The Final

7-9-2019

Vandaag sluit ik bij de andere vrijwilligers aan bij het ontbijt. Zij gaan na het ontbijt de hort op naar Canggu, Ubud, lekker het weekend vieren. Ik neem afscheid en bedank ze voor de laatste gezellige week. Met jullie had ik ook nog wel wat langer willen blijven! Na het ontbijt rijd ik nog heel even naar de tattooshop. Omdat je in Bali maar een bepaald bedrag per dag kan pinnen moest ik de volgende dag even terug om de andere helft te gaan betalen. Ja, ja een tattoo is behoorlijk prijzig. Maar goed dat is een mooi schilderij ook! Zo gezegd zo gedaan….

Na dat de flappen netjes zijn geteld besluit ik om nog een dagje bij de sportschool te chillen. Mijn abonnement is dan wel afgelopen, maar ik neem gewoon een dagpas en start lekker in de gym. Tijdens mijn ritje op de fiets schieten in mijn gedachte alle bijzondere, mooie en moeilijke momenten voorbij. Er is zoveel gebeurd, zoveel meegemaakt ik vergeet het bijna! Ik kijk naar mezelf in de spiegel die tegenover mij op de muur geschroefd zit. Langzaam verschijnt er een kleine glimlach op mij gezicht. Ik ben best trots op mezelf en erg dankbaar voor dit avontuur!
De rest van de middag neem ik de tijd om nog even lekker te relaxen. Ik lees wat van mijn blogs terug, maak nog een puzzeltje en luister wat lekkere muziek. Ik eet nog een green bowl en bestel de heerlijke cappuccino. Nog even aan mijn tan werken en dan hou ik het voor gezien. Ik neem afscheid van de sportschool en rij voor de laatste keer naar de Ubud Night Market.

Wanneer ik daar aankom is tot mijn grote spijt de MartabakMan niet aanwezig. Zo jammer….had ik echt trek in! Gelukkig zijn Ibu Sate en de BapaoBoy wel aanwezig. Als toetje neem ik nog een Pisang Goreng en neem dan ook afscheid van deze plek. Wat heb ik genoten van alle keren hier, heerlijk! Tijdens mijn reis naar huis spoken er veel gedachtes rond en borrelen er emoties op. Ik kijk een film over doorzettingsvermogen en het najagen van je dromen. Wanneer de aftiteling begint te lopen barst ik in tranen uit. Snel bel ik mijn moeder op en vind ik weer een beetje rust! Ja er komt een moeilijke tijd aan, maar na elk dal zal ook weer een piek verschijnen. Zeer dankbaar voor de sterkere band die ik met mijn moeder ervaar, val ik voor de laatste keer in mijn hangmatje in slaap!

8-9-2019

De finale! De laatste keer dat ik wakker wordt in deze kamer! De laatste keer aan het ontbijt. Mensen zeggen geniet van alle laatste momenten en ik doe echt mijn best, maar dat vind ik erg moeilijk. Ik kijk alleen maar op tegen vanavond…. Nou nog even niet aan denken…

Na het ontbijt loop ik nog even naar school om mijn cadeautje op te halen. Ik kijk nog een keer om naar de plek waar we de fysiotherapie deden. Wat dankbaar ben ik voor deze mogelijkheid en wat een toffe kinderen heb ik leren kennen. Dan neem ik afscheid van Ketut en Nyoman, maar deze reageren erg koeltjes. Ik snap het ook wel, want zij zien zoveel vrijwilligers komen en gaan. Ondanks dat ik weet dat ze het enorm hebben geapprecieerd dat ik er was had toch een klein beetje gehoopt op een iets dankbaarder afscheid.
Vervolgens bestel ik voor de laatste keer een Bali Kopi bij Yeh Pulu. De eigenaressen zijn er helaas niet en het rijstveld is net geoogst. Het ligt er wat treurig bij….. wat dat betreft matcht het wel met mijn gevoelens.

Ik rij nog even naar de Ubud Markt om de laatste souveniertjes te kopen. In het Indonesisch onderhandel ik wat een maak ik een mooie prijs. Daarna nog even naar de kaper voor een goede en lekker goedkope knipbeurt. Onderweg naar het watervalletje stop ik heel even aan de overkant. De rijstvelden liggen er aan die zijde weer super mooi bij en besluit dus om daar nog even een cappuccino te nemen. Voor de laatste keer bestel ik een heerlijke Mie Goreng en een Bintang en neem dan ook afscheid van ‘het watervalletje’. Dan wordt het toch echt tijd om de rest van mijn spullen in te gaan pakken en nog één keer onder de douche te springen.

Mijn kast is leeg, mijn bureau is leeg, de kaarten zijn van de spiegel en in de badkamer staat niks meer. Twee volle koffers en een rugtas liggen op mijn bed terwijl ik nog een keer in het rond kijk. Om 15.50 sleep ik mijn koffers naar buiten en trek ik de deur achter mij dicht. Aan de kant van de weg staat Agun en zijn familie klaar om mij op te pikken met de auto. Nadat mijn bagage is ingeladen stap ik in en rijden we naar het vliegveld. Agun ligt in een wat vreemde houding op de achterbank. Kinderstoeltjes kennen ze hier ook niet blijkbaar!
Eenmaal aangekomen op het vliegveld, na een stukje file, stappen we uit bij de departures. Als verrassing geef ik mijn rugtas met daarin mijn Birckenstocks en een t-shirt aan de familie. De moeder van Agun begint al te huilen. Wanneer ik haar nog 200K (12 euro) overhandig om een mixer te kopen wordt ze helemaal gek. Mijn laatste 150K (9 euro) geef ik aan het zusje van Agun. Dan kan zij ook eens een keer iets voor haar zelf kopen in plaats van dat alles naar Agun gaat. Op dit moment schieten ook de tranen in de ogen van vader. Wanneer ik hem een hand wil geven krijg ik een mega dikke knuffel van hem en een paar flinke klappen op mijn rug. Volgens mij vind hij het uiteindelijk toch wel fijn wat ik gedaan heb! Met ietwat vochtige oogjes neem ik afscheid van deze bijzondere familie en loop ik naar binnen.

Het inchecken, bagage afhandeling en douane verlopen allemaal heel soepel en zonder problemen. Op weg naar de gate wordt ik even overvallen door een enorme hoeveelheid prikkels. Zo veel mensen, drukte, lichtjes, geluiden, wow heel even zitten hoor….. Ik koop met mijn allerlaatste Indonesische Rupiah een kopje koffie en een reepje chocola, heel even bijkomen. Eenmaal bij de gate blijkt dat we ons toch moeten melden bij een andere gate. Dus weer terug en gelijk inchecken. De trip naar huis gaat beginnen, bedankt Bali ik heb zo ontzettend van je genoten, we zien elkaar zeker nog een keer terug!

Ik neem mijn plekje in het vliegtuig in en zoek naar een leuke film om de eerste vlucht te overbruggen. Nadat we een tijdje onderweg zijn besluit de persoon voor mijn buurvrouw de stoel een beetje naar achter te zetten. Best logisch want dat doen wij ook. Mijn buurvrouw vind het echter behoorlijk vervelend en werpt een boze blik naar voren. Een tijdje later gaat de stoel nog ietsje verder naar achter (geen schokkende dingen). De buurvrouw wordt een soort furieus en vraagt of de stoel weer een beetje naar voren kan. Nou stoel weer een klein beetje naar voren, maar dat zit natuurlijk niet heel lekker. Wanneer de stoel weer iets naar achter wordt gezet breekt de hel los en begint ook de buurman zich er mee te bemoeien. Een kleine ruzie ontstaat tussen mijn buurtjes en de personen voor ons. Oké, nou daar zitten we dan, waarom maak je je zo druk, ruzie om niks….. Pff nou ik kijk wel gewoon mijn film verder af!

De overstap naar de volgende vlucht verloopt ook snel en gemakkelijk. Ook hier nemen we weer ons plekje in en kijk mijn filmpjes, eet wat, drink een wijntje en probeer een beetje slaap te vatten. Regelmatig kijk ik op het kaartje van mijn tv-scherm hoe we steeds verder van Bali verwijdert raken. Het besef begint langzaam in te dalen. Oh, wat ga ik dit missen zeg!

9-9-2019

Rond 7 uur landen we in het iets te koude Nederland, ik krijg van mijn moeder een appje dat ze klaar staat. Na de douane en bagage controle loop ik door de schuifdeuren naar buiten. De eerste die ik daar zie is mijn broer! Ik omhels hem en zie over mijn schouder

Jurgen, Fred en papa staan. Ook die krijgen een dikke pakkerd van mij. Mijn moeder staat bij de andere uitgang (waar ik ook uit had kunnen komen). Als zij komt aanlopen en mij een knuffel geeft schieten de tranen weer in mijn ogen. Wat fijn om zulke goede vrienden en familie om me heen te hebben!

We nemen nog even plaats bij de Starbucks om een lekker bakkie te drinken en een beetje bij te praten. Wanneer mijn ouders bezig zijn met het halen van de koffie zegt mijn broer na 3 minuten: ‘Moeten ze die bonen nog gaan halen in Bali ofzo?’. Oh ja we zijn weer in Nederland….. Als we weg lopen haalt mijn moeder nog even iets bij een parfumerie. Na nog geen 5 minuten komt ze mopperend naar buiten lopen. Blijkbaar werkte de kassa nog niet deze ochtend. Oh ja we zijn weer in Nederland…..

Ik neem afscheid van Jurgen en Fred en stap daarna met mijn ouders en broer in de auto. We rijden over de rustige, gestructureerde wegen terug naar Maassluis. Eenmaal thuis stap ik mijn huis weer binnen en loop een beetje in het rond. We hebben het toch wel echt goed hier in Nederland. Als ik kijk naar mijn TV, magnetron, vaatwasser en alle luxe die we hebben hier. Nadat ik ook mijn ouders weer gedag heb gezegd stap ik even lekker onder de douche en kruip ik heel even mijn bed in. Ah heerlijk bedje zeg! Die heb ik wel een beetje gemist!

Rond 13.00 hoor ik de voordeur open gaan en stapt Marloes binnen. Na 3 maanden kan ik ook haar weer een hele dikke knuffel geven. Vele van jullie hebben aan Moes en mij gevraagd waarom we niet samen weg zijn gegaan en of Moes nog langs zou komen. Ook is er vaak gevraagd of ze mij zou komen ophalen van het vliegveld en hebben mensen zich waarschijnlijk afgevraagd wat er nou precies aan de hand is….. Moes en ik hebben een lastige tijd achter de rug waarbij veel vragen en onduidelijkheden naar voren zijn gekomen. Tijdens deze reis van 3 maanden hebben we ook veel dingen geleerd over onszelf en over elkaar. Niet alles loopt altijd zoals je verwacht, maar dat betekent niet dat dat een verkeerde weg is. Soms moet je loslaten om te kunnen behouden…..

The Final

Ik ben nu bijna een weekje thuis. Er komt veel op me af qua werk, relatie en manier van leven in Nederland. Morgen gaat het ‘normale’ leven weer echt beginnen voor mij. Ik kijk er een beetje tegenop. Er gaan nog moeilijke en zware tijden aankomen, maar ook ik weet dat er licht is aan het einde van de tunnel. Na elk dal komt ook weer een piek! Ik wil iedereen heel hartelijk danken voor alle steun en medeleven. Ik kijk terug op een meer dan fantastische ervaring welke ik voor altijd zal blijven koesteren. Voor nu zal dit voorlopig de laatste keer zijn, maar ik kan jullie verzekeren dat Theraveller weer van zich gaat laten horen! Ajeto!

Terima kasih banyak untuk semuanya! Sampai jumpa lagi!