lopen over smalle paadjes, door de plantages en een stukje door de sterk stromende rivier, komen we helemaal alleen aan bij een gigantische waterval van een meter of 30 hoog. Met een noodgang stort het water naar beneden en klettert in een poel om vervolgens als rivier door te stromen. Er ligt een oude boomstam die precies uitsteekt richting de waterval. Een prachtige plek, idyllisch en ruw tegelijk. Het is niet normaal wat een natuur dit land bezit. Tess en ik nemen lekker de tijd om dit goed vast te leggen nu er nog niemand is. Lekker met de camera en drone aan de slag resulteert in bizar mooie beelden (zie instagram voor meer content). Wanneer we net de laatste beelden schieten komt er door diezelfde rivier een heel gezin aan gelopen. Ze nemen ook plaats bij de boom en stenen rond de waterval. Een deel van heen gaat met het trappetje naast de waterval omhoog. Een andere man begint naast ons een soort bamboe te kappen met zijn manchette. Tess kijkt hem vragend aan wat resulteert in de vraag of wij ook een stukje willen. Het blijkt suikerriet te zijn. Een stuk afbijten kauwen tot al het sap er uit is en de rest uitspugen. Zo zoet en sappig en ook weer direct uit de natuur. Niet normaal lekker!

Wij pakken onze spullen weer in en zien tot onze verbazing de rest van de familie boven op de waterval. Ze lopen helemaal naar de rand, doodeng. Ook een aantal kleinere kinderen zijn er bij. Nou wij hoeven dat niet te zien en vertrekken snel weer via dezelfde weg terug. Het begint al een beetje donker te worden en ik wil voor het donker door al die smalle jungle paadjes zijn. Tess stapt vrolijk de koffieplantages weer in om nog wat besjes te plukken. Lief schatje, maar dit is precies het moment dat de slangen en insecten te voorschijn komen. En jij met je slippertjes houden zo’n beet niet tegen, zullen we lekker doorlopen 😉

Veilig en wel thuis aangekomen maken we van de overblijfsels weer een bordje pasta. Douchen doen we even niet (ja, vies he!) want het is hartstikke koud en we hebben geen warm water bij deze bus. Warm in ons bedje met ons buikje vol chillen we nog even lekker. Tess leest wat en ik maak een filmpje van de afgelopen trip. Daarna vallen we weer lekker warm in slaap. Morgen gaat de terugreis beginnen. Iets waar we soms wel, soms niet naar uit kijken. Hopelijk slapen we lekker, want morgen gaat dat waarschijnlijk niet lukken! Adios!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *