Alone time

De eerste volle week met therapieën is aangebroken. Het volgende stuk tekst zal in een notendop omschrijven wat er allemaal is gebeurd. Het is teveel om op te noemen en ik wil jullie niet blogmoe maken. Anders schrijf ik dadelijk de volgende blogs voor niks ;). Tess en ik zijn de afgelopen dagen dus alleen op pad geweest, hierbij mijn perspectief op de week.

3-10-2022
De eerste individuele roosters zijn gemaakt, de eerste dag alleen, de eerste keer de eigen verantwoordelijkheid. Het is best spannend, maar tegelijk ook wel echt even lekker. Sorry schat, je weet hoe ik ben en dat ik er soms van hou om even helemaal alleen te zijn.

Vandaag staan er verschillende huisbezoekjes op de planning. We hebben het rooster, dat Liv voor ons had gemaakt, helemaal om moeten gooien aangezien het deze week herfstvakantie blijkt te zijn. Sommige van deze kinderen zouden we eigenlijk op school moeten zien, maar we maken van de gelegenheid gebruik om te proberen aan huis te komen. We zijn erachter gekomen dat soms therapeuten alleen maar app contact hebben met ouders en ze verder nooit zien of spreken. Best raar eigenlijk als je bedenkt dat jouw kind met steeds vreemde therapeuten oefenen en werken aan belangrijke mijlpalen. Maar goed, zal wel aan ons liggen.

Deze eerste dag gebruik ik om de ouders te ontmoeten en vragen te stellen over wat de hulpvraag is. Het eerste gesprek dat ik heb is met een moeder die alleen Chinees en Papiaments spreekt een echte vertaler van die twee talen kunnen we niet vinden dus dat is erg lastig praten. Bij het tweede kind waar ik heen ga blijkt de moeder niet thuis te zijn en zijn alleen oma, vader en haar twee zusjes. Oma zegt geen hoi of dag en vader ligt ergens in een hoekje op de grond op een matras te slapen. De zusjes praten vrij goed Engels, maar zeggen nagenoeg alleen maar wat lelijk dingen over hun oudere zus. We hoorden al dat ze haar een beetje plagen, maar als ik dit zo hoor lijkt het eerder pesten. Hier moeten we nog wel wat mee… Het laatste jongetje van de ochtend is een schatje, maar moeder zit veel op haar telefoon en een echt gesprek zit er nog niet in. Eerst even wennen denk ik?

In de middag heb ik nog één afspraak met een meisje dat super goed Engels spreekt en een moeder die vloeiend Nederlands praat. Hier hebben we dus een duidelijke hulpvraag weten te vormen en zijn er gelijk acties uitgezet. Zo wilt ze veiliger leren traplopen op haar school en heeft ze ook vragen over bijvoorbeeld een staart maken, leuk daar kan Tessa mee aan de slag!

Eenmaal thuis rommelen we nog wat in de roosters, maken eten klaar, chillen nog een beetje en vertrekken weer richting bed. Het lijkt niet veel, maar het is vrij intensief die dagen met indrukken. Het vele heen en weer rijden en alle informatie die we moeten opslaan kost nog wel wat energie. Met de structuur die we bouwen hopen we hier steeds beter mee om te kunnen gaan!

4-10-2022
Bon dia! Weer een nieuwe dag, nieuwe kinderen, nieuwe afmeldingen… Twee kinderen hebben vandaag bevestigd dat ik langs kan komen. Nou dat houd tenminste wat ruimte over voor administratieve dingen. Dus op naar de eerste kandidaat van vandaag. In het dossier las ik dat hij regelmatig heeft afgezegd op school en dat het moeilijk is om een afspraak te maken met moeder om thuis te komen voor therapie. Echter dit ging best vloeiend als je het mij vraagt. Eenmaal aangekomen klop ik op de deur. Niemand… Ik klop nogmaals, niemand… Nou toch niet zo makkelijk als ik dacht. Ik zet mijn hotspot aan en app de moeder of ze er zijn. Geen reactie… Na een minuut of tien krijg ik ene appje binnen met een nieuwe locatie. Hij blijkt toch ergens anders te wonen dan in de telefoons staan. Dat bedoelen we dus…

Eenmaal aangekomen loop ik via een steile trap omhoog en word ik door moeder binnen gelaten. Ik loop door een klein keukentje, door een slaapkamer naar een tweede slaapkamer. Op de grond zit een jongetje die mij vrolijk gedag zegt. Moeder en zoon praten enkel Spaans. Nu ben ik via Duolingo wel bezig met Spaanse les, maar zover ben ik nog niet. Via Google Translate kom ik wat te weten over deze jongen en wat de vragen zijn. Het is best lastig om zo een vraaggesprek te voeren. Het doel zit hem blijkbaar vooral in het lopen en hij laat ook zijn looprek zien. Helaas is deze niet in al te beste staat en is zijn kamer eigenlijk zo klein dat hij hem niet echt kan gebruiken. Ook zijn spalken heeft hij niet aan en zijn veel te klein. Nou dit wordt nog een hele klus zeg. Ik schrijf alles op en moet weer door naar de volgende. Gracias!

Bij het tweede en laatste kindje van de dag parkeer ik mijn auto naast het huis. Zodra ik de deur van mijn auto open doe vallen twee woeste honden me aan. Gelukkig zit er een hek om de tuin, maar eigenlijk wil ik liever niet naar binnen. Door het open raam roep ik: Bon Tardi! De vrouw in de woonkamer kijkt verbaasd en vraagt me wat ik hier kom doen. Drie minuten verder in het gesprek kom ik er dus achter dat het meisje niet hier woont. Weer het verkeerde adres. Aan de overkant van de straat zwaait een moeder en roept: You have to be here! Eenmaal aangekomen zie ik een meisje zitten op de stoel naast de voordeur. Ze zegt niet zoveel, maar ik begrijp van moeder dat ze heel goed Engels spreekt. Haar hulpvragen liggen vooral op het gebied van lopen en zelfstandig de trap op en af kunnen. Ze heeft echter totaal geen spierfunctie in haar benen en kan alleen, maar staan/lopen met haar knie-enkel-spalken. Een soort koker die je knie en voet vast zet. Moeder verteld dat ze eigenlijk te klein zijn en dat ze morgen een afspraak heeft bij de instrumentmaker. Daar wil ik wel graag bij zijn dus ik vraag of ik morgen aan mag sluiten. Dan rond ik ook hier de therapie af en loop weg met nog heel veel vragen. Is het de moeite waard voor dit meisje om te lopen en moeten we niet beter inzetten op rolstoelvaardigheid. Hoe gaat zij naar boven kunnen komen op deze trap. Nou ja ook hier nog genoeg werk aan de winkel!

Ook deze middag rommelen Tess en ik wat in huis en scheppen we weer iets meer orde in de chaos. Later voegen we ons nog even bij Nick en zijn vrienden van hier. Op een gegeven moment vertrekt hij weer om een vriendin op te halen van het vliegveld. Zij komt gezellig twee weekjes langs. Tess en ik besluiten nog even de zonsondergang te bekijken en vertrekken dan ook weer richting huis. Eten, douchen en weer naar bed voor een nieuwe frisse dag!

5-10-2022
Deze morgen staan er bij mij twee kinderen in het rooster en, HOERA, ze hebben allebei niet afgezegd. Tess daarentegen heeft alleen maar afzeggingen vandaag en is daardoor vrij. Althans vrij, ze hoeft geen kinderen te zien dus gaat ze flink aan de administratieve rompslomp. Snel wegwezen, dat stel ik nog even uit!

Aangekomen bij de kinderopvang zie ik een klein schattig meisje in een kinderstoel zitten. Ik herken haar snel aangezien ze bekend is met het syndroom van Down. Ik geef bij de begeleiders aan dat ik langs kom voor haar en nemen mij mee naar een klein kamertje met zes kinderboxen. Ze zetten haar daar op de grond en lopen weer weg. Links van mij zit ene jongetje in een kinderstoel aan de sondevoeding met twee voeten in het gips. Wie is dat en waarom zijn zijn voeten ingegipst? Hij heeft ook sondevoeding? Is dat niet een jongetje voor ons als stichting? Later even uitzoeken. Het meisje praat niet en is zichtbaar een beetje schuw. Niet gek als je elke keer nieuwe gezichten ziet. Als ik wat spelletjes uit mijn tas haal zoekt ze wat contact. Ik observeer en lok wat bewegingen uit. Eerst maar eens kijken wat ze allemaal kan om vervolgens het plannetje voort te zetten waar de oude therapeuten mee zijn geëindigd.

Ik rij door naar het tweede jongetje van vandaag. Je zal het niet geloven, maar ook hier sta ik weer bij het verkeerde huis. Een stukje terug in de straat moet ik zijn. Een vader met zijn zoon op zijn arm doet de deur open en heet mij welkom. Jeetje die vader moet wel sterk zijn, want het is een behoorlijk kind. Vader begint te vertellen dat ze net terug zijn uit Colombia vanwege een ziekenhuis opname van zijn schoonmoeder. Het jongetje is dus een tijdje niet door de Micky’s Foundation gezien, maar kan zeker wel wat therapie gebruiken. Ik maak met de vader een plannetje over wat er met hem geoefend kan worden en bekijken nog even de voorzieningen die van onze stichting te leen zijn aangeboden. Daar kan ook nog wel wat aan gesleuteld worden. Jammer dat we hier geen Vincent hebben zeg. Dat is onze revalidatietechnicus in Nederland, die voor ons zo ontzettend veel doet. Die man is echt goud waard! Na dit laatste bezoek rij ik nog even langs Mauchi’s, de kleine toko langs de weg waar je overheerlijke Smoothies kan halen. Super fris en met alleen maar natuurlijke producten in één beker stap ik weer in de auto op weg naar huis.

Thuis is Tess al goed bezig met het bouwen van haar rooster en de rest van de administratie. Ik ga aan de slag met het synchroniseren van de telefoons. Uiteindelijk lukt het ons om de eerste structuurplanning te maken en is de agenda ook vanuit de computer gekoppeld aan onze telefoons. Zo kunnen we nu ons rooster direct wijzigen en zien op de twee telefoons en de laptops. Ook kan ik nu makkelijk de agenda van Tessa inzien en andersom. Kortom meer structuur en meer overzicht. Dat wordt lekker slapen vanavond!!

Oeps toch meer geschreven dan ik dacht, dus zal ik de rest in mijn volgende blog beschrijven. Niet moe worden hoor!

6 Responses to “Alone time

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *