Different worlds

We wanen ons op een brug tussen oud en nieuw. Waar de veranderingen duidelijk zichtbaar worden en gemixte gevoelens boven drijven. Waar alles om ons heen waarschijnlijk voorgoed verandert geldt dat voor onze reis maar tijdelijk. Een aangename verandering waar we behoorlijk aan toe zijn!

16-5-2024

Eerder niet gelukt, maar vandaag staan we al vroeg voor de deur van Suka Espresso. Geen rij deze keer, maar als wij na een uurtje de toko weer uitlopen is onze conclusie dat we niet zo goed begrijpen waarom dit zo populair is. Het tentje ernaast waar we een paar dagen eerder waren is nu helemaal leeg. Toch zou dat onze aanbeveling zijn voor een gezellig en heerlijk ontbijtje in Ubud.

De tocht vervolgt zich zonder Google Maps of andere navigatieapp, want ik weet precies welke kant we op moeten. De weg staat nog steeds op mijn duimpje en hoe dichterbij we komen hoe spannender het wordt. Als we het wel bekende straatje inschieten rijden we langs de kamer, mijn kamer. Ik kijk er naar en schiet een klein beetje vol. Wat een bijzondere tijd heb ik in de kamertje beleefd. Het brengt me even terug, maar moeten ook snel weer door. Links, rechts, nog een keer rechts en nog een keer links. Parkeren voor de deur en zodra ik mijn helm af doe zie ik al een paar leerkrachten met vraagtekens boven hun hoofd. Huh, ik ken jou toch!? Yes dat klopt, ik ben terug!

De kinderen gaan beginnen met het ochtendritueel, nog steeds hetzelfde, nog steeds met evenveel chaos, heerlijk! Wij krijgen een rondleiding van Suari, want ondanks dat ik deze wereld ken is er toch een hoop veranderd. Vijf jaar geleden werd in mijn laatste weken het pand afgebroken waar voorheen de workshops plaatsvonden. Nu, vijf jaar later, staat er een totaal nieuw gebouw met daar boven op het Piduh Café. Als we naar boven lopen wordt al snel duidelijk hoeveel ze hier hebben geïnvesteerd in de stichting. Het café wordt onder begeleiding volledig gerund door de jongeren die voorheen onderdeel waren van de school. Voorsnijwerk, bereidingen, juicebar, alles zit er op en er aan. Ze werken met vast systemen en structuren, echt zo geweldig dat er een plek is gecreëerd waar de jongeren kunnen blijven na hun schoolperiode!

Na de rondleiding lopen we nog even naar de voorkant om bij het ochtendritueel te kijken, maar deze is net afgelopen. We sluiten daarom gezellig aan bij de therapie. Ita en Wayan Adi herkennen mij wel, maar weten mijn naam niet meer. Als ik die vertel zie ik een glimp van herkenning. We werken samen met Ketut en de nieuwe fysiotherapeute (yesi werkt niet meer op de yayasan vanwege het moederschap) aan de mobiliteit, kracht en functionaliteit. Althans wij doen niet zo extreem veel, maar ik vind het heerlijk om ze weer te zien. Zoveel herinneringen aan toen! Wat ook heel leuk is om te horen is dat Ketut regelmatig een bezoek brengt aan Puspadi, de spalkenmaker. Zo hebben ze er voor kunnen zorgen dat nu meerdere kinderen een spalk kunnen dragen. Gelukkig, heb ik daar toch niet voor niets mijn energie ingestoken. Dat kunnen we niet zeggen van de trap die Jur en ik vijf jaar geleden hebben gebouwd, die staat nog ergens netjes in de hoek. Dat geeft ook niet want de nieuwe fysio ruimte heeft een ingebouwde trap, helling, loopbrug en zwembad! Yes ze kunnen nu dus ook hydrotherapie doen met de kids. Enige nadeel, geen tillift dus de zwaardere kinderen komen het bad niet uit en hebben daarom geen zwemmen… Dat is nog wel iets dat die Indo’s kunnen leren. Iets meer nadenken in oplossingen!

Na de ochtendsessie, waarbij we het toch niet kunnen laten om even de rolstoelen iets meer aan te passen, nemen we plaats in het café. We krijgen door de jongeren een lekker maaltje voorgeschoteld en een verfrissend drankje geserveerd. Het afrekenen gebeurd bij Made, een meisje dat ik in het verleden op heb behandeld. Zij doet de berekening, maar komt er niet helemaal uit. Toch zet ze door, dat is ook iets dat ik van deze kinderen heb meegekregen toendertijd. Ze blijven allemaal gaan, zonder mopperen, zonder mekkeren. Uiteindelijk lukt het haar om alles uit te rekenen en terug te geven. Bij het weggaan geeft een man aan dat hij mijn tatoeages gaaf vind. Het is Aren, de eigenaar van de tattoostudio waar toen een plaatje op mijn been heb laten zetten. Hij herinnert zich mij niet, maar wel mijn tattoo. Hij betekend heel veel voor de stichting en via hem worden veel donaties gedaan. Ik zou ook nog met 20% korting een tattoo mogen laten zetten, maar dan kan ik de rest van de reis niet meer in de zon of het zwembad dus dat bewaren we maar voor later. Wel raken we nog even in gesprek over onze busplannen in Nederland. Hij geeft aan dat hij ons wilt helpen en dat als we gaan beginnen wij dat moeten laten weten. Hij heeft flink wat volgelingen en wilt onze visie en filosofie graag promoten! Daar houden we hem aan!

Wij lopen nog een rondje door de school terwijl de kinderen dansles hebben. Bij de fysiotherapie is ondertussen Gung Ade met zijn moeder en zus aangeschoven. Ketut werkt met hem en ik kan duidelijk zien hoeveel hij verbeterd is. Hij reageert meer, hij lacht als je hem kietelt en hij heeft een veel betere hoofdbalans. Zijn groei werpt ook zijn vruchten af, het zorgt ervoor dat hij wat stijver wordt en dus niet zo ernstig meer overstrekt in zijn knieën. Ketut, die vijf jaar geleden nog niet zo goed wist wat ze met hem aan moest, laat nu duidelijk zien dat ze met haar kennis en kunde hem zo goed mogelijk probeert te helpen, echt een topper! Zo goed om te zien allemaal!

De schooldag is voorbij, de kinderen gaan weer naar huis en wij nemen afscheid. Van de kinderen, van de leerkrachten, maar ook van het verleden. Want hoezeer deze plek mij ook heeft veranderd het voelt niet meer als mijn plek, niet meer als mijn school en dat is helemaal oké. Ik heb altijd gezegd nog eens terug te willen en nu dat is gelukt, kan ik het helemaal loslaten en focussen op het hier, nu en wat er komen gaat.

Samen met Tess rijd ik nog langs twee belangrijke plekjes, Yeh Pulu cafe met uitzicht op de rijstvelden en Layana Warung, het watervalletje. Beide lijken nog als van ouds, maar als je goed gaat kijken zijn ook hier veranderingen geweest. Er wordt een resort gebouwd tussen de rijstvelden en de rivier onder de waterval is compleet geëgaliseerd. Het is minder mooi, minder sereen en ook weer minder mijn plek. Samen met Tess heb ik het er nog eens over. Alle mij gevoelens van eerder vervallen langzaam in een kalmte en rust, het is goed zo!

Na de intensieve dag belanden we samen weer bij de Crossfit box. Even lekker alles eruit bewegen, maar deze keer valt het heel zwaar tegen. De workout, die ik als extreem pittig ervaar, krijg ik niet eens af. Het einde is in zicht en kan niet wachten om het sporten weer met regelmaat op te pakken, want dit is echt flut. Na het douchen eten we in een rustige warung vlak achter Monkey Forest ons avondeten op en sluiten de dag af met een overheerlijke ijsje. Wat een bijzondere dag, terima kasih!

17-5-2024

De indrukken van gisteren en het reizen de dag ervoor hebben het energiepeil weer flink naar beneden gebracht. De laatste dagen in Bali gaan in en wij nemen het ervan. De eerste stop hiervoor is tevens de laatste vergelijking met mijn vorige verblijf in Bali, de Titi Batu Ubud Club. Mijn voormalige sportclub heeft de Green Smoothiebowl helaas vervangen door een andere variant, maar dat maakt ons dagje er niet minder relax van. We vertoeven heerlijk aan en in het zwembad, zweten even lekker al het ongezonde eten er uit en geven onze spieren even een flinke dreun in het koude dompelbad. Na dit rustgevende dagje, een lekker avondmaaltje en een ijsje toe kunnen we onze spullen weer inpakken. Morgen vertrekken we naar het noorden voor een nieuw avontuur, iets dat we nog nooit eerder hebben gedaan en best benieuwd zijn hoe we dat gaan ervaren! We will see!

18-5-2024

We stappen vandaag tijdelijk een andere wereld in. Een wereld waar we al een tijdje erg naar uitkijken, maar hebben eerst nog een flinke reis voor de boeg. Na ons ontbijtje lopen we nog eventjes snel over de Ubud Markt, die ook een flinke opknapbeurt heeft gehad. Het pand en de straatjes er omheen zijn flink verbouwd en gemoderniseerd. In dit geval haalt het de charme van de markt een beetje onderuit, maar goed dat zou ook kunnen komen doordat nog niet alle kraampjes zijn geïnstalleerd. Onze driver Herrie staat stipt om.11.00 al op ons te wachten. We zeggen Ubud en al zijn herinneringen vaarwel, we zeggen het verleden gedag. Het voelt als een complete afsluiting en acceptatie. De herinnering blijft, de ‘drang’ naar mijn Aziatische thuis verdwijnt, ik weet ‘het is goed’.

Op weg naar onze eindbestemming voor vandaag stoppen we nog op twee andere plekken. Na enkele uurtjes komen we aan op het eerste punt, een UNESCO wereld erfgoed spot, de Jatiluwih Rice Fields. Een behoorlijk uitgebreide vlakte/terrassen van oneindige rijstplantjes. Hier kunnen een hoop mondjes mee gevoed worden, het is prachtig. We lopen er een rondje door heen en maken een hoop foto’s en filmpjes. Ondanks het handgeschreven, vervallen bordje waar op staat dat je 12 euro extra moet betalen voor een drone gooi ik ‘m toch even in de lucht en terecht, want ze vragen hier echt om alles geld. Niet erg, maar het is soms zo onredelijk en oneerlijk, dus nu even rebels doen!

Na de lunch gaan we op weg naar de tweede stop, maar helaas houd een flinke file ons op. Op de berg is een ongeluk gebeurd en in plaats van de auto een paar meter verderop te slepen en even in de berm te zetten kiest de politie er voor om het verkeer er omstebeurt langs te leiden, zo inefficiënt. Ook Herrie, onze driver, vind het belachelijk. We hebben sowieso wel leuke gesprekken met hem gedurende de reis. Hij kijkt ook wat anders naar de handelingswijze van de bevolking en vind veel dingen ook onhandig en raar. Maar goed, het gaat zoals het gaat en we moeten de tempel helaas missen. Pas tegen acht uur komen we aan op onze eindbestemming. We hebben voor de aankomende dagen een relatief luxe resort geboekt. Alle crapy bussen, taxiritjes, hostels en besparingen op eten en drinken hebben er toe geleid dat we wat over hebben voor wat ons betreft ultieme luxe. We worden verwelkomt met een fancy welkomstdrankje en onze tassen worden naar de bungalow gedragen. Een losstaande bungalow met binnen en buitendouche, een groot tweepersoons bed, een mooie veranda en minibar is ons thuis de komende dagen. Helemaal op ons gemak voelen we ons nog niet blijkt wel als we bij het diner plaats nemen, de stoelen voor ons worden aangeschoven en de servetten op onze schoot worden gedrapeerd. Onder het genot van een rustig live muziekje en te gastvrije obers nuttigen we onze maaltijd. Een overheerlijke, eindelijke warme douche met goede straal gaat vooraf aan een diepe slaap in een heerlijk comfortabel bed. Wat een aangename wereld!

19-5-2024 & 20-5-2024

Deze dagen brengen we door in een hele andere wereld. Geen activiteiten, geen reisafstanden, even heerlijk tijd voor onszelf. Ik weet wel dat in de afgelopen blogs vaker voorbij is gekomen dat het niet altijd gemakkelijk is en soms zelf wel een beetje zwaar en ik wil ook zeker niet zielig doen of medelijden creëren, maar wat ik wel wil delen is dat reizen ook zijn keerzijde heeft. Het is niet allemaal vrijheid en blijheid. Voor de euforische en magische momenten heb je ook te dealen met de oncomfortabele en culturele verschillen van het land. En geloof me, we hebben echt genoeg mooie dingen al meegemaakt, maar ook meer dan genoeg ‘levenslessen’ geleerd, zoals we ze maar eventjes noemen. Kortom geen schaamte om even een paar dagen te vertoeven daar waar iets meer rust en privacy heerst.

Zo hebben we een heerlijk ontbijtbuffet beschikbaar, kunnen we de dagen spenderen aan het zwembad met uitzicht op de zee en zonsondergang, we hebben de tijd voor boeken, puzzels, blogs, kijken we wat series en bellen we eventjes met familie en vrienden. We praten weer veel, deze keer voornamelijk over allerlei situaties die thuis plaats vinden en hoe wij daar mee om gaan. Het is heerlijk om elkaar daar in te ondersteunen en samen daar de beste weg in te vinden. Als echte Nederlanders brengen we wel onze was even bij de lokale wasserette om de hoek en nuttigen we niet al onze maaltijden in het restaurant, maar in de warung om de hoek. Toch een beetje op de kleintjes letten hé en de smaak is er niet minder om! We laden weer een beetje op om het laatst traject van onze reis in te gaan, het laatste stukje in weer een hele andere wereld. We zijn er weer klaar voor!

21-5-2024

Zoals gezegd staat er vandaag weer een reisdag gepland en pakken we na het heerlijke ontbijtbuffet onze spullen in. Ik vind een buffet toch ook wel zo’n extreem voorbeeld van luxe. Er is van alles wat te kiezen en je kan zo vaak lopen als je wilt, wat een rijkdom! Tess is nog een tijdje bezig met het redden van een kleine kitten op het dak van onze bungalow. Echt een volhouder, want het duurt zeker zo’n drie kwartier voordat ze hem eindelijk te pakken heeft en bij de moeder terug bezorgd. Wat een schatje is ze toch he! Ik heb ondertussen lekker wat bakjes koffie gezet en in mijn thermosfles gegoten. De reis kan weer beginnen!

Met een Grab rijden we in twee uurtjes naar de haven. Het voorbeeld van hierboven is gelijk weer van toepassing. De Grab-driver heeft wat eigenaardige trekjes. We weten nou niet of hij ook weer steeds in slaap valt, afkickverschijnselen heeft of dat hij gewoon niet helemaal 100% is en wat tics heeft. Kortom we zitten weer gespannen en gefocust in een taxi ons leven in de gaten te houden. Daar gaat onze opgebouwde energie. Gelukkig komen we veilig aan en stappen vrij snel op de ferry richting Java. Stipt op tijd vertrekt de boot naar het laatste eiland en vaart in een kwartiertje naar de overkant, maar zoals het de Indonesische logica betaamt liggen we langer dan drie kwartier met nog een paar boten voor de kust te wachten tot we kunnen aanleggen. Er zijn niet genoeg steigers en veel te veel boten die heen en weer varen, handig…

Eenmaal op de kade lopen we richting het station en kopen een kaartje voor de trein. Één ding is zeker, taxi’s of bussen nemen we hier niet meer. Op Java is (dankzij de Nederlandse hebben we begrepen) een flink treinen netwerk neergelegd die ons naar de juiste plaatsen kan brengen. Een kort lunch stop bij een eetkraampje, een kwartiertje in de trein en een klein half uurtje lopen brengt ons bij ons hostel voor de komende dagen. Een wat aftands gebouwtje waar een paar kamers in zijn gecreëerd, het twijfelaar matras op de grond en een gedeelde badkamer/wc brengt ons vanuit het resort even terug op de wereld. Tess is er na de reis en het tegenvallende hostel wel een beetje klaar mee. Het reizen in zijn algemeen kost ons de laatste tijd veel moeite en hebben het ook steeds vaker over thuis. Raar wel, want we zijn allebei best types die het reizen en ontdekken van de wereld ambiëren. Het maakt voor ons nogmaals duidelijk hoe fijn ons leven thuis is en kunnen dan ook bijna niet wachten tot het weer zover is! Maar niet voordat we nog een paar gigantische hoogtepunten hebben afgestreept. We maken ons klaar voor de laatste fase, we maken ons klaar voor weer een andere wereld.