Memories for a lifetime!

De laatste keren, de laatste momenten. We proberen nog een paar herinneringen te maken voordat deze trip voorbij is. Met die gedachte lijkt alles wel een beetje veranderd te zijn. Je kijkt er naar op een ander manier en het geeft opeens veel meer besef momentjes. Het laatste stukje gaat in, het avontuur uit. Maar de reis gaat door met kleine momentjes kijken we achterom en terug op een leerzame tijd.

30-1-2022

Het laatste nachtje van onze Costa Rica reis zit er op. Heerlijk geslapen en lekker opgewarmd stappen we ons beetje uit voor een rustig ontbijtje. Na contact met de eigenaresse, zie zelf in Amerika woont, kunnen we later uitchecken in verband met onze late terugvlucht. We kunnen dus heel relax aan doen en nemen dan ook lekker de tijd. Plotseling verschijnt er een hele invasie van Army Ants. Honderden tegelijk lopen over ons terrein. Het lijkt of ze opzoek zijn naar een nieuwe weg of een nieuwe schuilplaats. Nou wij gaan dan binnen maar aan de slag met het herorganiseren van onze tassen en koffers.

We gebruiken de gehele middag om op te ruimen, douchen, relaxen, nog wat foto’s en filmpjes maken en de koffers in te pakken. Tegen vijven laden we de spullen in de auto en zeggen we gedag tegen deze prachtige, rustgevende plek. We rijden naar het stadje in de buurt om nog even lekker wat te eten voordat we de reis naar de hoofdstad gaan maken. Het wordt sushi en een pokebowl, bij het tentje ernaast drinken we nog een bakkie. Het is ondertussen al donker geworden en we rijden vanuit het stadje de bergen in. We worden overvallen door de mistige wegen en zien bijna geen hand voor ogen. Voorzichtig rijden we over de bergweggetjes naar beneden. Eenmaal op de grote weg is de mist vertrokken en kunnen we doorrijden naar het vliegveld. De man die de auto zou komen ophalen komt wat later aanrijden op zijn motortje. Hij neemt de sleutel in ontvangst, controleert de auto even snel en de benzinetank en bedankt ons. Hij rijd weg, wij pakken onze spullen, kijken nog één keer achterom en lopen het vliegveld binnen.

Het inchecken verloopt soepel, we hebben genoeg tijd en geen problemen met vaccinaties, paspoorten of check-MIG formulieren. Het enige is dat we nog twee koffertjes bij moeten boeken, maar we doen even alsof onze neus bloed. Tijdens het inchecken worden we toch verzocht de koffertjes nog te betalen. Het was bij het bedrijf waar we de tickets kochten een beetje onduidelijk wat ja aan handbagage mocht meenemen, maar goed. Wij betalen wel netjes en stappen het vliegtuig in. Rond 01.30 verlaten we Costa Rica, op weg naar Colombia. De transfer verloopt ook vrij soepel, behalve dat Tess haar nagelknipschaartje en vijl opeens moet inleveren. We snappen daar niks van, want waarom hoefde dat op de heenweg niet en in Costa Rica ook niet? Helaas kunnen we geen stampij gaan lopen maken hier, want we willen het liefst zo snel mogelijk weg… Voor een deel begrijpelijk, maar toch jammer dat er weinig vertrouwen meer heerst in de mens. We proberen bij de gate nog even wat te slapen, maar dat gaat helaas niet zo makkelijk. Vermoeid stappen we na twee uurtjes in het volgende vliegtuig richting het vertrouwde Aruba!

31-1-2022

Geen oog dichtgedaan, de zon is al een tijdje op en wij stappen uit op bekend terrein. De warme Arubaanse wind komt ons tegemoet bij het openen van de schuifdeuren van de airport. Wel iets minder warm dan we eigenlijk van Aruba gewend zijn, maar ahg we mogen niet klagen. Bij het kantoortje van Amigo Car Rental halen we onze huurauto op voor twee dagen. Wel echt een stuk kleiner en minder luxe dan de auto’s die we eerder onder onze kont hebben gehad, maar het functioneert. Eerste stop… Eduardo’s Hideaway. Helaas kunnen we niet buiten zitten, want het hele terras zit vol. Dan maar binnen, waar de airco op standje Antarctica staat. Ik geniet lekker van mijn smoothiebowl, Tess vind het te koud en besteld warme ontbijttaco’s. Het eten is en blijft verrukkelijk hier!

Na ons ‘ontbijtje’ rijden we door naar Manchebo beach. Een bekend strandje waar we vaker hebben gezeten en af en toe een potje spikeball hebben gespeeld. Het is er nu opeens veel drukker, alle parasolletjes zijn nagenoeg bezet. Gelukkig kunnen we er nog eentje vinden en leggen ons handdoekje op het zand. De zon is niet zo fel en warm als normaal dus we kunnen zonder insmeren even een tukkie doen. We zetten een wekkertje zodat we nog wat hebben aan de rest van de dag. Daarom drukken we ongeveer anderhalf uur later de wekker uit en gaan we met iets meer energie richting Tres Trapi. We willen graag nog één laatste keer snorkelen aangezien we dat in Costa Rica niet hebben kunnen doen. We kleden ons om, pakken onze snorkels en duiken het water in. Brrr… het water is fris zeg! Wat is er met het eiland gebeurd in onze afwezigheid? Nou ja even doorheen bijten. Ook moeten we even door de drukte van de toeristen heen. Ook hier lijkt het hoogseizoen begonnen te zijn. Gelukkig geld dat ook voor de onderwater wereld. We zien schildpad na schildpad. Kleine, grote, hele lichte en een paar donkere. Het is prachtig om weer te zien hoe relax deze beesten door het water banjeren. We genieten met volle teugen nog een laatste maal van deze magische wereld. Na een uurtje houden we het voor gezien en keren terug richting land. Snel afdrogen en de auto in want om 5 uur hebben we afgesproken met Nick. Het is vandaag tenslotte dinsdag dus pakken we mooi voor de laatste keer Taco Tuesday mee. Gezellig in het zonnetje genieten van de overheerlijke wrapjes met kip en pulled pork. Ze smaken opperbest! Dan is het toch echt tijd om terug te rijden naar ons oude en vertrouwde overnachtingsplekje.

We komen aan bij het appartement waar wij drie maanden eigenaar van zijn geweest. Nog steeds dezelfde uitstraling, maar een volledig ander gevoel. Het is nu niet meer ons plekje, maar we zijn hier te gast. Dat voelt toch een beetje onwennig. We worden opgevangen door Kor en Viola en praten met ze over onze avonturen. Later komt Ronald binnen, die even naar de koning is wezen kijken, en schuift ook aan tafel. Na onze verhalen hebben Viola en Ronald nog wat vraagjes omtrent de werkwijze en sommige kinderen. We praten behoorlijk door tot we merken dat we toch wel echt moe beginnen te worden. Niet gek zonder de slaap van vannacht. Na het douchen zoeken we daarom lekker ons bedje op en weten we nu net als Ruben en Sander hoe het is om in slaap te vallen op de bedbank. Zo moe als we zijn vallen we prima in slaap! Bon Nochi!

1-2-2022

Rond acht uur worden we wakker. We worden begroet door Ronald die bezig is om een ontbijtje te maken. Viola is al gaan werken, wat ons verbaasd want we zijn er helemaal niet wakker van geworden. Ergens mis ik het wel, weer naar de kinderen toe, gezellig samen werken aan leuke doelen en plezier maken. Maar goed wij moeten onze spullen gaan inpakken want we hebben een andere belangrijke afspraak staan. We bedanken Ronald, Viola en Kor voor de gastvrijheid en vertrekken in ons autootje richting de bakkerij. We scoren bij Huchada even snel kaneelbroodje en sjeezen door. Bij Cadushi Ink parkeren we de auto en stappen naar binnen. Ik heb een afspraak om een tattoo te laten zetten. Zoals de meeste van jullie wel weten houd ik wel van plakplaatjes. Ik heb eerder in Bali al eens een herrineringsband laten zetten met 4 lege cirkels. Één van die cirkels heb ik ook gelijk laten vullen op Bali. Nu is het tijd om de volgende cirkel op te vullen. Ik kies ervoor om Billie de Gekko te tatoeëren. Een specifiek Arubaans beestje met een beperking in zijn pootje. Tevens zat hij altijd eenzaam in een hoekje terwijl de rest van de gekko’s aan de voorkant samen kwamen. Wij hebben hem daarom onder onze hoede genomen. Het symboliseert perfect wat wij de afgelopen maanden gedaan hebben. Een memory for a lifetime!

Na nog geen uurtje staatie erop en hebben we nog een hele dag te gaan. We besluiten nog even langs de crossfitbox te rijden met een bakkie koffie om de coach te bedanken. Het viel mij trouwens op dat Island Grind een hele nieuwe locatie heeft geopend tegenover de tattooshop. De zaken zullen wel goed gaan zeker!? Met een bakkie rijden we naar de box, maar komen erachter dat de coach aan het werk is in de lunchroom bij het Yogacentrum. Gelukkig moeten we nog eten dus rijden we die kant op. Onder het genot van een heerlijke smoothiebowl praten we bij met de coach die ondertussen en beetje een vriendin is geworden. Op een gegeven moment nemen we ook afscheid van haar en vervolgen we onze tocht naar onze allerlaatste stop…

We arriveren bij Nick. Onze overige spullen, die we voor Costa Rica hebben achtergelaten, liggen bij hem op de zolder. We hebben alle tijd en proberen op de beste manier onze koffers weer te organiseren en alles opnieuw in te pakken. Tot onze verbazing gaat alles makkelijk dicht en hebben we geen problemen met ruimte tekort. Nadat dit alles in het autootje is geladen nemen we ook afscheid van ons Desperamigo-maatje in Aruba. Ik ga hem wel weer missen hoor! Gelukkig is hij tegen de zomer gewoon weer in Nederland. Tot dan kerel!

Nog even tanken en dan naar het vliegveld, de laatste keer over de wegen van Aruba, de laatste keer de zon zien ondergaan en de laatste keer Arubaans geld uitgeven. We leveren de auto in en lopen naar de incheck balie. Alles gaat goed, maar we komen erachter dat onze kitetas opeens te zwaar is. Oei, toch niet helemaal goed ingepakt. We herpakken en stoppen nog wat dingen in ons handbagage. Ik vraag me af wat het nou eigenlijk uitmaakt. In het ruim of in de cabine het blijft evenveel gewicht, maar goed… We eten vlak voor de douane nog even snel ons broodje van Huchada op, kijken nog eenmaal achterom en zeggen dan gedag tegen het eiland dat ons zoveel heeft gebracht. We kleden ons om, trekken een lange broek en trui aan en stappen het vliegtuig in. Dat was het dan, het avontuur is voorbij…

 

We zijn ondertussen al anderhalve week thuis. Of het went? Hmm, op een bepaalde manier moet je wel want je stapt gelijk in de sneltrein van de maatschappij. Of ik het leuk vind? Nee niet echt… Tess en ik moeten weer heen en weer schipperen tussen huizen, minder goed nieuws over haar ogen, moeilijke tijden met familieleden en met MAG 10 de werkvloer weer over. Veel nadenken over wat we willen, wat er gaat komen en op welke manier wij het leven weer willen indelen. Uiteindelijk zal er weer een nieuw avontuur starten en zullen we ook die reis omarmen, maar tot die tijd genieten we nog even na en slaan we de herinneringen op voor ons leven!

Bedankt voor het volgen van de blogs. Voor nu is dit de laatste… danki en ayo!

Veel liefs,

Daniël en Tessa

3 Responses to “Memories for a lifetime!

  • We hebben ervan genoten. Fijn dat jullie weer terug zijn en een ander mooi plekje in t verschiet.

  • Daar sluit ik mij bij aan. Ik heb genoten van al jullie verhalen, maar ik ben ook heel blij dat jullie weer thuis zijn.
    🥰🫂❤️😘

  • Ik ben het geheel met de vorige sprekers eens!

Laat een antwoord achter aan Jacqueline Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *