Crazy and weird

Een beetje raar, een beetje gek verliepen de afgelopen dagen. Beetje up, beetje down, maar wel heel interessant hoe alles zo bij elkaar kan komen. Er is dit keer weinig tijd geweest om foto’s te maken. Daar en tegen heb ik wel ontdekt dat ik ook filmpjes kan plaatsen. (Te) gek he!?

8-11-2022

Deze ochtend rijd ik met een volle achterbank richting de verschillende scholen. Nope, de achterbank zit niet vol met mensen, maar met een looprek. Deze is bedoelt voor de ‘slapende’ jongen bij wie ik normaal gesproken thuis oefen. Hij gaat als het goed is, vingers crossed, binnenkort weer naar school. Ik zet het looprek alvast daar neer zodat hij gelijk de hort op kan als hij later uit de bus stapt. Maar goed zover is het nog niet want er moeten nog wat papieren geregeld worden. Op deze school ga ik dus aan de slag met twee andere deelnemers. Helaas kan ik niet in de gymzaal terecht, want de gymlessen zijn weer begonnen. De school had veel te kampen met airco problemen en daarom werd er geen gymles gegeven. Als ik aan de leerkracht vraag of het nu geregeld is in de gymzaal geeft hij aan van niet. Waarom hebben ze dan al die tijd geen gymles gehad als nu de airco het toch nog steeds niet doet? Nou ja gek…

Na de schoolbezoeken rijd ik door naar de kinderopvang van het volgende meisje. Bij aankomst, ik ben wat later vandaag, zie ik dat de hele horde andere kinderen richting de slaapkamertjes vertrekt. Ik besluit om in de groepsruimte te blijven om met haar te oefenen, want anders zit ik met 15 krijsende kinderen in bedjes met net te hoge randen opgescheept. Lekker rustig gaan wij aan de slag met het staan en het lopen in de loopwagen. Ze doet het heel goed, ik zie een blij gezichtje en vrolijk trappelende beentjes rijden het loopwagentje in het rond. Even een filmpje maken voor mama en door richting huis voor de lunch.

Na de lunch ga ik naar het meisje die oefent met de trap op komen. Deze keer even geen trap aangezien ik de spalken heb meegekregen van de orthopedisch instrumentmaker. Het zijn spalken die tot over de knie lopen en hebben eigenlijk de functie om het meisje te kunnen laten staan en lopen. Het enige probleem is dat ze de spalken eigenlijk niet gebruikt buiten de therapie om. Ik heb dus mijn twijfels over het nut van deze, toch wel dure, spalken. Ik overleg met moeder of het niet een idee is om ze meer op school te gaan gebruiken. Dan zouden ze nog functioneel kunnen zijn. Moeder gaat erachteraan en we gaan kijken waar het lukt om de spalken te gebruiken.

Als laatste rijd ik nog even door naar de jonge meid waarmee ik de test aan het afnemen ben en maak deze af. Nu kunnen we gaan kijken wat haar scores zijn en kunnen we dat in een software programma vergelijken met andere kinderen van haar niveau. Zo kunnen we met haar en ouders overleggen of en waarom fysiotherapie nog nodig is of niet. Maar dat is zorg voor later. Ik speer weer snel naar huis want het is dinsdag. En jullie weten denk ik wel wat dinsdag tegenwoordig betekent? Taco Tuesday!!

We genieten weer lekker met de familie bij Lola’s. Nick is ook aangesloten om met ons een paar tacootjes mee te chappen. Na afloop halen sommige van ons nog een lekker ijsje en keren we weer huiswaarts. Nog een klein spelletje voordat we het bed induiken en de volgende dag alweer op ons wacht!

9-11-2022

Hopla, het is alweer woensdag en vandaag ben ik echt de hele dag vrij. Vrij van kinderen in ieder geval, want in ons appartement is het nog steeds een drukke boel. Mijn ouders en mijn broer zijn nog lekker van hun vakantie aan het genieten. Mijn vader is al vroeg de hort op om nog een keer te gaan duiken en mijn moeder gaat in haar eentje op pad met de auto. Waar ze naar toe gaat… geen idee!? M’n broer weet ik even niet meer wat hij heeft ondernomen, maar het zal vast ergens een ontbijtje halen zijn geweest.

Ik ben deze ochtend niet helemaal in goede doen, beetje raar. Heb wat minder geslapen en merk dat de energie een beetje weg is. Het is super fijn, super gezellig en heel leuk dat de vrienden en familie dit avontuur voor een deel met ons willen delen, maar soms even het plekje voor jezelf hebben mis ik wel. Ik heb het heel erg nodig om mij na een bepaalde drukke dag of periode weer even op te laden. Alleen, zonder iemand. Ik twijfel dan ook een beetje of ik naar de box ga en als ik ga doe ik dan een les of ga ik dan zelf even wat doen? Een uurtje tikt voorbij waarna ik besluit toch maar naar de box te rijden. Ik weet nog niet of ik de les ga doen, maar als ik aankom merk ik dat ik ook geen zin heb om zelf iets te moeten verzinnen. Dan maar de les meedoen. Het gaat wat moeizaam en het is warm. Ik werk het lesje af en vertrek dan weer naar huis. Rubb is er nog of weer. Ik ga douchen en kruip dan achter m’n computer. Starend naar m’n beeldscherm komt er niks uit m’n handen, geen focus, geen concentratie. Het is inmiddels al 11.30 en ik heb nog niks gedaan. M’n moeder komt weer thuis en iets later is mijn vader weer terug van het duiken. Ze schuiven aan tafel en nuttigen een lekkere lunch. Ik staar nog steeds naar mijn beeldscherm. Twee uur later, nog steeds weinig voortgang.

Na het eten vertrekken mijn ouders samen met Tess naar de begraafplaats. Ze hebben daar blijkbaar iets mee… vinden het mooi of bijzonder, geen idee, maar veel plezier! Ik vind het leuk dat het zo fijn klikt tussen mijn familie en Tess. Of althans dat gevoel heb ik en daar ben ik erg dankbaar voor! Dus gaan jullie maar lekker de hort op met z’n drieën. Ik vertrek naar Santos, een werkplek met redelijk goede koffie, om te kijken of daar iets uit m’n vingers wil komen. Met een Iced Latte en een plakje kokoscake lukt het me uiteindelijk om wat werk af te krijgen. Wel met een koptelefoon op, in mijn eigen wereld, met mezelf, dat wel!

Met weer wat meer energie keer ik terug naar huis en genieten we samen van een heerlijk maaltje van de BBQ. Een vers visje, met mais, rijst en wat pomme duchesse. We spellen waarschijnlijk nog een spelletje of kijken nog wat afleveringen op videoland voordat we het bedje weer induiken. Bon Nochi alweer!

10-11-2022

Hmm zelfde gevoel, iets erger vandaag. Tess heeft er ook een beetje last van.. Het is lastig want er staat wel weer een redelijk drukke dag met potlood in de agenda. We hebben nog niet helemaal duidelijk een plan, maar het is de laatste avond van mijn ouders en broer dus we willen misschien nog even uiteten en een potje spikeballen. Nou ja, we kijken wel even hoe dat gaat lopen vanavond, eerst maar even aan de slag.

We starten met twee baby’s. Ze schelen maar twee maanden van elkaar, maar waar de ene bezig is met los staan en lopen is de ander nog helemaal nergens. Deze jongen loopt ernstig achter en lijkt een klein beetje achteruit te gaan in plaats van dat hij zich ontwikkelt. Ik probeer hem uit te lokken om zijn hoofd te draaien en op te tillen. In buiklig gaat dat best wel aardig, maar hij vind het niet leuk. Als je jezelf niet om kan draaien is buikligging best wel hulpeloos. Je kan zo weinig op je buik, niet alleen fysiek, maar om je heen kijken is bijvoorbeeld ook best wel moeilijk. Buikligging is echter belangrijk voor de ontwikkeling van kinderen en heeft meerdere voordelen. Goed dus om te trainen ondanks de tranen soms!

Nadat ik nog langs geweest bij een meisje op school, waar ik met haar oefen op traplopen en verbeteren van haar looppatroon, rij ik door naar de jongen waar ik jullie al vaker over heb verteld. Ik mag hem, na overleg, benoemen als Chris in mijn blog. Eenmaal aangekomen klop ik op de deur… geen reactie. Ik klop op het raam… geen reactie. Ik app moeder… geen reactie. Waarschijnlijk weer in slaap gevallen en de deur zit deze keer op slot. Ik ga hier niet op zitten wachten en rijd weer weg. Na een tijdje krijg een reactie van moeder dat ze gewoon thuis zijn….? Raar want dat had je echt moeten horen, ik heb nog net niet de deur of het raam er uit geklopt. Maar oké, ik hoop dat hij snel naar school gaat!!!

Geen tijd om terug te gaan, want ik heb met Tess afgesproken om even te lunchen bij een plaatselijk bakkertje. Een heerlijk tentje waar je even rustig kan genieten van overheerlijke broodjes, panini’s en stukjes gebak. Wij smikkelen lekker van onze kippasteitje en panini’s. We praten samen en besluiten als ’toetje’ nog een stukje taart te nemen. We hebben het over de drukte die we weer een klein beetje ervaren en wat we daar aan kunnen doen voor onszelf. We komen tot de conclusie dat we ons intern soms wat minder druk moeten maken over alles dat speelt en alles wat er volgens ons moet. We moeten wat tijd nemen voor onszelf en soms een rustig plekje opzoeken of nee zeggen tegen bepaalde activiteiten. Makkelijker gezegd, dan gedaan natuurlijk, maar er is een begin. Tess gaat weer door met werken en ik vertrek naar huis om de administratie weer in te duiken. Hoewel, elke keer als ik administratie zeg dan moet je vooral denken aan het aanpassen van de drive, draaiboek end at soort dingen. Meer het efficiënt maken van de organisatie met wat patiëntenadministratie hier en daar.

Tess is inmiddels weer thuis, pap en mam zijn terug van het strand en Rubb is ook weer binnen. Er gebeurd vrij weinig, niemand onderneemt echt actie, tot mijn moeder zegt wat gaan we doen? Het idee was om nog bij een Italiaans restaurantje te gaan eten, maar Tess en ik zitten er even een beetje doorheen en hebben geen energie genoeg om ons daarvoor weer op te laden. Omdat het de laatste dag is voel ik me er wel schuldig over… M’n moeder is geïrriteerd. Als ik dat eerder had laten weten hadden ze wat langer op het strand kunnen blijven.. Ik weet het mam, je hebt ook gelijk, maar ik heb het overzicht even niet. Er gebeurd teveel in m’n hoofd en ik heb even wat tijd nodig. Sorry dat het op zo’n ongunstige dag en tijd valt. En dan gaat het spikeballen ook al niet door… Er is geen plek meer op de beachtennis velden en op het strand zelf is het al te donker. Voel ik me ook nog schuldig tegenover m’n broer, want die wilde zo graag. Hij stelt me gelukkig een beetje gerust dat hij het niet erg vind. M’n ouders en broer gaan lekker uit eten en Tess en ik nemen even wat tijd voor ons tweeën.

Na het eten komt Nick langs en spelen we met z’n alleen nog een spelletje onder het genot van een lekker drankje. Al met al sluiten we de dag goed af en kunnen mijn ouders en broer hopelijk tevreden terug kijken naar een rustgevende en heerlijke vakantie. Nick neemt afscheid en morgen gaan wij dat ook doen. Tot die tijd genieten we nog even van het samen zijn!

11-11-2022

De elfde van de elfde. Elf, één en één, het gekken getal, het is een gek getal. Voor één familie tijd om te komen en voor één familie tijd om te gaan. Aangezien het toch zo’n gekke dag is gaan Tess en ik vroeg in de ochtend weer naar de box. Er staat vandaag een idiote workout op het programma. De bedoeling is om zo snel mogelijk, met 20 kilo op je rug een 50 cm hoge box op en af te stappen. Niet één keertje, maar 1000 keer… De workout is genaamd naar een oud-militair Chad Wilkinson die, door mentale problemen na verschillende uitzendingen met het Amerikaanse leger, suïcidaal is geworden. De bedoeling van de workout is om op Veteransday (11-11) aandacht te vragen voor deze problematiek. Op de begrafenis van Chad vertelde zijn vrouw dat hij trainde om bergen te beklimmen en hij dit deed als voorbereiding. We zijn ondertussen 30 minuten onderweg en ik wil eigenlijk niet meer, ook Tess en de andere deelnemers hebben het zwaar. Toch gaan we door! Helaas kunnen we de volle 1000 niet volmaken want we moeten aan het werk. Ik kom uiteindelijk tot 762 boxstep-ups in één uur. Tess zit ook op weet ik het hoeveel honderd. Trots op ons, want mentaal is dit wel slopend. Maar goed, brengt misschien wel wat meer bewustzijn wat een innerlijke strijd betekend voor iemand.

Na een welverdiende douche vertrekken we weer richting het CDC. We werken met twee jongens waarbij ik zie dat de spalken weer niet goed zitten. Ik denk er over na om misschien een soort workshopje of informatieuurtje te plannen om de begeleiders te vertellen wat het belang is van de spalken en het juist aantrekken daarvan. Voor nu doe ik ze zelf maar even goed aan en gaan we door met het oefenen op de mat. De twee jongens hebben dezelfde doelen, namelijk houdingswisselingen. Ook bij deze jongens met een leeftijd rond de 14 is het van belang dat ze veel veranderen van houding en dus ook op de buik kunnen draaien. Ze zitten hele dagen in de rolstoel en voor de verzorging en transfers is het fijn als de jongens zo mobiel mogelijk blijven. De ene kunnen we uitdagen met wat tekenkunsten terwijl we de ander juist meer moeten vermaken met muziek. Misschien moet er ook gelijk een informatieblokje achter aan voor het belang van houdingswisselingen, want daar merken we ook nog weinig van binnen deze dagbesteding. Maar goed er staat al zoveel op ons lijstje dus misschien moeten we dit laten voor de volgende therapeuten… Even over nadenken…

Het meisje waar we op vrijdagmiddag langs gaan gaat inmiddels twee dagen per week naar school. Dat is mooi want dan gaat ze wat meer leren om te spelen en samen te werken. Een stuk van haar gedrag houd haar tegen in de ontwikkeling omdat ze thuis alles krijgt. Dat merken we nu ook weer als we de therapie weer afsluiten met het schommelen in het kleed. Ze vind dit zo leuk dat als we stoppen ze begint te huilen en jammeren. Ze komt met het kleed naar ons toe en pakt onze armen. Het is wel fijn dat we eindelijk eens wat interactie zien bij haar en dat ze eens een keer aangeeft wat ze wilt, maar helaas op een wat negatieve manier. We gaan kijken of we haar misschien ook op de school kunnen gaan behandelen, ben benieuwd naar haar gedrag daar.

Op de terug weg pikken we mijn vader en broer op bij de autoverhuur. Zij hebben de auto ondertussen weer ingeleverd. We halen mama even op en rijden door naar Eduardo’s. Het meisje in de bediening herkent ons al en regelt een plekje. We genieten nog even met z’n alle van het overheerlijke eten en drinken voordat we weer naar het appartement vertrekken. Daar spelen we nog een laatste gezellig spelletje en pakken ze hun laatste spullen in. Met een auto volgeladen rijden we richting het vliegveld. Er staat geen rij dus het inchecken van de bagage is binnen twee minuten geregeld. Dan nemen we afscheid van mijn familie. Bedankt pap, mam en rubb ik hoop oprecht dat jullie het fijn hebben gehad ook al is dit misschien niet helemaal jullie manier van vakantie vieren. Een veilige vlucht naar huis en ik zie jullie weer in februari! Ik ben erg dankbaar voor jullie komst en het delen van deze speciale ervaring voor mij en Tess. Masha Danki!

Tess en ik lopen naar buiten want als we snel zijn zien we het KLM toestel waar mijn familie mee vertrekt landen op Aruba. Het gekke is namelijk dat mijn familie zich klaar maakt om in te stappen, terwijl de familie van Tess zich juist klaar maakt om uit te stappen. Hetzelfde vliegtuig, ze missen elkaar op een haar na. En dat terwijl ze elkaar nog nooit gezien hebben, lopen ze op hetzelfde vliegveld aan de andere kant van de wereld. Dat is toch gek!? Terwijl ik denk aan m’n familie die nu aan het instappen is, staat Tess klaar met haar camera in de aanslag voor haar familie. Ik kijk naar haar, het is raar hoe iemand zo opgelucht kan zijn dat alles goed is gegaan, terwijl een ander licht bezorgd is over of alles wel goed gaat. Precies daar, op hetzelfde moment, staan wij naast elkaar. Ik kijk nogmaals en zie een glinstering in haar mooie ogen, haar mondhoeken krullen op en haar lichaam verplaatst zich richting de schuifdeur. Ze zijn er! Haar moeder rent naar haar toe en omhelst haar. Net als mijn moeder hebben ze beide wat moeite met het vliegen, maar mamaatjes deizen nergens voor terug!

Na het ophalen van de huurauto, de rondleiding door het appartement en het rekken van de tijd, vertrekt de familie toch maar richting bed. Ondertussen krijg ik een berichtje dat mijn familie de tussenstop in Bonaire heeft gehad en het luchtruim intrekken om naar Nederland te vertrekken. Wij vetrekken naar dromenland en hopelijk verschijnt morgen het berichtje van de veilige landing in Nederland. Bon voyage familie!