Hello Goodbye

De eerste dagen van de één, de laatste van een ander. Dan is het tijd voor gezelligheid, drankjes en eten. Vooral het eten deze week, hmm heerlijk! Daarnaast maken we natuurlijk weer stappen met de kinderen en de organisatie. We reizen lekker door!

25-10-2022

Terwijl Bob en Esther zich weer klaar maken voor een heerlijk vakantiedagje, pakken wij onze spullen in voor weer een enerverend werkdagje. Mijn ochtend bestaat weer uit het bezoeken van verschillende scholen en een dagopvang. Ik heb eerder over het meisje met het syndroom van Down geschreven waarmee ik op de opvang oefen met het staan en lopen. Wanneer ik aan kom zit ze met haar twee schattige staartjes al klaar in haar kinderstoel. Het valt me trouwens op dat ze eigenlijk altijd in de kinderstoel zit als ik aan kom. Zouden ze haar nooit eens op de grond zetten of iets met haar ondernemen? Volgende keer even vragen want nu zijn de begeleiders nogal druk met de ruim 30, in hun luier, andere rondrennende hummels in het gareel te houden. Ik ga met het meisje weer in het slaapkamertje aan de slag met de zes bedboxen. In elk bedje ligt wel een kindje te slapen of kijken ze stilletje naar wat wij aan het oefenen zijn. Zoals al eerder vernoemd is het meisje nogal passief en is ze moeilijk uit te lokken tot staan. Op een gegeven moment werk ik met haar aan haar zit balans op een klein krukje. Ik kijk even op en zie vanuit elk bedje twee paar ogen onze kant opkijken. We zijn bezig met het liedje ‘klap eens in je handjes’, één van de dingen waar ze zichtbaar plezier aan beleeft. Na twee keer zingen doen de andere zes kindjes ook mee met het klappen, gezellig hoor! Na tien keer zingen is het wel tijd om te gaan, ik bedank mijn publiek en stap weer in de auto om thuis even snel te lunchen.

In de middag rijd ik eerst naar het meisje dat de trap op klimmen geoefend zou moeten hebben, maar wat blijkt…. ze hebben het te druk gehad…. Ik bedoel als je nou alleen al oefent als dat meisje naar bed gaat en in de ochtend weer naar school. Dan heb je al twee keer op een dag. Als ik met haar aan de slag ga zie ik dat er nog geen vooruit gang in zit. Er is zelfs wat meer angst ontstaan. De moeder en oma, die zich trouwens overal mee zit te bemoeien, geven aan dat als ze boos is ze wel gewoon de trap op stormt naar haar kamer. Hmm dan vraag ik me wel af hoe veel zin het heeft om dit te gaan oefenen en of het niet gewoon een bepaalde psychologische drempel heeft. Het zou fijn zijn om een kinderpsycholoog erbij te hebben. Dat kunnen ze trouwens sowieso wel goed gebruiken hier, want aan handicapverwerking doen ze volgens mij niet echt terwijl er wel heel veel kids gebruik van zouden kunnen maken.

Na de andere twee middagafspraken racen we weer naar huis om nog even snel een lesje crossfit mee te pakken voordat we naar de Mexicaan rijden met Bob en Esther. Het is vandaag weer Taco Tuesday en dat betekent taco’s voor één dollar. We smikkelen van de lekker, goedkope, taco’s en een drankje. Na het eten vertrekken Bob en Esther de bioscoop in. Wij lopen nog een rondje door het gezellige winkelcentrum en verplaatsen ons daarna naar de bank om nog even wat programmatjes te kijken via de Chromecast op de TV. Daarna kruipen we weer gezellig samen het bedje in en sluiten onze ogen wachtend op de volgende mooie dag.

26-10-2022

Woensdag, de week is alweer door midden en raad eens? Ik ben lekker vrij vandaag! Zoals benoemd is onze structuur nu zo efficiënt dat ik een lekker dagje vrij heb om goed te gaan zitten voor de administratieve uitzoekzaken. Helaas komt dat er toch ook niet van omdat ik nogal achterloop met het schrijven van mijn blogs. Nu is dat natuurlijk geen ramp, maar ik vind het zelf wel fijn als ik nog een beetje een beeld heb bij de dagen die ik heb gehad. Dus daar gaan we eerst even mee aan de slag alvorens ik samen met Tess, die inmiddels alweer klaar is met werken, rond 11.30 naar Aru-bean rijden voor een laatste lunch met Monique. Ze gaat van het weekend naar Nederland en wilde nog even samen afspreken. Ze vind het spannend maar heeft er veel zin in. Als klap op de vuurpijl vertelt ze dat ze heeft gehoord dat ze door de instanties van Aruba boven aan de lijst is gezet voor een contract als zelfstandig fysiotherapeut vanwege de specialisatie kinderfysiotherapie. Hier in Aruba bepaalt de zorgverzekering hoeveel fysiotherapeuten er actief aan het werk zijn en hoeveel patiënten je per jaar mag behandelen. Als het vol is kom je op de wachtlijst. Elke nieuwe fysiotherapeut moet dus wachten voordat ze kunnen beginnen met werken. Maar Monique komt dus boven aan die lijst en zal als eerst erkend worden als kinderfysiotherapeut binnen het zorgstelsel van Aruba! Dat is toch helemaal super! Zij gaat echt een verandering teweeg brengen op dit eiland, goooo Monique!

We wensen Monique een fijne vlucht en een hoop succes met haar stage in Nederland. Wij rijden weer naar huis en Tess heeft een missie voor zichzelf gesteld. Het plukken en choppen van een kokosnoot. Met een lange stok gaat ze de palmboom te lijf en trekt een een flinke noot uit. Met een iets te bot hakmes en een soort broodmes valt ze de koksonoot aan. Hak, hak, tsjak, pets, boem, flats, pow een klein half uurtje en een zweetdoorweekt shirtje later heeft ze het voor elkaar. Een glaasje kokosnootwater en een noot vol heerlijk wit vruchtvlees lonken op de tafel. Missie geslaagd! Na dit succes en nog wat computerwerk rijden we op aanraden van Esther naar the Fish House bij de jacht haven en genieten we met z’n vieren van een paar heerlijk vers gevangen visjes. Wat een lekkere dag zeg! Doe mij er nog maar een stuk of 98 (het exacte aantal dagen voordat we weer in Nederland zijn) van die!

27-10-2022

De donderdagochtend begint weer vroeg, althans voor Tess. Ik hoef pas om 09.45 bij de eerste school te zijn. Maar niet getreurd Tess is na een half uurtje alweer klaar met de ochtend. Ze heeft vandaag helaas drie uitvallers, maar kan daardoor wel even lekker wat orde op zaken stellen met taken die er nog liggen. Ik ga langs drie scholen deze ochtend waaronder die van het meisje waar ik vorige week mee ben wezen zwemmen. Deze keer doen we de therapie op school omdat ik nog even wat aanpassingen moet doen aan haar statafel. Het is de laatste keer voordat ze naar Nederland vertrekt voor haar controles. Als afsluiting gaan we nog even op de, iets te kleine, fiets. Dit vind ze erg leuk, maar door haar lengte is het heel moeilijk om zelf de trappers rond te krijgen. Ook zijn de zijwieltjes wat gammel waardoor haar balans een beetje onwennig is. De assistent vraagt het een en ander en we komen er op dat in Nederland dit meisje gewoon haar eigen fiets zou krijgen. Maar waarschijnlijk ook een goede rolstoel, een racerunner en nog wat zaken die ze hier niet kennen. Als ik de verbazing bij de klassenassistent zie bedenk ik me weer even wat een bevoorrecht land we zijn en dat het in Nederland allemaal best wel goed geregeld is.

Één straatje verder klop ik weer bij de jongen aan die normaal gesproken niet naar school gaat. Ik zie door het raam de deur van de slaapkamer open gaan en dan weer dicht. In eerste instantie denk ik, oh god daar gaan we weer. Maar voor ik het weet gaat de deur toch open en zie ik de zus tevoorschijn komen. Als ik het huis binnenstap ligt hij weer op bed en lijkt hij net wakker te worden. We gaan toch lekker aan de slag want hij lijkt best actie te zijn. We spelen wat spelletjes, oefenen met balans en het lopen. Het is zo’n vrolijke, sociale en gezellig jongen, het is echt te zonde dat hij niet naar school gaat. Daar moeten we echt een beetje druk achter gaan zetten om dat toch voor elkaar te krijgen.

Thuis schrijf ik nog wat dingetjes op en lees me nog wat in voor de kinderen van Monique. Rond een uur of half zes rij ik naar het vliegveld, want mijn lieftallige grote broer komt aan in Aruba. Hij is voor het eerst sinds een hele hele lange tijd weer eens op vakantie en blijft gezellig twee weken bij ons vertoeven. Bij de ingang van het vliegveld wacht ik tot een beetje verdwaasde, maar gelukkige blik mijn kant op wordt geworpen. Na een lange vlucht met wat rugpijn is hij veilig in het warme Aruba geland. Ik neem hem mee naar ons appartement en besluiten nog een spelletje te spelen. Hij moet het slapen nog een beetje uitstellen omdat je daarna gelijk in het goede ritme terecht komt. Om half tien houden we het toch echt voor gezien en zoeken zowel Tess en ik, als mijn broer, als Bob en Esther (ja die zijn er ook nog gezellig) het bedje weer op!

28-10-2022

Tuut tuut tuut, 06.00 de wekker gaat. Wij gaan weer een ochtendlesje crossfitten. Jullie zullen wel denken waarom zo vroeg terwijl je op vakantie bent? Nou ten eerste we zijn niet op vakantie 😉 En ten tweede we zijn op vrijdagmiddag vrij en vinden het dan vervelend dat je steeds rekening moet houden met een les die je ingepland hebt. Dus, tja, dan maar om 06.45 een lekker workout afwerken en dan haast maken om naar de eerste kandidaat te gaan van vandaag. Als ik uit de douche kom zie ik dat hij heeft afgemeld. Hij is helaas ziek en heeft hele hoge koorts volgens zijn moeder. Ik schrik daar altijd een klein beetje van omdat deze jongen zo’n griep of ziekteproces ook niet zou kunnen overleven. Zijn systeem is zo zwak dat het minste of geringste hem fataal zou kunnen worden. Hopen dat hij er weer goed door heen komt deze keer!

Wij rijden een half uurtje later weer naar het CDC in het zuiden van Aruba. Ruub loopt een stukje verderop en gaat een beetje het eiland ontdekken te voet. Esther en Bob gaan geloof ik lekker naar het strand op hun één na laatste dag. Op het CDC gebeurd deze keer niet zo veel bijzonders. Wij zien de kinderen, verbazen ons weer over het meisje met de ernstige scoliose die deze keer in haar rolstoel zit. Ze krijgt een soort hoest aanval en ook bij haar denk ik ‘Meid, als we niet snel wat doen stik je nog een keer’. Het kost haar zoveel energie, zoveel kracht om het slijm op te hoesten. En ze ademt al zo slecht door verdrukte longen en een vervormde luchtpijp. Pff, nou we doen echt wat we kunnen en hopen dat haar nieuwe rolstoel er snel is zodat we haar iets beter kunnen positioneren. Na twee uurtjes sluiten we hier weer af en rijden we door naar het meisje met de dronkenmansgang.

We komen binnen en treffen het meisje dweilend over de grond met een fleece dekentje. We hebben nog steeds niet echt een manier gevonden om spel met haar voor elkaar te krijgen, maar nu ze op dat dekentje ligt schiet me wat te binnen. Ik heb ooit eens iets gedaan met Sherborne. Het is een bewegingsprogramma dat vooral gericht is op het bewust worden van je eigen lichaam, de ruimte en anderen met als doel zelfvertrouwen en vertrouwen in andere te ontwikkelen (corrigeer me vooral als je dit leest en je hebt meer ervaring met Sherborne:)). We beginnen haar door de woonkamer te slepen met het dekentje. Ze kijkt wat verbaasd, maar lijkt het wel leuk te vinden. We krijgen ook wat meer contact met haar, ze kijkt ons aan en ze glimlacht. Zo gaan we nog even door tot we haar in het dekentje wikkelen en haar heen en weer schommelen als een schommelschip. Wat er dan gebeurd hebben we bij haar nog niet eerder gezien. Ze begint echt hardop te lachen, met geluid! Ook laat ze op haar manier zien dat wanneer wij stoppen zij eigenlijk graag nog een keer wilt. Nou dan doen we dat toch! Echt heel leuk om te zien hoe ze meer in contact komt met ons en het lijkt ook met zichzelf. Ik heb het idee dat wanneer ze daarna even naar de keuken loopt ze ook wat stabieler is!? Kan dat? Als mensen met Sherborne ervaring mij hier iets over kunnen vertellen, graag!

Als we thuis aankomen geeft Bob aan dat er post voor mij is bezorgd. Post!? Wie stuurt mij nou weer post? Als ik de envelop zie weet ik het al! Toen ik in 2019 naar Bali ben geweest heb ik van mijn collega een reisboedha gekregen. Deze heb ik op mijn beurt doorgegeven toen een andere collega van mij, in haar eentje, heel stoer naar Thailand ging. Nu heb ik die weer terug gekregen, maar bij het inpakken van mijn rugtas op mijn laatste werkdag is hij er denk ik uitgevallen… Nu hebben ze hem dus opgestuurd en gaat hij toch de landen Aruba en Costa Rica zien! Masha danki Janneke en Sabine!

Met z’n vijven rijden we naar Eduardo’s Hideaway om Ruub de lekkere smoothie bowls en rest van het eten daar te laten proeven. Helaas heeft hij iets te sterk ontbeten dus heeft hij niet zo’n honger haha. Gelukkig lust Bob de restjes wel aangezien hij maar een klein portie kreeg. Na het smikkelen gaan wij naar de supermarkt, want we hebben voor vanavond een lekkere BBQ gepland. Met de boodschappen binnen gaan we in de keuken aan de slag met het marineren van kip, het maken van groentespiezen en zelfgemaakte tonijnsalade. Tegen de avond komt Nick binnen en genieten we met zes gezellige mensen van het avondeten. Natuurlijk weer teveel gekocht zoals dat altijd gaat met een BBQ, maar goed we hebben gelukkig en koelkast en morgen lusten we vast wel weer wat. Bedankt voor de heerlijke dag allemaal, slaap lekker en tot morgen!