Straight ahead

We maken stappen, belangrijke stappen, alles komt steeds dichter bij elkaar. Dat mag ook wel want inmiddels hebben we nog maar vier weekjes te gaan. En we willen nog genoeg dingen doen. Dus we gaan door, met volle moed er tegen aan. Recht zo die gaat!

3-12-2022

Een beetje laat naar bed, betekent ook een beetje later eruit. Niet te laat, want ik heb gisteren met Nick afgesproken om de wedstrijd te kijken bij Moomba. Een snelle boterham en een banaantje vind het gat in m’n holle kies en ik sprit de deur uit. Aangekomen met de auto zie ik dat het loeidruk is. Ik kan nergens mijn auto kwijt en dat in Aruba waar iedereen maar her en der parkeert. Op vijf minuten lopen vind ik toch een plekje, maar ik ben al laat. Als ik bij Nick aankom valt pas het kwartje. Nederland speelt tegen Amerika duh… Er loopt hier een halve Arena rond aan Amerikanen dus ik begrijp wel dat het zo druk is. De sfeer is er niet minder op, zeker niet voor de Nederlanders die met rust al 2-0 voor staan. Nick en ik halen even een koffietje terwijl de groep naast ons al de zoveelste bucket besteld om 11.45 in de ochtend, proost! Met een klein gejuich bij de 2-1, druipen de Amerikanen na de wedstrijd toch af. Nederland gaat in ieder geval weer door! Ik vertrek ook weer naar huis om even te kijken wat het meisje aan het doen is.

Die is lekker in huis aan het rommelen, maar na het middageten vertrekken we samen naar het strand. Ook daar is Nick gezellig bij. We zoeken eigenlijk nog een vierde speler voor een potje spikeball, maar helaas is iedereen die we vragen bezet. Dan maar gewoon lekker chillen en nog een spelletje spelen, ook gezellig! Tegen het vallen van de avond vertrekt Nick weer naar huis. Tess en ik hebben een maaltijdsalade van de supermarkt mee genomen, we merken al snel dat het iets te weinig is. We rijden daarom even langs de Surfside Beachbar om een heerlijke pizza te delen. Verder vervolgen we onze tocht naar huis en bereid ik me de rest van de avond voor op morgen, het wordt een hele uitdaging, welterusten!

4-12-2022

Hoor de klok daar zingen, hoor de klok daar trillen, hoor de wekker is alweer gegaan! Op deze vroege sinterklaasochtend (de meeste mensen vieren vandaag al sinterklaas) sta ik na een onrustige nacht nogal vermoeid naast mijn bed. Het is kwart over vier en ook Tess stapt haar bed al uit. Zijn jullie zo zenuwachtig voor die oude man met zijn schoorsteenvriendjes? Nope, er staat ons iets heel anders te wachten namelijk de North Coast Challenge. Nick en ik zijn van plan om vanaf het rode anker in het zuiden van Aruba, 37 kilometer langs de noordkust van Aruba, te wandelen naar de vuurtoren in het noorden van Aruba. En omdat het nogal warm kan worden hier besluiten we om extra vroeg te vertrekken. Tess is zo ontzettend lief dat ze ons wilt brengen zodat we de auto niet op een later moment op moeten halen. Helaas zijn we vergeten te tanken en de tankstations zijn hier niet de hele nacht open… oepsie! Dan nemen we mijn auto en dan hopen dat de politie Tess niet stopt in haar pyjamaatje… hartstikke bedankt schatje, nu snel terug je bedje in!

Rond half zes komen we aan op de plaats van bestemming. Een fotootje bij het rode anker met onze frisse blikken geeft het startschot voor de tocht. In ons rug zien we de autolichten steeds verder achter de horizon verdwijnen en presenteert zich de sterrenhemel als een magisch schilderij. Vallende sterren wisselen zich af met de witte wolken, die deels worden verlicht door de nog aan de horizon zichtbare maan en de al opkomende schemering van de zon. Het steelpannetje ziet er gek uit zo ondersteboven, maar geeft ons wel de richting aan naar het noorden. Off we go, vamos!

Voordat ik naar Aruba ging had ik dit niet ingepland en dus heb ik ook niet echt wandelschoenen meegenomen. De beste schoenen die ik heb zijn mijn crossfitschoenen, maar die zijn een beetje aan de stugge kant. Dat begin ik na een kilometer al te voelen, want er ontstaat een grote bloedblaar op mijn linker achillespees. Ik doe mijn veter iets minder strak en loop lekker door, na een tijdje voel ik de plek ook niet meer echt gelukkig. Samen met mijn maatje loop ik, met de zonsopgang in de rug, de eerste paar kilometer heerlijk door. Het voelt alsof we op een soort dropping zijn. We komen langs de gevangenis, langs een windmolenpark, waarbij het kronkelende, geasfalteerde paadje ons brengt bij de ingang van het Arikok National Park. In één van de vorige blogs heb ik jullie verteld dat we met een jeeptour door dit park zijn gecrosst. Deze keer crossen onze beentjes het landschap door opzoek naar prachtige pareltjes. Door het regenachtige weer van de afgelopen weken worden de normaal gesproken rotsachtige bergen doorbroken door groene kustwerkjes van bomen, planten en grassoorten. Samen met de rust om ons heen is er sprake van een heleboel geluksmomentjes. Het is zo gaaf om in de verte een machtige berg te zien en een uur later te bedenken dat je er op staat. Je zou jezelf eigenlijk vanuit dat perspectief willen bekijken. Nou.. dat is toevallig…. met een drone moet zoiets lukken. En laat ik die nou toevallig bij me hebben! Wel even de roofvogels in de gaten houden die het bijna op mijn drone hebben gemunt, maar dat gaat net goed. Even een korte stop voor wat gave beelden (houd insta in de gaten, binnenkort meer) en een blikje cola voor de suikers.

We klimmen verder, dalen af, lopen vlak en dan weer omhoog. Over stenen, over zand, door het gras en langs het water. We zien prachtige natuur, mooie uitzichten, een mountainbike wedstrijd in volle gang, berggeiten die worden opgejaagd door wilde honden, maar komen helaas ook minder mooie dingen tegen. Crossende UTV’s met vervelende uitlaatgassen (i know, zelf ook zo’n toer gedaan maar toch), nog een blaar onder mijn andere voet en plastic… heel veel plastic… Bergen aangespoelde zooi liggen op de afgelegen plekken waar een parelwit strand had moeten liggen. Slippers, crocs, autobanden, condooms, nou het maar op, maar vooral heel veel plastic flesjes en doppen, echt heel veel! Ik zou graag iedereen willen oproepen om te proberen zo min mogelijk van dit soort single-use plastic te gebruiken. In Neerland wordt het nog een soort van gerecycled, maar je weet nooit precies wat er mee gebeurd. Als we het gewoon met z’n alle minder gebruiken, minder kopen is er ook minder kans op vervuiling. Masha Danki, wij gaan weer door, recht zo die gaat!

We zijn 27 km onderweg en we beginnen het best wel te voelen. Ik wat meer dan Nick, want mijn lichaam is niet echt gebouwd op een duuractiviteit als wandelen en met twee blaren en slechte schoenen ga je toch een beetje anders lopen, maar goed we stappen door. Het mooiste vind ik dat wij op plekken komen waar je anders niet komt. Een natural bridge van rosten die zijn uitgesleten door de zee, een verborgen geiserachtige constructie waar de golfslag zorgt voor een heftige fontein en twee gaten in de grond waar diep, diep beneden de zee een weg zoekt door het harde gesteente. Tijdens het lopen zeg ik opeens tegen Nick, ik denk op dit moment gewoon aan helemaal niks. Gewoon niks en dat is, voor mensen die mij kennen, best wel een bijzondere situatie. Het is een heerlijk moment even vrij van gedachtes en emoties, even rust, even niks…

We lopen het hoekje om en in de verte zien we de vuurtoren al staan. We zijn er bijna, althans bijna is niet het juiste woord, want het is nog zeker een kilometer of zeven. Maar zodra we die vuurtoren zien zijn we er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Mijn benen zijn echt al kapot net als mijn hielen. Nu begint de challenge dan echt. Het landschap en het uitzicht is in dit gebied ook niet meer zo spectaculair helaas, maar we gaan door! Na 8 uur en 15 minuten komen we aan op de plaats van bestemming. Totaal gesloopt zet ik mezelf op een kruk en bestellen we twee biertjes en een cola. Dan komt Tess ook nog eens aanrijden en heeft voor ons twee cold brew koffie’s gehaald. Wat een held! Met pijn en moeite stappen we de auto in en rijden naar huis. In het koude zwembad kom ik een beetje tot rust, maar man man wat zijn mijn benen stijf. De avond brengt ons verder alleen een lekker dinertje, een toetje en de bank. Trots op mijzelf, mijn maatje Nick en mijn vriendinnetje Tess voor het halen en brengen val ik heerlijk in slaap. Wat een avontuur!!

5-12-2022

Auw, auw, auw. Bij elke stap die ik zet voel ik of mijn blaar of de spierpijn op een willekeurige plek in mijn hele been. Toch best intensief dat berg op, berg af wandelen. Ik moet even kijken hoe ik vandaag ga volhouden, maar met goede moed stap ik de deur uit en de auto in. Hebben jullie trouwens enig idee hoe vervelend het is om auto te rijden met een blaar op je rechterhiel… nou behoorlijk! Toch moeten we door vandaag en gelukkig verlopen de eerste drie afspraken rustig. Op bezoek bij de middelbare school wil ik met de jonge meid gaan oefenen met het lopen in haar looprek, maar haar moeder komt opeens het schoolplein oprijden. Ze blijk te worden opgehaald omdat ze botox gaat krijgen morgen. Eh oké, fijn dat dat ook even met ons gecommuniceerd wordt..!? Het is namelijk erg belangrijk dat na de injecties je een intensieve therapie periode moet volgen anders verliest de botox het effect. Zo hadden we van de week ook al een meisje waarvan wij niet wisten dat dat zou gaan gebeuren. Dit is wel een puntje waar rekening gehouden mee moet worden met het inplannen van de injecties. Misschien handig om een keer met het ziekenhuis te overleggen hoe wij daar in meegenomen kunnen worden.

Ik heb dus iets meer tijd en neem een cinnamon roll mee vanuit Huchada. Ik heb jullie eerder verteld over het jongetje waarvan ik dacht dat hij volledig afhankelijk was, maar blijkbaar toch veel dingen kan. Samen met oma krijgen we het nu voor elkaar dat hij een soort van kan kruipen, hij kan lachen en zegt zelfs gedag en geeft een box als ik weer weg ga. Het is bizar wat een verkeerde inschatting ik maakte toen ik hem net zag. Ook heb ik het idee dat hij bij Monique dit gedrag niet liet zien. Het is belangrijk om een goede overdracht te maken in ieder geval. Na mijn laatste afspraak, waarbij een 7 maanden oud meisje eindelijk begint met omrollen en tijgeren, rij ik zonder langs Mauchi’s te gaan naar huis. Knap he!? Mijn lichaam heeft het wel gehad voor vandaag en wil gewoon even lekker op de bank chillen. Tess gaat even een uurtje sporten dus heb ik even de tijd om te luieren, heerlijk! Bij thuiskomst van Tess, maak ik het eten klaar en kijken we wat afleveringetjes op videoland. Op tijd stappen we ons bed in, want de vermoeidheid zit er nog wel een beetje in, lekker uitrusten!

6-12-2022

Vandaag begint een beetje raar, ik ben een beetje down, Tess een beetje vinnig. Er zijn wat gekke veranderingen in mijn rooster en Tess heeft haast. De eerste twee afspraken die ik heb doe ik dan ook maar even op de automatische piloot. Niet dat het niet leuk is of dat ze niks leren, maar toch iets minder bij de les ofzo!? Als ik thuis kom, plof ik even op de bank. Tess stapt nog geen minuut later binnen en vraagt waarom ik de stroopwafels op het aanrecht laat slingeren. Eh, tja even geen zin om op te ruimen ofzo. We zitten samen aan tafel te werken als de schoonmaakster binnenkomt. Wij, en zij ook trouwens, vinden het vervelend om this te zijn als zij komt schoonmaken dus wij besluiten even te gaan lunchen buiten de deur. Ook hier ben ik niet heel spraakzaam en vooral een beetje naar binnen gericht, Tess merkt dat natuurlijk. We komen er niet echt uit en op de weg terug naar huis lukt het ook niet om de/mijn sfeer beter te krijgen.

De middag gebruik ik om nog twee bezoekjes af te ronden. Twee lichtpuntjes, want het meisje met de trap heeft een nieuw record en het jongetje met de scoliose gaat morgen voor het eerst naar het CDC. Toch zit ik nog niet helemaal lekker. Terug naar huis moet ik even langs de garage om mijn baden op te pompen, maar ik rij er voorbij. Als ik mijn auto keer en terug rij, rij ik er weer voorbij! Man, waar zit je met je kop? Ik moet ook nog even langs de supermarkt om wat spullen te halen, maar vergeet de helft van het lijstje. Dan even snel door naar de andere supermarkt. Wat denk je? Vergeet ik mijn geld uit de auto, sta ik daar bij de kassa. Als ik betaald heb merk ik dat ik nog steeds ben vergeten eieren te kopen. Bekijk het maar ik ga naar huis. Eenmaal thuis ruim ik de boodschappen op en doe m’n verhaal bij Tess. Terwijl ik mijn rugtas open sla val de hele inhoud van mijn voorvakje op de grond… Ik kijk naar haar, zij kijkt naar mij…. en we beginnen samen te lachen. Soms kan bij mij opeens de emmer overlopen van prikkels. Ik zeg niet altijd dat ik even de tijd voor mijzelf nodig heb om andere mensen niet teleur te stellen of te kwetsen. Maar dat pakt uiteindelijk niet altijd goed uit. Terwijl het soms lijkt alsof mijn emmer nog half leeg is, kunnen de kleinste dingetjes bij mij soms die emmer in één keer vol plempen. Het gebeurd wel vaker en ik moet daar een beetje op letten, ik ben niet de gezelligste als dat gebeurd. Toch vind ik het wel lastig, want ik wil niet het gevoel hebben dat ik Tess afwijs, maar goed aan dit heeft ze ook niet veel. Sorry! Gelukkig komt ze me snel een knuffel geven en zijn we beide weer wat meer oké en we kunnen weer door. Na het eten en expeditie genieten we beide even ieder voor zich van de rest van de avond. In ons bedje komen we elkaar weer tegen en vallen heerlijk in slaap, sleep tight!

7-12-2022

De woensdag begint voor mij in ieder geval heerlijk rustig. Het is vandaag mijn vrije dag van therapieën. Dat betekend dat er eventjes goed doorgewerkt kan worden aan het aanpassen van het draaiboek. Tess gaat op tijd de deur uit voor haar werkochtendje, terwijl ik heel eventjes probeer een beetje uit te slapen. Dat lukt me tot nog een uurtje of half 10, maar dan stap ik toch ook lekker m’n bed uit. Terwijl mijn mugcake in de magnetron staat te garen, ga ik door met de het volgende zakje koffie van Island Grind. Een heerlijke Peruaanse koffie met de aroma’s van abrikoos, grapefruit en tinten van donkere chocolade. Met mijn Aeropress druk ik het water door de gemalen koffie en zet mijn kopje naast mijn mugcake op tafel. Ik klap mijn laptop open en ga aan de slag!

Het draaiboek van de Micky’s Foundation is een verzameling van alle informatie over het eiland, de specialisten, wat er gedaan is met de kinderen en binnen de organisatie, goede eet- en drinkplekjes, tips over hoe je muggenbulten kan voorkomen en wat de werkwijze is van de dropbox, die niet meer bestaat… kortom een ratjetoe aan informatie verzameld in de afgelopen jaren met de beste bedoelingen. Mijn idee is om uit deze informatie de belangrijkste gegevens te halen die niet slaan op het inhoudelijk aspect van het werk. Een soort handleiding voor de therapeuten van de stichting. Hoe zit de organisatie in elkaar, welke werkwijzen worden gehanteerd, wat vind ik waar op het eiland en met welke instanties werken we samen. Het idee is om een document te maken waarin de praktische zaken van de organisatie overzichtelijk en duidelijk terug te vinden zijn en die nauwelijks aan verandering onderhevig zijn. Al het inhoudelijke zal dan in een tweede document beschikbaar moeten komen en zal in principe alleen gaan over wat er algemeen inhoudelijk is gedaan in het afgelopen project. De informatie over de kinderen staan natuurlijk gewoon in de overdrachten van het kind zelf.

Als Tess in de middag weer thuis komt ben ik al een eind op weg, maar nog lang niet klaar. Misschien besteed ik iets teveel tijd aan de lay-out. Ik vind het echter belangrijk dat er een uniform overzichtelijk geheel wordt gevormd om zo meer duidelijkheid te creëren. Tess gaat weer door met het uitzoeken van de telefoons. Ze is al dagen bezig met het controleren en verwijderen van telefoonnummers die er dubbel in staan. Maar ook privé telefoonnummers van oud-therapeuten, vriendjes en vriendinnetjes van therapeuten en allerlei nummers van duikscholen, sportscholen en pedicures. Ook een heel karweitje dus, maar uiteindelijk zorgt het voor meer overzicht en duidelijkheid voor de volgende projecten. Als Tess klaar is sturen we het contactformulier dat ik gemaakt heb naar de, voor ons, bekende telefoonnummers van de kinderen. In het formulier kunnen de ouders hun gegevens invullen en kunnen wij met één klik op de knop een excel bestand maken van al deze gegevens. Op het moment dat iedereen het heeft ingevuld hebben we dus een volledige up-to-date lijst met alle kinderen die wel of niet bij ons in behandeling zijn of zijn geweest.

Tegen zessen breien we er een einde aan. We koken een lekkere pasta met overgebleven ingrediënten en kijken een aflevering van ‘het perfecte plaatje’. Na het eten rijden we nog even naar een kleine holiday markt in het Hilton Hotel, waar een kraampje staat met volledig organische verzorgingsproducten. Tess is nieuwsgierig naar de natuurlijke deo’s en neemt er twee mee, even uitproberen! Uiteraard zoeken we uit wat er allemaal inzit en hoe deze stoffen uit onze aarde gewonnen worden. Dat ziet er goed uit en met een goed gevoel vertrekken we weer naar huis. Na het douchen van Tess en het afschrijven van deze blog duiken we weer heerlijk onder de airco en zeggen Ayo tegen deze geslaagde dag. We zijn weer een stapje verder in ons proces en gaan de goede kant op, recht zo die gaat!

4 Responses to “Straight ahead

  • Yvonne Huisman
    1 jaar ago

    Wat ben je toch een bikkel hè, om zo maar weer uit het niets zo’n afstand te lopen. Je bent een topper, zeker met die blaren.
    Verder, wat zijn jullie goed bezig zeg, niet alleen met de kinderen, maar ook om alles beter te structureren.
    Gaaf nog een maandje te gaan.

    Groet yvon

  • Andre Holtzapffel
    1 jaar ago

    Woooww heel knap dat jullie het uitgelopen hebben 👍👍👍👍
    Het is niet zo raar dat het soms te veel is. Let goed op jezelf en met zo’n wereld maatje als Tessa in de buurt komt het helemaal goed 👍👍💪💪👊👊dikke knuffel aan beiden 😘😘💖💖
    Andre
    XXXX

    • Wooowww… wat een afstand zeg! Super knap. Ik ben benieuwd naar de foto’s.
      Wat zal deze handleiding, die je aan het maken bent, ontzettend fijn zijn voor de volgende therapeuten. Heel veel succes!
      Groetjes en dikke knuffel ook aan Tessa 🫂😘

  • Ben jaloers op deze coast – to – coast tour! Doet mij herinneren aan onze bergwandeling vorige keer in Bali .. vroeg opstaan maar meer dan de moeite waard. Geniet er nog van deze laatste 4 weken!

Laat een antwoord achter aan Desperamigo J Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *