Wasting time?

Terug uit de jungle. Wat nu? Nog niks gepland, wat gaan we doen? Eigenlijk hebben we net iets te weinig tijd om nog een reis te maken, maar weer net iets teveel tot ons volgende plan. Is er wat ruimte voor rust of verspillen we onze tijd? Over tijd verspillen gesproken… Ik schrijf de blogs ten eerste vooral voor onszelf, een leuk naslag werk om later nog een terug te lezen, maar wie leest er gezellig met ons mee? Schrijf ik ook voor andere of verspild niemand z’n tijd daaraan? Laat gezellig even een reactie achter 😉

26-3-2024

We worden wakker in een hele andere omgeving. Donker, warm, herrie van bouwmaterialen en bouwvakkers. Op dit moment is het nog laagseizoen in Bukit Lawang en wij denken dat iedereen als een malle aan het bouwen is om klaar te zijn voordat de stroom hoog-seizoen toeristen het stadje overspoeld. Half wakker, zonder frisse duik in de rivier, lopen we richting een tentje waar we een wat westerse ontbijtje halen. Onder het genot van een smoothiebowl en porridge met honing bespreken we wat ons plan wordt. Waar willen we nog heen en wat willen we nog doen voordat we straks naar Singapore vliegen. We lopen terug naar onze kamer om wat onderzoek te doen. Het valt ons op dat we in géén enkel eettentje toeristen zien zitten die net als ons een lekker ontbijtje nuttigen. Nou ja ze zullen wel in de jungle zitten dan. Ook in onze accommodatie zijn wij de enige die een kamer hebben. Één voordeel… we hoeven de gedeelde badkamer dus niet te delen! We nemen plaats op het bankje voor ons huis. Ik zet nog eens een lekker bakkie koffie voor mez… voor ons!? Tess vraagt: ‘Mag ik ook een bakkie?’. Ik krijg een glimlach op m’n gezicht. Gaat ze nou koffie drinken? Wordt ze ook enthousiast? ‘Tuurlijk schattie, ga ik voor je zetten, maar waarom wil je opeens koffie drinken?’. Als ik thuis bij mijn koffiehoekje bezig ben met het maken van een zwart bakkie goud kan je de klok er op gelijk zetten dat ik even een bezoekje breng aan het kleine kamertje. Ze zegt: ‘Misschien werkt het bij mij ook!’. Een heel bakkie klokt ze, met enige tegenzin, naar binnen. Waar het bij mij tijdens het zetten of drinken al begint kost het bij Tess toch iets meer tijd, maar na een klein uurtje trippelt ze toch even de gang op. Nog geen 10 minuten later loopt ze het hoekje weer om met een grijns van oor tot oor. ‘Gelukt!’ lacht ze. Heerlijk, mag ook wel na 5 dagen!

De rest van de middag gaat verloren aan surfen op het web. Gaan we naar Tangkahan om het olifanten reservaat te zien? Of trekken we nog naar het noorden? Gaan we misschien toch nog naar de Mentawai stam? We hebben in principe nog een week dus je zou zeggen opties genoeg. Hmm de olifanten schijnen niet zo vrij te zijn als we dachten. Naar het noorden reizen kost ons sowieso twee à drie dagen heen en terug of twee iets te dure vliegtickets. De Mentawai stam lijkt ons heel cool, maar hebben we overgeslagen vanwege onze route. Nu we dagen over hebben toch een beetje spijt, maar ook nu is te ver weg en zou je graag vijf tot zeven dagen daar willen zijn. Misschien iets voor de volgende keer! Maar oké, wat nu dan? We denken voor de zoveelste keer, hadden we maar… Weet je wat, we hebben nu niks aan zielig gedoe, we nemen een ander besluit! We blijven gewoon nog lekker een paar dagen hier en gebruiken de tijd om zaken te regelen. Het is tenslotte best een chill dorpje met prima faciliteiten. Zo gezegd, zo gedaan. Nieuwe accommodatie boeken, avondeten (weer nauwelijks een toerist te vinden) en naar bed!

27-3-2024 t/m 29-3-2024

Na het ontbijt, met speciale kruidenthee gemaakt van bloemen voor allerlei bijzondere gezondheidsvoordelen, betrekken we onze volgende accommodatie. Het ziet er op het eerste gezicht leuk en gezellig uit. De eigenaar heet ons welkom, maar vraagt ons wel of we nog even kunnen betalen. We hadden juist deze plek gekozen, omdat er op Booking.com stond dat die met de creditcard betaald kon worden. Is dus niet zo…. Er zijn hier geen pinautomaten en ondanks dat we wat extra geld geregeld hebben bij onze trekking company moeten we wel een beetje opletten willen we de komende dagen rond kunnen komen. Het huisje valt van binnen ook wat tegen… Stinkende kussens, een beetje verotte badkamer en een niet al te best matras. Het ontbijt dat zit inbegrepen bestaat uit een droge boterham met ei of een kale pannenkoek. Nou ja, we hebben wel erger gehad, maar toch. Zoals afgesproken nemen we plaats op onze veranda en gaan we aan de slag met de zaken.

Het lukt al voor de 700ste keer niet met het aanvragen van ons volgende visum, een klein meisje van een jaar of 2 krijst de hele buurt bij elkaar en een paar grijpgrage langstaart makaken zorgen ervoor dat we niet toe komen aan wat we eigenlijk willen doen. Zo gaat dat deze dagen bij deze accommodatie. Eigenlijk moeten we er wat van zeggen, maar dat komt niet in ons op. Gek is dat eigenlijk, wij nemen de dingen gewoon vaak zoals ze zijn en zijn te bang om er een punt van te maken. Achteraf hadden we dat toch gewoon moeten doen, leerpuntje! Vanuit ellende zoeken we het deze dagen maar ergens anders op dan. We zoeken na een half uur lopen in de brandende zon een koffietentje die helemaal niet meer blijk te bestaan. Na een half uur terug is de lunchtent waar we heen willen aan het verbouwen en dus dicht. We strijken uiteindelijk neer bij een hippe EcoLodge met goede Wifi en net iets te dure hapjes en drankjes. Maar weet je we zitten hier wel even best. Zo best dat we de volgende dag gewoon hetzelfde doen. Uiteindelijk werken we aan onze reisverhalen, het uitzoeken van foto’s en zoekt Tess wat dingen uit voor Singapore. Ook gaat er wat tijd, minder dan we zouden willen, naar het uitzoeken van dingen voor ons bedrijf. Zodra we terug zijn willen we daar een start mee gaan maken. Helaas moeten er nog ontzettend veel zaken geregeld worden waar we eigenlijk geen zin in hebben. We merken dan ook dat de dingen die we bespreken, opschrijven en opzoeken geregeld afdwalen naar de leuke inhoudelijke ideeën die we hebben. Koppie d’r bij luitjes want we hebben nu juist de tijd voor die regelzaakjes!

We verslijten de dagen in Bukit Lawang op deze manier. We lijken wel de enige hier op sommige tijden. Dan is het wel even anders dan de gezelligheid van het hoogseizoen. Zijn we er tevreden mee? Aan de ene kant wel, de andere kant is toch wat minder positief. Als ik ’s nachts wakker lig in een te diepe kuil met buiten een WWF worstel wedstrijd tussen de huiskat en een makaak denk ik wel, verspillen we onze tijd?

30-3-2024 t/m 2-4-2024

Via de trekking organisatie hebben we geregeld dat we ons vandaag kunnen verplaatsen richting de stad Medan. Ongat, onze kok in de jungle, pikt ons op en loopt met ons mee naar de taxi. Na een 2 uur durende taxirit, die normaal 3 uur zou moeten duren, komen we aan in het centrum.

De chauffeur die er rustig op los scheurt laat ons weten dat Medan een nogal criminele en gevaarlijke stad is. Hij laat ons een filmpje zien van een scooter ongeluk omdat iemand een tasje wilde stelen. Zonder waarschuwing zien we twee levenloze mensen op de grond liggen met elk een bloedspoor van zo’n meter… Eh oké dat hoefden we niet te zien hoor! De chauffeur kan er wel om lachen en zegt: ‘Be careful’ terwijl hij ons afzet in de stad. Gauw naar een pinautomaat en daarna naar een koffietentje. Gelukkig hebben ze er hier genoeg en als je de juiste specialty zaakjes zoekt zijn het altijd wat modernere en nette toko’s. Ook deze mogelijkheid gebruiken we om te werken aan de business. We zitten er heerlijk en boeken iets vooruitgang. Iets, want er zijn zoveel regeltjes te vinden dat we eigenlijk liever gewoon iemand bellen of spreken die ons alles verteld. We stellen vragen op en maken lijstjes zodat als we terug komen we op bezoek kunnen bij de KvK en het Zorgkantoor. De volgende dag doen we eigenlijk het zelfde en zoeken we een ander koffiezaakje op in het centrum. Maar niet voordat we heel even langs een fitnessclub zijn gegaan. Twee keer sporten in bijna vier weken is wel echt even afkicken. Natuurlijk doen we hikes, lopen we veel, maar al dat Indonesische eten zorgt niet voor een goede spieropbouw. Heerlijk om dus even weer wat gewichten te slingeren.

Het guesthouse waar we verblijven deze dagen is duidelijk een fijne stop voor toeristen die Sumatra binnenkomen of verlaten. De een na de ander komt en vertrekt. We hebben wat leuke gespreken met de mensen die voorbij komen, best leuk om eens andere reizigers hun verhaal te horen. We kletsen bijvoorbeeld een hele avond met Tara en Stijn uit Delft onder het genot van een met Grab bestelde burger met friet. En zo is er een Spanjaard die hier al drie weken zit. Hij is Social Worker en gaat op bezoek bij weeskinderen om te kijken of hij ze Engels kan leren. Hij doet dit ook al in Nepal en is nieuwsgierig naar de mogelijkheden hier. Klinkt echt heel gaaf! .

We zijn ondertussen 30 dagen, meer dan 2000 km, 9 verblijfplaatsen, 14 orangutans, 10.000 fotoshoots en een behoorlijke ervaring verder. Heeft Sumatra ons gebracht wat we wilden of hebben we onze tijd verspild?

Als het aan ons ligt is onze top 3 al volgt:

1. De Jungle Trekking in Bukit Lawang
2. Het relaxte sfeertje in Lake Toba
3. De 65-uur durende busrit door Zuid-Sumatra

Ja, je leest het goed! We hebben het er nog vaak over, maar die busrit heeft ons wel wat gebracht. Omgaan met oncomfortabele situaties, connecten met de locals, overgeven aan de omstandigheden. Het was een avontuur die we ons nog lang zullen herinneren. We zijn er nu wel aan toe om door te gaan. Ondanks de dagen die we ‘over’ hadden, hebben we genoten van Sumatra. We hebben alle kanten kunnen zien en dat is wat we wilden. Of we onze tijd hebben verspild? Wat mij betreft niet!