First timers

19-8-2019

Na het ontbijt vertrek ik deze ochtend wat later naar school. Joke wordt namelijk opgehaald door de familie van Adit (het jongetje dat zij bijna heel haar verblijf heeft ondersteund) om nog even naar het strand te gaan. Daarna brengen ze haar naar het vliegveld. Een busje volgeladen met vader, moeder, Adit, broer met zijn vrouw en het nichtje van Adit komt aanrijden en parkeert voor onze homestay. De spullen van Joke worden ingeladen en na het afscheid vertrekken ze de straat uit. Ik loop naar school waar ze ondertussen al zijn begonnen met het ochtendprogramma.

Deze ochtend gebeurt er iets bijzonders. Ik ben aan het werk met Putu Dewi als de vader van Agun met zijn zoon op zijn arm komt aanlopen. Omdat ik nog de enige fysiotherapeut ben, naast Yesi en Ketut, is het niet mogelijk om gelijk met Agun aan de slag te gaan. Tot mijn grote verbazing pakt de vader van Agun een matje en kussen en legt Agun voorzichtig op de grond. Dan begint hij met zijn zoon oefeningen te doen! En nog niet eens hele verkeerde oefeningen. Het zijn voornamelijk bewegingen om de mobiliteit te verbeteren en de manier waarop hij het doet zou anders kunnen, maar ik ga hier niet zitten klagen. Die vader heeft dus wel echt opgelet de afgelopen weken en is nu gewoon met zijn zoon aan het werk! Wauw!
Na een tijdje neem ik het weer van hem over en geef mijn complimenten voor zijn werk aan. Echt fijn om te zien dat hij er toch wel echt mee bezig is!

In de middag verzamelen we met alle kinderen boven. We doen vandaag het trainingsschema met 5 kinderen tegelijk. Dat komt omdat het morgen niet mogelijk is om het programma te doen. De andere kinderen hebben dan boven muziekles en de workshopruimte beneden is opeens verdwenen. Blijkbaar krijgt het gebouw geen nieuw dak, maar gaat er een heel nieuw complex gebouwd worden. Na wat navraag begrijp ik dat het nieuwe gebouw twee verdiepingen gaat tellen. Op de begane grond komt een vernieuwde workshopruimte en op de eerste verdieping willen ze een klein café realiseren. In dit café gaan bijvoorbeeld salades worden geserveerd met alle producten uit de tuin. Het mooie is dat er voor de grote (afgestudeerde) jongens een mogelijkheid gecreëerd gaat worden om in dit café te gaan werken! Zo kunnen de toeristen die dagelijks langskomen voor een rondleiding ook een hapje eten en drinken. Hoe kicke is dat!?

Wanneer de kinderen weer naar huis verdwijnen rijd ik naar Ubud voor mijn eerste ervaring met een massage. Na de lastige training van gister zijn er ene paar spieren in mijn rug niet helemaal lekker gaan zitten. Nu weet ik wel dat massage niet het probleem oplost, maar wel een beetje de pijn kan verlichten. Ik besef me dat ik in mijn hele leven volgens mij nog nooit ben gemasseerd. Als fysiotherapeut heb ik wel regelmatig gemasseerd, maar dat voelde voor mij niet als iets raars. Maar het ontvangen van een massage is toch wel een beetje gek vind ik. Kan niet precies vertellen wat ik er van vond, maar het heeft de pijn wel een beetje verlicht. Voor herhaling vatbaar? Hmm dat weet ik nog niet hoor…

Na het eten, waar ik trouwens snel weer vertrek vanwege smakkende Chinezen, trek ik me de rest van de avond terug in mijn kamer. Beetje netflixen, tekenen en touwtje springen. Ook zoek ik nog wat dingetjes uit voor het tripje dat we vrijdag gepland hebben en voor het nieuwe protocol dat bijna af is. Daarna lekker het bedje induiken voor een goede nacht slapen.

20-8-2019

Deze ochtend hebben we een verrassing voor Agun. Er is namelijk geregeld dat er een rolstoel naar de Yayasan is gekomen welke geschikt zou kunnen zijn voor Agun. De rolstoel komt van een kindje dat er nu te groot voor is geworden. Blijkbaar wonen ze op 5 minuten afstand van de Yayasan, maar ik heb dit kind nog nooit gezien. Wat ik er van begrijp is dat de moeder voor het kind zorgt en ze het niet nodig vinden om naar de Yayasan te komen. Wanneer Agun aankomt ga ik eerst even met hem aan het werk. We zijn bezig met wat stabiliteitsoefeningen in handen-knieën stand als ik voel dat mijn knie opeens nat wordt. Oké, blijkbaar heeft Agun vandaag geen luier aangekregen van vader. Lekker dan! Nou ja die dingen gebeuren nou eenmaal. Ff wassen, nieuwe broek aan en klaar om de nieuwe rolstoel te testen.
Ik til Agun op en zet hem in de rolstoel. Bam! Als gegoten! Nou ja zo goed als…. In Nederland zouden we er niet helemaal tevreden over zijn denk ik, maar voor hier is het perfect. Hij wordt ondersteund bij zijn bekken, romp en voeten. Zijn onderrug zou nog wat meer opgevuld kunnen worden en we moeten iets verzinnen om te voorkomen dat zijn hoofd naar voren valt. Maar oh jongens wat ben ik blij hiermee. Dit betekent namelijk dat het mogelijk zou kunnen zijn dat Agun hier in plaats van alleen de ochtend, de hele middag zou kunnen blijven. Hij zou dan net als Putu Dewi in de rolstoel kunnen aanschuiven bij bijvoorbeeld de Yogales en de Muziekklas. Gewoon om gezellig mee te luisteren en te genieten. Het ligt nog wel aan de vader en of er een sponsor gevonden kan worden voor Agun. We zijn in ieder geval weer een stapje dichterbij!

In de middag werk ik nog een klein beetje aan het protocol en besluit daarna om wat foto’s te gaan maken van de kinderen. Ik betrap mijzelf er op dat het toch wel erg leuk is om fotografie te doen en de foto’s op een mooie manier te bewerken. Vooral portretfoto’s van de kinderen in hun natuurlijke omgeving vind ik gaaf! En klein deel van het resultaat vind je op mijn Instagram (@theraveller_).
Met een weer herstelde rug en iets meer nachtrust vertrek ik ’s middags weer naar de sportschool. Deze keer gaat de training weer lekker. Ik denk alleen dat het wel een tegenvaller gaat zijn als ik over 3 weken weer terug in de box ben. Mijn conditie is er zeker niet beter op geworden. Nou ja, touwtje springen gaat wel steeds beter en beter!
Na het avondeten drink ik, met de enige overgebleven vrijwilligster Char (op twee Chinezen na), nog een biertje in Yeh Pulu en vertrek daarna weer lekker richting dromenland. Welterusten!

21-8-2019

Na het ontbijt, waar Char en ik overigens de enigen zijn, vertrekken we weer naar school. De werkdag van vandaag is een hele rustige normale werkdag. In de ochtend gaan we weer aan de slag met Agun en probeer ik ondertussen ook de andere kinderen een beetje aan te sporen en te sturen naar nieuwe uitdagingen en bewegingen. De sfeer tijdens het ochtendprogramma is heel gezellig en leuk. We maken grapjes, lachen veel en plagen elkaar af en toe ene beetje. De kinderen zijn geweldig en ook Yesi en Ketut doen het super goed en leuk! In de middag starten we weer met het trainingsprogramma met 5 kinderen, want morgen gaat het weer niet lukken. Zo zal dat de komende maanden wel gaan totdat het nieuwe gebouw af is. Na wat navraag vinden Yesi en Ketut de nieuwe manier van het programma een goed idee. Dus daar moeten we ook even een nieuwe map voor maken. Pfoe wordt nog druk die laatste twee weken!

Na school bestel ik een lekker biertje bij Yeh Pulu en werk wat aan mijn Indonesisch. Dat blijft toch ook wel echt leuk om te leren. Het is eigenlijk een best wel simpele taal. Werkwoorden hoef je niet te vervoegen, zelfs niet als je ze in de verleden tijd zet. Als je een vraag hebt zeg je gewoon een normale zin met de intonatie van een vraag. En lidwoorden kennen ze hier niet! Het enige lastige is dat ze in Bali net weer even een andere taal hebben en dat je daardoor soms niet precies kan verstaan wat ze hier zeggen.

Tijdens het avondeten ben ik helemaal alleen, blijkbaar is de groep Chinese vrijwilligers nergens te bekennen. En nu ik erover nadenk heb ik ze eigenlijk deze hele week al niet gezien. Best apart om echt helemaal alleen aan tafel te zitten. Ik probeer in mijn beste Indonesisch een gesprek aan te gaan met de moeder van Dela (één van de koks en moeder van een meisje van de Yayasan). Vanmiddag zag ik namelijk dat de oudere jongens bezig waren met het schuren en lakken van houten beeldjes. Blijkbaar maakt de moeder van Dela deze en ik wil er graag een paar hebben. Ze vertelt me dat ik maar een keer mee moet rijden naar haar huis, omdat ze daar een soort winkeltje hebben. Ik begrijp niet alles wat ze zegt en dus belt ze haar oudere dochter op om het te vertalen. We spreken af dat ik na het eten haar een keer volg om te kijken in het winkeltje. Deze avond gaat niet lukken, want ik heb met Char afgesproken om haar te introduceren in de hemel, genaamd Frozen Yogi! Char is al in Ubud dus we ontmoeten elkaar voor de winkel. Ik heb ondertussen al een standaard recept met de lekkerste combinatie van toppings. Dat gaat er weer goed in. We blijven nog even zitten om een beetje naar langslopende mensen te kijken en ze proberen naar binnen te krijgen alvorens we weer naar huis vertrekken.
Ik skype nog even met mijn broers die op kamp zijn om te kijken hoe het er daar aan toe gaat. Ik kan zelfs met Sem even meekijken naar een spelletje dat gespeeld wordt. Leuk om te zien! Het gaat volgens mij hartstikke goed daar! Nog even via internet een kaartje versturen naar ze en dan lekker naar mijn hangmat, die overigens wel wat begint te wennen!

22-8-2019

Deze ochtend startten we na het ochtendritueel weer met de groepsyoga. Dit vind ik altijd erg grappig omdat Wayan Adi (een jongetje dat wij behandelen) altijd op een hele grappige manier de Yogaleraar speelt en zegt wat de anderen moeten doen. Heel leuk om te zien! Iets later komt ook Agun weer aan en ik probeer waar het kan de opdrachten met hem mee te doen. Ook worden we vergezeld door allerlei andere kinderen. Normaal gesproken zou iedereen op het plein aan het sporten moeten zijn, maar er zijn de aankomende weken haast geen vrijwilligers en sommige van deze kinderen hebben echt individuele begeleiding nodig!

Omdat er voorlopig nog wel gewerkt wordt aan de nieuwe workshopruimte kunnen we helaas weer nergens terecht voor het trainingsprogramma. Gelukkig lukt het ook om met 5 kinderen tegelijk aan de slag te gaan en kunnen we dus een dagje overslaan. Het gaat ook nog wel even duren, want alles wordt hier netjes met de hand gebouwd. Zo worden gaten voor de heipalen uitgehakt met een in elkaar geknutseld pikhouweeltje, worden de ijzeren beugels die in het beton gegoten moeten worden, tussen een paar spijkers geklemd en verbogen met de hand. Ook het maken van het cement en het afvoeren van het puin wordt zonder enige machinale handigheidjes bewerkstelligd. Ben benieuwd hoe ze precies die tweede verdieping er op gaan leggen……
Ik ga dus nog even verder met foto’s maken terwijl WeTransfer de bestanden van het protocol naar Ketut verstuurt. De eerste versie is af en wordt uitgeprint. Dan kunnen we nog eens gaan kijken hoe we hier mee kunnen gaan werken en wat er eventueel aangepast moet worden.

Terwijl ik in het kantoor aan het werk ben wordt ik geroepen door Antoinette. Ze is door haar rug gegaan en vraagt of er even een fysiotherapeut naar kan kijken. Yesi en Ketut kijken naar mij….. Eh oké ik kijk wel even! Het is weer voor het eerst sinds lange tijd dat ik een volwassene behandel, maar ben dat gelukkig nog niet verleerd. Antoinette woont vlak naast de school en is een van de hoofdpersonen van de WINS Foundation. De Yayasan is een van de Learning Centers van WINS die kinderen van het reguliere onderwijs na schooltijd extra ondersteunt met Engelse lessen. Na een kleine behandeling loop ik terug naar de school waar we afscheid gaan nemen van Char. Ze is vandaag voor het laatst en met haar vertrekt dus ook de laatste (westerse) vrijwilligster.
Ik geloof niet dat er aankomende week alweer nieuwe komen dus dat wordt even wennen!

Na het sporten race ik terug naar huis voor het avondeten. De laatste keer eten Char en ik samen heerlijke Gado Gado. Vervolgens halen we nog even een toetje bij Yeh Pulu. Pisang goreng en een bakje Bali koffie. Nog een klein biertje om het af te sluiten en neem daarna afscheid van Char. Ze vertrekt morgenochtend, maar dan ben ik al de hort op! Thanks Char het was gezellig!

23-8-2019

Vrijdag 2 augustus: Dicht vanwege een nationale feestdag.
Vrijdag 9 augustus: Plotseling naar Denpasar om mijn visum te verlengen.
Vrijdag 16 augustus: Kars blijft toch een dagje langer.

Vandaag is het vrijdag 23 augustus en vertrekken ik, Yesi en Ketut eindelijk richting het Annika Linden Centre in Denpasar. Ik heb al een tijdje contact met een organisatie genaamd Puspadi Bali welke is gevestigd in dit Centrum. In ditzelfde centrum zijn ook nog een aantal andere organisaties gevestigd waaronder een yayasan dat fysiotherapie aanbied aan onder andere kinderen met een beperking. Het Annika Linden Centre is geopend in 2013 en is sindsdien een non-profit organisatie die probeert mensen met beperkingen te ondersteunen in het dagelijks leven.

Puspadi is ook een non-profit organisatie die voorziet in rolstoelen, orthese en protheses. Ook bieden ze ondersteuning en educatie aan om mensen de mogelijkheid te bieden zich te kunnen profileren in de maatschappij. Zo hopen ze dat ook mensen met een beperking aan de slag kunnen in het reguliere werkveld. Het mooie is dat 70% van de medewerkers van Puspadi zelf eigenaar is van een prothese of orthese en dus expert zijn en begrijpen wat cliënten nodig hebben.

Eenmaal aangemeld praten we met Agus, de contactpersoon waar ik mee gemaild heb. Hij legt uit hoe het in zijn werk gaat en we krijgen een rondleiding door het gebouw. Wauw, we kijken onze ogen uit. Dit is wel even andere koek dan de Yayasan. Ik neem het woord en lanceer een heel vragenvuur richting Agus. Dan kom ik er achter dat het toch nog steeds wel in de kinderschoenen staat en dat ze nog lang niet op het niveau zijn van de westerse wereld. Ze hebben bijvoorbeeld maar 1 soort spalk die ze maken en er is nog geen mogelijkheid voor spalk met een vetersluiting. Aangepaste schoenen maken ze niet en ze ontwikkelen nu een spalk met een scharnier die wij in Nederland al lang hebben. Agus vertelt verder dat ze nu proberen om de overheid aan te sporen om dit initiatief te ondersteunen. Het is lastig, maar gelukkig krijgt de overheid er steeds meer begrip voor. Het is in ieder geval al prachtig dat ze zo aan het ontwikkelen zijn!
Na de rondleiding nemen we weer plaats aan tafel en begint er een gesprek in het Indonesisch tussen de bazen van Puspadi en Yesi en Ketut. Ik begrijp er niet alles van, maar kan soms de context een beetje snappen. Ik laat het verder zo want uiteindelijk zijn zij degene die een overeenkomst moeten sluiten. Na het gesprek begrijp ik dat er zeker mogelijkheden zijn die besproken kunnen gaan worden namens beide partijen. Wat vet! Ik denk echt dat Puspadi een grote bijdrage kan leveren als het gaat om de ondersteuning in materialen. Er zijn namelijk genoeg kinderen die baat zouden hebben bij een goede rolstoel of goede spalken. Dit zou hen in het dagelijks leven een behoorlijk stuk onafhankelijker kunnen maken! Voor dat ik vertrek wil ik dit wel in kannen kruiken hebben, dus binnenkort even een gesprek aangaan met Nyoman en Ketut (eigenaar) om te kijken wat de mogelijkheden kunnen zijn! Oh man, dit is echt gaaf!

Voordat we vertrekken zeggen we nog even Wayan Adi gedag. Hij heeft hier regelmatig fysiotherapeutische behandeling en heeft ook zijn spalken gekregen van Puspadi. Naar mijn mening zijn deze trouwens te klein, maar ik geloof niet dat deze fysiotherapeuten dat erg goed checken….maar ik kan het mis hebben! Als we naar de uitgang lopen zie ik gelukkig blije gezichten bij Yesi en Ketut. Het was voor hen ook de eerste keer dat ze hier waren geweest en vonden het bijzonder om te zien. Ik vind het vooral bijzonder dat zij hier nog nooit zijn wezen kijken en hebben gekeken naar een samenwerkingsverband, maar daar zijn ze misschien wat te bescheiden voor. Ik vind het in ieder geval toppers en hoop dat ze dit project oppakken!

Ik vertrek verder richting Uluwatu. Dit is een plaatsje helemaal onderin Bali. Het is voor het eerst deze reis dat ik een weekend alleen ga spenderen en ik heb wisselende gevoelens over hoe mij dat gaat bevallen. In ieder geval is dit al stap 1 want vroeger zou ik gewoon lekker op mijn vertrouwde plekje blijven zitten en wachten tot de week weer begint.
Eenmaal aangekomen check ik in bij Kubu Container. Een hostel dat bestaat uit omgebouwde scheepscontainers. Een erg gezellig plekje met aan de buitenzijde achter de container de wc en douche, leuk bedacht zeg! Na het inchecken loop ik naar Padang-padang beach. Het is een behoorlijk eindje met de trap naar beneden aangezien deze hele kust uit kliffen bestaat. Weer heel anders dan de kustplaatsen Canggu en Seminyak. Beneden aangekomen is het behoorlijk vol met toeristen. Het strandje is niet heel groot en is erg populair bij de gevorderde surfer. Dat is te zien want de golven zijn gigantisch! Ik loop wat verder langs de rotsen en geniet van de prachtige omgeving. De manier waarop het water tegen de rotsen slaat en de stenen kust uitholt geeft prachtige plaatjes. Zeker als daar ook nog een zonsondergang bij komt kijken. Met nog een lekker biertje op het strand app ik met een paar van mijn maatjes hoe het met ze gaat. Toch best fijn dat dat tegenwoordig allemaal zo makkelijk gaat.

Bij het restaurantje waar ik plaats neem bestel ik een heerlijke visburger, pisang goreng als dessert en als afsluiting nog een bakje cappuccino. Om me heen zitten overal vriendengroepen en stelletjes. Ik vind het niet makkelijk om mensen zomaar aan te spreken en dus blijf ik met mijn maatjes appen. Misschien toch op zoek naar een soort veiligheid? Na dit restaurant wil ik terug lopen naar mijn kamer als ik ergens live muziek vandaan hoor komen. Even kijken hoor! Ja, een klein live bandje treedt op vlak bij mijn kamer. Nou nog even één biertje dan en ik geniet van de heerlijke muziek. Ik ben muziek wel steeds meer gaan waarderen en realiseer me dat ik daar thuis eigenlijk te weinig tijd voor neem. Het luisteren naar muziek, maar ook zeker het spelen van muziek is er de laatste tijd niet echt van gekomen. Dat gaat wel veranderen als ik weer terug ben.
Ook hier voel ik me niet geroepen om me zomaar tussen een paar vrienden of vriendinnen te mengen en besluit om weer naar mijn kamer te gaan. Ik skype nog even met Bart en GJ, kijk nog een afleveringetje van The Big Bang en maak een beginnetje van mijn blog. De rest maak ik morgen wel af, maar zal verder de zaterdag besparen voor mijn volgende lap tekst! Bedankt dat je weer tot het einde bent gekomen, hoop niet dat je het al zat bent! Maar ja als dat zo was zou je dit niet lezen, dus zal wel goed zijn! Welterusten maar weer!

4 Responses to “First timers

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *