Lots of impressions

25-06-2019

De tweede schooldag breekt aan, huah, pff dat bed ligt nou niet echt top. Hopen dat ik er een beetje aan kan wennen. Maar goed, op naar het ontbijt. Dit is trouwens elke ochtend ongeveer hetzelfde ontbijt. Een pannenkoekje met ananas, gebakken eitje, gebakken (casino) boterham, stukjes papaya en watermeloen. Heerlijk al zeg ik het zelf! Één van de Nederlanders heeft een pot Nutella gekocht voor op de boterham. Best wel een slim idee, misschien ga ik dat ook doen binnenkort!

Na het ontbijt even douchen en op naar de school. Hetzelfde ochtendritueel gaat weer van start. Meditatie, wakker maken van het lichaam en een leuke dans. Nadat we hiermee klaar zijn rennen de kinderen weer snel naar de klas. Er blijven deze keer drie andere kinderen bij ons boven. Er wordt aan mij gevraagd of ik met iemand aan de slag wil gaan. Geen uitleg, geen opdrachten, geen instructie, gewoon beginnen. Zo gezegd, zo gedaan. Oké, even kijken wat de local therapeuten doen. Voornamelijk beginnen met mobiliteitsoefeningen, vervolgens gaan we door naar wat kracht oefeningen voor de romp. Daarna is het meer functioneel trainen. Hieronder verstaan ze stukjes kruipen, lopen, zitbalans en balans in stand. Ik vind het erg moeilijk om hier leuke oefeningen voor te verzinnen. Ten eerste omdat ik niet heel goed weet wat de doelen zijn en ten tweede omdat ze hier heel weinig materiaal hebben. Het voornaamste waar mee gespeeld kan worden zijn duploblokken en een paar houten blokken welke je met de juiste vorm in een ton kan stoppen. Dit wordt een uitdaging, misschien kan ik nog meer spullen vinden om de oefeningen wat uitdagender te maken. Nu houd ik me toch liever even aan de opdrachtjes die de local therapeuten ook doen bij de andere kinderen. Eerst de kinderen maar even leren kennen.

Na het middageten keren we weer terug op school en gaan we met weer drie kinderen aan de slag met het circuitje. Ook hier valt het me op dat de variaties in oefeningen nihil is. Blijven die kinderen dit wel leuk vinden? Of zijn de kinderen in Nederland gewoon teveel verwend? We gaan het beleven de komende weken, misschien kan ik er nog een leuke variatie aan toevoegen.

In de middag stap ik op de scooter richting de sportschool. Even tanken, voor een volle tank betaal ik 150.000 Rp (9 euro). Ik vind het nogal prijzig en hoor later van de andere vrijwilligers dat zij maar 30 tot 40.000 Rp (ongeveer 2 euro) betalen voor een volle tank. Hmm, genakt, even opletten volgende keer! Snel doorrijden, omkleden en hop daar gaan we. Gelukkig hebben ze wat spullen liggen die ik goed kan gebruiken voor mijn training, maar echt Crossfitten lukt niet hier. Dan maar aan mijn techniek werken. Aan de sfeer merk je ook wel dat het echt een fitness is in plaats van een box. Het ‘kijk mij hier’ gehalte is behoorlijk aanwezig. Maar goed ik doe lekker mijn ding en sluit af met een heerlijke regen douche. Snel terug voor het avondeten.

Na het avondeten houd ik het even rustig en ga ik op mijn kamer verder met de taalcursus. Ook kijk ik nog wat filmpjes over smartphone fotografie. Best handige tips om mooie foto’s te maken.

26-06-2019

Volgende morgen, ontbijtje, douchje, ochtendritueeltje, therapietje, lunchje, trainingscircuitje. Lijkt al een patroon te worden hè? Nou zo voelt het niet hoor, het zijn nog steeds veel indrukken. Voornamelijk tijdens de therapie van die kinderen heb ik de neiging om heel veel dingen te willen veranderen. Echter is dit hier zo lastig met de mindere spullen. Ik kijk mijn ogen uit op wat voor schoenen sommige kinderen lopen en hoe de kinderen erbij zitten in de rolstoel. Wat hebben wij het toch ongelofelijk luxe in ons koude (nu behoorlijke hete) kikkerlandje. We mogen echt in onze handjes klappen en dankbaar zijn voor wat we hebben. Het liefst zou ik zo veel van onze spullen in het revalidatiecentrum, waar wij overigens echt niks mee doen, over laten schepen deze kant op. Wie weet zou dat wel kunnen? Ik ga het uitzoeken. In de tussentijd hoop ik dat ik in de aankomende weken de voorzieningen hier een beetje kan aanpassen zodat de kinderen een betere basis hebben om van uit te werken.

Na de schooldag, rijd ik met Joke (één van de vrijwilligers), naar de Ubud Market. Ik heb nog een nieuwe broek nodig waar ik lekker in kan werken. Eenmaal aangekomen is ook dit een hele ervaring. Wat een spullen hier zeg. Het zijn voornamelijk kraampjes met dezelfde soort spulletjes. Allemaal leuke souvenirtjes en kleding. We lopen door de smalle steegjes op zoek naar een broek. Ik vind een hele leuke, kleurrijke broek. Het spelletje kan beginnen, 3, 2, 1 start….

Ik: Berapa Harganya? (Hoeveel kost het?)
Verkoopster: 250.000 Rp
Ik: Harganya mahal (Dat is te duur) 75.000 Rp
Verkoopster: Tidak (Nee…) 150.000 Rp
Ik: 100.000 Rp
Verkoopster: Tidak 150.000 Rp

Hoewel de broek met de hand in Bali gemaakt wordt vind ik dit nog steeds te duur. Wanneer we door lopen roept ze nog 120.000 Rp! maar ik wil niet meer betalen dan 100.000. We lopen een zijstraatje in en komen dieper in de markt. Hier lopen niet veel mensen en ook hier zie ik een soortgelijke broek. Deze verkoopster spreekt, in tegenstelling tot de vorige verkoopster, erg aardig met ons en begint haar bieding op 150.000. Uiteindelijk lukt het om er 100.000 (6 euro) van te maken. Inpakken en wegwezen. Op de terugweg zie ik een leuk koffietentje met een super uitzicht. We besluiten hier nog even te stoppen. Ze verkopen echter alleen maar ijskoffie, maar het uitzicht is fantastisch. Hier wordt je echt gelukkig van!

Na het avondeten spelen we met de vrijwilligers nog een potje Uno en een spel dat ik nog niet ken, Tutto. Daarna weer lekker naar bed, althans lekker? Dat bed ligt nog steeds niet echt top. Misschien dat ik even het matras omdraai.

27-06-2019

Nou dat matras omdraaien heeft ook niet echt gewerkt. Misschien maar even het andere matras uitproberen. Nou ja we wennen er vast wel aan. Vandaag is het op school een iets andere dag. De kinderen krijgen in plaats van les, de hele ochtend sportles. Bij de fysiotherapie nemen we alle kinderen in de groep (we behandelen totaal 6 kinderen) en doen we een yoga ochtend. Het verbaast mij wat de kinderen allemaal nog zelf kunnen. De uitvoering is niet helemaal zoals we het eigenlijk zouden willen, maar ze kunnen het wel. De local therapeuten vinden het niet zo’n probleem geloof ik dus ik laat het zo.

In de middag hebben de andere kinderen yoga les. Wij gaan weer verder met ons circuitje. Op zich is het een goed trainingsschema en worden oefeningen waar nodig moeilijker gemaakt. Ik denk dat we hier wel mee verder kunnen werken. We zijn op tijd klaar en hebben nog even tijd voor het afscheid van de vrijwilligers, welke na dit weekend vertrekken. Ze hebben een grote doos vol met leuke schoolspullen gekocht. Ook hebben ze voor twee kinderen nieuwe schoenen gekocht. Door het tenen lopen waren de schoenen helemaal versleten. Ben benieuwd hoe lang hij met dit paar doet!

De lesweek zit er voor ons op. We stappen snel op de scooter en rijden naar een olifantenopvang. Alleen de weg er naar toe is al prachtig, maar als we aankomen staan ons een paar grandioze wezens op te wachten. Ik ben nog nooit zo dicht bij een olifant gekomen. Ze komen aanlopen in een slurf-staart verbinding en worden, na wat foto’s met ons, door de begeleiders naar het water begeleid. Daar mogen ze heerlijk in zwemmen. De grote olifanten gaan helemaal kopje onder, lekker als je buurman net een paar flinke units uit zijn achterste in het water laat droppen. Dit mag voor de drie kleine olifantjes de pret niet drukken. Zijn stoeien er op los in het water. Wat een waanzinnige ervaring!

We racen weer snel richting huis voor het avondeten (Gado Gado met patat) en halen nog even snel een Frozen Yogi, gewoon omdat het kan. Dit weekend staat er weer een hoop op het programma. Ik weet niet precies wat, omdat de andere vrijwilligers dit hebben uitgezocht. Ik heb alleen maar ja gezegd ;). Ben benieuwd!