Awerness weekend

Alles is mooi, alles is fijn, maar soms heb je even van die momenten dat het te mooi lijkt om waar te zijn. We zijn dankbaar voor de mogelijkheden en het avontuur dat we mogen beleven. Ik wil alleen aangeven dat reizen gaat over bergen én door dalen. En beide hebben hun schoonheden en belemmeringen. Geniet, leer, omarm en ga door. Embrace that journey!

21-10-2022

Onze dag begint vroeg want zowel Tess als ik hebben besloten om de crossfit les van 06.45 te pakken. Snel omkleden dus, een banaan naar binnen werken en de auto in. Een behoorlijk pittige workout zo op de vroege ochtend, die ik maar ternauwernood weet te finishen. Maar goed we hebben het weer gedaan!
Nu heel snel naar huis want over een kwartier moeten we alweer vertrekken naar onze eerste afspraak. Na twee minuten onder de douche te hebben gestaan blijft het zweet maar door gaan en zie ik op m’n telefoon dat de eerste moeder heeft afgemeld. Dat is nummer twee van deze week en ik had nog wel iets langer onder de koude douche willen staan… Nou ja je kan niet altijd zes gooien. Dan maar even wat extra ontbijten voor dat we naar het CDC vertrekken.

Daar aangekomen worden we weer welkom geheten door de begeleiders en zien we dat er maar twee gasten aanwezig zijn. Twee andere kinderen liggen bij Ambient Feliz op hun eigen kamer. Zijn zijn namelijk nogal snotterig en daardoor mogen ze niet op het CDC zijn. Daar lopen we later wel langs, eerst met deze twee aan de slag. Het doel is om verder te gaan met het aanpassen van de rolstoelen en voor dat we het weten zijn we alweer een uur verder. We lopen snel nog richting de woningen waar het meisje met de scoliose op haar bed naar de TV ligt te staren. Ze is ziek dus daar kunnen we niet veel mee, helaas is ze veel ziek. Ik denk alleen maar, als zij een heftig griep te pakken heeft of iets dergelijks dan gaat ze dat nooit reden. Haar rug maakt zo ongeveer een haarspeld bocht dus die longen en dat hart hebben het volgens mij al super zwaar. We beseffen ons dat we nog niks voor haar kunnen betekenen dus lopen we naar de gezamenlijke ruimte waar een jongen zit die we nog niet eerder hebben gezien. Bij binnenkomst loopt zijn begeleider de kamer uit en worden wij alleen met hem achter gelaten. Ook deze stoel is niet helemaal goed, maar hij blijkt het minder nodig te hebben. Terwijl ik een rondje met hem loop in zijn looprek past Tess het een en ander aan. Wanneer we terug zijn lijkt hij behoorlijk overprikkeld en onrustig. Nu begrijpen we waar zijn handspalken voor zijn. Deze zijn niet voor bedoeld voor de mobiliteit, maar voor het voorkomen van bijtwonden. Hij kauwt er namelijk flink op los als hij eenmaal terug in zijn stoel zit. We gaan hem even met rust laten voor vandaag en checken nog even een paar dingen die in de opslag liggen (materialenhok met gedoneerde spullen van de Micky’s Foundation).

Op de weg naar huis rijden we nog even langs het meisje met de dronkenmansgang om te kijken of we bij haar wat spel kunnen uitlokken. Het is lastig, maar ze lijkt sommige dingen wel op te pakken. Ook al is het een balletje uit de emmer halen en op de grond gooien. Ze lijkt er plezier in te hebben. Hier kunnen we hopelijk op door bouwen. Vanwege de volle week met weinig afmeldingen hebben we onszelf beloofd dat we na de werkweek lekker gaan lunchen bij Eduardo’s Hideaway. We bestellen een overheerlijke smoothie bowl vol met granen, fruit en bij mij heel veel pindakaas… Nu houd ik wel van pindakaas maar de smaak is te overheersend dus een gedeelte laat ik toch maar staan. Ik spoel de smaak weg met een Cold Brew koffie die verrassend goed smaakt. Met Amerikaanse porties zitten we behoorlijk vol en tafelen nog lekker na. We hebben gelukkig altijd genoeg gespreksstof dus het is geen probleem om nog even lekker te genieten van de Arubaanse warmte en het Nederlandse (heerlijke) gezelschap waar ik mee ben!

Rond een uurtje of vier rijden we via huis, om onze zwemkleding aan te trekken, naar het strand. We hebben daar afgesproken met Esther, Bob, Nick en André om weer eens een potje te spikeballen. André is heel enthousiast over het spel en we wilden Bob ook kennis laten maken met die actieve tijdsverdrijf. De ballen vliegen heen en weer terwijl we op sommige momenten rollend door het zand proberen een redding te maken. Heerlijk op een tropisch eiland met de ondergaande zon op de achtergrond spelletjes spelen met vrienden, wat wil je nog meer!? Terug in het appartement eten we een heerlijk maaltje dat voor ons gekookt is en spelen we nog een spelletje regenwormen. Als Esther en Bob naar bed gaan willen wij eigenlijk nog iets op Videoland kijken, maar komen er achter dat deze het opeens niet meer doet op onze locatie. Morgen maar eens even kijken of we iets met een VPN verbinding kunnen regelen. Dan nu maar naar bed en nog een paar lesjes Spaans doen op de Duolingo app. Daarna vallen we rustig en tevreden weer in slaap. Duerme Bien!

22-10-2022

Het zonnetje lacht, de lucht is blauw en hop dat bedje uit want we gaan naar strand heel gauw! Althans gauw, laten we maar lekker rustig aan doen want zoals afgesproken gaan we niet aan het werk, bemoeien we ons niet met roosters, telefoons en dat soort gekkigheid. Dus hebben we in deze ochtend voor mugcakes en koffie alle tijd! Pas tegen de middag rijden we met z’n tweeën naar het zuiden van het eiland. Nog verder dan waar onze verste afspraken wonen. Die kan op rijd je door San Nicolas een klein dorpje dat bekend staat op een aantal gigantische muurschilderingen. Via een nogal afgelegen weggetje kom je dan op Baby Beach, dat blijkbaar niet zo afgelegen blijkt als ik dacht. Flink wat toeristen dobberen rond in het water en het is zoeken naar een plekje met schaduw. Uiteindelijk vinden we achter een bosje een gezellig plekje in de schaduw en stationeren ons hier voor de komende paar uur. Tess besluit even haar kleine nichtje te videobellen om te laten zien waar we zitten. Ze begrijpt een soort van waar we zijn, maar heeft eigenlijk ook geen idee. Wanneer ik de zee in ga om te gaan snorkelen wilt ze ook mee de zee in haha. Dat gaat helaas even niet zo makkelijk, maar we gaan vast nog wel eens zwemmen in de zee, Bo!

Ik duik onder water en waar ik eerst dacht dat er niks te vinden was zie ik nu allemaal koraalriffen en een soort valleien onder water. Het lijkt een beetje op een kleine Grand Canyon. Soms is je perceptie zo misleidend. Dan besef ik me weer hoe tekort wij schieten als het gaat om dingen interpreteren. Ik was het water snel ingesprongen omdat ik vanaf de kant allerlei vinnen boven het water uit zag komen. Na een klein stukje zwemmen zie ik een paar vage schimmen. Nog geen seconde later word ik omringd door een stuk of tien papagaaivissen. Met een gemiddelde grote van zo’n 50 cm en een snavel als bek is het best wel even spannend. Helaas krijg ik ze niet goed op de foto en zijn ze een paar seconden later alweer weg. Tess komt na onze gezellige tapas lunch ook nog even mee het water in, maar we kunnen de papagaaitjes niet meer vinden. Als we uit het water komen zien we dat Bob en Esther aan zijn gekomen en genieten we nog lekker samen van een mooi zonsondergangetje voor we weer huiswaarts rijden. We stoppen onderweg nog even bij een wegrestaurantje dat Esther en Bob al kennen van hun eerder verblijven en nuttigen daar een heerlijk surinaamse chicken roti, nomnomnom. Thuis spoelen we ons laagje zonnebrand, gemixt met zout en zand van ons lijf en duiken we, zonder snorkel deze keer, ons bedje in!

23-10-2022

Zondag, rustdag, te rustige dag. Bob en Esther zijn de deur uit. Wij lopen wat doelloos rond in huis. Het is even een minder dagje. Tess voelt zich niet helemaal top, ik vind dat best wel lastig, want zie haar liever vrolijk en gelukkig. Er spelen veel zaken rondom hier, rondom thuis. Het doet mij terug denken aan momenten uit Bali. De tegenstrijdigheid tussen het avontuur, de reis, de beleving en de wereld waar we soms weer in terug worden gegooid. Alle mensen die mijn Bali-blog hebben meegelezen weten dat ik redelijk openhartig spreek over gevoelens en angsten. Daar kan je wat van vinden, maar het heeft mij toen enorm geholpen met het verwerken van een heleboel dingen. Ik ben dankbaar voor de reis en het resultaat dat dat me heeft opgeleverd, ook al was dat niet altijd even makkelijk. Ik denk dat ik ook voor Marloes mag spreken als ik zeg dat het ons allebei naar een hoger niveau heeft getild.

Nu drie jaar later voel ik mij gelukkig en bevoorrecht om dit nieuwe avontuur nu met Tess aan te gaan. Ik heb soms het gevoel dat ik haar door mijn ervaringen wat beter kan helpen op zo’n dag als vandaag. Wij vinden beiden de wereld vaak een beetje lastig te begrijpen en hebben af en toe wat moeite met het accepteren daarvan, maar samen is geen berg ons te hoog. We zitten de dag uit, chillen, relaxen, praten, knuffelen en kijken samen op de bank nog wat TV. Ik kijk naar haar, zij kijkt naar mij. Ik besef me: het is goed, embrace the journey!

24-10-2022

Maandag, dag rust, we gaan weer aan de bak vandaag! Ik heb vandaag weer een heerlijke volle dag terwijl Tess even lekker aan de slag kan met wat administratieve rompslomp na de twee kindjes die ze in de ochtend ziet. Ik zal soms in de blogs wat minder gedetailleerd ingaan op de kinderen, omdat jullie anders elke week ongeveer hetzelfde verhaal lezen. Dus vandaag weinig verrassingen. Het enige opvallende is dat ik vandaag langs drie baby’s ga die ik heb overgenomen van Monique. Na wat navraag bij collega’s die veel meer ervaringen hebben met deze doelgroep ga ik vol goede moed met ze aan de slag. Omrollen, reiken, grijpen, hoofdbalans zijn een beetje de items waar je aan moet denken bij deze doelgroep. Het gaat me aardig af al zeg ik het zelf, maar besef me wel dat ik nog wat informatie mis. Ik zal aan Monique nog even de verslagen vragen zodat ik me wat beter in kan lezen.

In de middag rijd ik, na mauchi’s voor een verfrissende stop, nog even langs een jongetje om zijn statafel in te stellen. Ik heb daarna een gesprek met de vader over de nachtspalken die hij draagt. Een beetje een rare vorm schoen zit vast geklikt aan een stalen buis waardoor zijn voeten als het ware in een soort eenden positie worden gedwongen. Ik begrijp niks van de spalken en waar ze voor dienen. Vader geeft ook aan dat het jongere broertje, waar niks mee aan de hand is, ook deze spalkjes moest dragen van de arts ter voorkoming van naar binnen gedraaide benen. Verbaasd kijk ik hem aan waarop hij meteen aangeeft ‘dat heb ik niet gedaan hoor!’. Gelukkig denk ik, maar wat een raar verhaal. Hier moet ik nog eens even achteraan, want ik heb gemerkt dat heel veel van onze kinderen dit soort nachtspalkjes bezitten. Ik besef me dan weer hoe overgereguleerd we soms als mens zijn. We willen alles controleren, indekken, voorkomen terwijl we nog niet eens weten of iets überhaupt gebeurd. In Nederland hebben we daar ook een handje van. Er zijn hier ook veel gezinnen die aangeven nou voor mij hoeft het allemaal niet, ik vind het wel best zoals het is. Je kan je afvragen of dat nou zo ideaal is, maar ik denk wel dat we er wat van kunnen leren. Niet altijd alles wat we kunnen is ook daadwerkelijk nodig om toch een goed resultaat te krijgen.

Dat brengd me trouwens op het volgende punt. Één van de grootse voorbeeld van het bovenstaande probleem is…. ja hout je vast….. led op….. taal! Ik denk dat veel van jullie wel doorhebben dat ik in geschrifd niet perse een talenwonder ben. Althans als het gaat om gramatica. In de nederlandse taal zijn ooit eens allemaal regeltjes bedachd over wanneer je een d of een t moet schrijven of hoe een zin opgebouwd woorden moet. En ik denk dan zo vaak, waarom? Wie heeft dat bedacht en wat is de reden daarvan? Wand zeg nou zelf, jullie begrijpen toch gewoon alles wat hier boven staat geschreven? Laten we daarom lekker stoppen met al die onzin regeltjes en die over regulatie en eens gewoon gaan kijken en luisteren naar de dingen die er echt toe doen. Ik lees m’n blog teksten ook nooit opnieuw of pas teksten aan. Ik schrijf vooral op wat op dat moment goed voelt en mooi staat, zoals de verkeerde titel boven aan deze blog. Bedankd voor het lezen weer deze keer en tod de volgende blog!