It’s beginning to look a lot like…

De afgelopen week heb ik zo ontzettend veel achter de computer gezeten dat ik gewoon geen zin meer had in het schrijven van een blog. Ondanks de ellende van administratief werk kunnen we nu wel zeggen….  Het begint ergens op te lijken!

24-12-2022

De dag begint lekker sportief. In ongeveer iedere Crossfit Box wordt met kerst de jaarlijkse 12 Days of Christmas WOD gehouden. Een workout geïnspireerd op de songtekst van het liedje. Het komt er simpel op neer dat er per ronde steeds oefeningen worden toegevoegd en zwaarder worden. Kortom een flinke inspanning zo op de zaterdag, maar met een heerlijk voldaan gevoel!

We hebben vandaag het plan om lekker te relaxen op het strand in het zuiden van Aruba en wellicht even te snorkelen, maar op de weg daarnaar toe komen we heel toevallig langs Mauchi’s en nuttigen daar een heerlijke lunch met een wrap en een paar heerlijk verkoelende smoothies. Snel door naar het strand want het begint er een beetje op te lijken dat het weer wel eens zou kunnen omslaan. Wanneer we aankomen vinden we nog net een plekje onder een parasolhuisje voordat de blauwe lucht plaats maakt voor een dreigend donkergrijs wolkendeken. Binnen no time komt ongeveer de hele oceaan naar beneden storten en zijn we zelfs onder ons open parasolhuisje niet meer veilig vanwege de horizontale wind.

Snel lopen we naar het restaurantje waar we lekker onvriendelijk welkom worden geheten. Het enige wat het personeel ons mededeelt is: We are closed, you have to leave! Eh, laat ons gewoon heel even schuilen voor de regen, we gaan zo wel weg en blijven lekker stoicijns zitten. Als het weer een klein beetje opklaart lijkt de donder een beetje te zijn verplaatst naar onze mentale welzijn. We hebben een beetje onenigheid en gaan even niet helemaal lekker met elkaar. Kijk, ik kan hier ook niks over schrijven of over vertellen, maar weet je soms is het gewoon zoals het is. Je bent niet altijd even vrolijk of content met elkaar en dit hoort er ook bij. Tess en ik hebben echter het enorme voordeel dat we er makkelijk en open over kunnen praten (nadat de storm wat is gaan liggen) en dat we uiteindelijk door deze situaties weer dichterbij elkaar komen. Dus ik vertel het lekker toch! Ik ben dankbaar voor ook deze momenten, het leert mij weer nieuwe dingen over Tess en over het leven.

Op de terug weg was ons plan om lekker roti te gaan eten bij een tentje hier in het zuiden. Dat was eigenlijk de eerste reden waarom we hier heen zouden gaan, maar het lijkt er op dat deze al gesloten is als wij aankomen. Wat balen zeg… We besluiten daarom maar door te rijden naar de Surinamer bij ons om de hoek en bestellen daar onze roti. Tussen de locals eten we ons heerlijke bordje leeg, ook deze roti is heerlijk. Zo zie je maar er zijn altijd nieuwe mogelijkheden te vinden ook als je eigenlijke plan niet door kan gaan. Lekker douchen en naar bed is wat ons nog rest deze dag. Good night!

25-12-2022

Tuut, tuut good morning sunshine! En dan heb ik het niet over de zon, want die is nog niet op. We gaan vandaag extra vroeg ons bed uit om de Hooiberg te beklimmen. De op twee na grootste berg van Aruba die prominent in z’n eentje op het midden van het eiland staat te shinen. Boven op de top staan een paar grote zendmasten en de mariniers gebruiken deze berg vaak als trainingslocatie. Er is een grote trap aangelegd naar boven zodat iedereen er eigenlijk makkelijk omhoog kan lopen. Nou ja je moet wel een beetje conditie hebben, maar het is te doen. Wij zijn als eerste boven op de man van de zendmast na en genieten van het nu nog door lampjes verlichte Aruba. Tegen zevenen komt dan eindelijk het zonnetje boven de bergen vandaan gluren. De timelapse die ik maak met mijn cameraatje neemt hem ook goed waar. Behalve he schudden door de wind en een vrouw die recht voor de camera een paar Yoga poses staat uit te voeren is het best een leuk filmpje geworden.

We zetten onze toch door naar de Cave Pool nabij het Arikok National Park. Een natuurlijk zwembadje door het water uitgeslepen in de rotskust. Het waait hard en de zee aan de andere kant beukt tegen de rotsen die de pool beschermen. Door ondergrondse riviertjes merken we wel dat de stroming in de pool erg sterk is. Tess is er al in gegaan, maar ik wil eigenlijk van de rotsen springen. Ik zie dat Tess al bijna weg spoelt, dus besluit maar snel terug te lopen en haar te redden. Het was een gaaf uitje, maar misschien een beetje te heftig voor vandaag. Snel klimmen we weer naar boven en rijden we terug naar huis. Het is tien uur en we hebben er al een flinke trip op zitten, heerlijk!

We chillen de rest van de ochtend en begin van de middag lekker bij ons zwembadje. Tess red nog een kikker uit het water die ons later nog komt bedanken. Er liggen altijd veel kikkers en hagedissen in het zwembad die niet tegen het chloorgehalte kunnen, dus het was een goed idee om deze er weer uit te toveren.

Tegen vieren maken we ons klaar om kerstavond te gaan vieren. We beginnen lekker in de bioscoop om een filmpje te kijken over een vergeten oorlog, 5 jaar na WW2. Devotion is een film over toewijding en acceptatie. Het lijkt er op dat het zoals gewoonlijk bij mij/ons (en daar schaam ik me zeker niet voor) in een traantje eindigt. Het verschil tussen de koude en barre omstandigheden op het scherm en onze VIP stoelen, met voetleuning en QR code om bestellingen te laten bezorgen kan niet groter zijn. Wat hebben we het eigenlijk toch goed he!? Met het bestelde bakje popcorn en een patatje in ons buik nemen we afscheid van deze luxe en vervolgen we onze kerstavond in het Italiaanse restaurant. Onder het genot van een heerlijk bord échte Italiaanse past en een wijntje praten we na over wat we hebben gezien n wat het voor ons betekend. Uiteraard hebben we het nog over veel meer andere en luchtigere onderwerpen en hebben we niet door dat wij als laatste zijn overgebleven in het restaurant. Nou we zullen dan maar betalen dan kan de crew ook lekker naar huis. Met een ideaal, lang dagje achter de rug kruipen we weer lekker onder de airco en vallen vredig in slaap!

26-12-2022

Een heel klein beetje uitslapen op tweede kerstdag hebben we ons zelf gegeven. Maar rond negen uur gaan we toch even lekker sporten. Even al dat eten en snacken van de afgelopen twee dagen er af bewegen.

De rest van de dag chillen we even lekker en doe ik de voorbereidingen voor vanavond. Ik heb een kleine verrassing voor Tess in petto, maar daarvoor moet ik even langs de supermarkt. Het lijkt er op dat Tess niet helemaal door heeft wat we gaan doen. Althans ze weet wel dat we lekker gaan picknicken op het strand, maar daar komt een extraatje bij. Nadat we een lekker plekje hebben gevonden aan de kust gaat de tas open. Stokbroodje, smeersels, zelfgemaakte tonijnsalade en een groen sla komen te voorschijn. Een lekker biertje erbij en ijskoud water in de thermosfles welke Tess aan ons kado heeft gegeven voor kerst maken het compleet.

Hmm compleet!? Nee er is nog iets! Na het heerlijke maaltje en de zonsondergang doe ik nogmaals de tas open. Een paar kaarsjes, een roostertje, een bakje, een flinke pot met vers gesneden fruit en…. een flinke reep chocolade! We zetten de kaarsje in een kuiltje in het zand, roostertje en bakje met chocolade erop en gaan met die banaan.. en ananas en sinaasappel en mango. Wat een heerlijk momentje beleven we samen zo op tweede kerstdag aan de andere kant van de wereld met 28 graden nadat de zon al onder is. Met een iets te vol buikje, maar een perfect gevuld gevoel rijden we samen richting ons bedje. Ondanks dat ik het vieren van kerst wel heb gemist met de familie heeft dit het zeker wel goed gemaakt! Danki en tot morgen!

27-12-2022 en 28-12-2022

Exact één jaar geleden hadden Tess en ik onze eerste date. Nou ja date het was niet persé met het idee van een date, maar we hadden gewoon behoefte om eens gezellig live te kletsen in plaats van via Instagram. Nu een jaar later word ik al een paar maanden naast deze prachtige verschijning wakker en is mijn leven een stuk positiever veranderd dan ik toen had gedacht. Helaas lijkt het erop dat we ten opzichte van vorig jaar deze dagen wat anders invullen. De kerstdagen zitten er op en ons project loopt af. We moeten aan de slag met de administratieve zaken van het overdragen. De aankomende twee dagen zien er dan ook als volgt uit:

Wakker worden en tijdens het ontbijt de computer openklappen
Typen, typen, typen
Even snel lunchen
Typen, typen, tpen
Snel avondeten
Nog een beetje typen tot we echt niet meer kunnen en weer naar bed

Het is echt verschrikkelijk al die overdrachten. Ergens begrijp ik het wel, maar toch ook niet. Ik ben mezelf steeds aan het overtuigen dat het nodig is en het bijdraagt aan de therapie van de kinderen, maar dat zie ik iet altijd. Het doet me weer eens afvragen waarom ik dit zo verschrikkelijk vind. Meestal als ik ergens het nut van in zie vind ik het fijn om te doen, maar dit bleh…

We hebben ergens in deze dagen de TV aan staan met een aflevering van de Beste Zangers. In de aflevering van Stef Bos worden een paar prachtige nummers gezongen, waaronder ‘Later als ik dood ben’ en ‘Is dit nu later’. De tekst van de nummers slaan op het idee waar ik veel tegenaan loop. Wat doe ik nu eigenlijk in dit leven en vind ik het wel leuk? Waarom doe ik wat ik doe en moet ik eigenlijk niet iets anders doen? Iets wat me energie geeft in plaats van kost of wat mij oprecht een blij gevoel geeft? Veel mensen reageren dan: ‘Ja maar Daan, soms moet je gewoon dingen doen die niet zo leuk zijn’ of ‘Dat hoort er nou eenmaal bij’. Waarop ik dan bevestigend knik en denk ja je hebt ook gelijk.

Maar niet de laatste maanden… De laatste maanden denk ik meer en meer wat een onzin. Waarom kan ik niet gewoon doen wat ik leuk vind en wat ik het liefst heel de dag zou doen. Ja, het liefst help ik kinderen (vooral jongeren) in hun ontwikkeling en ja, natuurlijk leer ik ze van alles. Maar ik leer ze uiteindelijk liever wat ze er vervolgens mee kunnen en hoe zij zichzelf in onze maatschappij kunnen profileren. De dingen die ik ze leer zijn daar een middel voor, niet een doel op zichzelf. En precies dat is waar ik in mijn werk als fysiotherapeut tegen aan loop.

Ik moet me begeven in mijn eigen vakgebied. Ik moet doelen SMART opschrijven en moet heel specifiek verwoorden wat ik doe, hoe ik dat doe en wat het einddoel is. Vervolgens moet ik dat ook nog bewijzen door testen af te nemen, omdat ze anders niet geloven dat het zin heeft gehad. Want een simpele glimlach en dankjewel voor wat je me hebt geleerd, is niet voldoende. De woorden ‘hij/zij is er beter in geworden en kan nu dit en dat’ van ouders heeft blijkbaar geen waarde. Dingen als ‘meer bewegingservaring opdoen’ of ‘het bedenken van een plan om een uitdaging aan te gaan’ is geen doel, niet specifiek genoeg. Bullshit wat mij betreft, want wat maakt het nou uit hoe lang je er over doet en dat het uiteindelijk wel of niet lukt. En lekker boeiend als je halverwege besluit toch lekker wat anders te gaan doen, omdat het blijkbaar niet haalbaar was. Het gaat om de route, het gaat om de momenten daar tussen in. Het eindstation is leuk, maar de grootste ontwikkeling zit hem in de reis ernaar toe.

Maar goed, even nuanceren want het lijkt er op dat in onze systemen dit niet mogelijk is. Want wij moeten bewijzen dat dingen werken voordat we ze gaan doen anders kost het teveel geld. Je moet je kunnen verantwoorden voor je therapie want anders duurt het te lang en kost het teveel geld. Alles moet perfect gedocumenteerd worden, want bij vervanging of ziekte moet een therapeut exact jou kopiëren, als ze zelf dingen gaan uitzoeken dan kost het teveel geld. Nou weet je mensen, ik ga het anders doen, want door wat meer vertrouwen in expertise en efficiënter werken of mensen te laten doen wat ze echt leuk vinden kost je geen geld. Het levert op, niet alleen geld, maar ook geluk en blijdschap. Het wordt dus tijd voor een nieuwe stap, een nieuwe route, een nieuwe kant. Het heeft nog even de tijd nodig, maar het lijkt er op dat we deze reis weer mogen omarmen! Houd het in de gaten!

29-12-2022

We gebruiken deze ochtend om de stijfheid en irritatie van het computerwerk van gisteren er weer even lekker uit te sporten. Heerlijk losgaan in de box n even je gedacht op nul. Oei, iets te veel m’n gedachte weg laten vloeien, want ik bezeer een beetje m’n nek met een bepaalde oefening. Hmm nou hopen dat het wegtrekt, want dit voelt niet zo best.

Na het ontbijt kruip ik nog heel even achter de computer, want het lijkt er op dat op organisatorisch gebied alles nu af is. De systemen werken, de handleiding is af en de gegevens zijn up-to-date. Dat voelt wel als een voldoening. We werken graag aan het grote geheel, want dit komt namelijk alle kinderen ten goede. Nieuwe therapeuten hoeven niet meer te zoeken, kleinere kans op fouten en frustratie. En daar wordt toch iedereen vrolijker van?

We vetrekken lekker naar het strand om nog één laatste keer te gaan kiten. De wind kan beter, maar we hebben anders nergens echt de tijd meer. Met de twaalf meter kite lukt het aardig om weer een beetje heen en weer te varen. Het is wel moeilijk aangezien het door de vakantie een stuk drukker is op het water. Iets dat ook Tess merkt. Ze frustreert zich aan alle andere mensen die de plekjes opeisen. We snappen wel dat zij ook willen kiten en oefenen, maar laten we dan allemaal een beetje ons plekje behouden. Nu gaat er een windsurf dwars tussen alle kitesurfers door zonder op of om te kijken. Als ik dan ook nog per ongeluk een verkeerde opmerking maak is ze er helemaal klaar mee en bergen we de spullen weer op. Niet helemaal succesvol, maar goed we gaan in Nederland wel weer lekker aan de slag. Het is oké voor nu!

Thuis maken we weer een lekker maaltje klaar, douchen en vertrekken weer richting bed. Het liggen gaat niet helemaal lekker. Het lijkt er een beetje op dat ik een whiplash achtige klacht heb opgelopen. Ik hoop dat het slapen oké gaat, want we hebben morgen weer een drukke dag voor de boeg. Ayo!

 

6 Responses to “It’s beginning to look a lot like…

  • Leuk om weer wat van je te lezen Daan. Enne je overdenkingen over datgene wat je doet als fysio etc…… loop je 7/2 even langs graag 😉 !

  • Zonder dalen geen pieken.
    Onze piek gaat snel komen ❤🔥

    • Weer heerlijk jullie belevenissen gelezen ☺️
      Zo leuk hoe jullie de kerstdagen hebben doorgebracht!
      Succes nog even 😘🫂

  • Yvonne Huisman
    1 jaar ago

    Mooie overdenkingen Daan, maar dat kunnen we wel aan jou overlaten.
    Hopelijk komt het goed met je nek, want bijna begint jullie reis naar Costa Rica.

    Enne… gelukkig nieuw jaar, maar volgens mij komt dat ook wel goed bij jullie.

    Groetjes.

  • Andre Holtzapffel
    1 jaar ago

    En nu op naar het volgende avontuur 👍👍💪💪❤️❤️❤️❤️ heel veel plezier en lekker genieten dikke knuffel allebei
    😘😘😘😘
    Andre

Laat een antwoord achter aan Patty Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *