The journey begins!

Zo daar zijn we dan! ‘Embrace the journey’, nou ik ga jullie eerlijk zeggen het is best wel even wennen hier. Helemaal omarmen doe ik het nog niet. Laat ik jullie vertellen hoe mijn reis tot nu toe is verlopen.

20-6-2019:

De dag waar ik al lang op wachtte, is aangebroken. Ik vertrek voor 3 maanden, dag, adios en tot later. Na alle voorbereidingen mocht het ook wel. Maar ik voel me niet zo… Ik vind het spannend, beetje onzeker en best wel eng. Maar ahg, dat komt wel goed toch?

Om 07.30 rijd ik met Marloes naar Schiphol. We zeggen niet zo veel, kijken naar elkaar, ik weet het, jij weet het, dit gaat moeilijk worden! We kiezen ervoor om naar de drop-off zone te rijden. Hier mag je niet zo lang blijven staan. Dit lijkt ons een wijze beslissing, niet te lang uitstellen dat afscheid. Nog even vast houden en dan weten we het, het is goed zo!

Na het inchecken en een ontbijtje loop ik richting de gate. Vrij snel mogen we naar binnen. Ik zit in de middelste rij, met links van me een oudere man (die niet zo fris uit zijn mond ruikt) en rechts van me een man net iets dikker dan zijn eigen stoel. Nou dit gaat wat worden… De reis verloopt redelijk, slapen lukt niet echt met deze ruimte en de flinke turbulentie. Dan maar filmpjes kijken, Creed 2 (sorry Jurgen, ik heb hem dus al gezien), Bumblebee, A Star is Born en Ted. Tijdens het kijken naar Lady Gaga en Bradley Cooper vervalt mij een heftige emotie. Alsof ik nu pas door heb dat ik echt voor een lange tijd niet meer terug kom. Ik probeer mijn tranen een beetje weg te drukken, maar dat lukt niet echt. Gelukkig is het donker in het vliegtuig. Uiteindelijk lukt het om een kleine 2 uurtjes te slapen.

We zijn er bijna, maar we hebben vertraging gehad. Gelukkig wacht het volgende toestel op ons. Rennen!! Binnen no time zit ik in het volgende vliegtuig richting Bali. Hier heb ik gelukkig al meer ruimte. Naast mij zit een man uit Bangladesh die al jaren in Canada woont. Hij begint een gesprekje, best gezellig! Het lukt alleen niet om mijn ogen open te houden! Ik val nog een uurtje in slaap.

21-6-2019:

Aangekomen in Denpasar word ik opgehaald door Nyoman (kijk bij ‘wist u dat?’ voor een leuk weetje over namen) en zijn dochter. In de bus van de school rijden we naar de Homestay waar ik verblijf. Eenmaal aangekomen laat hij me zien waar ik slaap. Een eenvoudige kamer met twee bedden en een eigen badkamer.
Er zijn niet veel vrijwilligers dus ik heb de kamer voor mijzelf. Iets verderop staat het huis van Ketut en Nyoman (vrouw), hier is ook de keuken. Ik ontmoet een paar van de andere vrijwilligers, 2 Nederlanders, een Australiër en een Chinese welke, geloof ik, in Australië woont. Zij zijn hier al een langere tijd en vertrekken volgende week weer (blijft er nog wel iemand over?).

Na de lunch, noodles met komkommer, besluit ik even te gaan liggen. Ik val in slaap voor twee uurtjes. Ik werd erop gewezen dat het handig is om een lokale sim kaart te hebben voor het navigeren in dit land. Met gevaar voor eigen leven wandel ik door de straten op zoek naar een telefoonwinkel. Ik vind er eentje en koop een SIM met 10 GB internet. Ook loop ik nog even langs de supermarkt voor zonnebrand en wat flesjes water. Het pinapparaat is mooi meegenomen. Wel bizar dat je dan opeens miljonair bent hier (1.000.000 = ongeveer 60 euro).

Terug in de Homestay fris ik me even op en is het alweer tijd voor het diner. Deze keer is het mie met sla. Eten smaakt super hier, alleen heb ik nog niet echt veel trek. De twee Nederlanders zijn er ook en hebben besloten een rustig weekendje te doen. We besluiten om een  filmpje te gaan kijken. Ondertussen probeer ik die SIM-kaart aan de praat te krijgen, maar dat lukt niet helemaal. Na de film besluit iedereen lekker naar bed te gaan. Nog even met het thuisfront video-bellen, dat lukt aardig ondanks de slechte Wifi.

22-6-2019:

Na een prima nachtje schuif ik om 08.30 weer aan bij het ontbijt. Nog steeds niet veel trek, maar ze doen hier echt goed hun best. Een uitgebreide omelet met twee sneetjes brood en een paar stukken fruit (watermeloen en nog iets, even navragen volgende keer).

De rest van de vrijwilligers is op pad vandaag. Ik ben nog een beetje zoekende wat ik allemaal kan en ga ondernemen in m’n eentje. Het moet allemaal nog even landen en meer als thuis gaan voelen, maar ik denk dat daar even voor nodig is. In ieder geval kan ik via Ketut een scooter huren (37,50 euro voor een maand) en ga ik mijn SIM-kaart proberen te activeren bij een telefoon winkel.