Masha Danki

Het is een periode van bedankjes. Bedankt voor de hulp, voor de fijne tijd, voor de mogelijkheden die we krijgen en voor de gezelligheid om ons heen. Ook bedankt voor het lezen van de blogs en de reacties die we krijgen van mensen. Masha Danki!

25-11-2022

Snooze, snooze, nog een keer snooze. Oh oepsie eentje te vaak, nu moeten we er wel echt uit. Met een beetje veel haast maken we ons klaar om te vetrekken voor weer een dag samen op pad. Tot mijn verbazing zit Billie op het raam, goedemorgen Billie! Best gek want normaal gesproken is hij er alleen maar in de avond, maar goed dit is ook gezellig. Snel stappen we de auto in en rijden we naar onze eerste afspraak. De moeder was helaas vergeten dat we zouden komen, dus hij zit aan de sondevoeding. Dan is het bij deze jongen bijna niet mogelijk om heel veel te kunnen doen aangezien hij nogal refluxklachten heeft. Moeder geeft aan dat hij behoorlijk koorts heeft gehad met ademhalingsproblemen. Ze heeft zelfs de ambulance moeten bellen om zuurstof toe te dienen. Het enige wat ik kan denken is ahg, ahg het is toch ook geen leven zo voor die jongen. Gelukkig is de overdracht naar het CDC bijna geregeld en kan hij daar nog hopelijk genieten van de gezelligheid. Het zou voor moeder ook fijn zijn, ondanks dat ze het wel moeilijk vind na 9 jaar dag en nacht zorg. Ze bedankt ons hartelijk voor onze bijdrage waarna wij weer vertrekken.

We vervolgen onze toch naar het CDC in het zuiden van Aruba. Aangekomen zien we niemand in de gezamenlijke ruimte. Huh, dat is raar? Weten wij iets niet? We lopen even terug naar Ambient Feliz, de woonplek van een aantal kids. We horen dat de begeleiders van het CDC een bijscholing hebben. Gelukkig zijn er een paar kinderen van de woonplek wel aanwezig en kunnen we die meenemen naar de therapieruimte. Halverwege komen de begeleiders toch binnen, blijkbaar zijn ze klaar met hun scholing. Ook hebben ze een meisje va de groep mee, zou zij bij de bijscholing zijn geweest?? Nou ja wij focussen maar weer op de kinderen. Het valt ons trouwens op dat er hier ook steeds een logopediste rondloopt. We zien haar wel eens aan het werk, maar vragen ons heel erg af wat ze nou precies doet. Ze ligt soms op het bed kinderen in haar schoot te voeren, met andere kinderen gaat ze met metalen staafjes van verschillende dikte langs de lippen en mondhoeken. Is er een logo die ons kan uitleggen wat hier gebeurd? Ik herken deze manier niet vanuit ons revalidatiecentrum. Helaas hebben we haar nog nooit iets zien doen aan communicatie terwijl de kinderen hier daar enorm veel baat bij zouden hebben. Misschien kunnen we dat volgende keer eens aan haar vragen. De Micky’s Foundation is nog opzoek naar nieuwe therapeuten vanaf april dus wie weet leest er een logo mee die hier wel zin in heeft!? Alvast hartelijk bedankt!

In de middag rijden we langs het meisje met de dronkenmansgang die ondertussen trouwens twee dagen naar school gaat. Sorry als ik dingen dubbel vertel, aangezien ik mijn teksten niet terug lees weet ik het niet altijd meer even goed. We oefenen in ieder geval op vrijdag met haar thuis en dat begint z’n vruchten af te werpen. Ze lijkt meer spelvormen te gaan begrijpen en geeft duidelijker aan wat ze wilt. Vooral het slingeren in het kleed vind ze heel leuk en fijn. We moeten dan ook de deur achter ons dicht trekken als we klaar zijn, want anders achtervolgt ze ons met het kleed in haar handen. Normaal gesproken sluiten we hiermee ook de werkweek, maar later in de middag hebben we nog een huisbezoek op het programma staan. Dus we lunchen even bij Mauchi’s met een heerlijk smoothie en een tonijnwrap.

Aangekomen bij het huis pikken we nog net de laatste 10 minuten van de wedstrijd Nederland- Ecuador mee, maar zoals de meeste van jullie weten hebben we niet echt iets gemist. We geven wat adviezen aan de stiefvader van het jongetje, dat normaal gesproken overdag op het CDC verblijft. De vader is zeer betrokken en je ziet aan hem dat er allemaal dingen op zijn plaats vallen. Hij is ontzettend dankbaar voor onze aanpassingen aan de stoel, de tillift en de adviezen over buikligging en houdingswisselingen. Ook hij geeft aan dat hij denkt dat deze jongen veel meer zou kunnen communiceren als het op intelligentie aankomt, maar dat het hem gewoon fysiek niet goed lukt. Ook hier hebben we eigenlijk een logopedist nodig. Meld je maar aan dames of heren van de taal!!

Terug in het appartement ruimen we onze spulletjes weer netjes op. Warempel, Billie zit weer op het raam!? Of nog steeds? Gaat het wel goed Billie?? Ik klop op het raam, maar er gebeurt niets. Dan komt het besef… Tess, Billie leeft niet meer… Vanaf de buitenzijde van het raam tik ik hem aan en valt hij op het randje. Hij lijkt uitgedroogd, opgegeven, verouderd. Of zal hij zijn gestorven aan eenzaamheid? Is hij achter gelaten door alle andere gekko’s aan de voorkant van het huis. Één troost, hij heeft zijn leven vol gemaakt, niet opgegeten door een slang of leguaan. Billie was voor ons het symbool voor de reden waarom wij dit project doen. Het was een gekko met een ander armpje dan de rest, verstoten door de groep hebben wij hem gezelschap gehouden. Het symbool van wat er in de maatschappij ook vaak gebeurd met mensen die ‘anders’ zijn. Onze missie hier en in het dagelijks leven is die mensen te helpen waar mogelijk. En nee wij doen het ook niet altijd goed, maar proberen het zo goed mogelijk te doen. Rust zacht Billie, we zullen je niet vergeten! Masha danki voor al je leuke momenten met ons!

Met een wat raar gevoel maken we het eten klaar. We kijken af en toe nog eens naar het raam, maar daar is niets meer op te zien. Best raar dat zo’n klein beestje je aan het denken zet en wat met je doet. We hebben het nog even samen over onze missie, doelen, hier en in de rest van ons leven. Uiteindelijk vertrekken we lekker naar bed en vallen met al die gedachtes toch weer in slaap. Goede nacht gewenst!

26-11-2022

Het weekend begint voor ons beide in de Crossfit Box. Tess een uurtje eerder dan ik, omdat we allebei graag een andere les volgen. Tess doet de partner workout en ik neem deel aan de Competitors WOD. Het verschil zit hem een beetje in de coaching en de uitvoerende oefeningen. Bij de workout die ik doe worden de dingen niet echt uitgelegd en is het doel vooral om een soort competitie te creëren. Tess vind dat minder leuk en moest daarom een uurtje eerder opstaan. Na de workout rijden we samen weer naar huis (Tess is blijven supporten, danki :)) en genieten we van een lekker 2e ontbijtje. Daarna gaan we eens bedenken wat we willen doen, de wind is opzich goed, maar het regent ook regelmatig heel hard. Niet ideaal voor kiten. We kunnen ook even gaan snorkelen, maar ook daar gaat de voorkeur niet naar uit. We wachten heel even af wat het weer doet en zien het dan wel.

Tegen de middag klaart het op, maar zakt ook de wind weg. We besluiten vervolgens om even een snelle lunch te pakken bij de Huchada bakkerij om vervolgens door te rijden naar de Ayo Rock Formations. Grote zwerfkeien versieren het heuvelachtige landschap van oost-Aruba. Wij wandelen, met camera en al, richting de top. Een klein leuk tochtje tussen de rotsen door, over trappetjes heen brengt ons bij een prachtig uitzicht. We nemen plaats op een platte rots een genieten samen van het uitgestrekte vrije zicht over dit eiland. Omdat het de laatste tijd zoveel heeft geregend zijn de bosjes groener dan ooit. Niet dat ik heel goed groen zie (kleurenblind), maar ik zie wel dat het fellere kleuren zijn dan normaal. En in mijn ogen zie ik nu wel de verschillen waar het anders nogal een grote massa is van dezelfde tinten.

Terwijl Tess nog even lekker voor zich uit zit te staren ben ik bezig met mijn cameraatje en drone. Ik heb de vervelende eigenschap dat als ik iets heel leuk vind om te doen, ik mezelf daar in een beetje kan verliezen en ik het eigenlijk ook allemaal perfect wil hebben. Tijdens het schieten van de shots probeer ik iets te bereiken wat me niet zo goed lukt. Uiteindelijk heb ik toch wat gave beelden, maar vind ik dat ik me ook hierin echt nog meer moet verdiepen. Zo komt naast kiten, koffie en het bespelen van muziekinstrumenten nu ook foto en videografie op het lijstje…. Hmm misschien moet ik niet alles willen, maar het is zo leuk om dingen te leren en kunnen! Tegen de avond dalen wij weer van de stenen af naar beneden terwijl de zon achter de horizon verdwijnt. Even langs huis om de spullen thuis te leggen en dan door naar een gezellig café/restaurant om een hapje te eten. Lekker laagdrempelig aan de bar spelen we een spelletje onder het genot van een stukje saté en een lekkerbekje. Samen sluiten we de dag gezellig af en vetrekken weer naar dromenland. Truste!

27-11-2022

We gebruiken de zondag om lekker uit te slapen en rustig te genieten van ons ontbijtje. De wind is goed vandaag en het lijkt droog te blijven, we bereiden ons dus voor om te gaan kiten. Kite, board, harnas, bar, maar ook lekker drinken en wat te eten gaan allemaal de tas in. Bij aankomst zien we al wat kites in de lucht hangen, dat is een goed teken. We zijn beide nog beginnende kiters en het is nog lastig om goed te varen en in deze omstandigheden de kite te besturen. Tess besluit dus om vandaag niet alleen te kiten, omdat ze het nog niet helemaal vertrouwd. De vorige keer heb ik haar geholpen en nu helpt ze mij met het oplaten van de kite. Ik moet zelf ook weer even oefenen en ga eerst aan de slag zonder board. De wind hier is meer in vlagen waardoor het toch wat lastiger is om goed te sturen. Op een gegeven moment ben ik er wel klaar voor en oefen wat waterstarts. Het gaat best aardig, maar niet zoals ik wil. Ik wil waarschijnlijk weer te snel van alles kunnen en het frustreert een beetje dat het niet gelijk lukt. Naar mate de tijd vordert gaat het beter en beter. Ik kan stukjes varen, maar nog niet tegen de wind in (upwind zoals dat heet). Hierdoor drijf ik een beetje af omdat er hier vaak aflandige wind staat. Gelukkig kan ik nog net staan op de plek waar ik terecht ben gekomen en trek ik mijn safetysysteem los. Hierdoor vangt de kite geen wind meer en kan ik rustig terug lopen naar de kust. Na een uurtje of twee vind ik het wel genoeg en pak ik mijn spullen weer in. Samen met Tess, die lekker gechillt heeft op het strand (en een beetje verbrand is), rijden we weer terug naar huis.

Tessie springt nog even lekker in het zwembad terwijl ik een paar kokosnoten uit de boom trek en soldaat maak. Na het douchen beginnen we aan het eten. Ik merk dat ik steeds naar het raampje kijk waar Billie altijd zat, maar ik zie alleen de donkerte. Met het bordje op schoot op de bank kijken we een aflevering van de Good Doctor. We doen nog even ons eigen ding voordat we het bed instappen. Hartelijk dank voor het fijne weekend, Good night!

28-11-2022

Het weekend zit er alweer op en we maken ons klaar voor een nieuw dagje werken. De dag begint wel een beetje gek. Ik heb allerlei afzeggingen of verplaatsingen. Tess gaat naar een school voor twee kinderen, blijken die er allebei niet te zijn. Uiteindelijk zitten er in mijn rooster allemaal gaten, maar goed we zien het wel. Met frisse tegenzin stappen we in de auto en rijden we langs de verschillende afspraken die wél doorgaan. Eigenlijk gebeurd er vandaag niet zoveel bijzonders, maar één ding valt me wel op. Wij zitten na 8 weken goed in de wedstrijd, we weten wat we doen en hebben het gevoel dat we nu ‘gewoon’ ons werk doen. We helpen waar we kunnen helpen, geven therapie, adviezen en voeren opdrachten uit. Wat voor ons heel logisch en simpel lijkt is voor de meeste ouders een soort eyeopener waarvan ze soms nog nooit gehoord lijken te hebben. Ik vraag me soms af wat andere therapeuten dan gedaan of gezegd hebben dat ze informatie van mij nu voor het eerst horen. Ik weet ook wel dat niet alle therapeuten alles kunnen doen in zo’n korte tijd, maar de adviezen die wij geven lijken ons zo logisch. Of zouden de ouders het gewoon niet opslaan? Dat ze het vergeten zijn? In ieder geval hoor ik vandaag heel vaak bedankt voor je hulp uit de monden van de ouders rollen. Dat doet me goed, ik heb daardoor toch het idee dat we ergens aan kunnen bijdragen en daar ben ik dan weer dankbaar voor!

Na de laatste afspraak en een kleine tussenstop bij Mauchi’s (bijna de kaart uitgespeeld) rij ik weer naar huis. De bedoeling was om te gaan crossfitten, maar ik voel me niet zo fit vandaag dus besluit lekker op de bank te ploffen. We kijken na het eten een documentaire over het bedrijf ChipSoft. Het grootste bedrijf op het gebied van software in de zorgsector, tevens het enige bedrijf dat in Nederland dit type software maakt. Maar in de documentaire komt duidelijk naar voren hoe bizar deze organisatie in elkaar zit en hoe slecht dit systeem eigenlijk is ontwikkeld. Er vallen meerdere doden per jaar in de Nederlandse ziekenhuizen vanwege software problemen. Het punt is dat ChipSoft de markt in handen heeft en dat je er niet onderuit kan als zorginstelling zijnde. De overheid heeft de privatisering in de handen gespeeld en wilt zijn handen er niet aan branden. Bedankt schijterds, hopelijk beseffen jullie je dat er eens wat moet gebeuren. Het zet ons weer aan het denken… Ook wij bij Basalt gebruiken dit programma en het is alles behalve gebruiksvriendelijk. Veel medewerkers geven aan hoe ingewikkeld ze het vinden om er mee te werken. Het roept vragen op en geeft een gevoel van onmacht. Je kan je afvragen waarom we dit soort dingen nog kijken en waarom we het niet negeren. Dat vragen wij ons soms ook af, maar het is moeilijk iets te negeren wat zoveel effect heeft in het dagelijks leven. Althans volgens ons! Nou ja bedankt voor het lezen, morgen weer een nieuwe dag met nieuwe energie!

 

5 Responses to “Masha Danki

  • Andre Holtzapffel
    1 jaar ago

    Aaahh Billy 🙏🙏👍👍
    Weer een mooi stukje Daan dikke knuffel en eentje voor Tessa 😘😘😘😘
    Andre

  • Heel bemoedigend verhaal van ChipSoft. 👍
    Grappig om te lezen dat jullie er inderdaad lekker inzitten en dat het dan als ” normaal” gaat voelen. Dat is het niet hè, vanuit hier gezien. Maar goed, wat is de norm.. Succes nog even de laatste periode! Het lijkt mij ook moeilijk om weer weg te gaan straks nu jullie en vooral de kinderen de vruchten beginnen te plukken van jullie inzet. Het blijft toch een raar systeem zo, 3 maanden op en weer weg. Groetjes, Janneke

  • Arme Billy!

    Leuk om te lezen hoe ingeburgerd jullie zijn. Zo’n ‘nieuw leven’ went dan ook weer best snel hè. Zal best lastig zijn om straks weer weg te gaan, maar gelukkig ligt het mooie Costa Rica in het vooruitzicht!

  • Ahhh…arme Billie.
    Ik heb weer heerlijk bij gelezen. Mooi te lezen, dat door jullie werk met de kinderen, je echt vooruitgang ziet bij de kinderen en ook dat je de ouders kan helpen hoe ze met hun kindje kunnen oefenen.
    Yehhhh….eindelijk kunnen kite surfen en met je drone kunnen spelen 🤗
    Geniet van jullie weekend samen !
    Dikke knuffel 🫂😘

  • Yvonne Huisman
    1 jaar ago

    Lekker bezig hoor,nu nog even het andere blog lezen.

Laat een antwoord achter aan Andre Holtzapffel Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *