We with us

Vanaf deze week is het weer jij en ik, wij. Samen gaan we de volgende fase in. Waar wij uiteraard proberen te delen, verspreiden en inspireren is er ook ruimte voor de ontwikkeling van wij en ons. Met al onze doelen, verlangens, gedachtes en emoties maken wij ons klaar voor een volgend avontuur. Wij met ons…

21-11-2022

Terwijl ik me klaar maak voor weer een nieuwe werkweek, maakt Tess haar familie zich klaar om vanavond weer naar huis te vliegen. De spullen worden ingepakt, ze gaan nog één keer lunchen met z’n vieren (ik heb een lange dag werk namelijk) en chillen nog heel eventjes bij het zwembad. Ze genieten nog even met volle teugen van de dag en van elkaar.

Ik stap rond 10.00 pas in de auto voor mijn eerste kind. Het Chinese jongetje waar ik normaal heen ga blijkt opeens verhuisd te zijn en ik krijg door de miscommunicatie niet goed door waar ik heen moet. Die hebben we dus helaas moeten skippen. Als ik de deur van m’n auto dicht trek zegt ook het volgende kindje af, want moeder moet met de opa van het jongetje naar de dokter. Nou ja dan rijd ik maar eventjes naar Island Grind voor een bakkie. Vervolgens rijden we door naar de middelbare school in het oosten om te werken met pretty legs. Ik krijg van de juf te horen dat de gymles, waar ik normaal gesproken met haar oefen, een half uur verplaatst is voortaan. Oké, het komt er op neer dat ik van de week even mijn rooster moet herstructureren. Na het oefenen met lopen en het nemen van obstakels vertrek ik weer en rijd ik even snel langs het bakkertje om een kippasteitje te halen. Ik heb namelijk geen lunchpakketje mee genomen en ik heb nog een lange middag voor de boeg.

De volgende twee afspraken verlopen normaal. Waar de ene wel meer gaat beginnen met lopen en staan, doet de ander alleen nog niet zoveel. Het is een iets te gezet mannetje die voornamelijk veel in een rolstoel zit en naar de tv of YouTube kijkt. In het MDO van afgelopen vrijdag zijn wel wat actiepunten uitgezet en daar moet wel echt wat mee gaan gebeuren anders doet dit jongetje niet zoveel en gaat hij zich ook niet ontwikkelen. Snel door naar de volgende jongen. We hebben het hier over de jongen met de moeder met het lage IQ dat vooral door oma wordt opgevoed. De deur zit op slot en als ik op de deur klop gebeurd er niks. Ook de tweede en derde keer niet. Ik loop terug naar de auto, maar wordt dan gebeld door oma: Where are you going? vraagt ze. Eh, nou er reageerde niemand. No, no come back… Oh oke toch thuis, apart.

Als ik binnen stap ligt het jongetje al op het kleed. Normaal gesproken doet hij helemaal niks en huilt alleen maar als ik er ben. Maar deze keer is hij rustig. Hij doet nog steeds niks, maar hij huilt niet in ieder geval. Oma bemoeid zich een beetje met de therapie en haalt haar telefoon er bij. Ze laat me filmpjes van het jongetje zien waarin hij zelf staat in zijn box. Ik snap niet zo goed waar dat vandaan komt, want ik dacht echt dat dit jongetje tot niks in staat was. In zit huilde hij extreem erg en had hij een hele slechte hoofdbalans, hij volgde speelgoed niet en in buiklig gebeurde er ook vrij weinig. Nu oma er bij is zie ik opeens beweging en reactie. Hij komt van buiklig in kruiphouding en kan zelf hippen naar het speelgoed toe. Als ik hem begeleid tot stand neemt hij zelf steun op z’n benen en zet stapjes. Hij kan zelf langs de muur lopen zonder hulp. Wat gebeurt hier?? Ik dacht serieus dat dit jongetje volledig afhankelijk was en nu doet hij dit? Heel bizar, want oprecht deed hij helemaal niks in de voorgaande afspraken. Conclusie, voorlopig moet oma er bij blijven om iets voor elkaar te krijgen en kijken of we dat dan een beetje kunnen afbouwen.

Op de terug weg rijd ik nog even langs het Chinese jongetje, want ik weet nu ondertussen waar hij woont. Ik snap alleen nog niet helemaal de familiesituatie, maar goed daar gaat het natuurlijk niet om. Hij doet zijn best. Ik merk wel dat hij wat vermoeider is en minder energie heeft dan in de ochtend. Ik vraag me wel af of dit het beste tijdstip is voor hem. Nog een reden om weer even naar het rooster te kijken.

Bij thuiskomst tref ik de chillende zwembad mensen die ondertussen de huurauto weer hebben ingeleverd en de spullen gepakt. Van de restjes die we nog hadden van de BBQ maken we een klein broodje hamburger voor ze, want waarschijnlijk krijgen ze in het vliegtuig ook weer wat lekkers. Tegen zes uur rijden we met een volle achterbak en achterbank naar het vliegveld en moeten we weer afscheid nemen van een familie. Dat blijft altijd een beetje lastig en gek, maar deze keer is het ook een afscheid van al het bezoek dat we in de afgelopen maand hebben gehad. We pikken niemand meer op van het vliegveld en vertrekken met z’n tweeën weer terug naar ons appartement. Iedereen bedankt, we vonden het oprecht fijn om te kunnen laten zien aan onze families wat we hier doen en hoe dat er uit ziet. We houden van jullie!

Thuis op de bank, kijkend naar de expeditie, voelen we ons toch een beetje apart. Hoewel we, ik gok voornamelijk ik, best wel een beetje uitkeken naar de rust die weerkeert is het ook stil. Het is een beetje wennen na zolang mensen om je heen. We beseffen ons ook dat er weer ene nieuwe fase in gaat, misschien beseffen we ons ook wel dat dit dan alweer de laatste fase is. Ook al duurt die fase nog wel een week of wat is het toch even zoeken hoe hier mee om te gaan. In bed praten we er nog een beetje over met elkaar en vallen uiteindelijk weer in slaap. Fase drie gaat in werking!

22-11-2022

Ondanks de twee ziek meldingen die ik deze ochtend ontvang is de dag redelijk goed gevuld. In de ochtend vroeg vertrek ik naar de Emmaschool, omdat nu de gymzaal nog vrij is voor een deel. Ik oefen met de twee kinderen die ik in behandeling heb op deze school naast de groepjes die worden begeleid door de sociaal pedagogisch medewerker. Ze zit met een grote superslurper op de bank een spelletje voetbal te begeleiden. In principe zou het idee zijn om een soort sociaal achtige lessen er uit te moeten halen, maar ik heb niet het idee dat dat echt gebeurd. Nou ja ik bemoei me maar met mijn eigen oefeningen en sluit dit school bezoek af met een klein spelletje. Daarna weer even door naar het meisje op de opvang.

Ik heb besloten niet meer in het kamertje te gaan, omdat ik in de algemene ruimte wat meer plek heb. Het is echter wel een gekrijs va kinderen en totale chaos. Ik snap niet hoe die begeleiders het doen hier, maar goed. Het meisje met down lijkt me te herkennen en kruipt naar me toe. Ze pakt mijn handen vast en begint daarmee klap bewegingen te maken. Ik zing regelmatig het liedje klap eens in je handjes en dat lijkt ze een soort te herkennen. Ze glimlacht zo grappig als ik mijn handen op haar hoofd leg en maakt de gebaren met mij mee. Verder doet ze vrij weinig en is ze moeilijk uit te dagen om te staan of lopen. Wel lastig want het zou fijn zijn als ze dat iets meer zou gaan doen.

Na mijn serenades rijd ik naar het ziekenhuis waar ik Tess ontmoet. We hebben weer een MDO over de jonge dame van de middelbare praktijkschool. Nu we samen zijn krijgen we helemaal regelmatig de ‘beautiful eyes’ complimenten toegeslingerd, maar nu gaat het even over haar. We willen bespreken dat de hand en beenspalk moeten worden aangepast en wordt er een besluit genomen over de botox injecties. Dit doen ze bij kinderen met spasticiteit om de spieren plat te leggen ten behoeve van de verbetering van de stand van een gewricht. Als alle hamerstukken zijn behandeld keren we weer huiswaarts. We kunnen vanwege de uitvallers even samen lunchen voordat ik weer de middag in ga. Tess is klaar voor vandaag en doet nog wat werk thuis.

Ik vertrek naar de jongen met een ernstig aangedane scoliose. Moeder weet mij te vertellen dat er schot zit in de zaak om hem naar het CDC te krijgen. Er moet alleen echt iets gebeuren met de stoel. Hij kan er niet meer in en moet echt huilen als hij er langere tijd in moet verblijven. Dat werkt natuurlijk niet op zo’n dagbesteding. Een taakje dus voor Tess en Francine om dat op te lossen. Verder moeten er dan ook hele goede overdrachten plaats vinden naar de begeleiders en naar de fysiotherapeut die nog steeds geen contact met ons heeft opgenomen… dat gaat wat worden. Als laatste is het meisje waarvan we de jeeptour hebben gekregen aan de beurt. Ik heb de afgelopen weken met haar een test afgenomen om te kijken waar ze staat in haar ontwikkeling. De uitslagen zijn eigenlijk heel goed en ik stel voor om de therapie te gaan afronden voor nu. Ze hebben nog wel een hulpvraag om te helpen met een soort sportschema te maken zodat ze in de fitness aan de slag kan. Daar gaan we de komende weken nog even aan spenderen, leuke opdracht!

Snel langs huis om de sportspullen te pakken en naar de crossfitbox te vetrekken. Een heerlijke training waarbij ik moet zeggen dat de warmte daar steeds meer gaat wennen. Het enige nadeel is wel het overtollige zweet dat op je handen druppelt. Daar word je huid een beetje week van en dat zorgt voor blaren… Nou ja dat zijn we na 25 jaar turnen opzich wel gewend. Het gaat wel over! Thuis eten we na een lange tijd weer eens heerlijk maaltijdsalade. Veel mensen snappen het niet, maar ik geniet daar echt van en vind het oprecht ook een heerlijke maaltijd. En aangezien we nog maar met z’n tweeën zijn beslissen we lekker zelf! Eet smakkelijk! Maar liefst twee afleveringen expeditie robinson zorgen ervoor dat we ook daarmee weer helemaal bij zijn. Met een goed gevoel komen we weer langzaam in ons eigen ritme. Drumi dushi!

23-11-2022

Woensdag. Geen werk, geen sport, geen mensen en geen idee… Ik heb geen idee waar ik zin in heb vandaag, niet heel veel motivatie voor iets en weinig energie. De afgelopen maand is best intensief geweest en nu er volledige rust is moet ik weer even hervinden wat ik allemaal voor mogelijkheden heb. Nu ik dit schrijf vraag ik me af of mensen die dit lezen wel eens zouden kunnen denken: ‘jeetje, die gast zegt ook vaak dat het allemaal zo moeilijk en hectisch en zwaar is…’. Ik weet ook niet hoe goed ik heb of kan omschrijven wat er allemaal gebeurd omtrent dit project en hoe goed, misschien wel te goed, we het willen doen. Nou ja ik hoop in ieder geval dat jullie er niet ‘moe’ van worden en ons als ‘aanstellers’ bestempelen. Iets met perfectionisme en zelfwaarde denk ik…. het goed genoeg willen doen.

Nou ja, eerst maar even rustig ontbijten en een heerlijk bakkie koffie zetten. Ik heb ondertussen een zakje koffie gehaald bij Island Grind. Ze geven aan dat het een medium roast is, maar ik vind hem vrij donker gebrand. Voor diegene die zich niet persé hebben verdiept in de koffiewereld en donkere bittere koffie bestempelen als een lekkere ‘stevige’ bak hier de volgende les. Net als bij wijn, whisky en andere proeverij drankjes heeft de koffieboon een variëteit aan aroma’s in zich zitten. Deze aroma’s komen vrij bij het zetten van de koffie. Hoe donkerder je een boon brand, hoe meer van die aroma’s je verbrand en het dus ten koste gaat van de smaak. Wat over blijft is de overheersende smaak die we als mens het beste registreren, bitter. Bij een goede boon, die goed is gebrand en goed is gezet zal je meer dan alleen bitter ervaren. In eerste instantie zal je dat registreren als slap, omdat je zuur en zoet zal ervaren en dat past natuurlijk niet in het beeld van Douwe Egberts Rood koffie. Maar na enige tijd en goed proeven zullen de bijzonder volle smaken je om de oren vliegen en ervaar je koffie op een hele andere manier. Ik moet voor deze ‘donkere’ branding dus hard mijn best doen om die aroma’s er uit te krijgen door middel van mijn zet techniek. En met de beperkte spullen hier is dat een uitdaging. Toch denk ik dat ik het juiste recept heb gevonden en geniet ik voorlopig van de heerlijke koffie hier op Aruba!

Verder houd ik me vandaag bezig met blogs schrijven, wat to-do puntjes afwerken en het actielijstje van afgelopen vrijdag in kaart brengen. Tess is inmiddels weer thuis en samen lunchen we wat in het appartement. Het weer is de afgelopen dagen niet heel best, veel regenbuien en het is wat kouder geworden (lees 26 graden). We chillen dus lekker in het appartement en doen allebei ons eigen ding. Tess ligt op de bank haar serietje te kijken en ik zit aan tafel. Opeens zie ik dat koppie omhoog komen en hoor ik: ‘Daan, ik zit echt lekker te chillen!’. Als je op zo’n eiland zit als Aruba en het is continue lekker weer en hebt een soort van vakantie omgeving om je heen, heb je nogal gauw de neiging om te zeggen dat je in je vrije momenten van alles ‘moet’. Maar het is eigenlijk ook wel eens heerlijk om gewoon even helemaal niks te doen en gewoon te doen waar je zin in hebt. Niet dat moeten omdat het lekker weer is of omdat het goed waait of omdat je nu hier bent en er straks geen tijd meer is. We zitten hier lang genoeg om nog van alles te kunnen doen en dat gaat vast ook wel gebeuren, maar als we er geen zin in hebben, hebben we gewoon geen zin. Punt.

De rest van de namiddag en avond genieten we nog lekker van elkaar en hebben we een paar diepgaande gesprekken over onze visie op de wereld. Tess laat een filmpje zien over de plannen voor een Europese bank en de digitale euro. Wij maken ons daar best wel druk om en naast de hele politieke issues die ons aantrekken hebben we ook nog last van dingen als de klimaatcrisis, de oorlogen, technologische ontwikkelingen, machtsmisbruik en noem maar op. We hebben het er vaak over en het doet ons nadenken over wie wij zijn, wat we willen en waarom we dingen doen. Het klinkt nogal vaag, maar met Tess heb ik het gevoel op één lijn te zitten en ervaar ik begrip en respect voor mijn gedachtes en gevoelens. Daardoor voel ik me minder ‘alleen’ aangezien ik vaak het idee heb dat mensen mij niet altijd helemaal begrijpen. Ik denk niet dat mensen altijd door hebben wat er in mijn hoofd allemaal gaande is en ben blij dat ik iemand heb gevonden die daar mee om kan gaan en het soms zelfs tot rust kan brengen. Door er over te praten proberen we dan ook weer in slaap te vallen en de grote, boze wereld uit onze gedachtes te laten. Op naar een idealistisch dromenland!

24-11-2022

Na een ietwat onrustige nacht (toch veel informatie verwerkt) staan we beide weer op tijd naast ons bed voor een nieuwe werkdag. Mijn ochtend begint met het meisje met de Spaans sprekende moeder, die klaarblijkelijk opeens ook Engels kan verstaan. Ik leg het één en ander uit, maar weet niet of ze het helemaal goed begrijpt. Het meisje doet het verder hartstikke goed, maar staat iets met haar voeten naar binnen. Dat is in principe heel normaal voor haar leeftijd en ik heb de indruk dat er geen achterliggende oorzaak bij zit. Toch heeft het meisje op een leeftijd van 6 maanden een spalk gekregen die er voor moet zorgen dat haar voeten naar buiten draaien. Moeder geeft aan dat ze begin december een afspraak heeft voor nieuwe, maar ik ben het daar niet helemaal mee eens. Daar gaan we nog even achter aan.

Ik vervolg mijn weg naar twee scholen en na een korte tussenstop bij een jongetje dat helaas net in slaap is gevallen klop ik weer aan bij Christopher. Doordat ik iets vroeger ben vanwege het slapende jongetje vraag ik me af of er open gedaan gaat worden. Tot mijn verbazing doet nog geen seconde later de zus open en kan ik met Christopher aan de slag. We doen veel loopoefeningen in de vorm van een spelletje. Het lukt me steeds beter om in het Spaans mezelf duidelijk te maken en te begrijpen wat hij zegt. Soms helpt de vertaal app op m’n telefoon wel mee, maar het is leuk om het geleerde op deze manier in praktijk te brengen. Na de therapie loop ik weer naar buiten en begin ik me toch langzaam af te vragen waarom dat zusje altijd thuis is. Ze is in mijn ogen ergens tussen de 14 en 16 en zou toch ook gewoon naar school moeten gaan. Het blijft een vreemde situatie…

Rond het middaguur schuiven Tess en ik samen met Nick aan bij Eduardo’s. We hebben hem al een tijdje niet gezien en niet echt gesproken dus het is wel fijn om even met hem bij te kletsen. Onder het genot van een heerlijk maaltje praten we met z’n drieën over het leven, de huidige situatie bij ons en hem. Ik heb bij Nick ook dat veilige en begripvolle gevoel als we in gesprek raken.

Na de lunch doen we wat boodschappen en  rommelen we weer wat in het appartement. Het regent nog steeds heel veel en de zon is nergens te bekennen. Tegen het vallen van de avond is het vallen van de regen nog niet voorbij en halen we snel de was binnen. Eten koken, dineren, relaxen, tv kijken en bank hangen maken de avond compleet. Ayo alweer en tot morgen!