Life meets death

Elk dal wordt omringd door minimaal twee pieken. We zijn ‘back on track’ en klimmen weer richting de top. Een kijkje in de bijzondere, enigszins heftige cultuur van dit eiland maakt het allemaal weer de moeite waard. We blijven nog even!

Let op, de blog bevat beelden die als schokkend kunnen worden ervaren

22-4-2024

Na de zeven uur slaap van gisteren en een goede nacht staan we op tijd naast het bedje dat zacht uitgedrukt als redding kan worden gezien. We zijn er weer klaar voor en dat moet ook wel want er staat weer een opdracht op ons te wachten vandaag. De reden waarom we naar Palopo moesten rijden is om ons visum te kunnen verlengen. Een tijdje terug is het via de website niet gelukt en daarom moeten we wel naar het immigratiekantoor. Snel een ontbijtje dus en dan op naar nog dertig extra dagen in dit bijzondere, mooie en heftige land.

Bij aankomst mogen we gelijk naar binnen, althans ik moet eerst nog even een lange broek aan trekken. Blijkbaar vinden ze het beter dat ik een lange broek aan trek met gaten dan een mooie korte broek, maar goed ik luister wel. We zijn gelukkig wel gelijk aan de beurt. De gezellige man noteert onze gegevens en maakt alles in orde. We worden gevraagd om de verlenging te betalen bij de supermarkt aan de overkant van de straat. Hij geeft aan dat er volgens de regering geen geld mag zijn in overheidsgebouwen en dat we daarom daar moeten betalen. Ik denk dat het wellicht iets te maken zou kunnen hebben met corruptie of iets dergelijks want het is een vaag verhaal. Na een uurtje staan we weer buiten en is onze aanvraag in werking gezet. Wij gaan op naar de volgende stop, Toraya!

We worden door de Grab-driver afgezet bij onze overnachtingsplek voor de komende drie nachten. Op het moment dat we de homestay binnen lopen is er een druk gezelschap bezig met het slachten van een varken. Eh oke… welkom… de ene snijd de organen in stukjes, de ander is bezig met het los snijden van de poten. De ribben liggen al op de bbq. Het meisje, waar we door welkom worden geheten, lijkt er niet zo om te geven en begeleid ons naar de kamer. Eventjes installeren en bijkomen van deze gezellige binnenkomer.

In de middag lopen we naar het dorpje van Rante Pao en nemen plaats bij een luxe koffietentje. We gebruiken de tijd weer om even lekker te schrijven, puzzeltje te doen en wat foto’s uit te zoeken. Tegen twee uur licht mijn telefoon op met enkel een foto van mijn maatje waar een naam onder geschreven staat. Ik schrik ervan en open snel m’n telefoon. Het bericht dat hij voor de tweede keer vader is geworden had eigenlijk over een paar weekjes moeten komen, maar het is zover! Zo trots op hem en z’n vrouw. Dit knulletje is net als zijn grote zus en zijn ouders een strijder in de dop. Op dit soort momenten is het wel jammer dat je niet wat dichter bij bent, maar ze weten ongetwijfeld wel hoeveel we met ze meeleven en hoe blij we voor hun zijn! Lekker knuffelen zodra we weer terug zijn!

Hier is het ondertussen gaan regenen. Het weer heeft ons genoodzaakt toch wat langer te blijven zitten en hier een beetje te eten. Als we ontdekken dat het niet echt wilt stoppen met regenen nemen we maar een TukTuk-achtig brommertje. Gelukkig zijn er een paar die ook helemaal af kunnen sluiten voor de regen. Snel door het straatje rennen waar de scooter niet kan komen en hop de kamer in. Lekker warm douchen en door naar het bedje, welterusten maar weer!

23-4-2024

Tijdens het ontbijt worden we welkom geheten door Daud, de eigenaar van de homestay en tevens gids in Tana Toraya. We zouden eigenlijk gisteren afspreken, maar helaas kon hij niet naar huis komen. De laatste dagen is er veel regenval geweest en zijn er overstromingen en aardverschuivingen gaande. Gelukkig hebben wij hier niets van meegekregen en is Daud netjes aangekomen in zijn huis. We krijgen van hem te horen dat hij opzich wel tijd heeft voor een tweedaagse tour, maar dat er vandaag (dag 1) een begrafenis gaande is van de familie van zijn vrouw. Het gebied staat bekend om de traditionele wijze van begraven en omgaan met de dood. De tours zijn dus vaak ook gebaseerd rondom begrafenissen en rituelen (Lees eerst hier de extra informatie rondom het begrafenisritueel). Als je wellicht denkt dat is toch apart!? Dan heb je het goed! Maar hier vinden ze het gebruikelijk om zoveel mogelijk mensen uit te nodigen voor een begrafenis ook al zijn het geen bekende van de overledene. Toeristen zijn helemaal welkom, zo kunnen ze hun traditie en rituelen delen en er meer bekendheid aan geven.

Rond 9 uur stappen we met de rest van de familie en een aantal grote pannen met eten (waarschijnlijk de varkens van gisteren) in de auto. We rijden richting het voorouderlijk huizencomplex (klik hier voor meer informatie) van de overleden man. Bij aankomst worden we door Daud naar de plek gewezen waar we kunnen zitten. Er zijn al behoorlijk veel mensen aanwezig, wat suggereert dat de overledene een belangrijk persoon was. Tess en ik hebben niet persé het gevoel dat we hartelijk welkom worden geheten. Er wordt naar ons gekeken, maar verder is iedereen gewoon bezig met zijn eigen zaken, het voelt wel wat gek. De vrouwen zetten de pannen neer in de nabijheid van een geïmproviseerde keuken en bieden ons thee en traditionele koekjes aan. De koekjes zijn gemaakt van gepofte rijst met suiker en nootjes, best lekker zo bij de thee. In het midden van het complex staat een groot vat boven een smeullend vuurtje. Er wordt af en toe ene beetje in gekeken en geroerd. Wij bekijken het allemaal een beetje van een afstandje, maar voelen ons toch wat opgelaten. Rechts van ons zitten verschillende groepen onder de rijsthuisjes te kletsen. We merken op dat verschillende groepen vrouwen vanuit het keukentje in een treintje achter elkaar richting de verschillende groepen lopen. Elke groep vrouwen heeft dezelfde kleedjes over het eten liggen. We komen er achter dat het waarschijnlijk de vrouwen zijn van de mannen onder de huisjes. Ze brengen thee, koffie, koekjes en andere lekkernijen die kant op. Daud legt ondertussen uit dat er ook belangrijke personen aanwezig zijn zoals ministers en leiders van andere dorpen in Toraya. Het is duidelijk te zien in kleding stijl en volgorde van het serveren. Ieder keer zijn zij als eerste aan de beurt en de rest volgt later.

Rondom het complex van de buren is toevalligerwijs ook een begrafenis aan de gang. Zij zijn, geloven wij, bezig met de eerste dag van de drie-daagse begrafenis. Daud geeft aan dat het ‘leuk’ is om daar even te gaan kijken. We lopen dan maar die kant op en bekijken van een afstandje wat er gaande is. Een groepje mannen is een traditioneel lied aan het zingen waarna ze verschillende totems dragen richting de grasheuvel achter ons. Een aantal waterbuffels volgt de stoet de berg op. Niemand lijkt het erg te vinden dat wij hier ook staan te kijken, maar nogmaals lijkt niemand het ook persé te interesseren. Het open en welkome gevoel dat Daud beschreef voelen wij niet persé, maar ja ik zou het sowieso al gek vinden als er vreemde mensen op mijn begrafenis af zouden komen. We lopen weer terug naar ‘ons’ huizencomplex en nemen weer een plekje in. Op het moment dat we even zitten worden op de planken voor ons schalen neer gezet. De grote vat wordt van het vuur gehaald en geopend. Grote stukken vlees, botten en vocht worden er uit geschept en in de bakken verdeeld. Volgens Daud is heel goed te zien wie nu de belangrijke mannen zijn. Het ‘bovenste’ vlees, de grote stukken gaan naar de sjieke tent. Daarna volgt pas de rest. Ook wij worden onderworpen aan een bord vol mysterieuze ingrediënten. We krijgen rijst, een prutje van verschillende soorten varkensvlees (gisteren vers bereid), een ander prutje van een bepaald soort fruit en natuurlijk waterbuffel. Als we eerlijk zijn is de smaak van het waterbuffel vlees het minst lekkere van allemaal, maar toch interessant om eens geproefd te hebben.

Nadat we gelukkig ons bordje al eventjes op hebben, worden er voor onze neus wat extra planken neergelegd. Links vanuit de hoek komen twee mannen aangelopen met een bamboe stok op hun schouders. Aan de stok hangt een dood varken waarvan de huid duidelijk met een brander is verschroeid. Het varken wordt voor onze neus op de houten planken gedeponeerd. Vervolgens komt er een derde man aanlopen met twee varkens in zijn kruiwagen. Alsof je een lading zand in een nieuwe tuin stort worden de varkens ernaast gekletterd. Dit gaat enige tijd zo door tot er een stuk of … karkassen zo hop pal voor onze neus. Er wordt een of ander gebed uitgesproken door één van de oudste van het dorp. Daarna lijkt er een soort van veiling plaats te vinden. Van wat wij begrijpen zijn de varkens als offer gegeven aan de familie van de overledene. Alle ‘cadeaus’ worden door de familie vervolgens weer verdeeld over de aanwezigen. Het is duidelijk dat de meeste varkens naar de ‘belangrijke’ personen gaat rechts in de hoek. De andere varkens worden zo ook verdeeld. Wat er vervolgens gebeurd is zeer bijzonder om mee te maken. Verschillende mannen beginnen de varkens als ware slagers te bewerken. Ze snijden hem volledig in stukken. Mooie stukken wel, het is duidelijk dat ze dit vaker doen. Riblappen, poten, wat orgaanvlees worden netjes uitgebeend. Er komt grof geschut uit de kast om de botten door te krijgen. Als de varkens volledig in stukken op de grond liggen worden ook deze weer verdeeld over de verschillende gasten. Binnen vijftuin minuten loopt het hele complex vol met mannetjes met stukken van varkens die vlak voor onze komst nog in een kooitje hier iets verderop stonden, weird!

Bij de buurtjes is de 2.0 versie aan de gang. De grote grijze waterbuffel die een uur geleden nog met een ring door zijn neus aan een ketting stond, ligt nu met een snee in zijn hals dood te bloeden op de grond. We zien nog net de laatste stuip trekkingen van het beest. De buffel z’n keel wordt doorgesneden als symbool voor de dood (begrafenis), het bloed spuit op de grond. Bij een ceremonie van het vieren van een nieuw huis wordt de buffel met een speer in zijn rug gedood. Het bloed spuit dan omhoog als symbool voor blijdschap en vreugde… Als de buffel niet meer beweegt ontdoen ook hier de mannen met zorgvuldig snijwerk de buffel van zijn huid en organen. Vervolgens komt er met een kapmes ook een einde aan de herkenbare voor van het beest. Op de achtergrond horen we nog meer varkens schreeuwen om hun leven. We merken dat het ons wat minder doet dan we hadden gedacht, maar we zijn zeer blij dat we niet het daadwerkelijk slachten zelf hebben gezien. Voor Jeanne en Tess W had dit in ieder geval helemaal niks geweest… Ook wij hebben het wel gezien nu en vertrekken met Daud richting een bijzonder huizencomplex.

Aangekomen verteld Daud alles wat we moeten weten over de gigantische gebouwen. Je leest er meer over in het artikel hier boven. Aan het eind van de dag vervolgen we onze tocht en dropt Daud ons in het stadje. We regelen daar een busticket richting Makassar en een ferry ticket richting Flores. Beide allebei weer veel te goedkoop, maar het schijnt beter geregeld te zijn dan onze eerder ervaringen. We gaan het zien…

24-4-2024

De tweede dag van onze tocht met de dode brengt ons naar een plaatsje genaamd Leme. Op de weg er naar toe komen we twee keer een huizencomplex tegen waar de voorbereidingen worden getroffen voor een gigantische begrafenis. Ze zijn zo groot dat zelfs onze gids Daud er van onder de indruk is. Tijdelijke gebouwen van twee verdiepingen moeten plaats genereren voor honderden mensen. Twee grote standbeelden van waterbuffels en een grote Tau-tau van de overledenen suggereren dat dit inderdaad een rijke familie is. Als Daud even snel kijkt dan gaat deze begrafenis wel over de 10 miljard rupiah (600.000 euro). En wij maar denken dat ze hier geen geld hebben… natuurlijk weten wij ook wel dat de complete familie bijdraagt aan de begrafenis en dat ze er een lange tijd voor sparen, maar dit is wel echt extreem!

Eenmaal aangekomen in Leme is het helaas begonnen met regenen. We kijken vanuit de overkapping richting de rotswand tegen over ons. Tientallen gaten met deurtjes worden in de gaten gehouden door evenzoveel Tau-tau’s. Het lijkt een beetje op achterdeur van Moria, het dwergenrijk in the Lord of the Rings. Daud legt weer de nodige dingen uit (zie begrafenispagina) en wanneer het iets minder hard regent kunnen we van dichterbij wat foto’s maken. Best wel indrukwekkend zo om andere manieren van omgaan met de dood te ervaren.

Zo is onze volgende stop ook een hele speciale. Wanneer een kindje komt te overlijden dat nog geen tanden heeft ontwikkeld is het gebruikelijk dat het kindje wordt begraven in een boom. Althans is? Was… want de regering heeft het tegenwoordig verboden. Toch wordt deze regelgeving door sommigen nog steeds in de wind geslagen, want traditie en religie is soms sterker dan de wet. In de uitgeholde boom wordt het kindje gewikkeld in doeken ondersteboven (zoals in het geboorte kanaal) geplaatst waarna er vervolgens een door touwen afgedekt doek voor wordt gespannen. De boom groeit uiteindelijk om het kindje heen omhoog. Zo wordt het lichaam opgenomen en dichter naar de hemel gebracht. Op de plaats waar wij aankomen zien we van die Baby Graves en zie je ook op bepaalde plekjes waar de boom al helemaal dicht is gegroeid. Heel gek om dit te zien en ervaren. Een stuk natuur dat het lichaam opneemt als honing in je thee. Terug naar de natuur, terug naar waar het lichaam uit is geboren.

We zijn al een tijdje op pad en rijden daarom richting het restaurant om te lunchen. Onze gids neemt niet de meest makkelijke route van punt a naar punt b, maar dat zorgt wel voor prachtige uitzichten en doorkijkjes. Zo ook het restaurant midden tussen de rijstvelden. Het is zichtbaar een plek waar meer gidsen met hun gevolg komen want we zijn niet de enige ‘bules’ hier. We eten een heerlijk traditioneel 3-gangen menu met soep, zwart en witte rijst, chicken cooked in bamboo en natuurlijk varken. Het smaakt super, hoewel we bij de varken een beetje een dubbel gevoel hebben als we denken aan gisteren…

De laatste en meest speciale stop brengt ons terug naar de oudheid van de Toraja’s. We bezoeken een Natural Cave waar er hier wel meerdere van te vinden zijn. Al deze plekken zijn met respect voor de doden opengesteld voor toeristen. Juist om de doden te eren en de tradities van de Toraja te delen. Wij zijn daar dankbaar voor want we komen op een plek die je je nauwelijks kan voorstellen. Een prachtige uitgesleten grot wordt bewoond door talloze overblijfselen van wat eens Toraja mensen waren. De kisten waar ze oorspronkelijk in zaten zijn vervallen en liggen voor de helft kapot en open op de grond. We worden aangestaard door tientallen schedels en overal liggen stukjes bot. Losse wervels, ribben, bovenbenen, kaken, zelfs tanden zijn nog goed te zien. Op een of andere rare manier is het geenzins luguber, smerig of eng. Ik ervaar het juist als sereen, rustig en vredig.

Zeer onder de indruk vervolgen we onze tocht door het prachtige berglandschap dat wordt afgewisseld met uitgestrekte rijstvelden. Eenmaal thuis aangekomen kleedden we ons om en lopen naar een gezellig restaurantje. Daar genieten we van een heerlijk diner en praten nog even na over wat we vandaag allemaal hebben meegemaakt. Het is heftig, bijzonder, mooi, maar vooral indrukwekkend! Moe van de afgelopen dagen duiken we ons bedje weer in, tot morgen!

25-4-2024

Terwijl de familie op pad gaat voor de vierde dag van de begrafenis rijden wij op onze gehuurde scooter richting Palopo. We moeten 2 uurtjes scooteren om vervolgens binnen 5 minuten weer buiten het immigratie kantoor te staan met onze paspoorten en visa voor nog 30 dagen. Gelukkig is de route de moeite waard en komen we wat mooie uitzichten tegen. Eerlijk gezegd zijn we wel een beetje vol van de afgelopen dagen en hebben niet extreem veel zin om steeds over al te stoppen en weer bezig te zijn. Op de terug weg hebben we wel een klein stopje omdat Tess een paar mooie plantjes ziet. Ze is gek op planten en wilt het liefst van alles een stekje meenemen, soms een beetje te veel, maar het is leuk om te zien hoe gelukkig ze er van wordt. Met haar blije gezicht komt ze met drie blaadjes in haar hand weer naar de scooter gerent en vervolgen we onze tocht. Iets verderop zijn ze vanille stokjes aan het drogen! Ook hier even stoppen, misschien kunnen we er een paar meenemen. Voor 50.000 rupiah (3 euro) worden we door een voorbij komende man geholpen aan 22 vanille stokjes. We hebben het idee dat we ook hier worden afgezet, maar goed we gunnen het de mensen maar.

Terug in Rante Pao chillen we nog even bij een koffiezaakje. Een stel uit Australië is ook aanwezig met een gids. Als wij aan de gids vragen hoe duur vanille hier normaal is geeft hij aan dat je voor zo’n 7 à 8 stokjes 100K (6 euro) betaald. Hmm toch niet afgezet en nog eens vers van de boom ook! We scooteren terug naar onze honestay waar we onze kamer nog mochten gebruiken tot laat in de middag. Super lief want meestal moet je in de ochtend al uitchecken. We pakken onze spullen in en rijden met twee backpacks en twee rugtassen richting de scooter verhuur. M’n pet moet even in de klep, want die past niet meer tussen mijn zadel en het stuur.

Na het inleveren van de scooter eten we bij het pleintje daar tegen over nog een avondmaaltje om vervolgens naar de bus te lopen. Hier gaan de backpacks weer in de reis tas en wachten we op de bus. We vertrekken rond 8 uur, maar dat zal waarschijnlijk wel later worden… Kwart voor 8 stappen we de bus in en installeren we onszelf op onze plek. We hebben een nachtbus die ten eerste een stukje goedkoper is dan we eerder hebben gezien, er mooier en luxer uitziet en dan hebben wij ook nog eens twee van de vier bedden geboekt. Het is een nachtbus met een bed! En om het nog gekker te maken we vertrekken stipt om 8 uur richting Makassar in het zuiden van Sulawesi. Dat is nog eens een meevaller zeg!

26-4-2024

Tien uur later, prima geslapen voor in een bus en op de plaats van bestemming, top! Rustig aan kijken we eventjes welke richting we op moeten en maken gebruik van het mannetje dat zijn auto als taxi heeft omgebouwd. We worden afgezet bij Fort Rotterdam wat dicht in de buurt ligt van het ontbijt tentje dat we willen bezoeken. Bij de ingang twijfelen we een beetje, moeten we hier naar binnen, we zijn er nu eenmaal… Dit keer luisteren we eens naar ons gevoel, we hebben geen zin dus zetten de looppas in naar onze koffie en smoothiebowl.

Na dit verfrissende ontbijt zet we onze looppas door de straten van Makassar voort. Je zal het niet geloven, maar een klein stukje rechtdoor en dan de hoek om, daar is het, daar moeten we zijn. Deze plek willen we gebruiken om weer even bij te schrijven, chillen, proberen mijn Desperamigos-pet terug te krijgen (die ben ik namelijk vergeten in de scooter…sorry jongens) en Tess heeft een afspraak voor een eventuele nieuwe baan. En waar kan dat beter dan….. een gezellig koffietentje! Kijk ik weet dat er een kleine adoratie omtrent koffie in mijn hoofd hangt, maar koffietentjes zijn gewoon iets meer dan dat. Het zijn plekken waar het vaak, ook in Indonesische stijl, gewoon net even wat hipper is. En dat zie je vaak terug in het menu en de inrichting. Dus als wij even lekker ergens willen zitten en relaxen dan is een koffietentje dus een ideale uitkomst. En Tess… die gaat gewoon gezellig met mij mee 😉

Tegen het vallen van de avond lopen we via de haven naar een ander restaurant. De haven is een perfecte plek om de zonsondergang te zien. Zeker met een gigantische en best mooie Moskee op de achtergrond. Mijn drone heeft helaas een beetje kuren met het inloggen en kan daardoor niet zover vliegen, maar ja je kan niet altijd zes gooien. Snel de spullen inpakken voordat het groepje locals, dat al eventjes hun ogen op ons gericht hebben, weer vragen om een fotoshoot.

Door de Grab worden we na het avondeten afgezet in de haven van Makassar. We vertrekken dezelfde avond nog richting het derde en laatste deel van onze reis. Een vloedgolf van locals walst door het complex. Gekke is wel dat wij niet extreem worden aangekeken of aangesproken. Gelukkig kunnen we snel de boot op en komen we er achter dat er maar weinig mensen aan boord zijn. Uiteraard geen toeristen, maar dus ook niet extreem veel locals. We worden wel vergezeld door viezigheid, kleine kakkerlakken, vieze geluiden en te harde telefoons. Na de busreis is dit wel weer een stapje terug, maar we zetten door. Op naar Flores , op naar Labuan Bajo, op naar deel 3!

27-4-2024

We spenderen 19 uur op de ferry. Af en toe geïrriteerd door locals, af en toe vergezeld door locals en af en toe in ons eigen coconnetje. Slapen gaat prima, rondje wandelen van tijd tot tijd, het is namelijk een behoorlijke ferry, en een beetje tijdverdrijf met puzzeltjes, lezen en Netflix. Met een aankomst rond 7 uur zijn we 2 uur eerder dan gepland op onze bestemming. Straks gaan die locals alles nog op tijd doen jo!? We lopen de hoofdstraat in richting ons hostel. Rechts op de straat zien we wat toeristen. Oh links ook, oh daar achter ook en daar, daar, hier, daar… wow dit is echt heel weird. Opeens komt het besef dat wij al bijna twee maanden nauwelijks westerlingen zijn tegen gekomen. Het voelt een beetje alsof we twee maanden op een onbewoond eiland hebben gezeten en nu weer voor het eerst mensen zien. Totaal andere wereld hier en dus zoals gezegd het begin van deel 3 van onze reis.

Niet te vroeg juichen Daan je zit nog steeds in Indonesië, blijkt maar weer als we langs het kantoor lopen van de Komodo Tour die we hebben geboekt. Over twee nachten hebben we gepland om een 4-daagse reis te maken richting Lombok en daarbij allerlei mooie plekjes in en om het Komodo National park te bezichtigen. In het kantoor krijgen we te horen dat we morgenavond al op de boot slapen en we dus morgen daar al heen moeten. Vaag verhaal, maar goed het lukt ons met een beetje tegen zin van het meisje achter de balie om één nacht te annuleren, het lijkt geregeld.

Voor het avondeten kiezen we een lekker Italiaans restaurant. Geen enkele moeite om hier een wat westerse tent te vinden en te genieten van twee heerlijke, Italiaanse pizza’s. Een tiramisu als toetje maakt het feestje helemaal compleet. Om ons heen zitten zo goed als alleen maar toeristen. Wij bespreken over het rare fenomeen dat we ervaren. We beseffen ons dat we wel echt een hele andere reisroute hebben afgelegd dan de meeste andere toeristen. We weten allemaal dat dit zo zijn keer zijdes heeft gehad, maar het heeft ons ook heel veel avontuur en inzichten gegeven. We weten ook allebei dat we wel toe zijn aan verandering, toe aan iets meer comfort, toe aan iets meer gelijkenissen en toe aan herkenning. Met de aankomende planning zou dat goed moeten komen! Embrace de journey!

28-4-2024

Gisterenavond hoorde we dat er problemen zijn met de motor van onze tourboot. Daar gaan we weer hoor… Tussen 10.30 en 12.00 kunnen we bij de baas terecht dus eerst gaan we maar even sporten. Ohnee toch niet, nog niet open… verkeerd gekeken. Pff af en toe word ik een beetje moe van mezelf en mijn chaos hoofd. Maar goed we wijzigen onze plannen weer en eten weer een smoothiebowl als ontbijt. De afgelopen twee maanden zijn we niet geregeld op plekken gekomen waar ze vers fruit aanboden of waar ze denken dat alleen een beetje kool door de Mie Goreng wel genoeg is. Dus hop beetje vitamines chappen. Hopelijk voegen ze er niet elke keer allerlei suikerzooi door… het proeft gelukkig niet zo. En ja placebo is ook een effect dus vol vitamine en energie gaan we om 11.00 naar het kantoor van onze touroperator. We zijn express al later en ik grapte nog dat de baas er vast niet zou zijn. Nou 1,2 oh nee… afspraak vergeten, ik kom er aan klinkt door de telefoon. Een kwartiertje later komt ze binnen en regelt voor ons een andere tour. Wel een beetje balen want de gecancelde tour was iets luxer en zou langs Manta en Whale shark point varen. Deze is een stuk goedkoper, minder luxe en gaat niet naar deze punten. Toch zijn we niet teleurgesteld, we zien wel. Nu is het in ieder geval geregeld en wie weet wat voor moois deze tour ons brengt!

Na de lunch, die voor mij bestaat uit een Europese pasta carbonara, lopen we weer even terug richting het hostel. We hebben onze gecanccelde nacht weer kunnen verlengen, maar moeten daarvoor wel naar een andere kamer. De iets grotere kamer doet mij besluiten om een klein workoutje te doen:

5 HSPU’s

10 pistols

15 burpees

20 minuten om zoveel mogelijk rondjes te halen. Ik kom niet verder dan 7 rondjes en een beetje. Het valt me zwaar en merk toch wel echt wat achteruitgang. Ik ben benieuwd hoe mijn mede crossfitters in Nederland deze workout zouden doen en hoe ver ze zouden komen. Een lekker douche helpt me er weer een beetje bovenop. We eten op een rooftopbar een lekker burger en bao buns. Het is echt gek dat er zoveel keuze is opeens. Waar we voorheen alleen de mie en nasi versies voorbij zagen komen, zien we nu de hele wereld keuken op één bladzijde van de menukaart ontstaan. Dit overheerlijke diner wordt afgetopt bij een zaakje dat zorgvuldig is uitgekozen door Tessie. Hoewel ik de zoetekauw ben van de twee is er één ding dat Tess niet kan weerstaan…. schepijs! Met twee volle bakken ijs stappen we naar buiten. De glimlach van mijn lieve vriendinnetje schrijft boekdelen. Dit is een goed bakkie!