First things first

Het is onze beurt. Wij zijn nu de gezichten va de foundation. Er is nogal veel informatie op ons afgekomen en hebben een hoop opruim werk voor de boeg. Wij gaan goed op structuur en orde. Laten we je meenemen in onze weg.

30-9-2022
Tring, te ring, teri…. oeps de wekker gaat. Opstaan! Vandaag is het zover, we gaan met z’n tweeën op pad. Na het ontbijt stappen we de auto in richting het zuiden van het eiland. Dat is zo’n half uurtje rijden vanaf ons appartement. Het doel van deze ochtend is een bezoek brengen aan het CDC (Centro de Cuido). Dit centrum is oorspronkelijk opgericht voor als een vorm van dagbesteding voor ouderen, maar sinds kort is er ook eindelijk een mogelijkheid voor het opvangen van kinderen. Verderop in het gebouw zit Ambient Feliz. Deze organisatie is een gezinsvervangend tehuis voor volwassenen met een verstandelijk beperking die bij aanvang niet aangewezen zijn op bedverpleging. Er wordt 24 uurs zorg- en begeleiding geboden. Maar ook hier wonen sinds korte tijd 3 kinderen. Zij gaan ook elke dag naar het CDC waar dan totaal zes kinderen dagbesteding hebben. Het gebouw lijkt vrij nieuw. Ze hebben een snoezelruimte (nog niet af), een zwembad (nog niet af), een speeltuin (nog niet af). Kortom ze hebben alles, maar nog niet af… Nou ja eerst maar eens kennis maken met de begeleiders en de kinderen zelf.

Bij aankomst merken we dat de drie kinderen van Ambient Feliz niet op het CDC zijn, ze blijken een beetje ziekig te zijn. We gaan ze dus apart opzoeken. We treffen hier verschillende kinderen aan met verschillende diagnoses, maar allemaal echte ZEMB (zeer ernstig meervoudig beperkt). Tessa en ik proberen wat contact te maken met de kinderen en de begeleiders, maar dat gaat wat moeizaam. De kinderen hebben haast geen communicatie mogelijkheden en de begeleiders geven alleen antwoord op vragen die we ze stellen. Na iedereen ontmoet te hebben stappen Tess en ik weer in de auto en kijken elkaar aan. Jeetje even schakelen hoor, wat kunnen we hier precies bieden en wat is er nodig voor deze kids. Hier moeten we echt even voor gaan zitten, maar nu geen tijd. Eerst op naar het volgende kindje.

Op het moment dat we aankomen rijden wordt de deur al voor ons open gedaan en worden we begroet door een correct Engels sprekend jongetje. Hij heet ons welkom en verteld dat hij het broertje is van het kindje dat wij gaan zien. Binnen treffen we een klein schattig meisje dat ons tegemoet komt lopen. Al zwalkend stort ze zich bij Tessa in haar armen en begint ze haar te gebruiken als klimtoestel. In de hoek zie ik een vrouw zitten met wat boeken op haar schoot. Ze lijkt wel iets aan het leren te zijn. Ze gebruikt haar telefoon als vertaalmachine. Het blijkt de oppas te zijn en spreekt verder geen Nederlands, Engels of Spaans. Wij gaan eerst maar even verder met het bekijken wat het meisje allemaal kan.

We stellen wat vragen aan het broertje die ondertussen keihard aan zijn Nederlandse huiswerk zit. Toch fascinerend dat de jongere generatie op dit eiland bijna allemaal minste drie talen beheersen of leren. Wel één van de dingen waar ik zelf tegen aan loop is de taal barrière. Het is best wel lastig om een behandeling uit te voeren zonder dat je de taal spreekt van het kind. Het maakt me daarin ook nog wel een beetje onzeker. Eerst maar eens gaan oefenen op de makkelijkste en meest voorkomende woordjes in het Papiaments en Spaans.

Na een half uurtje houden we er mee op. Ook hier moeten we goed gaan bedenken wat we willen. Het meisje is haast niet aan te sturen en heeft een dronkenmansgang waardoor ze best valgevaarlijk is. Even op het lijstje zetten om te bespreken. Snel door naar de volgende! Het laatste jongetje van vandaag woont in een aardige woning. Bij binnenkomst geeft moeder aan dat ze dit huis toegezegd hebben gekregen en dat het een aangepaste woning is. Zo is er een speciale badkamer en genoeg ruimte voor de rolstoel. We treffen het jongetje aan in bed. Gesteund door de kussens om hem heen kijkt hij naar de televisie. Ook deze jongen kan worden geclassificeerd als ZEMB. Hij kan iets communiceren met zijn ogen, maar verder is zijn gezichtsuitdrukking vrij eentonig. We hebben een gesprekje met moeder waarin ze aangeeft dat er nog wel wat dingen verbeterd kunnen worden. Hij heeft een fixe scoliose en de arts blijkt ooit gezegd te hebben dat een korset geen nut heeft!? De kussens kunnen hem niet genoeg ondersteunen en wij denken dat hij niet vaak genoeg in zijn rolstoel zit (die hem misschien enigszins wat ondersteuning zou kunnen geven). Moeder geeft aan dat er binnenkort een MDO (multidisciplinair overleg) op de planning staat en of wij daar bij kunnen zijn. Ook verteld ze dat ze bezig zijn met een aanmelding voor het CDC. Pfoe weer veel informatie en een hoop punten waar wij wel iets mee kunnen. Ook deze gaat op het lijstje. We vetrekken met veel in informatie in ons hoofd weer richting huis, want we hebben straks een ontmoeting met de eerste kinderfysiotherapeut (i.o.) van Aruba.

Na de lunch lopen we de Starbucks van de bioscoop binnen. Op de deur bij de ingang staat dat ze hier een Nitro Cold Brew hebben. Dat is koud gezette koffie met stikstof. Een tijdje geleden heb ik dat gedronken met Nick op de jaarlijkse koffiebeurs (ja wij zijn koffie idioten ;)). Heerlijk die ga ik straks bestellen, maar eerst een gesprekje met Monique.

Monique schuift bij ons aan tafel en begint te vertellen. Ze verteld dat ze kinderfysiotherapie studeert in Nederland via online meetings. Elke vrijdag staat ze om 03.00 op om de lessen te kunnen volgen. Het moet namelijk live worden gevolgd en mag niet opgenomen worden vanwege privacy dingetjes. Ze zit nu in het derde jaar en is in de tussentijd een aantal keer naar Nederland gevlogen om stage te lopen. Ze heeft de uren die ze loopt in een maand gepropt om zo ervoor te zorgen dat ze al haar uren haalt. Wat ik ervan begrijp is dat het zeer intensief is op deze manier en dat ze er ook even tussenuit heeft moeten gaan. Maar ze is vastbesloten om de allereerste Arubaanse kinderfysiotherapeut ooit te worden! Ook verteld ze dat ze binnenkort naar Nederland gaat om een zwangerschapswaarneming te doen in Dordrecht. Dit om meer ervaring op te doen en een deel van haar schooltaken te kunnen afronden. Echter neemt ze pas deze stap als ze er op kan vertrouwen dat ik een paar kinderen van haar kan overnemen. Dat is nogal een verantwoordelijkheid. Ik geef haar aan dat we hier best naar kunnen kijken, maar dat ik ook denk dat het sowieso een goede stap voor haar is om zich te ontwikkelen als kinderfysio. Naarmate de tijd verstrijkt krijgen we nog meer verhalen, nog meer informatie. Ze verteld drie uur aan informatie in twintig minuten. Ik dacht dat het hier allemaal wat tranquilo ging… Nou ja alleen maar goed. Ze is gepassioneerd en gedreven, dat lijkt mee een goede eigenschap om hier wat te kunnen opzetten. Een beetje overprikkelt en flabbergegast vertrekt Monique weer en bestel ik die Nitro Cold Brew. Tsjonge wat een dag weer, het is zoveel allemaal. Ik neem een slok van m’n koffie, uhg, ook niet te zuipen. Nou mijn verwachtingen verlopen wel een beetje anders. Dat geeft niet, teleurstellingen over verwachtingen mogen er zijn, anders moet je niks verwachten. Het mooie is dat wij in staat zijn het te kunnen veranderen. Dus hop naar huis we hebben een druk weekend voor de boeg, eerst nog even wat eten en dan op tijd naar bed.

1-10-2022

Wakker worden, wakker worden, we moeten nog douchen, ontbijten, dingen opzoeken, uitzoeken, sorteren, plannen…. oh wacht het is weekend. Hmm dan beginnen we maar even met een ontbijtje. Van de week heeft Liv ons verteld over alle ontbijtjes die zij maakte van havermout. Wij besluiten om eens te proberen een mugcake te maken. Banaan prakken, eitje er door roeren, drie eetlepels havermout, zelfrijzend bakmeel en wat kaneelpoeder. Nog een schepje rood fruit en dan drie minuutjes in de magnetron. Een heerlijk gezond ontbijt cakeje, klaar om de dag te beginnen! We gaan zitten aan tafel, klappen onze laptops openen en besluiten eerst eens even naar het rooster te kijken.

Het is ondertussen vier uur in de middag en we zien door de bomen het bos niet meer. We proberen een rooster te maken en de overdrachten te vinden, maar het is een warboel van onlogische systemen en documenten. Zo werken ze met Google Drive, waar aan overvloed aan losse documenten instaan die allemaal zijn bewerkt en dan weer oude versies die half opgeslagen zijn. Ook heb ik in een half uur ontdekt dat er drie verschillende mailadressen worden gebruikt voor Drive, de Iphone’s en de oude dropbox waar nog documenten in zouden staan. Wij dachten thuis dat HiX een erg systeem, maar dit slaat echt alles. Dus collega’s van Basalt het is allemaal zo slecht nog niet dat systeem van ons. Maar goed HiX of niet volgens ons staat of valt alles met werkafspraken. Dat is iets waar wij ons de afgelopen tijd over moeten buigen. Wij zijn van plan orde in de chaos te brengen en de afspraken zo te maken dat er meer duidelijkheid en structuur komt voor de nieuwe therapeuten per project. Niet omdat ik (misschien wij) enige vorm van OCD hebben, maar zodat elke nieuwe therapeut niet opnieuw het wiel hoeft uit te vinden en gelijk door kan gaan waar de vorige is gestopt. Wel zo belangrijk bij projecten die maar drie maanden duren. Vanaf volgende week zetten we de eerste stap in ons verbeterplan. Nu is het tijd om de laptop dicht te klappen en eerst weekend te vieren.

Rond vijf uur rijden we naar het strand. We hebben afgesproken met Nick en André. De twee dames in project 24 hebben hem ontmoet en geïntroduceerd in het heerlijke spel spikeball. Aan het einde van hun verblijf hebben zij hun spikeball set aan hem gedoneerd. Liv en Anouk (de therapeuten voor ons) zijn met hem in contact gebleven en zijn spikeball blijven spelen. Nu heeft hij ons gevraagd of wij de trend willen voort zetten. Nou dat willen wij wel, thuis worden er door de Desperamigos ook flinke partijtjes afgewerkt. Met een heerlijk zonnetje op de achtergrond wordt er fanatiek geslagen gedoken. Het enthousiasme van André groeit en groeit. Hij vind het leuk om onder Nederlanders te zijn en van ze te leren. Met het zand tussen de billen breien we er een einde aan. Even afspoelen in de zee en dan naar huis. Tessa en ik hebben geen zin om te koken en halen een burger met wat frietjes bij een foodtruck langs de straat. De plaatjes op de bus nodigen wat mij betreft niet echt uit, maar Tessa vind het er wel goed uitzien (maar ja die eet ook echt alles ;)). Eenmaal thuis blijken de burgers toch wel echt heerlijk te smaken, oké schat je hebt gelijk! Moe maar voldaan ploffen we weer lekker op bed en sluiten onze ogen. Het is half tien, maar we kunnen niet meer. Morgen gaan we weer fris en fruitig verder aan de slag. Eerst naar dromenland. Ayo!

2-10-2022

De wekker gaat al redelijk vroeg. Ik heb met Nick afgesproken om even Formule 1 te gaan kijken in de Beach Bar. Tien voor acht staat hij voor de deur en rijden we, met een vriend van Nick, naar het strand. Uitgesteld! Ze beginnen een uurtje later. Het klinkt aantrekkelijk om m’n hoofd op de bar te leggen en nog een dutje te doen. Nou, ik bestel maar een cappuccino, dan worden we ook wel wakker. Wouter en Nick hebben honger, ze hebben blijkbaar niet goed ontbeten. Gelukkig kan je bij deze Beach Bar een ontbijtbuffet kopen. Net als alle Amerikanen om ons heen krijgen zij ook een polsbandje. Vol goede moed lopen ze naar het all-you-can-eat buffet. De borden met worstjes, spek, pancakes met ahornsiroop en een paar stukjes fruit vliegen om mijn oren. Opzich ziet het er best lekker uit, maar ik heb redelijk ontbeten. Nou, ik bestel eerst nog wel een cappuccino voordat ik ga bedenken of ze iets voor mij mee willen nemen.

De race is inmiddels in volle gang. De borden van de jongens zijn leeg en we zitten een beetje weg te dutten. Wouter besluit toch maar drie biertjes te bestellen (het is tien uur in de ochtend….). Nou ja hij staat nu toch al voor mijn neus. Het eerste biertje op Aruba, zondagochtend tien uur… Heel eerlijk moet ik bekennen dat hij best wel goed smaakt. Met nog 20 rondes racen te gaan besluiten we het voor gezien te houden en vertrekken weer naar huis. Tess en ik hebben vandaag een dagje vrij gepland. We gaan lekker snorkelen. Ze is hier vorig jaar al een keer op bezoek geweest en weet een leuk plekje om zeeschildpadden te spotten. We rijden die kant op en besluiten eerst bij een strandtentje wat te eten.

Langs de weg zijn 4-wheel drive buggy’s en quads in een rijtje opgesteld. Wanneer wij de auto parkeren zit het hele tentje vol met mensen. We mogen eigenlijk geen vooroordelen hebben, maar je ziet gewoon gelijk dat het Amerikanen zijn. Achter ons zitten twee dames heerlijk aan hun lekker burgers met friet. Net een portie teveel als je het mij vraagt maar oké. Er komt een stevige dame met een grote zonnebril en een zonneklep richting de tafel lopen, kijkt naar de ober, wijst naar de borden van de andere twee dames, wacht een paar seconden en schreeuwt: I want this!! Wij eten maar snel ons broodje met tonijn en krabsalade op en nemen het eerste het beste moment om te betalen en weg te wezen.

Aangekomen bij de snorkelplaats maken we ons klaar en stappen via een steil trapje, uitgehouwen in de rotswand, de zee in. We zwemmen wat verder van de kust af richting de grasvelden onderwater. Van een echt rif of koraal kan je op deze plek niet echt spreken. Er zijn weinig vissen te zien en de zandbodem is ook niet echt heel interessant. Net op het moment dat ik denk: Nou Tess, is dit nou zo prachtig? verschijnt er een kleine schaduw in de verte. Een licht gekleurde zeeschildpad zwemt ons tegemoet. Hij lijkt naar boven te zwemmen om even wat lucht te happen. Vlak voor het moment dat hij zijn koppie boven het water uitsteekt kom ik ook boven water. Het is zo bijzonder om te zien dat je een zeeoppervlak ziet met een klein schildpadneusje er boven terwijl er onder je zoveel meer af speelt. Letterlijk meer, want ik duik met mijn bril weer onderwater en zie twee nieuwe donkere schildpadden van het zeegras knagen. Heerlijk rustig en met een vloeiende slag verplaatsen deze drie schildpadden zich van de één naar de andere plaats. Na enige tijd besluiten we om weer terug te zwemmen en er een einde aan te maken. Ik word op een gegeven moment wel een beetje misselijk van die stroming en het zoute water wat toch op één of andere manier in mijn mond en neus terecht komt.

Tessie is net een zeemeermin en zou zo uren kunnen blijven dobberen, prachtig om te zien, zelfs met een duikbril op! Op de weg terug komen we aan het wateroppervlak nog een schildpad tegen. De teller staat in één sessie dus al op vier schildpadjes. Ook schat je hebt weer gelijk…. Snel eruit en op naar huis voor het avond eten, eerst nog even langs de supermarkt voor de boodschappen.

We eten vandaag pannenkoeken. Hier hebben we het namelijk al weken over. Nu is het zover aangezien we in de keukenkastjes nog wat pannenkoekenmix hebben gevonden van de vorige bewoners. We hebben trouwens in onze opruimwoede op de computer ook maar gelijk de hele keuken, koelkast, vriezer en andere kasten in dit appartement meegenomen. Zoveel zooi over de datum en zoveel kapotte troep weggegooid. Hoe hebben al die mensen hier drie maanden kunnen verblijven? Het zal wel aan ons liggen… Na de overheerlijke, welverdiende pannenkoeken is het tijd om naar bed te gaan. Morgen gaan we voor het eerst zonder elkaar op pad. Tess heeft een ander rooster dan ik en we zullen dan ook veel los van elkaar werken. Spannend! Maar goed eerst het nachtlampje uit en op naar het land van de dromen. Slaap lekker!!

(Sorry btw voor de weinige foto’s, ik beloof het ze komen er aan als we wat meer tijd hebben;))