Rollin’ Smooth

Week vier, de structuur staat, telefoons doen het weer, geen ratten op het dak en de zon schijnt alweer! We beginnen overzicht te krijgen, duidelijke hulpvragen in kaart te brengen en gerichtere therapieën aan te bieden. Nu kunnen we echt gaan werken, vamos!

17-10-2022

De dag begint goed, de enige die zich hebben afgemeld vandaag zijn de ratten op ons dak. Ik start dus met een drukke dag en ga snel aan de slag. De eerste twee jongens die ik zie hebben problemen met lopen. De ene leert net een klein beetje los lopen zonder zijn krukjes en de ander krijgt steeds wat meer stabiliteit in zijn lopen bij problemen met zijn coördinatie. Het idee is bij beide hetzelfde vandaag, dingen van de ene naar de ander kant brengen. Of het nou puzzelstukjes zijn, dieren die terug in hun hok moeten of pakketjes die bezorgd moeten worden bij het juiste huis ze vinden het allemaal leuk. De kinderen worden hier niet altijd gestimuleerd om te bewegen en deze twee gevallen gaan ook niet naar school dus alles wat een vorm van spel in zich heeft is leuk.

Na deze twee knapen rij ik naar een middelbare praktijkschool (een andere dan in de vorige blog). Wanneer ik de klas binnenkom zit de jongedame nog even een taartje weg te werken. Er was iemand jarig in haar klas. Ondertussen doe ik wat aanpassingen aan haar looprek, want ik kan in één oogopslag al zien dat die niet helemaal voldoet. Wanneer ze klaar is gaan we aan de slag en lopen door de gang. Ze paradeert als een volwaardige diva langs de verschillende lokalen tot ze opeens stopt bij één van de deuren. Ze bekijkt zichzelf eens goed in het reflecterende glas en zegt, na een kort moment stilte: ‘I have amazing beautiful legs’. Ze zegt: die van modellen zijn zo dun en mijne zijn lekker stevig! Nou meid je hebt helemaal gelijk en ze paradeert vrolijk verder. Ze is sowieso wel van de complimenten want bij het bekijken van haar spalken zegt ze wel 10x hoe mooi mijn helder blauwe ogen zijn, haha bedankt!

Met een paar veren extra rijd ik richting het zuiden waar ik twee afspraken heb staan. Hier gaat het voornamelijk om het adviseren van ouders en het bepalen van het beleid. Eentje wordt onderzocht voor zijn visus en de andere wordt door de artsen naar Colombia gestuurd voor verder onderzoek naar een diagnose. We bespreken dus hoe we de komende tijd in gaan en waar ze op moeten letten. Na twee tevreden huisbezoeken rij ik weer terug richting de jongedame met ‘jongensproblemen’ zoals je eerder in Tessa haar blog hebt gelezen. Bij aankomst wordt ik aangestaard door een nogal uit de kluiten geschoten hond. Laten we zeggen zo’n kalf type. Als ik de poort binnenstap gaat zijn hoofd omhoog en loopt hij een beetje de andere kant op. Het trappetje omhoog gaat prima, maar zodra ik de deurklink van het huis aanraak wordt hij heeeeleeemaaal gek. Met nog net geen beet in mijn been stap ik snel door de voordeur waar de broer komt aangesneld. Hij vraagt: ‘Did you go past the dog?’. Ik zeg ja ik moest toch naar binnen…. Wow that’s insane zegt hij. Oei had ik beter moeten wachten? Misschien toch iets gevaarlijkere honden hier dan in Nederland. Nou eind goed, al goed gelukkig en ik loop met allebei mijn benen richting de veranda. Met het meisje neem ik een looptest af omdat haar hulpvraag voornamelijk ligt op het langer kunnen lopen. Helemaal uitgeput hebben we het nog even over haar crush voordat ik veilig door de voortuin weer mijn auto in stap. De hond is naar zijn eigen plekje gebracht. Pfieuw…

Eenmaal thuis koken we onder streng toezicht van Billy een heerlijk maaltje. Billy is onze huis gekko die elke avond op het raam verschijnt. Hij heeft een misvormd linker voorpootje dus misschien zoekt hij expres het huisje van de Micky’s Foundation op. Wij zijn in ieder geval altijd weer blij als hij op komt dagen. Eet smakelijk Billy! En daarna snel naar bed!

18-10-2022

Dag twee van week 4, weer geen afmeldingen. De structuur lijkt te werken en dat is fijn. Het werkt prettig en snel waardoor we meer tijd over gaan hebben in de middagen en weekenden. Deze dag staat er nog een vol rooster ingepland dus we gaan maar weer snel op weg. In de ochtend bezoek ik drie scholen. Er zijn niet veel bijzonderheden te vermelden bij deze kinderen, behalve bij het meisje dat het corset draagt. Het trouwens best lastig om jullie mee te nemen in welk kind ook alweer wie is. In vergelijking met mijn Bali blog heb ik deze keer niet het gevoel dat ik zomaar alle namen, diagnoses en verdere informatie kan geven. Wat dat betreft zijn ze hier wel wat verder met internet en privacy zaken. Het is dus misschien wat moeilijker te volgen op deze manier, maar het voelt wel wat beter zo. Desalniettemin het meisje draagt een corset vanwege een fixe scoliose. Normaal gesproken draag je onder een corset een hemd ter bescherming van je huid, maar vanwege de snik hitte hier is dat voor dit meisje niet altijd mogelijk. Zeker niet als de airco niet werkt in de school. Ik leg de assistent uit hoe het corset beter aangetrokken kan worden. En hoe we er voor kunnen zorgen dat ze zelf haar onderbroek kan optrekken als ze naar de WC is geweest. Nu doen ze elke keer het hele corset af als ze naar de WC moet, niet echt handig natuurlijk.

In de middag heb ik even tijd om te lunchen en besluit dat te doen bij Santos. Een leuk koffietentje waar je ook wat broodjes kan bestellen. Ik zie op de kaart een filter koffie staan en vraag naar het type bonen. Ik krijg een beetje een twijfelachtig antwoord, maar besluit toch een grote kop te nemen met een turkey sandwich. De sandwich smaakt prima, de koffie mwah kan beter. De bonen zijn waarschijnlijk erg donker gebrand zodat het voor de gemiddelde persoon goed smaakt. Ik schrijf nog even het een en ander qua administratie in mijn laptop en vertrek weer naar de twee huisbezoeken die in de middag gepland staan. Ook hier ervaar ik vandaag geen bijzonderheden. De therapieën lopen zoals ze moeten lopen en de adviezen lijken binnen te komen. Zo heb ik bijvoorbeeld vandaag het meisje dat zittend de trap op moet vanwege een verlamming in haar benen uitgelegd dat ze met haar moeder moet oefenen om tot de zevende tree te komen. Het zit hem bij haar niet in de fysieke onmogelijkheden, maar in de angst van de trap. Hij is smal, kleine treden, behoorlijk steil en ook nog eens in een spiraal. Ik hoop dat ze mijn adviezen opvolgen, want dat gaat haar helpen ooit zelf de trap op en af te kunnen.

De dag zit er op. Vloeiend, vlekkeloos, vrij. Het is heerlijk om een beetje orde te hebben in het systeem. Niet dat alles vast getimmerd moet zitten of dat alles moet lopen zoals het gepland is, maar een basisstructuur geeft wat mij betreft houvast en daardoor ruimte voor meer mogelijkheden. Precies omdat je efficiënter met je tijd omgaat. Tess en ik hebben daardoor lekker de tijd om te genieten van ons ”samenwonen’. Lekker samen koken en nog een serietje kijken op Videoland. Living the Caribian live eindelijk.

19-10-2022

Over structuur en efficiënt werken gesproken. Door de manier van plannen kunnen wij nu meer kinderen op een dag zien. Dat heeft te maken met de routes die we rijden over het eiland. Nu is het zo dat we nog maar weinig tijd kwijt zijn aan het reizen tussen de adressen door. Dit heeft geresulteerd in het feit dat ik in theorie op woensdag een vrije ’thuis’werk dag heb. Ik zeg in theorie, want vandaag moet ik met Monique mee op pad. Zoals jullie weten gaat zij vier maanden naar Nederland om haar studie af te maken en ik ga wat van haar kinderen overnemen. Wat ik even niet wist is dat het voornamelijk zuigelingen zijn die zij aan huis zit. Een doelgroep waar ik normaal gesproken nooit mee te maken krijg en wat mij in eerste instantie ook niet helemaal ligt. Maar goed we gaan het zien, komt vast goed.

In totaal gaan we langs zeven kindjes. Allemaal zijn ze jonger dan een jaar en hebben nog geen duidelijke diagnose. Ik merk dat Monique soms ook nog niet echt een idee heeft wat we met de kindjes moeten, maar ze laat in ieder geval zien wat zij altijd doet. De basis voor alle kindjes ligt hem vooral in het omrollen, hoofd oprichten in buiklig en voor een aantal gaat het al richting zitten en naar kruiphouding komen. Eentje is al bezig met los lopen, maar dit gaat nog wat moeizaam. Als de ochtend er op zit rijden we nog even naar de praktijk van Monique waar ze ook nog wat oudere kinderen behandeld. Deze ga ik ook overnemen en zullen vooral werken aan het terugkeren op hun oude niveau. Denk aan spierkracht en stabiliteitsoefeningen die er voor zorgen dat er weer gesport kan worden. Ook wel weer eens leuk om in zo’n soort praktijk te staan.

Eenmaal thuis verdiep ik me gelijk in het hele zuigelingen verhaal. In mijn cursussen heb ik er wel een hoop over geleerd hoor, maar als je het nooit gebruikt zakt het een beetje weg. Zo vliegt de tijd weer voorbij en is voor je het weet Tess ook weer thuis. Even lekker knuffelen, eten maken en nog een spelletje spelen. Nog heel even genieten van de rust met z’n tweetjes! Want rond een uur of half 8 schuift de voordeur open en stappen Bob en Esther binnen. Esther is een collega van Tess en heeft hier als logopedist al twee keer een project gedraaid voor de stichting. Ze kennen dus het eiland, de wegen en het appartement al beter dan wij. Na een lange vlucht is het begrijpelijk dat ze lekker onder de airco kruipen, morgen kan hun vakantie echt beginnen. Welterusten!

20-10-2022

Bon dia! Terwijl Esther en Bob zich klaar maken voor hun eerste vakantiedag, rapen wij weer alle spullen bij elkaar om aan de slag te gaan met de vierde dag in de structuurweek. En je raadt het al, weer geen afmeldingen, dus op naar de eerste kandidaat. We gaan weer naar de jongen waarvan ik vorige week dacht dat hij in z’n eentje in huis was achter gelaten. Moeder heeft de afspraak bevestigd voor vandaag en dus loop ik bij aankomst weer de trap omhoog. Het raam staat deze keer open en ik merk dat de voordeur van het slot is. Maar bij geklop op de deur zie ik niks gebeuren. Voorzichtig stap ik naar binnen de keuken in. Ik klop op de volgende deur… weer niks. Ik weet dat achter deze deur een slaapkamer is, dus ik doe heeeel voorzichtig de deur open. Er zijn geen mensen in deze slaapkamer. Dan klop ik op de laatste deur en open deze ook voorzichtig. Ik zie de jongen in zijn bed liggen. In de andere hoek van de kamer wordt een meisje van een jaar of zestien wakker en schrikt een beetje. Dan heeft ze door dat ik voor haar broertje kom en maakt hem wakker. Ogen op half zeven, niet gegeten of omgekleed, dat gaat wat worden. Ik oefen met hem wat dingetjes, maar het is lastig met iemand die nog  niet zoveel energie in zijn lijf heeft. Als ik weg ga besef ik me dat deze jongen dus alleen met zijn minderjarige zus in dit huis verblijft. Wat een situatie…

Met een hoofd vol informatie en een hart vol medelijden rij ik naar Bibito Pin. De school waar ik eerst een rondleiding krijg van de directrice. Ze verteld me alles over de school, de manier van lesgeven, hoe de klassen zijn ingedeeld en de doorstroming. Ze hebben het hier best goed voor elkaar en het ziet er allemaal super goed uit. Er is een aparte oefenruimte voor mij en weer een andere oefenruimte voor Tessa met een tafeltje en allerlei puzzels en spelletjes. Na de rondleiding kan ik gelukkig gelijk aan de slag en oefen ik met het 7-jarig meisje vooral het zijwaarts stappen en het traplopen. Ze vind werkelijk waar alles wat we oefenen leuk dus dit is een makkelijke kandidaat. Na deze opvrolijking loop ik door naar het gebouw achter deze school genaamd Briyo di Solo. Dit is eigenlijk het vervolg van Bibito Pin. Vorige week heb ik jullie hier al meer over verteld en ook deze locatie is van alle ‘gemakken’ voorzien. Hoewel één ding ontbreekt. De jongedame met wie ik moet oefenen is helaas afwezig. Nu is het donderdag en heb ik de eerste afmelding te pakken voor deze week. Niks aan te doen, volgende week ben ik er weer!

Ik rij snel even langs huis om mijn spullen alvast te droppen, want ik moet gelijk door naar het strand. Vandaag ga ik met het meisje, dat normaal gesproken in de klas blijft, mee zwemmen met de klas. Als ik aan kom lopen zit ze er al helemaal klaar voor. Ik kan niet helemaal goed inschatten of ze blij is of zenuwachtig, maar wanneer we het water inlopen is het duidelijk, BLIJ! Met het meisje oefen ik in eerste instantie het lopen, rennen en springen in het water. Ze draagt haar oude beenspalken omdat ze dat thuis in haar eigen zwembad ook altijd doet. Ik twijfel een beetje of dit wel zo handig is voor het zwemmen. Met lopen kan ik het me nog wel voorstellen, want haar voeten zijn echt heel slecht, maar met het zwemmen is het denk ik een beetje te zwaar. Als ik ze echter uittrek wordt het weer heel lastig om met haar vanuit de zee, over het strand terug te lopen naar haar stoel. Hmm nou even over nadenken. Yvonne heb jij nog tips? Het zou trouwens wel leuk zijn om hier eens te komen kijken. Allemaal kleine groepjes met hun eigen juf die in een warme Caribische zee zwemles krijgen. Geen gedoe met chloormetingen en temperaturen die schommelen. Het enige waar ze op hoeven te letten is tropische stormen en kwallen. Helemaal vrolijk en een beetje verbrand (vergeten dat ik me moest insmeren) stap ik vanuit de zee weer mijn auto in en rij ik door naar Santos. Het gezellige koffietentje waar ik nog even wat zaken doe op mijn laptop voordat ik weer naar huis keer voor het avondeten. We praten nog even wat na met z’n vieren voordat we allemaal ons bedje weer opzoeken voor een welverdiende nachtrust en ons opmaken voor een nieuwe blog/dag vol spannende en leuke activiteiten. Good night, sleep tight!