Yes! Progress!

6-8-2019

Selemat pagi! Je zou toch echt denken dat na 6 weken dat bed nu echt zou moeten gaan wennen, maar helaas…… Ooit wel eens wezen kamperen en dan erachter komen dat je luchtbed heel langzaam leeg loopt en je de volgende ochtend als een soort opgevouwen tortilla wrap wakker wordt? Nou dat ongeveer! Nou ja, gelukkig is de waterleiding weer gemaakt en kunnen we weer even lekker wakker worden onder de douche. Daarna snel ontbijten en door naar school.

Tijdens het ochtendritueel komt er een aantal Nederlandse gezinnen langs lopen. De Yayasan biedt een tour waarbij mensen worden rondgeleid door de school, in traditionele kleding worden gehesen en leren om offers te brengen. Een leuke en culturele tour om even een andere kant van Bali te zien. Mocht je ooit naar Bali, Ubud gaan vraag je hotel (of waar je dan ook slaapt) om de Yayasan Widya Guna tour, erg leuk om eens te zien! Ik leg de gezinnen een beetje uit hoe het in zijn werk gaat hier en beantwoord alle vragen. Het is leuk om te ervaren dat je door volledig onbekende wordt bedankt voor je werk. Ook merk ik dat ik het leuk vind dat ik iedereen kan vertellen wat we hier doen en hoe het werkt, toch een soort van local teacher gevoel ondertussen!

Snel weer van rol wisselen en als vrijwillig fysiotherapeut aan de slag. Agun is er nog niet en dus ga ik met Putu Dewi aan de slag. Samen met de Spaanse therapeut zijn we met haar veel bezig om te verticaliseren en gewicht te verplaatsen op de gewrichten. Hierdoor proberen we de mobiliteit te verbeteren/behouden en trainen we de kracht en stabiliteit van haar romp. Dit heeft als effect dat ze beter in de rolstoel kan zitten, makkelijker haar houding kan handhaven. Dat zorgt dan weer voor betere spraak en eetcontrole. Ketut sluit bij mij aan en probeert zichtbaar wat dingen op te pikken. Ze zijn deze manier van therapie niet zo gewend. Meestal houdt het op bij liggen op de rug of buik en passief mobiliseren van de gewrichten. Leuk dat ze interesse hebben om nieuwe dingen te leren. Om half 12 komen de ouders van Agun opeens aan met Agun tussen hen in. Moeder verontschuldigd zich ongeveer een half uur lang. Er is inderdaad niet veel tijd meer om te oefenen, maar ze zijn in ieder geval gekomen!

Na de lunch gaan we deze middag eindelijk aan de slag met het aangepaste trainingsprogramma. We hebben besloten om de oefeningen hetzelfde te houden, maar minder oefeningen tegelijk te doen. Echter veranderen we de tijdsduur van de oefeningen van 2 minuten per oefening naar 5 x 30 seconden. Hierdoor krijgen we hetzelfde trainingseffect, maar blijft de kwaliteit van de uitvoering wat meer gewaarborgd. Ik ben behoorlijk tevreden over het resultaat, maar merk wel dat we qua intensiteit wat meer oefeningen kunnen doen per keer. Ach niet alles kan in één keer goed zijn!

De rest van de dag houd ik het een beetje rustig. Even naar de sportschool, avondeten en daarna richting mijn kamer om even lekker te Netflixen. Echt fijn dat ze de Big Bang op Netflix hebben geknald. Verder luister ik nog wat muziek en vertrek ik lekker richting mijn bedje. Morgen weer een nieuwe dag!

7-8-2019

Oké, alle scholen in Nederland even opletten. Iedereen, luister goed, iedereen zou elke ochtend moeten starten met een stukje ochtendgymnastiek. Je kan echt merken, of ik althans, dat je wat frisser de dag begint. Even lekker alles wakker en los maken en dan pas aan de slag gaan! Ik breng met mijn wakkere lichaam een paar kinderen naar de klas. Wanneer ik terug loop naar de plek waar we therapie doen neem ik even een zitzak uit de snoezelruimte voor als Agun straks komt. Tot mijn verbazing zie ik vader al aankomen. Hij is behoorlijk op tijd vandaag! Maar vader doet er nog een schepje boven op, hij heeft Agun in de draagdoek op zijn rug!!! Dat is wel een hele overwinning al zeg ik het zelf. Zeker omdat achteraf blijkt dat moeder vandaag niet komt. De progressie van vader lijkt ook effect te hebben op Agun. Door de therapieën kan je nu duidelijk zien dat hij steeds sterker en vaardiger wordt. Het lukt Agun om in zit betere romp en hoofdcontrole te houden. Ook begint hij wat gerichter te bewegen met zijn armen en reageert hij vaker door meer stem te geven. Ook heb ik het idee dat, voornamelijk moeder, veel met hem oefent thuis en dat hij niet alleen maar op bed gelegd wordt. Wauw, wat wordt ik hier vrolijk van zeg! Zo trots op ouders en Agun!

Vanmiddag starten we met de drie andere kinderen hetzelfde trainingsprogramma als gister. Ook dit werkt erg goed en de oefeningen worden duidelijk beter uitgevoerd. Ook deze kids redden het makkelijk om de oefeningen vol te houden, dus morgen eens proberen om wat meer oefeningen toe te voegen. Nu snel vertrekken, want ik heb om 15.30 afgesproken met Rebecca en Richard (buurtjes) bij het watervalletje! Zij zijn 5 weken op reis door Indonesië en zijn vandaag aangekomen in Ubud. Ook leuk dat ik hen even kan laten zien waar ik vaak zit. We drinken een lekker biertje en spreken af om vrijdag en zaterdag wat leuke dingen samen te plannen. Vlak voordat ik weer naar mijn homestay vertrek krijg ik 3 heerlijke chocolade repen waar Marloes wat opgeschreven heeft. Ik had deze gekregen voor mijn vertrek van de toptrainers (en opvolgers) van de jongensselectie (thanks nog). Ik heb er een paar thuis gelaten, maar blijkbaar had Moes ze nog niet opgegeten en ze vertrekt straks naar Zuid-Afrika, dus het is ook zo zonde als ze maar in de kast liggen. Bedankt, kus!

Na het heerlijk avondeten, Mie Goreng (waar ik ondertussen het officiële recept van heb gekregen), loop ik terug naar mijn kamer. Even wat foto’s uitzoeken, klein beetje tekenen, touwtje springen en daarna op tijd naar bed. Ik kijk tevreden terug naar een dag met weer veel nieuwe hoogtepunten en sta ik weer even stil bij dit prachtige avontuur. Met een glimlach op mijn gezicht val ik heerlijk in slaap! Peace out!

8-8-2019

Eèèèèèèn weer een uur voor mijn wekker wakker. Ik wordt ongeveer elke ochtend om 07.00 wakker. Op een normale werkdag staat rond die tijd mijn wekker. Ik zou denken dat die biologisch klok op een gegeven moment wel wat af zou nemen, maar nope. Nou ja met een beetje ochtendgymnastiek zijn we wel weer wakker. Met een goed gevoel over gister gaan we weer richting de school. Nou mensen wat er nu volgt maakt me nog gelukkiger dan ik al was:

  1. De ouders van Agun arriveren al voordat het ochtendritueel is afgelopen.
  2. Moeder draagt Agun op haar rug in de draagdoek.
  3. Het lukt Agun tijdens de therapie om 10 seconde rechtop te blijven zitten met steun van het bekken.
  4. Agun pakt 3x gericht een duplo blokje uit mijn hand!!!!
  5. De moeder van Agun geeft aan dat ze met vader heeft gesproken en dat hij zegt dat hij heel blij is met mij en het positieve van de therapie in ziet!
  6. De vader van Agun draagt de t-shirts van Jurgen, volgens moeder betekent dat heel veel.
  7. Hij speelt een aantal minuten met een van de andere kinderen bij de therapie in plaats van dat hij langs de kant gaat zitten.
  8. Moeder vraagt mijn telefoonnummer zodat ze als ik straks weg ben foto’s en filmpjes van Agun kan sturen.
  9. Ik wordt uitgenodigd middels een briefje om eens langs te komen bij het huis van Agun.
  10. Op het briefje staat dat ze eten voor me willen kopen en meenemen naar oma en het strand.
  11. Ik krijg voor de zoveelste keer zelfgemaakte Balinesische snacks.
  12. Ik heb niet meer kunnen bijhouden hoe vaak moeder mij bedankt heeft, maar in ieder geval veel!

Alle leuke activiteiten, weekenden en ontdekkingen die ik hier op doe in Bali vallen in het niets bij deze ochtend. Dit is waarom ik naar Bali gekomen ben, dit is waar ik zielsgelukkig van wordt, this is it!

In de middag starten we met het trainingsprogramma, maar deze keer nemen we 5 oefeningen. Na het opruimen van een klein (hoewel eigenlijk best groot) ongelukje door Okta kunnen we aan de slag. De kids doen super goed hun best en gaan er helemaal voor. De oefeningen blijven netjes uitgevoerd worden. We hebben de oefeningen aangepast op het niveau van de individuele deelnemers. Ik denk dat we op deze manier de beste versie hebben gevonden van het schema. Binnenkort heb ik een Skype gesprek met een van de jongens die het programma hebben geschreven. Ze zijn benieuwd naar de aanpassingen en geven aan dat het fijn is dat er iemand verder mee is gegaan. Aan het einde van de dag sluiten we weer met zijn allen af en nemen we afscheid van Joke. Het is haar laatste dag op de Yayasan.

De rest van de middag breng ik door met het smijten van gewichten in de gym. Na het eten loop ik weer even naar Yeh Pulu voor het vaste ritueel koffie en bier. Ik neem even de tijd om weer wat toe te voegen aan het protocol dat ik aan het schrijven ben. Later schuiven Joke en Char (Engelse vrijwilligster) nog even aan. Lekker dag weer vandaag!

9-8-2019

De volgende ochtend na het ontbijt trek ik mijn tourguide schoenen weer aan. Richard en Rebecca komen langs om een kijkje te nemen op de school. Normaal gesproken gaan we vrijdag niet werken, maar de kinderen zijn die dag wel altijd op school. Ik laat ze de therapieruimtes zien, de klassen en de koeien. Daarna lopen we nog even naar de tuin en eindigen we met een drankje in het Yeh Pulu Cafe. Ja ze weten ondertussen al dat ik een bakje koffie wil hahaha.

Rebecca en Richard vertrekken weer naar Ubud. Ik moet namelijk naar Denpasar om mijn visum te laten verlengen. Je krijgt een visum voor 60 dagen en die kan je vervolgens verlengen voor 30 dagen. Ik heb die verlenging nodig, omdat ik hier iets meer dan 80 dagen ben. Op mijn weg naar de hoofdstad krijg ik me toch een regenbui op m’n dak! Maar ja ik moet wel op tijd daar zijn dus doorrijden maar. Het duurt gelukkig niet zo lang en daarna komt het zonnetje lekker te voorschijn dus ik ben snel opgedroogd. Eenmaal aangekomen moet ik drie kwartier wachten op het mannetje dat mij gaat helpen. Daarna wacht ik nog een kwartiertje voordat ik aan de beurt ben. Het mannetje geeft aan dat ik niet mag zeggen dat ik hier werk en dat ik de beambte netjes te woord moet staan. Oke!? Blijkbaar denken ze hier dat vrijwilligerswerk iets is wat betaald is en om problemen te voorkomen is het beter om het niet over vrijwilligerswerk te hebben. Nou met zo’n bericht is het best wel spannend als ze je binnen roepen. Ik wordt voor een camera gezet en er wordt een foto gemaakt. Dan moet ik van al mijn vingers een vingerafdruk laten nemen en een handtekening zetten. De beambte vraagt wat ik hier doe, ik zeg vakantie vieren en de Balinesische cultuur zien. Hij zegt top en ik ben weer weg. Dit duurde totaal net geen minuut! Oké dan! Check, geregeld!

Na een kleine stop bij de McDonalds en een bakje cappuccino op het strand rijd ik weer terug naar huis. Het stukje van Denpasar naar Bedulu gaat een klein stukje over een soort snelweg. Het is erg rustig dus heel even kijken hoe hard dit ding kan. Hmm hij kan in ieder geval 90 km/h harder wil ik niet gaan, sssst niet tegen me moeder zeggen he ;). Ik maak nog even een kruiswoordpuzzeltje en schuif daarna op tijd aan voor het diner. We hebben afgesproken om 18.30 te vertrekken naar het voetbalstadion. We nemen een aantal local teachers mee naar de wedstrijd van Bali United. Rebecca en Richard gaan ook mee, evenals Char en Joke. Om 19.10 vertrekken we naar het stadion (Bali tijden hierzo) en lopen we net op tijd het stadion binnen. We zitten in het vak van de Northside boys. Dit zijn de zogeheten ‘hooligans’ van Bali United. Mijn eerste voetbalwedstrijd is een hele leuke ervaring. De Northside boys zingen uit volle borst en wapperen met super grote vlaggen. Echter staan we na de eerste 5 minuten al met 1 – 0 achter, maar dat mag de pret niet drukken. Bali United staat 2e en we spelen tegen de een na laatste. Na een minuut of 20 wordt dan ook de 1 – 1 gemaakt. Helaas moeilijk te zien door de wapperende vlaggen. Vlak voor rust wordt de 2 – 1 binnen gekopt, lekker hoor! In de rust maken we wat foto’s en praten we wat met de Boys. Ik denk niet dat je in Nederland zomaar op deze manier als buitenstander tussen de hooligans kan gaan zitten, ook weer zo iets bijzonders! In de tweede helft gaan we vrolijk verder met dansen, springen en zingen en vlak voor tijd wordt de 3 – 1 binnen geschoten. Ver in de blessure tijd (die volgens mijn klok ongeveer een kwartier duurt) wordt de wedstrijd afgemaakt met 4 – 1. Één keer wordt er gescoord door Melvin Platje een Nederlander die ook in de eredivisie gevoetbald heeft. Na de wedstrijd willen de local teachers nog een foto van Platje, die hier een volksheld schijnt te zijn.

Wij hebben zin om nog even een drankje te gaan doen en vragen of de local teachers meegaan, helaas zegt bijna iedereen af behalve Yanami, het feestbeest! Op naar de L.O.L bar voor wat reggae. Om 0.00 vieren we Char haar verjaardag en lopen we nog even langs de CP lounge. Met door Char iets te veel drankjes op neem ik haar mee achter op de scooter, als ze maar niet begint met kotsen haha. Gelukkig kom ik schoon thuis en en duik lekker mijn bedje in. Slaap lekkertjes!

10-8-2019

Tijdens het ontbijt krijgen we van de Chinese vrijwilligersgroep wat dumplings aangeboden. Ze hadden ze gister al aangeboden, maar wij waren toen al weg. Nu hebben ze wat overgehouden en bewaard, super lief! Ook krijgen we allemaal een zakje met Chinese muntjes. Meestal zijn die Chinese groepen een beetje asociaal, maar dat kunnen we van deze niet zeggen, echt lief!

Na een lekkere douche rijd ik snel richting Ubud om Richard en Rebecca op te pikken. Samen rijden we weer door de prachtige natuur richting de Hidden Canyons. Ik heb de tijd om wat rond te kijken, want we gaan deze keer niet zo rap (geen probleem Rich). Ik snap dat als je hier voor de eerste keer rijd het behoorlijk spannend en even wennen kan zijn om te rijden. Eenmaal bij de canyon krijgen we een gids toegewezen en dalen we af op onze blote voeten. De gids geeft aan dat het makkelijk is op blote voeten omdat schoenen best glad kunnen zijn. In ongeveer 2 uurtjes lopen we door een prachtige omgeving. We maken wat foto’s en de gids weet nog wat leuke plekjes waar we op kunnen klimmen en vanaf kunnen springen. We raken in gesprek en komen op het onderwerp salaris. Deze man verdient ongerekend 3 euro per groep en hij doet ongeveer 3 groepen per dag. Als we een beetje doorrekenen verdient hij 180 euro per maand zonder fooi. Gelukkig zijn veel spullen hier niet duur, maar nu begrijp ik wel dat sommige locals nog nooit naar Java, Lombok of zelf naar de kust zijn geweest. Na de canyon lopen we terug door de rijstvelden. Onze voeten verbranden bijna op de hete stenen. De gids moet lachen en laat zijn voeten zien. Een flinke laag eelt beschermt hem voor de brandende zon op het pad. Doordat ik een beetje Indonesisch kan spreken, bedankt de gids mij voor een leuke tour en vind hij het leuk dat ik me best doe om me te verdiepen in de taal. Hij vraagt of ik mijn zwembroek kom langs brengen voordat ik weer naar Nederland vertrek. Ik geef hem een leuk fooitje en zeg, wie weet!

Na de canyon rijden we door naar Sanur Beach waar we de hele middag doorbrengen. Precies 6 weken geleden (mijn eerste dag hier) was ik hier ook. Pfoe wat gaat de tijd toch hard. Ik lees wat van mijn blogs terug en scroll een beetje door mijn foto’s. Jeetje wat heb ik al een hoop gezien en gedaan. Ik prijs mijzelf erg gelukkig dat ik in de mogelijkheid ben dat ik dit kan doen, erg dankbaar voor deze ervaring! We vertrekken rond een uur of half 6 richting de Ubud Night Market. Nog 5 minuten te gaan. Ik kijk in mijn spiegel, maar ik zie Richard niet meer. Op dat moment krijg ik een berichtje, zijn band is lek! Oké helaas, dat gaat wel even duren. Richard belt het verhuurbedrijf en wordt verteld dat hij even moet wachten. Na ongeveer een kwartier krijgt hij te horen dat de monteur er aankomt en dat hij er over een kwartier is. Ik hoef jullie natuurlijk niet te vertellen dat we na ongeveer drie kwartier nog maar eens gaan bellen. Oh, hij is er over 5 minuten wordt ons verteld haha. Om half 8 komt er een mannetje op een scooter aan met een klein tasje. Hij zet zijn scooter neer en houd zijn lamp aan. Hij begint de achterband van de velg te verwijderen en haalt de binnenband eruit. Dan knipt hij deze open en stopt er een nieuwe binnenband in. Terug in de buitenband en terug om de velg, beetje olie om het soepel te laten verlopen. Dan haalt hij een fietspomp te voorschijn en pompt de band op. We zijn ondertussen 2 uur verder, maar we kunnen weer door! Ook weer een leuke ervaring!

Op de Night Market lopen we uiteraard direct naar de Martabak stand. Dit moeten ze proeven! Oh wat is het weer heerlijk zeg! Dan willen we bij Ibu Saté een paar stokjes halen, maar ze is er niet. Zeker op vakantie! Dan even een broodje bapao bij de homeboys. Het mannetje van de bapao herkent mij en begint te lachen. Vorige keer met Jurgen hebben we veel gelachen met deze jongen dus hij vond het leuk om me weer te zien. Na nog een paar Pisang Goreng en nog een keer een kleine martabak (om de saté goed te maken, rijden we met een volle buik weer terug naar Ubud. Ik krijg van Rebecca nog een paar schoenen en een trui om weg te geven. Zij vertrekken morgen weer naar Amed. Bedankt buurtjes, leuk om jullie even te kunnen laten zien wat er hier allemaal gebeurd! Eenmaal thuis bel ik nog even met Mama en Papa die bij Ruben in de tuin aan het werk zijn en ga daarna weer lekker slapen! Laatjes!

11-8-2019

Deze ochtend is best een beetje apart. Ik zit namelijk helemaal alleen aan het ontbijt. De andere vrijwilligers zijn het hele weekend weg en de nieuwe groep Chinese komen waarschijnlijk vanmiddag pas aan, als er een groep komt eigenlijk. Nou ja ook wel heel even lekker zo rustig en ik heb een nieuwe pot chocopasta gekocht dus kan ook weer genieten van de toasts!

Na het ontbijt pak ik mijn spullen en vertrek ik weer naar de sportschool. Even een work-out, die me overigens erg zwaar valt, toch een beetje moe. De rest van de middag blijf ik weer even aan het zwembad hangen om mijn blog te schrijven. Lekker bakje cappuccino en een green bowl maken de middag compleet. Dit is goed mijn uurtjes doorkomen terwijl ik wacht. Op dit moment zit er namelijk een heel speciaal persoontje in een vliegtuig richting Denpasar. Ik ga zo even dineren en rij dan met de driver naar het vliegveld. Als verrassing ga ik mijn maatje ophalen! Kars zal hier de aankomende dagen met mij vrijwilligerswerk gaan doen op de school. Hij krijgt dus de volledige Yayasan ervaring! Echt gaaf dat hij voor 4 dagen hierheen komt om gewoon mee te maken wat ik doe. Het is voor een piloot ook wel makkelijker te regelen om zo’n korte tijd even hierheen te komen, maar dan nog! Ik kan niet wachten om hem te zien!

Door het drukke verkeer race ik met de driver naar het vliegveld. Kars weet niet dat ik er ook ben en appt hoe hij de driver kan herkennen. Tot zijn verbazing sta ik hem op te wachten. Dikke knuffels en traantjes vliegen me om de oren. Man wat fijn dat deze baas is gekomen! Samen rijden we terug naar huis en drinken een biertje. We praten een beetje bij, laten nog een traantje en vertrekken lekker richting bed. Morgen gaan we hem eens een Yayasan experience geven!

6 Responses to “Yes! Progress!

  • Heerlijk bezig bro!

    Loveyou

    • Marjolein Davids
      5 jaar ago

      Met veel plezier en bewondering lees ik je blogs. Wat een avontuur en wat een mooi werk doe je.

  • Wat fantastisch mooi dat resultaat bij Agun en zijn ouders. Mag je trots op zijn!

    • Petra Mostert
      5 jaar ago

      Ik heb weer genoten van je verhalen. En dat je goede resultaten behaald met Agun. Prachtig!

  • Schitterend…en ik mis die Martabak en saté echt wel 🙂 Succes maat!

  • Goed bezig Daniël! En fijn dat je resultaat merkt van je acties en adviezen. Veel succes en plezier nog!

Laat een antwoord achter aan Marina Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *