Tarzan and Jane

Het water maakt plaats voor de jungle. We zetten onze koers verder richting Bukit Lawang. Het toerisme neemt doe en daarmee ook de avonturen en belevenissen. Ondanks de westerse invloeden keren we toch terug naar de natuur, terug naar de basis.

21-3-2024

Onze laatste ochtend begint goed in het restaurantje van ons verblijf, want met het voortreffelijke eten van gister zal het ontbijt ook niet verkeerd zijn. Een heerlijke bananen pannenkoek met chocola geeft ons genoeg energie voor de reis van vandaag.

Na het uitchecken lopen we met onze backpacks en rugtassen richting het ponton beneden. Het is de bedoeling dat je op de kade gaat staan en zwaait naar de eerste de beste ferry die voorbij komt varen. We zijn deze keer niet de enige toeristen op de ferry, want na de aankomst bij de eerste stop waar wij opstappen gaat hij langs nog vier of vijf aanlegsteigers. Elke keer stappen er twee tot vier mensen op en zit de ferry dus al gauw best wel vol. Wij hopen dat de meeste van hen niet ook naar Bukit Lawang moeten. Gisteren hebben we namelijk bij ‘Tito’ een autorit geregeld waarbij hij ons vertelde dat er maximaal zeven mensen in één auto passen. Omdat we niet echt andere opties hadden hebben we dat maar gedaan in de hoop dat het meeviel. Bij aankomst in Parapat komen we er achter dat er maar één ander ook naar Bukit Lawang moet. Redelijk opgelucht nemen we nog even plaats en wachten we op onze taxi. Te vroeg gejuicht…. De auto waar wij in gaan zit voor een deel al vol met twee locals. Tess en ik nemen plaats op de stoelen achter de achterbank, voor zover is dat nog oké. Maar dan geeft de driver aan dat er nog twee mensen bij moeten. Twee toeristen die richting Medan gaan moeten ook mee. De backpacks van vier personen worden in het achterbakje gepropt dat even groot is als de achterbak van mijn Twingo en zeven mensen plus de chauffeur zetten koers richting Bukit Lawang.

Het duurt een uur of vier/vijf als we in de buurt komen van de stad Medan in Noord-Sumatra. Eenmaal bij het vliegveld stapt één van de toeristen uit samen met de twee locals. Ah, heerlijk, we hebben weer even de ruimte. Wij hebben nog een vier uur durende rit te gaan dus dit is best welkom. Gelukkig verloopt alles soepel, geen kapotte band, geen kapotte motor, geen gekke dingen. Het enige is dat deze chauffeur echt niet kan rijden, maar dan ook echt niet. Gas, rem, gas, rem, gas, rem het lijkt wel alsof hij niet begrijpt dat een auto ook kan rollen. Nou ja gelukkig is het maar acht uur in plaats van 65. In de namiddag arriveren we dan eindelijk op de plaats van bestemming. Een beetje vaag, want de chauffeur zet plotseling zijn auto langs de weg. Een aantal verschillende mannen stormt op onze auto af met bordjes met namen er op. Niet onze namen…

Er wordt gevraagd waar we verblijven en of we al een jungle trekking geboekt hebben. Jup, dat hebben we gelukkig al geregeld. Even vergeten aan te geven dat wij vandaag al zouden aankomen in Bukit Lawang, anders had onze naam ook op het bordje gestaan. We worden door een willekeurige gozer meegenomen de berg op. Onze accommodatie bevind zich een stukje van het centrum, boven op de berg. Met backpacks en rugtassen de trappen op terwijl onze begeleider probeert om er nog een slaatje uit te slaan. Gelukkig is de accommodatie een lekkere meevaller. Een heerlijk rustig plekje met een prachtig uitzicht!

In de avond, als onze spullen zijn uitgepakt en onze maagjes weer gevuld, hebben we nog een ontmoeting met de organisatie van onze trekking. Hij verontschuldigd zich voor het niet komen ophalen, waarop wij aangeven dat wij dat niet gecommuniceerd hebben. Na een heel leuk gesprek en wat gezelligheid later keren we weer terug om lekker het bedje in te duiken. Dat rondreizen is soms nog best vermoeiend al zeg ik het zelf!

22-3-2024

Vandaag hebben we een bewust dagje niks, we doen niks, we moeten niks, we hebben niks gepland. We zitten boven op de berg met weinig om ons heen. Alleen rust, een prachtig uitzicht en lekker eten. Wat wil je nog meer? We puzzelen wat, zoeken een beetje uit wat we verder nog gaan doen op onze reis, schrijven weer wat teksten over onze avonturen en praten. We praten en praten, over het leven, ons leven, onze toekomst, ons verleden. Het gaat over vrienden, over familie. Hoe belangrijk ze voor ons zijn en ons hebben gevormd in onze jeugd en het heden. Over wat we samen willen, over wat we kunnen. Over onze dromen en angsten. Het gaat over onze passie en waar we naar verlangen. Het blijft zo fijn om met Tess te praten, ze geeft bevestigingen, kritieken en nieuwe perspectieven. Ze maakt mij anders en tegelijk mezelf, dankje!

23-3

De wekker gaat, vandaag gaan we iets doen waar we al een tijdje naar uitkijken. Drie dagen trekken we de jungle in op zoek naar alles wat deze te bieden heeft. Rond 09.00 verzamelen we bij het vertrekpunt, leveren we onze backpacks in en boeken we nog even snel een overnachting voor als we terug komen uit de bosjes. We ontmoeten onze medereizigers Lee (uit Rotterdam), James en Daisy (uit Londen). Daarna ontmoeten we ook onze goedlachse en vol energieke gids Andra. Naast hem reist ook zijn compagnon Ari mee. Er gaan iedere dag veel verschillende groepen de jungle in. De ene voor een dag en de ander weer voor drie of vier. We zijn ons er van bewust dat het echt toerisme is en dat het een verstoring kan zijn voor de natuurlijke omgeving van de dieren. We hebben ons best gedaan om een bedrijf te vinden die daar zo goed mogelijk mee omgaat en met respect de natuur in trekt. Hopelijk blijkt ons gevoel te kloppen!

Onze rugtassen met spullen voor drie dagen hangen om onze schouders, onze veters vast en de sokken over onze lange broek.

We lopen door de resterende walm van insectenspray terug naar boven, terug langs onze vorige accommodatie. Letterlijk recht voor het huisje waar wij vanochtend zijn opgestaan zit een moeder orangutan met haar kindje in de boom. Het is één van de semi-wilde orangutans die het National park rijk is. Tot een jaar of 20 geleden was er een revalidatiecentrum gevestigd aan de rand van het National park. Sommige van de orangutans die daar hebben gerevalideerd of zijn opgegroeid komen nog wel eens terug naar de plekken met mensen. Heerlijk rustig vanuit het boompje kijkt ze ons aan en eet wat blaadjes. Het kindje hangt wat hoger in de boom en klautert van de ene naar de andere tak. Het is nu al super gaaf om te zien hoe prachtig deze beesten zijn en bewegen. Eigenlijk hoeven we helemaal geen tour te boeken, we hadden gewoon voor ons huisje kunnen blijven zitten. Toch trekken we weer door en lopen officieel het National Park in. De reis begint!

Het eerste stuk van de trekking is nog relatief oké. Veel mensen doen ook een 1-daagse tocht waarbij we dus langs verschillende ‘huisjes’ lopen waar even uitgerust kan worden. Toch is hier ook al wel het één en ander te zien. De Longtail makaken en Pigtail makaken vliegen om je oren. Het zijn nogal brutale apen die je wel vaker ziet in sommige dorpen en steden. Ze schieten vliegensvlug van links naar rechts opzoek naar voedsel. Niet zo gek want veel van de ‘huisjes’ worden gebruikt als stop. Zo ook bij ons. Arri tovert uit zijn rugtas twee gele watermeloenen, bananen, mandarijnen en een zooitje passievruchten. Ze snijden het open en leggen het zorgvuldig op wat bananen bladeren. Ze doen echt hun best om er een waar kunstwerk van te maken. Na een uur of twee wandelen is het ook wel lekker verfrissend. We moeten goed opletten want de kleine, grijpgrage handjes van onze vriendjes hebben zo een stuk te pakken. Andra, Arri en de andere gidsen die hier stoppen letten goed op. Ze willen namelijk niet dat de apen een stuk fruit met gappen. Niet alleen omdat het voor ons bestemd is, maar ook omdat ze de dieren in de jungle niet willen voeden met ons eten. Het is niet de natuurlijke manier van leven voor de apen geven ze aan. Na onze verfrissende pauze bergen ze dus weer alles op in hun tassen, ook het afval van het fruit. Niks gaat de natuur in!

De trekking gaat door dieper de jungle in. De paden vervagen en veranderen in stevige afdalingen en beklimmingen. Het is letterlijk een serieuze jungletocht, want het herkennen van de route moeten we toch wel echt aan Andra overlaten. Zo nu en dan zien we een andere groep ’trekkers’ en duikt er zo nu en dan een prachtig roodharige verschijning op. Nee ik heb het niet over Antoinette de Jong of Katja Schuurman, maar over de People (orang) of the Jungle (hutan). Een aantal vrouwtjes met hun baby’s passeren ons tussen de hoge bomen, kijken zo nu en dan even naar beneden en vervolgen weer hun tocht. Hoewel ze redelijk langzaam lijken te bewegen verdwijnen sommige toch redelijk snel het oerwoud weer in. Het is ene heerlijk gezicht!

De lunch stop komt precies op het juiste moment. Na een flinke tocht omhoog met een luchtvochtigheids percentage waarbij de druppels nog net niet spontaan voor je neus uit het niets verschijnen nemen we plaats op een paar omgevallen boom stammen. Als ik even mijn shirt omhoog doe om mijn voorhoofd vrij te maken van het waterballet zie ik vlak boven mijn broeksband een vette, dikke bloedzuiger zitten. Zo te zien zit die er al eventjes want dit zuigende vriendje is een stuk groter dan diegene die ik iets daarvoor al van me arm heb getrokken. Na het verwijderen van het toch enigszins buitenaards wezentje blijft het bloed een tijdje stromen. Ze schijnen een soort verdovingsmiddel en bloedverdunner in te spuiten. Door sommige sjamanen worden ze nog steeds ingezet voor ziekte bestrijding, maar ik sla toch liever over. Nou ja ook weer een ervaring rijker en het was toch minder heftig dan ik dacht. Lekker lunchen dan maar! Met ieder een portie nasi goreng in de hand worden we deze keer vergezeld door Thomas Leaf Monkey’s, ook wel funky monkey’s genoemd. De zwart-witte aapjes met een funky hanenkam zijn een stuk relaxer en veel minder brutaal dan de makaken. Toch lukt het er eentje om het afvalzakje te bemachtigen in een bliksemsnelle sprint. Dit tot grote ergernis van Andra. Hij baalt er zichtbaar erg van dat hij niet goed heeft opgelet en verontschuldigd zich wel tachtig keer. Je kan wel goed zien dat ze echt betrokken zijn bij het behoud van de natuurlijke habitat van deze dieren. We wachten geduldig tot deze funky dude zijn portie restjes op heeft gepeuzeld en het plastic afvalzakje laat vallen. Snel raapt Arri de restjes op en stopt alles weer netjes in zijn rugtas. Ze verontschuldigen zich nog tien keer waarna we onze tocht weer vervolgen.

Na zes uur over de hoge bergen en de diepe dalen komen we totaal bezweet en vermoeid aan bij ons eerste kamp. Er zijn wat simpele hutjes gebouwd langs een rustig riviertje. Iedere company heeft zijn eigen overnachtingsplek en die van ons heeft er eentje gebouwd iets verder gelegen van de rest. Een slaapplekje, een keuken en een simpel toilet met een plastic schermpje voor een beetje privacy. Tess heeft sinds we hier zijn al wat moeite op de wc en dit soort plekjes zetten niet echt zode aan de dijk. Moeilijk ontspannen op zo’n provisorisch toilet. Ahg ja, het komt vanzelf zou je zeggen. De hutjes tegenover ons zijn niet in gebruik vanwege het laag seizoen dat nog gaande is. Heerlijk rustig en relax duiken we de verfrissende rivier in en genieten van alles om ons heen. Ongat, onze chef-kok, is al bezig met het koken voor ons. Hij heeft een tocht van 2 á 3 uur achter de rug langs de rand van de rivier waarbij hij alle benodigdheden heeft meegenomen om voor ons een feestmaal te bereiden.

Als de avond valt schotelen onze crew-leden een diner voor waar een gemiddeld restaurant niet aan kan tippen. Rijst, curry, tempeh, chicken rendang, chap-chai, aardappelkoekjes, gedroogde visjes met sambal en een flink portie kroepoek wordt samen met gekookt water uit de rivier voor ons neus op de grond gezet. Wat een bizarre verwennerij, midden in de jungle met stromende rivier en het geluid van allerlei beestjes om ons heen, vergezeld met een paar gezellige mensen. Het is een aaneengesloten moment van geluk. Ongat die gebrekkig Engels spreekt blijft maar roepen: ‘Yo bro, more rice?’. Maar na de tweede keer krijgen we het met acht personen gewoon echt niet op. Met ons buikje vol eten en ons hartje vol geluk duiken we onder de klamboes ons bedje in. Nou ja een 5 centimeter dik matje, zonder kussen en een handdoek als kleedje, maar het is heerlijk!

24-3-2024

De nacht is niet helemaal goed bevallen, want zonder kussen en een ernstig hard matje is het moeilijk om diep in slaap te komen. Ik wordt wakker door het licht en alle geluiden om me heen. Na een half uurtje extra liggen besluit ik er dan toch maar uit te gaan. Onze crew is ook al wakker en is bezig met het ontbijt. Mijn reisgenoten liggen nog op één oor. Ik mis de koude douches die ik thuis altijd neem en als compensatie duik ik deze ochtend gelijk heerlijk de ijskoude rivier in. Het duurt maar een paar seconde, toch niet zo koud als ik dacht. De rust en stilte terwijl je in het heerlijke water dobbert raakt mij. Het is zo heerlijk zonder dingen te moeten, zonder telefoon, zonder alles wat je gewend bent. Het is bijna een reclame van prijsvrij, even helemaal niets! Boven m’n hoofd spelen de funky monkeys een tikspelletje en naast mij zie ik langzaam wat beweging van mijn vriendinnetje. Nog steeds geen succes op het toilet en een onderbroken nacht zou haar normaal gesproken bloedchagrijnig maken, maar daar is niets van te zien. Ook zij ervaart de rust, de natuur en het geluk! Wat een voorrecht om dit samen mee te kunnen maken.

Na een 4-voudige sandwich met komkommer, tomaat, ei en kaas zetten we onze koers terug naar boven. Terug de berg op en terug langs het viewpoint waar we gisteren gepasseerd zijn. We hebben hier gelijk even een stop om een glimp op te vangen van de Neushoornvogel (hornbill). Na een paar minuten staren dalen twee van hen af van de ene kant van het ravijn naar de andere kant. Niet één keer flapperen ze met hun vleugels en zweven ze naar de overkant. Helaas zijn ze wel net iets te ver weg om ze echt, echt goed te bekijken, maar de sierlijkheid straalt er van af. Een andere gids verteld ons dat het flappen van de vleugels klinkt als een helikopter. Ik kan me dat wel voorstellen met een spanwijdte van meer dan een meter, magisch!

De rest van de dag zit weer vol met orangutans, andere leuke apen, beestjes, planten, bomen, beklimmingen en afdalingen. Naast de fruit en lunch stop hebben we net als gister de tussendoor stop voor een stukje ananas. Bij een helder stroompje zien we ook nog een gek uitziende schildpad, midden in de jungle, best wel raar. Het blijkt één of andere soft-shell schildpad te zijn. Ik heb het idee dat we een nieuwe diersoort hebben gevonden, maar Andra en Arri doen er klaarblijkelijk wat makkelijker over. Hmm zal wel niet dan haha!

Aan het einde van de dag komen we aan bij ons tweede kamp van deze tocht. Een flink grote rivier moet worden overgestoken om ons, weer wat afgelegen, kamp te bereiken. We ontmoeten onze chef-kok Ongat weer die we vanochtend hebben achtergelaten op het vorige kamp. Hij helpt ons samen met de rest naar de over kant. Ze doen er alles aan om ons zo veilig en goed mogelijk naar de overkant te krijgen. Een paar opgeblazen auto banden en plastic zakken zorgen ervoor dat wij en onze tassen veilig en droog naar de overkant komen. Andra, Arri en Ongat zijn helemaal doorweekt, waardoor ik mij een beetje schuldig voel. Deze mannen hebben echt alles over voor een zo goed mogelijk verblijf in onze jungle, ze verontschuldigen zich voor alles en roepen om de zoveel tijd: ‘We doen ons best’. Ze doen naar mijn idee meer dan hun best, het is echt ongelofelijk wat een energie en moeite ze in ons stoppen en ik geloof dat ze dat niet alleen voor ons doen, maar ook voor de honderden andere toeristen die ze jaarlijks door de jungle begeleiden.

Ook hier hebben we weer lekker de tijd om de rivier in te duiken. Samen met James vind ik een plekje waar een super leuke stroomversnelling het kind in ons naar boven haalt. Een duik in de stroomversnelling brengt je heen, twee slagen naar links en de onderstroom daar brengt je weer terug. Dat is toch lache!? Na een aantal rondjes in dit tropische zwemparadijs lopen Tess en ik nog even richting de verborgen waterval waar Andra ons op heeft geattendeerd.

Niet groot, maar in een prachtige jungle hoek zien wij deze heerlijk natuurlijke douche. Heerlijk, free willy (foto’s zijn voor de privé collectie), met een natuurlijk blokje zeep onder een masserende waterval. Ultiem genieten!

Na het afdrogen en aantrekken van schone kleren hebben we leuke gespreken met James en Daisy, Lee is ondertussen al terug naar het dorp aangezien hij maar één nacht in de jungle had geboekt. Arri heeft ondertussen een vuurtje gemaakt en Ongat is in zijn net iets te klein onderbroek en duikbril, die je misschien zou kennen van Bassie en Adriaan en de Verzonken Stad, aan het proberen om wat vis te vangen. Een net met loodjes wordt uitgeworpen en binnengehaald, maar helaas geen succes. Het feit dat hij überhaupt de moeite neemt is al fantastisch. Ook deze avond worden we weer volgestouwt met de overheerlijk kookkunsten van deze man die steeds wat meer loskomt en steeds wat meer probeet zijn Engels te verbeteren. Ik vind die Ongat een heerlijke man, zeker als hij na het eten zijn Magic Trics gaat laten zien. Hij zadelt ons ook nog op met wat rekenkundige problemen met lucifers, fantastisch. Als James en Daisy besluiten om naar bed te gaan spellen wij nog een spelletje. We hebben de mannen het kaartspelletje Jacken uitgelegd en opvallend genoeg begrijpen ze het ongelofelijk snel. Ondertussen komen er in de rivier een hele groep mannen met zaklampjes en handschoenen voorbij gedreven in de rivier. Ze duiken onder en komen weer boven terwijl ze zich laten mee bewegen door de rivier. Ze zijn vissen aan het vangen voor de familie en verkoop op de markt, met hun handen! Hoe bijzonder ook weer!?

25-3-2024

Volgende ochtend, zelfde ritueel. Een heerlijk duik in de rivier (met stroomversnelling) gevolgd door een overheerlijk sandwich ontbijt en een goede sessie op het toilet. Helaas houd Tess het al vier dagen binnen en is het vandaag ook geen succes. Snap ik ook wel op zo’n hurk toilet, hoewel ik er wel prima bij zit moet ik zeggen. Ik voel me hier best thuis als ik eerlijk ben haha.

Na overleg van gister hebben we met z’n vieren besloten dat we vandaag toch ook nog een hike willen doen. Andra lijkt iet wat teleurgesteld en had misschien gehoopt dat we in één keer terug zouden keren naar het dorp. Het terug keren gaat namelijk via de rivier.

In vier grote tubes vaar je stroomafwaarts met de rivier mee. De tubes zijn door Ongat samen met de klamboes, dekens en het eten in een 4-uur durende tocht langs de rivier naar boven gebracht. En hij is niet de enige die dit doet. Ik blijf het bizar en bijzonder vinden wat ze hier allemaal voor over hebben. In Nederland hadden we al lang een weg gebouwd om de spullen hier naar toe te rijden.

Een niet zo spectaculaire, maar wel leuke, tubetocht van een half uur over de rivier brengt ons bij het begin van de hike terug naar het dorp. We passeren hierbij een gebied dat we op de heen weg ook hebben gehad. Een goede keus, want ook hier vinden we weer twee paar orangutans met hun kindjes. De eerste is niet als een aantal andere orangutans die we de afgelopen dagen hebben gezien helemaal voor onszelf. De ander is van de bomen naar beneden gedaald en wordt vergezeld door de dagjestrekkings vol met mensen. Andra geeft aan dat dit een bekende orangutan is die nogal agressief kan zijn. Dat merken we als ze onze kant op begint te lopen. Andra zijn manier van communiceren en dirigeren veranderd. We weten dat het menens is. Uiteindelijk begeleid hij ons één voor één met een stok in zijn hand voorbij het toekijkende vrouwtje op zo’n drie meter afstand. Ik blijf me wel verbazen dat andere gidsen van andere groepen de mensen toch wat dichterbij laten komen. Zo zie je wel dat onze crew echt, echt bedreven is met de gehele natuur en de dieren die daar in leven.

De tocht zit er op, we worden door de crew netjes afgezet bij ons verblijf waar we een heerlijk verfrissende douche nemen en nog wat eten. Het was een geweldig avontuur en heeft ons weer veel nieuwe inzichten gebracht. Terwijl Tess zonder succes al voor de vijfde dag op de wc zit vraag ik me af waarom de afgelopen dagen ons zo gelukkig heeft gemaakt. Zouden we net als Tarzan meer behoren tot de Jungle of passen we beter als Clayton in de westerse maatschappij. Misschien moeten we meer zijn als Jane, een beetje van beide. Soms even offline, even geen telefoon, even geen reacties, even geen verwachtingen, even helemaal niks. En soms de reuring, onze familie, onze vrienden. We blijven leren, ontdekken. Opzoek naar de balans en de harmonie tussen alles en niets!