Up and running!

31-7-2019

Deze morgen sta ik met een ander gevoel op. Geen berichtje van Jurgen dat hij weer wakker is en hoe laat we weg gaan. Oh nee, hij zit natuurlijk in het vliegtuig nu. Even kijken hoever hij is, nog 4 uurtjes te gaan voor die beste man. Nou wij maar het bedje uit en aan het ontbijt, helaas is onze chocolade pasta bijna op dus even kijken of we nog genoeg hebben deze ochtend.

Na het ontbijt vertrekken we weer naar de school. Lekker dansen en ochtendgymnastiek om te beginnen. Soms gaat het wel een klein beetje vervelen dat ochtendritueel, maar als je dan ziet hoe die kinderen ervan genieten doen we lekker vrolijk mee. Er zijn vandaag heel weinig kinderen vanwege de ceremonie, maar ook omdat blijkbaar voor de vakantie de oudere kinderen zijn ‘afgestudeerd’. Zij komen nog wel, maar helpen meer mee in de keuken en met schoonmaken. De bedoeling was eigenlijk dat de oudere kinderen zouden kunnen gaan werken in de grote homestay. Dit is een gebouw waar nu de groentetuin is gestationeerd. Althans gebouw, het is een betonnen constructie die verre van af is. Het lijkt op een ruïne vol met potjes planten en groente. Er is een kleine vijver waar ze soms de eenden in laten die beneden in een grote ren verblijven. Er is helaas even geen geld meer om deze homestay af te bouwen. Het is werkelijk een groot gebouw waar ze alle vrijwilligers kwijt zouden kunnen en willen er ook een zwembad bij maken. De oudere kinderen zouden dan kunnen gaan werken als schoonmaker of in de keuken, het onderhouden van de tuin en zwembad. Dus als iemand nog een geldschieter weet!? Dan zou de Yayasan een hele mooie route van jong kind tot volwassenen kunnen creëren waarbij de kinderen hun hele leven kunnen deelnemen aan de maatschappij! Wauw wat zou dat een mooie mogelijkheid zijn hé?

Rond een uurtje of 11 komt de vader van Agun weer aan met zijn zoon over zijn schouder. Goh als die man nou eens een beetje zou luisteren naar zijn vrouw…. Maar oké, hij is in ieder geval gekomen. Vandaag ga ik met Bea (een Spaanse kinderfysiotherapeut) aan de slag om Agun te meten. Sabine (thanks) heeft geregeld dat Jurgen de goniometers mee kon nemen. Ook heb ik het formulier vertaald in het Engels, dus kunnen we aan de slag. Ik heb een klein beetje onenigheid over het meten met Bea, maar uiteindelijk komen we er wel uit. Wat het meeste opvalt is dat Agun zijn knieën kan overstrekken naar 30 graden!!!! De normale mobiliteit is 0 graden en bij 10 graden is het een mogelijke indicatie voor hypermobiliteit. Kan je je voorstellen dat je knie 30 graden de verkeerde kant op buigt??? We brengen dit in kaart omdat ik denk dat we hiermee onder andere kunnen tonen dat therapie heel belangrijk is voor Agun. Misschien snapt de vader dan iets meer wat de moeder probeert te bereiken!

In de middag willen we eigenlijk aan de slag met ons nieuwe trainingsprogramma, maar er zijn geen kinderen aanwezig voor het programma. Ik ga daarom op de plaatselijke computer aan de slag om de documenten te verzamelen voor het startprotocol voor nieuwe kinderen. Het gaat niet echt heel vlotjes vanwege de internet verbinding en de in- en uitlopende local teachers, maar we vorderen iets. Ik merk wel dat werken in zo’n chaotisch kantoortje wel moeilijk is voor mij. Overal liggen papieren en spullen en niks is netjes opgeruimd. Misschien toch licht autistische trekjes haha?

In de middag rijd ik naar Ubud omdat ik een afspraak heb om mijn tattoo te ontwerpen. Althans dat dacht ik…. Het blijkt dat ze dus een gesprekje doen met wat ik wil en dat ze de tattoo pas schetsen op de dag zelf. Dus na 5 minuten sta ik weer buiten en heb ik verteld wat ik wil. Ik weet niet of dit nou echt meerwaarde heeft dan dat ik het vertel op de dag zelf, maar ach. Dan maar even een bakje koffie halen bij het watervalletje. Eenmaal aangekomen kom ik erachter dat ik mijn tas vergeten ben bij de tattoo studio. Ik weer terug, gelukkig stond hij daar nog! Spullen worden hier niet gejat vanwege het idee van Karma, maar met de toeristen weet je het natuurlijk niet. Ik moet zeggen dat dit niet de eerste keer is dat ik spullen kwijt ben of vergeten ben waar ik ze heb gelaten. Best irritant van mezelf! Nou ja bakje cappuccino en een view op het watervalletje maakt het wel weer goed.

Na het eten chill ik nog lekker in mijn kamer. Even wat rust om mee heen, lekker een beetje netflixen, tekenen en muziekjes luisteren. Even video bellen met Moes en dan weer lekker slapen!

1-8-2019

Hello! Het wekkertje is weer gegaan, opstaan! Fris en fruitig zitten we weer aan het ontbijt. Oké Joke, we moeten echt even een nieuwe pot pasta halen. Beetje verwend want de toasts zonder iets zijn toch iets minder lekker! Na het ontbijt doen we even een wasje en gaan we weer snel door naar werk. We starten weer met de ochtendroutine, dan weer wachten tot Agun er is, er zijn weer weinig kinderen vandaag, Agun komt, oefenen met hem, moeder te woord staan. Het begint een beetje op een werkpatroon te lijken hé? Nou, I’m lovin’ it! Ik leg de moeder van Agun uit wat we gister hebben gedaan. Ze had van haar man gehoord dat we zijn lengte hebben opgemeten. Nou dat niet helemaal, maar oké, hij heeft in ieder geval wel gezegd dat we iets gedaan hebben. Aan het einde van de ochtend overhandig ik de moeder de t-shirts die Jurgen heeft achter gelaten. De bedankjes vliegen me om de oren en dat ik Jurgen ook heel hartelijk moet bedanken! Moeder geeft aan dat ze het heel fijn vind om in een beetje losse t-shirts rond te lopen en ze had nog nieuwe nodig. Dus Jur, super bedankt!

In de middag zijn er weer geen kinderen om het trainingsprogramma mee te doen. Dan gaan we maar even mee doen met de yoga van de andere kinderen. Een iets te fanatieke yoga leraar, die wil dat de kinderen heel diep in ademen en heel hard roepen tijdens het uitademen, doet de les. De kinderen genieten ervan en lachen zich rot. Ik ken de principes van yoga niet helemaal, maar in een deuk liggen tijdens de sessie heb ik nog niet eerder gezien. Wel super leuk!

Nou mensen, nu zou ik eigenlijk een stukje gaan schrijven over wat ik deze donderdagmiddag heb gedaan. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het eigenlijk niet meer weet… Ik doe zoveel en maak zoveel mee dat ik gewoon vergeet wat ik ook alweer allemaal gedaan heb. Wat ik wel nog weet is dat ik het vandaag best wel moeilijk heb met mijn gevoel. Ik ben vandaag 6 weken van huis en er zijn nog maar 5 weken te gaan. Ik ga heel eerlijk zijn, mijn gevoel zegt dat ik nog lang niet klaar ben om alweer naar huis te gaan. Het duurt nog wel een paar weken, maar ik kijk er een beetje tegen op. De hele sfeer, cultuur, mensen, het werk, dit ongelofelijk mooie land heeft me in een houdgreep. Ik probeer mijn gedachten een beetje te verzetten door een ijsje te halen bij Frozen Yogi en op tijd te gaan slapen. Misschien dat over een paar weken ik mij weet los te werken uit deze situatie en ik met veel geleerde lessen weer kan terug keren naar huis!

2-8-2019

Na een goede nacht slapen sta ik op tijd weer naast mijn bed. Even ontbijten en dan weer eens naar de gym. Tijd om na een weekje vakantie de draad weer op te pakken en een nieuw abonnement af te sluiten. Ik vertrek op tijd en start met een heerlijke work-out van celans en backsquats. Dan merk ik wel eventjes dat ik toch al een tijdje niet echt gecrossfit heb. Mijn conditie is echt zwaar belabberd. Maar oké, ik ben weer geweest en het ging me redelijk goed af. Heerlijk om weer even helemaal los te gaan. De rest van de dag chill ik in de gym bij het zwembad en oefenen mijn Indonesisch een beetje. Later verschijnt Joke nog even, zij heeft ook een chill dagje gepland vandaag.

In de middag raken we aan de praat met twee Nederlandse meiden. Een daar van heeft heel toevallig 8 en 5 jaar geleden ook op de Yayasan vrijwilligers werk gedaan. Zij zijn sindsdien al een behoorlijk aantal keer in Bali geweest en zijn nu weer terug om lokale vrienden op te zoeken. De rest van de middag kletsen we een beetje en vertellen ze ons over een leuke bar waar elke vrijdagavond een reggae liveband speelt. We spreken af om daar na het avondeten naar toe te gaan. De dames en Joke vertrekken en ik blijf nog even hangen om wat te eten en naar de live muziek te luisteren. Na het eten rijd ik door naar L.O.L bar waar de band al lekker bezig is. Slippertjes uit en voetjes van de vloer. De band is om 0.00 klaar met spelen, dus Joke en ik besluiten nog even naar de CP lounge te gaan. Het schijnt dat deze rond 00.30 verandert in een nachtclub. Dat klopt wel, dus dansen we nog even verder. Op een gegeven moment zijn we het zat en rijden we in volle vaart terug naar huis. De wegen zijn helemaal leeg zo laat op de avond en onze scooters kunnen ongeveer 80 kilometer per uur… Shhhttt niet zeggen hè!?

3-8-2019

Na het ontbijt keer ik nog heel even terug naar mijn bed. Even rustig aan deze ochtend. Eenmaal uitgerust pak ik mijn spullen in en vertrekken Joke en ik richting Amed. De weg richting Amed hebben we al een keer eerder gezien, maar man wat is dit een prachtige route. Het ene stukje is nog mooier dan het andere en wat is het lekker om rond te toeren op de scooter. Zeker wanneer we richting de bergen rijden en van die heerlijk slingerweggetjes tegen komen is het geluksgevoel compleet. Na een korte stop met heerlijk chicken curry rijden we door en komen we rond een uur of drie aan in Amed. Tot onze verbazing checken we in bij een, je gelooft het niet, reggae hostel!!! Amed is een kust plaatsje dat bekend staat om het snorkelen, maar nog niet is getroffen door de toeristen tsunami. Het is vandaag een beetje bewolkt dus Joke en ik besluiten om lekker aan het strand bij wat tentjes te drinken en eten en morgen pas te gaan snorkelen.

Na de zonsondergang keren we terug naar ons hostel en merken we helaas op dat er deze avond geen live muziek is. Blijkbaar alleen op vrijdagavond en dinsdagavond, bummer! We zoeken op internet een andere bar die open is. We zijn allebei best wel moe dus na een kleine powernap rijden we pas richting deze bar. Helaas missen we net de live band want deze is blijkbaar om 23.00 gestopt met spelen. Ze hebben verder geen muziek en de toeristen die hier rondlopen hebben volgens mij al een aardig bakkie op. Nou dan maar lekker terug naar het hostel om te slapen. Morgen een lange dag met veel snorkelen en hopelijk schildpadden!

4-8-2019

Stel je voor, je wordt wakker in een gezellig hosteltje en je opent je gordijntje en onmiddellijk kijken er twee paar ogen jou kant op. Ze zeggen goedemorgen en al snel merk je dat ze willen dat je opdondert want ze willen mijn bed verschonen en opmaken. Dat is toch wel iets minder chill wakker worden dan ik had gedacht. In de reservering stond tot 10.30 ontbijt en voor 13.00 uitchecken, maar blijkbaar is dit wat anders geregeld vandaag. Nou dan maar snel spullen inpakken heel snel ontbijten en wegwezen. Ik neem wel een bad in de zee.

We gaan vandaag 4 snorkelspots af op zoek naar schildpadden. We huren wat snorkelmateriaal en rijden door naar het eerste punt. Er schijnt hier een Japans scheepswrak te liggen waar veel koraal op gegroeid is en dus heel veel vissen leven. Eenmaal in het water vinden we het scheepswrak, maar het zicht is heel slecht. Door de grote golfslag en het donkere zand (vanwege de vulkaan) is het heel moeilijk om het scheepswrak goed te kunnen zien. We zien wel wat vissen en wat koraal, maar dat is niet veel mooier dan op de Gili’s. Snel door naar de tweede spot. We komen aan op Lipah Beach. Snel het water in een zoeken maar. Het zicht is hier vele malen beter en het leuke is dat we maar met zijn tweeën in het water liggen, geen andere toerist te bekennen. Na enige tijd zwemmen we langs het prachtige koraal naar de dieper gelegen stukken, plotseling zie ik ver in de diepte, ja, ja een schildpad. Vanuit mijn rechteroog hoek zie ik opeens ook 3 duikers verschijnen. De schildpad verstopt zich onder een stuk koraal en de duikers zwemmen er voorbij. Wegwezen jullie, dan kan hij in alle rust weer naar buiten komen. En of hij dat doet, recht onder mij besluit de schildpad omhoog te komen. Hij twijfelt nog een paar keer, maar zwemt dan naar de oppervlakte om adem te halen. Ook ik steek mijn hoofd boven water en zie hoe de schildpad rond kijkt. Daarna maakt hij weer een hoekduik van 90 graden recht naar beneden. Wat jammer dat Joke haar Go Pro stuk is en ik geen hoesje voor mijn telefoon heb dat onderwater kan….

Op weg naar de derde plaats, Kembali Beach, nemen we eerst wat te eten. Na het eten probeer ik toch ergens zo’n hoesje te scoren. Waar je in de Gili’s doodgegooid wordt met die dingen kan je ze hier nergens vinden. Dat zegt wel dat dit plaatsje nog niet echt is aangetast door de toeristische verschijningen hier. Dan maar foto’s maken op mijn grafische geheugenkaart in mijn occipitaal kwab! Ook op deze plek is het zicht erg goed, ik zwem weer snel richting de wat dieper gelegen stukken, want het koraal is hier iets minder mooi. Op een gegeven moment hoor ik Joke roepen en zwem ik snel naar haar toe, dan zie ik 2 schildpadden! Eentje zwemt er snel vandoor, maar de andere blijft liggen op de bodem en begint van het koraal te eten. Met zijn flippers zet hij zich schrap en trekt de stukken koraal er met zijn scherpe gebit af. Joke is ondertussen terug gezwommen naar het strand (achteraf hoor ik dat ze me riep omdat ze in paniek was geraakt vanwege water in haar bril en snorkel). Sorry Joke, ik dacht dat je me riep om de schildpadden te zien! Ik besluit om een tijdje te blijven hangen boven de schildpad. Wat trouwens nog best lastig is met deze stroming. En ja hoor, na een tijdje besluit ook deze schildpad om omhoog te komen en te ademen. Ik ben helemaal alleen en de schildpad is op nog geen meter afstand van mij. Vlak voor dat ook deze Donatello een ninjaduik maakt lukt het om heel eventjes zijn schild aan te raken. Wauw, wat een magisch moment. Sorry dat ik het niet kan delen, maar het staat in mijn geheugen gegrift en ik weet niet hoe ik dat op de computer krijg!

De vierde en laatste sport is Jemeluk Bay. Hier hebben ze een kleine tempel de zee ingesmeten en wordt nu de Underwater Post Office genoemd. Het lijkt een klein beetje op een iets te grote Engelse brievenbus denk ik? Best leuk om even te zien, maar hier zijn wel iets meer toeristen. Ik zwem dus een klein beetje van deze plek vandaan. De baai is heel ondiep en probeer mijn buik in te houden en niet te hard te flipperen om het koraal te ontwijken. Op deze plek zie ik nog zoveel meer vissen die ik nog niet eerder gezien had. Ook liggen er super veel blauwe zeesterren op de bodem. Ongelofelijk wat de onderwaterwereld ons te bieden heeft dat we gewoon niet kunnen zien vanaf het strand. Heel bijzonder! Na het inleveren van ons snorkelgear rijden we nog even naar Jemeluk View Point met een prachtig uitzicht over de kust van Amed met op de achtergrond de Mount Agung en de Mount Batur in de verte. Op dit moment is er nog niks te vinden op een paar tafeltjes en stoelen na, maar ze zijn bezig om een groot gebouw neer te planten met live muziek, een poolbar en restaurant. Ze willen open gaan op 31 december om dan nieuwjaar te vieren. Dan besef je weer dat over een paar jaar ook dit plaatsje overspoeld wordt door toeristen.

We rijden na de zonsondergang weer terug naar huis. Een korte stop bij de ACK, dit is een soort KFC, voordat we het laatste koude stukje doorrijden. Eenmaal thuis aangekomen pak ik snel mijn tas uit, neem een lekker warme douche en vertrek richting mijn bed. Ondanks dat hij niet zo lekker ligt is het toch weer fijn om weer thuis te zijn.

Plotseling wordt er op mijn deur geklopt terwijl ik al in bed lig en hoor ik wat geroep. Ik snel mijn bed uit en doe in mijn pyjama (alleen me boxer) de deur open. Wat is er aan de hand??!!! Staan daar twee Chinese dames die in gebrekkig Engels mij om een telefoon adapter vragen. Pff ik schrik me rot jo om 23.30. Nadat ik ze een adapter overhandig beginnen ze vrolijk een heel gesprek aan te knopen. Oke, ik in mijn onderbroek in gesprek met twee Chinese…. Nou ja na wat vragen beantwoord te hebben kruip ik een beetje overdonderd weer mijn bedje in. Truste!

5-8-2019

Deze morgen is weer de start van een nieuwe werkweek. Na het ontbijt wil ik graag een douche nemen, maar de waterleiding in de straat is helaas kapot dus we hebben geen water. Gelukkig heb ik gister besloten te douchen. Nou ja dan maar een franse douche en weer op naar school. Weer het ochtendritueel en weer wachten op Agun. Agun komt aan met vader, die overigens een stuk vrolijker is dan normaal. Agun is vandaag heel actief en werkt super goed mee. Naast de standaard passieve mobilisatie probeer ik door middel van ondersteuning Agun in een kruip houding te krijgen. Dit lukt aardig en het lukt Agun heel erg goed om zijn hoofd voor ongeveer 8 tot 10 seconden op te heffen. Hierdoor merk je dat zijn hoofdbalans en kracht een stuk beter wordt. Omdat hij zo actief is vandaag probeer ik hem in een knieënhoogstand te krijgen. Eerlijk gezegd ga ik er niet van uit dat hij dit kan vanwege zijn slechte rompcontrole. Echter verbaast deze jongen me zo erg door, wel met wat ondersteuning, een seconde of 15 in knieënhoogstand te blijven en ook nog een zijn hoofd te kunnen controleren. Wauw, wat ben ik trots op ons (ik en moeder) dat we al zo snel resultaat bij hem zien. Je kan je ook wel voorstellen dat wanneer je al 6 jaar altijd ligt en nu opeens wordt getraind om te verticaliseren je snel vooruit gaat! Moeder vertelt me ook dat ze van het weekend naar de Gunung Kawi tempel zijn geweest en dat haar man, ja je leest het goed, haar man, Agun in de draagzak heeft gedragen om bij de tempel te komen! Well done Mom! Ik heb gevraagd of ze volgende keer een foto wil maken om te kijken of ze de draagdoek nog steeds goed knopen. Deze volgt nog. Ook laat ze vol trots het t-shirt zien dat ze van Jurgen heeft gekregen. Het staat haar goed en ze straalt van geluk!

Na het middageten moeten we eigenlijk aan de slag gaan met het trainingsprogramma, maar de kinderen die er zijn hebben deze ochtend ook al therapie gevolgd. Yesi geeft aan dat Ita niet mee kan doen vanwege pijn in haar buik en dat Ayu echt heel erg moe is. Bea en ik besluiten dan maar met deze twee de fijne motoriek te trainen door met klei aan de slag te gaan. Met Ayu het reken wonder probeer ik door middel van de klei leuke wiskunde sommetjes te maken en ze geniet hier zichtbaar van. Leuk dat ze er weer is!

Na het middagprogramma en de wekelijkse meeting met de local teachers, rijd ik door naar Ubud. Na 6 weken is het een keertje tijd om naar de kapper te gaan. Ik vind dit best een beetje spannend, maar oké. Ik heb aan de twee jongens die hier weken geleden waren gevraagd of zij een goede kapper wisten. Zij hebben allebei een aardige baard en gingen blijkbaar regelmatig naar de Ubu Barbershop. Een prima aanrader want voor ongeveer 5 euro knipt deze man mijn haar weer netjes in de gevraagde coupe. Misschien dat ik vlak voor ik vertrek nog een keer langs ga. Toch een stuk goedkoper dan Gozert in Vlaardingen!

Snel door het chaotische verkeer terug naar de homestay waar ik een lading Chinezen aantref en ik niet eens meer aan tafel kan zitten om te eten. Gelukkig vind ik dat niet zo erg want nondeju jongens wat kunnen die Chinese smerig eten. Ik weet dat smakken in China een teken is dat je het lekker vind, maar sorry hoor, een gemiddelde koe is er niks bij. En als je dan redelijk last hebt van misofonie dan is het toch lekker om even alleen te zitten.

Na het eten vertrek ik weer naar Yeh Pulu en bestel mijn standaard Bali Koffie en naderhand nog een biertje. Ik schrijf mijn blog, upload de foto’s, yes we zijn up and running again! Het duurt een behoorlijk tijd voor ik mijn blog eindelijk af heb, veel te vertellen weer. Soms vraag ik me wel eens af hoeveel mensen dit nou echt helemaal lezen… Mogelijk dat iedereen die tot het einde komt even een check zet in de reacties? Nu nog even snel een douche nemen en mijn dagelijks 100x touwtje springen (double unders) in een zo snel mogelijk tijd neerzetten alvorens de oogjes te sluiten en vertrekken naar dromenland, hoewel ik niet weet of ik mijn ogen moet sluiten om naar dromenland te gaan! Peace out!

18 Responses to “Up and running!

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *