Happy moments

We missen ze nogal eens, geluksmomentjes. En dat terwijl ze zo belangrijk zijn. Zeker in het leven van nu met alle chaos en problemen van de wereld. Deze week heeft ons doen stilstaan bij deze puntjes van plezier. We willen dat vaker, vaker stil staan en dan weer doorgaan. Embrace!

29-11-2022

De dag begint weer vroeg voor mij, de energie is wel weer aanwezig. Althans bij mij, Tess heeft een beetje moeite met opstaan en voelt zich wat minder uitgeslapen. Ik stap rond half 8 de deur uit richting de Emmaschool. Er is nog een plekje vrij voor de deur als ik daar om 08.00 uur aankom. Snel haal ik mijn eerste kandidaat op, een jongen met een geopereerde hersentumor. Deze variant is helaas zo dat hij niet volledig verwijderd kan worden en de resttumor plus de littekens zorgen voor druk rond zijn hersenstam en kleine hersenen. De functies die dan vooral problemen opleveren zijn coördinatie en balans. Ook hij heeft daardoor een soort dronkenmansgang en is het voor hem heel moeilijk om balansverstoringen te corrigeren. In de gymzaal oefenen we daarmee, maar hij kijkt eigenlijk alleen maar naar de andere meisjes en jongens die daar gymles krijgen. Het is voor hem lastig om daaraan mee te doen vanwege val gevaar. Op vrijdag doet hij de gymlessen wel mee en dat vind hij geweldig. Wij oefenen nu specifiek met voetballen, omdat hij dat heel leuk vind. Door zijn impulsiviteit en energie zijn er wel veel gevaarlijke momenten. Hij schopt over de bal, staat op de bal of struikelt over objecten die we gebruiken. Ik moet dus steeds alert zijn en hem kunnen opvangen waar mogelijk. Normaal gesproken draagt hij een helm alleen is deze te klein en hij heeft er een hekel aan. Je ziet dan namelijk heel duidelijk dat hij anders is… Ik heb met het zachtaardige jongetje te doen, hij lacht weinig en lijkt het soms moeilijk te kunnen verwerken. Misschien moet ik eens bij de pedagogisch medewerker aangeven hoe ik er over denk en kijken of we tot een mogelijkheid kunnen komen om hem daarin te helpen. Ik check nog even het corset van het meisje met de scoliose en vertrek weer richting het ziekenhuis. Op de weg naar mijn auto wordt ik aangesproken door de directrice. Blijkbaar is de plek waar ik geparkeerd heb gereserveerd voor de baas van de school, oepsie, snel weg dan!

In het ziekenhuis heb ik een overleg met de revalidatiearts en de instrumentmaker over twee kinderen. Ik heb al eerder aangegeven dat ik een bepaald idee heb over het dragen van hun spalken en dat er wat aanpassingen moeten worden gedaan. Gelukkig is de arts het met mij eens en zetten we het plan door zoals bedacht. Één kind komt zo van zijn spalken af en mag het gaan proberen op regulier schoeisel en bij het andere jongetje worden nieuwe spalken aangemeten en verstevigd met een binnenschoen. Zo blijft zijn, toch ietwat moeilijk voet, netjes in de spalk. Heel erg tevreden loop ik weer naar buiten en rij ik naar ‘de suikertuin’, een gezellig lunchplekje waar ik met Tess geniet van onze lunch. Het is er lekker rustig, want iedereen is waarschijnlijk naar de wedstrijd van oranje aan het kijken. Wij niet, wij genieten even lekker van de rust en elkaar.

Na de lunch rij ik door naar het meisje dat oefent met de trap op komen. We halen een mooi nieuwe record om naar de 9de tree te gaan. Nog vijf te gaan en dan is ze boven. Beter voor haar en de rug van haar moeder. De jongen die naar het CDC moet is als volgende aan de beurt, maar hij is nog steeds niet fit. Hij ademt weer moeilijk en heeft net gegeten. Die slaan we dus over en vervolgen onze toch naar het tienermeisje waar ik een sportschema voor heb gemaakt. Ze is liever lui dan moe dus het doornemen van de oefeningen gaat nogal moeizaam. Ze wilt het wel graag over haar ‘crush’ hebben en laat aan mij alle love calculator apps op haar telefoon zien. Nou ik besteed er heel even aandacht aan, maar met de percentages die uit de app naar voren komen voorspel ik niet veel goeds. Het waait wel over, jij vind vast de liefde van je leven!

Over liefde van je leven gesproken, het is dinsdag en ik ga met Tess weer eens lekker wat tacootjes eten. We zitten deze keer aan de bar, want dat beviel os de vorige keer ook wel. Gekke is wel dat hier twee airco’s loeihard staan te blazen, maar dat het eigenlijk een open ruimte is met de warme buitentemperatuur. Zonde van de energie… De taco’s smaken er niet minder om, met een vol buikje keren we weer huiswaarts en gebruiken de rest van de avond om even te chillen. We hebben het samen nogmaals over alle dingen die spelen in de wereld en hoe wij daar mee om moeten gaan. Het is best lastig voor ons om de wereld soms als iets positiefs te zien en komen daarom op het volgende idee: een lijst met kleine geluksmomentjes die we gaan proberen te verzamelen. Net zoals bij Pokémon gaan we proberen 150 geluksmomentjes te vangen. We willen meer stilstaan bij de kleine, mooie dingen van het leven om zo de gedachtes van de grote boze wereld een beetje te onderdrukken. Het begint dus met het maken van een lijstje, sommige die jezelf kan creëren, zoals ‘begin een picknick midden in een winkelstraat’ of ‘verzorg een 4-gangen kerstdiner midden in de zomer’. Maar vooral ook dingen die je spontaan tegen het lijf moet lopen, namelijk ‘spot een volle en felle dubbele regenboog’ of ‘krijg een knuffel van een onbekende’. Niet te makkelijke momentjes of veilige opdrachten, maar iets dat je uit je comfortzone haalt of wat minder voorkomt. Het idee daarvan is dat je het beter en meer ervaart als een geluksmomentje en je horizon verbreed over wat fijn en leuk is in de wereld. Dus alle suggesties zijn welkom! Danki!

30-11-2022

Vandaag staan we vroeg naast ons bed, want ondanks dat ik pas vanmiddag naar de praktijk moet heb ik besloten om met Tess mee te gaan sporten. Bij aankomst vraag ik me af of dat een heel goed idee was, want het komt met bakken uit de hemel. Helemaal doorweekt van de warme regen werken we de les en de workout af. In het begin is het wel even vervelend, maar als je er doorheen bent is het eigenlijk heerlijk. De warme regen, die toch een beetje afkoelend werkt in dit warme klimaat is eigenlijk best wel fijn. Nou hebben Tess en ik besloten eerst een lijstje te maken en vanaf het nieuwe jaar met onze zoektocht te beginnen, maar dit had er zo op gekund wat mij betreft. Eenmaal thuis en na het douchen krijgt Tess allerlei afmeldingen door en komt tot de conclusie dat ze die ene afspraak net zo goed naar morgen kan verplaatsen, ze is dus vrij vandaag, Ergens stiekem een klein beetje jammer, want ik vind het af en toe heerlijk om even alleen te zijn. Gelukkig heb ik van Tess niet zoveel last, want die doet toch ook lekker haar eigen ding. Heerlijk vind ik dat!

Na heel wat typwerk en uitzoekgedoe stap ik tegen drieën de auto in om naar de praktijk van Monique te rijden. Om vier uur zou mijn eerste afspraak moeten verschijnen, maar als ik tien minuten later app krijg ik te horen dat ze het toch niet gaan halen… Ik app nog even door met moeder, want ze had aangegeven dat er misschien wel ergotherapie nodig was om advies te geven over het schrijven. De moeder geeft goedkeuring om haar nummer door te geven aan Tessa zodat zij contact op kan nemen over de hulpvragen. Om half 5 komt netjes de volgende jongen binnen. Gisteren heb ik hem gezien in verband met zijn spalken, die hij nu na de conclusie van de arts niet meer hoeft te dragen. Ik zie dat hij gelijk nieuwe schoenen heeft gekocht die hij leuk vind en waar de spalk niet in hoeft te passen. Tijdens de behandeling stel ik wat vragen aan moeder en krijg ik steeds meer aanwijzingen dat er bij dit jongetje nog wel eens meer zou kunnen spelen dan alleen tenenlopen. Ik heb het idee dat er sprake zou kunnen zijn van een coördinatie stoornis. Moeder zegt zich daar in te herkennen en is heel benieuwd naar meer informatie daarover. Ik geef wel aan dat een diagnose hier haast niet gesteld kan worden vanwege het gebrek aan testen en kennis, maar dat de behandelingsmethode misschien wel wat zou kunnen bijdragen. Ze is erg dankbaar en stelt nog wat vragen, ook kreeg ik van haar al allerlei vragen over haar nichtje die in Curaçao woont. Zij blijkt een bepaalde achterstand te hebben, maar weten niet precies wat. Sorry, maar ik heb ook geen idee, ik heb dat meisje nog nooit gezien en weet niet wat er al uitgezocht is. Ik geef wat adviezen en zeg weer gedag. Moeder geeft aan dat ze het nu al jammer vind als ik weer weg ga… Hmm dat doet me goed, maar Monique kan het ook goed hoor, dus maak je geen zorgen!

Thuis heeft Tess heerlijk gekookt en genieten we aan tafel van ons maaltje. We kijken daarna onder het genot van nog een bakje ijs de laatste aflevering van de expeditie en vervolgen onze weg naar bed. Morgen gaan we weer allebei op pad! Truste!

1-12-2022

Als ik deze ochtend opsta bedenk ik me dat ik gister ben vergeten de mensen te appen over mijn komst van vandaag. Normaal gesproken appen we alle ouders even va te voren dat we de dag erna langs komen voor de therapie. Al snel bedenk ik me, dat door het vaste structuur rooster, het vast goed moet komen en stap ik vol goede moed de auto in. Aangekomen bij het eerste kind… wat denk je? Niet thuis… Door naar de eerste school, wat denk je? Niet aanwezig… Gelukkig gaan alle andere afspraken wel door, maar ik ga er goed op letten dat ik gewoon weer iedereen even een herinnering ga sturen een dag voor de therapie. Ook het meisje dat ik de laatste keer heb begeleid met haar zwemles is weer terug vanuit NL en ik kijk hoe het met haar gaat. We wisten in eerste instantie niet dat ze al terug was en we weten ook niet wat er allemaal is gebeurd en besproken in Nederland. Dat moeten we dus gaan navragen bij de ouders, die blijkbaar niet zelf met die informatie komen.

Bij thuiskomst zie ik dat Tess een heerlijk kippasteitje heeft klaargelegd van Huchada. Zelf is ze nog even op pad, maar ik geniet daar natuurlijk met volle mate van. Als ze thuis komt bedank ik haar voor de heerlijke verrassing en praten we nog even met elkaar. We kunnen allebei nogal met dingen onder ons arm blijven lopen en tevergeefs proberen zelf op te lossen, maar het er samen over hebben lost het toch vaak een stuk makkelijker op. Het is heerlijk om met haar over dit soort dingen te kunnen praten en het niet door te laten sluimeren, dankje daarvoor! Na het eten spelen we nog even een spelletje genaamd ’the Game’. Het is de bedoeling om door samen te werken het spel uit te spelen en daarbij zo min mogelijk kaarten over te houden. Halverwege het spelletje lijkt het er op dat we grandioos aan het verliezen zijn, maar door een goede tactiek blijken we het spel uit te kunnen spelen met nul kaarten in ons hand. Zo zie je maar een goede samenwerking kan alles overwinnen! Good night!

2-12-2022

Vrijdag, het weekend loert om de hoek, maar een lange dag staat ons nog te wachten. Gelukkig gaan we vandaag weer samen op pad wat het een stuk gezelliger maakt. Als eerst weer langs het jongetje met de scoliose (kandidaat voor het CDC). Bij binnenkomst zien we een opgewekt jongetje die goed ademt en heel alert is. We zien voor het eerst een paar grote glimlachen op zijn gezicht en het trappelen van zijn benen. Hij lijkt het leuk te vinden ons te zien. We kunnen nog steeds niet echt veel met hem doen, maar halen hem even naar een andere positie en spellen een klein spelletje. Hij geniet ervan! Heerlijk om te zien!

Door naar het CDC waar ze al de gezellige kerstlampjes hebben opgehangen. Het is wel echt raar hoor om al die kerstversiering te zien terwijl het dertig graden is buiten. Het matcht niet met elkaar. Dit klinkt misschien gek vanuit een tropisch eiland met een heerlijk zonnetje, maar ik mis wel een beetje dat december gevoel. Het heeft toch wel iets. We gaan door met de therapieën van de verschillende kids en ook zij lijken er veel van de genieten vandaag. Lopen, slepen, uitdagen tot bewegen het lijkt wel of alles een feestje is vandaag. We hebben het met de begeleiders nog even over de behoefte van een workshop of presentatie over het belang van spalken en houdingswisselingen. Ze staan er erg voor open om hier meer van te weten. Helaas hebben wij hier gewoon echt geen tijd meer voor, maar we willen het vragen aan de volgende therapeuten die komen in Januari. Het lijkt ons een goede manier om een verbeter slag te maken in deze setting.

Omdat we vanmiddag nog een huisbezoek hebben lunchen we lekker op de weg terug bij Mauchi’s. Echt vervelend dat dit plekje zo vaak op de route zit. De volgende smoothie van de lijst en een broodje gezond gaan goed naar binnen. We vervolgen onze toch voor een laatste afspraak. Met de moeder van het meisje dat normaal gesproken naar het CDC gaat, stellen we de statafel opnieuw in en zoeken we naar een oplossing voor ene douchestoel. In eerste instantie lijkt dat niet te lukken, maar als Tess haar oog valt op de oude variant die ouders al in huis hebben komen we toch op een idee. Tevreden stappen we de deur uit en kan ons weekend beginnen!

We luiden het weekend eerst in met een heerlijk workout in de box, daarna snel douchen, opfrissen en richting het restaurant. We hebben een nieuw plekje ontdekt waar je op een gezellig terrasje kan genieten van de Arubaanse keuken. Een oudere man met gitaar zingt, niet loepzuiver, een paar heerlijke deuntjes. Het sfeertje is fijn zo saampjes. Na de heerlijke visgerechten en een rondleiding door het restaurant, dat trouwens een oude traditioneel Arubaans huis is, rijden we naar café 080. Nick is ook die kant op gekomen om met ons een lekker drankje te doen en een paar spelletjes te spelen. Met een kleine cola met verassing sluiten we de avond af en duiken we lekker het bedje in. Het was een heerlijke week, met nu al veel mooie momentjes die we mogen koesteren. Tot in dromenland, het land van mooie dromen!

One Response to “Happy moments

Laat een antwoord achter aan Tessa Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *