Getting more confident

8-7-2019

Nou daar hadden we ook niet naar toe gehoeven. Verloren met 2-0, helaas, wel tof dat het vrouwenvoetbal nu wat meer aandacht krijgt. Wat ik ook wel tof vind is dat die vrouwen iets minder janken dan die mannen, hoewel het bij de vrouwen ook de verkeerde kant op gaat vind ik. Waarom moet je een gesprek met de scheidsrechter voeren waarbij je tegelijk probeert een eskimokus (neus tegen neus) te geven? Ik snap dat niet! Doe mij maar gewoon gymnastics for life!

Deze ochtend vertrekken we met 6 vrijwilligers naar school. Er zijn ondertussen namelijk nog 2 engelse (waar ik de naam vergeten van ben, Betty en…..) vrijwilligsters aangekomen en Mai, een oorspronkelijk Saudi-Arabische die studeert in Amsterdam. Ik begrijp niet helemaal goed wat ze studeert maar ik denk bewegingswetenschappen. Ze gaat ons in ieder geval helpen met de fysiotherapie.

In de ochtend starten we weer met de meditatie en de dans. Heerlijk hoe die kinderen hiervan kunnen genieten. Eén van de oudere jongens geeft ook aanwijzingen aan de dames in een rolstoel, dat ze wel mee moeten doen wat ze kunnen. Daarna starten we het ochtend programma en ik ga aan de slag met Ayu. Een meisje met een dyskinetisch beeld, dit betekent dat haar spierspanning voortdurend wisselt van ontspannen naar aanspannen. Ayu is super goed in rekenen en daarom pak ik de puzzel met de cijfers erbij. Na de mobiliteitsoefeningen starten we met een spelletje. Ik vraag aan Ayu om bepaalde nummers voor haar neer te leggen. Een hele opgave als je bedenkt dat je arm steeds onwillekeurig aanspant. Maar ze doet dit erg goed. Vervolgens leg ik een + of – tussen de getallen en vraag haar dan weer om het antwoord neer te leggen. No problemo! Dan komt Agun weer binnen. Met Sabine heb ik afgesproken om wat foto’s te maken zodat ze een goed idee heeft hoe ze een draagdoek kan knopen zodat hij op de rug van zijn moeder gedragen kan worden. Zo gezegd zo gedaan, ik ben benieuwd naar je filmpje Sab!

Tijdens het trainingsprogramma in de middag heb ik met Mai overleg over de uitvoering van de oefeningen. Soms volg ik haar ideeën niet helemaal, maar we zijn het er over eens dat het wat anders ingedeeld moet worden. Daar gaan we donderdag mee aan de slag. Het is immers de laatste week voordat we gaan evalueren over het programma dat de vorige vrijwilligers gemaakt hebben.

‘S Middags even naar de Ubud Market op zoek naar een geweven doek welke ik als draagdoek zou kunnen gebruiken. Moeilijk te vinden hoor als je niet precies weet wat je zoekt, maar ik denk er eentje gevonden te hebben. Eerst even overleggen of die goed genoeg is. Daarna ook nog even opzoek naar ringetjes voor mijn springtouwtje, maar deze zijn niet te vinden. Ik verzin wel wat anders. We zijn niet op tijd tijdens voor het avondeten dus eten maar even bij het watervalletje, ook geen straf. Daarna weer naar huis en lekker slapen. Hopelijk een beetje bijtanken.

9-7-2019

Nieuw morgen, nieuwe kansen. Ik moet zeggen dat ik er lekker in kom hoor en dat ik steeds meer het gevoel begin te krijgen dat ik echt wat kan bijdragen aan de ontwikkeling van de fysiotherapie hier. Deze morgen oefen ik met Putu Ita. Ik heb wat oefeningen en spelletjes bedacht om te werken aan de mobiliteit van haar romp en knieën. Ze geniet zichtbaar van de spelletjes met een simpele puzzel met cijfertjes. Dan komt opeens Agun aan en wordt weer op een mat gelegd. Niemand kijkt verder op of om, dan ga ik maar met hem aan de slag en instrueer Ita van een afstandje. Eigenlijk wil ik haar in de juiste posities zetten, maar dat gaat even niet.
De moeder van Agun heeft de papieren meegenomen waar ze het over had. Ik ben zo benieuwd wat zijn diagnose is en waar de problemen zijn gelokaliseerd. Oké, hoop papiertjes, hoop lijntjes en kronkeltjes. Het blijken de EEG gegevens van het epilepsie onderzoek te zijn. Ook best interessant om te zien, maar ik wil zijn geboortegegevens weten. Moeder geeft aan dat ze verder niks heeft. Nou ja, dan niet helaas. Ik probeer met mijn minimale kennis het een en ander aan de EEG aan Ketut uit te leggen, wanneer er plots een moeder voor me staat met dezelfde soort papieren van haar kind. Eh, ja prima, maar ik ben geen EEG specialist haha. Ik leg de ouders en therapeuten uit hoe ze de epilepsie kunnen opsporen door middel van de EEG gegevens. Er zit ook een blaadje bij met referentiewaarde dus dat is leuk vergelijken.

Na het middageten en het middagprogramma ziet Joke dat Toeng (spreekt uit als dwayne) en Adit gezellig naast elkaar zitten en starten met het spelen met een bal. Tot haar verbazing lukt het Adit om te kunnen delen met Toeng. Dan volgt er een leuke fotosessie waarbij ze super liefdevol met elkaar omgaan. Het is sowieso super bijzonder hoe de kinderen hier met elkaar omgaan. Ze hebben allemaal een fysieke/mentale beperking maar staan altijd klaar om de anderen te helpen en te ondersteunen. Met name de oudere jongens van rond de 30 zijn zo behulpzaam. Ik heb gehoord dat ze ook een beetje betaald krijgen om zich te ontfermen over de kleintjes. Dit doen ze echt zo super, heel bijzonder! Ik denk niet dat je dat in zo’n grote groep in Nederland ook zo snel tegenkomt.

Na school stap ik snel op de scooter om even te sporten. Ik voel me gelukkig weer wat beter dus het mag wel weer eens. Even lekker onder de regendouche en terug naar huis voor het avondeten. Mijn God wat is dat eten hier uitmuntend zeg, heerlijk! Joke en ik nodigen de andere 4 vrijwilligers uit om mee te gaan naar Yeh Pulu voor een kopje koffie. Nadat ik eerst als een idioot uitgemaakt ben dat ik koffie ga drinken na het avondeten, melden alle 4 de vrijwilligers zich af. Ik geef aan dat ze ook wel wat anders hebben, maar dat mag niet baten. Dan maar spelletje mee en met z’n tweeën op stap. Laters!

10-7-2019

Selemat Pagi! Goedemorgen! Wat is deze?? Regen! Ben je niet goed? Daar ben ik niet voor gekomen! Oké genoeg geklaag, zelfs met regen is het hier mooi. Ontbijt en ochtendritueel as usual, maar er klopt iets niet. Waar zijn alle kinderen gebleven? Blijkbaar doet regen veel met de opkomst van de kinderen helaas. Later hoor ik dat er nog steeds ceremonies bezig zijn vanwege crematies en trouwerijen dus daar kan het ook aan liggen. Ik wil deze ochtend aan de slag gaan met Wahtu, het jongetje dat zo erg op zijn tenen loopt. Echter is er iets met hem, hij heeft namelijk helemaal geen zin. Het lukt me een klein beetje om hem wat te laten oefenen, maar voor je het weet staat Agun weer voor je neus. Yesi vraagt of ik weer met Agun aan de slag wil gaan. Ik heb het idee dat ik de verantwoordelijkheid krijg over hem omdat het een behoorlijk complex beeld is en ik aan Yesi en Ketut zie dat zij het ook niet echt weten. Dat is een uitdaging en een eer. Van de moeder krijg ik opeens mandarijnen toegeschoven, omdat ik had gezegd dat ik een beetje ziek was geweest. Hoe lief!

Na het middageten vervolgen we het trainingsprogramma weer met het circuitje. Nu heb ik hem al zo vaak gedaan en ken ik de kinderen wat beter dat het me ook weer lukt om een beetje grapjes te maken. Als je je niet helemaal thuis voelt is dat toch wat lastiger. De meisjes kunnen het wel waarderen volgens mij! Doet mij denken aan al die leuke geintjes met de kinderen thuis. Vooral Lucas en Nayno plagen mis ik wel een beetje. En de moppen van Jimi. Oh ja en de baldadigheid van Mick en Steff. Eigenlijk mis ik de kinderen van de MMS allemaal wel. Wat zou het tof zijn als ik ze kon laten zien hoe leuk de kinderen hier ook zijn! Het zou een dolle boel worden met z’n allen! Ik heb trouwens alle kaarten gezellig op de spiegel gehangen dus jullie zijn er een beetje bij! Succes alvast met jullie laatste weekje en voor de schoolverlaters, kom af en toe nog eens langs!

Na schooltijd worden we uitgenodigd om bij Adit thuis op bezoek te komen. Nadat we achter moeder aan zijn gereden komen we bij zijn huis, waar moeder vol trots haar kleindochter laat zien. Net een maand oud (dus nog niet op de grond geweest) wordt ze bij Joke in haar handen gedrukt. Ook komen er uit alle hoeken en gaten lekkernijen op tafel. Althans tafel, we zitten op een stenen muurtje tussen twee gebouwtjes in. Wel gezellig en vooral de sojabonen, die je ook in de sushi krijgt, zijn heerlijk. Ach ja sushi dat mis ik ook wel. Gelukkig hebben ze hier ook een sushi restaurant dus die gaan we eens even plunderen als Jurgen hier is!

Na het avondeten nog even sporten. Tot mij verbazing is er een open music night dus we blijven nog heel even hangen. Oh wat heerlijk dit zeg, singer-song writers, bintang en uitzicht over een verlicht zwembad, duimpie omhoog! Na het sporten hebben Joke en ik nog een beetje honger. Oke een martabak halen op de night market is al heel snel het plan dus hop gaan met die banaan.
De martabak was heerlijk, oh ja wel even betalen he, bijna vergeten. Het is echt leuk om op zo’n lokale markt te komen, je wordt door allerlei mensen aangesproken en zijn super vriendelijk en geïnteresseerd. Ook iets dat wij in Nederland niet snel zien naar mijn idee.

11-7-2019

Tijdens het ochtendprogramma, waarbij alle deelnemers gezamenlijk yoga doen, ben ik in gesprek met de moeder van Agun. Ik heb een hoop vragen over het eten en drinken dat hij krijgt. Agun is namelijk niet erg stevig en heeft ook niet de sterkte om goed te kauwen en slikken denk ik. De moeder geeft aan dat ze thuis vaak hele klein porties per keer geeft en dat ze probeert alles zo fijn mogelijk te snijden. Het probleem is alleen dat zij niet altijd thuis is vanwege werk en Agun veel bij zijn vader is. Hij geeft grote stukken en heeft niet altijd het geduld om alles te geven. Ik geef aan dat het misschien goed is om smoothies te maken met fruit en groente zodat Agun meer vezels en vitaminen binnenkrijgt. Dan geeft ze aan dat ze wel vaak sinaasappels perst, maar dat ze geen mixer heeft om bijvoorbeeld smoothies te maken.

In het middagprogramma praat ik met Ketut over haar ervaringen met het eten op school. Er is namelijk nog een meisje dat hier heel mager is en behoorlijk aangedaan en dus niet goed kan eten en drinken. Echter wordt door moeder wel alles bij haar naar binnen geschoven. Yesi en Ketut hebben meermaals aangegeven dat ze het moet pureren en andere vrijwilligers hebben haar zelfs een mixer gegeven, maar ze vertikt het blijkbaar. Ik ga sowieso kijken voor een mixer voor de moeder van Agun. Zij staat namelijk overal voor open en wil veel leren over haar zoon. Misschien hebben de logo’s van Basalt nog ideeën. Sondevoeding is geen oplossing hier.

Na schooltijd nemen Joke en ik ons vaste plekje bij Yeh Pulu in. Even werken aan een plan van aanpak voor de kinderen, het trainingsprogramma en de mogelijkheden om voorzieningen hier te krijgen. Later sluit Mai nog aan en hebben we een discussie over een protocol voor een nieuw kind. We zijn van plan een protocol te maken voor wanneer er nieuwe kinderen komen en hoe deze het beste in kaart gebracht kunnen worden. Dan kunnen er vervolgens veel specifiekere doelen gesteld worden en kan er gekeken worden naar wat er van de kinderen verwacht kan worden. Helaas is het niet mogelijk om Yesi en Ketut al onze informatie toe te stoppen, dat zou veel te veel zijn. Maar ik heb nog 8 weken dus kan stukje bij beetje wel geïmplementeerd worden denk ik.

Na het avondeten vertrekken we nog even naar Frozen Yogi. ik ga daarna gelijk weer terug want zit niet zo lekker in m’n vel. M’n gedachten gaan alle kanten op over van alles en nog wat. Dan maar even touwtje springen (gemaakt met een stukje stof en een knoopje) heerlijke workout om even je hoofd leeg te maken. Weltrusten!

12-7-2019

Vandaag hebben we een rustdagje en besluiten Joke en ik, die ondertussen ook een sportschool abonnement heeft, een dag te spenderen in de gym. Tenminste een gym het is meer een healthclub. Eerst even sporten, waar ik merkte dat mijn conditie wel achteruit gaat. Toch wel anders dan 6 keer per week crossfitten. Nou ja we hebben het weer gedaan. Heel even in de sauna (5 min, langer hou ik niet vol) en dan een duik in het zwembad. De rest van de dag wordt opgevuld met spelletjes, foto’s uitzoeken, smoothiebowls, kokosnoten, biertje en koffie!
Tijdens het avondeten worden we nog even verrast door wat heerlijke live muziek. Dat was even goed bijkomen zeg. Morgen en zondag vertrekken we voor 2 dagen naar Nusa Dua om wat mooie natuur en hopelijk schildpadden te spotten. Selemat Tidur dan Sampai jumpa! (Slaap lekker en tot de volgende keer)