Ayo Aruba, Hola Costa Rica!

Het is zover een nieuw avontuur begint. En wat voor eentje… Vanaf de start is het al een rollercoaster aan emoties en ervaringen. De ene fijn, de ander wat minder. Maar goed het zou geen avontuur zijn als er ook niet wat spannende dingen gebeuren. Reis je gezellig met ons mee?

5-1-2022

Vroeg uit de veren, want er moet nog een hoop gebeuren voordat we weg gaan. Ik stap zonder ontbijt snel in de auto, want die moet ik natuurlijk schoon weer afleveren. Even helemaal laten schoonmaken bij de car wash. Van de ervaring van Tess weten we dat ze hier wel even de tijd voor nemen, dus ik loop even lekker langs de koffietent en loop daarna door om nog even mijn haren te laten knippen. Binnen tien minuten sta ik weer buiten met een verse coupe en moet ik nog heel even wachten tot de auto klaar is. Daarna rij ik terug naar huis en pakken we de laatste spulletjes in. Natuurlijk vertrekken we weer iets te laat, want dit soort momenten geeft bij ons altijd ene beetje chaos in het hoofd. Gelukkig hebben we de instapkaarten al binnen en hoeven we ons niet te melden bij de incheckbalie. We zeggen Viola en Kor gedag, tanken nog even de auto vol en rijden gehaast richting het vliegveld.

Bij het inleveren van de auto zegt de controleur opeens: ‘You don’t have enough gas’. Eh, jawel hoor ik heb net getankt. Het metertje staat zo goed als op het bovenste streepje. Hij laat een foto zien van hoe ik de auto ontvangen heb en daar staat het metertje boven het streepje en zegt: ‘You have to fill it up, otherwise it is double the cost’. Pff, nou Tess loop jij alvast richting het vliegveld om te kijken waar we moeten zijn dan rij ik vliegensvlug naar het tankstation. Voor vijf euro gooi ik de rest van de tank vol, vijf euro tekort… en rij snel weer terug. De man vind het goed genoeg en ik ren naar de ingang. Tess staat met een man te praten en zegt de counter is al dicht. Blijkbaar hebben we de instapkaarten nodig op papier en niet op de telefoon om binnen te komen. De man belt wat heen en weer en het wordt geregeld. Maar als we bij de eerste beveiliger komen zegt zij weer: ‘Nee, regels zijn regels, ik heb papier nodig’. Zelfs als de man die ons hielp naar ons toe komt is ze niet te overtuigen. Er wordt weer wat heen en weer gebeld en we mogen door, maar we moeten gelijk doorrennen naar de gate. Bij de securitycheck gaat alles gelukkig goed, behalve dat Tess haar water moet weggooien en ik mijn laatst gezette cold brew. Snel doorrennen maar.

Bij de counter aangekomen, vraagt de medewerkster van de vliegmaatschappij naar onze paspoorten en de instapkaarten. Ook vraagt ze naar ons vaccinatiebewijs of testbewijs. Eh, huh? Wij hadden uitgezocht dat je dat niet nodig had voor Costa Rica. Dan geeft ze ook nog aan dat onze koffers niet op de instapkaart staan. Heh? Maar we hebben geen koffers alleen handbagage. Op de website stond dat je een trolley en rugtas mee mocht. Ze geeft aan dat of de rugtassen of de trolleys te groot zijn, je mag blijkbaar maar één van de twee en dan bijvoorbeeld ene handtas of laptoptas. Tering, wat een onduidelijke boel allemaal. De website waar wij mee geboekt hebben heeft zoveel verkeerde informatie gegeven. Nou ja dan maar extra betalen want terug brengen kan ook niet. Ze print onze instapkaarten uit en ook gelijk die voor de overstap. In alle haast is ze onze bewijzen voor corona vergeten denk we. Als we het vliegtuig in willen stappen worden we geattendeerd op het dragen van een mondkapje. Ook niet duidelijk aangegeven, hebben we natuurlijk niet. Snel om de hoek voor vier dollar nog een mondkapje halen en het vliegtuig in. Pff wat een stress….

We komen aan op het vliegveld van Colombia, maar door de vraag over de coronacontrole maken we ons een beetje druk. Moeten we het hier ook nog laten zien? Is ze het vergeten of was het eigenlijk toch niet nodig? Wat als het wel nodig is, moeten we dan als nog testen? Dan missen we sowieso de aansluiting. Tess zoekt en zoekt op haar telefoon naar het antwoord. Godzijdank hebben we de instapkaarten op papier laten uitprinten in Aruba en hoeven we bij de gate alleen nog maar onze paspoorten te laten zien. Gelukkig we zitten in het vliegtuig naar Costa Rica…

Eenmaal daar aangekomen is de stress nog niet verdwenen. Moeten we het hier ook nog laten zien? Kunnen ze ons nog weigeren? We stappen snel uit het vliegtuig, pakken onze trolleys van de lopende band, langs de security en naar buiten. Pffieuw we hebben het gered. Nog bijgekomen van alle hectiek stormen tientallen taxi gasten op ons af. Nee we hebben geen taxi nodig we hebben een huurauto voor de maand. Speurend naar een bordje met onze naam lopen we verder. Op een gegeven moment staat er niemand meer, maar hebben we het bordje niet gevonden. Oh nee toch, niet ook dit nog. We hebben een auto gehuurd via een bedrijf dat ons werdt aangeraden door Stephan, de eigenaar van Pauline’s appartements. Alles ging via whatsapp en heb met mijn credit card al het volledige bedrag moeten reserveren. Ik dacht al wel, wat raar, maar door de aanbeveling klonk het oké. We worden aangesproken door een goed Engels sprekende vrouw en vraagt of ze moet helpen. Ze helpt ons met WiFi van het café waar we voor staan en ik krijg een berichtje van het bedrijf binnen. Hij moest de auto verplaatsen vanwege de beveiliging en komt zo onze kant op rijden. Een paar minuutje later rijd er een spiksplinter nieuwe Suzuki Vitaro 4×4 voor ons neus zonder nummerplaat. Blijkbaar is hij zo nieuw dat deze er nog niet is, maar een papiertje voor de vooruit moet voldoen. Ik zie nog meer van deze auto’s rijden dus dat zal wel goed zijn. De man overhandigd ons de sleutels en loopt weg. Eh oke, staan we dan, instappen en wegwezen uit deze chaos.

We rijden snel naar onze overnachtingsplek een stukje buiten San José. Aangekomen worden we vriendelijk begroet door een Pakistaanse man die hier is gesetteld vanwege de liefde. Hij overhandigd ons de sleutels en nog voordat we bij de kamer aan zijn gekomen heeft hij ons al uitgenodigd bij hem thuis voor thee. We slaan, een beetje geforceerd, zijn nummer op en bedanken hem vriendelijk. We eten nog even snel wat in het restaurantje hier, boeken via booking.com een overnachting voor morgen en overmorgen en maken een kleine planning. Daarna kruipen we snel onder de dekens, want het is behoorlijk koud hier, 16 graden. Dat zijn we niet echt meer gewend. Hopelijk lukt het om een goede nacht te maken, want met alle indrukken van vandaag kunnen we dat wel een beetje gebruiken!

6-1-2022
Nieuwe ochtend, nieuwe kansen. Even snel het inclusief ontbijt nuttigen. Blijkbaar is hier het traditionele ontbijt: Scrambled eggs, rijst met bonen en nog wat andere kleinigheidjes. Deze keer een stukje gebakken banaan en een geroosterde boterham. Na het eten zoeken we op de laptop even naar een overnachting voor de dagen na onze volgende stop. We zijn van mening dat et toch wel handig is om een klein beetje vooruit te plannen. Niet te ver hoor, maar een klein beetje. Opeens krijg ik een melding van de eigenaar waar we vandaag heen zouden moeten gaan. Er is iets mis gegaan waardoor er een dubbelboeking is ontstaan. Het excuseert zich, maar we moeten even snel op zoek naar iets anders. Gelukkig is dat zo geregeld en krijgen we een nieuwe bevestiging van deze accommodatie. Inpakken en wegwezen, op avontuur!

Nog geen tien meter verder popt er opeens een tolhuisje op. We moeten ongeveer 1000 colonnes (zo’n 1,70) betalen, maar dat kan blijkbaar alleen cash… Eh oh, we hebben geen cash. We moeten weer achteruit. Uiteraard staat er al een rij achter ons en de beveiliger komt er bij. We voelen onszelf echte toeristen op dit moment. Het is allemaal te veel gedoe en ze besluiten toch de slagboom te openen. Les voor deze ochtend… we moeten gaan pinnen.

Als we aankomen in het dorpje waar we moeten zijn, zien we een grote bank. We hebben op de weg hier naar toe al bij wat pinautomaten geprobeerd, maar die gaven alleen maar fout meldingen. Nee, we hebben het gecheckt er is niks afgeschreven. Bij deze bank staan binnen ook pinautomaten en hier lukt het wel. We proberen eerst een klein beetje dan kunnen we later als nog wat meer pinnen. De rest doen we wel gewoon met de kaart. We rijden snel door naar onze slaapplek vlakbij de vulkaan. Een prachtig uitzicht met twee kleine hutjes op een groot stuk land is waar we aankomen. Als we ons melden bij het huis, zet de vrouw ai, no es una problema. Oh nee, daar gaan we weer. Ze schreeuwt in het spaans over het landgoed en begint driftig te bellen. Ze schreeuwt nog een keer. Dan komt een meisje aanlopen die aan ons in het Engels uitlegt dat er geen plek is en dat er een fout is gemaakt. Met de WiFi van het huis gaan we dan maar weer snel opzoek naar een nieuw onderkomen, dat lukt redelijk snel, maar we moeten wel weer een stuk terug rijden. Ik krijg ook een bericht van booking.com dat ze zich excuseren voor het ongemak. Ja, dat is al de tweede keer vandaag, beetje klaar mee. We moeten door al dit gedoe ook ons bezoek aan de waterval voorbij laten gaan want het wordt al donker. Deze meldingen leggen we allemaal neer bij booking.com, hopelijk kunnen zij ons een klein beetje tegemoet komen voor al dit gedoe.

We worden gelukkig hartelijk ontvangen door de medewerker van ons nieuwe onderkomen. Ook hij spreekt alleen maar Spaans en probeert ons met handen en voeten uit te leggen hoe het slot werkt, waar de keuken is en wat we moeten betalen. Het grappige is dat hij ook stopt met praten en een soort hints gaat spelen. Praat maar gewoon in het Spaans, we snappen het wel een beetje. Via Duolingo lukt het al aardig om de context te begrijpen. Na de uitleg maken we met de gekochte spullen in de supermarkt nog even een slaatje, hoewel de kropsla een kool blijkt te zijn, maar goed dat smaakt ook redelijk. Daarna lekker richting bed, we hebben morgen een drukke dag voor de boeg!

7-1-2022

Met de slaap nog in ons ogen rijden we bijtijds weg vanuit het prima huisje waar we uiteindelijk terecht zijn gekomen. We hebben een dagplanning met veel wandelingen op het menu staan. We starten met de tour van de Hanging Bridges in Mystico Park. Dit is een tocht van pakweg twee uurtjes over een redelijk aangelegd pad in de jungle, waarbij je over verschillende bruggen heen kunt lopen om een oversteek te maken naar de andere kant van de vallei. Op de weg naar het park toe komen we bijna niemand tegen, maar op het moment dat we de hoek omkomen schiet het toeristen gehalte de grond uit. Helemaal niks voor mij eigenlijk, maar ja om wat moois te kunnen zien is het grootste deel van alle natuurparken nu afgeschermd en wordt het aan geprijsd als toeristische trekpleister. Gelukkig merken we daar in het park zelf ietsje minder van. Tess en ik nemen lekker onze tijd en geven onze ogen en oren goed de kost. Ondanks mijn kleurenblindheid zie ik toch ook heel veel mooie groene bomen, planten en struiken. We wandelen door de boomtoppen over de, aan staalkabels, hangende bruggen. Ondertussen worden we keer op keer ingehaald door allerlei gidsen met een hele bups aan geïnteresseerde vakantiegangers achter hem/haar aan. Nauwelijks de tijd om even te stoppen en te genieten, rennen ze alweer door naar de volgende brug. Op een gegeven moment horen wij iets in de bomen, het begint ook te ruiken naar het apenverblijf van Blijdorp. Dan spot Tess een paar wilde beesten die van de ene tak naar de andere tak verplaatsen. Het blijken Spider Monkeys te zijn. Het is lastiger te zien aangezien ze echt hoog in de boom zitten. Terwijl wij zeker een half uur staan te kijken en genieten zijn alweer drie tours gepasseerd die even snel een kiekje maken en weer door gaan. Sommige gidsen bedanken ons voor het vinden van deze groep apen, andere gidsen zeggen dat hier een groep apen is gesignaleerd. Het wordt dus al snel doorgegeven, maar wij hebben ze zelf gevonden, geen gids nodig! Ook spotten we in een holletje in de aarde nog een tarantula die zit te wachten op zijn maaltje. Nou mij krijg je niet hoor! De tocht, die bij ons uiteindelijk een uur of drie-en-een-half duurt, komt ten einde met nog één laatste uitzicht op de vulkaan.

We rijden door naar het volgende natuurpark, Arenal 1968. Dit park ligt rondom het gebied waar in 1968 een plotselinge uitbarsting plaats vond en een deel het stadje Tabacón verwoestte. Deze wandeling komt langs deze lavastroom, waarbij e nog veel van het gesteente kan waarnemen. De vulkaan zelf kan je helaas niet beklimmen, maar het uitzicht wordt er niet minder op. Het is een onbekendere wandeltocht langs de vulkaan en daarom ook een stuk rustiger. Halverwege onze tocht, waarbij we misschien maar twee andere koppels zijn tegen gekomen, horen we weer wat in de bomen. Nog geen minuut later zien we een stuk of tien Spider Monkey’s lekker knagen van de bladeren van een specifieke boom. De ene zit lekker te chillen op een tak, de andere hangt onderste boven aan zijn staart. Er zijn ook een paar kleintjes bij die een beetje rondrennen. We verbazen ons hoe veel vertrouwen deze beeste in die takken hebben. Ze springen van boom naar boom en moeten maar hopen dat zo’n tak het houd. We attenderen een aantal voorbijgangers op dit spektakel in de lucht en precies op dat moment komt er via een andere boom een brulaap omhoog geklommen. De Spider Monkey’s overleggen met elkaar en verplaatsen zich daarna naar een andere boom. Na heel wat minuutjes verder verplaatsen wij ons ook maar weer anders zijn we niet voor het donker terug.

We komen bij ons eindpunt aan waar ook nog een prachtig uitzicht over de vulkaan te vinden is. Even een colaatje voor de suikers, want we zijn echt kapot. Wandeltochten van totaal 13 km met 41 verdiepingen omhoog en 60 omlaag maken je lichaam best moe. We besluiten nog even een hapje te eten bij een plek dat zegt traditioneel Costa Ricaans eten te hebben, maar we zijn nog niet echt achter deze keuken. We hebben het idee dat het vooral veel kip is en een variatie op Zuid-Amerikaans eten zoals taco’s, epenadas en dat soort lekkernijen. Toch smaakt het prima en kunnen we moe, maar voldaan weer heerlijk ons bedje in. Morgen vertrekken we weer naar onze volgende stop in deze roadtrip, dus voor nu slaap lekker!