Su-Si-Su

Het ene hoofdstuk is gesloten en een nieuwe breekt aan. Het tweede deel van onze reis begint met een schril contrast tussen het rauwe Sumatra en het rijke Singapore. Wij hangen even twee dagen lang de echte toerist uit en reizen dan weer terug naar Indonesië! Anders, verrassend, spectaculair, druk, veel en toch fijn….. hoe dan?

3-4-2024

Deze ochtend staan we lekker bijtijds naast ons bed. Beetje vermoeid na toch weer de reisdag van gisteren, maar er staat een dagje ‘city exploring’ op de planning. We vragen aan de hostess van het hotel hoe het zit met de metro hier in Singapore waarop ze aangeeft dat dat heel goed geregeld is. Linksaf, eerste rechts en dan de straat uitlopen richting het station. We stappen de deur van het hotel uit en lopen eerst naar rechts. Er moet weer eens ontbeten worden bij een hippe koffietent 😊. Zo gezegd zo gedaan. Onder het genot van een overheerlijk ontbijtje en een goddelijke koffie plannen we onze reisroute door deze spectaculaire stad, eh land of… stad? Nou ja door Singapore!

Het metrosysteem van Singapore is inderdaad geweldig. Zo duidelijk en overzichtelijk is het niet in Nederland. En laten we het dan niet hebben over de prijzen. Waar in Nederland een enkel ritje naar Hoek van Holland al de waarde heeft van een groot McMenu kost het hier per keer net aan een euroknaller. De eerste stop is de Arabische wijk, leuke straatjes, tentjes en een mooie Sultan moskee maken het een wijkje waar je je al snel thuis voelt. Met het ontbijt net achter de kiezen laten we de baklava en kebab wraps toch maar even links liggen en rijden door naar de Indische wijk. Een hele ander sfeer hangt hier. Het is een beetje viezig, de mannen die hier rondhangen kijken anders uit hun ogen en van gezellige straatjes kan je ook niet echt spreken. We schieten nog even een koffietentje binnen en bepalen onder het genot van een drankje dat we maar even langs de botanische tuin rijden nu we wat tijd over hebben. Ook hier hangen we niet te lang rond, want hoewel het prachtig is en gratis, is het park ook gigantisch en heel warm. We maken een klein rondje en hebben het dan wel even gezien. De botanische tuin in Madeira was mooier wat ons betreft dus door naar de Chinese wijk. Ik had verwacht dat er wat meer Chinese architectuur zou zijn, maar dat valt een beetje tegen. We lopen door naar een zeshoekige gebouw met een klein kerktorentje in het midden genaamd, Lau Pa Sat wat zoiets betekend als ‘Oude Markt’. Het is een oud vicoriaans gebouw dat ooit fungeerde als vismarkt. Nu is het herbouwd als foodmarket met talloze gezellige Aziatische eettentjes. En als je het hebt over eettentjes uit Azië dan is er voor Tess maar één doel, vietnamese Pho! We vind binnen no-time een zaakje. Tess zit als een kind in een snoepwinkel heerlijk te genieten van haar Vietnamese rundvlees soep met lekker veel groente. Als ze echt iets heel lekkers eet gaat ze zitten wiebelen. D’r stoel blijft nog maar net aan op z’n plek staan. Zo fijn om te zien als ze lekker in haar element is!

Als de avond valt lopen we richting de ‘baai’ waar tot onze verbazing extreem veel hardlopers rondlopen. Groepjes met bootcampers doen ook mee in dit gebied. Ik snap het opzich wel, want het is een leuke omgeving om zoiets saais nog leuk te maken. Het lijkt mij best vervelend om te moeten hardlopen terwijl je ook alle wandelaars en fotografen moet ontwijken, maar goed ze zijn in ieder geval lekker bezig! Wij lopen door het duurste winkelcentrum van Singapore richting de kade. Om precies 8 uur start een licht en water show die veel bekijks trekt. Het ziet er best gaaf uit die licht projecties op het neervallende water. Check, weer een toeristisch hoogtepuntje afgevinkt. Terug richting de metro lopen we ‘stomtoevallig’ weer langs de Food Market. De lichtjes staan inmiddels aan en de weg naast het gebouw is afgezet, Iedere avond vanaf zeven uur gaat deze weg dicht, komen de tafeltjes en stoeltjes naar buiten en veranderd de weg in de ‘Satay Street’. Het ziet er erg gezellig uit, maar wij kiezen ervoor om binnen nog even een lekker Indische Curry met Naan brood te halen. Zo leuk deze sfeer, dit eten, een lekker verfrissend drankje van suikerriet erbij. We kijken onze ogen uit en genieten volop van het eten, heerlijk! De maagjes gevuld met voeding  en het hartje gevuld van blijdschap, check, tijd om naar het hotel te gaan en de oogjes weer te sluiten, tot morgen!

4-4-2024

Dag twee in de miljarden metropool begint ook weer bijtijds. Iets later dan we in eerste instantie van plan waren lopen we weer richting een ontbijtplekje. Iets minder fancy deze keer, maar het smaakt prima wat mij betreft. Tess geeft aan dat ze een verkeerde keuze heeft gemaakt qua eten. Dat is wel het risico dat je loopt als je iets besteld dat niet helemaal bekend is, maar zo ontdek je natuurlijk ook weer nieuwe dingen!

We rijden met de metro weer richting het centrum en stappen uit in het meest toeristische gebied van Singapore, Marina Bay. Een veel te duur kaartje brengt ons binnen in de Cloud Forest. Het is een 7 verdiepingen hoge berg omgeven door een grote glazenkoepel. Ze houden het klimaat hier zo constant dat ze de berg kunnen laten begroeien met tropische planten. Met de één na hoogste indoor waterval ziet het er best wel imposant uit. Dit ‘natuurmuseum’ neemt je mee langs de verschillende aspecten van de natuur en geeft informatie over de impact van klimaatverandering en wat we daar allemaal wel niet aan kunnen doen..  Door de vermoeidheid van het reizen merk ik dat alle informatie niet helemaal binnen komt dus werken Tess en ik maar even aan onze fotografie skills. Om het uur sproeien ze wat mist de kas in om het klimaat constant te houden. Iets minder spectaculair dan van te voren gedacht, maar goed toch leuk om even mee te maken. Ook in de Flower Dome aan de overkant komen we een hoop toeristen tegen. Groepjes die achter een vlaggetje aan lopen, families en stelletjes die allemaal verschillende talen spreken en fotografen die van van alles en nog wat foto’s maken (incl. wij). Zo ook een hele fotosessie in de Japanse tuin met een groepje meiden die zich verkleed hebben als Manga of Anime figuren. Best leuk om alles even van een afstandje te aanschouwen! Verder in het park eten we eens een keer een bord pasta om vervolgens een plekje te zoeken waar ik even de drone de lucht in kan schieten. Precies op dat moment begint de lucht dicht te trekken en worden we opgeschrikt door harde onweerknallen. Sommige zijn zo dichtbij dat de flits en klap tegelijk gaan! Het is best wel spannend om onder een klein afdakje te staan waar het lijkt alsof ze in één keer 10.000 volle zwembaden leeg laten lopen en een aantal dynamiet staven naast je oor afsteken. Gelukkig worden we omringd door de populaire metalen bomen die in Singapore bekend staan als de Gardens by the Bay-bomen. Het lijken mij prima bliksem geleiders dus we wachten hier maar gewoon even de regen af. Als rust is weergekeerd en de drone zijn werk heeft gedaan lopen we weer verder. Ons plan was om de zonsondergang te kijken vanaf de rooftopbar van de Marina Bay Sands Hotel, maar er is geen zon te zien. We besluiten dat we het voor dat geld niet waard vinden en lopen door.

Tegen het vallen van de avond lopen we het zeshoekige gebouw weer in waar we het gister ook al zo naar ons zin hebben gehad. Dat betekend maar één ding… Tess gaat weer aan de Pho. Want soms is gewoon iets bekends de beste keuze! Ik zoek nog wat rond naar andere gerechten en zo eten/drinken we in twee dagen van de Westerse, Italiaanse, Vietnameese, Indische, Arabische en Indonesische keuken, mjammie! Het is inmiddels donker en lopen terug richting het metrostation. Ik wil graag nog heel even de drone in de lucht laten om de bomen en kassen van eerder op de dag te filmen. Precies als we aankomen begint de lichtshow die we van een afstandje bekijken. Nadat de drone weer is ingepakt, wij weer met de metro naar huis zijn en we hebben gedoucht, stappen we rond 21.30 lekker het bedje in. Ook morgen moeten we er weer vroeg uit!

5-4-2024

Na twee intensieve lange dagen de toerist uithangen vertrekken we deze ochtend vroeg met de metro richting de luchthaven. Het vliegveld is zo onwijs groot dat we met een klein treintje richting onze terminal moeten rijden. De supersonische manier van inchecken, bagageafhandeling en douane gaat zo vloeiend en snel dat we ruim op tijd bij de gate zijn. Nog even snel wat ontbijten en dan hop het vliegtuig in. We verlaten Singapore en reizen terug naar Indonesië. Geen Sumatra, maar Celebes is de bestemming, beter bekend als Sulawesi. Het boarden gaat wat minder soepel. Er wordt omgeroepen dat de eerste rijen mogen boarden, maar de menigte luistert daar niet naar. Iedereen staat op en gaat in de rij staan, niemand die het controleert. Na een half uur zitten wij en nog een Duits stel als laatste in de wachtruimte te wachten tot ze de volgende rijen opnoemen. Die aankondiging komt niet meer waarschijnlijk dus lopen we maar naar het vliegtuig. Iedereen zit al klaar dus we hoeven niet lang te wachten tot we opstijgen!

Vier uurtjes, drie Lupin-afleveringen en een stukje blog verder landen we in de regen op Sulawesi. Het vliegveld is een stuk minder geavanceerd dan in Singapore, maar we zijn gelukkig snel aan de beurt bij de Visa verkoop. Het is de afgelopen weken niet gelukt een online visum aan te vragen dus dat moet hier gebeuren. Helaas, want dat betekend dat we hem ook niet online kunnen verlengen en over 30 dagen dus naar een immigratiekantoor moeten… maar goed dat zien we dan wel weer. Bij de douane doen we het weer eens verkeerd, als eerste in de verkeerde rij betekent als laatste aan de beurt. Als we eenmaal Indonesië weer in mogen is er niemand meer te bekennen bij onze aankomsthal op een paar chauffeurs na. Gaan we weer denk we… De chauffeur die ons aanspreekt laat weten dat hij voor 350.000 rupiah ons wel wilt brengen. Dat is al bijna 200K minder dan de Grab aangeeft dus dat is gunstig. Voor het eerst lukt het ons om een beetje te onderhandelen en komen uit op 18 euro voor een 2 uur durende rit, dat is best oké hier! De originele chauffeur kan helaas niet meer en geeft ons over aan een vriend van hem. Desky, zoals de chauffeur heet, praat redelijk goed Engels en rijd ons richting Tangkoko. Gedurende de rit leren we hem beter kennen. Zo verteld hij dat hij vroeger heeft gewerkt in de goudmijn en dat zijn zoon in Sydney werkt. Hij is ondertussen al met pensioen, maar dat nog dit werk omdat als zijn pensioen geld al op is aan onder andere zijn kinderen en vrouw. Hij laat weten dat hij omgerekend 80.000 euro heeft gekregen aan pensioen en dat hij dat in één keer uitbetaald heeft gekregen. Daar moet hij dus de rest van zijn leven mee doen… Wij beginnen steeds meer te snappen waarom alle jongeren steeds maar zeggen dat ze geld moeten verdienen voor hun familie. Je kan hier gewoon niet overleven zonder werk. Je krijgt niks op je oude dag. Het is zo’n ander systeem dan dat wij kennen. Het is prachtig om te zien hoe de familie voor elkaar zorg draagt. Echter merken we ook wel dat het de kinderen/jongeren tegen houd in het ontwikkelen van hun eigen toekomst dromen. Ze kunnen bijna niks, omdat het geld naar hun familie moet. Het is een mooie, maar tegelijk moeilijke situatie vind ik!

We komen laat in de middag aan bij onze Homestay. Iets minder luxe dan Singapore, een koudere douche en een wat minder lekker bed, maar ahg we hebben een dak boven ons hoofd. Iets dat heel erg gewaardeerd wordt met de hoeveelheid regen die deze avond weer naar beneden komt zetten. Hopelijk lukt het een beetje om te slapen vannacht want dat reizen is toch nog best wel vermoeiend.

6-4-2024

Met ons goede gedrag staan we om half 6 naast ons bed. Het heeft heel de nacht keihard geregend en van goed slapen is weinig gekomen, zeker bij Tess. Het regent zo hard dat we twijfelen of de tour die we zouden gaan doen wel doorgaat. Rond tien voor 6 loop ik naar buiten en merk dat het redelijk droog is. Laten we maar gewoon gaan dan. We laten aan de vrouw in de keuken weten dat we pas ontbijt willen na de tour. Ze lijkt het niet helemaal te begrijpen en komt 5 minuten later met twee pannenkoeken aanzetten… Helemaal geen trek en veel te zoet stouwen we het naar binnen en beginnen we met een klein groepje aan de toer. Een Franse gozer is met ons mee en twee guides. Nog voor het begin van het park komen we ook een ander groepje tegen en trekken tegelijk met hen op. Al snel staan we oog in oog met verschillende groepen zwarte makaken. Een stuk vriendelijker dan hun ‘grijze’ broertjes en zusjes in Sumatra en een stuk fotogenieker. Het is leuk om te zien en vergeten even hoe moe we eigenlijk zijn. We volgen de groep richting het strand van het National Park. Veel foto’s en filmpjes later keren we terug de jungle in. Wij volgen onze tourguide met telescoop terwijl we zien dat de rest van de groep plots een andere route volgt. Na een tijdje zijn we ze kwijt en lopen dus met één guide en wij twee door de jungle. Plotseling stop de gids en installeert zijn verrekijker. Hoog in de boom zit een beerachtig dier genaamd ‘Koeskoes’. Het blijkt familie te zijn van de buideldieren en leeft hoog in de bomen. We kijken door de verrekijker en zien dat hij ons aanstaart. Hij lijkt vriendelijk naar ons te lachen en vervolgt zijn tocht hoger de boom in. Wij trekken ook weer verder en dankzij de verrekijker van onze gids kunnen we nog een paar mooie ijsvogels en uilen in beeld krijgen.

Onze gids doet enorm hard zijn best om van alles te vinden, maar raast een beetje snel door de jungle heen. Er zijn niet echt paden dus we moeten echt tussen de bomen en planten door manoeuvreren. De gids is vast besloten om de grote ‘Hornbill’ voor ons te vinden en probeert zijn geluid te horen. We lopen uren en uren door de spinnenwebben, boomtakken en mierennesten door en zijn er wel een beetje klaar mee. Uiteindelijk zien we dit grote gevaarte dan toch vliegen van de ene kant naar de andere kant. Als hij zijn vleugels op en neer slaat klinkt het als een flinke helikopter die overvliegt, gaaf om te zien. Gaan we dan nu terug? Als we de gids volgen lijkt het van niet, want hij raast maar door en door. Waarom willen wij nou weer persé gelijk een toer doen en weer alles willen zien? Waar we eerst blij waren dat we hem gevolgd zijn is het nu al een half uur over de afgesproken tijd dat de tour zou duren. Als het dan ook nog eens begint te gieten zijn we er wel echt klaar mee en durven we eindelijk te zeggen dat we terug willen naar huis. We vinden dat vaak toch moeilijk, omdat hij zo hard zijn best doet. Het voelt dan een soort als ondankbaar ofzo. Maar nu zijn we er wel echt klaar mee. Zo klaar dat we zelfs besluiten om de avondtoer, op zoek naar spookdiertjes, laten vallen. Het blijkt uiteindelijk in de avond toch nog steeds te plenzen dus het is een prima besluit geweest. Vermoeid, stappen we vanuit een koude douche ons bedje in kijken we nog een aflevering Lupin en proberen we tussen de regenbuien door in slaap te vallen.