Yayasan experience

12-8-2019

‘Zeg Kars, hoe ligt dat bed?’, geen reactie! Nou dan zal het wel goed liggen, hoewel… Volgens mij ligt hij bijna in zo’n zelfde kuil als ik, ik zie hem haast niet eens. Hij zal wel erg moe zijn na de lange vluchten. Zelfs als de wekker gaat is hij niet wakker te krijgen. ‘He, hallo!!!’, langzaam komt zijn duffe hoofd los van het kussen. ‘Goedemorgen, lekker geslapen?’, ‘Prima!’. Nou dat is in ieder geval fijn, klaar om de dag goed te beginnen. We lopen samen naar het ontbijt waar we ook de rest van de vrijwilligers weer ontmoeten en een hele groep nieuwe Chinezen.

Na het ontbijt en een matige douche lopen we richting de school. We worden zoals elke ochtend hartelijk welkom geheten door de kinderen en starten met het ochtendritueel. Halverwege komt Adit aanlopen. Adit is in de afgelopen weken begeleid door Joke, maar Joke is er deze week niet. Zijn ogen speuren de groep af en hij is zichtbaar in de war. Uiteindelijk valt zijn oog op mij en komt hij deze kant op. Ik merk aan hem dat hij wel een beetje in de war is en dat het hem niet zo goed lukt om deel te nemen aan de dansjes. Nou was dit sowieso wel moeilijk voor hem, maar tegen het einde van Joke haar verblijf had hij wel echt wat bijgeleerd. Kars staat naast mij, dus het contact met hem is ook snel gemaakt. Samen lopen we verder door de school en leg ik Kars een beetje uit hoe het in zijn werk gaat. Er is geen duidelijke taakverdeling hier, maar aangezien Joke weg is kunnen ze wel iemand in Class C gebruiken. Kars neemt plaats naast Adit en ik vertrek weer naar de fysioplaats.

Na even wachten ga ik weer aan de slag met Agun. Hij is vandaag wel wat minder actief dus het is best lastig om gevraagde activiteiten van hem te kunnen verwachten. Dan houden we het vandaag, maar even bij de basis. Mobiliteit, rompstabiliteit, hoofdbalans, het lukt aardig. Tegen het einde van de therapie wordt hij wat actiever en lukt hem om nog wat grijpreacties uit te lokken. Ook komt Adit nog even langs (die heeft het dus niet heel lang volgehouden in de klas vandaag) en kan Kars daardoor ook even zien wat ik aan het doen ben.
Na het middageten gaan de kinderen aan de slag met kleuren en starten wij weer met het trainingsprogramma. Dat werkt wel, de kinderen kunnen nu allemaal deelnemen op hun eigen niveau en de kwaliteit van de oefeningen blijven gewaarborgd. Binnenkort maar eens even overleggen om ook de tekst van het boek te herschrijven als de local therapeuten dit ook een goed idee vinden.

Na de eerste schooldag rijden we snel naar Ubud, omdat we weer een koffieworkshop hebben gepland. Deze keer staat cupping op het programma. We leren in 2 uur alles over hoe we goede koffie kunnen scoren volgens de internationale standaarden en hoe je de beste koffie kan ruiken en proeven. De ene koffie is nog lekkerder dan de ander. Hierbij vullen we een scoreformulier in en bepalen aan het einde van de workshop de beste koffie, heerlijk! We krijgen in het cafe nog een Cold Brewed koffie met Tonic aangeboden. Wauw, dat is een ervaring. Gewoon een soort frisdrank met koffiesmaak! We love it!
We besluiten om na de workshop eerst even een drankje te doen in Ubud en kletsen wat af. Rond een uur of 9 vertrekken we naar de Ubud Night Market voor een Martabak. Eenmaal aangekomen zien we tot onze verbazing dat en de Martabakman er niet is en Mevrouwtje Saté ook niet. Om het helemaal af te maken mis ik ook nog de Bapaoboy. Nou lekker is dat pfff, dan maar terug naar Ubud om wat te eten. Uiteindelijk zitten we in een Warung ons avondeten weg te werken. Ook lekker, maar een Martabakje was in dit geval wel iets beter geweest…. Snel terug naar huis en lekker tukken, morgen weer een nieuwe dag vol verrassingen!

13-8-2019

Trrrrriiiiinnnnggggg! De wekker gaat weer, maar zelfs als er weer een aardbeving gaande zou zijn is Kars niet wakker te krijgen. Toch wel heftig hè dat vliegen! Uiteindelijk ontwaakt hij uit een diepe slaap en kunnen we na het ontbijt weer snel richting school. Tijdens het ochtenritueel rent Adit weer het terrein op. Even de groep afspeuren en dan gaat het handje weer omhoog, ‘HALLOOOO’. Adit rent richting Kars en knuffelt hem. Nou dat heeft niet lang geduurd (sorry Joke), maar Adit doet weer mee met het ochtendritueel!

Als Agun aankomt zie ik weer dat hij super moe is en helemaal geen actie onderneemt. Ik raak in gesprek met zijn moeder. Ze geeft aan dat het door de medicatie komt. Ze moeten Agun zijn medicijnen geven vlak na het ontbijt en dan 10 uur later weer. Dit zorgt er ook voor dat hij ’s avonds dus best laat naar bed gaat. Ze geeft aan dat Agun tussen de middag slaapt dus dat hij het dan wel weer inhaalt. Aangezien er pas recentelijk een onderzoek naar epilepsie is gedaan zijn ze ook pas sinds kort onder controle bij een arts. Ik vraag me echt heel erg af hoe dit gaat. Is dit een arts die alleen maar kijkt naar zijn medicijnen voor epilepsie of doet deze arts nog meer? Zou ik misschien met hem in contact kunnen komen of eventueel een keer meekunnen om te zien hoe dat daar gaat? Ik zal het binnenkort is even vragen aan Ayu (moeder van Agun). Verder gaan we weer met de basisoefeningen aan de slag en Agun heeft daar zichtbaar moeite mee vandaag. Hij is duidelijk echt heel moe.

In de middag weer lekker aan de slag met het trainingsprogramma. Beetje lolletjes maken met de kinderen in het Indonesisch. Wat een toffe kids mogen wij behandelen zeg, allemaal harde werkers! Na het programma ga ik nog even bij de muziekles kijken die boven wordt gegeven. Prachtig hoe deze leerkracht de kinderen met zelfgemaakte muziekinstrumenten een liedje kan laten spelen. En als we daarna aan het dansen gaan is het prachtig om te zien hoe deze kinderen helemaal los gaan op de ‘vogeltjesdans’. Ze genieten zo veel van alle activiteiten die ze hier aangeboden krijgen. Soms lijkt het wel alsof ze bijna niet kunnen zeuren (natuurlijk gebeurt dat wel hoor, maar het is toch anders op een of andere manier).

Na school rijden Kars en ik naar Goa Gajah, oftewel de olifantentempel. Dit is maar 5 minuutjes van mijn huis, maar ik was er nog niet geweest. Speciaal bewaard om met hem of Jurgen te gaan doen. We struinen een beetje rond en maken wat mooie foto’s van de natuur en de tempelcomplexen. Ook leuk om even de typische Balinesische tempels te kunnen laten zien. Vervolgens rijden we in 1 minuut door naar het watervalletje. Toch even alle highlights van mijn dagelijks leven laten zien. We drinken wat lekkers en eten gezellig wat hapjes. Naast de springrolletjes en de uienringen neem ik nog het blaadje sla dat op het bord over is gebleven. Beetje gezond blijven hè!? Nadat we betaald hebben besluiten we even naar benden te lopen richting het watervalletje. We klauteren daarna aan de andere kant weer omhoog en voor we het weten staan we boven op de waterval met een uitzicht op de Warung waar ik dus altijd eet. Ook wel eens leuk om het vanaf de andere kant te bezichtigen!

We rijden terug naar de Homestay om te gaan eten, maar ik begin me wat minder goed te voelen. Ik eet niet zo heel veel, want heb duidelijk geen honger. Na het eten rusten we even uit in mijn kamer. Kars ligt er ook voor pampus bij, omdat hij nog steeds moe is. Ik voel me steeds slechter en slechter. Nou we gaan maar slapen rond een uur of 9. Na een uurtje voel ik me zo beroerd, dat ik al het eten van vandaag netjes terugbezorg aan de WC-pot. Oké, waar komt dit opeens vandaan? Ik voel me koud en warm tegelijk, duidelijk een soort koorts idee. Zou het kunnen komen door dat blaadje sla? Is die misschien gewassen met normaal water? Kars heeft nergens last van namelijk. Of ben ik gewoon even uitgeblust na al die drukke weken en dagen? Ondanks dat het soms misschien lijkt alsof het één grote vakantie is, moet ik eerlijk bekennen dat het ook wel slopend kan zijn. Naast het werken en bezig zijn op de Yayasan kost ook het reizen en ontdekken van Bali de nodige energie. Nou ja….volgens mij kan er niet veel meer uit nu dus proberen maar wat uurtjes te pakken!

14-8-2019

Nou eenmaal wakker voel ik me niet echt veel beter. Wel even naar het ontbijt om wat fruit te halen. Na gister heb ik denk ik geen voedingsstoffen meer in m’n lichaam zitten. Met pijn en moeite gaan er 3 stukjes watermeloen naar binnen. Snel weer terug naar bed. Vandaag ga ik niet naar school. Dat is en voor mij en voor de kinderen niet aan te raden. Kars vertrekt wel richting de Yayasan en ik richting dromenland.
Na 2 uur wordt ik weer wakker en is Kars terug van de lunch. Ook daar heb ik echt nog geen trek in. Gelukkig begin ik me wel wat beter te voelen. De local teachers vroegen waar ik was en komen nog even langs om te vragen of ik niet wat wil voor de lunch. Wel echt fijn om te bedenken dat je een soort van belangrijk voor ze bent en dat ze zich zorgen maken om je. Je creëert toch wel een band als je hier een aantal maanden verblijft. De lunch sla ik nog even over en neem nog even de tijd om te douchen en mezelf op te frissen. Ik besluit daarna nog even een uurtje langs de school te lopen, maar niet te veel te doen. De kinderen zijn net klaar met het trainingsprogramma en iedereen vraagt hoe het gaat. Ik krijg van een van de ouders gelijk mandarijnen in me hand gedrukt en water aangeboden. Wat een lieverds allemaal hier!

Eenmaal iets beter, lopen Kars en ik even naar mijn huiscafeetje Yeh Pulu. De eigenaresse komt aanlopen en zegt: ‘Bali Kopi?’. Kars moet lachen, hij vind het grappig dat iedereen me hier ondertussen een beetje kent en hij ziet dat het aanvoelt als thuis. Een bakje koffie en een colaatje voor de suikers geven me weer wat energie! We genieten van de vogelverschrikkers in het veld (ja, dat is een beroep hier) en kletsen lekker verder. Na het, toch nog beperkte, avondeten, rijden we naar Ubud. Kars moet toch even Frozen Yogi proberen. Dat gaat er goed in hoor! We sluiten nog even af met een colaatje bij de L.O.L bar en gaan daarna weer op tijd slapen. Morgen ben ik er weer klaar voor!

15-8-2019

Selemat pagi dunia! Ik ben er klaar voor, ik ben er klaar voor, ik ben er klaar voor (horen jullie ook dat Spongebob stemmetje?). Jo Kars opstaan! Hee ei, opstaan!!! Pas als er een kussen op zijn hoofd land wordt hij wakker haha. Knap dat die jongen zo goed slaapt op een matras zo diep als een gemiddelde loopgraaf uit de Eerste Wereldoorlog.

Agun is vandaag niet aanwezig, omdat zijn zusje marcheerwedstrijden heeft op haar school. Dit heeft te maken met de onafhankelijkheidsdag op zaterdag. Blijkbaar staat deze dag in het teken van wedstrijden en competities. De local therapeuten geven namelijk ook aan dat wij vandaag wedstrijdjes gaan doen. We starten met een wedstrijdje waarbij de kinderen van de ene kant naar de andere kant moeten kruipen, legoblokjes in de juiste vakjes moeten neerleggen en weer terug kruipen. We hebben maar twee kinderen dus dat is snel voorbij. Oké dan gaan de therapeuten ook wel een keer. Eerst Bea (Spaanse vrijwilligster) en ik en vervolgens Yesi en Ketut. De kinderen genieten er zichtbaar van en het is leuk om een beetje met de locals te dollen. We hebben namelijk afgesproken dat als tijdens het wedstrijdje de muziek aangaat je moet dansen. Op het moment dat we de muziek aanzetten beginnen Yesi en Ketut tegelijk Balinesische dansbewegingen te maken. Echt te grappig hoe dat er ingestampt zit!
We doen nog een wedstrijdje toren bouwen met de kinderen voordat de rest van de school terug is van sport. Daarna volgt er een hilarische wedstrijd kroepoek happen! Wat een heerlijke ochtend!

In de middag hebben we helaas geen plek om het trainingsprogramma te doen. De workshop ruimte wordt namelijk voorzien van een nieuw dak en er ligt overal riet op de grond. De kinderen doen dus mee met de Yogales. Er zijn genoeg handen die ze kunnen ondersteunen dus ik besluit weer achter de computer te kruipen om het protocol af te maken. Dit heeft allemaal wel wat voeten in de aarde want op de ene computer is geen internet, de andere leest geen USB-sticks en de derde kan weer niet printen. Nou ja, daar gaan we ons later wel even zorgen om maken, eerst alles maar even in elkaar zetten.

Na school vertrekken Kars en ik richting Seminyak, een kustplaats in West-Bali waar ik al een keer eerder ben geweest. We checken in bij een resort dat Kars heeft geboekt voor een nacht. Dit is luxer dan ik in alle andere weekenden heb gezien! Na het inchecken rijden we naar het strand om lekker in een zitzak naar de sunset te kijken. Live-bandje erbij en een biertje, lekker weer!
Na een lekkere douche en even opfrissen lopen we richting de vetste club in Bali, La Favela! Voetjes van de vloer, lekker dansen tussen heel veel mensen. Het is veel drukker dan een paar weken geleden, maar nog steeds erg leuk! Op het moment dat we onze kont niet meer kunnen keren en een breekijzer nodig hebben om door de menigte heen te komen besluiten we om lekker te gaan slapen. Nog even een snel plonsje in het zwembad van het resort (mocht dat eigenlijk wel?) en dan slapen!

16-8-2019

Pfoe, dat was een lekker nachtje op een heerlijk matras! Alleen wel weer om 7 uur wakker. Dat gebeurt me elke ochtend. Je zou toch zeggen dat na 8 weken je natuurlijke ritme van Nederland wel is verschoven naar een Bali ritme, maar helaas. Nog even een beetje soezelen en op naar het ontbijt. We hebben de keuze uit heel veel soorten ontbijt, maar ik ga voor de chococereals. Echt al lang niet meer op! Lekker!

Na het ontbijt rijden we weer naar het strand, ploffen neer op een strandbedje en huren een surfboard. De golven zijn hier waanzinnig! Het lukt om elke golf die ik wil te pakken en te gaan staan. Dan een beetje door paddelen naar achter waar de golven wat hoger zijn. Eh oke, iets lastig, maar ook dit lukt uiteindelijk inclusief het draaien en een tijdje met de golf mee te surfen, echt vet!! Ook Kars heeft de smaak lekker te pakken. Met zijn Go Pro maken we wat leuke filmpjes en genieten van de laatste momentjes samen. Terug in het resort frissen we ons weer even op en pakken onze spullen in. Met de trolley tussen mijn benen en twee rugtassen op Kars zijn rug rijden we op de scooter naar het vliegveld. Ik ben inmiddels wel gewend om scooter te rijden, maar iemand op het vliegveld afzetten met een scooter is toch wel een beetje spannend. Uiteindelijk vinden we een plekje en neem ik afscheid van mijn maatje. Tof om hem te laten ervaren wat ik nu al 8 weken doe en leuk om te zien dat het hem ook wel wat gedaan heeft! Het is toch niet zomaar iets hè Karsmans? Ik zie je over 3 weken weer in Nederland! Hou je taai!

Ik rij weer helemaal alleen terug naar huis. Tijdens mijn stop bij ‘het watervalletje’ om te eten voel ik me emotioneel gezien toch weer wat minder. Met mijn maatje er vandoor, bijna alle vrijwilligers die binnenkort vertrekken en de laatste 3 weken die gaan aanbreken voel ik me wat eenzaam. Nu alle mensen geweest zijn en de mensen waar ik veel tijd mee gespendeerd heb weg gaan, heb ik een beetje het gevoel dat ik weer opnieuw moet beginnen. Verder wil ik nog niet denken aan het einde van mijn verblijf hier. Ik rij naar huis en videobel even lekker met Mama, daar wordt ik wel wat rustiger van. Ook gelijk even Papa bellen en een groepssessie met mijn broers! Ruben en Sem vertrekken morgen naar GVM-kamp (zomerkamp van de turnvereniging). Ik ben hier 16 jaar geleden voor het eerst naar toe gegaan en sindsdien geen editie overgeslagen. In de tussentijd zijn mijn broers er ook ingerold en zij gaan nu voor het eerst in al die jaren zonder mij. Voelt toch best een beetje raar! Na alle gesprekken voel ik me wel iets rustiger en kan ik redelijk snel in slaap vallen. Morgen is het een belangrijke dag in Bali en staan er een paar bijzondere dingen op de planning. Selemat tidur dan sampai jumpa beso!

17-8-2019

Tijdens het ontbijt ontmoet ik Joke weer, voor wie het laatste weekend aanbreekt. Ze heeft deze week nog wat rondgereisd en sluit haar periode af in Bedulu. Ook neem ik afscheid van de drie Spaanse dames die nog een weekje gaan rondtoeren en dan ook weer naar huis vliegen.

Samen met Joke rijd ik naar Gianyar. Ik heb met de moeder van Agun afgesproken om bij het ziekenhuis te verzamelen. Eenmaal aangekomen komt ze na een minuutje aanrijden en neemt ons mee naar haar huis. Hier halen we Agun op en vertrekken we naar het sportveld. We zijn wat aan de late kant, maar midden op het veld staan er heel wat mensen in nette rijtjes opgesteld. Aan de andere kant van het veld staan, lekker in de schaduw, een hele groep mannen in uniformen die achter de gouverneurs en belangrijke mensen representeren van de regio Gianyar. Hieronder valt onder andere Ubud en Bedulu. Na een goed plekje te hebben uitgekozen, waarbij de vader en Agun trouwens achter blijven bij de scooters, komen er een stuk of 50 tieners aan marcheren in een compleet wit tenue. Als je de Lion King hebt gezien moet je even de scene waar Scar zijn hele troep hyena’s bij elkaar zingt om het koninkrijk der leeuwen aan te vallen voor je halen. Met hele ingestudeerde patronen, waarbij de knieën van de tieners tijdens het marcheren ongeveer tot hun oor komen, wordt er een ceremonie afgewerkt om de nationale vlag te hijsen (zie voor meer informatie over het marcheren en deze ceremonie de pagina ‘Wist u dat…‘). De vlag is tijdens deze periode niet weg te denken uit het straatbeeld van Bali. Overal waar je kijkt zie je de rood-witte doeken dansen in de wind, mooi om te zien.

Wanneer ook de belangrijkste vlag van Gianyar op de vlaggenstok geknoopt is, verplaatsen wij ons naar de andere zijde van het sportveld. Op deze plek staan twee palen in de grond gestampt van ongeveer 8 a 10 meter hoog. In de top hangen twee grote cirkels vol met vlaggetjes waar nummers op staan. De paal is ingesmeerd met motorolie en wordt omgeven door twee groepen van ongeveer 20 man. Op een gegeven moment bouwen de mannen een toren van 4 personen hoog en proberen in de top van de paal te klimmen. Door de olie is dit we erg moeilijk geworden, maar ja dat is het spelletje. Na een aantal pogingen lukt het de twee groepen om iemand boven in de paal te krijgen. Hij trekt alle vlaggetjes er af. Blijkbaar kunnen ze met deze vlaggetjes prijzen ophalen, zoals fietsen, wasmachines en nog wat spullen. De moeder van Agun verteld dat de palen normaal gesproken nog iets hoger zijn en dat wanneer iemand de top bereikt deze maar 3 nummertjes mag pakken. Daarna moet hij weer naar beneden en moet iemand anders het proberen. De prijzen worden uiteindelijk mee naar huis genomen of verkocht aan de omstanders van het evenement. De kwaliteit volgens moeder is niet heel erg hoog, maar ja wel mooi meegenomen. We lopen terug naar de scooters waarbij we vader weer met Agun ontmoeten. Joke en ik denken dat hij niet echt gezien wilt worden met Agun en dat hij daarom achter blijft. We krijgen nog wat gebouwen te zien die in de tijd van de Nederlanders zijn gebouwd en zien dat de auto’s van de hogere personen een rood nummerbord hebben. Daarna scooteren we weer richting het huis van de familie.

We mogen plaats nemen op een vervallen bankje en alle lekkerneijen worden uit de kast gehaald. Mandarijnen, Balinesische cake, water, limonade, een hele maaltijd met kip en rijst. We moeten alles eten en proberen. Op een gegeven moment lijkt het wel een beetje het Hans en Grietje verhaal haha zo vol zit ik er van. Niet alles is mijn ding, maar het is zo lief dat ze proberen het beste voor ons neer te zetten. Als ik zo om me heen kijk kan ik een lichte schatting maken hoeveel geld deze mensen hebben en dat ze dan dit allemaal doen is heeeeel bijzonder. We krijgen ook nog een serenade van moeder en het zusje van Agun (die trouwens best goed kunnen zingen) en laat het zusje haar tekenkunsten zien. Tekenen is een belangrijk onderdeel in de Balinesische cultuur als het gaat om de kunstvorm ervan. Met allerlei regeltjes en technieken moeten de tekeningen en schilderijen in elkaar gezet worden. Gusti Agung (zusje van Agun) is er behoorlijk goed in. Moeder geeft aan dat we wel even naar de Art Gallery van haar leerkracht kunnen rijden. Zo gezegd zo gedaan!

We komen aan bij de oude man die Gusti Agung samen met andere kinderen de technieken en regels van de Balinesische kunst bijspijkert. Hij vertelt ons dat er verschillende stijlen zijn en dat elk dorp dus ook een eigen stijl heeft. Hij laat zien waar hij nu aan werkt en doet het ook even voor. Het schilderij waar hij nu aan werkt kost tot nu toe al zo’n 4 maanden werk en is nog lang niet af. Hij verkoopt deze voor 10 miljoen (600 euro). Oké, ik snap dat Gusti veel oefent haha!
Op het randje van de art gallery zitten we nog een tijdje te kletsen en valt het mij op dat vader Agun wel op een betere manier vast houden en laat zitten. We krijgen nog wat vissate aangeboden en een vispakketje wat super lekker smaakt! Ook Agun krijgt wat eten en drinken. Dit vind ik toch nog wel twijfelachtig hoe ze dat aanpakken. En het meest bijzondere is dat ik vind dat vader hier nog wat zorgvuldiger in is dan moeder. Hier ga ik volgende week ook even wat aandacht aanbesteden, want je ziet gewoon dat dat slikken niet echt lekker gaat. Na het eten nemen we afscheid en bedanken de familie voor een waanzinnige ervaring.

Joke en ik besluiten om nog even naar de Monkey Forest te rijden. Dit is een best groot natuurreservaat midden in het centrum van Ubud. Tussen al het toerisme ontplooit zich opeens een walhalla aan bomen en eten voor 1059 apen. De apen worden zo te zien goed verzorgd en in de gaten gehouden door het reservaat. Er zijn twee apen die in een kooi zitten. Een daarvan is blind en de ander mist twee poten en klimt langs de tralies door gebruik te maken van zijn tanden. Na wat navraag blijkt dat een arm en been geamputeerd moesten worden omdat de aap was geëlektrocuteerd terwijl die over een hoogspanningskabel liep. De apen kunnen namelijk gewoon vrij rondlopen en ook uit het Monkey Forest klimmen. Uiteraard blijven ze daar, omdat ze daar gevoerd worden.

Na deze toeristische trekpleister eten Joke en ik nog even lekker sushi en rijden we voor Joke haar laatste keer nog even langs Frozen Yogi. Wanneer ze daar zeggen welkom terug weet ik dat ik daar echt te vaak kom haha. Nou ja lekker van genieten toch? Vervolgens rijden we lekker terug naar huis en rommel ik nog een beetje in mijn kamer. Ik voel me op die momenten alleen nog niet echt top sinds Kars weg is, maar probeer toch weer een beetje slaap in te halen. Het was een dag om van te genieten en het is zonde om dat niet te koesteren, dus knopje uit en lekker slapen.

18-8-2019

Vandaag staat in het teken van het schrijven van mijn blog. Ik wil jullie vertellen dat ik lang heb getwijfeld over dit laatste stukje. Het is best wel persoonlijk en ik vraag me al heel de dag af of ik dit allemaal wel moet vertellen. Echter schrijf ik mijn blogs op een manier zodat ik jullie zo dicht mogelijk bij mijn gevoel en ervaring kan laten komen. Dus waarom zou ik de mindere of echt lastige momenten niet met jullie delen. Er mag best gezegd worden dat het niet altijd makkelijk is alleen. Ik hoop alleen dat iedereen dit met respect en begrip leest….

Ik sta deze ochtend, na een redelijk goede nacht, toch met lood in mijn schoenen op. Door alle ervaringen en momenten hier, heb ik al heel veel dingen over mijzelf geleerd en hoe ik in het leven sta. Daarnaast ben ik veel bezig met de cultuur en manier van leven hier ten opzichte van dat in Nederland. Ik ben van uit mezelf iemand die heel veel nadenkt over dit soort dingen en dat brengt mijn hoofd van tijd tot tijd erg op hol. Vandaag is zo’n dag… Ik probeer energie te vinden en vertrek uiteindelijk toch even naar de sportschool. Even me hoofd leeg sporten. Helaas gaat het sporten niet echt van harte, veel te moe en slap. Met pijn en moeite werk ik een halve training af en hou het dan voor gezien. Ik zet mezelf aan een tafeltje bij het zwembad en klap mij iPad open. Met mijn standaard cappuccino en green bowl naast me begin ik met schrijven. Ik probeer woorden op papier te zetten, maar mijn hoofd dwaalt steeds af naar dit avontuur en wat me straks thuis weer te wachten staat. Er zijn heel veel zaken onduidelijk voor mij geworden en vind het eng om dat thuis onder ogen te gaan komen. Kan ik wel weer aarden in Nederland en lukt het me om mijn geleerde lessen vast te houden in een maatschappij waar tijd, geld en individualiteit hoog op de ranglijst staan? Het is best lastig te omschrijven hoe ik me voel en waar ik over nadenk. Waarschijnlijk denken jullie “Lul niet zo stom en doe eens normaal”, maar ja als gedachtes opeens gaan ronddwalen is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Voor ik het door heb ben ik 4 uur verder en ben ik nog steeds niet klaar. Ik rij maar naar huis om te gaan eten.

Heerlijk er staat Mie Goreng op het programma. Ik zie dat er weer een nieuwe groep Chinezen is en ik gok dat er verder geen nieuwe vrijwilligers zijn. Char blijft nog een weekje, maar is nog niet thuis van haar weekendje weg. Ik ga na het eten nog even met Joke naar Yeh Pulu om een laatste keer een spelletje te spelen. Eenmaal terug in mijn kamer schrijf ik deze blog af. Gedurende de dag en avond klets ik via Whatsapp met wat mensen, waaronder Moes, over hoe ik me voel. Ik moet zeggen dat praten over hoe je je voelt best wel oplucht en je wat meer duidelijkheid geeft. Bedankt dat jullie naar me gezeur willen luisteren! Ik sluit mijn dag af met het plaatsen van de blog met een stukje chocola. Er is een gezegde: “Wat je vraag ook is, chocola is het antwoord!”. Bedankt voor het lezen weer en tot binnenkort!