Rollercoaster start!

Bon nochi (goedenavond) of voor als je dit morgen leest Bon dia (goedemorgen)! Nou.. waar zal ik eens beginnen? Allereerst mijn verontschuldigingen. Er zijn al wat dagen gepasseerd sinds ons vertrek, maar we hebben nog nauwelijks de tijd gehad om even een momentje te gaan zitten. Het is nogal een rollercoaster geweest. Stap je in? Dan nemen we je mee op onze reis! Brasa e vuelo!

27-9-2022
Tess…Tess…..wakker worden het is zover. Met haar ogen nog half gesloten en haar verwilderde haren langs haar gezicht, zie ik dat die heerlijke kleine glimlach tevoorschijn wordt getoverd. Voor wie haar nog niet kennen, Tessa is mijn vriendin en samen gaan wij een nieuw avontuur tegemoet. Drie maanden werken in Aruba. Samen reizen, samen werken, samen wonen. Voor beiden een droom en voor beiden een uitdaging!

We hebben niet heel lang geslapen. Gisteren moesten we nog een aantal zaken regelen en kwamen we er achter dat onze tassen wat te zwaar waren. Na het één en ander te hebben herverdeeld zou het nu moeten kloppen. Het voordeel is wel dat we deze ochtend bijna niets meer hoeven te doen en zijn dan ook op tijd klaar om te vertrekken. Helemaal gereed staan wij bij de ingang van mijn appartementencomplex te wachten op mijn broer. Ietwat te laat komt hij aanrijden vanwege de klusjesmannen bij hem thuis die weer eens niet op tijd komen. Nou ja misschien moet het zo zijn, alvast wennen aan het Arubaanse ritme.

We komen ruim op tijd aan bij Schiphol. Het is de laatste periode erg druk in verband met personeelstekorten en hebben daarom besloten om het zekere voor het onzekere te nemen. Vol goede moed en zin lopen we met twee koffers, twee trolleys, twee rugtassen en een kitesurftas naar binnen. Dat is wel even een ander vertrek dan mijn vorige reis, nu drie jaar geleden. Toch even snel nog onze koffers wegen en dan door naar de incheckbalie. Het volgende stuk zal ik in een sneltreinvaart vertellen, want zoals je kan voorstellen, Schiphol, drukte, personeelstekort, je snapt het wel…. Oh nee…. toch niet… nog geen drie kwartier later zitten we in de lounge een spelletje te spelen en moeten we nog zo’n drie uur wachten tot onze vlucht gaat vetrekken.

Eenmaal in het vliegtuig nemen we plaats en spelen we nog een spelletje voordat we gaan opstijgen. Ja, je gaat vaak lezen dat we een spelletje spelen ;). Op een gegeven moment besluiten we samen dezelfde film te gaan kijken. Tessa drukt exact tegelijk op de play-button en de film start. De film (The Map of Tiny Perfect Things) gaat over een jongen en een meisje die zitten opgesloten in steeds dezelfde dag. Ze beleven dezelfde dag dus over en over. Uiteindelijk gaan ze samen opzoek naar de kleine perfecte dingetjes van die dag. Ik besef me dat wij als mensen zo ontzettend veel mooie dingen over het hoofd zien vanwege alle drukte en informatie. Hopelijk lukt het om een beetje te onthaasten en weer wat meer besef terug te krijgen over hoe mooi het leven kan zijn door die ’tiny perfect things’.

Rond een uur of zes stappen we het vliegtuig weer uit. Met het tijdsverschil zijn we pas vier uur verder op de dag, maar mijn lichaam geeft wat anders aan. Het warme Arubaanse klimaat maakt mij niet veel alerter. Na een paar minuten hebben we onze koffers alweer (het lijkt Schiphol wel) en lopen we het vliegveld af. We worden opgewacht door Liv, de fysiotherapeut die de afgelopen drie maanden heeft gewerkt voor de Micky Foundation. Aan de overkant van de weg kunnen wij de huurauto’s, die al voor ons klaarstaan, ophalen en rijden we achter Liv aan naar ons appartement. De heerlijk blazende airco geeft ons een koud welkom. De koffers worden in de kamer gegooid en we ploffen even neer. Liv verteld ons een beetje over het reilen en zeilen in het appartement en legt ons een klein stukje uit over morgen. We gaan namelijk meteen aan de slag met de overdrachten. Even douchen en dan snel naar bed, want er staat ons wat te wachten!

28-9-2022
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de aankomende twee dagen misschien niet helemaal op chronologische volgorde beschreven zijn. We hebben zoveel gezien, zoveel informatie moeten opslaan, dat ik het een beetje kwijt ben.

Op woensdagochtend vertrekken we, na een snel ontbijt, samen met Liv naar de eerste kinderen van de dag. Het is even zoeken qua wegen en navigatie, maar uiteindelijk komen we aan bij de verschillende kinderen thuis. Liv stelt ons voor aan de ouders en de kinderen en laat ons zien wat ze zoal heeft geoefend. Er is een verscheidenheid aan talen aanwezig op het eiland dus we moeten een beetje switchen tussen het Nederlands, Papiaments, Engels en Spaans. Anouk, de logopediste van het vorige project is helaas al weg, maar heeft met veel kinderen gewerkt aan de communicatie. Een aantal kinderen gebruiken daarbij picto’s of een vorm van spraakcomputer. Best handig want zo leer ik zelf ook nog wat van die woorden Papiaments. Zo weet ik nu bijvoorbeeld dat makako aap betekent en dat pushi poes is. Misschien kunnen jullie wel raden wat olifanti dan betekent?

Na het eerste ochtendje met kids (ik zal de details nog even besparen) nemen we even een kleine pauze bij Mauchi’s, een klein houten hutje langs de rand van de weg. Je kan hier ongelooflijk veel en lekkere smoothies bestellen. Met dit weer is dit een welverdiende tussenstop in een nogal hectische dag. Althans dan heb ik het over de warmte, want in de middag is er niets te zien van die Caribische gouden bol in de lucht. Het komt met stortbakken tegelijk naar beneden en onze auto verandert zo ongeveer in een speedboot. We zitten precies in het orkaanseizoen dus de tropische regenbuien zullen nog wel vaker op ons neerdalen. Nou ja gelukkig hebben we een auto tot onze beschikking en behandelen we bij de mensen thuis.

Nadat we alle kinderen van vandaag hebben gezien rijden we weer terug naar ons appartement. Even een late lunch naar binnen werken waarna we onze koffers uitpakken en onze zooi wat ordenen. Hier hebben we nog geen tijd voor gehad namelijk. We relaxen nog wat en gaan dan aan het avondeten. We moeten een beetje opschieten want vanavond hebben we afgesproken om met Nick te gaan beach-tennissen. Nick is één van mijn beste maten en is sinds augustus aan het werk op Aruba als leerkracht filosofie en blijft hier voor zeker een heel schooljaar. Ik kan niet wachten hem te zien!

Na het eten wordt er op het raam geklopt. Het is Nick! Oh maatje wat fijn om jou weer even te knuffelen. Lekker bruin en helemaal relaxed stapt hij ons appartement binnen. We laten hem zien hoe luxe het huisje eigenlijk is en vetrekken daarna snel met Nick zijn auto naar Moomba Beach. Beach-tennis is een spel voor vier spelers, waarbij je op een strandveld eigenlijk een vorm van badminton speelt. Echter is de shuttle een zachte tennisbal en de rackets een uit de kluiten gewassen tafeltennis batje. Na een uurtje spelen zijn we doorweekt van het zweet en vinden we het welletjes geweest. Zelfs om acht uur ’s avonds is het nog dertig graden. Moe maar voldaan stappen we (na het douchen) weer lekker ons bedje in. Het was leuk Nickie, we gaan nog veel mooie momenten beleven samen :).

29-9-2022
De tweede werkdag breekt aan. Voor Liv haar laatste. Deze keer trekken we een lange broek aan. Wat? Een lange broek met dertig graden, ben je gek? Yes, helaas. We gaan vandaag op bezoek bij de scholen van verschillende kinderen. Er zijn er een aantal die op school behandeld worden en er is een soort verplichting om daar een lange broek te dragen. Veel te warm natuurlijk, maar goed het moet maar. Snel de auto met airco in.

We worden op de verschillende scholen voorgesteld aan de directeuren, leerkrachten, gymleerkrachten, onderwijsassistentes en natuurlijk de kinderen zelf. We leren hun verhaal kennen. Liv vertelt over de doelen, de manier van behandelen, de interesses, teveel om allemaal op te noemen. Ik merk dat nu ik dit zit te schrijven niet eens meer kan herinneren wie of wat we allemaal gezien en gehoord hebben. Pfoe, wauw, wat een indrukken allemaal. Wat ik wel nog weet is dat we na onze werkdag even aanschuiven bij Eduardo’s Hideaway. Een hippe tent met veel healthy en vegan voedsel. Van smoothiebowls tot pokebowls en sapjes. Liv en Tess bestellen een heerlijke smoothiebowl en ik ga voor een wat hartigere pokebowl. Dat gaat er goed in zeg! Het is veel, maar over heerlijk! Met een goed gevuld buikje rijden we even langs de carwash om Liv haar auto op te halen. Die moet ze vanavond weer inleveren voor ze het vliegtuig naar Colombia instapt. Ze gaat namelijk nog een maandje backpacken door het Zuid-Amerikaanse land voordat ze weer naar Nederland verhuist.

Eenmaal terug in het appartement begint de stress bij Liv een beetje toe te slaan. Als een kip zonder kop rent ze door het appartement. Half inpakkend, half bezig met het invullen van een verklaring maakt ze ook nog is een pitaatje gegrilde groenten. Rond de klok van vijf is alles geregeld en stapt ze de deur uit. Oh nee Liv, wacht! Je broodje gegrilde groente! Snel schept ze haar broodje vol en rent naar de auto. Met een surfplank op het dak gebonden (die ze nog ergens moet afleveren) rijd ze naar het vliegveld. Dag Liv, bedankt voor de warme overdracht en tot over een maand.

Zo het huis voor onszelf, rust. Nu moeten wij de boel gaan runnen, zijn wij het gezicht van de stichting en zijn wij dus verantwoordelijk. Hmm toch best een beetje spannend zo. We hebben nog veel vragen, veel dingen die nog wat onduidelijk zijn. De informatie van de afgelopen twee dagen zijn nog niet eens verwerkt en morgen moeten we het al alleen gaan doen. Nou ja, ahg, we gaan het wel meemaken. Dit moet vast goed komen. Eerst maar even wat eten, relaxen en dan op tijd naar bed. Morgen is het onze beurt!

(foto’s worden nog toegevoegd)