Shocking!

Rombombintangbanbamtong, om 00.30 schrik ik op van een rare gewaarwording. Het lijkt wel of er een mega vrachtwagen door de straat rijd en het tegelijk aan het onweren is. Dan besef ik me plots dat dit een aardbeving is! Voor ik het door heb en naar buiten wil rennen is het alweer gestopt. Dat was heel bijzonder om mee te maken. Gelukkig lukt het me snel weer om in slaap te vallen.

13-7-2019

De volgende ochtend heb ik het met Joke over de aardbeving. Zij heeft niets gevoeld, maar lag ook al te slapen. Heb ik het dan gedroomd of was het echt een vrachtwagen. Nee volgens mij toch echt een aardbeving. Als we later op internet zoeken zien we inderdaad dat in het noorden van Indonesië een aardbeving is geweest. Toch gelijk!

Na het ontbijt vertrekken we richting het zuiden van Bali. We rijden over, naar mijn idee een snelweg, richting een aantal outletstores welk ik gevonden heb. Eenmaal aangekomen vinden we ook een grote shoppingmall. Handig, ik heb nog wat werkshirts nodig want die worden hier snel vuil. In de H & M vind ik 3 shirts voor 15 euro, inpakken en wegwezen! Op weg naar de uitgang komen we een sushi restaurant tegen. Nu wil het toeval dat we best wel trek hebben gekregen. Ik zeg 1 + 1 = 2 en zitten we na een kwartiertje aan de spicy chicken rolls met soja saus en wasabi. Dat ging er goed in, nu door naar de outlet stores. He, dat is vervelend lopen we plots langs een donutwinkel. En wist je dat 2 – 2, 0 is? En dat een 0 de vorm van een donut heeft? Dus ja dan moet je wel! Oke, nu gaan we echt door.

Na een lange wandeling (er zijn bijna geen zebrapaden te vinden in Bali en oversteken over een soort van snelweg is dan best lastig) komen we aan bij de outletstores van Billabong en Quicksilver. Een walhalla van kleren, sneakers en swimshorts. De bordjes met 30, 50 en 70% korting vliegen ons om de oren. Hier wordt je toch gelukkig van!? Uit eindelijk vertrek ik met twee nieuwe zwembroeken. Ik heb me redelijk ingehouden vind ik. Met nog een donut in ons giechel rijden we naar Nusa Dua. Dit is een regio dat door de regering van Bali speciaal gebouwd is voor het toerisme. Zo willen ze voorkomen dat de kust plaatsen als Kuta, Seminyak en Canggu niet vol stromen. Niet dat dat echt lukt want daar is het ook gewoon druk, maar je kan zien dat ze hun best gedaan hebben. De hotels en beachresorts schieten uit de grond en ze hebben hier volgens mij op de hogere school voor het leggen van asfalt gezeten, want dat is ook duizend keer beter dan in de rest van Bali.

Wanneer we aankomen bij onze homestay is er niemand aanwezig. We hadden gepland om met de zonsondergang naar de Water Blow te gaan. Dit is een inkeping in de rotswanden waar de golven tegen op stuiteren en een grote hoeveel water de lucht in wordt geblazen. Na wat discussie besluiten we een briefje te schrijven dat we later wel terug komen. Snel op de scooter naar de kust! Tijdens het navigeren op Google Maps stuiten we op een muur van beveiligers en gastvrouwen. Blijkbaar is er op de plek van de Water Blow een Jazz of Blues festival aan de gang gecombineerd met een lichtjes festijn. Nou ja dan maar een kaartje kopen en rennen want het wordt al donker. Later beseffen we pas dat aan deze kant van het eiland (oost) de zon helemaal niet ondergaat haha, maar gelukkig kunnen we de golven nog wel aardig zien. Helaas is het eb en blaast hij niet zo hard. Als het later wat donkerder wordt en het vloed begint te worden komen er nog een paar goede fonteinen voorbij. Wel echt gaaf om te zien, maar moeilijk om mooie foto’s van te maken.

Ach het staat in mijn geheugen en dat is naar mijn mening de beste plek om herinneringen te bewaren. Nu het helemaal donker is, zijn de verlichte kunstwerken goed te zien. Hele bloemperken en een compleet bos van lichtgevende bomen worden voorzien van elektrisch water en Chinese liefde. Iets verder op staat een band te spelen voor een handje vol mensen, maar dat mag de pret op het podium niet drukken. Wij genieten nog even van een biertje en rijden dan terug naar de homestay.

Eenmaal aangekomen is er nog steeds niemand aanwezig. Na een aantal minuten wachten komt er een man binnen en begint zich te verontschuldigen van hoe alles gelopen is. En dat terwijl wij hebben besloten om te vertrekken, dus eigenlijk zouden wij ons moeten verontschuldigen. Als wij vragen om een handdoek en nog een Bintang, geeft hij aan dat hij even moet kijken of ze nog een biertje hebben. Naar mijn mening is hij gewoon naar de winkel gereden en heeft hij een biertje gehaald. Hij verontschuldigt zich nogmaals voor de gang van zaken en geeft ons het biertje van het huis. Bijzonder hoe gastvrij de mensen hier zijn!

14-7-2019

De volgende dag eten we een rijstontbijtje in de homestay en rijden we weer verder richting het Culture Park. In dit park staan een paar gigantische standbeelden die verschillende goden representeren. Eén daarvan is het 120 meter hoge standbeeld van de god Vishnu en zijn mythische vogel Garuda. Je kan dit standbeeld van alle stranden in het westen van Bali boven de bomen uit zien tornen. Best imposant!

Nadat we vol zitten van het cultuur snuiven rijden we door naar Kuta. We zouden eigenlijk naar een Turtle point gaan, maar na het lezen van de recensies hebben we toch anders besloten. Het schijnt dat de schildpadden daar flink uitgebuit en slecht verzorgd worden. Daar werken we niet aan mee. Ik vind het niet zo’n probleem, want naar Kuta rijden betekend surfen!!! Verder is Kuta nou niet echt een super gezellig plaats om naar toe te gaan. Tenzij je houd van de New York-achtige straten vol met reclame borden, merkshops en proppers die je proberen in elk restaurantje te lokken om vervolgens veel te veel geld te betalen voor veel te weinig eten. Na de lunch zoeken we een surfschooltje op. Op het strand staan wat boompjes en bij elk boompje staan een groepje surfplanken. Allemaal privéschooltjes die ook proberen geld te slaan uit het feit dat toeristen gek zijn op surfen. Gelukkig is er daarom ook een goede mogelijkheid om te onderhandelen. Hoppa, zwembroek aan, surfplankie onder het armpje en gaan met die banaan.

Vandaag wil ik proberen om de wat grotere golven te pakken, maar dit is toch moeilijker dan ik dacht. Een paar keer onderste boven het water in en achterste voren er weer uit houd me niet tegen om te blijven proberen. Uiteindelijk lukt het redelijk om te gaan staan op een golf die je helemaal naar het strand brengt. Na een tijdje ben ik aardig moe geworden en wil ik terug lopen naar het ‘boompje’ waar onze spullen liggen. Oeps, even vergeten om te kijken waar we ook alweer zaten. Voor mijn gevoel stond er een sterke stroming dus ik zal wel een stukje terug lopen. Na een kwartier heen en weer wandelen kom ik een strandwacht tegen en vraag of hij weet waar mijn surfboard vandaan komt. Hij geeft aan waar ik heen moet, gewoon recht tegen over de plek waar ik het water uit gegaan ben. Soms Daan, ben je echt een warhoofd!

Na het afdrogen is het al redelijk laat en blijven we dus nog even op het strand om naar de zonsondergang te kijken. Plotseling stroomt het strand vol met mensen. Blijkbaar is het een hele groep uit het schildpaddenreservaat om kleine schildpadden los te laten in de zee. Ik weet niet zo goed wat ik er van moet vinden, want volgens mij zijn deze schildpadjes gewoon gefokt om door toeristen vrijgelaten te worden. Uiteindelijk genieten we nog even van de ondergaande zon en sta ik stil bij de bijzondere, mooie en soms schokkende ervaringen die ik hier mee maak. Nog een uurtje naar huis scooteren en klaarmaken voor een nieuwe week vol verrassingen!

15-7-2019

Vandaag krijgen we te horen dat we deze week in ons eigen huis moeten gaan eten omdat in de homestay waar we normaal eten nu 22 Chinese vrijwilligers verblijven. Gelukkig hebben we hier ook een klein tafeltje en wordt het eten bij ons gebracht. Alleen even vergeten onze pot pasta te halen. Nou ja dan maar weer even een keer zonder, morgen weer een dag.

Omdat de groep zo groot is doen we het ochtendritueel deze keer op de speelplaats voor de school. Sommige kinderen vind het heel interessant al die witte shirts en witte gezichten (want ja ze maken echt hun gezicht wit). Er zijn ook veel kinderen die er niet zoveel omgeven omdat ze vaak nieuwe groepen mensen meemaken. Ik ben benieuwd hoe ze dat eigenlijk ervaren, elke keer nieuwe mensen en dan weer afscheid nemen.

Deze ochtend mag ik weer aan de slag met Agun. In de snoezelruimte heb ik ontdekt dat er hele mooie zitzakken liggen. Deze kan ik best goed gebruiken om Agun wat comfortabeler neer te leggen. Mijn doel is om de mobiliteit van zijn gewrichten bij te houden en de moeder te leren hoe ze dat zelf kan doen. Daarnaast probeer ik uit te zoeken in welke positie ik Agun kan helpen zodat hij zijn houding kan handhaven. Dit is erg moeilijk gezien zijn conditie. Ik ben heel blij dat Jurgen volgende week komt. Hij neemt voor mij een aantal goniometers mee zodat ik een beter beeld kan krijgen van de condities van Agun. Ook heb ik afgesproken dat ik Yesi en Ketut ga leren hoe ze de mobiliteit van de gewrichten bij de kinderen kunnen meten. Hierdoor is het makkelijker om in kaart te brengen hoe de kinderen zich ontwikkelen.

Naar aanleiding van deze informatie start ik een gesprek met Ketut (FT). Ik ben benieuwd hoe het systeem voor de zorg hier werkt. Blijkbaar hebben ze geen verzekeringen en krijgen de kinderen geen voorzieningen vergoed van de overheid. De kinderen zijn volledig afhankelijk van de donaties en het sponsor systeem. Yesi en Ketut (FT) worden betaald door een bedrijf dat goede doelen steunt begrijp ik. Zij moeten een aanvraag indienen voor alle nieuwe kinderen die binnen komen. Als deze aanvraag wordt goedgekeurd krijgen Yesi en Ketut betaald door deze organisatie. Volgens mij wordt er verder niet gecontroleerd wat ze dan doen en of therapie nog wel geïndiceerd is als ze wat ouder worden. Dit systeem zorgt er ook voor dat niet alle kinderen therapie kunnen krijgen, terwijl naar mijn mening dit in sommige gevallen wel nodig is. Heel bizar om te merken hoe goed het in Nederland geregeld is qua voorzieningen en verzekeringen. Met het startprotocol dat ik aan het maken ben kunnen we misschien zorgen dat het bedrijf meer aanvragen goedkeurt, omdat het duidelijker is wat de problemen zijn.

Na het middag programma en het wekelijkse overleg blijven Joke en ik nog even hangen. We hebben het idee om met de local teachers donderdag iets leuks te doen. We willen graag naar de CP Lounge, een club waar je gezellig wat kan drinken. Ketut geeft aan dat ze daar van haar vriendje niet heen mag. Dat geeft aanleiding tot een gesprek over vriendjes en relaties. De local teachers zijn zeer geïnteresseerd in hoe dat in Nederland allemaal gaat en hoe het is om te flirten en drankjes te drinken. Ook al zo bijzonder om te horen hoe de relatie tussen man en vrouw is hier. De local teachers (allemaal vrouwen) zouden wel graag wat dingen willen ondernemen, maar dat is niet mogelijk vanwege de mannen. Ketut geeft aan dat ze wel op zoek gaat naar een plek waar ze wel heen mag. Wordt vervolgd……Ik vertrek nog even naar de sportschool en schuif daarna lekker aan voor het avondeten.

Na het eten rijden Joke en ik snel naar Ubud Palace. We zijn er achtergekomen dat ze hier elke maandag een traditionele dansuitvoering tonen. Dat willen we natuurlijk wel eens zien. Op Balinese tijd beginnen ze wat later dan gepland, maar het is prachtig om te zien. Wat heel specifiek is voor deze dansen is de manier waarop ze bewegen met het hoofd en ogen. Hele kleine bewegingen die de dans net even interessanter maken. Heel gaaf om eens gezien te hebben!

16-7-2019

Rambambandan… Daniel come outside! Hurry! Deze ochtend schrik ik wakker en tril ik bijna me bed uit. AARDBEVING!!! Snel naar buiten, wauw dit was een heftige zeg, bizar! Best wel eng ook. Gelukkig ligt het epicentrum van de beving wat verder weg in Bali en houden de gebouwen het hier goed uit. Pfoe, dat was even schrikken, gelukkig is iedereen oké!

Nou wel gelijk wakker voor het ontbijt, met pasta haha. Na het ontbijt en het ochtendritueel heb ik overleg met de moeder van Agun. Ik laat haar de filmpjes zien van Sabine (collega FT) welke manieren er zijn om Agun te kunnen dragen met een draagdoek. Ze vind het tof om te zien dat mensen in Nederland zelfs meedenken om voor haar kind te zorgen. De moeder van Agun geeft aan dat ze wat moderner is dan de gemiddelde Balinees en dat ze veel wil leren over haar kind. Normaal gesproken zouden mensen het negeren en gewoon doen wat zij denken dat het beste is. Terwijl ik mijn therapie uitvoer is ze continue aan het vragen en haar man aan het vertellen wat ik doe. Ook leert ze tegelijk haar dochter Engelse woorden en is ze ook bezig met de andere kinderen. Wat een prachtig karakter heeft deze vrouw.

Na het het middagprogramma vertrek ik naar de lokale markt om een draagdoek te gaan halen. Overal waar ik zoek hebben ze dezelfde soort, maar ik ben bang dat deze te kort is. Overleg met Sabine dan maar. Uiteindelijk besluit ik toch een doek mee te nemen waarvan ik denk dat het mogelijk zou kunnen zijn om er iets van te maken. Daarna ga ik nog even naar de Seniman Coffee Studio. Even weer een coffeetasting van 3 heerlijke kopjes koffie. Ik zit aan de bar en kan zien hoe de barista’s de koffie zetten. Dit is gewoon echt hogere scheikunde met allerlei kolven, pipetjes en verhittingsmechanisme. Zo gaaf om te zien, als Jurgen hier is gaan we een workshop koffie zetten doen in deze studio.

Na het eten lopen Joke en ik met een Chinese vrijwilligsters naar Yeh Pulu om een spelletje te gaan spelen. We lopen ook nog even naar de homestay van Nyoman en Ketut om te vragen of iemand van de 22 Chinese vrijwilligers mee wil. Dan raken we in gesprek met Ketut over de Yayasan en hoe het ontstaan is en waar ze nu mee bezig zijn. Ze zijn nu voornamelijk bezig om te kijken waar de kinderen heen gaan als ze ouder worden. We hebben namelijk ook mensen rondlopen van mijn leeftijd. Hij vertelt dat ze bezig waren om een homestay/hotel te bouwen zijn voor alle vrijwilligers die hier komen inclusief een zwembad. Maar dat ligt nu stil vanwege geld gebrek. De ouderen zouden dan hier kunnen gaan ‘werken’, maar ja het is nu niet mogelijk om de bouw te voltooien. Ook willen ze graag een zwembad maken op de Yayasan zelf zodat er hydrotherapie gegeven kan worden, dus BA’ers er is nog werk voor jullie hier!

De Chinese vrijwilligers zijn bezig met het voorbereiden van de lessen voor de volgende dag dus spelen we met zijn drieën een spelletje. Wanneer de andere twee weg gaan blijf ik nog even achter om te werken aan het protocol. Moes belt me dus daar komt niet veel van terecht, maar wel even gezellig om te kletsen. Ze laat me even de tuin zien, ik kan namelijk erg gelukkig worden van de tuin en alle planten en bloemen. Goede manier om lekker te gaan slapen!

17-7-2019

Vandaag is het moment van de waarheid, als dit lukt kan de moeder van Agun hem elke dag zelf komen brengen en is ze niet afhankelijk van het rijbewijs van haar man. Eerst probeer ik de torso knoop, omdat de doek niet super groot is. Uiteindelijk blijkt dit niet echt een goede manier te zijn. Dan toch maar de Ruck knoop, hopen dat de lengte goed genoeg is. Eerst probeer ik het zelf zodat ik moeder duidelijk kan maken hoe het moet. Voor de eerste keer vind ik het niet slecht gaan. Ik besluit wat foto’s te maken zodat Sabine wat tips kan geven voordat ik het moeder ga oefenen. In ieder geval blijkt de doek net lang genoeg te zijn. Tijdens het oefenen scheurt mijn Balinese broek, jammer want wil deze wel graag houden.

In de middag hebben we overleg met de fysiotherapeuten, omdat er geen kinderen zijn vandaag om het programma mee te doen. Geen idee waar ze zijn, maar het is redelijk slecht weer dus misschien is dat de oorzaak. Goede gelegenheid om het te hebben over het trainingsprogramma. Ik heb de jongens die het trainingsprogramma gemaakt hebben gecontact om te vragen welke artikelen ze hebben gebruikt. De artikelen gaan voornamelijk over de functionele oefeningen en niet echt over de tijdsduur gok ik. We overleggen dat we na de festival week uit gaan proberen om het circuit vorm te geven volgens het HIIT-protocol. Dat houd in 30 sec. bewegen en 90 sec. rust. Wij denken dat dit een beter manier is om hetzelfde resultaat te creëren. Het voelt waarschijnlijk makkelijker voor de kinderen.

Wanneer ik thuis ben heb ik moeite om op te staan om naar de sportschool te gaan. Slapen lukt niet altijd heel goed hier. Dan begin ik weer gerommel te horen en begint de grond weer wat te schudden. Ik sta snel op, maar het is alweer voorbij. Nou ja als ik dan toch sta kan ik net zo goed naar de sportschool gaan. Goede keuze geweest, het voelt heerlijk om even te hebben bewogen. Na het eten videobel ik nog even met Mama. Die is bang dat ik niet meer thuis kom. Ik heb in ieder geval een vliegticket terug naar Nederland Mam, dus ik kom in ieder geval even terug naar huis ;P.
Na het bellen kijk ik nog een afleveringetje van de Big Bang Theory op Netflix (Thank you Netflix!) en val daarna lekker in slaap.

18-7-2019

Na het ontbijt weer op weg naar school met mijn doek. Ik heb inmiddels wat tips gekregen van Sabine om het knopen beter uit te voeren. Eerst even met Agun wat oefeningen doen. Moeder graait wat in haar tas en haalt er een naald en garen uit. Ze vroeg me gister of ik mijn broek mee wilde nemen en ik snapte niet waarom. Nu begrijp ik dat ze hem graag wilt maken, super lief! Nadat ik weer netjes over straat kan lopen in mijn Balibroek, gaan we aan de slag om de moeder het knopen te leren. Eerst doe ik het zelf nog een keertje voor en bepaal de beste manier. Vervolgens help ik de moeder om te laten voelen hoe het moet. Met Agun op haar rug loopt ze rond alsof ze met de scooter over een paar drempels rijd. Althans ik weet niet wat voor drempels zij tegen komt op de weg naar de school, maar heb het gevoel dat er hele kraters in de grond zitten bij haar. Gelukkig blijft Agun netjes op haar rug zitten. We proberen het nog een keer waar ze het helemaal zelf doet en ook deze keer lukt het om Agun veilig op haar rug te krijgen. Ze vraagt me of ze de doek mag lenen om te oefenen. Als ik zeg dat de doek voor haar is verschijnt er een grijns van oor tot oor op haar gezicht. Ik ben denk ik nog nooit zoveel bedankt voor een cadeautje van omgerekend 10 euro. De moeder is tevreden, ik tevreden en Sabine tevreden! Als jullie nog een draagconsult willen voor je pasgeboren baby? Ik heb haar contact gegevens!

In de middag gaan we weer aan de slag met de kinderen en het trainingsprogramma. Ik merk op dat Wayan Adi drukplekken heeft op zijn voeten. Hij heeft als een van de weinige nog redelijk goede spalken. Ik zie bij het aantrekken dat ze te klein aan het worden zijn en dat de binnenkant van zijn voet op de rand van de spalk wordt gedrukt. Even kijken of ik Puspadi kan contacten voor betere spalken, hij is daar tenslotte bekend. Aan het einde van de dag hebben we een Skypesessie gepland met de kinderen van de Maurice Maeterlinckschool. Echt leuk om ze te kunnen laten zien waar ik nu aan het werk ben! Nogmaals een fijne vakantie jongens en meisjes en kom echt nog eens langs schoolverlaters!

Na school chill ik nog even in mijn huiscafeetje Yeh Pulu met een heerlijk bakje Bali koffie. Na het eten rijden Joke en ik nog even naar Frozen Yogi en drinken we een klein biertje om het weekend in te luiden. Morgenochtend vroeg (07.00) vertrekken we naar Gili T, een eiland dat hoort bij Lombok, en blijven daar tot maandag. Je kan hier heerlijk genieten van het strand en snorkelen met schildpadden. Deze leven wel gewoon in de natuur gelukkig dus daar gaan we zeker van genieten! Tot binnenkort maar weer!

2 Responses to “Shocking!

  • Zo fijn dat ik je mocht en kon helpen om een klein beetje verschil te maken daar!💋

  • zo leuk (en idd ook een beetje shocking af en toe) om je verhalen te lezen en een beetje van de wereld daar mee te krijgen! groetjes van hier

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *