Sealife

Het land wordt ingeruild voor de zee. Vier dagen verblijven we als ware zeenomaden op het water. Weer een avontuurlijke route in het verschiet, maar deze keer is het anders. We delen deze ervaring met tientallen andere westerlingen. Het toeristische avontuur is begonnen!

29-4-2024

Vroeg de deur uit, backpacks op de rug en rugtas op de buik. We verplaatsen ons richting de haven van Labuan Bajo en stappen op de boot. Het is, zoals gezegd, niet de meest luxe boot, maar daar-en-tegen ziet het er schoon uit en betalen we een stuk minder. We zoeken een plekje op het Shared Deck. De matrasjes doen ons weer denken aan ons jungle avontuur in Bukit Lawang. Nou als dit net zo’n hoogtepunt wordt als dat moet het wel goed komen! Samen met een groep Fransen, een paar Nederlanders, Portugezen, Chinezen en een Italiaan zetten we zeil richting open zee. We zijn in de afgelopen twee maanden nog nooit met zoveel reizigers samen geweest als nu. Gelukkig zijn we er wel aan toe, even wat anders dan locals die van alles van je willen.

De boot waar wij op zitten vaart een beetje een andere route dan de rest van de Komodo tours wat maakt dat we niet elke keer in de drukte verkeren. De eerste stop is Loh Buaya National Park, het huis van de Komodo draken. Er zijn meerdere van deze parken waar je deze monsters kan aanschouwen, maar hier zijn wij de enige groep op het moment. We worden eerst richting het museum geleid waar we wat uitleg krijgen over de flora en fauna in het Komodo reservaat. Helaas krijgen we niet de tijd om de informatieve teksten in de rest van het museum echt te bekijken of te lezen, want we gaan in een rijtje achter elkaar als ware toeristen de kant op van de draken. Bewapend met wat stoken lopen we achter de gidsen aan en aanschouwen de grootste hagedis ter wereld. Het is wel gaaf om te zien, maar een beetje ‘overrated’ wat mij betreft. Echt veel tijd om een beetje goede foto’s te maken krijgen we ook niet, want we moeten weer verder. We klimmen richting de top van een berg met een uitzicht over het eiland en de zee. Hier krijgen we dan wel weer de tijd om allerlei fotoshoots te doen en te aanschouwen. Vooral de Chinese meid die met ons mee is neemt het ervan. Hoewel ik de tijd dus liever in het museum of bij de varanen had doorgebracht is het allemaal wel gaaf om een keer gezien te hebben. Ahg ja, wij wilden even meer de toeristenkant op. Nou… dat lukt!

We stappen de boot weer op richting onze eerste snorkelplek. Mijn god mensen wat is de wereld onderwater toch bijzonder en prachtig. Er heerst een bepaalde rust, kalmte die niet te beschrijven is. Duizend verschillende visjes die lekker naast elkaar ronddobberen en eten van het prachtige koraalrif. Het is adembenemend, als het aan ons ligt blijven we uren in dit water dobberen, maar… we moeten door. De volgende stop is het dorpje Rinca Village. We worden welkom geheten door de bewoners van het eiland die druk bezig zijn de duizenden kleine visjes op droogbedden neer te leggen. Althans welkom heten kan je het nauwelijks noemen. Ze kijken een beetje, maar het is alles behalve interessant voor ze. Volgens de verschillende informatiebronnen komen hier iedere week wel een aantal keer een groep toeristen aan land om naar het dorpje te kijken. Wij vinden het een beetje aapjes kijken en heeft echt een andere vibe dan we gewend zijn van de twee maanden local ervaring. Wat wel een hele leuke ervaring is, is de traditionele dans uitvoering die ons wordt voorgeschoteld in het centrum van het dorp. De dans is gebaseerd op de bewegingen van de verschillende dieren op deze plaats. De dansers bewegen als varanen, apen en pauwen door het zand. Na de uitvoering wordt aan het publiek gevraagd om ook mee te doen. Niemand durft en kijkt elkaar een beetje aan. Als ik het voortouw neem volgen er gelukkig meerdere en dansen we samen met de locals de sterren van de hemel. Als aan mij gevraagd wordt een solootje te doen en ik besluit om net als één van de dansers ook een saltootje te maken zijn ze verbaasd. Ik vind het altijd wel leuk om dingen te doen of zelf te zien die je niet verwacht. Dit was weer leuk om te ervaren, maar echt authentiek is het helaas niet.

De dag wordt afgesloten op de boot waar we genieten van de zonsondergang. Op het moment dat de zon onder is vliegen uit de mangrove waar we voor anker liggen honderden vleermuizen over ons heen op zoek naar eten op het eiland waar we net vandaan kwamen. Ze zijn gigantisch en zorgen voor een waar spektakel. Als het na het eten donker is, er geen internet of andere afleidingen zijn duikt iedereen rond half 9 al het bedje in. Prima ook, want morgen gaan we er weer vroeg uit, slaap lekker!

30-4-2024

Goh die matrasjes wennen nooit. Veel te vroeg en met weinig diepe slaap staan we weer naast ons bedje. We liggen ondertussen voor de kust van Pulau Padar en worden met een klein bootje op het eiland gedropt. Met duizenden andere toeristen klimmen we de berg op. Dit is een bekende stop in Komodo gebied als je de Instagrams bekijkt. Niet onlogisch, want de zonsopkomst die we hier ervaren en de uitzichten zijn ook zeker de moeite waard. We laten daarom ook de drone weer even los en genieten van de wonderschone natuur. De talloze bootjes van de andere toeristen maken in dit geval het zicht nog indrukwekkender.

We zijn ondertussen met de hele horde de berg weer af en zitten aan een pannenkoeken ontbijtje richting de eerste snorkelstop van vandaag, pink beach. Dit strand zou door een bepaalde samenstelling roze gekleurd moeten zijn, maar zelfs Tess (die niet kleurenblind is) ziet er weinig roze in terug. Niet erg spectaculair dus, maar dat maakt de onderwaterwereld hier weer helemaal goed. Een frisse duik in het water bezorgd mij echter een kleine hartaanval. Het klepje van mijn ActionCam, die in theorie waterdicht is, staat een heel klein stukje open. Jup, die is verloren, stuk, kapot… ik laat hem maar even in de droge rijst rusten. Wie weet komt er nog wat van… Wel echt balen, want ook bij de tweede stop in Pulau Banta zijn de omstandigheden onderwater magisch te noemen. Ik zou op dit moment willen dat ik kieuwen had en hier dagen kon vertoeven. Weg van de drukte, stress en heissa boven het wateroppervlakte. Verkeren in de rust en stilte, hoewel ik natuurlijk ook wel weet dat je hier op je hoede moet zijn en dat de chaos binnen enkele momenten aanwezig kan zijn.

Zo ervaren we dat ook als we terug de boot op zijn geklommen. We varen 17 uur richting de volgende stop en zien een prachtige zonsondergang. Maar deze prachtige vergezichten worden afgewisseld met flinke golven en wind. De boot kantelt een ruime hoeveelheid graden naar links en rechts. Tess ervaart het als een schommelschip in de Efteling en vind het vooral erg spannend, ik vind het in het begin nog wel leuk, maar wordt er op een gegeven moment wel moe van. Zeker als je midden in de nacht van je matrasje glijd zo tegen je buurman aan. Een rustige nacht zit er weer niet in, maar dat is deel van het leven op zee. Toch zit ik er niet mee en geniet met volle teugen!

1-5-2024

Zoals gezegd een rustige nacht zit er niet in. Vandaag was de dag van het uitslapen op de boot, maar ik heb het niet tot de zonsopkomst gehaald. We liggen niet persé op een goede plek om deze te bezichtigen, maar de plek zelf ziet er weer fantastisch uit. Het water, de eilanden met bergen, het blauw en het groen, het klopt, het is fijn. Alles lijkt een soort harmonieus samen te werken en zorgt voor geluksmomentjes bij mij. Na het ontbijt worden we gedropt op Santonda eiland en duiken we in een groot meer dat een beetje aanvoelt als het verwarmde zwembad van Basalt. Het zoutgehalte zou hier 3x hoger moeten zijn dan de zee, maar behalve dat het inderdaad zoutig smaakt en aanvoelt blijf ik nog steeds niet drijven.

De tweede stop van vandaag brengt ons bij Pulau Moyo. Weer een heel andere activiteit staat ons hier te wachten. We lopen door de jungle richting een bijzondere waterval. De rosten van deze waterval zijn op zo’n manier door het water gevormd dat er allemaal kleine, platte poeltjes zijn ontstaan. Het is een soort aan een schakeling van babybadjes waar het water tussen stroomt. Over de randjes en rotsen beklimmen we deze wellness gigant. Je zou denken, pas op, glij niet uit! Maar het gekke is dat de rotsen die volledig in aanraking komen met het water juist extra stroef zijn. Je blijft er zowat aan plakken!

Terug bij de boot hebben we nog eventjes de tijd om te snorkelen. De Chinese jongen die met ons mee is grijpt zijn kans om weer met een FPV drone de omgeving in beeld te brengen. Deze drone maakt een heel hoog irritant geluid. Alsof er een soort mega mug rond je oren zoemt. Opeen gegeven moment hoor ik een doffe knal en stop deze mug met zoemen. Later blijkt dat hij zijn drone netjes geparkeerd heeft tussen een clownvis en wat hersenkoraal. Dan valt het met mijn cameraatje nog mee, want terug vinden en laten repareren zit er voor hem helaas niet in.

Zonder chinese drone, maar met mooie beelden op mijn netvlies varen we door voor een stop waar we nieuwe benzine krijgen en waar een deel van de crew wordt gewisseld. De meeste van onze medereizigers stappen ook even de boot af voor wat boodschappen en henna tattoos. Bij terugkomst merken wij duidelijk dat ze de kindjes en de locals zo lief en aardig vinden. We horen de: ‘OMG, so cute and so nice’ nog steeds voorbij komen. Oké, ik begrijp het wel en ben het voor een deel ook wel met ze eens, maar wij hebben ook wel een andere kant van de medaille gezien. Het doet ons weer realiseren hoe wij de afgelopen twee maanden hebben gereisd. Dit blijkt ook als we de reisverhalen van andere horen. ‘Deze matrasjes zijn echt verschrikkelijk’, ‘wij hebben 3 uur in een veel te krappe auto op de achterbank gezeten’, ‘wij hadden 2 uur vertraging’. Het is een handje vol opmerkingen die wij de afgelopen tijd van andere toeristen hebben gehoord. Tess en ik kijken naar elkaar en beseffen ons maar weer dat onze reis wel iets anders is gelopen. Niet om te pronken of zielig te zijn, maar ik vraag me wel heel erg af hoe deze mensen in onze situatie hadden gereageerd. Ik denk dat Tess en ik toch meer hebben geleerd door onze reis dan ik me eerder heb beseft. Wij kunnen tegenslagen aan samen, wij kunnen relativeren en omdenken en wij kunnen accepteren. Misschien niet altijd de meest slimme tactiek, maar het zorgt wel voor een hoop minder teleurstellingen en stress en dat is in mijn ogen een hele belangrijke levensles!

Zigzaggend varen we door naar de laatste stop van de dag. We gaan nogal heen en weer omdat twee Chinezen het roer hebben overgenomen en de kapitein niet echt goed oplet wat er gebeurd. Ze snappen niet dat als je aan een roer draait de boot niet direct reageert. Dus trekken en duwen, van links naar rechts. We gaan alles behalve recht. In het begin is het nog wel grappig, maar de Fransen die op het bovendek zitten zijn er wel klaar mee en roepen de kapitein tot de orde. Dat vind ik dan wel weer knap, want dat zijn dingen die ik dan weer niet zo goed durf. Geen idee waarom, misschien om niemand te kwetsen?

Uiteindelijk komen we na de zonsondergang en het avondeten aan op Kenawa Island. Er is een kampvuurtje gemaakt, de muziek staat aan en de discolichten dansen op de achtergrond. We hebben een klein feestje op het eiland. Gezellig, maar we voelen het niet echt en gaan een beetje bijtijds weer naar bed. We zijn best wel moe van al het gereis, van de ervaringen en van de vele locals. We merken dan ook dat we niet echt behoefte hebben aan het sociale contact. Dat komt vast wel weer als we iets meer in het toeristische gebied komen. Er is iets meer comfort, iets meer mogelijkheden en iets meer zekerheid. Je staat er opeens bij stil dat een bepaalde mate van bovenstaande thema’s in je leven best wel welkom is. Het hoeft geen Instagram-influencer situatie te zijn, maar gewoon iets meer structuur en houvast is een aangename noodzaak in het leven wat mij betreft.

2-5-2024

Deze ochtend is er weer een kans om de zonsopkomst te aanschouwen van de heuvel op het eilandje waar we gisteren een feestje hebben gevierd. Ik besluit om samen met Tess en twee fransen, die nog een katertje hebben van gisteren, om op de boot te blijven. Tess voelt zich niet zo lekker en ik vind het wel een leuk idee om de zonsopkomst even met mijn drone te filmen vanaf de boot. Heerlijk even die rust met bijna niemand om je heen. Mijn drone maakt gelukkig ook geen herrie als hij zo hoog vliegt dus daar heeft niemand last van. De laatste dag van ons zeeleven begint wat mij betreft weer goed!

We zetten na het zoveelste pannenkoeken ontbijt koers richting Lombok. Tess vraagt aan de kok of ze iets hebben dat wat minder zoet is. Zij gaat daar niet zo lekker op in de ochtend. Ze komt echter terug lopen met vier plakken pandan regenboog cake. Klopt hij is wat minder zoet dan mijn bananenpannekoek, maar ik denk niet dat ze dit bedoelde haha. De laatste drie uurtjes op de boot gaan in. Het is nog even genieten van het leven op het water. Wat mij betreft had dit nog wel een week mogen duren en zet ik deze ervaring ondanks het gemis van de mantas en walvishaaien toch in mijn top 3.

Bij de aankomst op Lombok rijden we met een busje direct door naar de haven van Bangsal. Vanwege tijdsgebrek slaan we Lombok over. Yes, jammer maar goed je wilt niet weten hoeveel mooie plekjes we waarschijnlijk al gemist hebben. We kunnen niet altijd zes gooien. Tijdens de tussen stop bij de supermarkt wordt weer eens duidelijk wat we deze reis hebben meegemaakt en geleerd. De rest van de reizigers duikt de supermarkt in om te ontbijten met chips en koekjes. Wij nemen tot verbazing van onze lokale gidsen plaats in een kleine eettoko waar we er al zovelen van hebben gehad. Waar we het toen spuugzat waren is het nu leuk om weer eens zo’n ontbijtje te nuttigen. Na een uurtje of twee komen we uiteindelijk aan bij de haven en zetten met de speedboot de tocht voort naar Gili Trawangan.

Dit eiland, dat bestempeld wordt als party-eiland, is de eerste herkenbare stop van de aankomende tijd. We gaan de periode van herkenning in. De tijd van bezienswaardigheden in en rondom Bali. We gaan vijf jaar terug in de tijd. Nou ja niet helemaal terug, want bij aankomst blijkt al snel dat de tijd niet heeft stil gestaan. Een grote stijger waar flinke boten kunnen aanmeren zorgt ervoor dat nog meer mensen het eiland bereiken. Ook de hoeveelheid duik- en eetgelegenheden is op dit kleine stukje al veel meer uitgebreid. Wat helaas nog niet veranderd is, is het vervoer met paard en wagen. De paarden lijken er nog slechter en zieliger bij te lopen dan ik me kan herinneren. Wij lopen lekker te voet naar onze verblijfplaats. Even opfrissen, de was wegbrengen en een fiets regelen voor morgen. Een populaire pizza tent vol met toeristen verzorgd ons avondeten waarna we vervolgens lekker het bedje opzoeken om even bij te slapen. Als ik in mij  bed lig voelt mijn lichaam nog steeds wiebelig van de golven. Het houd me nog iets langer op het water nog iets langer het gevoel van het leven op zee. Wat een avontuur, heerlijk!