Joy-ride

‘Wauw Indonesië’ zeiden ze, ‘Dat wordt genieten’ zeiden ze, ‘Heerlijk vakantie’ zeiden ze. Op dit moment geef ik de mensen die ons waarschuwden groot gelijk. Het is niet altijd leuk, sterker nog de afgelopen dagen waren een rijdende hel of was het het allemaal waard? Wij wilden dit toch? We gingen mooie dingen meemaken toch? Waar is dit allemaal goed voor? Rij met ons mee en krijg antwoord op die vraag!

7-3-2024

Na de lange en vermoeiende reis van gister staan we vroeg op. We besluiten op tijd te vertrekken om naar een busstation af te reizen. We willen hier niet perse blijven aangezien er niets te beleven valt. We hopen met een nachtbus op tijd aan te komen op onze volgende bestemming. Hier hebben we wel wat dingen voor uitgezocht namelijk. Het is ons gister niet helemaal goed gelukt om bustickets te regelen dus we hebben op basis van de reviews een touringoperator gevonden en rijden er met een Grab naar toe. De chauffeur die ons rijd is weer helemaal in de gloria met toeristen als passagier. Die zijn hier niet zoveel geeft hij aan. Zijn we dan de enige hier? Er zijn toch wel meer mensen die deze route nemen? Nou ja we komen vast wel mensen tegen bij de bussen.

Daar aangekomen geeft de chauffeur ons aan dat zijn vader manager is van een andere operator genaamd ALS. Hij stelt voor om zijn vader te bellen en te vragen of er nog plekjes zijn. Het enthousiasme en plezier van de chauffeur doet ons overhalen om daar op in te gaan. Wellicht was dit de domste beslissing die we hebben kunnen maken, maar wij dachten er goed aan te doen. Dit is tenslotte wat we wilden. Op basis van locals onze reis plannen en bepalen. Zei weten toch immers wat het beste is? De Grab driver rijd ons gratis naar de bus terminal. Een iet wat aftandse plek met heel wat kleine kamertjes waar mannetjes hun bus proberen te promoten. Bij ALS lopen we naar binnen en spreken met de vader van onze chauffeur. Hij spreekt goed Engels en de prijzen die op het blaadje staan komen wel overeen met wat we gelezen hebben. De bus die wij kunnen kiezen is de middelluxe versie en heeft wel airco, maar geen toilet. Nou ja, prima, zolang we een beetje een comfortabele bus hebben is dat oké. Toch weer het gevoel afgezet te worden kopen we toch maar onze tickets. De bus vertrekt tussen 20.00 en 21.00 en zal er ongeveer 30 uur over doen. Het is lang, maar vliegen of een taxi is velen malen duurder. Tenslotte lees je wel vaker over backpackers die de busritten nemen om van A naar B te komen. Het is al goed, omarmen maar die reis!

Binnen in het vervallen en iet wat verlaten gebouw nemen we plaats bij één van de kleine eetstalletjes. Weer zo’n Indonesisch buffet met gerechtjes waar niks uit op te maken valt. Toch smaakt het heerlijk! Lekker met je handen een balletje maken van rijst, drap en wat stukjes vlees of groente en dan zo, hop, je mik in. Het is ondertussen 11.00 in de ochtend dus we moeten nog wel even. Even een spelletje Yahtzee om de tijd ene beetje te doden. Tegen een uur of 13.30 besluiten we toch, maar een stukje te gaan lopen om te kijken of we ergens een koffie tentje kunnen vinden. We durven de backpacks niet echt achter te laten dus die gaan mee op de rug. Al lopend worden we weer veel aangestaard en na geroepen. Ook hier valt het ons op dat ze niet gewend zijn aan toeristen en ook hier zijn wij de enige gekkies die lopend de straten verkennen. We komen aan bij een koffieroastery die gesloten blijkt te zijn. Gelukkig is iets verder op een gezellig klein tentje waar veel jongeren hangen en rondlopen. We blijken in de buurt te zitten van de universiteit en dit is een hotspot om samen te komen. Onder het genot van een lekkere cappuccino kletsen we een paar uurtjes vol over ons leven, onze toekomst plannen en de situatie waar we nu in zitten. Hebben we nou teveel betaald? Zou die bus überhaupt wel komen? Is het echt 30 uur? Hadden we toch niet beter naar die andere kunnen gaan? We besluiten het weer los te laten en terug te lopen naar de terminal. We halen nog even twee croissantjes bij een tokootje ernaast en worden weer gevraagd om op de foto te gaan. ‘For our Instagram’ is de reactie als wij aangeven dat het wel oké is. Blijkbaar trekken wij klanten aan!?

Na een korte stop bij de supermarkt en wat avondeten lopen we rond 19.00 weer de terminal in. Het is nog meer verlaten dan eerder vandaag. Veel ‘kantoortjes’ zijn gesloten en geen mannetjes meer die ons van alles aansmeren. Op een paar na… alleen die proberen ons niks aan te smeren. Ze gaan in gesprek met ons en proberen ons van alles uit te leggen en woorden aan te leren. Ook krijgen we weer te horen dat een aantal Indonesische woorden over een komen met Nederlandse worden, zoals asbak, handdoek, kantoor, dam en gratis. Natuurlijk ook gratis, echt zo’n Nederlands woord. Het is best gezellig met deze mannetjes die nog nauwelijks tanden hebben en waar er eentje van in deze terminal woont. We kletsen wat af en het wordt later en later. Acht uur gaat voorbij, negen uur gaat voorbij, half tien gaat voorbij, we beginnen ons wat zorgen te maken. De man die ons de tickets verkocht is ook niet meer te bekennen en de jongen in het kantoortje spreekt nauwelijks Engels. Zijn we genaaid?

Rond een uur of half 11 komt de man die ons de tickets verkocht heeft weer binnen en geeft aan dat we nog even geduld moeten hebben. De bus is er rond 23.00, want had vanwege storm op de ferry wat vertraging. Ja, ja ik weet niet of ik dat geloof, tot om 23.00 dan daadwerkelijk de bus aan komt rijden. Onze backpacks goed ingepakt onderin en wij naar boven. We zitten…

De aankomende (nog al lange tekst) zal niet beschreven worden aan de hand van de datum. Ik ben de dagen namelijk een beetje kwijt en kan dit avontuur het beste duidelijk maken aan de hand van het verloop in uren.

Uur 1 tot uur 8
Godzijdank we zitten. Althans zitten kan je het nauwelijks noemen. Ik zit op de stoel aan de kant van het raam. De stoel voor me staat niet meer dan de lengte van mijn telefoon van de zitting af. Ik kan dus niet anders dan schuin gaan zitten anders passen mijn benen er niet tussen. Mijn tas kan ik met wat geduw en gepriel tussen de stoel kwijt waar ik op zit. Ik kan mijn benen nu dus niet meer echt verplaatsen. Gelukkig is het nog rustig in de bus en hebben we twee stoelen per persoon tot onze beschikking. We zijn kapot, gaan liggen en proberen maar een beetje te slapen. De bus rammelt aan alle kanten en als de chauffeur boven een bepaald aantal toerenkomt zoemt er een irritant hoge piep door de bus. Het lukt steeds half om in slaap te vallen. Drup, drup, drup… ik wordt wakker door het condens van de airco. Die is dus zo lek als een mandje. Als ik naar boven kijk hang er een rits aan druppels aan het plafond. De hele bedekking van het plafond is zeik nat en de druppels ijskoud. Het is sowieso koud in de bus en wij hebben er natuurlijk niet aan gedacht een vestje in onze rugtas te stoppen. Ik draai me om leg m’n hoofd bij het gangpad en trekt de hoes van de hoofdsteun van de stoel en leg deze op mijn benen om de druppels op te vangen. Slaap lekker…

Uur 8 tot uur 16

Het begint alweer licht te worden. Een uur en 25 minuten geslapen zegt mijn horloge, top! Bij elke stop stappen er steeds meer mensen in. We stoppen sowieso bijna om het uur. De ene keer om mensen in te laden, de andere keer moeten er pakketjes afgeleverd worden en weer een uur later moet er gegeten worden. Uiteindelijk stappen er voor mijn gevoel meer mensen in de bus dan er in passen. De kinderen van verschillende mensen moeten op schoot en ons wordt vriendelijk verzocht om naast elkaar te gaan zitten. Omdat ik mijn benen niet kwijt kan gaat Tess bij het raam en leg ik mijn benen half in het gangpad. De teller staat nu op 355 km in 16 uur…

Uur 16 tot uur 22

Stop 351… We stappen uit om waarschijnlijk weer wat te eten. Onze buscrew bestaat uit twee chauffeurs en twee helpers. Één van de helpers opent de achterdeur en trekt een provisorische gereedschapskist naar buiten. Twee mannen op hun hurken bij de achterband beginnen de wielbouten los te draaien. Eerst gaat het voorste wiel er af. Tot mijn verbazing zit hier net zoveel profiel onder als de medium banden van Max Verstappen. Begrijpelijk dat ze die gaan vervangen, maar ze schroeven ook de tweede band los… Ik zie een scheur van zo’n 10 cm in het midden van de band. De band zonder profiel wordt zonder pardon weer terug geplaatst op de binnenste plek van de achteras. Vanuit de voorkant draait een ander kereltje het reserve wiel omlaag, ook geen profiel… Boeiend gewoon er op vast draaien en door rijden.

Uur 22 tot uur 30

Rond een uur of 9 begin ik een gekke geur te ruiken in de bus. Een beetje olie/gas-achtig. Als we een minuutje of 10 later de bus aan de kant zetten weet ik al genoeg… Wachten… wachten… kijken… mannetje met telefoonzaklampjes onder de voorkant van de bus…. geluid van ontsnappende lucht…. wachten… motor loopt nog steeds door… wachten… drie uur later… we rijden weer. Nog geen 2 km verder stopt de bus bij een restaurantje. Dit meen je niet! Nu weten we het zeker dit gaat een hel worden. Ondertussen zijn we meer dan 24 uur verder en zijn zo moe na alle dagen al reizen en wachten dat het lukt om toch een uurtje of vijf te slapen. Weliswaar in een veel te koude, lekkende, op één stoel te krappe slaapplaats, maar toch.

Uur 30 tot uur 41

Het zonnetje lacht, de lucht is blauw, kom op jongens, fix die bus nou! Als ik uit de bus stap zie ik geen mannetjes onder de bus, geen mannetjes naast of in de bus. Ongeveer iedereen zit of ligt in en voor het restaurant. Tess die al wat eerder uit de bus is gestapt zit tussen wat Indonesische vrouwtjes. Ze hebben haar uitgenodigd om er bij te komen zitten. Het schept toch een band hé 30 uur samen in een bus. We proberen via wat Indonesische woordjes en Google Translate er achter te komen wat er aan de hand is. Er schijnt iets te zijn met de velgschijf, maar in het vertaalde bericht staat ook iets over trouwen. Geen idee dus. Wel wordt ons duidelijk dat er rond 11 uur iets of iemand komt met een reserve onderdeel of iemand die het zou moeten kunnen maken. Nu het ijs een beetje gebroken is begint er weer een hele fotoshoot op gang te komen. We moeten met verschillende vrouwtjes op de foto, de kinderen worden bij ons gedumpt en op de foto gezet. Nou weet je als jullie foto’s van ons maken, dan maken wij ze ook lekker terug!

Na deze hele belevenis trekken wij ons even terug in de hoek van het restaurant met een bordje eten. Ik heb gelukkig mijn koffiespullen in mijn rugtas gestopt, dus kan ook nog een bakkie koffie zetten. We praten over wat we meemaken. Hebben we de verkeerde beslissing genomen? Hoe lang gaat het nog duren? We zitten nog niet eens op de helft. We zitten er serieus aan te denken om te gaan liften. Op dit moment zit ik er echt even helemaal doorheen. Ik zit met opgezwollen kenkels in een aftands eethuisje na een busrit van al meer dan 30 uur en ben nog niet eens op de helft. Normaal gesproken kan ik wel goed om gaan met oncomfortabele situaties, maar blijkbaar worden soms dingen mij ook teveel. Gelukkig heeft Tess er op dat moment geen last van, tot haar eigen verbazing.

Dan geeft de buschauffeur ook nog eens aan dat de monteur er rond twee uur zou moeten zijn. Fucking hell, dat is weer drie uur later dan gedacht. Samen bedenken we een plannetje. Als de monteur er om twee uur nog niet is pakken we onze spullen en liften we naar een dorpje twee uur verder op. Dan zoeken we wel ergens een slaapplek bij iemand thuis of onder een afdakje en liften we de volgende dag wel weer verder. Het is niet ideaal, want het is nog zeker 10 uur rijden, maar dit trekken we niet meer…

Kwart voor twee, vijf bussen van dezelfde maatschappij zijn al gestopt en weer vertrokken. Dan komt de bus die ons onderdeel heeft mee genomen. De buscrew gaat aan de slag en wij worden weer flink aangestaard door de locals die de bus uit komen denderen. Een groepje jonge jongens, roepen ‘Hee, Mister!’, praten wat in het Indonesisch en lachen. Dit gebeurd wel vaker. Het voelt wel wat stom, onwelkom, een beetje als pesten. Vooral die grinniken en giechelen worden we een beetje gek van. Langzaam komt het groepje jongens wat dichterbij. Ik zie dat ze proberen elkaar naar voren te schuiven om wat aan ons te vragen. Uiteindelijk durft eentje onze kant op te lopen en te vragen of we op de foto willen. Nou ja vooruit ik heb toch niets beters te doen. Tess besluit lekker te blijven zitten. Buiten start er weer een hele fotoshoot met allerlei verschillende gastjes. Eentje trekt mij half naar de bus toe. Op dit moment kan ik daar even niet tegen en vraag of hij van me af wilt blijven en een beetje rustig wilt doen. Het blijkt het hulpje van de andere bus te zijn en gedraagt zich nogal popiejopie. Toch zie ik achter dat masker een blik van verlegenheid. Hoe werken die locals, wat vinden ze van ons en wat verwachten ze van ons gedrag?

Uur 41 tot uur 46

De teller staat op 465 km in 40 uur als blijkt dat ons bus niet meer gerepareerd kan worden. Het blijkt dat we onze spullen en tassen uit de bus moeten halen. We vragen ons af wat er dan nu gaat gebeuren. Komt er ene nieuwe bus? en hoelang gaat dat dan duren? De waarheid blijkt anders. Van het dak van onze bus worden de rest van de spullen gehaald inclusief een flinke scooter. Dan tillen vier gasten via een grote trap de scooter op het dak van de andere bus. Nu wordt het duidelijk… Onze al overvolle bus gaat mee met hun overvolle bus.

Er blijken toch nog wel wat stoelen vrij te zijn, maar de rest van de passagiers moeten op een krukje in het gangpad gaan zitten. Wij mogen voorin bij de chauffeur. Dit is een afgeschermde plek van de rest van de bus omdat hier gerookt mag worden. Het is ongelofelijk hoeveel de gemiddelde Indonesische man rookt. De ene na de andere sigaret wordt aangestoken en wij zitten er midden in. Niet alleen deze buscrew, maar sowieso alle mannen die we tot nu toe gezien hebben roken bizar veel. Op dit moment is het even niet anders. We zijn al blij dat we weer rijden. Zelfs het rijgedrag van onze nieuwe chauffeur kan ons nog niet zoveel schelen. Hij rijd als een dolle door het verkeer, haalt in waar dat eigenlijk niet mogelijk is en maakt bochten waar de kikkerachtbaan in Drievliet niets bij is. Deze gast spoort niet! Het jonge gastje waar ik eerder op de dag een kleine aanvaring mee had komt ook even voorin staat en rookt lekker mee. Er gaat een hele tirade tussen hem en de chauffeur van start. We denken te begrijpen dat hij het oneerlijk vind dat hij achter in de bus op een kruk moet zitten terwijl wij voorin mogen plaats nemen. Het maakt ons voor nu even weinig uit. Rij maar gewoon door.

Na weer een stop, waar twee mensen de bus verlaten en ze voor de zoveelste keer de gehele bus schoonvegen en op de grond pleuren, kunnen wij gelukkig op de twee stoelen voorin gaan zitten. Achter het deurtje, uit de rook. Dat is iets beter, maar de chauffeur blijft een idioot. Je merkt dat de mensen in deze bus een beetje met elkaar heen en weer communiceren, we begrijpen ze niet, maar ook hier weer veel gelach en gegrinnik. Een jonge vrouw naast ons begint tegen ons te praten, maar hier is geen touw aan vast te knopen. Ze lijkt ook wel een andere variatie van Indonesisch te praten. Via Google Translate lukt het beter. Uiteindelijk hebben we steeds meer gespreken over waar we heen gaan, wat we gaan doen, waar we wonen, wat voor werk we doen, hoe we het vinden etc. etc. Steeds meer mensen in de bus gaan zich er mee bemoeien. Het begint een beetje een gezellige kletspraat te worden. Wij beginnen ons steeds fijner te voelen, het is echt gezellig op deze manier. Zeker wanneer we durven te vragen naar het stiekeme gegrinnik en gelach en waarom de mannen zo ongemakkelijk en bijdehand lijken te doen. Als we zeggen dat het een beetje op pesten lijkt gaat er een slaak van verbazing door de bus. ‘No, no, no, sorry’ de vrouw legt uit (allemaal via de telefoon) dat er weinig toeristen zijn hier in het zuiden en dat ze de Engelse taal heel moeilijk en spannend vinden. Ze durven daardoor niet echt naar toeristen toe te stappen. Vanaf dat moment lijkt er een hele verandering plaats te vinden. Zowel bij ons als bij hen. We kletsen nog een tijdje door terwijl de chauffeur z’n spelletje Mario Kart door blijft zetten. Het is inmiddels donker geworden gaat nu ook bij elke tegenligger met zijn groot licht aan de haal. Expres en maar lachen, hij lijkt het leuk te vinden. Wij zien de lol er niet van in…

Tijdens de zoveelste pitstop zitten we deze keer gezellig aan de tafel met de locals. Dezelfde jonge vrouw legt, na onze vragen, uit dat ze is afgestudeerd in Jakarta als zuster en nu mensen kan verzorgen. Op die manier raken we in gesprek over het meisje dat tegen over haar zit. We hadden al gezien dat ze wat bijzondere beweegvormen heeft (dyskinetisch) en niet spreekt. We begrijpen niet helemaal hoe het zit, maar we hebben het idee dat het meisje twee jaar geleden een aanval heeft gehad, wellicht epilepsie, en daarbij beschadigingen heeft opgelopen. We proberen haar moeder uit te leggen dat ze wellicht gebarentaal kan leren, maar uit de antwoorden van de vrouw maken wij op dat ze ons niet helemaal begrijpt. Bij vertrek gaan we ook weer met de meisjes van het eettokootje op de foto en nog maar een keer met mensen waar we volgens mij al een hele reportage mee hebben gemaakt. We vinden het wel gezellig!

Uur 46 tot uur 55

Terug de bus in zien we een nieuwe chauffeur. Godzijdank rijd deze chauffeur een triljard keer beter en kunnen we een klein beetje proberen te slapen. Helaas druppelt hier ook de airco en vallen de stoelen ook half uit elkaar, maar het lukt ene beetje. We schrikken één keer wakker door een harde klap, kuiltje gemist. De lichten van de bus vallen uit en de chauffeur zet hem weer aan de kant. Het jonge schoffie die mij eerder nog uit z’n plaat was gegaan fixt de lampen voor even, maar tijdens het rijden vallen ze weer uit. De chauffeur rijd nog een kilometer of 2 door zonder licht om vervolgens te stoppen bij een nieuwe losplek. Het lukt het jochie deze keer wel om de lampen blijvend maken dus kunnen we elukkig snel weer de oogjes sluiten en doorrijden.

Uur 55 tot uur 62

De zon komt alweer op als we weer even stoppen om te eten. Tess neemt wel een bordje, ik heb niet zo’n trek. Ik wil gewoon door. Gelukkig duurt de stop niet lang en kunnen we snel de bus weer in. Guess who’s back, onze joy-rider! Ook deze keer is het niet normaal hoe hij zich gedraagt. We beginnen er een beetje boos over te worden. Alleen maar dat aso gedrag en dan ook nog er bij lachen. Nou na 62 uur is er geen Joy meer aan deze Ride. Gelukkig is het nog een klein stukje en vinden we de gezelligheid in de bus ook weer terug. We maken toch nog even een detour om wat pakketjes af te leveren. Gaan we dan nu eindelijk richting ons eindstation?

Uur 62 tot uur 65
De laatste uurtjes hebben Tess en ik het over de afgelopen dagen. Wat is er gebeurd? Wat hebben wij nou weer meegemaakt? Maar ook over wat het ons gebracht heeft. We zijn echt dichterbij de lokale mensen komen te staan en begrijpen hoe ze zich voelen en wat er in hun omgaat. Hoe ze leven, hoe ze denken. Zo verbaasd het ons bijvoorbeeld dat we deze hele tocht niemand echt hebben horen, maar vooral zien klagen. Iedereen wacht geduldig af, klets met elkaar en neemt het voor wat het is. En dat vinden ze allemaal best. En als wij nu terug kijken, ja het was zwaar en oncomfortabel, maar eigenlijk was het ook wel best. We doen dit hopelijk nooit meer, maar hadden het ook niet willen missen. De teller staat op 1.150 km in 65 uur. Stop de klok we zijn er!