Time together

Terwijl ik dit schrijf (bijna een week later, het is er gewoon nog niet van gekomen) moet ik eigenlijk nog twee intakegesprekken met twee moeders uitwerken, therapiemateriaal uitzoeken (wat hebben we nou precies allemaal?), ouders contacten, mijn agenda weer opnieuw aanpassen, want de geplande therapieën kwamen niet uit voor scholen/ouders, overdrachten inlezen, etc, etc..
En terwijl jij dit leest, ga je ervanuit dat je de volgende blog van Daan aan het lezen bent, maar niets is minder waar. Je leest nu een verhaal van Tessa, bon tardi!

Er lezen best wat mensen met Daan mee heb ik gemerkt. Mensen vanuit mijn kring, maar vooral vanuit zijn kring, waaronder ook mensen die ik nog niet ontmoet heb. Laat ik mij dus netjes voorstellen: ik ben Tessa (vriendinnetje van 😉) en ik ervaar de afgelopen weken ook net zo rommelig, intens, bijzonder en frustrerend als Daan. Misschien soms nog wel net iets meer dan hij, want waar hij onwijs goed is in het logisch plannen van alle kinderen en zorgen dat ze op de route liggen die we rijden, zie ik door de bomen het bos niet meer en heb ik geen idee waar ik moet beginnen met plannen. Gelukkig sleept deze jongen (zoals hij altijd zo goed kan) mij hier doorheen. Ellen (planner van De Witte Vogel), ik weet niet of jij dit ook leest, maar ik snap nu nóg meer jouw frustratie en hoe fijn het is dat jij er bent!

Tot twee weken geleden werkte ik als ergotherapeut bij Tyltylcentrum De Witte Vogel. Mijn vertrek naar dit avontuur verliep iets anders dan dat van Daan. Waar hij “Dag, tot over 4 maanden!” zei, werd ik overspoeld met de liefste persoonlijke ‘afscheids’kaarten van een heeeleboel collega’s, kreeg ik onwijs lieve ‘afscheids’cadeaus van ingezameld geld, werd ik in het zonnetje gezet met een heerlijke lunch door mijn ergo collega’s en sloot ik met hen de dag ook nog af met gezellig uit eten gaan. Een aantal maanden geleden stond ik namelijk voor een keuze: ik ga nu dit avontuur aan en dien mijn ontslag in, of ik wacht tot volgend schooljaar met de hoop dat ik dan drie maanden weg zou kunnen. Nou ja, ik zit nu op Aruba met de liefde van mijn leven, dus ik denk dat wel duidelijk is welke keuze ik gemaakt heb: avontuur, nieuwe ervaringen en leven!

6-10-2022

Vandaag had ik een redelijk vol geplande dag en ik wist dat dit een dag met weer veel nieuwe indrukken, mensen en informatie zou worden. Ik had er vandaag zin in, kom maar op!

Iets na 8.00 uur doe ik de voordeur open. De warme, vochtige lucht van buiten neemt de plaats van de verkoelende, ietwat droge lucht van het appartement in. Je kan voelen dat het vandaag een nóg warmere dag gaat worden. Om één of andere reden blijf ik het gevoel van luxe ervaren als ik dit appartement uit stap en onze twee huurauto’s zo voor de deur zie staan. Zeker als ik het vergelijk met hoe sommige kids hier met hun familie wonen.

Mijn eerste afspraak vandaag is er last minute bijgekomen, omdat ik het belangrijk vond om hierbij te zijn. Samen met een tienermeisje, dat sinds dit schooljaar naar de middelbare school gaat, haar jongere zusje en haar moeder spreek ik af bij de orthopedisch instrumentmaker. We hebben een afspraak om de aangemeten duimabductiespalk te passen en te evalueren. Ik stel mij aan de meneer voor en merk direct dat hij een Nederlander is. Na afgelopen dagen de taalbarrière te hebben ervaren, voel ik een opluchting in mijn lichaam. Dit gaat helpen met overleggen over wat dit meisje nodig heeft. Hij geeft direct aan dat ik als eerst naar de spalk mag kijken, want “dit is jouw expertise”. No pressure! Het meisje is bekend met een erbse parese en kan haar linkerarm en -hand daardoor beperkt gebruiken. De spalk zou ervoor moeten zorgen dat haar duim wat meer uit haar handpalm gehaald wordt (en blijft), waardoor ze hiermee makkelijker voorwerpen kan pakken. Het is de tweede spalk die door de instrumentmaker gemaakt is voor dit meisje, want de eerste voldeed naar hun zeggen niet. Wat mij direct opvalt is dat er ander materiaal wordt gebruikt voor de spalk dan ik gewend ben. Het is wat harder, ruwer en ik kan mij voorstellen dat dit materiaal enorm gaat zweten als je het even draagt. De meneer vraagt om mijn mening. Al zoekende naar de juiste en tegelijkertijd beleefde woorden probeer ik te vertellen dat deze spalk geen enkele functie heeft voor de duim van dit meisje. De spalk is te dun en bij de duim te laag uitgesneden, waardoor het niet de steun biedt die zij nodig heeft. Gelukkig ontvangt de meneer mijn feedback met open armen. Direct pakt hij een mal en samen tekenen we af hoe de spalk eruit moet zien en hoe dik deze moet zijn. Het voelt fijn om de (minimale) ervaring die ik hiermee heb op deze manier te kunnen gebruiken.

Na de afspraak vraagt de moeder voorzichtig aan mij of ik de drie dames thuis kan brengen, zij hebben namelijk geen vervoer geregeld voor de terugweg. Mijn agenda geeft aan dat ik nog wel tijd heb hiervoor, dus geen enkel probleem. Eenmaal bij de voordeur vraagt moeder of ik kip van de bbq lust. Degenen die mij kennen, weten dat ik dol(!) ben op kip, dus ook op deze vraag antwoord ik “ja”. Enkele minuten later komt moeder terug naar buiten met een bakje met kip erin. Ik voel mij ongemakkelijk, want de vorige keer gaf moeder bij mij aan dat het moeilijk rondkomen is in deze tijd met twee dochters en nu geeft ze mij eten, wat ik prima zelf kan betalen. Moeder staat erop dat ik het aanneem, dus ik bedank haar meerdere malen en besluit thuis intens van de kip te gaan genieten als ik het opeet.

Met de auto, waar nog de heerlijke geur van de kip in hangt, rijd ik naar het volgende kind. Dit is een nieuw kind dat gezien wordt door de Micky’s Foundation en ik weet nog niks, anders dan zijn naam, van hem af. Ik word warm ontvangen door een Nederlandssprekende moeder en een Spaanssprekende oma. Binnen ontmoet ik een klein jongetje, dat achteraf 4 jaar blijkt te zijn. Althans, ik ontmoet hem, hij ontmoet mij nog niet.. Tijdens het intakegesprek met moeder en oma komt naar voren dat het jongetje enkele maanden geleden gediagnosticeerd is met Autisme. Dit verklaart in mijn hoofd het feit dat hij mij niet ontmoette. Het is een fijn gesprek met de dames. Waar ik de ervaring en dus verwachting heb dat als ouders geconfronteerd worden met een diagnose, dit heel moeilijk vinden en dit eigenlijk willen ‘genezen’ middels therapie, was dit compleet het tegenovergestelde. Het gezin is al zo onwijs goed op weg met de eerste stappen voor hun kindje; structuur aanbieden en visueel ondersteunen middels picto’s, hem de mogelijkheid bieden om middels picto’s aan te geven wat hij wil (praten doet hij niet) en hem hierin stimuleren. Aan alles merk ik dat dit gezin het beste voor hem wil en hem wil stimuleren zich te ontwikkelen zoals hij zich kán ontwikkelen. De dames hebben duidelijke hulpvragen op het gebied van sensorische informatieverwerking. Het jongetje heeft last van plotselinge harde geluiden en vindt het moeilijk om te dealen als de dag plots anders loopt dan hij verwacht. Ik heb de dames tips kunnen geven waar ze de komende dagen mee aan de slag kunnen gaan met hem en ik spreek af dat ik één keer in de week langskom voor therapie. Ik heb het gevoel dat ik écht wat voor dit gezin kan betekenen en nu al heb betekend met deze paar tips. Zo waardevol is dat! Ik word wel 10x heel hartelijk bedankt en zet mijn reis voort naar een jongetje om het uit- en aankleden te oefenen. Daarna ontmoet ik Daan bij een school van een meisje dat wij allebei in behandeling hebben.

6-10-2022 Zelfde ochtend, ander perspectief:

Het eerste kindje van vandaag woont gelukkig in de buurt dus ik kan een beetje uitslapen. Na het ontbijt rijd ik richting zijn huis en ontmoet ik Monique. We hebben afgesproken vandaag hem samen te zien aangezien we per ongeluk een dubbele planning hadden gemaakt. Ik wist niet dat Monique dit jongetje ook zag voor therapie en al helemaal niet dat ik dit precies op de zelfde dag heb gepland. Dat doet mij wel afvragen waarom wij als Micky’s Foundation dezelfde kinderen zien als dat de lokale therapeut ook al ziet. De wat ingewikkeldere casussen snap ik nog wel, maar voor dit jongetje is het prima om alleen met Monique te oefenen. Voor nu houd ik hem wel in mijn rooster aangezien Monique over twee weken naar Nederland vertrekt, maar ik denk echt dat er hier een beetje langs elkaar heen gewerkt wordt. Dat moet wel veranderen als ze terug komt! Nadat we samen hebben geoefend met de stapstenen vertrekken we naar een ander kindje van Monique. Ze wil dat ik haar blijf monitoren als zij weg gaat. Het gaat om een klein meisje dat net is begonnen met staan en stapjes zetten. We rijden door een buurt met mooie afgewerkte huizen en stoppen bij een huis waar je best zou willen wonen als je de rest van sommige huizen ziet hier in Aruba. We lopen niet richting de voordeur, maar om het huis heen. Achterin de tuin zie ik een oude vervallen trailer met een klein bijgebouwtje eraan gemaakt. Moeder doet open en laat ons binnen. Ze praten alleen Spaans en Monique legt uit dat ze weg gaat. Moeder had dat al door en ik heb de indruk dat ze ondertussen ook vriendinnen zijn geworden. Monique geeft aan dat ik langs kom om poolshoogte te nemen en als er vragen zijn dat ze die aan mij kan stellen. Dat wordt leuk in het Spaans!

Monique gaat verder met haar kindjes en ik vertrek naar een bedrijf genaamd Martijn Trading B.V. Een importbedrijf dat zowel food als non-food importeert. Ook importeren ze medische middelen waaronder ook rolstoelen. Er is vandaag een passing van een nieuwe rolstoel die na zes maanden eindelijk geleverd is voor een meisje dat wij in behandeling hebben. Normaal gesproken zou het fijn zijn als Tessa hier bij is, maar die kan helaas niet dus rij ik die kant op. Ik ontmoet daar Francis (een lokale ergotherapeute) die al bezig is met de aanpassingen. De stoel is verre van ideaal, maar van alles wat ik heb gezien is dit toch wel de beste. Een beetje aan de brede kant waardoor het moeilijk is voor het meisje om zelf te rijden. Desondanks doet ze dat toch heel goed. Kan je nagaan hoe het zou zijn met een echt passende rolstoel…

Na deze nogal interessante afspraak rij ik snel door naar EduCampus. Een school van een meisje dat Tessa en ik onder behandeling hebben voor verschillende hulpvragen. Maar Daan, het was toch vakantie…? Dat klopt! Dit meisje heeft nadrukkelijk aangegeven dat ze niet wil dat wij op school komen als ze met haar klasgenoten is. Ze wil niet anders gevonden worden. Gelukkig wilde de juf in de vakantie langskomen om het één en ander met ons te bespreken en samen met moeder te kijken of er aanpassingen mogelijk zijn in het gebouw.

We lunchen nog even met elkaar voordat Tess weer door moet naar de volgende. Ik doe nog even wat boodschappen en kom op mijn weg terug langs een blauwe zeecontainer waar met grote letters ‘ISLAND GRIND’ Coffee Roasters of Aruba op staat geschreven. Dat moet ik even zien en proeven. Zou het echt zo zijn dat ze hier specialty coffee hebben? Het blijkt een soort drive thru te zijn. Ik zie op het bord dat ze onder andere filterkoffie hebben, maar dus ook hun eigen koffiebonen met eigen roast. Wauw dit is wel een zaakje dat begrijpt wat ze doen. Voor deze keer bestel ik een cappuccino en man, man wat een smaak!!! Hier word je toch super vrolijk van. Ik kan je nu alvast vertellen dat dit een vast item gaat worden in mijn blogs, sorry alvast haha.

Nadat Tess weer is thuis gekomen en wat administratieve handelingen vertrekken we samen naar de Crossfit Box hier vijf minuten vandaan. We gaan eens even kijken of het wat is. Aangekomen bij de Amerikaanse boulevard (allemaal fancy restaurants en hotelketens) zien we achterop het parkeerterrein twee zeecontainers met daartussen wat crossfitrekken. Ze lijken overal wel zeecontainers voor te gebruiken. Echt gaaf want ik denk er al lang over na om ooit eens een zeecontainer woning te bouwen. Na de introductie en een warming up gaan we aan de slag met de workout. Het zweet gutst in het rond, een tropische regenbui is er niets bij. Toch raak je er op een gegeven moment wel aan gewend en kunnen we volle bak doorknallen. Moe maar voldaan en onder de muggenbulten rijden we weer huiswaarts. De box zit naast een watertje en met de buien is het benauwde, vochtige weer een paradijs voor die irritante prikkertjes. Maar ja goed, zij moeten ook overleven dus ik snap ze wel. Toch volgende keer maar even muggenspray meenemen.

7-10-2022

Vrijdag is onze samenwerkdag. We gaan vandaag weer naar Ambient Feliz, de wooninstelling in het zuiden van Aruba. De kinderen van het CDC, de dagbesteding, zijn er niet in verband met de vakantie. We worden opgevangen door één van de begeleidsters. Ze blijkt een invalster te zijn vanwege ziekteverzuim van andere collega’s. Ondanks dat ze de kinderen niet zo goed kent kan ze ons zoveel en duidelijk vertellen over de twee kids die wel aanwezig zijn vandaag. Ze is enthousiast, oprecht en doet zo hard haar best om alle informatie te geven. Jammer dat we haar niet vaker gaan treffen aangezien ze alleen in vakantie invalt. Zelf studeert ze als verpleegkundige en moet doordeweeks gewoon naar school.

De twee kinderen die we samen zien liggen allebei op bed. De tillift is helaas leeg en daarom kunnen de kinderen niet uit bed gehaald worden. Wij stellen voor om even een tilletje te geven, maar dit doen ze absoluut niet. Ze moeten denken aan hun rug geeft de invalster aan. Oke, fair enough, maar ja liggen ze dan de hele dag in bed? We gaan toch maar wat aan de slag. Bij de eerste jongen probeer ik de spalken aan te doen om te bekijken of deze goed zijn. De jongen kan vrij goed communiceren, maar praat helaas alleen Spaans. Hij probeert Tessa duidelijk te maken welk liedje hij op de televisie (YouTube) wil horen. Ook lijkt hij grapjes te maken en mee te zingen, maar wij snappen het niet. Wat irritant die taalbarrière.

Terwijl Tess nog even met hem bezig blijft loop ik naar de kamer ernaast en tref een vrolijke meid aan die ook naar de TV ligt te kijken. Ze lacht aan één stuk door en de begeleider geeft aan dat ze altijd heel vrolijk is. Ik vind het bijzonder gezien de mogelijkheden die ze fysiek laat zien. Ze ligt op haar rug met haar benen opgetrokken naar de rechterzijde. Haar rug heeft een scoliose dat lijkt op een haarspeldbocht. Deze variatie heb ik nooit gezien en er poppen allemaal vragen in me op. Waarom is dit zo ernstig geworden, hoe kunnen we hier nog iets aan doen, welke mogelijkheden heeft dit meisje? We maken samen een plannetje voor beide kinderen en verlaten na anderhalf uur de woningen weer om door te gaan naar de volgende. Ook hier bekijken we de spalken en vragen we hoe het staat met de rolstoel. Voor hem gaan we ook eerst maar eens werken aan houdingswisselingen en goede gesteunde houdingen in de stoel en in bed. De drie kinderen die we nu hebben gezien zouden zoveel baat hebben bij bijvoorbeeld oogbesturing. Ze lijken veel meer te kunnen dan hun motorische mogelijkheden hun biedt. Maar helaas zijn we bang dat ze dat niet echt kennen hier…

Na weer een volle week met veel informatie vertrek ik na het eten nog even naar Nick om een biertje te doen met de vrienden van zijn appartementencomplex en Simay (de vriendin). Tess blijft lekker thuis en wanneer ik terug kom tref ik haar al aan in bed met haar laptopje. Ik kruip er gezellig bij een samen vallen we weer heerlijk in slaap (lees: met een blazende airco en niet ideaal bed, maar ja zo moe dat het niet zo moeilijk is).