The story continues

Deze keer wil ik graag beginnen jullie te bedanken voor alle lieve, mooie en hartverwarmende reacties en likes op onze blogs en foto’s. We vinden het heel leuk om te zien dat zoveel mensen met ons meelezen en meeleven. Ook al kunnen wij niet exact zien wie er allemaal met ons meereizen willen we toch tegen jullie allemaal zeggen: Masha danki!!!

13-10-2022

“>#*^@!$ HOU NOU EENS OP! Jij ook een goedemorgen schat. Hebben onze dinootjes je weer wakker gehouden? ‘Om gek van te worden’ roept ze mijn kant op. Licht geïrriteerd, trippelt ze naar de telefoon en stuurt onze huisbaas een appje. Hier moet iets mee gebeuren, want het verstoort de nachtrust. En die kunnen we best goed gebruiken met alles wat er nog steeds op ons afkomt deze dagen. Ik heb er iets minder last van, maar ik kan haar best goed begrijpen. Ook ik ben er regelmatig wakker van geworden. Desalniettemin is de dag weer aangebroken en moeten we weer aan de bak.

Rond 08.45 stap ik in de auto naar de jongen waarvan ik eerder al heb verteld dat hij regelmatig afzegt voor school. Althans hij komt niet opdagen. Dit is niet de schuld van het jongetje, maar waarschijnlijk van de gezinssituatie. Toch heeft moeder bevestigd dat ik langs kan komen. Als ik op de deur klop bij hetzelfde huis als vorige week doet er niemand open. Ik klop wat harder en kijk door het raam, niemand… Ik klop nog wat harder, maar zie nergens beweging. Terug in de auto app ik moeder, maar het duurt even voordat ik reactie krijg. Ze geeft aan dat hij ‘gewoon’ thuis is. Na mijn wedervraag of dat hetzelfde adres is zegt ze volmondig, wel in het Spaans, Si! Nou heel vaag want ik heb toch hard genoeg geklopt… Zou hij helemaal alleen in dat huis zitten….? Hij kan zelf de deur niet open doen namelijk….. Oei dit is toch wel een schrijnend verhaal. Hoe gaan we dit aanpakken? Ik heb helaas geen tijd meer want ik moet naar de volgende afspraak, maar ik ga dit zeker doorgeven aan de school waar hij naar toe zou moeten gaan. Misschien kunnen zij iets betekenen.

Aangekomen op de eerste school van vandaag word ik welkom geheten door de directrice van de school. Het meisje waar ik mee moet oefenen heb ik vorige week al ontmoet en de week er voor in de overdracht met Liv. In het kantoortje van de directrice moet ik plaats nemen. Ze pakt pen en papier en begint me allemaal vragen te stellen. Wat is je naam? Wat is je functie? Voor wie kom je en hoe lang blijf je? Dan begint ze me van alles te vertellen over de school, hoe ze hier werken, dat er ook een andere fysio betrokken is. Rond 10.00 zegt ze, nu moet u echt gaan want ik heb een vergadering. De rondleiding krijgt u volgende week en daarna kunt u aan de slag. Eh…oke… met een bek vol tanden loop ik weer naar buiten. Ik weet even niet wat er is gebeurd, maar deze mevrouw is heel erg trots op haar functie in ieder geval. Nou ja het overleg heeft zo lang geduurd dat ik toch geen tijd meer heb, maar volgende week wil ik wel gewoon aan de slag hoor!

Via een zijpaadje loop ik langs de school en kom ik bij de ingang van de volgende school. Of althans het is meer een dagbesteding wat in het verlengde ligt van de school. Er zitten voornamelijk 16+ ers en je kan het zien als praktijkonderwijs. Of misschien nog een iets lagere vorm dan dat. Zo zijn er een aantal groepen en zijn ze vooral bezig met het leren over koken, zelfverzorging, wassen, praktische dingen in en rondom de school. Ik word begroet door hele enthousiaste jong volwassenen en vragen of ik een stukje taart wil. Er is iemand jarig vandaag. Nee, nee, ik moet aan de slag met deze jongedame en wijs naar het meisje dat driftig aan het puzzelen is. We nemen de puzzel mee en doen loopoefeningen terwijl we de puzzel afmaken. Ze doet het super knap en is zichtbaar vermoeid na een stuk of tien keer heen en weer lopen zonder haar looprek. Wanneer ik weer vertrek, wordt ik door diezelfde jongeren hartelijk uitgezwaaid. Wat een feestje is deze plek. Dat lijkt me ook wel heel erg leuk om te doen als werk. Gewoon deze jongeren leren hoe ze in de maatschappij kunnen functioneren. Hier word ik echt blij van!!

Bij de laatste school waar ik langs ga tref ik een meisje aan in een lege klas. De rest van de klas is naar zwemles. Dat wordt hier gegeven in de zee! Dit meisje gaat nooit mee, want er is niet genoeg begeleiding? Heel gek want ze heeft een persoonlijke assistente… Ik stel bij haar de statafel opnieuw in en check haar spalken. Beide zijn niet ideaal en fungeren niet helemaal zoals ik zou willen, maar goed we moeten het doen met wat we hebben. Ik spreek met haar en de juf af dat we volgende week gewoon meegaan naar de zwemles en dat ik haar wel mee de zee in neem. Glunderend van oor tot oor springt ze om m’n nek. Bizar hoe blij je iemand kan maken met een kleinigheidje. Maar ik snap het wel, ze wil natuurlijk net als de rest zijn in de klas. Ik vertrek met een goed gevoel weer naar huis, mijn dag zit er op. Misschien leuk om even te kijken wat Tess aan het doen is deze middag!?

Kijkt schuin omhoog de lucht in fade-out, blurry beeld met een klokkenspel riedeltje, fade in:

Op dinsdag en donderdag hebben we mijn planning zo gemaakt dat ik eind van de ochtend een tienermeisje behandel in het zuiden van het eiland, waarna ik mijn weg weer richting het noorden vervolg. (Niet zo) toevallig kom ik dan langs een tentje aan een redelijk drukke weg, geverfd in vrolijke kleurtjes, met heerlijk verfrissende en gezonde smoothies. Als dit je bekend voorkomt, kan dat heel goed kloppen, want Daan heeft het hier al eerder over gehad. Stiekem kijk ik er dan ook altijd op deze twee dagen naar uit om hier even langs te wippen. Maar helaas, de moeder van het meisje dat die kant op woont heeft de therapie voor vandaag afgezegd. Dan wordt het thuis maar een lekker stokbroodje met een gebakken eitje maken.

Met een gevulde buik stap ik weer het voertuig op vier wielen in dat mij overal, verkoelend en al, naartoe brengt op dit eiland. Na zo’n 15 minuten kom ik aan bij het huis van hetzelfde 4-jarige autistische jongetje van vorige week. Op het moment dat ik de auto uitstap zie ik hem helemaal in zijn eigen element in de mooi en goed verzorgde voortuin rondrennen. Moeder ontvangt mij met een grote glimlach en roept “Bon tardi Tessa!”. Nog voor ik binnen ben vertelt ze uit haarzelf hoe afgelopen week gegaan is. De tips die ik hen gegeven heb hebben ze geprobeerd toe te passen, maar vonden ze toch nog best moeilijk. Binnen laten moeder en oma mij iets nieuws zien dat zij gekocht hebben; een soort weekrooster in groot formaat waar ze alle picto’s van de activiteiten van de hele week op hebben gehangen voor het jongetje. Moeder vertelde enthousiast hoe ze meteen met mijn tip om duidelijkheid voor hem te scheppen aan de slag zijn gegaan. Op dit moment denk ik “oei, dit is niet helemaal wat ik bedoelde”. Om de pret niet meteen te drukken en ook echt een compliment te geven aan moeder en oma hoe snel ze al aan de slag zijn gegaan, geef ik aan hoe goed ze meteen bezig zijn geweest. Hierna probeer ik hen duidelijk te maken dat een kindje van net vier jaar oud helemaal niet bezig is met wat er hem de hele week te wachten staat, zo ver denken die kleine hersentjes nog helemaal niet vooruit. Ook zijn al die picto’s op dit bord voor dit jongetje waarschijnlijk nóg meer prikkels om te verwerken. Moeder begrijpt het, want zij komt zelf met het goede idee om per dagdeel de picto’s op te hangen.
Terwijl ik op mijn hurken voor het bord zit en moeder nog het één en ander vertel over hoe ze het pictobord met hem kunnen gebruiken, voel ik voorzichtig een handje op mijn linker schouder en zie ik vervolgens het jongetje met de lichtbruine haren en grote donker bruine ogen in mijn blikveld treden. Hij kijkt mij in mijn ogen aan en draait zich vervolgens naar het pictobord. Terwijl ik een momentje van verbazing en vreugde voel, omdat hij de vorige keer nauwelijks contact met mij maakte, probeer ik dit moment meteen goed te benutten. Ik vertel en laat hem tegelijkertijd zien wat hij straks thuis gaat doen. Bij moeder en oma hoor ik (bijna letterlijk) het kwartje vallen en ik denk “Check! Dit is weer een stukje vooruitgang wat we hebben geboekt!”.
Hartverwarmend vind ik het om te merken hoe betrokken en gedreven deze moeder en oma zijn om dit jochie te helpen ontwikkelen.

Na een aantal wijken voorbij te hebben gereden kom ik bij de volgende jongedame aan. Ook deze dame heb ik in mijn vorige blog beschreven. Met mijn rugtas op mijn schouders en een basketbal onder mijn arm doe ik hun voordeur open. Een geur van dames verzorgingsproducten komt mij tegemoet; de jongedame komt net de douche uit na een ochtend school te hebben gehad. Ze moet hard en een tikkeltje ongemakkelijk lachen als ze mij met de basketbal ziet. “Jij wilde met twee handen leren basketballen toch?”, vraag ik haar. Een voorzichtige “Ja” hoor ik uit haar mond komen. “Nou kom op naar buiten dan, gaan we een potje basketballen!”. Toch een beetje aarzelend loopt ze achter mij aan. Al bezig zijnde merk ik dat het aan wat motivatie bij haar schort. Na wat verdiepende vragen komt nu toch naar voren dat dit ook niet is wat zij wil, maar samen komen we ook niet echt tot een andere hulpvraag.
Ook de rugtas die zij op school draagt en voor pijn in haar schouder zorgt door het gewicht van de boeken, is geen probleem meer voor haar als ik haar mijn rugtas met heupband laat dragen. Ze voelt dat ze het gewicht van de tas voornamelijk op haar heupen draagt door de heupband, maar geeft ook hierbij aan dat haar schooltas geen probleem is. Is dit gewoon een pubermeisje dat gebrek aan motivatie heeft om aan de slag te gaan met haar beperkingen of wil zij niet ‘anders’ dan de anderen zijn en dus maar alles zo ‘normaal’ mogelijk doen? Ik vind het lastig. Om af te sluiten vraag ik haar of ze wil nadenken wat ze precies met mij binnen de therapie wil doen. Dit vindt zij goed, maar ik vraag mij af wat ze hier daadwerkelijk mee gaat doen.

De middag sluit ik af bij de jongedame waar Daan en ik vorige week samen bij haar school zijn langsgegaan. Voor het eerst ga ik één op één met haar werken. Binnen word ik door moeder ontvangen en zij wijst mij de weg naar de kamer van de jongedame. Ze zit in haar kamer te schilderen. Moeder loopt weg en ik knoop een gesprek aan met de kunstenares. Al gauw merk ik hoe graag zij zich in haar eigen kamer terugtrekt, net als zo’n beetje alle pubers. Als ik de 14-jarige dame de vraag stel waar ze beter in wil worden, krijg ik als antwoord “I want to be better in talking to boys”. Ik moet lachen en sta een beetje met mijn mond vol tanden, want dit soort kids ben ik heeelemaal niet meer gewend. We hebben een leuk gesprek over dit onderwerp en ik merk al gauw dat ze zich op haar gemak voelt. Uiteindelijk lukt het mij om haar verliefde, hoteldebotel gedachten, aan de kant te schuiven voor andere onderwerpen. Zelfstandig een paardenstaart maken, veters strikken en typen op de computer komen aan de orde. Terwijl we dit allemaal uitproberen, komen we erachter dat ze dit met minimale aanpassingen eigenlijk best goed zelf kan doen. Ook nu weer de vraag, waar gaan we dán mee aan de slag? Daar mag deze dame zelf over na gaan denken.

14-10-2022

Ik sta vandaag extra vroeg naast mijn bed. Voordat Tess en ik vandaag weer samen op pad gaan heb ik van 06.45 tot 07.45 een crossfit lesje ingepland. Ik heb een abonnement afgesloten voor drie keer per week en ga daarom soms ook zonder Tess sporten. Ik zou eigenlijk nog wel vaker willen, maar dat is echt best wel prijzig en wij zouden ook graag willen kiten en beachtennissen (nog allemaal niet echt van gekomen vanwege al onze bezigheden, maar dit komt wel in het rooster). Heerlijk in de al flinke hitte werken we het lesje weer af en vetrekken Tess en ik na het ontbijt (en douchen natuurlijk) richting onze eerste kanjer.

Vandaag zien we voornamelijk de ZEMB groep en is onze hoofdtaak het checken en aanpassen van rolstoelen. Deze jongen ligt voornamelijk op bed met een flinke scoliose, maar vandaag hebben we aan moeder gevraagd of ze hem in de stoel kan zetten. We schrikken best wel want de stoel voldoet voor geen meter aan de ondersteuning die we eigenlijk zouden willen. We proberen met wat extra kussens en de beperkte instellingen die wel mogelijk zijn de stoel zo goed mogelijk te krijgen. Na de aanpassingen merken we dat de jongen meer geluiden produceert. Voor de minder therapeutische mensen die meelezen: probeer maar eens te praten terwijl je ingezakt met je kin op je borst op je stoel zit. En probeer dat nu eens terwijl je jezelf rechtop richt met je rug tegen de rugleuning. Best een verschil he? Kan je nagaan wat het doet met iemand die zijn luchtpijp, longen en strottenhoofd zo in elkaar geklemd zitten vanwege een kromme rug!

Snel rijden we door naar het CDC waar de andere kinderen ook worden bekeken in hun rolstoel. We zijn er nogal een tijdje mee bezig en zie Tess worstelen met de instellingen en aanpassingen. Het moet allemaal beter en anders geeft ze aan. Ik zie dat het haar een beetje frustreert, maar we hebben nu eenmaal niet alle mogelijkheden hier. Het beste zou zijn als we hier een keer een zit-advies team heen zouden kunnen sturen. We hoorden namelijk daarnet dat de zitortheses (aangepaste zittingen) voor deze kinderen worden gemaakt door middel van video bellen!? Het kind wordt dus gefilmd en op basis daarvan maken ze een zitting… Het is een raar systeem. Ik denk dat het goed is als wij eens even een keer met de rolstoelleveranciers gaan praten om te bekijken hoe het hier nou precies aan toe gaat.

Op de terugweg passen we de eetstoel van het laatste meisje nog even aan, geen ZEMB, maar het meisje met de dronkenmansgang. Ze communiceert niet en lijkt ook wat andere problematiek te hebben. Zo bijt ze op alles en bijt ze ook echt alles stuk, zelfs harde plastic ringen. Op een gegeven moment grijpt ze Tess d’r staart. Met een pluk haar minder lukt het haar toch om de stoel goed in te stellen en zit ze er eigenlijk heel mooi bij. Gelukkig toch één tevreden kandidaat vandaag!

Pfoe best een intensief dagje zo. Wanneer ik thuis kom merk ik dat mijn iPhone van de stichting is gecrasht. Dit betekent dat alle telefoonnummers, whatsapp gesprekken, en beeldmateriaal verloren is gegaan. Wanneer ik de iPhone opnieuw installeer lukt het me nog wel om een back-up te vinden, maar daar zitten de foto’s en video’s niet bij, paste niet meer in de cloud. Ook lukt het niet om whatsapp te herinstalleren met hetzelfde telefoonnummer want het blijkt dat de SIM-kaart met de nummer helemaal niet meer in de telefoon zit… Ik ben dus op dit moment voor niemand meer te bereiken. En aangezien alles per whatsapp gaat hier. Nou even zorg voor later hoor! Jullie willen natuurlijk weten hoe het met onze dakdino’s zit. Nou er komt toevallig net een mannetje binnen van Pest Control. Hij opent een piepklein luikje in de badkamer om op de vliering te kijken. Na enige tijd zegt hij: Jullie hebben last van ratten. Wat! Ratten!? Ohw, sorry, sorry leguaantjes dat we jullie zo hebben zitten afkatten… De man van Pest Control legt wat rattengif neer, dat kan hier blijkbaar gewoon, en vertrekt. Morgen moeten ze dood zijn en komen ze het weghalen. Lekker is dat, hebben we straks geen worstelende leguanen, maar rottende ratten op ons dak… We besluiten maar wat soep te koken en wat kipvleugels op te warmen ,want een maaltijd bereiden hebben we ook geen zin in. Nog even een serietje kijken en dan vertrekken we weer naar bed, we zijn klaar met vandaag. Ayo!

15-10-2022

Iets beter zegt ze, iets beter. De ratten op het dak zijn nauwelijks meer te horen en Tess heeft gelukkig iets beter geslapen. We zijn beiden nog steeds wel moe als we opstaan. Misschien helpt sporten een beetje en slepen onszelf na een klein ontbijtje naar de box. Het is alweer kneiter warm en het programma is pittig vandaag. Een team WOD van 30 minuten in de brandende zon, waarom doen we dit eigenlijk? Voor dat lekkere gevoel als je klaar bent, daar doen we het voor! Mij doet het goed, ik heb wel zin in de dag. Tess daarentegen voelt zich een beetje mwa, bleh, pff. Ze weet niet zo goed wat ze wil of waar ze zin in heeft. Ik begrijp het wel na een paar nachten slecht slapen. Ze heeft de afgelopen dagen zelfs wat powernapjes moeten doen om bij te komen. In eerste instantie zouden we gaan snorkelen, maar na een paar uurtjes bedenken, ronddwalen en staren zegt ze toch: Ik ga even lekker bij het zwembad liggen. Helemaal prima meid, lekker even chillen jij!

Ik gebruik de dag om wat dingen te fixen. In eerste instantie mijn iPhone, want ik moet het mysterie van de verdwenen SIM kaart proberen op te lossen. Ik app wat heen en weer en ga ondertussen nog langs de doe-het-zelf-winkel om een vijl of beitel te halen. Deze heb ik nodig om mijn onderwaterhuis voor mijn cameraatje passend te krijgen. Ik heb namelijk een nieuwe versie van hetzelfde cameraatje gekocht en die hebben ze, heel slim, net één millimeter breder en hoger gemaakt. Met een beetje vijlen en wat beitelen past deze uiteindelijk in de behuizing. Ondertussen heb ik antwoorden gekregen van vorige therapeuten, maar niemand weet wat er met die kaart gebeurd is. Één groot mysterie en te ingewikkeld om uit te leggen. Uiteindelijk komt het er op neer dat ik mijn Arubaanse privé SIM kaart moet gaan gebruiken met een nieuw telefoonnummer. Dat wordt dus weer lekker veel appen om iedereen op de hoogte te stellen….

Als bij mij alles gelukt is en Tess weer lekker is bijgekomen besluiten we lekker uit eten te gaan met z’n tweeën. Even opdoffen en genieten van het samen zijn en de Caribische sfeer. Met de voetjes in het zand, sfeerverlichting in de bomen en uitzicht over zee smikkelen we lekker van vers gevangen vis en wat spare-ribs. Verderop drinken we nog een cocktailtje en praten samen over ons avontuur, ons leven en alles waar we mee te maken krijgen. Uren kan ik praten met deze kanjer, heerlijk! Met een goed gevulde buik en vermoeide benen van vanochtend keren we weer terug naar huis. Dit was even fijn!

16-10-2022

Rust, stilte, aaaahhh, heerlijk! Heb je goed geslapen? Een volmondig JA hoor ik vanuit de andere kant van het bed. Gelukkig Tamagochi Tessa heeft een goede nacht gehad 😉 dat belooft wat voor de dag!
Na een rustig ontbijtje en wat wasjes draaien vertrekken we naar het strand. We chillen wat, snorkelen wat en spelen een spelletje met Nick en Simay die ondertussen ook zijn aangesloten. Helaas zien we dit keer geen schildpadden, maar man wat een bijzondere andere vissen zien we hier onder water. Eentje met een soort vleugels, die volgens mijn vader een vliegende knorhaan heet. De naam van dit beest is net zo raar als hij er uit ziet. Ook nog heel veel vissen met een soort panterprint. Nu is het zo dat de Desperamigos (mijn vriendengroep) als huisstijl ook panterprint gebruikt.

Ik moet eerlijk zeggen dat ze wel een beetje op mijn maatjes lijken. Eentje is aan het poetsen, nou dat moet Fred zijn. Eentje vliegt van hot naar her, dat is zeker Kars. Eentje verdwijnt opeens door te veranderen van kleur, dat is duidelijk Jurgen! Die verdwijnt altijd opeens 😉 Plots zie ik er in mijn ooghoek nog eentje oppoppen, uit het niks, een echt Bartje! Heerlijk even omringd door mijn maatjes.

Tegen zonsondergang pakken we onze spullen en vertrekken weer huiswaarts. Eventjes nog wat eten, een aflevering op Videoland checken en de spullen weer pakken voor een nieuwe frisse start van de week. Zonder ratten, zonder crashende telefoons, maar met gestructureerde roosters en duidelijke plannetjes in het vooruitzicht!