Tourist weekendtour!

28-06-2019

Er staat dit weekend veel op het programma. Vandaag rijd ik met de 3 andere vrijwilligers (Kim, Joke, Maira) richting het oosten van Bali. Na ongeveer 1,5 uur op de scooter komen we aan bij de Gates to Heaven (Pura Lempuyang). Ik kijk mijn ogen uit, wat een toeristen hier zeg. Normaal gesproken zou ik hier voor bedanken, maar de dames willen op de foto. Na 2 uur in de rij te hebben gestaan (prima vermaakt trouwens) zijn wij aan de beurt. Oke dames, jullie hadden gelijk! Wat een prachtige foto’s zijn het geworden (zie insta). Het mooie van deze foto’s is dat ze een prachtig spiegelbeeld nabootsen met een spiegeltje (nee het is geen water). Ook is op de achtergrond de Mount Agung, een actieve vulkaan, te zien. Een prachtige plek om iemand ten huwelijk te vragen dacht een man voor ons, dat was erg bijzonder. Vooral omdat er naderhand vrijwel geen contact was tussen de twee verloofden. De vrouw vertrok met haar vriendinnen om ergens anders foto’s te maken haha.

Hop weer 20 minuutjes scooteren en we zijn bij de Tirta Gangga. Een super mooie tuin met prachtige architectuur. Een vijver vol met koi-karpers en heeeeeel veeeeel toeristen! Maar goed, ook hier worden de nodige kiekjes geschoten en ook deze mogen er best wezen. Lekker biertje in het zonnetje erbij, heerlijk!

We vertrekken weer en rijden door naar het Taman Ujung Waterpaleis. Het is ook wel erg mooi om te zien, maar niet super speciaal. Wat wel leuk is, is dat je steeds dezelfde toeristen tegen komt. Blijkbaar een bekende route langs deze trekpleisters. Op de 2 uur durende terugweg stoppen we vlakbij onze Homestay voor het avondeten. Parkeren langs een drukke weg, trappetje af en je zit op een prachtige plek met uitzicht op een watervalletje een heerlijk kippetje weg te werken, zalig! Hier gaan we morgen, voordat we weer vertrekken, een kopje koffie drinken. Ben benieuwd naar de waterval bij daglicht! Nog even video-bellen met Moes, toch fijn dat je elkaar dan even kan zien in plaats van alleen horen.

29-6-2019

Voordat we de 2,5 uur durende reis naar Munduk gaan maken, stoppen we zoals afgesproken bij het watervalletje voor een bakkie. Ook bij daglicht is het een magisch plekje om even tot rust te komen. Hier ga ik zeker vaker heen! De navigatie wordt ingesteld, zonnebril en helmpjes op en gaan. Nog een kleine tussenstop bij de supermarkt om even mondkapjes te halen. Je ziet dat wel meer hier, toch het idee dat je wat minder uitlaatgassen inademt.

Vandaag is de eerste stop de Puru Ulun Danu Bretan tempel. Dit is een bijzonder tempeltje dat gebouwd is op het water. Nu raden jullie het natuurlijk wel…. toeristen, buslading vol. Maar goed ook hier komen weer prachtige shots vandaan. Nog een paar groepsfoto’s en we kunnen weer door. Op naar de Bayumala Twin Waterfalls! Kijk dit is nu waar ik echt vrolijk van kan worden. Niet te veel mensen (uiteraard altijd wel wat) en een prachtige natuurlijke omgeving. Volgens de anderen is dit de mooiste waterval die ze tot nu toe hebben gezien. Lekker is dat, ik moet de rest nog bekijken. Toch denk ik dat ik er geen genoeg van kan krijgen en de rest ook de moeite waard is om te bekijken.

Dan is het tijd om door te rijden naar onze overnachting voor dit weekend. De rit naar Munduk toe is prachtig. Wat een grappige, mooie en leuke weggetjes komen we tegen, echt heel bijzonder. Munduk ligt in de bergen en het begint dus flink frisser te worden. Gelukkig heb ik een trui en een vestje mee. De omgeving van Munduk is ook weer heel anders dan wat ik tot nu toe heb gezien. Ik kom aan bij mijn adres en check in. De dames slapen ergens anders (die hadden al eerder geboekt). We rijden gezamenlijk door Munduk, dat eigenlijk niets anders is dan een paar huisjes op een berg, om een hapje te eten. Niet echt de beste kipsaté, maar het uitzicht is schitterend. Het is ondertussen al donker en de sterren komen tevoorschijn, hemels! De avond brengen we door in het hosteltje van de dames en spellen een paar gezellige spelletjes met wat lekkers te drinken. We proberen te regelen dat ik kan worden opgehaald om me naar mijn hostel te brengen. Het is heel bijzonder om te zien hoe gastvrij de Balinezen zijn. Ze verontschuldigen zich wel honderd keer voor het feit dat het niet gaat lukken. Geen probleem dan rijd ik zelf wel terug! In bed video-bel ik nog even met de jongens op Concert at Sea. Phoe wat mis ik die gasten zeg, dat was wel even moeilijk voor mij. Dit weekend is heilig voor ons, maar goed je kan niet altijd 6 gooien toch Kim en Maira?

30-6-2019

Na de overnachting, welke trouwens een heerlijk bed had, scheuren we door de bergen en kleine steegjes richting Lovina Beach. Joke moet even tanken. Ze hebben hier allemaal mobiele tankstationnetjes of benzine in flessen. In het dorpje waar we stoppen worden we aangestaard, alsof ze nog nooit westerse mensen hebben gezien. Wat een geweldig gastvrije en lieve mensen hier, ook hier kan ik echt vrolijk van worden. Op Lovina Beach rusten we heerlijk uit. Ken je dat liedje op een onbewoond eiland? Nou niet met m’n billen bloot, maar met een koksnoot in je hand en een zonnetje erbij komen we aardig in de buurt.

Helaas moeten we ook hier weer vertrekken, want de reis naar huis is behoorlijk lang. Misschien kom ik hier nog een keer terug, want vroeg in de ochtend kan je hier dolfijnen spotten. Het wordt al donker. Dat merk je wel, want het wordt super koud. Na een uurtje onderweg komen we ook nog even een flinke file tegen op die smalle bergweggetjes, dus heel makkelijk erlangs gaat niet. Na 1,5 uur stoppen we even om wat te drinken. En jeetje, ook hier worden we weer door een aantal goed Engels sprekende Balinezen opgevangen. Een van de dochters wil graag haar Engels verbeteren, maar weet niet zo goed wat ze moet zeggen. Wel grappig om te zien!

Uiteindelijk zijn we weer thuis en nemen Kim en Maira ons mee naar de Ubud Night Market, waar ze inmiddels al berucht zijn. Lieke, ondertussen klaar met haar huiswerk, komt ook gezellig langs. Voor 2,10 heb je het volgende: Martabak, 8 stokjes sate, een half bord Gado Gado en Terang Bulan. Wat een super lekker eten hier zeg en gezellig tussen de locals, ge-nie-ten! Ook hier komen we zeker nog een paar keer terug.

1-7-2019

De tweede week werken is aangebroken. Tevens de laatste dag voor Kim en Meira, zij vertrekken vanavond. Ook Lieke gaat er morgen vandoor. De dag begint weer zoals gewoonlijk. Er zijn deze keer wat minder kinderen. Niet iedereen komt elke dag blijkbaar. Na de meditatie en het dansen, ga ik aan de slag met een jongetje genaamd Watu. Hij spreekt bijna geen Engels, maar hij verstaat het wel goed. Ik probeer een lichamelijk onderzoekje te doen en merk dat hij heel veel spanning heeft in zijn benen. Met name in zijn kuiten. Dit verklaart ook waarom hij zo ontzettend hoog op zijn tenen loopt. Van de vertrekkende vrijwilligers heeft hij afgelopen donderdag nieuwe schoenen gekregen. Door zijn moeizame looppatroon en het slepen, merk ik op dat deze nu al bijna stuk zijn.

In Nederland zou dit jongetje al lang spalken hebben gekregen. Ik vraag mij af of dit nu nog wel mogelijk is. Het is moeilijk om deze spanning bij hem te doorbreken. Uiteindelijk lukt het om met bijna platte voeten aan de tafel te staan. Hij vind het best leuk om te oefenen, ondanks de beperkte variatie. Eens even kijken of ik voor hem een plannetje op kan gaan stellen. Er is nog wel wat winst te behalen. Wel merk ik op dat er bijna niks gemeten of getest word hier. Hoe kunnen ze de doelen evalueren als ze niks meten? Tegelijk vraag ik me af of het allemaal echt nodig is, dat meten en testen dat we doen in Nederland. Is het niet gewoon genoeg als de hulpvragen bereikt worden op wat voor manier dan ook? Natuurlijk weet ik ook wel dat het meten en testen gebruikt wordt om de voorwaarde om tot de hulpvraag te komen te scheppen. Misschien kan ik de local fysiotherapeuten leren hoe ze moeten meten en testen. Maar ja hulpvragen vanuit de kinderen en hun ouders worden hier ook niet gebruikt. Binnenkort maar eens in gesprek gaan met de fysiotherapeuten.

Na school breng ik mijn vuile was naar de laundry. Goede shirts en broeken was ik met de hand, omdat de andere aangeven dat er soms gaatjes in hun kleren zitten of dat ze nog stinken als ze ze terug krijgen. Morgen kan ik mijn ‘schone’ kleren weer terug krijgen. Ik heb hier wel een wasmachine ontdekt in mijn Homestay. Misschien eens aan Nyoman vragen of ik die niet gewoon mag gebruiken. Nog even langs de supermarkt en een bakje koffie bij ‘het watervalletje’. Op de terugweg stuit ik op een ceremoniële stoet. Een gigantisch paard wordt door de straten getrokken. Een aantal mannen met grote stokken tillen de elektriciteitsdraden op zodat het bouwwerk er onder door kan. Achter de stoet rijden we met, niet overdreven, honderden scooters en auto’s mee. Een stuk dat normaal 5 minuten duurt, leg ik nu af in een half uur tot drie kwartier. Wel gaaf om te zien!

Na het eten vertrekken Maira en Kim naar Canggu. Donderdag komen we ze nog een keertje tegen in Seminyak waar we hebben afgesproken om nog een afscheidsborreltje te doen voordat ze doorreizen.

Tijdens het schrijven van deze blog doe ik ook mijn best om alle foto’s uit te zoeken. Jeetje wat zijn het er veel! Ik zal binnenkort een albumpje online zetten. Vanaf morgen zijn Joke en ik nog alleen. Naar horen zeggen komen er nog wel wat andere westerse vrijwilligers en heel veel Chinese. Wanneer precies is niet helemaal duidelijk. We gaan het meemaken!