Small changes

Aangekomen in Canyon Jungle Stay ervaren we een flinke opluchting. Een groene oase van exotische bomen en planten omringen de slaaphutjes die voor een deel gebouwd zijn in de Batak stijl. Wij komen even te rust met een bord nasi/mie goreng en een theetje. Dan lekker douchen en na 3 dagen eindelijk een bedje in!

11-3-2024

Het is nog donker buiten als we wakker schrikken van het ochtend gebed van de moskee om de hoek. Het is maar een klein momentje, want uitgeslapen zijn we nog niet. Rond een uurtje of tien, als ik mijn ogen open doe, zit mijn oogverblindende wederhelft al fier rechtop in bed. Ja, Tess is ook prachtig als ze net uit bed komt. En ze heeft er zin in! ‘Het wordt een mooie dag’ roept ze terwijl ze zich klaar maakt om aan het ontbijt te gaan. Tess aan het Indonesische ontbijt, ik kies deze keer eens voor een banana pancake. Even een keer iets anders. Bij het huisje maak ik ook nog een lekker bakkie koffie voor mezelf. De dag begint inderdaad heerlijk! Later op de dag lopen we even het stadje in. Er is niet veel te beleven, maar de markt met de grote toren is wel leuk om even te zien. De locals hier zijn iets minder verbaasd over onze aanwezigheid, maar de hoi’s en hee’s zijn nog wel aanwezig.

Op onze weg terug lopen we langs een mooi uitziende koffiezaak, maar slaan de verleiding af en lopen door. Het begint al een beetje te miezeren en willen het liefst droog onze bestemming halen. Precies wanneer het wat harder begint te druppelen lopen we 500 meter verder op weer langs een trendy café genaamd Noru Coffee. Als Tess zegt: ‘Zullen we toch maar even gaan schuilen’, hoef ik natuurlijk geen twee keer na te denken. Ja hoor, ook hier hebben ze specialty coffee en ook nog eens de filter variant. We nemen plaats en krijgen even later een heerlijke V60 koffie en een soort choco milkshake voorgeschoteld. Lekker onder het afdakje met een goddelijk bakkie en een stortvloed aan regen op het dak, genieten we van de omgeving en elkaar. Over genieten gesproken… We hebben het weer eens over onze toekomstplannen en lullen weer een paar uur vol met al onze ideeën en fantasieën.

Het is buiten weer een beetje opgeklaard dus besluiten we om weer terug te gaan lopen. We hebben op de heen weg nog een leuk restaurantje gezien, dus wellicht kunnen we daar wat eten. Tijdens het lopen vinden we een trap waarvan we denken dat deze uitkomt bij een panorama view over de canyon. Eenmaal boven staat er in de verte inderdaad een toren om op te klimmen. We lopen langs afgelegen en dichte winkeltjes. Alles ziet er verlaten uit. Dan komen we ook nog bij een beetje creepy begraafplaats waar een ratjetoe aan graven te zien zijn. De ene met een hekje, de ander met een heel stenen omhulsel en weer een ander is gewoon een perkje gemaakt van rioolpijpen. Het gaat al wat schemeren en we worden vergezeld door wat brutale aapjes. Tess schiet er in de verte lekker op los met haar camera. Ik heb het na een half uurtje wel gezien en zou hier wel weer weg willen. ‘Tess, ga je mee?’ geen reactie… ‘Joehoe!’ vanuit de verte kijkt ze op, maar ze maakt nog geen aanstalten. ‘We gaan!’, ‘Oh, zeg dat dan’ zie ik in haar reactie terug komen. Uiteindelijk is het donker als we bij het restaurantje aankomen. De vrolijk lachende en redelijke Engels sprekende Indonees geeft aan dat hij er nog niet klaar voor is in verband met de ramadan. Een deurtje verder kunnen we wel terecht voor een Indonesische maaltijd. Het brengt ons weer even terug naar de busreis, maar gelukkig kunnen we na het eten gewoon naar ons huisje lopen. We krijgen nog twee plastic zakjes mee voor op ons hoofd. Het miezert namelijk en dat blijken ze nogal erg te vinden. Het verbaasd me als je ziet hoe het hier soms tekeer kan gaan.

Na een schone douche kruipen we lekker het bedje in en kijken we nog een aflevering van Wie is de Mol. Het was inderdaad een mooie dag!

12-3-2024

Het is grijs buiten, zelfs een beetje koud. Het miezert en drupt zo nu en dan. Vandaag is een andere dag… Ik stap al voor de zoveelste dag uit bed met gigantische snottebellen. Mijn neefje zou er jaloers op zijn! Na het ontbijt zouden we eigenlijk weer naar het stadje lopen om te gaan sporten. We besluiten even de regen af te wachten en gebruiken de tijd om onze volgende dagen te plannen. Zoeken naar vliegtickets, bustickets, overnachtingen en activiteiten. Het duurt allemaal wat langer dan verwacht en merken er een beetje tegen aan te hikken. Maar ja, dit is wel wat we wilden. Niet alles vastleggen en openstaan voor mogelijkheden. Tegen het middaguur stoppen we er even mee voor nu is er even geen energie. Misschien toch een terugslag van de busreis? Zeker Tess heeft het even zwaar. Ik probeer haar een beetje te helpen en gerust te stellen. We hoeven ook niet perse iets te doen he vandaag, we kunnen ook gewoon lekker relaxen en de dingen doen waar we zin in hebben.

De middag loopt op z’n einde. Vandaag was het ‘m gewoon even niet en hebben we het standje even wat lager gezet. We lopen na het vallen van de avond richting het restaurantje waarvan de Indonees had beloofd om open te zijn voor het eten. Hij staat ons al met een grote glimlach op te wachten en zegt dan heel vriendelijk ‘I am not ready yet’. Haha lekker dan! We lopen maar een stukje terug en halen wat snackjes van een straatkraampje. Een soort gefrituurde uien/groenten gebakje en twee kiprisolles. Een uurtje later zijn we dan toch welkom bij de ‘happy guy’. Hij komt zelfs gezellig bij ons aan tafel zitten en klets wat af. Hij begint een heel verhaal over dat hij Nederland zo fantastisch vind en dat hij er een paar jaar geleden is geweest om te leren over de fantastische mensenrechten in Nederland. Tess en ik kijken elkaar verbaasd aan, want wat ons betreft kan dat nog wel iets beter. Ondertussen bestellen we het eten van de kaart waarvan hij de helft niet in huis heeft en komt het uiteindelijk toch neer op nasi goreng. Gedurende het eten begint hij nog een heel betoog over de Nederlandse vrouw. Dat ze zo lief en knap zijn en dat het zijn droom is om een Nederlandse vriendin te krijgen. Hij vraagt ons of we niet nog een leuke vriendin hebben die een Indo wel ziet zitten. Dus vrijgezelle dames die meelezen, zoek je een leuke man met veel humor en een lekker kleurtje kijk dan niet verder. Zoek even op Google Maps naar Badoensanak Eatery in Bukittingii en grijp je kans!

Wij sluiten de dag weer af met de finale van WIDM en vallen vol verbazing over de uitslag in slaap.  Wel bizar dat één kandidaat het gewoon had kunnen weten, omdat Dennis het verklapte. Het blijft een leuk programma!

13-3-2024

Bananenpannenkoek zit er in, bakkie koffie zit er in, we kunnen! We lopen net als eergisteren richting het centrum van de stad. We gaan naar de sportschool waar we eerder deze week al eens zijn langs gelopen. Voor 1,80 hebben we de fitnessruimte voor onszelf. De spullen zien er uit alsof ze van het zoldertje bij Vinn uit de box zijn getoverd, maar alles functioneert. Lekker dat sporten, ik heb het gemist! Na ongeveer anderhalf uur staan we weer buiten en zoeken de straat met de koffiezaakjes weer op. Een man langs de weg attendeert ons er op dat zijn zaak verderop ook open is voor toeristen. Eerst maar even een koffietje doen bij dat andere zaakje genaamd Kopigo. En ook hier, specialty coffee! Alleen helaas geen eten. Alles is zo goed als dicht hier tussen zonsopgang en zonsondergang vanwege de ramadan. Nou dan lopen we wel eerst even richting het busloket. Er is helaas geen andere keus dan met de bus richting onze volgende bestemming te gaan. Terwijl we die kant op lopen spot Tess een ander busloket. Er staat ook een bus van hun klaar om te vertrekken en deze ziet er fantastisch uit. We besluiten het er op te gokken en hier ons ticket te kopen voor aanstaande zaterdag. Fingers crossed, maar slechter kan het denk ik niet!

We gaan nog even eten proberen te scoren bij het toeristencafé. Onderweg duiken we nog even een overdekt, klein, Indonesisch marktje in met groentes, fruit, gedroogde vissen en kippen die ter plekke geslacht worden. We kunnen hier niet lang blijven, want Tess wordt aangesproken op haar blote armen. Snap ik wel, ze schrikken natuurlijk van die spieren die we vanochtend hebben gebouwd. Snel weg hier! Bij binnenkomst in het café lijkt het nogal verlaten op twee verdwaalde Nederlanders na. Het blijken een broer en zus die een reis aan het maken zijn door Indonesië op zoek naar hun roots. Althans ze willen die plekken aan doen en in Bukittinggi heeft hun oma gewoond. Ze kennen verder geen familie, maar vinden het wel leuk om te zien. Ik ben benieuwd wat ze nog meer te weten komen! We kletsen nog even wat door. Het is voor het eerst sinds anderhalve week dat we überhaupt toeristen spreken. Dan nemen wij afscheid en lopen weer richting ons huisje. Nog even lekker chillen, puzzeltje maken en een beetje schrijven. Een lekker nasi goreng met een kippenpoot maakt een einde aan onze dag. Moe van het sporten en lopen vallen we heerlijk in slaap.

14-3-2024

We hebben besloten om vandaag een klein zij uitstapje te maken op de weg richting het noorden. Na het ontbijt rijden we met een Grab naar de Harau Vallei. Een mooie plek omgeven door meters hoge steile rotswanden. Het mannetje van de Grab geeft ons zijn kaartje. We moeten hem appen als we zaterdag weer terug willen naar Bukittingii, dan komt hij ons ophalen. Super lief!

De Abdi Homestay, die wij op alle reisblogs en apps voorbij zagen komen, maakt inderdaad zijn goede reviews waar. De verschillende bomen en planten met watertjes en bruggetjes leiden ons naar het huisje voor de komende twee nachten. Met op de achtergrond een waterval, dat van meters hoog naar beneden komt zetten, is dit echt een plaatje. Na de lunch lopen we dan ook een klein stukje verder en komen terecht tussen de eindeloze rijstvelden die zich schuil houden tussen de gigantische muren van steen. Een perfecte gelegenheid om de camera en de drone er even bij te pakken. Helaas is mijn drone nog niet helemaal in optimale staat (instellingen) en is de accu wat leeg geraakt dus die komt snel weer naar beneden. Ahg, de zon begint toch al te zakken en we beginnen al wat honger te krijgen. Bij de homestay eten we traditioneel (veel) Indonesisch eten, jummie! En drink ik mijn eerste biertje van deze vakantie. Er is hier sowieso weinig te vinden vanwege de islamitische invloeden. Een lekkere bintang, maar het is wel erg veel, 620 ml. Nou daar kan ik voorlopig wel op teren.

De rest van de avond gebruiken we om lekker te chillen, douchen en probeer ik de drone gebruiksklaar te maken. Ook willen we proberen om vanuit hier Down the Road te kijken. Helaas doet m’n VPN op de laptop een beetje moeilijk dus dat gaat ‘m even niet worden vanavond. Om 21.00 gaat dan maar lekker het licht uit. Welterusten!

15-3-2024

We schuiven deze ochtend weer aan het ontbijt, maar deze keer met wat andere toeristen. We merken dat het langzaam aan iets veranderd. Iets meer westers leven komt langs. Deze keer zijn het vooral fransen en merken we dat ze niet echt in ons straatje vallen. Wij eten dus lekker onze pannenkoek met banaan en kaneelsuiker aan onze eigen tafel op. Deze was nog lekkerder dan bij het vorige verblijf. Grappig dat veranderingen zo intenser aan voelen als ze niet vaak voorkomen. Het lijkt wel alsof elke pannenkoek beter gaat smaken naarmate je meer Indonesisch eet.

De rest van de ochtend doen we een beetje rustig aan bij het huisje en doen we weer wat voorbereidingen voor de aankomende dagen. Na het middaguur besluiten we met de camera en alweer wat eetlust richting een waterval te lopen en op de weg er naar toe te stoppen bij een hippe lunchtent. Met de brandende zon in onze rug komen we erachter dat deze gesloten is. Het viel ons sowieso al op dat alle tentjes langs de weg gesloten zijn. Nou ja, dan maar eerst naar de waterval. We komen op onze route nog een verlaten zwempark en een verlaten speelpark tegen. Groots opgezet, maar geen hond te beleven. Wel een kleine varaan die snel het water in duikt. We proberen er wat foto’s van te maken, maar helaas blijft hij in het water en is hij iets te ver weg. De waterval blijkt ook niet veel soeps te zijn en ook hier geen leven in de brouwerij. Enkel wat scooters die langs sjeesen. Opvallend wel dat veel scooters worden bestuurd door echt hele jonge kinderen. Ze zeggen bijna allemaal vriendelijk gedag en rijden dan snel verder. Het verbazings-gehalte van ons Nederlanders hier is wel iets gedaald. Fijn ook wel, iets meer rust!

We hebben nu wel echt honger gekregen en lopen terug, mar ook deze keer geen succes. Echt alles is dicht vanwege de ramadan. We lopen zelfs nog een heel stuk de andere kant op, maar ook daar geen succes. Uit ellende besluiten we maar een bak instant noodles te kopen en deze bij ons verblijf op te eten. Het is niet echt van hoogstaande kwaliteit, maar het was wel even nodig. Onder het genot van een spelletje spenderen we de rest van de middag weer lekker samen in het zonnetje.

De avond valt, we wachten nog heel eventjes en lopen dan voor de derde keer richting de koffiezaak. Deze keer wel succes! Er is helemaal niet te vinden, maar ze zijn voor ons toch open. Hippe gerechten en zelfs weer speciale koffie. Die slaan we deze keer even over, want na een uur of twee/drie moet je eigenlijk geen koffie meer drinken. Wel een lekkere kip teriyaki en een verse mangosap vinden de weg naar onze maag. Nu ik zo even terug kijk schrijf ik best vaak over het feit dat wij aan het eten zijn. Dit lijkt maar zo hoor, maar ik schrijf er graag over want (op de instant noodles na) is alles gewoon best wel lekker! Met het buikje weer gevuld en de smaakpapillen weer gestimuleerd lopen we terug en pakken we onze spullen. Morgen trekken we weer verder en gaat de reis verder noordwaarts!