All things come to an end

Op het moment van publiceren zijn we al weer een week in Nederland. De dagelijkse routine is voor een deel weer opgepakt. Familie en vrienden hebben voor het grootste deel hun plekje weer ingenomen en de nieuw geborenen zijn verwelkomt in ons leven. De reis zit er op, aan alles komt een eind. Wat heeft het ons opgeleverd, wat heeft het ons gekost? Waarom wilden wij dit zo graag en was het het waard? Allemaal vragen die de afgelopen week in mijn hoofd rond spoken. De conclusie? Lees snel verder!

28-5-2024

Na een helse nacht is er aan de jeuk/pijn in mijn benen gelukkig een einde gekomen, althans flink verminderd. We genieten dan ook nog één keer goed van het ontbijt buffet om vervolgens onze spullen weer in te pakken. Alles zit weer in de tas…. alles, behalve mijn drone… Ik heb van de Indo’s geleerd om nog sneller om te gaan met teleurstellingen dus gelukkig kan ik me er bij neer leggen en gaan we thuis wel uitzoeken hoe het met de verzekering zit. Wij stappen deze ochtend de trein in om in een uurtje of vier richting de één-na-laatste stop te rijden. Bij aankomst gebruiken we weer onze ‘eerste eten’ strategie om onder de taxichauffeurs uit te komen hoewel ik moet zeggen dat de bewoners van dit eiland toch wel een andere attitude hebben dan wat we gewend zijn. Minder opdringerig, minder irritant en minder aanwezig. Wij vinden het wel wat!

Ook de aankomende vijf nachten hebben we voor onszelf een wat fijner hotel geboekt. Geen super luxe, maar wel een goed bed, een goede douche en fijne sfeer. De dag bestaat dan ook vooral uit rusten een beetje eten bij de Mexicaan. Lekkere taco’s op dinsdag die ons een beetje doen denken aan ons Aruba avontuur van meer dan een jaar geleden, Taco Tuesday, wat was dat lekker zeg! De jeuk is inmiddels helemaal verdwenen en de buikjes zijn weer rond. Een heerlijk bed verzorgt een snelle inslaap bij ons beide, welterusten!

29-5-2024 en 30-5-2024

Om de afwisseling er in te houden en onszelf niet uit te putten gebruiken we deze twee dagen om weer een beetje bij te komen. Het potje raakt leeg, aan de energie komt makkelijker een einde dus dit soort dagen vinden wij echt prima. Een beetje lezen, puzzeltje, spelletje, koffietje, eettentjes hier en daar, gewoon relax, chill. Uiteraard hebben we op dit soort  momenten ook weer de tijd om te praten met elkaar over diepere zaken. Hoe zit de wereld in elkaar, wat vinden wij, wat gebeurd er met ons tijdens deze reis, wat leren we en wat nemen we mee? Zo fijn om dat allemaal met Tess te kunnen delen. Het is heerlijk dat ze mijn gekke gedachte patronen redelijk kan volgen en ik die van haar. Zelfs als we bij elkaar merken dat onze energiepotjes nauwelijks meer aanvullen en we een beetje klaar met alles zijn kunnen we elkaar vinden, fantastisch fijn!

31-5-2024

Voor de aankomende twee dagen hebben we voor de allerlaatste keer een scooter gehuurd. We rijden na het ontbijt dan ook even naar het buitengebied van Yogjakarta opzoek naar de koffiezaak die ik heb gevonden. En niet voor niks, want wat een goddelijke koffie hebben ze hier. De espresso is bizar wat ook de cappuccino heel interessant maakt. Een filterkoffietje met heerlijke fruittonen maakt het proefplankje compleet. Helaas komt er aan deze stop ook een einde. De laatste keer in een specialty coffee zaak (blijkt achteraf) in Indonesië, ze hebben me zeker niet teleurgesteld hier!

De tocht zet door richting Prambanan, de grootste Hindoe-Javaanse tempel van Indonesië. Het complex heeft drie hoofdtempels (Trishakti, “drie heilige plaatsen”), waarvan de grootste 47 meter hoog is en gewijd is aan Shiva. Ten zuiden van deze tempel staat de tempel gewijd aan Brahma, ten noorden die gewijd aan Vishnu. Tegenover deze drie hoofdtempels liggen drie kleinere, waarvan de middelste is gewijd aan Shiva’s stier Nandi, de andere twee voor respectievelijk Brahma’s rijdier, de gans Angsa (Indonesisch voor “gans”) en Vishnu’s adelaar Garuda, Indonesië’s nationale symbool. De legende zegt Het complex heeft drie hoofdtempels (Trishakti, “drie heilige plaatsen”), waarvan de grootste 47 meter hoog is en gewijd is aan Shiva. Ten zuiden van deze tempel staat de tempel gewijd aan Brahma, ten noorden die gewijd aan Vishnu. Tegenover deze drie hoofdtempels liggen drie kleinere, waarvan de middelste is gewijd aan Shiva’s stier Nandi, de andere twee voor respectievelijk Brahma’s rijdier, de gans Angsa (Indonesisch voor “gans”) en Vishnu’s adelaar Garuda, Indonesië’s nationale symbool.

Het volksgeloof omtrent deze tempel wil, dat vroeger een beeldschone prinses ten huwelijk werd gevraagd door een prins. De prinses zou zijn verzoek inwilligen onder een voorwaarde dat de prins tussen zonsondergang tot zonsopkomst duizend tempels bouwde. De prins ging aan de slag met deze opdracht en kreeg hulp van demonen. Toen de prinses zag dat de prins haar opdracht dreigde te vervullen, riep zij haar dienstmeiden om de hanen wakker te maken. De hanen kraaiden en de demonen vluchtten weg, omdat zij dachten dat het ochtendgloren was aangebroken. De prins was zo kwaad door de streek van de prinses dat hij haar vervloekte. De prinses werd veranderd in steen. De Javanen geloven dat het beeld van Durga de verpersoonlijking is van de vervloekte prinses in de Prambanan tempel. Wij maken weer wat foto’s hier en daar. Drones zijn verboden dus dat komt goed uit 😉. Het verbaasd ons dat er weer veel studenten rondlopen die hysterisch kijken en lachen naar ons en andere ‘bule’s’. Wij proberen ze een beetje te vermijden en gaan dan ook ‘maar’ 2 of 3 keer op de foto.

Als de zon al een tijdje onder is en we weer terug zijn gereden naar het centrum waar we verblijven nuttigen we nog even een heerlijk avondmaaltje met boterzachte eend en een goed geroosterde kipspies. We sluiten de dag tevreden af en strepen weer eentje af van de kalender. Nog 3 dagen te gaan!

1-6-2024

De laatste dag vol activiteiten breekt aan. We rijden de laatste dag op onze scooter langs een ontbijtzaakje en de ATM. Voor de laatste keer pinnen, want we komen nog wat cash geld te kort. Vandaag is de dag om deze zeer bijzondere, mooie en intense reis te vereeuwigen. Ik vind dit soort levensavonturen waardig genoeg voor een nieuw plakplaatje en laat daarom vandaag de derde cirkel van mijn reistattoo inkleuren. Na de hand van Bali en de gekko uit Aruba is het nu tijd voor de vogel van Indonesië. Een tattoo die alle delen van onze reis representeert gevangen in één beeld. Na wat aanpassingen hier en daar staat het nieuwe plaatje binnen een uurtje op mijn been. Super strak, super goed gezet, ik ben er zelfs nog even bij in slaap gevallen zo rustig als deze man tatoeëerde! Ik ben er bijzonder blij me en geeft een mooie blijvende herinnering aan onze reis.

Na een snel broodje dag we eerder vandaag al gehaald hadden tuffen we lekker door naar de volgende activiteit van vandaag, de Borobodur tempel. De Borobudur is opgebouwd als een grote stoepa. De basis van deze stoepa is 123 bij 123 meter. De stoepa heeft negen etages; de onderste zes zijn vierkant, de bovenste drie rond. Echter hebben ze er tegenwoordig nog twee bijgebouwd en bestaat het hele complex dus uit elf etages. De etages vertegenwoordigen de boeddhistische kosmos. Op de bovenste etages bevinden zich 72 kleine stoepa’s, die gebouwd zijn rondom één grote centrale stoepa. De kleine stoepa’s vertegenwoordigen van onder naar boven de weg die een boeddhist moet afleggen om uiteindelijk in het Nirvana te worden opgenomen. De open gaten in de onderste stoepa’s staan op hun punt (de weg is nog onzeker) en in de bovenste stoepa’s vlak, horizontaal (de weg is duidelijk, het geloof stevig). ’s Ochtends dient de Borobudur nog steeds als gebedsoord. Een pelgrim loopt iedere etage zeven maal rond met de klok mee. In de stoepa’s bevinden zich beelden van Boeddha; wie door de gaten in de stoepa’s deze beelden aan kan raken ontvangt, volgens het lokale bijgeloof (niet volgens het boeddhisme), het eeuwige geluk. Echter is dit tegenwoordig verboden om slijtage te voorkomen, maar sommige toeristen hebben daar natuurlijk weer schijt aan.

Bij de ingang hebben we speciale slippers gekregen die ook bedoeld zijn om slijtage aan de tempel te voorkomen. Het plan om dit door te voeren lag al klaar toen corona er aan kwam, maar er was nooit een gelegenheid om het toerisme te stoppen. Ik denk dan je kan toch gewoon die toko dichtgooien en herstellen, maar goed dan loop je natuurlijk genoeg geld mis. Op onze boeddhisten slippertjes struinen we achter de gids aan die net genoeg moeite doet om wat dingen uit te leggen. Het geeft niet want alle informatie slaan we toch nog nauwelijks op en genieten wel gewoon van de tempel en het uitzicht zelf. Rond 17.00, als de tempel gaat sluiten, lopen we via de trap naar beneden waar verschillende schoolklassen de meeste westerse mensen staan op te wachten om een foto mee te maken. Zelfs een leerkracht vraagt aan ons of zijn studenten op de foto mogen, maar wij bedanken er voor. Al te vaak en te veel zijn we op de foto gezet en we zijn er klaar mee. Iets verder op staat een grote jonge man die belaagd wordt door een groep vrouwelijke, lokale studenten. Na een paar foto’s ontwurmt hij zich van de bende en loopt onze kant op. ‘Intense right?’ roep ik naar hem en we raken in gesprek. Na een tijdje besluiten we te gaan, want het begint donker te worden en we moeten nog terug scooteren. We willen nog een keertje gaan eten bij een night market, Pascal die we zojuist hebben ontmoet vergezeld ons. Hij is al 5,5 maand onderweg, maar heeft nog geen ervaring met de night market of de intensiteit van de lokale bevolking. We worden weer geconfronteerd met het feit dat onze reis er anders uit heeft gezien dan die van Pascal en dus waarschijnlijk ook andere toeristen.

Eenmaal bij de Night Market blijkt er niet echt zoveel traditioneel eten beschikbaar als we dachten. Het is meer een gezelligheidsplek met gekleurde lampjes, andere Aziatische lekkernijen en de twee gigantische bomen in het midden van het grasveld die het decor zijn van een traditie. Geblinddoekt vanaf een meter of 50 tussen de twee bomen door kunnen lopen zou geluk brengen. Het is best grappig om te zien, maar wij kiezen er voor om toch maar wat extra voedsel naar binnen te werken bij de lokale pizzeria. Al lekker laat en onze buikjes weer gevuld nemen we afscheid van Pascal en rijden door het chaotische verkeer terug naar het hotel. Snel de backpacks inpakken. Voor de laatste keer, want morgen begint de reis richting het einde.

2-6-2024

De ochtend begint voor de zoveelste keer weer veel te vroeg, maar ja we moeten wel want de trein wacht niet op ons. Het is zelfs nog zo vroeg dat er nauwelijks eettentjes open zijn dus moeten we het doen met een tentje die als slogan burgers and breakfast heeft. Na dit ontbijtje, dat iets langer duurde dan gepland, racen we met de grab naar het treinstation. Gelukkig netjes op tijd kunnen we in onze 1e klasse coupe plaats nemen en begint de reis naar het einde.

Na 7,5 uur in de trein komen we uiteindelijk aan in de stad waar het allemaal is begonnen, Jakarta. Als we uitstappen worden we opgewacht door Dartik, de assistent van Mida. De vrouw die we twee maanden eerder ontmoeten bij een busstation in Sumatra staat ons nu op te wachten met haar auto aan de kant van de chaotische weg. We rijden samen met haar en haar assistente richting haar huis. Vannacht verblijven we onze laatste nacht in Indonesië bij een echte local. Ook neemt ze ons mee eten bij een Padang restaurant. De veelvuldige bordjes worden op tafel uitgespreid en bevatten allerlei soorten kip, vis, rendang, groentes en eieren. Je betaald hier voor wat je eet en doet ons denken aan de glazen kraampjes waar we zo vaak hebben gezeten. Het smaakt overheerlijk, echt de Indonesische keuken die je wilt hebben!

We hebben het vaker over Mida gehad tijdens onze reis en waren erg nieuwsgierig hoe ze woont. Voor lokale begrippen is zij echt een rijkaard ook al zegt ze zelf steeds van niet. Bij aankomst in haar verblijfplaats blijkt onze gedachtegang toch iets anders. Hoewel het huis zo groot is als een villa heeft het niet veel weg van luxe. Gewoon ouderwets en lekker rommelig zoals we van de Indo’s gewend zijn. Er zijn verschillende kamers waar haar werknemers van de apotheek verblijven. Onze kamer, met douche die niet werkt, heeft een heerlijk groot bed. We wassen ons dan op traditionele wijze maar met een emmertje en schep en vallen uiteindelijk heerlijk in slaap!

3-6-2024

Als we ’s ochtends beneden komen zit Mida onherkenbaar zonder hoofddoek op de bank. ‘Selemat pagi, did you have a good sleep, where do you want to go for breakfast? I didn’t want to wake you!’. Oké die staat aan en is klaar om te gaan. Omdat Mida ons onderdak heeft bezorgd en ons gisteren mee heeft genomen naar haar stamrestaurant trakteren wij deze keer op ontbijt. Een leuk tentje bij haar in de buurt die vroeger smoothiebowls op de kaart had staan, maar als we eenmaal aankomen blijken deze nu niet meer gemaakt te worden. Dan een lekker sandwich en salade. Dartik hoeft niks zoals gewoonlijk, het lijkt wel of ze zich schaamt om in ons bijzijn te eten gisteren wilde ze ook al niets. Ahg ja, ze moet het zelf weten natuurlijk.

We rijden door naar de ‘bergen’ een klein stukje verderop. Voor Indonesische begrippen is dat dus gewoon een uurtje rijden. Bij een gigantisch luxe en mooi restaurant aan de rand van de berg drinken we een bakkie koffie, Dartik ook. Met uitzicht op de vallei met in de verte een grote waterval snap ik wel dat Mida hier vaker komt in de omgeving. Gedurende de hele dag hebben we veel gesprekken over haar leven en hoe ze er in staat. Het is op z’n zachts gezegd een zeer interessante vrouw en anders dan alle andere locals die we hebben ontmoet. Zo laat ze ons na de koffie ook zien waar ze elk weekend met haar vriendinnen spendeert. Om de tijd te doden rijden we nog even een uurtje de andere kant op naar de villa met zwembad waar ze regelmatig verblijven. Dit is wel een ander kaliber Indonees, dat je ieder weekend lekker zo kan spenderen.

Uiteindelijk wordt het zo langzamerhand tijd om richting het vliegveld te gaan, Mida stelt voor om ons af te zetten bij een busmaatschappij. Een beetje ‘crappy’ bushalte is het gevolg. Oh nee toch, gaan we weer!? Gaan we echt een bus nemen? Is die wel op tijd? Gaat dat allemaal goed? Datrik wordt op pad gestuurd om navraag te doen wanneer de bus vertrekt en komt terug met twee kaartjes. Mida heeft ze voor ons betaald en zegt ze zijn wel iets duurder omdat ze de nieuwe tol weg nemen, maar je bent er dan wel sneller. Als wij haar een deel willen betalen geeft ze aan dat het zo goed is. We nemen afscheid van deze geweldige, bijzondere en gastvrije vrouw en haar assistente en wachten tot de bus gaat vertrekken. Ons stress level schiet wel een beetje omhoog als het ook nog eens gaat regenen. Toch niet weer he…

Anderhalf uur later, ingecheckt en ruim op tijd zitten we aan ons laatste avondmaal in Indonesië. Het is zover, het zit er op, het is klaar, het einde is daar. Om 21.00 lokale tijd stijgen we op en zien het donkere Indonesische landschap aan ons voorbij gaan. Dat was het dan…

Een stukje van de eerste blog 1 op 11 maart 2024:
Zo, zo dat doet maar… Jeetje alweer? Wat een luxe leven… Een aantal van de zinnen die bij mij zijn blijven hangen de laatste paar weken. Is het echt zo luxe? Zijn wij nou verwend? Lopen we teveel uit de pas? Moet ik me schuldig voelen? Al deze vragen spoken rond in mijn hoofd. Natuurlijk krijgen we ook leuke reacties als: je hebt groot gelijk, heerlijk zeg en geniet ervan! Maar die andere zinnetjes, die andere vragen. Waarom houden mij die zo bezig? Waarom doen we dit?

Laat ik voor het beatwoorden van bovenstaande vragen eerst eens een opsomming maken van onze reis. In de 94 dagen van onze reis hebben we meer dan 30.000 km afgelegd. Daarvan hebben we 22 uur in een trein, 35 uur op een boot (zonder de boottour), 90 uur in een bus, 58 uur in een taxi en 40 uur in een vliegtuig gespendeerd. Dat is in totaal 245 uur oftewel iets meer dan 10 hele dagen in een vervoersmiddel en dan zijn de kleine Grab-ritjes en scootertochtjes nog niet meegerekend. In 32 verschillende accommodaties hebben we onze nachten doorgebracht en in 35 verschillende koffietentjes hebben we overheerlijke koffietjes geproefd. Gedurende de reis heb ik 57 bijzondere, gave en mooie activiteiten gepind op Maps, deze compenseren voor een groot deel weer de heftige, bizarre en angstige omstandigheden die we hebben ervaren. Kortom, nee het is niet zo luxe en nee, we zijn niet verwend. We hebben er hard voor gespaard en bezuinigd tijdens de reis, we voelen ons dan zeker niet schuldig. Of we uit de pas lopen? Tja wie weet… Er is een gezegde:

‘A tourist wants to escape life, a traveller wants to experience it’

Ik denk dat de grote vraag, waarom wilden wij dit, dan ook moet zijn: Om het leven te ervaren! We hebben zo veel nieuwe dingen geleerd over mensen, de wereld, onszelf en elkaar. We kijken deels weer anders naar ons leven hier en nemen geleerde lessen mee van daar. We komen tot een nieuwe structuur, een nieuw gedachtenpatroon. We zijn dankbaar voor alle ervaringen, zowel de negatieve als positieve. We zijn dankbaar voor de reis en hebben deze volledig omarmd. Ook willen we iedereen bedanken die gezellig heeft meegelezen. Tegen diegene kunnen we ook met alle zekerheid zeggen dat er voorlopig even geen avontuur in het buitenland op de planning staat. We zijn blij met ons leven hier in Maassluis en gaan daar volop van genieten! Terima Kasih!