See you again!

3-9-2019

Gezellig met alle vrijwilligers zitten we weer aan het ontbijt. Erg gezellig al zeg ik het zelf. Jammer dat ze allemaal nu pas zijn gekomen, nu ik bijna weer vertrek. Na wat geklets is het ondertussen alweer kwart over 9, dus even snel naar huis om te douchen en dan op naar school!

De ochtend is weer zoals vanouds. Heerlijk gezellig aan de slag met al die leuke kinderen. Ik begin iedereen te installeren, want de twee Duitse fysio’s ondernemen nog niet echt veel actie. Ik ga dus met Putu Dewi aan de slag en werk met haar op de zitzak. Maaike maakt wat notities en stelt wat vragen. Ze is erg geïnteresseerd en probeert zoveel mogelijk informatie te verzamelen voordat ik straks weg ben. Donals is lekker aan het spelen met Toeng, een jongen die eigenlijk officieel geen fysiotherapie krijgt. Hij wil alleen niet naar de klas gaan dus blijft hij maar bij ons zitten. Hij kan overigens wel therapie gebruiken!
Zodra Agun aankomt ga ik met hem verder en probeer ik Maaike en Donals ook het een en ander uit te leggen over de manier van werken en wat belangrijk is. Er moet toch iemand de therapie gaan overnemen. De moeder van Agun is ook aangeschoven en luistert aandachtig mee. Ze blijkt vandaag vrij te hebben genomen om voor mij aan een tekening te werken. En dat terwijl ze in een jaar maar 12 dagen vrij mag nemen! Dat is wel heel speciaal!

’s Middags duik ik weer achter de computer, vanwege het ruimte gebrek. Aan alle vrijwilligers wordt gevraagd of ze voor de kinderen een stukje willen schrijven waar ze aan gewerkt hebben. Dit wordt normaal gesproken in een heel onoverzichtelijk boekje gedaan waar alles door elkaar staat. Ik besluit om een formulier op de computer te maken en hier mijn ‘progress report’ in te maken. Dan kunnen alle vrijwilligers gewoon ook dit formulier invullen en uitprinten. Vervolgens kunnen ze het dan toevoegen aan de map waar ook de meetgegevens en classificaties in komen. Zo heb je een overzichtelijk en duidelijk beeld van wie de kinderen zijn, hoe ze zich presenteren en waar aan gewerkt wordt. Ook geven de Duitse fysio’s een slimme tip om een foto toe te voegen, zodat als nieuwe vrijwilligers deze map lezen ze ook weten over wie het gaat. Slim!

Na school chill ik nog heel even op mijn kamer. Met veel pijn en moeite (best wel moe) rij ik toch even naar Ubud om op de markt wat spulletjes te kopen. Wat een drukte zeg op deze tijd. Ik denk dat ik later nog wel even een keertje terug ga. In de ochtend schijnen de prijzen ook wat goedkoper te zijn, dus snel weer weg hier.
Na het heerlijke avondeten, loempia’s met patat, ga ik nog even naar Yeh Pulu. Even een bakje koffie drinken en dan weer terug naar mijn kamer. Eenmaal aangekomen kijk ik de allerlaatste afleveringen van The Big Bang. Dat is nu ook echt afgelopen, geen nieuw seizoen meer. Maar misschien kijk ik gewoon nog een keer! Daarna lekker richting mijn bed en slapen. Joe!

4-9-2019

Wow vandaag wordt ik gewoon eens een keer wakker door de wekker. Heerlijk zeg! Ook hebben we bij het ontbijt weer lekkere Pisang Goreng. Goed begin van de dag!
Eenmaal aangekomen op school beginnen we mooi op tijd met het ochtendritueel. Na het eerste liedje zie ik een scooter aankomen. Huh is dat nou Agun en zijn vader? Ja hoor, gewoon om 10.15 zijn ze hier, wow! Ik ga met Agun op het bankje zitten en probeer een beetje mee te doen met het ochtendritueel, voor zover dat mogelijk is natuurlijk! Nou we hebben dus alle tijd om weer lekker aan de slag te gaan. Met Agun probeer ik weer te werken aan zit balans en verticalisering. Tegelijk probeer ik wat te communiceren met Putu Dewi die in de zitzak is achtergelaten. Ik instrueer de Duitse fysio’s dat ze echt veel meer met haar kunnen doen dan alleen maar neerleggen en een beetje door bewegen. Terwijl ik een lego blokje uit mijn hand laat pakken door Dewi voel ik dat Agun op mijn arm begint te sabbelen. Opeens bijt hij keihard in mijn arm. Dat doet hij wel vaker als reflex, maar dit was wel echt een hele harde. Putu Dewi moet er om lachen haha, nou bedankt meid!

In de middag doen we met de kids voor mijn laatste keer het trainingsprogramma. Even weer wat leuk grapjes en uitdagingen voor die kinderen maken! Na het programma willen Yesi en Ketut weer een kind meten, deze keer Ayu. Blijkbaar hebben ze gister zelf al Wayan Adi gemeten. Als ik naar die scores kijk denk ik dat het best wel klopt wat ze gedaan hebben. Ze kunnen helaas het boek waarin staat hoe de metingen gedaan moeten worden niet openen op een of andere manier. Als ik thuis ben zal ik wel proberen alleen de foto’s te sturen, ze snappen toch niks van dat Nederlands.
Ook het meten van Ayu doen ze erg goed. Een klein foutje bij het aflezen van de goniometer, maar dat hebben ze snel door. Je heup 160 graden naar buiten draaien is wel heel knap haha!

Na schooltijd heb ik nog een overleg aangevraagd tussen mij, de fysio’s en Ketut (eigenaar) over de mogelijke samenwerking met Puspadi. Uit de reactie van Ketut begrijp ik dat ze liever niet willen samenwerken omtrent de rolstoelen. Als ik een beetje doorvraag waarom, denk ik dat ze Tanja niet voorbij willen gaan. Tanja is een vrouw uit Nederland die heel veel doet voor de school. Zij brengt ook regelmatig rolstoelen hier naar toe. Nou oke, dan over de spalken praten. Ik leg ze uit dat het mooi zou zijn als Yesi en Ketut constateren dat een kind spalken kan gebruiken ze gewoon Puspadi moeten contacten voor informatie. Rij er gewoon even met de schoolbus heen en vraag om hun advies. Ketut (eigenaar) klinkt niet zo super enthousiast terwijl hij wel zegt dat hij er achteraan gaat. Ik ben heel benieuwd! Gelukkig heb ik nog contact met Puspadi en zal dus ook de voortgang in de gaten houden. Dit kan echt een verschil maken!

Voor het diner rij ik even naar de Bintang Supermarkt. Hier koop ik wat spullen om cadeau te geven aan de fysio’s. Een grote bak met daarin wat speelgoed welke goed voor fijn- en grofmotorische vaardigheden gebruikt kan worden. Ook stop ik er nog wat t-shirts en hemdjes in zodat de kinderen eventueel kunnen gaan oefenen met aan en uitkleden. Naast deze box koop ik ook spullen om het protocol netjes te krijgen. Een map met tabbladen voor alle kinderen en een pak met printpapier maakt alles compleet. Met de grote box rij ik terug voor het eten. Best een uitdaging!

Na het eten ga ik snel terug naar mijn kamer. Ik heb een skypeafspraak gepland met Tim en Luuk. Deze jongens zijn de originele makers van het trainingsprogramma. Ze hebben nog wat vragen voor mij, omdat ze nog bezig zijn met de schoolopdracht die gaat over dit programma. Fijn dat ik ze wat kan uitleggen over de aanpassingen. Daarna probeer ik Sem te skypen, maar die is aan het werk. Hij en Moes zijn namelijk jarig vandaag! Dan bellen we Moes eerst! Een tijdje geleden dat ik haar gezien heb vanwege haar vakantie. We hebben een lang en intensief gesprek met elkaar en zijn ondertussen 1,5 uur verder. Moes gaat even lekker wat eten en ik probeer nog even Sem te bellen. Nadat ook dat gelukt is ga ik me klaar maken voor bed. Met een dubbel gevoel en een traantje in mijn ogen val ik in slaap. Morgen is mijn laatste dag…..

5-9-2019

07.00, het is zover, de laatste dag, laatste keer, laatste moment. Een beetje stilletjes zit ik aan het ontbijt. Ik had gehoopt dat het me wat minder zwaar zou vallen… Na een verfrissende douche loop ik vol goede moed naar school met mij box. Proberen om optimaal te genieten van vandaag!
Het ochtendritueel begint en daar verschijnt Agun al weer, weer zo vroeg. Zij weten ook wel dat ik voor het laatst ben. Ik zet Agun in de rolstoel, want ik wil de laatste keer toch graag even alles meedoen. Nadat de kinderen naar de sport zijn haal ik Agun weer uit de stoel om de gezamenlijke Yogales te doen. Onder leiding van Yogaleraar Wayan Adi hebben we weer een leuke ochtend met zijn allen. Daarna laat ik de fysio’s nog even zien hoe je Agun in de ‘statafel’ kan zetten op de juiste manier. Ik hoop echt dat ze dit nog een beetje blijven herhalen als ik straks weg ben!
Voor je het weet is het al weer bijna tijd. Ik presenteer de cadeautjes aan de kinderen. Ze zijn er zichtbaar blij mee! Ik neem afscheid van Agun en zijn familie. Althans voorlopig. Ze hebben aangeboden mij zondag naar het vliegveld te brengen. Dus ik zie ze nog een keer terug!

Na de laatste keer lunchen in de homestay lopen we voor de echt allerlaatste keer naar de school. De kinderen gaan weer aan de slag met de Yogaleerkracht van buitenaf. Ik leg de laatste hand aan het protocol en stop dit in de map die ik meegebracht heb. Ook schrijf ik de laatste voortgangsrapporten, nu is echt alles gezegd en gedaan. Alles wat ik wilde bijdragen is nu afgesloten en behandeld. Ik hoop dat ze er wat aan gehad hebben en dat ze het een beetje doorzetten. Ik heb afgesproken met Yesi en Ketut dat we zeker contact houden als ze vragen hebben of nog er onduidelijkheden zijn. Dan komt het moment wat ik al zo lang probeer uit te stellen. De kinderen moeten naar huis en het afscheid gaat beginnen. De juf mompelt wat in het Balinees en roept mij naar voren. Onder luid gejuich ga ik voor de groep staan en begin te spreken:

‘Terima kasih banya untuk semuanya! Saya suka kalian dan mungkin sampai jumpa tahun depan!’ (Heel erg bedankt voor alles! Ik vind jullie te gek en misschien tot volgend jaar!).
Een heel lief applaus en een officieel certificaat maken het afscheid compleet. Van alle kinderen krijg ik een hand en van Ayu nog een hele mooie tekening. Deze kinderen, deze school, dit avontuur heeft een heel speciaal plekje in mijn hart gewonnen en dit zal niemand mij meer afnemen! I will see you again sometime!

Na school rij ik nog een keer naar het huis van Dela en neem ook daar afscheid. Met een rugtas vol met houten beeldjes weer terug voor de laatste keer avondeten. Oh ook dat heerlijke eten ga ik missen. Bij de laatste keer avondeten hoort natuurlijk ook de laatste keer een toetje. En waar kan dat beter dan……? Met de rest van de vrijwilligers rijden we richting Ubud. Een heerlijk bakje vol met yoghurt-ijs en toppings wordt nog eenmaal naar binnen gewerkt. We besluiten ook nog een drankje te doen bij de Bamboo Bar met live-muziek. Ik raak in gesprek met Aaron, een vriend van een van de vrijwilligers. Hij is bezig een soort community op te zetten in Bali. Hij heeft dit in al 14 landen gedaan en wilt nu hier aan de slag. Het idee is om een overkoepelend gebouw te maken en daar in allerlei kunstenaars te huisvesten. Dan wil hij kinderen met special needs toevoegen zodat zij kunnen leren van de beste ter wereld. Als dat loopt wilt hij kleine bedrijfjes opzetten waar die kinderen dan kunnen gaan werken. Denk aan een koffiehuisje aan het strand waar de kinderen heen gaan die van barista’s geleerd hebben. Of een persoonlijke foto of videograaf voor de surfers in Canggu. De kinderen die foto en videografie hebben geleerd kunnen dan de foto’s en video bewerken en als pakket verkopen aan de surfers. Wat een super goed idee! We houden contact Aaron!

Nadat de band klaar is met spelen rijden we weer naar huis. Ik luister in mijn kamer nog wat muziek om een beetje rustiger te worden voordat ik ga slapen. Pff zwaar dagje… Heb eerlijk gezegd nog niet echt het gevoel dat ik echt weg ga en voorlopig niet meer met deze kids aan de slag kan. Dat zal vast nog wel komen, snel slapen!

6-9-2019

In de ochtend rommel ik, na het ontbijt, een beetje in mijn kamer. Ik probeer alvast wat spulletjes in te pakken en wat spullen die ik niet meer ga gebruiken in een tasje te stoppen. Ik loop van hot naar her zonder bestemming, een beetje met mijn ziel onder mijn arm. Ik heb geen zin om nu al in te pakken! Ik luister dan ook even lekker muziek en scroll een beetje door Instagram. Rond 11.00 vertrek ik richting Ubud. Nog even pinnen en een lunchje halen bij de Coco. Om 12.00 heb ik een afspraak bij de tattoo shop en daar kan ik wel wat eten voor gebruiken.

Bij de tattooshop loop ik naar binnen en wordt ik opgewacht door de artiest. Ik moet, zoals verwacht, weer uitleggen wat ik wil. Hij begint te schetsen en maakt eerst de band en 4 cirkels. Een van de cirkels is het logo dat ik heb gemaakt voor dit avontuur. Het representeert mijn handafdruk met daarin mijn vingerafdruk. Het staat voor mij symbool voor dit avontuur en de reis naar jezelf wanneer je zo’n avontuur aangaat. Het handje is tevens het logo van de Yayasan en van GoPure (de organisatie waar ik mee ben gegaan).

De artiest doet er zeker 3 kwartier over om het stencil op mijn been te plakken. Hij gaat hier heel nauwkeurig in te werk. Dat is juist de reden waarom ik onder andere deze shop heb uitgekozen. Ze zijn echt goed! En natuurlijk gaat er een deel als donatie naar de school! Zodra de cirkels zijn opgeplakt begint de eerste sessie. Oh ja zo voelde het, au! Na zo’n 1,5 uur staan de 4 cirkels op mijn been met in de voorste cirkel het handje. Dan wordt de rest opgevuld met geometrische vormen. De artiest heeft een aantal verschillende patronen getekend en ik ben het met hem eens dat juist deze verscheidenheid het symbool versterkt. Alle vormen zijn een verbeelding van ’the Flower of Life’. Dit symboliseert creatie en herinnert ons aan het feit dat we allemaal met dezelfde blueprint zijn gemaakt. Uiteindelijk zijn we allemaal hetzelfde en is niemand beter of minder dan de ander! Een perfect symbool om de tattoo na 7 uur pijn lijden af te maken. Wow van alle tattoos vind ik deze tot nu toe de pijnlijkste. Zeker de achterkant van je been!

Na een halve betaling en het achter laten van mijn paspoort rij ik door naar het Sushi restaurant. We hebben afgesproken om daar een afscheidsdiner te doen met de vrijwilligers. Tot mijn verbazing zie ik bij aankomst ook bijna alle local teachers zitten, hoe leuk! Met een aantal heerlijke Sushirolls en gezelligheid achter de kiezen gaan we ook nog een keer naar de reggeabar met zijn allen. We doen wat dansjes en wat drankjes en dan houden we het voor gezien. Ik neem afscheid van de local teachers en van Ubud. Ook jullie ga ik zeker nog een keer zien!

Nu is het echt de dagen aftellen. De volgende en laatste blog die je gaat lezen wordt geschreven als ik weer in Nederland ben. Ik hoop dat ik het morgen en zondag allemaal een beetje onder controle kan houden. Bedankt voor het lezen en tot snel!