Nature and nurture

29-8-2019

Selemat pagi! Deze ochtend begint lekker. Wanneer ik aanschuif bij het ontbijt komt een van de Chinese vrijwilligsters terug op een vraag die ik gister gesteld heb. Omdat ze gister, door haar beperkte Engels, niet goed uit haar woorden kon komen start ze het gesprek opnieuw. Ik heb haar gister gevraagd wat ze vind van al het gedoe dat er in Hong Kong gaande is. Ik begrijp namelijk niet waarom ze zich zo druk maken in dat China en zij was behoorlijk aangeslagen. Ze legt me uit waarom ze vind dat Hong Kong bij China moet horen. Wanneer ik mijn mening geef en dat het vaak om macht of geld draait geeft ze aan dat ze er op die manier eigenlijk nog nooit naar gekeken heeft. Ze volgt, naar eigen zeggen, gewoon haar landgenoten. Ik vind het soms jammer om te zien dat mensen niet meer nadenken over hun mening en gewoon de menigte volgen. Na de discussie bedankt ze me voor het inzicht dat ik haar gegeven heb en respecteert ze mijn mening. Fijn, hoewel het me niet zo uitmaakt of ze mijn mening wel of niet accepteert haha.

Deze ochtend doen we met de hele groep Yoga en ik probeer met Agun weer mee te doen met de oefeningen. Na de Yoga komen ook de andere kinderen weer terug van het sporten en gaan ze, na aansturing van een van de local teachers, in een kringetje zitten. Dan start er een groepsmassage, haha super grappig! De kinderen liggen in een deuk en genieten met volle teugen van het gekietel en gestomp op hun rug. Met een nog meer gebroken rug dan voor de massage lopen we naar de homestay voor de lunch. Weer een nieuw gerecht! Soto ayam is een soort soep met kippen gehaktballetjes en vermicelli. Best lekker!

Wanneer in de middag de Yogateacher weer aankomt, gaan de kinderen lekker aan de slag. Ik zoek Ketut op, want als het goed is heeft zij alle spullen voor het protocol afgedrukt. We hebben het over de classificaties en het meten van de gewrichtsmobiliteit. Ze geeft aan dat ze het nog eens wil oefenen, omdat het erg lang geleden is dat ze dat geleerd heeft op school. Ook is het met kinderen meten toch een beetje anders dan dat ze op de algemene opleiding geleerd hebben. We zetten de laatste puntjes op de i en maken het protocol verder af. Nu alleen nog een paar keer oefenen, maar dat doen we volgende week! Ik sluit nog even aan bij het dansen dat vaak start na de yogales en zeg de kinderen na de afsluiting weer gedag.

Na school vertrek ik voor de laatste keer naar de sportschool, mijn abonnement loopt dit weekend weer af en voor een week vind ik het te duur om hem te verlengen. Er staat vandaag een fiets workout op het programma dus veel conditie. Het gaat nog aardig en voelt lekker om weer even wat te doen. Snel douchen en hop op de fie… eh scooter terug naar huis voor het avondeten. De twee Chinezen zijn vertrokken dus ik zit samen met Nikki (Nederlandse vrijwilligster) aan het avondeten. Het is nog nooit zo stil geweest in de homestay, zou wel fijn zijn als er weer wat nieuwe komen. Met maar twee vrijwilligers wordt het wel heel moeilijk op school! Nou ja we gaan het zien….

Na het eten rij ik naar het huis van Dela. De moeder van Dela kookt soms voor ons en is erg goed in het maken van houten beeldjes. Wanneer ik aankom wordt ik opgevangen door de zus van Dela. Zij spreekt goed Engels en kan een beetje vertalen. Zonder gekheid denk ik dat er wel meer dan 1000 handgemaakte houten beeldjes liggen en ik zoek er een paar uit. Ze moeten nog behandeld worden met wat lak en opdrogen dus ik kom ze later even ophalen. Ik zit nog even te kletsen met Ode (de zus) en vertel haar dat ik morgen naar Nusa Penida ga. Zij geeft aan dat ze daar ook heel graag een keer naar toe zou willen en praat wat in het Balinees tegen haar moeder. Plots vraagt ze of het goed is als ik met haar mee kan! Ja tuurlijk, ten eerste gezellig en ten tweede scheelt het mij in de kosten voor een driver. Ik verbaas me er wel over dat het zo makkelijk gaat, want het is best prijzig om een heel weekend te gaan. Dat blijkt echter geen probleem te zijn! Oké? Nou morgen om 08.00 uur sta ik voor je deur. Sampai jumpa beso!

30-8-2019

Met Nyoman heb ik afgesproken dat ik al om 07.00 uur kan ontbijten dus ik sta vroeg naast mijn bed. Terwijl ik aan het ontbijt zit heb ik contact met de persoon die onze boottickets regelt. Hij geeft aan dat de boot al om 08.30 uur vertrekt in plaats van een uur later zoals Nyoman mij heeft uitgelegd. Oké dit verandert de boel, nu moet ik opeens al om 08.00 in de haven zijn. Snel race ik naar mijn kamer, pak me spullen en race door. Ik pik Ode op, die gelukkig al klaar staat en met een noodgang rijden we naar de haven. We zijn gelukkig net op tijd en kunnen gelijk de boot op. Pfoe, beetje stressen, maar we zitten!

Eenmaal aangekomen worden we opgewacht door onze driver. Ik heb via de andere vrijwilligers zijn nummer gehad, omdat het hen heel goed was bevallen. Hij laat ons echter weten dat we met iemand anders meegaan. Hij is op dit moment niet beschikbaar, maar komt ons morgen ophalen. Vandaag rijden we met de driver langs alle hoogtepunten van het westen van Nusa Penida. De reden dat we een driver hebben genomen is vanwege de slecht wegen hier. In het begin begrijp ik niet zo goed waarom, maar zodra we richting onze eerste stop een zijweggetje inrijden begint het avontuur.

Beeld je even in:
Je rijd in een SUV-achtige toyota over een weggetje dat te vergelijken is met een soort maandlandschap. De kraters in de weg zijn zo die dat de onderkant van de auto soms de grond raakt. Links van je scheer je rakelings langs een 10 meter hoge klifwand en rechts van je kijk je in een, met palmbomen gevuld dal van een meter of 20 diep. De weg heeft een hellingspercentage van zo’n 20% met een breedte waar zelfs fietser nog goed moeten opletten als ze elkaar passeren. Als je denkt dat het niet heftiger kan komt er een klein vrachtwagentje je tegemoet rijden. Nou je verwacht het niet, maar dat gaat gewoon hier! Moeiteloos passeren ze elkaar en we rijden vrolijk verder naar onze bestemming: Kelingking Beach!

Misschien ken je dit fenomeen van de foto’s. Vanuit het viewpoint kan je het schiereiland zien liggen. Het is zo bekend, omdat dit schiereiland de vorm heeft van een T-Rex! We maken wat foto’s en vetrekken weer, veel te druk hier! Op naar onze volgende hotspot, Angela’s Billabong en Broken Beach. De eerste genoemde is een soort natuurlijke infinity pool met een prachtige kleur. Voorheen kon je hier in zwemmen, maar nu hebben ze hem afgezet. Beter ook anders zou het vol toeristen liggen! Iets verder doorlopend kom je uit bij Broken Beach. Dit is een grote krater met aan een zijde een natuurlijke ingang. Heel bijzonder om te zien! We lopen nog een klein stukje verder en zien de prachtige kliffen waar een helder blauwe zee krachtig tegen aan dendert. Wauw, wat een natuur! Terug in de auto rijden we naar ons laatste punt Crystal Beach. Naast de mooie blauwe zee en de grote rotspartij in het midden van de baai is deze plaats niet super bijzonder. Misschien een beetje verwent? Ode en ik drinken even een drankje op het strand en vertrekken na een lange dag weer met de driver naar ons hostel.

Na het inchecken frissen we ons even op en kletsen we wat met de andere gasten in dit hostel. Leuk om op zo’n manier wat mensen te leren kennen. Daarna brengt de driver ons naar een restaurantje aan het strand waar ze heerlijk eten en happy hour cocktails hebben. Met wat live-muziek op de achtergond genieten we van de ondergaande zon. Na wat vragen vertelt Ode dat ze net weer terug is uit Koerdistan waar ze 2 jaar gewerkt heeft. Dit doet ze zodat ze een deel van haar ‘betere’ salaris aan haar ouders kan geven. Ze probeert hierdoor haar familie te onderhouden. De andere zussen van Ode hebben al een vriend of zijn getrouwd. In de Balinesische cultuur gaat de vrouw dan bij de man wonen. Omdat haar ouders alleen maar meiden hebben heeft Ode het gevoel dat ze een jongen moet vinden die bij haar wil komen wonen zodat het familiehuis in de toekomst niet verloren gaat. Wat een bijzonder meisje is dit zeg! Ongeveer 2/3e van haar salaris gaat naar haar ouders zodat ze een homestay kunnen bouwen en er dus eigen inkomen gegenereerd kan worden. Naast de kleine inkomsten van moeder komt er verder geen geld binnen. Wat een verantwoordelijkheidsgevoel ligt er op de schouders van Ode. Ik hoop dat het homestay plan goed uitpakt zodat ze gewoon haar eigen salaris kan houden.

Met een goed gevulde buik rijden we terug naar het hostel. Ik poets met tandjes en klim het stapelbed in. Wow, deze maakt wel heel veel herrie. Hmm dat wordt stilliggen, weltrusten!

31-8-2019

De volgende ochtend wordt ik rond een uur of 6 wakker. Blijkbaar moeten de andere twee gasten in onze kamer op tijd weg, want ze zijn net iets te luid hun spullen aan het inpakken. Zodra ze weg zijn val ik weer even in slaap. Een half uurtje later wordt ik wakker van een hoop herrie. Het plafond heeft aan de randen een verlaging. Hier hebben een kat en een muis volgens mij een 400 meter sprint wedstrijd met elkaar! Daar gaat de rest van mijn slaap…. Even op me telefoon kijken dan maar. Ik zie dat ik een berichtje heb gekregen via Facebook. Een Nederlandse meid vraagt wat ons plan is voor de tour van vandaag en vraagt of ze misschien mee kan.

Na het ontbijt vetrekken we met onze nieuwe driver naar het oosten van Nusa Penida. Onderweg halen we Caroline op die deze dag gezellig met ons meerijdt! Ze is een maandje aan het rondreizen en start binnenkort als kinderpsycholoog. Leuke gespreksonderwerpen dus!
De wegen richting het oosten zijn misschien 5% beter dan die in het westen, maar we komen weer heel en veilig aan op onze bestemming. Het is zichtbaar minder druk in deze omgeving, heerlijk! We lopen vanaf de parkeerplaats een klein stukje naar beneden en komen aan bij de ‘Tree House’ een mooie plek om wat fotootjes te maken met een te gek uitzicht op de Diamond Rock. Nadat deze keer wij lekker de toerist hebben uitgehangen lopen we verder over de randen van deze prachtige kliffen. Rechtsaf kan je naar beneden via een paar steile trappen en komen we uiteindelijk uit bij Diamond Beach. Dit is de andere kant van de Diamond Rock. Het uitzicht met het parelwitte zand en helder blauwe golven vormen samen een levend schilderij. On-ge-lofelijk mooi!

Na de hele klim terug naar boven gaan we deze keer linksaf weer naar beneden. Een iets minder steile, maar nog steeds heftige, trap brengt ons op Atuh Beach. Ook hier is het uitzicht weer adembenemend. We hebben even de tijd om hier wat te eten en even lekker in een zitzak neer te ploffen. De nodige foto’s worden weer geschoten en we genieten van de rust. De dag komt alweer bijna ten einde en we besluiten weer terug te lopen naar boven. We worden nog even vergezeld door wat aapjes die wat mot hebben met de strandhonden. Na een heerlijke, mooie dag brengt de driver ons, op aanraden van Caroline, bij een restaurantje met een hele relaxte sfeer. We zijn nog op tijd, want heel veel tafels zijn al gereserveerd. Blijkbaar een populair tentje! Ook hier worden door twee geweldige gitaristen met een looppedal de U2’s en Coldplay’s door de speakers gegooid. Met een lekker John Mayer sausje geniet ik van mijn eten en koffiecocktail. Vermoeid en voldaan brengt de driver ons weer terug en duiken we weer snel ons bedje in. Out!

1-9-2019

Ja hoor weer lekker vroeg wakker! Deze keer alleen door mijn wekker. Vandaag staat er iets op de planning waar ik al een paar weken naar uitkijk! We vetrekken na het heerlijke ontbijt (bananen pannenkoeken met chocoladesaus) om 07.40 richting de haven. Na het aanmelden stappen we om 8 uur met onze snorkel spullen in de boot. Op de eerste stop komt mijn langverwachte droom meer dan uit. Na een sprong in het koude water zet ik mijn bril op, snorkel in mijn mond en breekt mijn zicht door het wateroppervlak. Nog geen 5 seconden later is daar dat speciale moment! Onder mij ‘zweeft’ een 3 meter brede mantarog tussen de prachtig gekleurde vissen. Wat een beesten! Zo elegant en rustig als die door het water bewegen, bizar mooi! Na een minuutje verdwijnt deze in de donkere diepte….Maar dan, daar een manta, daar een manta, wauw daar nog een manta. Wow ze blijven te voorschijn komen!!!! Dit was een van de meest bijzondere momenten van deze reis, WAUW! We gaan nog 3 spots af en zien daar nog mooie vissen en een paar best grote tonijnen, maar dat valt allemaal in het niets bij de ervaringen eerder.

Na het snorkelen moeten we wachten tot dat de boot terug vertrekt naar het vaste land van Bali. We zoeken een heerlijke beach club uit, waar we lekker wat eten en drinken. De rest van de middag chill ik in een hangmat met live-muziek op de achtergrond. Ik lees in mijn boek en betrap mijzelf erop dat ik afdwaal naar de gedachtes over dit avontuur. Morgen begint mijn laatste week en kijk terug naar alle avonturen die ik heb beleefd. Wat een ongelofelijke reis is dit voor mij geweest in alle opzichten. Ik lees nog een beetje verder en probeer niet te veel na te denken over het aanstaande afscheid. Rond half 4 pakken onze spullen in en melden we ons aan voor de bootreis. Terwijl we terug varen spelen de zon en de wolken een prachtig tik-spelletje met elkaar en kijken we terug op een prachtig weekend met veel mooie hoogtepunten!

Na het terug scooteren en het weer veilig thuisbrengen van Ode sluit ik wat later aan voor het diner. Aan tafel zitten alle nieuwe vrijwilligers al aan het eten. Tijdje geleden dat het zo druk was. Vanwege de Hong Kong problemen zijn er geen Chinese groepen. Wel zijn er twee Duitse fysio’s, een Amerikaanse, een Japanse, een Indonesische en twee Nederlandse vrijwilligers aangekomen. Een van de twee Nederlanders is hier vorig jaar al 5 maanden geweest en blijft nu weer voor 5 maanden. Oké, jaloers! We kletsen nog wat na en vertellen een beetje hoe het aankomende week in zijn werk gaat. Als iedereen lekker gaat chillen op de kamer, loop ik ook weer terug naar mijn huisje. Helaas nog niet schoongemaakt, maar wel lekker om weer thuis te zijn. Ik rommel nog wat aan met de was, mijn telefoon en iPad en mijn puzzelboekje. Daarna is het tijd om te gaan slapen. Ondanks dat mijn matras niet top is, heb ik toch m’n bedje wel een beetje gemist!

2-9-2019

In de ochtend schuif ik met een dubbel gevoel aan bij het ontbijt. Vandaag start weer een nieuwe werkweek, super veel zin in, maar het is ook mijn laatste week op de Yayasan… Terwijl we aan het ontbijt zitten krijgen we van Nyoman en Ketut opeens een uitleg over hoe het op de school in zijn werk gaat. Dit heb ik nog nooit meegemaakt, ik moest het maar gewoon zelf even uitzoeken. Wel fijn dat de nieuwe vrijwilligers een beetje te horen krijgen wat er van ze verwacht wordt. Ketut is best wel direct en duidelijk in zijn uitleg over wat allemaal niet mag. Best intimiderend voor sommigen denk ik. Hij kan best wel ‘streng’ zijn richting anderen, maar hij bedoelt het goed!

Eenmaal op school aangekomen starten we wat later met het ochtendritueel vanwege alle drukte. Ik kijk nog even bij de nieuwe workshop ruimte die al wat meer vorm krijgt. Nog steeds wordt alles netjes met de hand gedaan, zo knap! Zodra ik, na het ochtendritueel, de zitzakken heb gepakt zie ik Agun al liggen. Zijn vader is weer met hem aan de slag gegaan. Oh pap, overstrek die knieën nou niet! Nadat ik dit hem in gebrekkig Indonesisch heb uitgelegd. Ik neem het weer van hem over en ga verder met het zitten en staan. Je merkt gewoon dat hij beetje bij beetje sterker wordt en zich wat langer verticaal kan oprichten. De nieuwe fysio’s lezen in het boekje wat over de kinderen en stellen wat vragen. Ze krijgen niet echt een indruk van de kinderen via dat boekje. Ik vertel ze dat ik met het protocol bezig ben en dat daar blaadjes bij komen die een betere omschrijving geven van de kinderen. Ondertussen is moeder weer aangeschoven en vraagt of ik al vervoer heb naar de airport. Ze willen mij graag daarheen brengen zondag. Ook geef ik haar advies om een deel van Agun zijn eten te pureren met de mixer op school. Zo kan hij voor een deel zacht voedsel kauwen en aanvullen met gepureerde vitamine en calorieën. Vlak voordat we naar de lunch vertrekken, krijg ik weer wat pulong pulong toegestopt (oliebolletjes).

We laten in de middag de nieuwe fysio’s zien wat het trainingsprogramma inhoudt. De map die er bij hoort moeten we nog even aanpassen naar de nieuwe standaarden. Verder loopt het weer soepel en doen de kids heel hard hun best! Na het programma gaan ik, Yesi en Ketut aan de slag om het meten van de gewrichtsmobiliteit te oefenen met één van de kinderen. Ik leg ze in hoofdlijnen de belangrijkste bewegingen uit die interessant zijn om te meten. De lastige dingen slaan we over en zijn ook vaak niet de belangrijkste gegevens. Heel fijn dat Yesi en Ketut vragen stellen en actief mee oefenen. Tof!

Na school laat ik een paar vrijwilligers nog even de tuin zien en vertrek daarna naar het huis van Ode. De houten beeldjes die de moeder gemaakt heeft zijn klaar en ik kan ze ophalen. Eenmaal aangekomen krijg ik gelijk weer drinken aangeboden en bekijk ik de prachtige handgemaakte versieringen voor het traditioneel Balinesische huisje dat ze opbouwen als homestay. De moeder laat mij de houten beeldjes zien, wauw wat mooi! Ze zijn zelfs zo mooi dat ik besluit er nog een paar uit te zoeken. Allemaal handgemaakt en bewerkt, echte vakmanschap!
Na het avondeten loop ik met de twee Nikki’s nog even naar Yeh Pulu voor een bakkie. Eenmaal terug in mijn kamer start ik weer met het maken van mijn blog. Mijn kamer is ondertussen weer schoongemaakt en ruikt heerlijk. Een hele lap tekst en rustgevende schrijftherapie verder maak ik me op voor mijn bedje. Nog 3 dagen te gaan………

One Response to “Nature and nurture

  • Yvonne huisman
    5 jaar ago

    Mooie verhalen weer Daan, ja het schiet nu op. Geniet van je laatste week daar. Je hebt volgens mij fantastisch werk gedaan daar en daar kan je straks met een bijzonder mooi gevoel op terug kijken. Voor zondag alvast een fijne terugreis. Groetjes Yvon

Laat een antwoord achter aan Yvonne huisman Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *