Rise and fall

We beklimmen vulkanen en dalen af naar watervallen. Wat omhoog gaat komt ooit ook weer omlaag. De geldt voor ons, voor onze energie en onze eigendommen. Java heeft heel veel te bieden en jammer genoeg ook wat dingen te verliezen. Desondanks genieten we van alle mooi momenten en maken we nieuwe herinneringen die we kunnen toevoegen aan deze intense reis.

22-5-2024

Midden in de nacht, 0.00 uur en wij staan naast ons bed… waarom? We moeten weer zo nodig een vulkaan beklimmen met zonsopgang. Op de scooter, in het donker, rijden we anderhalf uur door de bergen met kou en mist. Af en toe een brommertje met werklui en hier en daar een autootje passeren ons. Bij aankomst doemt er opeens een gigantische parkeerplaats op met ladingen auto’s en mensen. Uiteraard moeten we betalen voor het parkeren en dingen we af op een gasmasker (die heb je namelijk nodig op deze berg). In een veel te lange rij staan we bijna een uur te wachten terwijl hele groepen mensen ons passeren. Ook gidsen dringen stiekem voor of geven hun geld/blaadjes aan een andere local voor aan in de rij. Het valt ons op dat ook hier, door de locals, weer niemand wordt aangesproken op voordringen of iets dergelijks. Als wij uiteindelijk aan de beurt zijn begrijpen we eindelijk waarom al die gidsen papieren bij zich hebben. Blijkbaar heb je voor deze tocht een soort gezondheidsverklaring nodig van de dokter. Omdat wij alles weer eens zonder tours of gidsen willen doen hebben we dit gemist. Het is ook nergens op internet te lezen of te vinden, maar uiteindelijk komen we er dus niet in. We kunnen wel 15 km verderop naar een nachtdokter rijden om zo’n machtiging te krijgen, maar het is al te laat om de berg nog op tijd op te gaan. Ik ben er echt helemaal klaar mee, maar Tess weet me (na haar irritaties) weer wat rustiger te krijgen. We rijden toch maar naar het ‘ziekenhuis’ waar we bij aankomst helemaal niemand zien. Ook niet gek om 3 uur in de nacht… we lopen wat rond door een schijnbaar verlaten gebouw en roepen wat als er uiteindelijk wat gerommel klinkt. Een man komt ons tegemoet lopen en vraagt om onze paspoorten. Vijf minuten later komt hij terug met twee papiertjes met een handtekeningen die zouden moeten voldoen aan de gevraagde gegevens. Hoe bedoel je een gezondheidscheck?? Het verbaasd me nog dat het niet zo duur is, want dat had ook een goede business kunnen zijn. Eenmaal terug bij de ingang van de berg proberen we dan maar alvast een kaartje te kopen voor morgen zodat we niet in die rij hoeven te staan. Dat kan uiteraard niet, want het is nog geen morgen en dat is een beetje ingewikkeld voor de man achter de kassa. Ook deze tegenslag slikken we maar weer, rijden naar huis en kruipen nog even voor een paar uurtjes ons bed in.

Na een die uurtjes zitten we weer aan een ontbijtburrito en bespreken we nog eventjes onze miskleun van afgelopen nacht. Tja, als je alles zelf wilt doen loop je hier tegen aan. Gelukkig hebben we nog een dag en vertrekken we vannacht opnieuw naar de berg. Voor nu chillen we lekker bij een koffiezaakje, regelen we alvast de treintickets voor later en proberen we op tijd richting ons bed te gaan. Een stelletje naast ons die zich blijkbaar druk maken om een gekkootje in hun kamer heeft de hulp ingeroepen van een paar locals. Met een hoop herrie en kabaal proberen ze het beestje te verjagen, maar dat zorgt ervoor dat wij geen oog dicht doen. Nu ging dat voor mij sowieso wat lastig want ik lig nog wakker van het nieuws dat Morista, de zus van Agung, in het ziekenhuis ligt met dengue. Hopelijk komt alles goed. Na een boze blik en stem van Tess wordt het ook in de gang wat rustiger en kunnen we nog even een paar uurtjes pakken.

23-5-2024

0.00 uur, poging twee! Zelfde route, zelfde kou (wel beter gekleed), zelfde drukte op de parkeerplaats. Gelukkig hebben we het parkeerticket van gisteren nog en zitten de gasmaskers nog in de tas. Na weer wat voorpiepers zijn wij eindelijk aan de beurt en krijgen we het felbegeerde ticket om de berg op te mogen! Tussen een hele horde mensen wurmen we ons een weg naar boven. Een paar luie Chinezen worden in een karretje de berg op gereden. Één man achter duwt en eentje voor trekt terwijl de persoon in het karretje rustig door TikTok scrolt…waarom? Eenmaal boven slaan we af richting de krater. Een lastige afdaling in het donker, maar uiteindelijk komen we op tijd bij hetgeen wat deze berg zo speciaal maakt.

De Ijen heeft een blauw meer met een diameter van een kilometer. Dit meer is een van de zuurste meren op aarde. Langs de rand van het meer wordt constant zwavel gewonnen en de zwaveldampen stijgen altijd op. Het brandende zwavel vormt samen met zuurstof een sensatie genaamd ‘blue fire’. Later wordt de zwavel in een vorm gesmolten en via keramische pijpen naar buiten geleid. Daar stolt het en vormt een gele massa die in stukken wordt gehakt en in rieten manden op de schouder naar beneden worden gedragen. Hoewel het lijkt op geel piepschuim weegt dit gemiddeld 90 kilogram. Het is een wandeling van ongeveer twee en een halfuur. Men loopt gemiddeld 2 keer per dag en krijgt per kilo betaald wat neer komt op €5,- per vangst. Het totaal salaris van 1 dag is dus ongeveer €10,-. Sommige mannen hebben er kleine snijwerkjes van gemaakt die je kan kopen, maar het blijft een schamelig baantje.

Hoewel het blauwe vuur en het kratermeer redelijk spectaculair ogen is de terugweg naar boven is wat minder gaaf. Hele groepen mensen komen nog naar beneden terwijl de zon al opkomt. In alle haast lopen ze achter elkaar door op de enige plek waar je naar boven en beneden kan. Roepend ‘we need to go to the blue fire’ laten ze ons er niet door. Iedereen raakt geïrriteerd en er ontstaat wat ruzie. De lokale gidsen vinden het niet normaal en schreeuwen een end weg, maar wij vinden het om-ste-beurt principe wel zo eerlijk. Uiteindelijk wurmen we ons er een beetje brutaal tussendoor en zijn op tijd op de kraterrand voor de zonsopkomst. We schieten lekker foto’s en filmpjes en genieten van het uitzicht. Ook genieten we van de vele fotoshoots die mensen hier om ons heen maken. Ik hoop dat ze voorzichtig doen, want een paar weken geleden is een vrouw op haar eigen jurk gaan staan en in de krater gevallen… Wij blijven lekker weg van de rand terwijl we deze spektakels verder aanschouwen. Als de zon volledig is opgekomen zie je pas hoe ontzettend veel mensen er hier rondlopen. Ook valt het me op hoeveel mensen er zo slecht bij lopen. Hijgen, puffen, steunen, kreunen en weer in een karretje naar beneden gereden worden en nee dat is niet omdat ze geblesseerd zijn, want even daarvoor stonden ze nog te huppelen en springen voor de foto.

Wij zijn ondertussen ook weer van de berg en terug in onze kamer. Snel ontbijten, rare rijstpap met drap en bonen of iets dergelijks, en richting het treinstation. We hebben een eerste klas treinkaartje gekocht naar onze volgende bestemming. Heerlijk veel beenruimte, een stoel die naar achter kan, een beensteun en een tafeltje. Een paar uurtjes later stappen we uit in Probolingo. Tijdens de lunch zetten we even internet aan om een grab te zoeken en zie ik dat mijn broertje mij heeft gebeld. Dat is raar… want hoewel ik en mijn broers best close zijn, bellen wij elkaar nagenoeg nooit. Zou het? Is het zover? Het verlossende antwoord volgt snel, ons nichtje Evie is geboren!! Het verlangen om weer naar huis te gaan wordt steeds groter met dit soort nieuwtjes, maar we hebben nog heel even te gaan, heel even genieten, nog heel even herinneringen maken!

24-5-2024 en 25-5-2024

De eerste dag hier in Probolingo is een rustige. We waren eigenlijk van plan naar de hoogste waterval van Indonesië te gaan, maar na wat onderzoek (ja, we hebben geleerd van onze fouten) bemerken we dat deze gesloten is vanwege aardverschuivingen of iets dergelijks. Je kan wel met een gids voor veel te veel geld afdalen, maar het schijnt dat dit voornamelijk door de lokale maffia geregeld wordt dus dat laten we aan ons voorbij gaan. Bij een nieuw koffiezaakje bereiden we onze laatste avontuur voor en maken we een planning voor de laatste week. We gaan op tijd naar bed, want vannacht staat ons weer een nieuw avontuur te wachten.

Iets minder laat, maar des te vroeger rijden we rond een uur of 3 op onze scooter naar onze volgende missie. Met verschillende toerorganisaties kan je richting het uitzichtpunt van het Bromo National Park rijden om vervolgens de vulkaan te beklimmen richting de krater. Hier betaal je voor een entree ticket in het national park als buitenlander ongeveer 15 euro. Het stadje dat voor het uitzichtpunt ligt is nog geen onderdeel van het park, maar vraagt wel een euro of 5 ten behoeve van het stadje. Geen idee waarom of wat ze er mee doen, maar oké… Onze missie verloopt relatief soepel tot we een verkeerde afslag nemen. We komen aan bij de toegangspoort van het stadje. Een aantal louche mannetjes bij een poortje  vraagt ons om entree te betalen. Nope, gaan we niet doen deze keer. Waarom niet? Na veel onderzoek komen we er achter dat het stadje helemaal niet persé om geld vraagt, maar dat individuele inwoners de route zo hebben aangepast met ‘nep’ eenrichtingsborden dat je zo om de tuin geleid wordt. Als we omkeren roept ook niemand ons na of houd ons tegen. Zij weten dus ook wel dat er een andere manier is. Terug gekomen bij het kruispunt wurmen we ons tussen de slagboom en het verboden in te rijden bord door. Het mannetje daar zegt of doet niks, ook een duidelijk teken dat ze niet iets kunnen maken. We speren hem een zijstraatje in en vervolgen onze tocht. Uiteindelijk, na een intensieve tocht door de bergen en plantages, komen we aan op de hoofdweg. Ladingen jeeps staan er langs de weg geparkeerd. Wij kunnen met onze scooter helemaal doorrijden naar het uiterste puntje waar we hem vervolgens parkeren.

Al het uitzoekwerk werpt zijn vruchten af. Langs een restaurantje de bosjes in schieten en via een smal paadje de berg op lopen. Zodra de schemering begint zitten wij op een prachtig plekje midden op de berg zonder andere toeristen om ons heen voor helemaal nul euro, geluksmomentje! De camera doet weer goed zijn werk en mijn drone vliegt voor het eerst meer dan een kilometer verderop. We genieten met volle teugen van dit moment en wachten tot alle toerjeeps er weer van door zijn. We zien beneden aan de voet van de vulkaan honderden jeeps parkeren om vervolgens de mensen de berg op te sturen. Nee nee ons niet gezien, wij staan hier heerlijk.

De vulkanen zitten er op, de foto’s en herinneringen zijn gemaakt. We rijden terug, pakken onze tassen in en bestellen een grab naar Malang. We waren helaas te laat voor treinkaartjes, want tja niet goed voorbereid 😉. Gelukkig is het maar twee uurtjes rijden, zeker met die gekke Grab chauffeurs waarvan deze ook weer flink de vaart er in heeft! In ons hotel chillen we de rest van de namiddag nog even bij het zwembad om vervolgens op zoek te gaan naar een pizzaria die uiteindelijk helemaal niet blijkt te bestaan. Dit resulteert in het hoogstaande culinaire avondmaal bij de Burger King met Dunkin’ Donuts als toetje. Pfoe als we straks terug zijn moet er echt weer gesport en anders gegeten gaan worden!

26-5-2024

We worden deze ochtend verrast door het inclusieve ontbijt in dit hotel. Een nog uitgebreider buffet met Indonesische gerechten, eitjes, toast met hagelslag en een hele gebakshoek staat ons op te wachten. Als ik eerlijk ben vind ik een buffet wel echt één van de hoogste vormen van luxe. Zoveel om uit te kiezen is toch een waar geschenk?

Na de toch wel weer intensieve dagen van eerder doen we het vandaag weer wat rustiger aan. Met een grab rijden we naar een koffiezaakje om vervolgens te wandelen naar een speciale wijk in Malang. Jodipan is een gebied dat bestaat uit verschillende krottenwijken aan de rivier die door Malang stroomt. Op zichzelf natuurlijk niet zo speciaal, maar er is iets bijzonder aan de hand met dit plekje.

Het dorp Kampung Warna-Warni (Indonesisch voor ‘Dorp van kleur’) was ooit saai en vervuild. Het kostte de overheid een hoop geld om een ​​gezonde gemeenschap op te bouwen. De overheid was van plan om de inwoners te verhuizen en de krottenwijken te slopen, maar acht studenten evenementenmanagement van een nabijgelegen universiteit dachten daar anders over. Ze bedachten een plan waarin ze hun geleerde kennis konden toe passen op de echte wereld. De studenten werkten samen met een plaatselijk verfbedrijf dat een sociaal verantwoord project wilde uitvoeren. Meer dan 6000 liter aan kleurrijke verf en voila, een kleurloze stad kreeg een schitterende nieuwe verfbeurt. Geïnspireerd door de favela’s van Rio is elke vierkante centimeter van het regenboogdorp bedekt met kleuren. Ze zijn in de tussentijd al iets versleten, maar er worden nog steeds straatschilderingen toegevoegd aan de inmiddels gezellige wijk. Het is zo’n succes dat ze het dorpje daarnaast helemaal blauw hebben geschilderd. Wie weet volgen er ooit nog meer!

Ook wij betalen een klein bedrag om door de straatjes te mogen lopen. Erg leuk om doorheen te gaan en via een grote brug komen we aan de andere zijde van de rivier. Echter vragen ze hier weer een entree bedrag omdat dit een andere wijk zou zijn. Hoe graag we ook bijdragen aan het instant houden van dit soort gebiedjes en oprecht vinden dat de mensen het nodig hebben om alles een beetje te onderhouden kiezen we er toch voor om weer terug te lopen. We hebben vaak het gevoel dat er wel gezegd wordt dat ze er goede dingen mee doen, maar dat het uiteindelijk niet terecht komt daar waar het zou moeten. Eenmaal de wijk weer uit lopen we even langs het treinstation om alvast kaartjes te regelen voor over een paar dagen (yes weer geleerd van foutjes) en eten daarna een lekker avondmaaltje bij de Vietnamees. We merken dat we ook heel erg uitkijken om weer lekker zelf te gaan koken met veel groente, fijne ingrediënten en niet gefrituurd! Tot die tijd doen we ons best om waar mogelijk een beetje vitamine en mineralen binnen te krijgen, maar dat is moeilijker dan je denkt in een land waar zoveel zelf wordt verbouwd, maar blijkbaar niet wordt geserveerd!

27-5-2024

Het ontbijtbuffet begint vanaf 6 uur in de ochtend, wie doet dat nou…? We hebben deze dag een druk programma en moeten een flink stuk rijden dus tja, wij! Ondanks de vroegte gaat het ontbijtje er prima in en kunnen we vol energie naar de volgende hoogtepunten van Java. Twee uur lang scooteren we door de drukte op de Javaanse wegen om uiteindelijk op één van de bekendste plekken van dit eiland aan te komen. De Tumpak Sewu waterval, wat zoiets betekent als de 1000 watervallen, is een gigantische waterval dat van een 180 graden omringde klif af dendert. Er wordt ons bij de ingang gevraagd voor entree, wat hier natuurlijk weer niet geheel onlogisch is. Wij dalen eerst af naar de waterval zelf waar we worden tegen gehouden door een mannetje bij een vervallen gebouwtje. ‘Yes mister, you pay for waterfall’. Hebben we al gedaan knik ik beleefd en probeer door te lopen. ‘No, no different area. Here you pay for waterfall. There you pay for viewpoint’. Ons brein maakt eventjes krekel geluiden waarop we duidelijk aangeven dat het wel zo netjes zou zijn als ze dit soort dingen van te voren zouden mededelen. Het mannetje glimlacht vriendelijk, maar wij zijn dit soort dingen wel echt een beetje zat aan het worden. Het gaat niet eens om het bedrag, maar meer om het principe. Ze hebben daadwerkelijk in elk hoekje en gaatje een manier gevonden om geld te verdienen. Met lichte tegen zin trekken we maar weer de portemonnee en gelukkig maakt het vervolg het allemaal waard. Om de hoek doemt de gigantische muur van water voor ons op. Uiteraard met veel toeristen, waarvan de meeste locals uit een ander deel van Indonesië, die ook een glimp mee pikken van dit waanzinnige natuurfenomeen. We spenderen de nodige uurtjes bij de waterval en het uitzichtpunt, we hebben er niet voor niets voor betaald!

Na deze extase willen we ook nog graag naar een andere waterval in de buurt. We kiezen voor de Kapal Biru en klimmen via trappetjes en rotspaadjes naar de plek waar we de waterval kunnen aanschouwen. Een klein groepje andere toeristen en wat werklui die het halve bos hier aan het leeg zagen zijn vergezellen ons. Één grote stortdouche vind zich een weg tussen twee grote steile rotswanden en klettert met een gigantische kracht naar beneden. Ik probeer dichterbij de waterval te komen, maar er is teveel wind en te veel water. In tien seconden ben ik al drijf nat, snel terug sprinten. Ook hier halen we weer even de drone tevoorschijn om wat mooie plaatjes te schieten.

Als ik eventjes onderweg ben gebeurd er iets onverwachts. De drone heeft sensors aan de voor, achter, boven en onderkant om obstakels te detecteren. Ik krijg geen signalen, maar denk te zien dat de windkracht van de waterval hem een zwieper geeft. Op mijn beeldscherm zie ik m’n drone crashen om vervolgens een onoverzichtelijk beeld van zwarte takken, bladeren en wat licht te geven. K*tzooi, hier ben ik altijd bang voor als ik vlieg. Snel loop ik richting de plek waar hij zou moeten zijn gecrasht en probeer ik door de functie ‘find-my-drone’ de locatie te detecteren. Ik kan hem vanaf een afstandje licht en geluid laten maken, maar met de herrie van de waterval en het licht dat nog aanwezig is heeft dat niet zo’n zin. Als de drone dan ook nog zichzelf uitschakelt wordt het wel heel lastig… Ik zoek en zoek door de onbegaanbare bossen onder de waterval. Het groepje toeristen, die er verdacht veel uitzien als Indonezen, blijken video- en fotografen uit Noord-India te zijn. Ze hebben het gezien en bieden aan om mee te zoeken. Ze weten hoe het voelt, want zijn zelf al drie drones kwijtgeraakt. Uren zoeken we, maar met behalve smerige kleren en helse jeukende benen kom ik met lege handen de bosjes uit. Het begint ook al wat donkerder te worden en ik besluit het zoeken te staken. De superaardige gasten die mij hielpen geven aan dat ze hun data wel met mij willen delen als ze weer thuis zijn. Echt super lief en aardig, helaas baal ik vooral van het feit dat je iets relatief prijzigs kwijt raakt, maar vooral dat ik nu een stuk plastic met accu in de natuur achterlaat. En blijkbaar is mijn drone niet de enige die ergens in de natuur ligt. Met een zuur gevoel en nog erger jeukende benen rijden we maar weer terug naar het hotel.

Ik baal flink… het enige gelukje is dat ik vanochtend nog even snel heb besloten alle bestanden van eerder op mijn laptop te zetten. Mijn bummer-moment houd wel redelijk lange tijd aan terwijl ik ondertussen strijd tegen de helse, brandende pijn in mijn benen. Alleen koelen onder de koude douche helpt. Ik hoop dat het net als brandnetels vanzelf over gaat, maar ik moet echt een aantal keer mijn bed uit om naar de douche terug te keren. Veel slaap zit er deze nacht helaas niet in voor mij…